'Opleiden
is de basis
van Unicum
Tennis
LEIDEN In de nationale tennis-
competitie gaat heel wat geld om.
De Nederlandse top is slechts be
reikbaar als een ton of meer in een
ploeg wordt gestopt, terwijl een
klasse daaronder toch ook mini
maal 50.000 gulden moet worden
vrijgemaakt om met enige hoop op
succes aan de kampioensrace deel
te kunnen nemen. In het Leidse
district is de laatste jaren slechts
één vereniging bereid gebleken
echt te investeren. Unicum dus.
Aan de hand van geldschieter Ste
ve Noorlander en co-sponsor
ASICS werd de weg naar de top In
geslagen. Dit seizoen komt de
ploeg voor de tweede maal in de
op een na hoogste klasse uit. „Het
feit dat er in Leiden op hoofdklas
se-niveau kan worden getennist, is
voor het district een kostbaar
goed", laat Jan de Wolf weten.
Met Lodewijk Kallenberg (be
stuurslid, belast met wedstrijdten-
nis) en voorzitter Har Meijer vormt
De Wolf niet alleen het dagelijks
bestuur van de aan de weg timme
rende club, maar ook de bepaald
niet onbelangrijke sponsorcommis
sie.
Waar Dekker Tennis voorlopig lijkt
te hebben afgehaakt in de race
naar de top (de Warmondse club
investeerde niet en mag nauwelijks
nog hopen op behoud van de
hoofdklasse-status), begaf Unicum
zich wel weer op de transfermarkt.
De opengevallen plaatsen moesten
worden opgevuld; de plek In de
hoofdklasse moest worden veilig
gesteld. Want, aldus dezelfde De
Wolf: „Unicum dient het District
Leiden door op dit niveau te spe
len. Het is goed dat er voor spelers
en speelsters uit het district, bin
nen het district de mogelijkheid is
om op hoog niveau te tennissen.
Beter zo, dan dat ze allemaal Lei
den moeten ontvluchten".
Een filosofie die dit jaar overigens
niet kon worden waargemaakt.
Kon tot vorig seizoen nog een re
gionaal getint eerste team worden
aangeboden, dit seizoen ontbreekt
die binding. Margot van Overloop
vertrok naar Amerika, Jacqueline
van Wijk opteerde voor spelen in
Duitsland, terwijl het Unicum-duo
Jan Siemerink en Jacco Eltingh de
gelegenheid kreeg te kiezen voor
hoger niveau en veel meer geld.
„Dus", laat het trio weten, „moes
ten wij wel buiten het district gaan
kijken. Dat was pure noodzaak,
omdat we wel graag op dat niveau
wilden blijven spelen".
De Wolf, Kallenberg en Meijer zijn
er niet bang voor dat de club het
team zal laten vallen nu die toch
prettige binding ontbreekt. Sterker
nog, de leden hebben het bestuur
laten weten het spijtig te zullen vin
den als Unicum niet meer tot de
nationale top zou behoren. Kallen
berg vindt dat niet zo vreemd. „De
club is in alle geledingen prestatie
gericht. Van de 800 leden doen er
450 aan georganiseerd wedstrijd-
tennis. Drie leraren geven tachtig
uur per week les. Op alle niveau's
doen Unicum-leden van zich spre
ken. Het is dan niet echt opmerke
lijk dat de leden het prettig vinden
tennis op hoog niveau te kunnen
bekijken. Niet voor niets organi
seert Unicum nu al 24 jaar achter
een de districtskampioenschap
pen, passen de Masters zo goed
bij de club". En vervolgend: „Het
sfeertje bij Unicum is ook al lande
lijk bekend. Neem nou de competi
tiewedstrijden. Bij thuiswedstrijden
zitten gemiddeld zo'n 250 toe
schouwers te kijken, terwijl uitwed
strijden al snel door een man of
100 worden bezocht. Zeker als het
spannend wordt".
Hetgeen allemaal weer niet bete
kent dat bij Unicum alles en ieder
een moet wijken voor het eerste
team. „Het eerste is geen hals
zaak", zo laat het trio weten. „Het
staat financieel ook geheel los van
de club. Mocht het eerste team op
deze basis wegvallen, dan merkt
De 'troika* op de
tribune van
Unicum, die ook
tijdens deze
competitie weer
goed gevuld zal
zijn. Jan de Wolf
op de
voorgrond,
Lodewijk
Kallenberg
(links) en Har
Meijer.
FOTO.
HENK SNATERSE
Opleiden
De vereniging Unicum die het on
derdeel 'opleiding' hoog in het
vaandel heeft staan. Sterker nog:
„Opleiden is de basis van de
club", weet De Wolf. „We investe
ren déartoe ook veel in de jeugd.
In trainingen, jeugdkampen, noem
maar op. De opbouw van de club
is mede daardoor ook goed. Als al
les normaal loopt, spelen we vol
gend jaar overgangs B met een
team dat volledig uit nog jeugdige
Unicum-leden bestaat. Daaruit
blijkt toch wel dat we ons niet
blindstaren op Unicum één, maar
dat we het opleiden zeker niet ver
geten".
Wat de Unicum-troika betreft, be
hoeft dat eerste team zelfs niet zo
nodig de laatste stap, naar de ere
divisie, te maken. Technische man
Kallenberg: „Voor Unicum is de
hoofdklasse net mooi. Voor een
eredivisieteam is op dit moment
geen geld en verenigingstechnisch
is het prettig dat we nu geen eredi
visie spelen. Die competitie wordt
in augustus-september afgewerkt
en in die periode hebben we op
Unicum evenementen als de Mas
ters en de onderlinge kampioen
schappen geprogrammeerd
staan". Waarmee Kallenberg overi
gens niet zegt nooit hogerop te wil
len: „Je begint aan een competitie
om kampioen te worden. Dat is
duidelijk. Maar het is niet zo dat
wij ten koste van alles eredivisie
willen spelen". Een mogelijkheid
die voor volgend jaar overigens
toch nauwelijks opgeld doet. Kal
lenberg: „Ik denk dat Unicum dit
seizoen een sub-topper kan zijn.
Degraderen doen we niet, maar
een kampioenschap zie ik ook niet
direct zitten".
ren gaat over bergen en door da
len. In haar jeugdtijd gold zij als ta
lentrijk, maar ook als mogelijk niet
doorstotend. De speelster uit het
Brabantse Best koos voor een ei
gen lijn door tennis in Amerika te
combineren met enige studie en
vervolgens de wereldtoernooien af
te reizen. De succesjes bleven niet
uit, bij terugkomst bleek de pro
gressie via een finale en halve fina
leplaats bij de NK, toen nog ge
speeld in Scheveningen. Vorig sei
zoen stond Yvonne der Kinderen
opgesteld in Leeuwenberg, maar
hield een langdurige blessure haar
buiten de lijnen. In het dubbelspel
staat de aanvallend ingestelde der
Kinderen haar mannetje, zodat de
dubbelspelen met Cleire Wegink
en Joost Winnink voor de nodige
punten kunnen zorgdragen. Op
Nieuwjaarsdag won Yvonne der
Kinderen met Heieen van den Berg
de dubbeltitel in het Dekker A-
toernooi
Joost Winnink is met zijn 18 jaren
de Benjamin van het team. De in
zijn juniorentijd als 'enfant terrible'
bekend staande Peizenaar is ge
rijpt. Een serie buitenlandse trips,
waaronder één van vijf weken naar
Australië, heeft bij Winnink geleid
tot kanalisatie van de hem kenmer
kende felheid. De speler uit Peize
was jarenlang de bedreiging van
zijn bekendere jaargenoot Paul
Dogger, die al snel een internatio
nal werd. De eigen inspanningen
zonder bondshulp leverden inmid
dels een plaats op wereldranglijst
op, alsmede een hoge klassering
op de nationale ranking.
LEIDEN Unicum één bestaat dit
seizoen uit Chris Vermeeren, Joost
Winnink, Claire Wegink en Yvonne
der Kinderen. Vermeeren tekende
een contract dat hem voor twee
seizoenen aan de Leidse club
bindt. Winnink, Wegink en Der Kin
deren bonden zich voor een sei
zoen aan Unicum.
De vijfentwintigjarige Vermeeren
laat sinds enige tijd de maatschap
pelijke loopbaan prevaleren. Ver
meeren leidt In St. Willebrord een
tennisschool, waarin ter onder-
schelding van andere scholen het
karate naast de tennistraining is
opgenomen. De huidige A2-speler
behoorde jarenlang tot de beste
jeugdspelers van Nederland, maar
had de pech het talent Eric Wil-
borts voor zich te moeten dulden.
Ook na zijn jeugdtijd vertoefde
Vermeeren steeds in de hoogste
regionen van het Nederlandse ten
nis. De Bredanaar is honkvast,
voor Unicum speelde Vermeeren
een aantal jaren bij Manege Apel
doorn met welk team hij de lands
titel veroverde. Het contract tussen
Unicum en Chris Vermeeren is het
eerste, dat een langere looptijd
dan één jaar heeft. Het beoogt de
trainer/speler uit Breda ook een rol
te geven in de opbouw van het
team, een taak, die Vermeeren
stellig ook ambieert.
Claire Wegink traint, evenals Hellas
ter Riet, binnen de tennisschool
van Chris Vermeeren. De Tielse
besteedde dit seizoen meer en se
rieuzer aandacht aan haar tennis,
hetgeen resulteerde in een forse
stijging op de nationale AUDI-ran-
king. Het tennis heeft Claire We
gink van huis uit meegekregen,
moeder Gladys en vader Gé be
hoorden in hun Utrechtse periode
tot de betere spelers. Na de goede
landelijke resultaten was Wegink in
het Joegoslavisch 10.000 dollar
toernooiencircuit uiterst succesvol.
Het gevolg een plaats op de we
reldranglijst en opnieuw een stij
ging op de nationale ranking. Vorig
seizoen kwam Wegink uit in het
naar de eerste klasse gedegra
deerde ALTA-Amersfoort.
De carrière van Yvonne der Kinde-
Chrls Vermeeren.
Tien...
Tien
Je zult ons van Hutspo(r)t niet horen zeuren. Wij vinden
McEnroe ai lang veel leuker dan Wilander. Geloven absoluut
meer in Connors of Agassi dan in Lendl in normale doen.
Met andere woorden, er mag wat ons betreft best wel wat
gebeuren op de baan wat niet direct met het edele tennis
spel op zich te maken heeft.
Het levert ook heel aardige plaatjes op. Zoals bijgaande
prent, bijvoorbeeld.
Qua idee, qua gevoel én qua compositie een absolute tien.
Vinden wij.
Af en toe, het is echt maar heel zeiden, kom je ze tegen. Die
foto's waarvan je zegt: 'ja'. Woorden zijn dan overbodig. De
foto moet z'n werk doen.
Welnu, met dank aan Wil en fotograaf André, bij deze zo'n
plaatje.
Vader had het zoonlief nog
zo beloofd: „Nee jongen, ik
kom vandaag echt niet kij
ken. Ik weet dat je dan ner
veus wordt. En dat je dan
niet lekker meer speelt. Nee,
echt. Ik breng je weg naar des
baan en ga weer naar huis.
Naar mamma. Bei maar op
als je klaar bent, dan kom ik
je wei weer ophalen".
Maar ja, een vaderhart...
Bewijs?
Martin Hoekstra is, de
redactie van Hutspo(r)t
is zich dat zeer be
wust, een begaafd
dubbelaar. In de één-
tegen-één wil hij nog
wel eens op belangrij
ke onderdelen tekort
schieten, maar in het
spel-met-vier mag hij
er zeker zijn.
Wij van deze rubriek
onderkennen derhalve
Hoekstra's capacitei
ten. Maar zien toch
niet zo snel in dat hij
de wereldkampioenen
in het dubbelspel,
Flach en Seguso, een
voudig aan de kant
zou kunnen zetten. De
felgele trui waarmee
Hoekstra en partner
vorig seizoen naar
Wimbledon vertrok
ken, deed zulks echter
wel vermoeden. Zodat
het weer niet zo
vreemd was dat de
Amerikaanse dubbel-
spel-matadoren hen
persoonlijk aanspra
ken op de nogal aan
stootgevende teksten
('wij willen een 'wild
card', want we zijn be
ter dan Flach en Segu
so').
De door Hoekstra ge
wenste dubbel kwam
er echter niet van en
Wij van Hutspo(r)t
denken dat dat maar
beter is ook.
Per slot van rekening
is de tekst nu nog al
tijd niet achterhaald.
En kunnen de truien
dus, omdat het tegen
deel niet is bewezen,
nog tot in lengte van
dagen worden gedra
gen...
'Dream'
'Eind augustus van dit jaar (1988 red.) verliet Suzanne Vis
sers de internationale jet, die haar voor de eerste maal naar
de Verenigde Staten bracht. De inwoonster van Oegstgeest
kwam naar Ramapo College. Ze droeg twee koffers bij zich,
een grote teddybeer en een tennisracket. Als recentelijk ge
slaagd VWO-leerlinge koos Vissers uit een hele reeks van
universiteiten, het Ramapo College. De geschiedenis leerde
haar, dat Ramapo een plek was, waar ze de Amerikaanse
cultuur kon leren en waarderen. Tennis is een deel van de
Amerikaanse cultuur, waar ze plezier in heeft. Als een der
betere speelsters van haar club begon Vissers regelmatig ter
spelen. Medio september merkte Ramapo-coach Mlki Alba
nese het spel van Vissers op en vroeg haar mee te spelen in
het team. Vier dagen tater won Vissers de eerste single te
gen Montclair, gevolgd door winst In het eerste dubbel met
Sagorlca Basu. Het waren de enige twee zeges In een wed
strijd, die Ramapo met 7-2 verloor. Vissers won daarna de
enkelspelen tegen Monmouth en Staten Island. Ze vervolgde
haar reeks overwinningen tot de tweede ronde van de NJAI-
AW kampioenschappen, waar ze met 7-5, 2-6, 6-1 verloor
van de als vierde geplaatste. In de consolation sloeg Vissers
met twee zeges terug om te besluiten met winst in twee van
de drie teamwedstrijden'.
Wie vorig jaar had voorspeld dat 'Ramapo News Sports' on
der de titel 'International Dream' een epistel zou wijden aan
OLTC-speelster Suzanne Vissers, zou ongetwijfeld wat merk
waardig zijn aangestaard. De 18-jarige Vissers is per slot van
rekening niet de bekendste van de Leidse 'tennisdochters'.
Maar sinds kort dus duidelijk wel de bekendste In de regio
van Ramapo, dichtbij New York...
Tok-tok, tok-tok, tok-tok. Hoofden, die
van links naar rechts gaan en van rechts
naar links. Applaus. Zwaar gezucht
links, idem rechts. Een stem, aie cijfers
noemt. Of „djoez zegt. Of een stem, die
FOTO'S: ANDRÉ VAN HAASTEREN
r de afgestemde kl
gele ballen. Afstekend teeen een groene
of gravelrode kleur. Wie aie beelden kan
thuisbrengen, heeft met tennis te maken.
heeft alles met tennis te maken.
Eiland...
Eiland
Tja, daar drijf je dan.
Wat jou betreft was je nog maanden meegegaan op het rode
gravel. Puf en haar genoeg. Stuiteren deed je nog als de
beste.
En toen kwam die idioot. Moest je zo nodig een lel geven,
terwijl een rustig tikje meer dan voldoende was geweest...
En tja, daar drijf je dan.
Als een geel eiland in een groen meer.
Voorbestemd om je diensten te bewijzen aan voetballende
jochies. Of nog erger: aan graag achter ballen aanhollende
honden.
Tja, daar drijf je dan.
Ook het leven van een tennisbal kan hard zijn.
Onder redactie van Gert-jan Onvlee en Peter van
der Hulst.
Plaatje...
Plaatje
Vaderhart
Telefoon (voor controle bezorging):
In een open envelop zonder postzegel
opsturen naar: de Leidse Courant,
Antwoordnummer 998,
2500 VD Den Haag.
N B Indien daartoe aanleiding bestaai. kan
een verzoek om een proefabonnement wor
den geweigerd.
