Wandel-adviesbureau drs. M. Sehoone
Mannen zonder imago
VAN HUIS UIT
CeidaeSou/imit
MAANDAG 13 MAART 1989 PAGINA ld
Over het alge
meen hebben
vrouwen in het
kleedgedrag meer
lef dan mannen.
Weliswaar is me
neer Doorsnee al
lang uit het alleen
zaligmakend drie
delig pak gekro
pen en ziet hij er
f'een been in een
ila hemd te com
bineren met een
paars jasje op een
flesgroene broek
(bravo!), maar on
danks die frisse
wind laat hij zich
toch liever leiden
door bestaande
normen dan dat
hij eens flink met
zijn kleren uit de
band springt.
Dit komt mede
door de reclame.
En dit heeft niet
alleen betrekking
op zijn pullover,
maar ook op het
merk whisky dat
hij drinkt, de
stoel waarop hij
zit en het design
van zijn telefoon.
Mode-ontwerper
Frits Klaaren-
beek van Soap
Viscose voile hemd met vage Oriën
taalse print op wijde 100 katoe
nen broek met verlaagde taille en
„hipster" (kralenbelt) met ornamen
ten Het hemd wordt half opein ge
dragen met een knoop ter hoogte
van de maag.
FOTO'S: PR
Keurig double breasted wit/oxblood
gestreept hooggesloten jasje; met
korte revers en leren ceintuur. De
taille is aangegeven. Het worcit ge
dragen op een smalle witte brook en
met een zwart/wit gestreept tiemd
en gebloemde choker.
Studio, die graag
stokken in hoen-
de rhokken gooit,
roept dat het
vreemde dictaat
van goede smaak
(lees wat „in" is)
van de afgelopen
jaren zo door de
reclame is om
armd, dat het be
gint van de hel
ling te glijden.
„In pogingen die
zogenaamde su
perconsument te
bereiken, wordt
ieder prod uk t,
van een pakje bo
ter tot een auto,
voor een mooie
wand gezet, een
Bauhaus-lampje
ernaast en hup,
klaar is Kees".
Alles lijkt gevan
gen in een ééndi
mensionale beeld
taal. Dit slaat vol
gens Klaarenbeek
ook sterk op zijn
terrein: de mode.
„Kleding moet
niet aan materieel
succes zijn gekop
peld", zegt hij. De
zelfverzekerde
zakenman, de
jonge manager in
zijn turbocar, ze
dragen allemaal
hetzelfde roze
hemd met het
kleurige strikdas-
je. „De codes van
de mannenkle
ding moeten wor
den losgekoppeld
van mentaliteit
en carrière. De
linkse intellec
tueel moet maar
eens de kleren
dragen van de
dure bankier. En
de dure bankier
moet eruit zien of
hij de dag begint
met een uurtje
meditatie. En de
pr-man straalt uit
dat hij alleen
maar onbespoten
spinazie eet.
Weg met het ima
go".
Het aanbod op de
kledingmarkt be
rust echter niet
op deze zienswij
ze Ondanks de
ruime verschei
denheid aan kle
ren (voor de man)
wordt de consu
ment toch in een
richting geduwd,
waarbij hij een
kant-en-klaar
beeld, opgedron
gen krijgt. Soap
Studio doet zijn
best maling te
hebben aan codes,
badges en kle-
dingtaal. Wel zegt
Klaarenbeek dat
hij heeft gepro
beerd klassieke
en meer moderne
silhouetten zo te
vervormen dat
recht wordt ge
daan aan bestaan
de thema 's, bij
voorbeeld uit de
beginjaren zeven
tig en het hippie
dom. „Maar de
hippie-achtige as
pecten zijn niet
terug te brengen
tot het verzet van
toen. Het is niet
zozeer een de
monstratie van óf
carrière öf naar
India. Het is: en
carrière èn naar
India.
Soap Studio gaat
doorzichtige stof
fen als voile voor
een hemd niet uit
de weg. Een paar
snoeren kralen
om de heupen
staan er leuk bij
en misschien is de
jongen die dit
draagt wel kaak-
chirurg. Mensen
hoeven geen „la
bels" te dragen.
TINY FRANCIS
De pedagoog/counselor: creatieve inval tijdens een wandeling in het Leuvenemse bos op de Veluwe.
Een nieuwtje uit het
midden- en kleinbedrijf.
In de Haagse Bloemen-
buurt, aan de Sneeuw
klokjesstraat 43, heeft
drs. Marijke Sehoone per
1 maart jongstleden ge
vestigd, op gezond-com-
merciële basis, drs. Ma
rijke Schoones wandel
adviesbureau. A raison
van 45 per uur (incl.
btw) kunnen wandelaars
in spe zich hier laten in
formeren over het hoe
en waarom van het ver
antwoorde wandelen.
Dat immers zoveel meer
behelst dan het zetten
van het ene been voor
het andere. Hoe lang
dient een wandelaar te
lopen en waarheen, wat
voor schoenen draagt hij
en welk type regenjas?
Hoe worden deze attri
buten gepoetst of anders
zins onderhouden? Stap
pers die ambiëren tot se
rieuze en solide wande
laars uit te groeien, kun
nen zich niet permitteren
dergelijke vraagstukken
al te lichtvoetig te be
handelen. Begrijpelijk
dus dat de eerste cliënten
zich al hebben aange
diend bij „Drs. Marijke
P.J. Sehoone, pedagoog/
counselor, uw specialist
op wandelgebied".
Drs. Sehoone (43) over haar
verrassend lage tarief: „Ja,
daar heb ik nogal over ge
twijfeld. Collega-hulpverle
ners in de therapeutische sec
tor rekenen door de bank ge
nomen zo'n 150,- per uur
ik weet het. Maar, heb ik
me afgevraagd, bereik ik met
een dergelijk tarief mijn
doelgroep wel? Ik was bang
dat ik zou blijven steken in
de boven-modale sfeer. Aan
de andere kant kon ik ook
weer niet te laag gaan zitten.
Ik moet mijn kennis en erva
ring op peil houden. Materia
len uitproberen, nieuwe in
drukken opdoen -kortom:
investeren in mijn eigen
wandelingen. Zodoende ben
ik tenslotte op 45,- per uur
uitgekomen".
Een beetje verantwoord eer
ste consult bij drs. Sehoone
zal zo'n twee a tweeënhalf
uur in beslag nemen, wat be
tekent dat men voor rond de
honderd gulden de eerste
wandelstappen gefundeerd
kan zetten. Ter vergelijking:
een paar goede wandelschoe
nen in de categorie soft-wal-
kers, met Gorotex-binnen-
sok, kost al tussen de drie- en
de vierhonderd gulden.
Voor het geld hoeft men een
bezoekje aan drs. Sehoone
dan ook niet te laten. En wat
de kwaliteit van haar advie
zen betreft: die is gebaseerd
op een bepaald gespierde
wandel-ervaring. Bijvoor
beeld wandelde deze kwieke
stapster tussen 23 april 1986
en 23 mei 1987 heen en terug
van de Sneeuwklokjesstraat
43 naar Santiago de Compos-
tella in noord-west Span
je!
De counselor: „Door die be
devaart naar Santiago heb ik
een zekere bekendheid ge
kregen. Kranten kwamen me
interviewen, tientallen orga
nisaties vroegen me een le
zing te geven en ook de radio
kon maar niet genoeg van
die bedevaart krijgen; wel ze
ven keer moest ik voor ver
schillende omroepen uitleg
gen hoe het nou was om naar
Spanje te wandelen. Dat leid
de tot zóveel brieven en tele
foontjes van mensen die een
persoonlijk advies vroegen,
dat ik begin februari, tijdens
een wandeling in het Leuve
nemse bos op de Veluwe, een
creatieve inval kreeg. Een
wandel-adviesbureau met
een dagelijks spreekuur!".
Aankomende wandelaars
krijgen van Marijke Sehoone
het advies om simpelweg te
beginnen met twee of drie
„blokjes om" afhankelijk
van de omvang van het blok
waarin de betreffende wo
ning is gesitueerd. Conform
een schema dat de counselor
samen met de cliënt opstelt
wordt deze afstand per dag
opgevoerd, waardoor men
reeds aan het eind van de
eerste week een wandeling
van circa vijf kilometer
maakt.
„De tweede week raad ik aan
om eens een brief naar een
postkantoor in een andere
wijk te brengen. Of bood
schappen aan de de andere
kant van de stad te gaan
doen. Je moet een beetje va
riatie brengen in het af te
leggen traject. Wel oppassen
voor de verleiding om terug
de tram te nemen, want dan
stagneert de spierontwikke-
ling. Wie serieus doorzet zit
aan het eind van de tweede
week'op een wandeling van
ongeveer tien kilometer
normaal gesproken".
'Tegen die tijd is een herha
lingsconsult gewenst. Waarin
dan vragen ter sprake komen
als: bevalt het me of bevalt
het me niet? Heb ik een beter
zicht gekregen op mijn moti
vatie? Wandel ik vanwege de
lichaamsbeweging, vanwege
het plezier van het buiten
zijn of is het mij er toch voor
al om te doen mede-wande
laars te leren kennen? Zit
mijn diepere behoefte soms
verborgen in mijn verlangen
naar sociaal contact?
Indien het laatste het geval
is, dan onderzoekt Marijke
Sehoone samen met de cliënt
of wellicht het lidmaatschap
van een wandelclub een op
tie is. Betreft het een cliënt
die eigenlijk uitsluitend op
sociaal contact uit is, en die
bij nader inzien de lichaams
beweging zoveel mogelijk
wenst te beperken, dan kun
nen de mógelijkheden van
een kegel-, een bowling- dan
wel een jeu-de-boules-vereni-
ging worden besproken.
De in Leiden afgestudeerde
pedagoge, ex-ambtenaar van
het ministerie van onderwijs
en sedertdien full-time wan
delaarster: „In een aantal ge
vallen zal na twee weken
blijken dat de cliënt werke
lijk hart heeft voor de sport.
Dat zijn of haar ambitie uit
gaat naar het lange afstand-
wandelen. Dan maken we
een nieuw schema met de be
doeling uit te komen op wan
delingen van zo'n 25 kilome
ter. In dat geval wordt het
ook zaak om ons serieus be
zig te gaan houden met de
aanschaf van duurzame wan
delmaterialen".
Waarvan de schoenen wel als
de belangrijkste mogen wor
den gezien. Echter zijn ook
de sokken van niet te onder
schatten belang. Drs.
Sehoone adviseert katoenen
ondersokken, die transpira-
tievocht doorlaten. Daarover
heen lange wollen kousen.
Deze hebben als voorname
neven-functie dat ze even
tueel grint c.q. kiezel buiten
de schoen houden. Niets is zo
irritant als een steentje tus
sen de ondersok en de boven
kous. Aanvankelijk merkt
men het ding niet op, vervol
gens merkt men het wèl op
maar gunt men zich niet de
tijd om de schoen uit te trek
ken en het kreng te verwij
deren en het eind van het
liedje is een blaar.
Drs. Sehoone: „Van blaren
wordt bijna iedereen chagrij
nig. Het tempo vertraagt, de
wandelaar gaat zich kribbig
gedragen tegenover passan
ten nee, de lange wollen
kous is vrijwel even belang
rijk als de schoen zelf".
Het échte lange-afstandwan-
delen strekt zich uit over
meerdere dagen, weken,
maanden. Of zelfs, zoals Ma
rijke Sehoone aan de lijve
heeft ondervonden, over
meer dan een jaar. Dergelijke
wandelingen worden ook in
de bovenmodale sfeer onbe
taalbaar indien men voor
maaltijden en overnachting
voortdurend zijn toevlucht
neemt in hotels. Beter is in
zulke gevallen kook-, eet- en
slaapmaterialen in de rugzak
mede te nemen. De maxi
mum-belasting in hèt Euro
pese zeeklimaat is, aldus de
counselor, voor de man vijf
tien en voor de vrouw tien
kilo.
„Dat is niet veel, en brengt
met zich mee dat we zeer se
lectief moeten zijn bij de keu
ze van onze bagage. Dus:
geen tent maar een bivakzak.
Geen nachtgoed, geen reser
ve-broek, geen reserve-blou
se. Om de dag een wasje in
lassen door op de camping
van iemand een jas te lenen,
deze aan te trekken, en aldus
de eigen kleding te wassen.
In het begin is het even wen
nen,. maar het alternatief is
dat je je een breuk sjouwt".
Het échte lange-afstandswan-
delen dat mag wel duide
lijk zijn komt pas in zicht
na een zeer grondige voorbe
reiding, die zeker enkele
maanden vergt. De meeste
potentiële cliënten van drs.
Sehoone zullen zich rrieér
voelen aangetrokken tot het
weekeind- of bijvoorbeeld
het feestwandelen.
Uit de brochure van wat
hoogstwaarschijnlijk 's we
relds eerste commerciële
wandel-adviesbureau mag
heten:
„Plannen om van hotel naar
hotel te voet te trekken als
vakantie?
U bent bang alléén in moe
ders natuur te wandelen en
U zoekt gezelschap?
U wilt een feestwandeling ter
gelegenheid van Uw verjaar
dag organiseren en U weet
zich geen raad?
Pedagoog/counselor drs. Ma
rijke P.J. Sehoone, de specia
list op wandelgebied, houdt
wandelspreekuur op elke
werkdag tussen 10.00 en
16.00 uur. Sneeuwklokjes
straat 43, Den Haag. Tel.
070 635286 of
070 457739"
(In de maand april is bureau
Sehoone gesloten wegens
wandelvakantie van de coun
selor zelf; vanuit het Duitse
Aken via omwegen terug
naar Den Haag).
WILLEM SCHEER
Incontinent
Een paar jaar geleden merkte een
ambtenaar bij het navlooien van de
post 'hulpmiddelen', dat er^'per jaar
ongelooflijk veel geld wordt uitge
geven aan luiers dan wel inleg-
kruisjes voor mensen die hun plas
niet kunnen ophouden Moest dat
nou? Na enig gekeken bleek dat dit
inderdaad moest.
Men wist wel dat incontinentie
voor urine, zoals de sjieke Latijnse
naam voor dit ongemak luidt, veel
voorkomt, maar dat liefst een half
miljoen Nederlanders er; last van
heeft, daar stond men toch even
van te kijken. Incontinentie is een
onzichtbare volkskwaal, behendig
verborgen gehouden door de eige
naren.
De kwaal kan op een doziin manie
ren ontstaan Door een afwijkende
anatomie van de urinewegen, door
verlamming, of anders wel als on
gewenst effect van eén operatie
aan de prostaat Maar meestal is er
lichamelijk niet zo geweldig veel
bijzonders aan de hand en dan
blijkt na zorgvuldig onderzoek
sprake te zijn van ofwel een stress-
incontinentie ofwel van een urge-
incontinentie ofwel van een com
binatie van die twee.
Om met de eerste te beginnen.
Stress-incontinentie komt het
meeste voor bij vrouwen, en dan
meer bij oudere vrouwen en bij
vrouwen die meerdere kinderen
hebben gebaard. Waarom dat zo is
laat zich tot grote hoogte verklaren
door de anatomie van de urinewe
gen. Dat we zindelijk zijn hebben
we te danken aan de sluiting van
de blaas, die we op elk gewenst
moment open kunnen zetten. Die
sluiting zit tamelijk ingewikkeld in
elkaar en bestaat uit verschillende
onderdelen. Een deel van de blaas-
spier vormt de inwendige sluit
spier, terwijl de bekkenbodem (de
spieren onder in het bekken die we
samentrekken bij persen) de uit
wendige sluitspier vormt. Verder
heeft de dikte van het slijmvlies in
de piasbuis een 'afdichtende' wer
king. Welnu Bij vrouwen in de
overgang wordt, door een daling
van het peil aan vrouwelijk ge
slachtshormoon, het slijmvlies in de
piasbuis alsmaar dunner en verliest
zijn afdichtende werking. Dat is
dan een oorzaak van stress-inconti
nentie. Het kan ook zijn dat door
het meemaken van enkele beval
lingen de baarmoeder enigermate
door de bekkenbodem is gezakt, zo
dat de bekkenbodem minder goed
kan werken als uitwendige sluit
spier van de piasbuis.
Het gevolg van dit alles is dat tel
kens als de blaas ietwat onder druk
komt te staan, de minder goed wer
kende afsluiting onder die stress
bezwijkt. Vandaar het ongewild
verliezen van urine bij hoesten, la
chen of hardlopen. Lichamelijk
kan dat natuurlijk geen kwaad,
maar leuk is anders. Men heeft uit
gerekend dat liefst 1 procent van
alle vrouwen boven de 18 er zo last
van heeft dat het hen beperkt in
hun maatschappelijk verkeer. Ge
lukkig is deze vorm van inconti
nentie voor urine heel redelijk te
behandelen. Als het slijmvlies van
de piasbuis door de overgang ge
slonken is, dan kunnen oestrogeen-
tabletten (ongeveer de pil) uitkomst
bieden. Verslapte bekkenbodem-
spieren kan men oefenen door bij
voorbeeld bij plassen te proberen
de straal 'af te knijpen' en met een
pessarium kan de bekkenbodem
ook worden ondersteund. Als dit
alles niet helpt dan is er nog altijd
een operatie mogelijk om de uitge
zakte anatomische verhoudingen te
herstellen.
Hevige aandrang
Veel ondankbaarder is de behande
ling van urge-incontinentie. 'Urge'
is Engels voor de 'hevige aandrang'
die zowel bij mannen als vrouwen
kan leiden tot een ongewilde en
niet te stoppen lediging van de
blaas. Dit gebeurt doordat de blaas
zich 'zomaar' hevig samentrekt on
der welk geweld de overigens nor
male afsluiting van de blaas be
zwijkt. Een bonte kwaal. De patiënt
heeft vaak aandrang tot plassen, en
doet dat ook voortdurend in kleine
porties. Toch heeft hij, ook na dit
frequente plassen, het hinderlijke
gevoel de blaas niet echt leeg is. Dit
gevoel kan wegebben om daarna
des te heviger, en soms niet te stui
ten terug te keren. De klachten
wisselen nogal eens. Kou, blote
voeten op stenen vloer, het drinken
van koolzuurhoudend frisdrank,
kunnen zorgen voor het verhevi
gen van de kwaal, maar er zijn ook
dagen dat men nergens last van
heeft.
Wat er aan te doen? Omdat het pa-
rasympatische zenuwstelsel de
blaas stimuleert, gebruikt men wel
middelen die het parasympatische
zenuwstelsel remmen, zoals Antre-
nyl, Dridase of Probanthine. Deze
middelen hebben bij nogal wat
mensen het nadeel dat ze ook een
droge mond, dufheid, wazig zien,
misselijkheid en obstipatie veroor
zaken. Volgens de uroloog dr. J.
Plasman (no joke) hoeft dat geen
echt bezwaar te zijn, want, zei hij
twee jaar geleden in Trouw: „De
meeste mensen verkiezen toch een
droge mond boven een natte kont".
Hoe het ook zij, de middelen heb
ben nog een nadeel: ze halen
meestal niets uit. Wat nu?
Het zou best eens kunnen zijn dat
urge-incontinentie geen lichamelij
ke oorzaak heeft, maar veeleer een
soort aanwendsel is, een soort tic.
Iets dergelijks overkwam me na
een drukke examenweek, waarin
ik voor elk examen van de zenu
wen talloze kleine zenuwplasjes
pleegde. Op een gegeven moment
was het moeilijk om daarmee te
stoppen, ook na die week! Psycho
loog Dijkstra, uroloog Mensink en
gynecoloog Janssens schreven twee
jaar geleden een artikel in het Ne
derlands Tijdschrift dat in dezelfde
richting gaat. Dat, zoals de theorie
luidt, de blaas bij urge-incontinen
tie 'labiel' zou zijn, daar zijn ze wei
nig van overtuigd. Als dat zo zou
zijn, dan zou je heil mogen ver
wachten van therapieën die deze
labiliteit bestrijden, en die helpen
juist zo weinig. Nee, urge-inconti
nentie is aangeleerd gedrag. De pa
tiënt heeft een of meer keren erva
ren niet in staat te zijn om zijn plas
op te houden en is bang voor her
haling. Angst laat de aruk op de
blaas stijgen en dat verhoogt weer
de aandrang. Uit voorzorg gaat
men minder water drinken en zeer
vaak plassen, en daarmee houdt de
klacht zichzelf in stand, want door
vaak plassen ga je nog vaker plas
sen.
Er kan meer achterzitten, onvrede,
depressie, woede, en dan kan een
psycholoog er wat aan doen. Is het
eenvoudigweg een aangeleerde tic,
dan kan blaastraining de vicieuze
cirkel doorbreken. De patiënt leert
dan het moment van plassen uit te
stellen en weer gewoon te drinken.
Minderheid
Jawel, mijnheer, ik noem rakoso
katholiek pon
Bijna onvoorstelbaar is het,
anno nu. Toch voel ik er
behoefte aan, me ruim
veertuig jaar nadat het
van Van Duinkerken
van den Katholiek"
verscheen, op zijn
getuigenis te beroepen,
richtte die Ballade „Aan
Mussert, die in zijn
propagandablad van vrijdag
december 1935 veroorloofde
schrijven over „den zich
katholieken noemenden vanJi
Duinkerken
Ir. Mussert is allang dood t
onze letterlijk en figuurlijk
indrukwekkende Roomse
dichter Anton van
Duinkerken ook. Maar deze |nner
woorden lijken wel aan
actualiteit te winnen. In
geseculariseerde samenleving
(onze verwereldlijkte larbij
maatschappij dus) is het pr h<
allesbehalve vanzelfsprekende ééi
dat iemand kiest voor een mple>
gelovige opstelling. En zeker,«krijg
het daarbij meer en meer T
uitzonderlijk als hij daar ooAky^
nog eens openlijk voor uit i
komen. De ontzuilihg is een
feit; pluriformiteit zien we
allerwegen, in de Kerk, in
samenleving. Ook de
katholieke kerkgemeenschapnmerk
is niet meer ingekaderd, fillem
dichtgemetseld. Tolerantie emgd. I
verdraagzaamheid zijn ferme]
die goed in de markt liggenn hij
Maar wie er kritisch op toe
ziet, ontdekt tot zijn ir Bor,
teleurstelling niet zelden dat jt boi
het om loze kreten gaat.'
Behalve als het om heel lining
duidelijk, volop in het meuwimidd'
staande groepen gaat. Wie zic\ plat
negatief, misschien zelfs alleepd-wi
maar terecht oordelend, uitlals dro
over allerlei jt shi
minderheidsgroepen, heeft lm me
onmiddellijk de publieke tideni
opinie tegen zienOver houwi
homo's, feministen, teer d
asielzoekers, joden niets dan trijd
goeds. Op zichzelf is dat een, d.
gelukkig verschijnsel. Maar
over zich gelovig opstellendé 'jpf-,
anderen mag de maatschappi
de kritiek, eventueel de per.
rustig heenrollen of ertegen
aan schoppen. Ook zij zijn
echter een minderheid
geworden, want om en na bi
een miljoen kerkgangers is
niet zo'n opmerkelijke groef
Als het om onze Kerk
kunnen we spreken van eer
Open Huis, waarin nieuwe
bewegingen, oorspronkelijke
initiatieven ziph manifestere
De feiten binnen en aan de
rand van de Kerk bewijzen
het.
Inderdaad houden we graag
open huis, willen we ook
1 w
get;
n FC
andere christenen ontvangen int ik
Christenen die net als wij er
zich van overtuigd voelen da ids t<
2000 jaar na Christus zijn
invloed zich nog altijd
manifesteert. Waarbij
bovendien een geweldige
cultuur mede is doorgegeven
Nu hoeft, als ik het voor het
zeggen heb, niet iedere
Nederlandse burger zich
bondgenoot van de
katholieken te verklaren.
Maar misschien zou hij zich 1
ieder geval wèl tolerant en
met respect ten aanzien van
deze minderheidsgroep
kunnen opstellen. Waarom
worden gelovigen, rooms-
kathólieken ook, zo weinig
serieus genomenWaarom
hoor je wel dat iemand van
huis uit katholiek is", vooral
als hij daarmee zijn afscheid
van pastoorsland wil Wf":
onderstrepen. Hoe komt hel
dat het weinig van belang
wordt geacht als een mens
getuigt van zijn werkelijk
geloven?
Vandaag wil ik opkomen va "jf
al degenen die mèt mij
belijden: Ik geloof in de
katholieke Kerk, die van ov<
de gehele wereld. Nee, ik zei
niet nadrukkelijk: de ene,
ware, want het wordt steeds
duidelijker dat gelovigen
helderder beseffen dat ze
allemaal „een stukje van de
waarheid" bezitten. Ik geloo.
wel in dat „heilige". De Kei
is natuurlijk niet heilig omdi
alle gelovigen volmaakt
zouden zijn. Zelfs niet omda\lr m
haar bedienaren een aureool r or>
van heiligheid zouden
verdienen. Ze is heilig omda
ze een gemeenschap van
heiligen is, reikend tot over
het graf. Zovele doden hebbt
dat heilzame (dat is: de
heelheid) al bereikt. Zij hort jj'
bij ons; ik hoor bij hen. In ei
gemeenschap van heiligen ei
van degenen die op weg ziji\
naar dat heil. Graag wil ik 'or
vandaag van dit geloof weel
•""S S<-'w )rJt
eens getuigen. Jawel, mijnhe
ik noem mij katholiek.
iclub.
ton R
n uit
is hel
igelse
:e om
lap tc
ril v«
jy lar n,
twee
Fra
rschij
Sch
irden
-gst
Dit
rlandf
nd. O
ring z
uljoer
rlandj
acht ii
tie".
Hie Ss
miljo
