Irakis
„Vrouw is
lang
beschouwd
als heilige
koe
krachtproef voor het kabinet; Nachtegalen leren te brullen
Politiek
Partij
Parlement
3ina iiINNENLAND
fieidócSotvuMit
ZATERDAG 25 FEBRUARI 1989 PAGINA 5"
FOTO:
Winnu
vfamibi^
ing bef
lNC op
angert
Naüo
erte dit
u event
len zijiï
inisatie
zoudeil
atischet
tejaardc
:eft hef
e zwart
orrrboord
nitt meer
^ontwiikm1.
Wt ZWHEri
lijn, be
tten. Ii
beteke
lande!
hard'
IEAR1
lerale g
)EN HAAG Toen het
Zwierste kabinet-Lubbers
Huind 1982 aan de macht
wam, had het één alleso-
/angeni erheersend voornemen:
1987 v? et terugdringen van de
Lausani rerheidsuitgaven. De ge-
et Hari achte daarachter was dat
aping «r ruimte geschapen
in. H loest worden voor een
DC- erlichting van de lasten
P w< an het - zieltogende -
edrijfsleven.
e< [aar ook de weg naar de hel
geplaveid met goede voorne-
lens. Waarom zou Lubbers
igen waar zijn voorganger
Agt had gefaald? Van
relatief bescheiden be-
linigingsplan Bestek-'81
de CDA-fractie bijna al
ii een reden waarom er
begrotingspost niets in
Kindering mocht worden ge-
Jacht.
CDA-fractie stond onder
liding van drs. Ruud Lubbers.
Jelen op en rond het Binnen-
jof zijn ervan overtuigd dat de
jötterdamse econooom in die
i leerde hoe hij later als pre-
er zijn eigen voorgenomen
bezuiningen wèl zou kunnen
verwezenlijken. Die veronder
stelling is slechts gedeeltelijk
juist. Lubbers mocht dan pre
cies weten hoe hij de Kamer
moest hanteren, van een ander
aspect van de zaak was hij
aanzienlijk minder goed op de
hoogte: de weerzin van indivi
duele ministers tegen aansla
gen op hun begrotingen. Niet
zo verwonderlijk want op dat
punt had de nieuwbakken re
geringsleider nauwelijks of
geen ervaring. Als minister
van ecomomische zaken in het
kabinet-Den Uyl ('73-'77) was
hij lid van een club die onder
ling wedstrijden leek te hou
den in het juist zo hoog moge
lijk opschroeven van de uitga
ven. Dat werd gedaan op
grond van het - verkeerde -
idee dat daarmee de stagne
rende economie aangejaagd
zou worden. Hoe kon Lubbers
dus weten van de 1001 metho
den, vorig jaar zo fraai be
schreven in het proefschrift
van de journaliste José Toir-
kens, die een minister ter be
schikking staan als hij een be
zuiniging wil ontduiken?
Hemd nader
Ook voor de zogenaamde no-
nonsense-ploeg van Lubbers I
bleek het hemd telkens nader
dan de rok. De minister van
financiën, dr. Onno Ruding,
stond machteloos tegenover
het collectieve „egoïsme" van
de vakministers. Dat het fi
nanciële tekort van de over
heid toch nog fors werd ver
minderd was te danken aan
enkele bewindslieden die wèl
vastberaden het snoeimes han
teerden. Dat waren wijlen de
VVD'er Rietkerk (binnenland
se zaken) en de CDA'er De
Koning (sociale zaken), die
respectievelijk de salarissen
van de ambtenaren en de in
komens van de uitkeringsge
rechtigden omlaag drukten en
vervolgens op dat niveau be-
Die prestatie was overigens
niet geheel hun eigen verdien
ste. In tegenstelling tot de
meesten van hun collega's
■hadden Rietkerk en De Ko
ning niet te maken met grote
weerstanden op hun eigen de
partementen en van machtige
pressiegroepen. De uitkerings
trekkers waren de gemakke
lijkste prooi. Ze zijn vrijwel
niet georganiseerd en kunnen
niet staken. Dat laatste kun
nen de ambtenaren wel, maar
zij hebben de handicap dat een
staking van enige omvang en
tijdsduur onvermijdelijk de
woede opwekt van het grote
publiek. Dat was ook de be
langrijkste reden waarom de
grote ambtenarenacties van
1983 („Boos op Koos") misluk
ten. Vooral de stilstand van de
posterijen maakte de bevol
king furieus en bracht de
rechter ertoe deze staking te
verbieden.
Vanaf dat moment raakte het
kabinet eraan gewend de
schouders op te halen telkens
wanneer overheidsdienaren
een hogere beloning eisten. Bij
sommige van deze groepen
veroorzaakte dat een toene
mende bitterheid. Zo daalde
de stemming vorig jaar bij de
politie tot het absolute nul
punt. Slimme vakbondsleiders
als Gert Koffeman en Leen
van der Linden maakten daar
handig gebruik van. Met
steeds de dreiging van het on
voorstelbare, een staking van
de politie op de achter
grond, voerden zij en hun bon
den ononderbroken ludieke
acties, vooral tegen leden van
het kabinet. Zij bereikten
daarmee twee dingen tegelijk:
de sympathie van de massa-
(media) bleef behouden en de
regering werd steeds dichter
met de rug naar de muur ge
dreven. Tegen die uitgekookte
tactiek hadden ook de massie
ve Van Dijk (binnenlandse za
ken) en de taaie Korthals Al-
tes (justitie) op het laatst geen
verweer meer. Oom Agent, die
tegenwoordig meer weg heeft
van zijn jonge neefje, kreeg
uiteindëlijk precies wat hij ge
ëist had: meer poen.
Meer oproer
Vanaf dat moment was het
een zekerheid dat ook andere
zichzelf overwerkt en onder
betaald achtende ambtenaren
of trendvolgers loonsverbete
ring zouden proberen af te
dwingen. Inmiddels is het zo
ver. Het oproer kraait nu nota-
bene onder een groep, die tot
dusver als de meest lijdzame
van alle werknemers werd be
schouwd: de verpleegkundi
gen.
Na een oproep van het Comité
Verplegenden en Verzorgen
den in Opstand (VVIO), dat
als het ware uit het niets ver
rees, kwamen er op 11 februa
ri zesduizend zusters en broe
ders in Utrecht bijeen om hun
kennelijk jarenlang opgekrop
te woede en frustratie uit te
schreeuwen. Florence Nightin
gale zou haar ogen niet geloofd
hebben. De Nederlandse nach
tegalen fluiten niet langer
zoetgevooisd, zij hebben ge
leerd te brullen!
Maar liefst vijf procent ex
tra eist het VVIO, waarvan
vier procent voor reële loons
verhoging en één procent voor
verbetering van de arbeidsom
standigheden. Maar initiatief
neemster Gaby Streuer, een
tot dat moment onbekende
verpleegster in het streekzie
kenhuis Waterland te Purmer-
end, slaagt er aardig in de
exorbitante eis aannemelijk te
maken. Zij blijft onvermoei
baar uitleggen dat de verple
ging, terwijl het werk almaar
zwaarder en verantwoordelij-
ker is geworden, een achter
stand van 12 procent heeft op
gelopen op de werknemers in
het bedrijfsleven. Zelf ver
dient Gaby, 27 jaar oud en ge
diplomeerd verpleegkundige
op een psychiatrische afdeling,
1600 gulden schoon in de
maand.
Na een aanvankelijke afwij
zing hebben de ambtenaren
bonden, die de stemming in de
verpleging faliekant verkeerd
hadden beoordeeld, de eis van
het VVIO overgenomen.
Daardoor wordt nu voor alle
ruim tweehonderdduizend
werknemers in het zieken
huiswezen dezelfde loonsver
hoging geëist.
Dat simpele feit plaatst het
tweede kabinet-Lubbers voor
de waarschijnlijk grootste
de salarissen vaststelt
ziekenhuiswezen, toegeeft is er
geen houden meer aan. Dan
staan onmiddellijk daarna alle
andere ambtenaren en trend
volgers op de stoep. Dus heeft
De Koning verordonneerd dat
de verpleegkundigen er maxi
maal maar 0,75 procent bij
kunnen krijgen. Maar kan hij
dat volhouden als straks het
Binnenhof opnieuw belegerd
wordt, maar nu door tiendui
zenden witte uniformen, bege
leid door sirenegeloei van am
bulances, en als er in de zie
kenhuizen permanent zon
dagsdiensten worden ge
draaid? RIK IN T HOUT
Volgende week woensdag en don-
Ierdag praat de Tweede Kamer
ver de Nota Meisjesbeleid. Om de
[990-generatie, te beginnen met
peisjes geboren in 1972, te helpen
"j het verwerven van economi-
he zelfstandigheid is méér nodig
in het opleggen van een arbeids-
|licht meent een meerderheid van
Kamer. In de nota ontbreekt
iet trouwens aan concrete maat
regelen die de deelname van
meisjes aan het arbeidsproces
moeten bevorderen. Ook voorzit
ter Dian van Leeuwen-Schut van
de Emancipatieraad deelt deze
kritiek. Een gesprek met de
vrouw die op 1 mei na zes jaar af
scheid neemt van de Emancipatie-
raad. Ze blikt tevreden terug, al
vindt ze dat veel ontwikkelingen
I zich te langzaam voltrekken.
DEN HAAG „Emanci-
is beïnvloeding",
egt voorzitter Dian van
eeuwen-Schut van de
flmancipatieraad, terwijl
peinzend voor zich uit
kijkt. „Of de raad daarin
feslaagd is de afgelopen
es jaar? Ja en nee. Men-
|en zijn wakker gemaakt,
jroblemen zijn bespreek
baar geworden en deels
ipgelost. Ik denk daarbij
én de sociale zekerheid,
pxueel geweld, directe en
pdirecte discriminatie. Op
terreinen zijn zeker
sultaten geboekt. Maar
wilt altijd méér en
oral sneller bepaalde
ngen bereiken".
d. Dinsijk hacj gehoopt dat de gang
mpi^aar de arbeidsmarkt voor
en wat eenvoudiger zou
'orden. Dat is helaas nog niet
:rv!akWet geval. Het valt me vaak op
lal" val)at men in andere Europese
;er" iiènden denkt dat het in Ne-
•ovinci^erland allemaal fantastisch is
in dez<eregeld omdat we er zo mooi
vorden)ver kunnen praten. Vertel je
j begraferv°lgens hoe de praktijk in
hij gellkaar zit dan krijg je alleen
,als eeibaar verbaasde blikken".
,Neem bijvoorbeeld de kin-
controleropvang. Al jaren wachten
NC val?e °P uitbreiding. De huidige
ijn meler,duizend plaatsen zijn op
De or*n bevolking van 14 miljoen
icht iiféél te weinig. Kinderopvang
7-jarig# ee" belangrijke voorwaarde
?lvalligjm vrouwen tot betaalde ar-
/aarvaiWd toe te kunnen laten. Daar
dan diwn we het allemaal over eens.
liggen^ achterhoedegevechten van
mejit moment gaan over hoe de
embark precies geregeld moet
machts^orden. Dergelijke discussies
irte on'emen onnoemelijk veel tijd
tachtif beslag, terwijl alom het ge
en. luid opraakt".
Tolgens de voorzitter van de
Imancipatieraad is het feit dat
allemaal zo lang' duurt
al te wijten aan de menta-
de Nederlanders. Die
volgens haar aanzienlijk
nu nie#a*eT en calvinistischer dan
n allertere Europeanen. „De
he con'rouw 's in Nederland decen-
rakenj>a lang beschouwd als een
iblemeijrilige koe. In veel van de ons
li evenlmringencle landen was dat
ien zijlui anders. Daar bouwden
an hefannen èn vrouwen na de
prlog samen de maatschappij
p en bleven veel vrouwen ac-
lef op de arbeidsmarkt. De
1 traditionele opvatting dat de
Dian van Leeuwen-
Schut: „Net zoals
meisjes het vak
techniek leren, zo
moet je jongens
leren voor zichzelf te
kunnen zorgen. Dat
is de keerzijde van
de medaille".
FOTO: DIJKSTRA
VOORZITTER VAN LEEUWEN
VERLAAT EMANCIPATIERAAD
vrouw thuis hoort te zitten
stamt uit het begin van deze
eeuw. De hele arbeidersbewe
ging ging er prat op dat de
man het zich kon veroorloven
dat hij zijn vrouw niet buitens
huis hoefde te laten werken.
Die opvatting ijlt nog altijd
Tien maanden
..Kijk eens naar het Beleids
plan Emancipatie van het ka
binet Dat dateert uit 1985.
«JuSKE EN WISKE DE KOMIEKE COCO
Vele discussies volgden, maar
weinig werd gerealiseerd. Dan
de Nota Meisjesbeleid, die vo
rig jaar verscheen. Daarin
werden weer dezelfde zaken
beschreven. En opnieuw volg
den eindeloze discussies. Het
kabinet wil in 1990 een begin
maken met economische zelf
standigheid, dat is prima, maar
over tien maanden is het al zo
ver en men is nog niet eens
gestart met de voorlichting!"
Die voorlichting moet zich
overigens niet alleen richten
op meisjes en vrouwen, meent
Dian van Leeuwen. „Minister
De Koning, de verantwoorde
lijke bewindsman voor het
emancipatiebeleid, heeft on
langs een appèl gedaan op va
ders en zoons om hier aan mee
te werken. Als we praten over
de verdeling van taken bin
nenshuis - want daar moet iets
aan gedaan worden wil je niet
blijven zitten met die dubbele
belasting van vrouwen - dan
moeten we ook jongens over
de drempel krijgen en de
vooroordelen die bestaan over
onbetaald werk en emancipa
tie wegnemen. Dat betekent
zoeken naar creatieve oplos
singen in bijvoorbeeld het on
derwijs. Net zoals meisjes het
vak techniek leren, zo moet je
jongens leren voor zichzelf te
kunnen zorgen. Dat is de keer
zijde van de medaille. Zonder
dat aspect zal het proces nog
langer duren".
Volgens de Meisjesnota van
het kabinet is al in de eerste
levensfase sprake van verschil
in opvoeding tussen jongens en
meisjes. Bij meisjes wordt de
nadruk gelegd op eigenschap
pen als zorgzaamheid, gehoor
zaamheid en netheid. Bij jon
gens op het resultaat van hun
handelingen. „Het proces van
volwassen worden van meisjes
wordt gekenmerkt door een
moeizaam manoeuvreren tus
sen uiteenlopende verwachtin-
gèn", aldus het rapport.
Nauwelijks
Uit onderzoeken blijkt dat het
merendeel van de meisjes er
vanuit gaat dat zij later - als ze
buitenshuis werken - het huis
houdelijk werk met hun part
ner zullen delen. Wat de op
vang en verzorging van kinde
ren betreft verwachten zij dat
daarvoor de nodige voorzie
ningen aanwezig zullen zijn.
Jongens daarentegen blijken
nog maar nauwelijks bereid te
zijn hun aandeel in verzorgen
de en huishoudelijke taken op
zich te nemen.
Dian van Leeuwen vreest dat
het met de huidige snelheid
nog generaties zal duren voor
dat het vanzelfsprekend is dat
dat beide partners werken en
gezamenlijk het werk binnens
huis op zich nemen. „Ik zou
dat proces graag willen ver
snellen want als je vóór het
jaar 2000 die verdeling niet
meteen regelt, zit je straks met
een gefrustreerde generatie
die zich wild heeft
gewerkt. En dat is onze bedoe
ling ook niet".
Daarom blijft kinderopvang in
de visie van de Emancipatie-
raad een belangrijke plaats in
nemen. Op aandringen van de
Kamer gaat het kabinet 125
miljoen gulden, die beschik
baar komt na de belastingher
vorming in 1990, aanwenden
voor kinderopvang. Het kabi
net denkt daarbij aan gastou
derprojecten die op gemeente
lijk niveau moeten worden op
gezet. De Emancipatieraad
deelt dit voorstel niet.
„Je kunt niet alle heil ver
wachten van gastouderop-
vang", zegt Van Leeuwen.
„Daarvoor is de nood momen
teel te hoog. Op den duur moet
er sprake zijn van een breed
scala aan kinderopvangmoge-
lijkheden waar ook gastoude-
ropvang onderdeel van uit kan
maken. Maar op dit moment
los je met gastouderopvang
echter niet zo gek veel op. Uit
breiding van kinderdagverblij
ven zet meer zoden aan de
dijk. Waarom worden hier
voor geen jongeren ingezet via
het jeugdwerkgarantieplan?
Dat kan niet, zegt men, omdat
het maar tijdelijke banen zijn.
Maar dat is een keuze. Het
gaat om prioriteiten. Dan
moeten de gemeenten maar
kiezen: structurele arbeids
plaatsen en wat minder lan
taarnpalen bijvoorbeeld. Met
wat creatieve wil kan het pro
bleem heel snel getackeld
worden".
Kinderloos
„Tien jaar geleden nog stopten
de meeste vrouwen met wer
ken op het moment dat ze gin
gen trouwen. Nu zie ie dat ze
de arbeidsmarkt verlaten op
het moment dat het eerste
kind is geboren. Tot ongeveer
de leeftijd van 25 jaar is de po
sitie van mannen en vrouwen
op de arbeidsmarkt gelijk,
daarna komt er een keerpunt
door het gebrek aan kinderop
vang. Er is wel een groeiende
tendens naar bewuste kinder
loosheid en het uitstellen van
kinderen krijgen. Maar nie
mand wil toch een generatie
zonder kinderen? Die dreigt
wel als er niet snel wat wordt
gedaan".
Kinderopvang is de verant
woordelijkheid van iedereen,
meent Van Leeuwen. „Ouders
hebben daarin een taak, net
zoals overheid en bedrijfs
leven. Het is een algemeen
maatschappelijk belang dat er
kinderen op de wereld ko
men". Dat kinderopvang in
veel gevallen een kostbare
zaak is wijst ze van de hand.
„Vrouwen die zeggen: ik ben
mijn hele salaris kwijt aan de
kosten van kinderopvang, zijn
kortzichtig. Het gaat immers
om investeren in je toekomst,
zodat je later niet met een
„gat" zit en eindeloos aan her-,
om- en bijscholing moet gaan
doen. De politieke partijen
mogen niet tot de verkiezings
campagne van 1990 wachten
om kinderopvang luid aan te
prijzen, want dat zou beteke
nen dat 1989 een verloren jaar
wordt. Er moet nu iets gebeu
ren. En die 125 miljoen moet
per 1 januari aanstaande inge
zet worden".
Discussie
Het kabinet heeft onlangs la
ten weten weinig te voelen
voor een verdergaande ver
zelfstandiging van de uitke
ringsgerechtigden. Dian van
Leeuwen verwacht echter dat
de discussie hierover deson
danks zal doorgaan. „Ik hoop
dat wanneer de Kamer over
het meisjesbeleid praat, er ook
aandacht wordt besteed aan
artikel drie van de Toeslagen
wet. Het is destijds een enorme
misser geweest dat vrouwen
met kinderen beneden de 12
jaar werden uitgezonderd van
de plicht tot economische zelf
standigheid. Dat is nu wat je
noemt de klok stilzetten! Je
creëert immers opnieuw een
generatie van zogeheten her-
intreedsters op de arbeids
markt. Er zal geld gereser
veerd moeten worden om deze
vrouwen straks weer kansen
te geven op een baan. Dat is
fout! Daarom moet die uitzon
dering uit de Toeslagenwet".
„Voor mannen en alleenstaan
de vrouwen is het toch ook al
tijd vanzelfsprekend geweest
dat ze werkten? Alleen ge
huwde vrouwen hebben altijd
in een uitzonderingspositie ge
zeten. Die hoefden dat niet.
Voor hen werd een situatie ge
creëerd waarin levenslange af-
Toeslagenwet is er destijds op
aandringen van het CDA inge
komen. Voor een aantal men
sen ging de discussie schijn
baar wat te snel. Het huisje
boompje-beestje-gevoel, het
koesteren van de oude gezins
situatie leeft binnen het CDA
nog heel sterk".
Toch zal er de komende jaren
heel wat gaan veranderen,
meent Dian van Leeuwen, of
de behoudende krachten in de
samenleving het nu willen of
niet. ,.Ik denk dat mannen
meer last van ons zullen krij
gen. Ze hebben dat jarenlang
niet gehad en wat de werkge
legenheid betreft altijd op het
eerste plan gezeten. Dat wordt
anders. De Europese eenwor
ding en het feit dat er minder
kinderen worden geboren dra
gen er toe bij dat de werkgele
genheid ook voor vrouwen zal
gaan groeien. Om vrouwen nu
al te helpen zullen we moeten
overgaan tot het invoeren van
streefcijfers, percentages en
positieve actie. We moeten af
van die eeuwige discussie over
de vraag hóe het allemaal
moet. We moeten nu gewoon
gaan beginnen".
MARGA RIJERSE
Op 14 oktober 1982
publiceerden de Nederlandse
kranten op hun voorpagina's
in vele toonaarden en variaties
een nieuwsbericht dat onze
natie een ander aanzien zou
geven: „Van Agt weg", „Van
Agt niet terug in nieuw
kabinet", „Dries houdt het
voor gezien", Van Agt wijst
Lubbers aan als opvolger". De
dag tevoren had de premier
tijdens een persconferentie
zijn afscheid uit de regering
aangekondigd. Er stond een
nieuw kabinet (van CDA en
VVD) in de steigers en Dries
wenste daar niet meer in op te
treden als premier, noch als
minister van wat dan ook. Hij
vond het welletjes. Het
kamerlidmaatschap wilde hij
„voorshands" nog wel
uitoefenen, zij het „niet in de
hitte van de eerste linie, maar
in de luwte".
Volgens sommige kranten had
Van Agt op die historische
persconferentie ook gezegd dat
hij „in de nevels van de
herfst" zou verdwijnen, maar
dat was geen juiste weergave
van zijn woorden. Aan het slot
van zijn afscheidsspeech
maakte hij gewag van de
„merkwaardige haat-liefde
verhouding" die hij altijd met
de pers had gehad. Maar die
relatie, aldus Van Agt, „zal
straks in de herinnering
vervagen als het veelkleurig
loofbos onder de
melancholieke nevels van de
herfst". Tot het laatst toe bleef
Dries aan het Binnenhof de
kampioen van de
gebeeldhouwde zinnen.
Inderdaad vervaagde de
herinnering aan Van Agt vrij
snel. Lubbers kwam en het
no-nonsense-beleid deed zijn
intrede in de landspolitiek. Er
werd weer echt geregeerd.
Van Agt bleef nog een blauwe
maandag kamerlid en vertrok
alras naar Den Bosch waar hij
commissaris der koningin
werd. Buiten Brabant wist hij
nog maar zelden in de media
te penetreren. Enkele jaren
later sloeg de oud-premier zijn
vleugels nog verder uit. Hij
verdween uit Nederland om
zich met zijn Eugénie in
Tokyo te vestigen.
„Ambassadeur van de
Europese Gemeenschap"
heette zijn nieuwe ambt. Het
werd stil rond Dries van Agt.
Tot deze week.
Is het toeval dat de man, om
wie altijd zo nadrukkelijk de
geur van het Rijke Roomsche
Leven had gehangen, opeens
weer in het nieuws kwam toen
in ons land de katholieke
geestelijken weer verplicht
werden een priesterboord te
dragen? Het geeft wel te
denken. Op twee
verschillende fronten doemde
Van Agt dezer dagen in de
krantekolommen op. Enerzijds
naar aanleiding van het feit
dat twee voormalige ministers
van financiën (Hofstra en
Zijlstra) hem de grootste
geld verspiller uit de
Nederlandse politieke
geschiedenis hadden genoemd.
Anderzijds door de uitlatingen
die van Agt zelf vanuit z'n
Japanse residentie had gedaan
over de zijns inziens
schandelijk magere
Nederlandse afvaardiging naar
de uitvaart van keizer H.
Geen koningin, geen prinses,
geen premier, maar uitsluitend
minister Van den Btoek. Dat
zou de Hollanders nog duur
komen te staan, waarschuwde
Dries, want hij beschikte over
sterke aanwijzingen dat
andere EG-landen bezig
waren Nederland vanwege die
geringe belangstelling voor de
begrafenis zwart te maken
tegenover het Japanse
bedrijfsleven.
Dat Van Agt de grootste
geldverspiller was geweest,
verbaasde alleen de CDA 'ers
en VVD'ers die nog altijd
dachten dat die titel aan Den
Uyl behoorde toe te komen.
(Deze staat overigens qua
verspilling op een goede
tweede plaats). Maar de
schenenschoppende
stemmingkwekerij van Van
Agt over de relatie tussen de
lage landen en Japan schoot
alle Nederlandse politici in het
verkeerde keelgat, tot in het
Europees parlement toe. De
Europese Commissie, het
dagelijks bestuur van de
Gemeenschap, moet haar
ambtenaar in Tokyo duchtig
tot de orde roepen, vindt men.
Een pikant detail daarbij is dat
niemand minder dan de
buitenlandcommissaris van de
EG, de voormalige
Nederlandse KVP-
fractieleider en oud-minister
van financiën Frans
Andriessen, met de uitvoering
van deze tuchtmaatregelen
dient te worden belast
Kenners weten dat het op z'n
zachtst gezegd al iaren niet zo
botert tussen Andriessen en
Van Agt. Dat kan dus nog een
leuk onderonsje worden. Maar
laat de EG-bonzen asjeblieft
niet zo ver gaan dat ze Van
Agt ontslaan, want dan zitten
wij binnenkort hier weer met
hem opgescheept'
TRUBBELS
