Herinneringen en scherpzinnigheden
Memoires Christine Keeler moeten
vooral geld in het laatje brengen
JAN-HEIN DONNER: „VAN VROEGER'
J zandvliet
V
BOEKEN/PLATEN
Ccidóe Soutuut
VRIJDAG 17 FEBRUARI 1989 PAGINA
Drie weken geleden schreef
Hans van Dam in De Volks
krant een groot stuk over afa
sie, de hersen-ziekte, die het
onmogelijk maakt je taal te
hanteren, omdat de verbin
ding tussen woord en beteke
nis niet meer gemaakt kan
worden. Van Dam komt daar
in de oud-schaker Jan-Hein
Donner tegen: „Afasie went
ook niet. Voor niemand. De
tijd heelt deze wond niet. Een
voorbeeld van iemand die deze
wond aanhoudend voelde en
zich met moeite kon uiten, was
schaakgrootmeester Jan-Hein
Donner".
Ongeveer tegelijk dat ik dit
lees zendt uitgever Bert Bak
ker me een nieuw boek van
Donner toe: „Van vroeger".
Het blijkt een collectie van
vroegere stukken, en dan wel
uit de tijd voor Donner ge
kweld werd door de afasie.
„Zondag 27 november 1988 is
Donner overleden. Hij stierf
vier jaar na zijn dood. Al op
woensdag 24 augustus 1984
werd de schaakreus geveld
door een bloeding in de kleine
hersenen". Ik citeer opnieuw
het artikel van Hans van Dam,
die daarna uitvoerig ingaat op
de ellende die Donner onder
ging als gevolg van deze her
senbloeding. Hij vocht als een
krankzinnige: „Met veel in
spanning lukte het hem lang
zaam te gaan praten en met
één vinger te typen. Zo
schreef Donner elke week
voor de zaterdageditie van
NRC-Handelsblad een korte
column. Een half A4-tje en dat
betekende ruim drie dagen
werk".
Jan-Hein Donner, gefotografeerd in 1977, vraagt zich in een van zijn nu gebundelde stukjes uit die
tijd af of „Columnisme" in Nederland zo populair is „omdat men het echte lezen heeft verleerd
FOTO: SP
De stukjes uit deze laatste pe
riode zijn verzameld. Uit de
vele stukken van vóór 1984,
het jaar van de hersenbloe
ding, zijn twee bundels ver
schenen. In 1987 kwam de eer
ste, „De Koning", waarin uit
sluitend stukken over schaken
staan, een prachtige bundel,
waar ik indertijd over bericht
te. Nu is er dan t
collectie Donner-stukjes, „Van
vroeger". Het is mij welkomer
dan de andere bundels waren.
De vele stukjes in dit boek zijn
dus eerder verschenen. Tussen
1961 en 1983. Allerlei onder
werpen komen aan de orde,
ook wel komt in sommige
stukken de schaakwereld naar
voren, maar de opzet van het
boek is dat juist andere dan de
„schaakstukken" hier te lezen
zijn. Donner blijkt vaak een
meeslepende en humoristische
flapuit, die brutaliserend en
platwalsend allerlei zaken
vanuit een heel subjectief
standpunt bekijkt. Maar steeds
heel scherpzinnig. Hardhandig
is hij, was hij, vooral i
het over de vrouw gaat. In het
boek staat een beschrijving
van een toneelstuk, indertijd
opgevoerd voor een volle Am
sterdamse Schouwburg en op
vele plaatsen in het land. In
die Stadsschouwburg zit Don
ner te kijken naar Mary Dres-
selhuys en Joan Remmelts in
het eerste blijspel van Annie
M. G. Schmidt: „De schrijfster
is een duidelijke moraliste. Zij
houdt niet van meisjes die boe
ken met vieze woorden schrij
ven, maar waar zij vooral niet
van houdt blijkt aan het slot.
De vrouw als zodanig in een
moréél probleem. Wat is de
hoogste eis aan de vrouw? An
nie Schmidt geeft in het laat
ste bedriif een ondubbelzinnig
antwoord: „De hoogste eis
aan de vrouw is de trots".
Toch is zijn conclusie dat
vrouwen zich maar niet te
vaak moeten wijden aan het
schrijven van toneelstukken.
Zoenig
Het kan scherper „Die goedé
vrouw is het snelst te herken
nen aan haar innerlijke relatie
tot het stofwisselingsproces".
Of: „Het ontbreken van enig
diepgaand conflict in de goede
vrouw, haar markante recht
lijnigheid in denken en doen,
zou kunnen leiden tot de on
juiste gedachte dat haar hu
meur zich slechts kenmerkt
door opgeruimdheid".
Nu, dan weet Donner wel be
ter! „Over het algemeen is de
goede vrouw niet zoenig in de
liefde. Zoals gezegd, wordt de
mond door haar voornamelijk
voor eten aangewend". Maar
ondanks dit alles: „Het eeuwi
ge wijvige houdt ons op aarde!
Heer, die de werelden schiep,
dank, o dank voor dit, uw
grootste geschenk".
Het gaat in „Van vroeger" om
columns, nog wel uit zeven
verschillende tijdschriften en
bladen. Allerlei onderwerpen
komen dus aan de orde, zoals
„een onderzoek tegen beter
weten in naar de oorsprong
van Tom Poes in zijn relatie
tot de Heer Bommel enerzijds
en Wammes Waggel ander
zijds". Conclusie: „Tom Poes
heeft geen eigenschappen".
Maar hij houdt ook een vurig
Sleidooi met de titel: „Schaf
et voetballen af". Hij schrijft
met liefde over kinderen en
met ironie over de paus. Hij
kan met liefde schrijven over
de Praagse lente of over Mos-
kouse dissidenten, over Neder
landse literatoren en over
Oost- en West-Berlijn.
Donner is in eigen ogen in
deze stukjes een columnist.
Maar, meent hij: „Grote delen
van de Nederlandse literatuur
bestaan trouwens zelf uit co
lumnisme. Nescio en Elsschot
vonden hun voltooiing in Car-
miggelt En een roman van
W. F. Hermans was toch ei
genlijk ook nooit veel meer
dan een uit de krachten ge
groeide sketch." Is het co-
lumnisme zo populair, omdat
men in Nederland het echte
lezen verleerd heeft?".
JAN VERSTAPPEN
Jan-Hein Donner „Van
vroeger". Uitgeverij Bert
Bakker. Prijs 29,90.
Handwoordenboek
Engels completeert
Van Dale-reeks
Met het verschijnen van de set
Engels completeert Van Dale
Lexicografie haar serie hand
woordenboeken van uitzon
derlijk goede kwaliteit voor
hedendaags taalgebruik.
Het deel Engels-Nederlands
bevat circa 40.000 trefwoorden
en is 832 pagina's dik, het deel
Nederlands-Engels heeft circa
48.000 ingangen en heeft een
omvang van 992 pagina's.
De woordenboeken zijn wat
niveau betreft afgestemd op de
hogere klassen van het voort
gezet onderwijs. Vakjargon is
alleen opgenomen als dat
doorgedrongen is in de alge
mene media.
Handwoordenboek E-N, N-E.
Prijs per deel 39,50.
3 (5) Het Aanzien van 1988
4 (4) Ted Troost
Het lichaam liegt
nooit
5 (3) Adriaan van Dis
Zilver
Cazemier
Boeken- Tijdschriften
Kopermolen 10.
2317 PB Leiden
Tel. 071-22 00.22
J. Ginsberg bv
Breestraat 127-129
2311 CM Leiden
Tel. 071-12.46.42
Boef- en kantoorboekhandel
Veenerick
Noordeinde 33
2371 CM Roelofarendsveen
Tel 01713-16033.
BOEKHANDEL BV
Tel 071-120421 2301 EB Leiden
i<p3REMAN^ STOLK
Nieuwe Rijn 9
Leiden - 071-12.21.44
Voor al uw boeken en CD's
DE KJ-ER
LONDEN Precies 26
jaar geleden was ze de be
ruchtste vrouw van Enge
land. De hele wereld ken
de haar. Het Profumo-
schandaal waarin ze was
gewikkeld had desastreu
ze gevolgen voor de con
servatieve partij van
Groot-Brittannie, dezelfde
die tegenwoordig wordt
geleid door premier That
cher. Gewezen call-girl
Christine Keeler is nu 46,
een beetje slonzig en verre
van koket. Geholpen door
een ghost-writer heeft ze
een boek geschreven dat
„Scandal!" heet en begin
volgende maand uitkomt.
Christine hoopt dat het
haar weer wat geld zal op
brengen, want ze zit door
lopend op zwart zaad.
De uitgeverij Xanadu liet en
kele glamourfoto's van haar
maken. Ze worden gebruikt
om het boek te promoten. Op
die portretten ziet Christine
Keeler er nog behoorlijk aan
trekkelijk uit. Je zou haar
zelfs opnieuw een 'femme fa
tale' kunnen noemen. Maar
het is allemaal vals, want ze
werd voor die opnamen spe
ciaal gemaquilleerd, in een
modieuze jurk gestopt en be
hangen met namaak-juwelen.
Een bekend kapsalon op Lon-
dens Beauchamp Place be
werkte Christines futloze
hoofdhaar. Een fris en relatief
kort kapsel maakte het
„sexobject" van weleer in een
handomdraai tien jaar jonger.
Xanadu betaalde de kosten. Zij
verwacht kennelijk grote bij
val voor het boek waarin
Christine Keeler haar eigen
verhaal vertelt.
„De algemeen gekende versie
is tendentieus," vertrouwt
Christine ons toe in haar onge
zellige flat op de elfde etage
van een sterk verwaarloosd
gemeentelijk woningblok in
Londens Chelsea.
„Wie de ware toedracht wil
weten, moet Scandal! lezen. De
leugenaars die mij een sletje
noemden, krijgen daarin de
afstraffing die zij verdienen".
Christine onthult in haar boek
dat ze in november 1942 werd
geboren. Ze is de enige doch
ter van een ongehuwde moe
der, die te Wraysbury bij
Slough, ten westen van Groot-
Londen, een omgebouwde
oude treinwagen bewoonde.
„Wij hadden niet eens electri-
citeit", zegt zij, „onze caravan
bevond zich vlakbij een diepe
grintkuil en een grote lap
braak liggende grond. Ik was
een outcast, want vanwege
mijn ongetrouwde moeder
kregen andere kinderen van
hun ouders geen toestemming
om met mij spelen".
Bij het begin van de jaren zes
tig keerde het meisje Christine
haar oude treinwagen de rug
toe. Ze trok naar Londen om
mannequin te kunnen worden
en liet zich vrii snel meeslepen
in de draaikolk van high so-
ciety-uitspattingen. Als jonge
vrouw van nauwelijks 21
stond deze nieuwe stoeipoes
Christine Keeler, in 1963 in het brandpunt van de belangstelling
door haar rol in het „Profumo schandaal" „Ze zeggen dat Pro-
fumo (de oorlogsminister die moest verdwijnen uit de politiek)
het slachtoffer is, maar dat klopt niet. Het ware slachtoffer ben
ik. Sinds '64 kende ik praktisch niets anders dan tegenspoed Gevangennisstraf
de osteopathie (hij noemde
zich dokter en bewoonde op
Cliveden een cottage) introdu
ceerde Christine Keeler bij
Profumo.
Via „Dokter" Ward leerde zij
ook marine-attaché Ivanov
kennen. Volgens de Londense
kranten uit die tijd speelde
Ward de rol van pooier. Hij
hield een slaapkamer van zijn
flat in Londens ultra-deftige
Harley Street ter beschikking
voor klandestiene rendez
vous. Profumo bracht de rege
ring Macmillan aan het wan
kelen wegens de link die be
stond tussen zijn vriendinne
tje, Christine Keeler, en Sov
jet-spion Eugene Ivanov, die
later werd uitgewezen en nooit
meer van zich heeft laten ho-
Ward had zelf een maltresse
van nauwelijks 18 jaar, een
blonde „mannequin", die Man-
dy Rice Davies heette. Mandy
is nu een rijke dame, die boe
ken schrijft en nachtclubs en
restaurants exploiteert op Cy
prus en in Israel. Aan haar
vriendschap met Christine
Keeler kwam een abrupt ein
de nadat Stephen Ward, die
naar het oordeel van een Lon
dense jury hoofdzakelijk leef
de van de inkomsten van zijn
bedrijvigheid als souteneur en
door een rechtbank hiervoor
zou worden veroordeeld, op 31
juli 1963 zelfmoord pleegde.
Zijn dood veroorzaakte op
nieuw grote sensatie in Lon
den.
doorlopend ter beschikking
van vele welgestelde oude en
jonge mannen met weinig
scrupules.
Profumo
Onder haar vaste klanten re
kende ze niet alleen de Sovjet
spion en marine-attaché Euge
ne Ivanov, maar ook de toen
malige conservatieve minister
van oorlog John Profumo, ge
huwd met een actrice, Valerie
Hobson. Maar Profumo had er
niet op gerekend dat bepaalde
Londense sensatiekranten snel
de lucht zouden krijgen van
zijn slippertjes.
Toen het begon te gonzen van
de geruchten legde oorlogsmi
nister Profumo op 22 maart
1963 in het Lagerhuis een leu
genachtige verklaring af. Hij
gaf het parlement de verzeke
ring, dat hij Christine Keeler
niet meer had gezien sinds de
cember 1961 en dat ook voor
die tijd zij niet meer dan een
toevallige kennis van hem was
geweest. Zij hadden samen
nooit iets ondernomen dat het
daglicht niet kon velen. John
Profumo bedreigde alle „ge
mene roddelaars,, met een
proces wegens eerroof.
De toenmalige conservatieve
premier Harold Macmillan
dacht dat het hiermee afgelo
pen was. Drie maanden later,
om precies te zijn: op 5 juni
1963, barstte de bom. Oorlogs
minister John Profumo beken
de tot zijn „grote spijt" dat hij
het Lagerhuis bedrogen had.
Hij nam ontslag en verdween
uit de politiek. Hij is nu 74. Als
ex-minister van oorlog (zijn
gewezen departement werd la
ter omgedoopt tot ministerie
FOTO: AP
van defensie) heeft hij boete
gedaan door middel van socia
le arbeid in Londens Toynbee
House, een bekend toevluchts
huis voor alcoholisten en drop
outs. Profumo werd in 1975
door koningin Elizabeth I
hiervoor gedecoreerd.
Schok
Voor de regering Macmillan
was het Profumo-schandaal in
de zomer 1963 een vreselijke
schok. Zij is hem nooit hele
maal te boven gekomen. Pre
mier Harold Macmillan bleef
nog aan tot het jaarlijkse par
tijcongres van oktober. Toen
trad hij af, zogezegd omdat hij
een operatie moest ondergaan
vanwege een prostaatvergro
ting.
„SuperMac" (zoals de Britse
media hem noemden) werd in
de kortste keren opgevolgd
door lord Home. Deze maakte
van het premierschap een
ware puinhoop. Precies een
jaar later werd hij dan ook
door de socialist Harold Wil
son met een parlementaire
meerderheid van maar vier
zetels uit Downing Street 10
gewipt.
Aan 13 jaar conservatief
bewind was onder meer een
einde gekomen omdat „man
nequin" Christine Keeler oor
logsminister Profumo had le
ren kennen terwijl ze in haar
blootje rond het zwembad dar
telde op het landgoed van lord
Cliveden, een schatrijke edel
man die vaak vrolijke society
feestjes organiseerde.
Pooier
Stephen Ward, een Londens
orthopedist en beoefenaar van
In december van dat jaar
kreeg Christine Keeler wegens
meineed en prostitutie een ge
vangenisstraf van negen
maanden. Er was geen ver
band tussen dit vonnis en het
schandaal-Profumo. Voor
Kerstmis zat Christine al in de
vrouwengevangenis van Hol-
loway. „Dat verblijf gaf mij
een lelijke knauw", zegt ze.
„Een echte prostituee ben ik
nooit geweest - op enkele we
ken na misschien. En ik was
geen spion. John Profumo zou
mij toch nooit iets hebben ver
teld. Maar Stephen Ward, de
man die mij zogezegd onder
zijn hoede had genomen, stond
rechtstreeks in dienst van de
Russen. Ik bracht zelfs zijn
brieven naar de Sovjet-ambas
sade in Kensington".
„Premier Macmillan wist dat
Ward een Sovjet-spion was.
Maar omdat ze op een of ande
re manier van mij moesten af
komen, hebben ze mij in Hol-
loway gestopt. Ze waren bang
dat ik zou verklappen dat op
de bodem van het Noordzeek
anaal geheime camera's wer
den aangebracht".
Het staat allemaal in haar
boek. „Ik was toen zo naief",
klaagt Christine. „Ik besefte
niet eens wat er gebeurde. Ik
was immers nog een kind. Als
volwassen vrouw zou ik de po
litie hebben gewaarschuwd,
maar het kwam zelfs niet in
mij op dat te doen. Pas veel la
ter begon ik te begrijpen wat
er rondom mij was gebeurd".
„Scandal!" kan een best-seller
worden. Het bevat daarvoor
de nodige ingrediënten. Chris
tine is niet mals over de Britse
high society. Ze beschrijft in
haar boek de sexuele hypocri
sie van het Engeland van de
jaren zestig. „Tippelaarsters
werden opgepakt en van straat
verjaagd om te kunnen voor
wenden dat er geen prostitutie
bestond. Wat zich ondertussen
in de vorm van orgiën afspeel
de achter de gesloten deuren
van rijkeluishuizen werd
angstvallig geheimgehouden".
Over haar ophefmakende ver
houding met oorlogsminister
Profumo blijkt Christine Keel
er zich nog steeds een beetje te
verbazen. Op pagina 105 van
„Scandal!" zegt ze veront
schuldigend dat hun liaison
maar van korte duur was, zon
der echte warmte. „Ze bete
kende niet meer dan een
handdruk of een blik die men
elkaar toewerpt in een kamer
vol mensen".
Vier pagina's later verklapt
Christine evenwel dat ze van
Profumo geen geld wilde aan
nemen, tenzij het bedoeld was
als cadeautje voor haar moe
der. „Ik vond dat het karakter
van onze relatie eronder zou
lijden als ik geld accepteerde",
schrijft Keeler.
Tocht schijnt het simpele feit
dat ze destijds een minister
van oorlog had weten te beko
ren haar vandaag niet meer
naar het hoofd te stijgen. „Ik
gaf eigenlijk niet om Profu
mo", zegt Christine. „Het was
ten slotte een oude man. Toen
hij ontslag nam gaf me dat
zelfs geen kick. Ik vond dat
het zijn eigen schuld was".
Niets van wat in het verleden
is gebeurd, schijnt haar echt te
spijten. „No regrets, nee, en
zeker niet verbitterd", ook al
klaagt ze dat een stel oude
mannen een puinhoop heeft
gemaakt van haar leven. „Ik
was jong en mooi", jammert
Christine, „en zij konden hun
handen niet van mij af hou
den. Ik heb dwaze streken uit
gehaald, maar eigenlijk was
het enige wat ik zocht een
klein beetje plezier".
Film
Christine Keeler vindt het
doodjammer dat ze geen film
ster is geworden. „Dat zou een
mooie carrière voor me zijn
geweest", droomt ze luidop.
Maar nu ze is er te oud voor.
In maart wordt een film in
roulatie gebracht, helemaal ge
wijd aan het Profumo-schan
daal. Hij heet „Scandal", net
zoals haar boek. De rol van
Christine Keeler wordt erin
gespeeld door Joanna Whalley
en deze van Mandy Rice-Da-
vies door Bridget Fonda. Ter
wijl de film gemaakt werd,
trad Christine op als adviseur
van de producers. Is ze blij dat
ze dankzij haar boek en deze
film binnenkort opnieuw in de
kijkerd zal lopen?
Christine Keeler haalt de
schouders op. „Ze zeggen dat
Profumo het slachtoffer is,
maar dat klopt niet. Het ware
slachtoffer ben ik. Sinds '64
kende ik praktisch niets an
ders dan tegenspoed. Ik ben
tweemaal getrouwd geweest
en telkens gescheiden. Ik heb
twee zonen; de jongste woont
nog bij mij in. Maar die John
Profumo bewoont niet zoals
wij een krot van de gemeente,
met elke dag het dreigement
boven ons hoofd dat ze ons
aan de deur zullen zetten als
we de huur niet kunnen beta
len".
Op het derde live-album presenteert Rush zich opnieuw als
een virtuoos trio, dat mirtder voor de hand liggende toonlad
ders en poëtische teksten combineert tot verrassende, intel
ligente hardrock.
FOTO: PR
Green On Red overleeft crisis
Uitgerekend op het moment
dat van de Amerikaanse gi
taarbands alleen R.E.M. het
hoofd ruimschoots boven
water lijkt te houden, is daar*
tamelijk onaangekondigd
Green On Red. Een verras
sing in dubbele zin, want
nog afgezien van de onver
wachte verschijning blijkt
Green Qn Red op het zesde
album Here Come The Sna
kes (Rough Trade RTD 85)
sterker dan ooit.
Er is sinds de zwartgallige
crisis-plaat The Killer Inside
Me wel het een en ander ge
beurt met Green On Red. De
platenmaatschappij zagen
het niet langer in de heren
en tussen de groepsleden
zelf boterde het ook al niet.
De zenuwinzinking van zan
ger/gitarist Dan Stuart liet
z'n sporen na.
Maar Green On Red komt,
gehavend weliswaar, sterk
uit de strijd. Gitarist Chuck
Prophet is z'n zanger trouw
gebleven en daarmee is
Green On Red uitgedund tot
een duo. Het belangrijkste is
echter dat Dan Stuart zijn
moeizaam voortrollende le
ven nu beter onder woorden
kan brengen en er de juiste
muziek voor weet te vinden:
meer dan ooit is de band uit
Los Angeles een bluesband.
Geen vrolijk swingende
country-klanken (zoals op de
mini-elpee No Free Lunch)
of indringende, naar de six
ties refererende rock (hun
legendarische elpee Gas
Food Lodging), maar het
doorleefd gezongen harte-
zeer van Dan Stuart, op
emotionele wijze gehuld in
een opmerkelijk intens
blues-geluid. Dan Stuart is
een kwetsbaar gevoelsmens
en is er op Here Come The
Snakes in geslaagd dat muzi
kaal te verwoorden. Een be
tere therapie lijkt nauwelijks
mogelijk.
Gary Wright
De Amerikaan Gary Wright
was ooit de grote man bij
Spooky Tooth, de Engelse
rockgroep, die in het voet
spoor van Traffic fraaie toet-
senpop produceert met als
bekendste nummer That
Was Only Yesterday. Wright
baart nadien opzien met
twee solo-albums, waarop
geen enkele gitaar te vinden
is: The Dream Weaver en
The Light Of Smiles. Het ti
telnummer van eerstge
noemde elpee een schitte
rende ballad die anno '89
nog niets van z'n kracht ver
loren blijkt te hebben
wordt in Amerika een hit.
Terug in z'n vaderland blijkt
de inspiratie, die Wright
meent te moeten opdoen bij
ene Paramahansa Yoganan-
da, een funeste uitwerking
op zijn muziek te hebben. Na
een aantal niet te verteren
albums wordt het dan ook
erg stil rond Gary Wright.
Who I Am (Cypress YL
0111) is echter het bewijs,
dat het allemaal wel weer
goed komt. Na bijna acht
jaar van betrekkelijke rust is
Gary terug met een sterk
roek-album. Zijn interesse
voor yogaland is weliswaar
alleen maar toegenomen,
maar de wijze waarop India
se muzikanten met hun cu
rieuze instrumenten inge
past zijn, dwingt alleen maar
bewondering af. Bovendien
is er de hulp van een leger
tje gerenommeerde muzi
kanten, waaronder natuur
lijk die andere India-freak,
George Harrison.
Rush
iif
Je kunt er op wachten. Na
vier studio-albums trakteert
het Canadese roek-feno
meen Rush het publiek stee
vast op een live-concert ir
de huiskaner. Een live-elpee
dus, een dubbele nog wel.
Allereerst hadden we daar
het sterke All The World's
A Stage uit 1976, vijf jaar la
ter gevolgd door Exit... Stage
Left, dat de ovegang naa
synthesizers markeerde
de daarmee gepaard gaande
ingewikkelde songstructu
ren. En nu is er A Show Of
Hands (Vertigo 836 346), dat
de afsluiting zou kunnen zijn
van een periode v
Rush haar definitieve
vond.
A Show Of Hands is opgeno
men tijdens de toernees
het kader van de meest
cente stuido-albums Power
Windows en Hold Your Fire
en acht van de veertien
nummers zijn dan ook af
komstig van deze albums,
Wc
or
;aa
tiac
lEN I
[gem-
ng v
eder
ond.
il he
aderl
orde
il nz
jk w
'rug
us G
Igem
an di
idisci
wrstc
ugdoj
waaronder hoogtepunten als
Marathon en Mission. Daar
naast is ook plaats
ouder werk, waarbij Ri
aan de hand
even modieuze als schitt*
rende rock 'n roll-outfit ge
stoken Closer To The Heart
(van A Farewell To Kings
uit 1977) zelfs even in de ei
gen stoffige archieven duikt
Op dit derde live-album pre
senteert Rush zich opnieuw
als een virtuoos trio, dat
minder voor de hand liggen
de toonladders en poëtische
teksten combineert tot
rassende en toch melodieuze
hardrock. Intelligente hard
rock eigenlijk, niet vooi
doetjes, maar zeker ook niet
voor headbangers.
Helen Schneider
Van de Duitse zangeres He
len Schneider, toch al geen
beroemdheid bij ons, hebben
we de laatste jaren weinig!
meer vernomen. De titel
haar nieuwe elpee, Back On
Track (Epic 461 167) wijst e
al op, dat we met een terug
keer te maken hebben. Wel--
licht ingegeven door het feit,
dat het afgelopen jaar zoveel
vrouwen voor een muzikale
doorbraak tekenden.
Zonder tot echt grootse pres
taties te komen bewijstl
Schneider op haar nieuwe
album opnieuw een patente!
zangeres te zijn. Ze heeft e
indrukwekkende stem, die
door een gebrek aan sterk
materiaal niet altijd
goed uit de verf komt. Dat
euvel doet zich ook een beet-
je voor op Back On Track/
dat naast een paar covers^
(Working Girl van rockzan- ?yeri
ger Michael Bolton en How naar
Does It Feel van onze eigen ieuz
Time Bandits) voornamelijk vord
eigen werk kent. Daarvan
zijn vooral de ballads als It
Doesn't Matter en Takin'
The Chance goed, al i
opwindende song i
DEN
key
ndoc
ing
angc
lmm<
i de beste 'at r
soul roek-tradities
Couldn't Care Less natuur
lijk ook Helen Schneider ten
voeten uit.
GERT MEIJER
vord
'eop;
ilwee
^mst«
enfir
Deze top 5ie samengesteM
naar aanleiding van da
verkoopcijfer» bij de boven-
etaandéhandelaren.
