Australië
beloofde
land voor
wielrenner
Van Baarle
Ut
I
^Patrick Sjöberg en de vrijere opvattingen
uoetballerlei
Schaatsen
SPORT
£etdóC@ou*a/nt
ZATERDAG 18 FEBRUARI 1989 PAGINA 11
t het
sft, kr
subsid AV(
ja
incie
5 g,ul4<
de
reste
W.
len
at in
nog
voor'
zitpla U1
t iter
:u loeg
Winstgevende straf
voor Galatasaray
Het Turkse Galatasaray
ordt vrijwel zeker financieel
beter van de straf die de
UEFA heeft opgelegd. Na
wanordelijkheden in de thuis
wedstrijd tegen Xamax Neu-
ehatel in de tweede ronde
verplichtte de UEFA de
Turkse kampioen tot het spe-
van de volgende wedstrijd
op een plaats tenminste 300
kilometer van Istanbul. Gala
tasaray koos daarop voor
Keulen, waar naar wordt aan
genomen alle 60.000 plaatsen
op 15 maart bezet zullen zijn
voor de tweede wedstrijd tus
sen Galatasaray en Monaco
(Fra). Dat zou een recette be
tekenen van twee miljoen
gulden en zo veel heeft een
„normale" Europese thuis
wedstrijd nog nooit opgele
verd.
FOTO: ANP staan.
Plan doelpunten
extra te belonen
In Engeland overweegt men
een bonussysteem in te voe
ren om het voetbal aantrek
kelijker te maken. Naast het
huidige puntensysteem, waar
bij met een overwinning drie
punten worden verdiend,
heeft een commissie van voet
balexperts voorgesteld het
scoren van treffers extra te
belonen. Een winst met een
verschil van één doelpunt
blijft in die opzet gehonoreerd
met drie punten, maar voor
een overwinning met 2-0 of 4-
2, in elk geval dus een ver
schil van twee treffers, dient
een bonus van een punt te
Girondins op
rand van afgrond
Het gaat niet goed met Giron
dins de Bordeaux. Niet alleen
in sportief opzicht (veertiénde
op ae ranglijst en twintig pun
ten achter op koploper Olym-
pique Marseille) maar ook fi
nancieel balanceert de club
van voorzitter Claude Bez
zelfs op de rand van de af
grond. De club leeft met de
belasting op voet van oorlog
naar aanleiding het niet opge
ven van kantine-inkomsten.
Er wordt beweerd dat Bez een
deel van de subsidie voor de
bouw van een ultra-modern
trainingscentrum in eigen zak
heeft gestoken.
Snoepreisje
voor Sampdoria
De spelers van het Italiaanse
Sampdoria staat een snoe-
reisje te wachten. Victor, de
paanse ster, trouwt binnen
kort in Barcelona en nodigde
de complete selectie uit om
het huwelijksfeest bij te wo
nen. Op kosten van de club
reist de voltallige selectie in
gezelschap van eega of vrien
din naar Barcelona om daar
de bloemetjes buiten te zetten.
En dan te bedenken dat de
spelers eigenlijk zo'n reisje
zelf eenvoudig moeten kun
nen bekostigen omdat de
goedkoopste speler jaarlijks
nog altijd minimaal 350.000
gulden verdient en de ster
(Vialli) is verzekerd van een
gage van 1,5 miljoen.
Jan Mölby terug
in Deense selectie
Jan Mölby is na vijf maanden
teruggekeerd in de Deense
voetbalselectie. Voormalig
Ajacied Mölby maakt deel uit
van de groep van zestien voor
de vriendschappelijke wed
strijd, die woensdag in Pisa
tegen Italië wordt gespeeld.
Mölby heeft wegens roekeloos
rijgedrag vorig jaar zes weken
in de gevangenis moeten
doorbrengen. De Deen hero
verde onlangs zijn vaste plaats
bij Liverpool.
,fIJNACKER Afgelo-
woensdag keerde de
iatste Nederlandse deel-
emer aan dé Olympische
1 pelen in Seoul terug naar
iis. Een paar maanden
dan ae rest van de
•g, maar voor wielren-
er Mario van Baarle zijn
laatste maanden de
ïooiste geweest in zijn le-
Vanuit Seoul vertrok
22-jarige renner uit
iifijnacker naar Australië
m daar deel te nemen
n weg- en baankoersen.
in het fietsavontuur in Au-
ralië heeft Van Baarle duide-
jk betere herinneringen
'ergehouden dan aan de Spe-
in. De Nederlandse achter-
olgingsploeg, waarvan naast
an Baarle, Erik Cent, Marcel
eumer en Leo Peelen deel
itmaakte kwam immers niet
erder dan de eerste ronde.
Ia, in totaal heb ik in Seoul
ier kilometer op de fiets geze-
in", zegt Van Baarle spijtig.
De oorzaak Ik denk dat we
woon veel te weinig samen
ebben getraind. Andere ploe-
;n, zoals bijvoorbeeld de Au-
raliërs, waren al een half
ar voor de Spelen bij elkaar
hebben ook ontzettend veel
oersen gereden. Maar ver-
eeld heb ik me daar echt
iet. Wij moesten al de tweede
ig de baan op en konden na
uitschakeling dus onge
oord van de andere sporten
lan genieten. Ik heb veel at-
tiek gezien. Ook de finale op
100 meter met Ben John-
in. Drie dagen voor het einde
de Spelen ben ik naar Au-
ralië vertrokken",
et was niet de eerste keer dat
an Baarle overwinterde op
et dan door de zomerzon ge-
oesterde continent. Een jaar
erder waagde Van Baarle ook
de oversteek. De contacten
iet Australië zijn een aantal
ren geleden gelegd bii een
edstrijd in Italië. Van Baarle
erd gevraagd door daar aan-
ezige Australische officials of
ij niet eens zin had in een
ustralisch avontuur. „Ik vul-
toen wat formulieren in,
laar hoorde verder niets. Tot-
at ik ineens een telefoontje
reeg met de vraag of ik maar
ilde komen. Op persoonlijke
itnodiging dus. De KNWU
eeft dat liever niet. Die houdt
at het liefst in eigen hand.
/illen zelf graag bepalen wie
waar naar toe gaat. In het
erleden is er al eens een
loeg Nederlanders naar Au
ral ië gestuurd door de
NWU. Daar hebben de Au-
raliërs echter minder plezie-
Mario van Baarle
maakt tegenwoordig
met zijn fiets - in elk
geval geografisch -
de meest
opmerkelijke
capriolen.
FOTO:
MILAN KONVALINKA
rige herinneringen aan over
gehouden. v Een van de cou
reurs kwam zelfs in de gevan
genis terecht, nadat hij nogal
roekeloos in een auto rond
reed. Het kostte de organisatie
een hoop geld om hem daar
weer uit te krijgen. Vandaar
dat men liever zelf de renners
selecteert".
Loodzwaar
Vorig jaar beperkte zijn optre
den aldaar zich tot wat baan
wedstrijden. Dit keer reed van
Baarle ook een groot aantal
criteriums en een grote etap
pekoers voor amateurs van
Brisbane naar Melbourne.
Ruim 1700 kilometer in twaalf
loodzware etappes. „Ongeloof
lijk warm was het de eerste
dagen", aldus Van Baarle, die
in een ploeg reed met zijn
landgenoot Bob Rasenberg,
een Fransman en twee Austra
liërs. „Vooral de eerste dagen
had ik daar behoorlijk last
van. Ik drink nooit zo gemak
kelijk tijdens het fietsen. Dat
is in Nederland ook niet echt
nodig. Maar als het 35 graden
is, moet je dat natuurlijk wel
doen. Ik kreeg tijdens de eer
ste etappe, ongeveer 35 kilo
meter voor de finish, dan ook
loodzware benen. Ik kwam
bijna niet meer vooruit en be
sloot even langs de kant van
de weg te gaan zitten. Viel ik
in slaap. Na een half uur
maakte men mij wakker en
kon ik nog net op tijd de eind
streep halen".
Wielrennen op de weg stelt in
Australië, in tegenstelling tot
het baanrennen, nog niet al te
veel voor. „Je maakt daar gek
ke dingen mee", zegt Van
Baarle. „Vooral in het noorden
van het land is men nog niet
zo bekend met de wielersport.
Daar werd de weg ook maar
voor de helft afgezet. En je
moest het niet wagen om over
de witte streep te komen. Dan
werd door de begeleidende po
litie onmiddellijk je nummer
genoteerd en kon je 's avonds
meteen een boete betalen".
Over de publieke belangstel
ling tijdens de koersen hadden
de renners geen reden tot kla
gen. Vooral bij de criteriums
stroomde het publiek toe. Ook
de kranten, radio en tv schon
ken veel aandacht aan de Ne
derlandse deelnemers, getuige
de stapel kranteknipsels die
Van Baarle steeds opstuurde
naar Pijnacker. „Bij een crite
rium in Sydney stonden 25.000
man lang de kant van de weg.
Ik wist niet wat ik zag", zegt
Van Baarle. „Dolenthousiaste
mensen. Na afloop was er geen
doorkomen aan. Honderden
handtekeningeniagers spron
gen op je nek. Schitterend. En
elke keer als je in een dorp er
gens in de rimboe kwam,
moest je opdraven voor de tv
en radio. Of we moesten van
de sponsor pr-werkzaamheden
verrichten. Die sponsor is ook
een verhaal apart. Bob Hamps
hire heet hij. Maar hij wilde
aangesproken worden met
foeter Bob, omdat hij eigenlijk
psychiater is. Gigantisch rijke
man is dat. Een van de rijkste
van het land, die zijn kapitaal
heeft verdiend in ae huizen
handel en helemaal gek is van
wielrennen. Hij is ook een
enorme fan van Miami Vice
en heeft dan ook een paar de
zelfde auto's die in die serie
rondrijden. Alleen zijn boot is
anders. Die is veel en veel gro
ter".
Zwieper
Behalve bij de wegwedstrijden
waren Van Baarle en zijn
maatje Rasenberg veel te vin
den op de baan. Die tak van
de wielersport is in Australië
veel populairder dan in Ne
derland. „Je moet je niet voor
stellen dat het van die mooie
banen zijn zoals in Ahoy'.
Vaak waren ze helemaal plat
of was er geen omheining, zo
dat als je in de bocht een zwie
per kreeg ie even later in het
boerenland lag te spartelen.
Maar ik heb over het alge
meen lekker gereden. Veel ge
wonnen ook. Daarom, en na
tuurlijk ook door het weer,
heb ik het er zo lang uitgehou
den. Ik ga nu eerst maar eens
aan het Nederlandse weer
wennen in de hoop dat ik niet
verkouden wordt. Het is toch
een hele omschakeling, on
danks het feit dat het hier zo'n
zachte winter is".
Van Baarle is zeker van plan
ook aan het einde van dit jaar
weer in het vliegtuig te stap
pen richting Australië. „Ik
denk er zelfs over om me er
later voor altijd te vestigen",
zegt Van Baarle. „Ik vind het
een fantastisch land, prachtige
natuur, aardige mensen, noem
maar op. Misschien kan ik wel
een zaak beginnen met uit Eu
ropa geïmporteerde wieler-
spullen. Van een midden
standsdiploma hebben ze daar
nog nooit gehoord. Je kan er
zo een winkel beginnen. Trou
wens, profwielrenner kan je
ook zo worden. Als je daar
naar de wielerbond stapt en
zegt: ik wil vandaag profwiel-
renner worden schrijven ze
keurig je licentie uit. Ook al
heb je nog nooit een fiets ge
zien. Dat is dus nog niet zo
goed geregeld. Maar verder?
Waar maak je het mee dat je
met Kerst en op Nieuwjaars
dag lekker op het strand kan
liggen zonnen Ik moet er nog
wel goed over denken, maar
het zou best kunnen dat ik
over een paar jaar Australiër
ben".
DICK DIJKHUIZEN
WEEDSE HOOGSPRINGER NOG NET NIET OVER VOETBALDOEL
ionde'
N HAAG De etiket-
in die hij de afgelopen ja-
ïn heeft opgeplakt ge
regen doen Patrick Sjö-
irg alles behalve plezier.
plat#1
Ie 24-jarige Zweed, hoog-
iringer van beroep,
ordt om de haverklap
econfronteerd met zijn
overdreven verle
en als kruimeldief of
- in het gunstigste ge-
al met zijn huidige
itus als geldwolf. Van-
rege zijn absolute top-
restaties als atleet ver-
ient de nummer twee
an de indoorranglijst, die
lorgen in Houtrust zijn
uropese indoortitel ver-
edigt, beslist een hoop
xliet. Maar wie een
•ammofoonplaatje uit-
rengt met de titel „the
inner takes it all" vréégt
ituurlijk om moeilijkhe
en.
at Patrick Sjöberg (spreek
it: Potrik Sgjeuberj) de pla
nstudio indook met uitgere-
end zijn twee voornaamste
oogspring-concurrenten, zegt
1 genoeg over de aparte plaats
e deze show-sporters inne-
len in de uiterst individualis-
sch ingestelde atletiekwereld.
'aar andere atleten elkaar
iet de grond gelijk maken om
en al dan niet geslikt pilletje,
itten de hoogspringers elkaar
jdens wedstrijden juist vaak
i positieve zin op. Vooral Sjö-
erg (vertaald: berg-meer) en
1 Westduitse topatleet Carlo
:3nhardt hebben elkaar wat
at betreft helemaal gevon-
7n. De Zweed, vorig jaar bij
EK in Budapest winnaar
et 2.39 meter, moet het dan
ook betreuren dat zijn maat dit
weekeinde Den Haag niet aan
doet. De hoogblonde Sjöberg
moet het, naast de ongetwij
feld warme belangstelling van
vele (jonge)dames, tijdens de
EK-indoor doen met TrSn-
hardts landgenoot Dietmar
Mögenburg, die in de ogen van
de Zweed een tikkeltje te se
rieus door het leven wandelt.
Toch stortten zij zich halver
wege vorig jaar gedrieën in
een platenavontuur. Hun vlot
te producent jatte, vast niet
toevallig, een titel van het
Zweedse ABBA, produceerde
een videoclip en het plaatje
flopte.
Zijdeur
Met een beetje fantasie is niet
alleen de titel van het „lied",
maar ook het resultaat ervan
uiterst toepasselijk te noemen.
Sjöberg, Tranhardt en Mögen
burg floppen immers bijna da
gelijks, al dan niet in eikaars
gezelschap. De Fosbury-flop,
min of meer bii toeval ontdekt
door de Amerikaan Dick Fos-
bury, is immers al jarenlang
gemeengoed bii de hoogsprin
gers en de enkeling die zich
waagt aan een nieuwe springs-
tijl gaat tot nu toe steevast af
door de zijdeur. Hoewel Pa
trick Sjöberg zijn brood ver
dient met hoogspringen, gooit
hij zijn 1.99 meter lange lijf ge
middeld slechts op twee of
drie dagen per week over de
lat. „En die ligt dan heus niet
op recordhoogte", onthulde hij
onlangs. „Records spring je
immers alleen als er sprake is
van een competitie". Sjöbergs
beste indoor-prestatie staat op
2,42 meter, waarmee hij één
centimeter te kort komt op de
Cubaanse wereldrecordhouder
Jesus Sotomajor (2.43).
In zijn luxueze trainingsoord
in Estepona (Zuid-Spanje)
trachtte Sjöberg te ontvluch
ten aan giechelende jongeda
mes en andere pottekijkers,
die hem vooral in zijn vader
land belaagden. Samen met
Trönhardt maakte de miljo
nair daar met flink wat tegen
zin zijn dagelijkse trainingsu
ren vol, maar ook in Estepona
voelt Sjöberg zich al niet meer
helemaal op ziin gemak. „Ik
woon vooral in hotels en op de
atletiekbaan", aldus de ket-
tingrokende sportman. Die
over het geheim van zijn trai
ningen verder vertelt: „We oe
fenen vooral op snelheid en
kracht. Bijvoorbeeld door mid
del van hordenlopen". Om de
techniek bij te spijkeren wordt
de lat doorgaans op een hoogte
van 2.15 meter gelegd. „We
gaan haast nooit voluit. De
maximale hoogte op een trai
ning is 2.35 meter. Hoogsprin
gen is vooral een kwestie van
aanloop en afzet. Eenmaal in
de lucht kun je er verder wei
nig meer aan veranderen".
Publiek
De gouden medaille-winnaar
van de wereldkampioenschap
pen (outdoor) in Rome ('87)
heeft verder het publiek nodig
om tot superprestaties te ko
men. Als zijn muts eenmaal
goed staat, moedigt hij zélf de
kijkers aan tot handgeklap tij
dens zijn aanloop. Hetgeen
hem op 30 juni 1987 in het be
zit bracht van het outdoor-we-
reldrecord met (eveneens) 2.42
meter, precies twee centimeter
minder dan de hoogte van een
voetbaldoel. De Rus Paklin
had daarvoor twee jaar lang de
ranglijst aangevoerd met 2.41.
„De verschillen zijn mini
maal", weet Sjöberg als geen
ander. En hij was dan ook pis
nijdig, ja zelfs zwaar ontmoe
digd, toen de volslagen onbe
kende Rus Povamitskin zich
in 1985 als allereerste over de
magische 2.40 gooide. „We zijn
toen bestolen", vindt de Zweed
nog steeds. „Die Rus had daar
voor nooit hoger gesprongen
dan 2.26. Zoiets bestaat ge
woon niet. En daarna hebben
we ook nooit meer iets van
hem gehoord".
Het ongenoegen van Sjöberg
zal ongetwijfeld zijn ingegeven
door sportieve motieven. Maar
duidelijk is ook dat een derge
lijk verrassend resultaat een
flinke aanslag betekent op zijn
eigen geldbuidel. Sjöberg zal
de eerste zijn om toe te geven
dat hij met hoogspringen zijn
kaviaar verdient en liet dan
ook zonder gêne „hoogsprin
ger" in zijn paspoort noteren.
Hij geeft zelfs toe in de onder
handelingen met wedstrijdma-
keiaars steeds te streven naar
het onderste uit de kan. „Het
publiek komt voor ons, er zijn
zelfs speciale hoogspring-ga
la's. Ik streef ernaar voor al
tijd economisch onafhankelijk
te worden", aldus de Zweed,
wiens jaarinkomen wordt ge
schat op zeven ton.
Joy-rider
„Ik kan alleen maar hoog
springen. Verder niets", ver
klaart hij zijn mentaliteit ver
der. Waarmee hij, zonder het
te willen, toch weer verwijst
naar zijn „roots", die liggen in
de buitenwijken van Göteborg.
Toen hij twee jaar was gingen
zijn ouders uit elkaar (waar
hebben we dat meer gehoord,
inderdaad bij Florence Grif
fith) en vier jaar later stak hij
zijn eerste peuk in brand. Om
vervolgens als kruimeldief en
joy-rider aanstalten te maken
voor een uitzichtloos bestaan
als randgroepjongere. Dank zij
de Fin Viljo Nouisiainen kon
hij zich nog net ontworstelen
aan de beklemmingen van zijn
milieu. Nouisiainen zag de jon
ge Sjöberg toevallig aan het
werk in een gymzaaltje, palm
de hem in, trouwde later met
diens moeder (van wie hij in
middels weer gescheiden is) en
fungeert nu nog steeds als
steun en toeverlaat van de at
leet.
„Ziin techniek was om te hui
len weet Nouisiainen nog.
Hij gaf daarmee de schoollei
ding van zijn pupil een extra
argument in handen, maar de
eigen wil van de jonge Zweed
DEN HAAG
was inmiddels zó sterk ont
wikkeld dat niemand hem
meer tegenhield. Voordat h(j
een brommer mocht berijden,
hetgeen hij natuurlijk tóch al
lang had gedaan, besloot Pa
trick Sjöberg hoogspring-prof
te worden, hetgeen hij als zes
tienjarige dan ook deed. „Ik
wist dat het kon", zegt hij nu.
„En bovendien had ik een
gloeiende hekel aan leren".
De inspanningen van Sjöberg
en zijn trainer werden in 1984
beloond met zilver bij de Spe
len in Los Angeles. Sindsdien
slaat het voormalige straat
schoffie dagelijks munt uit zijn
activiteiten; munten die hij
trouwens met veel genoegen
weer omzet in modieuze kle
ding, drank en nicotine. Waar
mee de blonde charmeur wei
nig verschilt van zijn collega-
hoogspringers, die een geheel
apart ras vormen. „Wij wijken
inderdaad nogal af van de an
dere atleten'weet Siöberg.
„Er wordt wel gezegd dat dat
een geforceerde manier van
aandacht trekken is, maar ik
weet zeker dat daarvan geen
sprake is. Degenen die zich tot
hoogspringen aangetrokken
voelen, hebben nou eenmaal
kennelijk wat vrijere opvattin
gen. Het is geen nep, dat weet
ik zeker. Héél zeker, vooral
sinds ik een Chinese hoog
springer tegenkwam die pre
cies zo bleek te leven als wij.
En hij had nog nooit contact
met ons gehad. Dat kan geen
toeval zijn".
ROB LANGEVELD
door Frank Werkman
Schaatsen leeft in ons land.
Dat is afgelopen weekeinde
weer zonneklaar gebleken.
Leo Visser was op het kunstijs
van Oslo bepaald geen
brokkenpiloot en elders op
deze ongelijkmatig met
bevroren water toebedeelde
aardkloot sloegen de lange-
afstandmannen (en vrouwen
de vleugels uit In Ottawa en
Weissensee verdrongen de
glijd ui veis elkaar aan de
startstreep om vervolgens
tweehonderd kilometer onder
de gladde ijzers te laten
doorflitsen.
Marathonschaatsen. Ooit leek
het de schaatstak van de
toekomst: veel mensen op de
piste, dringen in de bochten,
valpartijen op de streep. Chaos
troef, maar ongeorganiseerde
wanorde heeft zijn charme.
Die aantrekkingskracht is
weg. Marathonschaatsen is
pure business geworden.
Startvelden werden beperkt
Ploegendiscipline en tactiek
gingen de boventoon voeren.
Koele rekenaars werden
triomfators. Met de verdere
professionalisering nam het
aantal conflicten toe. Er
ontstond een transfercircuit en
als klap op de vuurpijl werd
vorige week de eerste straf
uitgedeeld voor
dopinggebruik. Jos Pronk, een
van de bekendere rijders uit
het veld, zag het gebruik van
ordinaire neusdruppels
gehonoreerd met een fikse
schorsing. In dezelfde week
werd het marathonwereldje
opgeschrikt door de affaire-
Kleine. Oud-wereldkampioen
all round en tegenwoordige
postbode Piet mocht niet naar
Weissensee, maar moest in
Ottawa starten. Twee recente
dieptepunten in de ooit zo
veelbelovend begonnen
mar a th onsch aa tsgeschiedenis.
Deze discipline leek een
stimulans te krijgen door de
Elfstedentochten van enige
jaren geleden. Maar met het
dunner worden van de
ozonlaag verdween de kans op
een derde Friese rondrit
gedurende deze decade.
Vandaar dat de mannen (en
vrouwen) van de lange adem
hun heil elders gingen zoeken.
En waar kun je dan beter
terecht dan in Oostenrijk? Of
na Finland en Lapland in
CanadaDe Alpen maakten
inmiddels dus ook kennis met
het bonte legertje, dat op een
toegevroren meer eindelijk
weer eens natuurijs kon
ruiken. Tot grote vreugde van
het volk ter lande. Want na de
bruine berichten over de
skipistes was het toch mooi
meegenomen dat de
weggebleven lange-lattenlui al
was het maar deels werden
vervangen door de smalle-
ijzerlieden. Schaatsen in
Oostenrijk. Tot voor kort was]
dat een alleen in de familie
van Hadschieff en Eminger
bekende wijze van sportief
verplaatsen. Goed, er kwam
wel eens een verdwaalde
Joegoslaaf, Roemeen, Zwitser
zelfs Spanjaard en sinds
afgelopen weekeinde nota
bene een Griek aan de start bij
dat allroundschaatsen. Maar
het bleef tobben, vriezen bij
een temperatuur van tien
graden boven nul: Voor de
marathon geen probleem. In
ons land waren inmiddels
voldoende kunstijsbanen om
toch een competitie af te
werken. Tot grote vreugde
van organisatoren wist xowaar
onlangs tweemaal een Rus te
zegevieren. Zodat het
rondjesrijden misschien een
sprankje internationale
erkenning kon afdwingen.
Schaatsen in wedstrijdverband
wordt nooit meer wat, vrees
ik.. Zeker niet nadat de
internationale schaatsunie
onderuitging in Oslo door in
zijn onbedwingbare drang
naar verbreiding van de
onderhavige sport ene
Patsoulas 5500 meter te laten
krabbelen; het enige dat
ontbrak was de keukenstoel.
De Griek moest 's zondags op
de bank blijven, het leed was
echter al geschied. Maar
Patsoulas had zijn act gepleegd
en de schaatsmaffe massa
juichte de man nog
hartstochtelijk toe ook. Zelden
werd veelbetekenender het
geringe verschil tussen lachen
en uitlachen aangegeven.
Schaatsen in Athene.
Weliswaar ligt de Olympus in
Griekenland, maar het
succesvol beklimmen van deze
bult is nu eenmaal niet
iedereen gegeven.
Nederlanders mogen dan
verdwaasd samenklonteren
rond gouden Yvonne en
wereldse Leo, buiten onze
grenzen gebruiken ze ijs
"hialf. Met als pauzenummer
het open NK marathon. Alles
in één weekeinde. Schaatsen
teruggebracht tot zijn ware
proporties.
