Gewijzigde koers leidt tot spectaculaire groei Groen Wit „Ome Co zal zich niet vervelen" finale Ccidóc Soiwcwit' ZATERDAG 28 JANUARI 1989 PAGINA 27 nieuwe initiatieven doen leidse gymnastiekvereniging goed LEIDEN - In tegenstelling tot de meeste gymnastiekverenigingen maakt de 'R.K. Dames en Heren Gymnastiekvereniging Groen Wit' op dit moment een spectaculaire groei door. Na een dieptepunt in januari 1987 is Groen Wit, al dan niet bewust, een gewijzigde koers gaan varen, wat leidde tot een toe name van zo'n 35 procent. „Des tijds telde onze vereniging 325 le den. Inmiddels is dat cijfer ge groeid tot om en nabij 450 leden", zegt de trotse voorzitter Waltman, die hiervoor als oorzaken het ver jongde bestuur, de verbeterde p.r. van de vereniging en het ontplooi en van nieuwe initiatieven aan geeft. „In februari van 1987 heeft het bestuur een aantal wijzigingen ondergaan, waar bij de leeggekomen plaatsen werden op gevuld door jong, vers, maar vooral on dernemend bloed. Men vroeg mij, als oude bok, voorzitter te worden van de vereniging", aldus de nu van zijn vut ge nietende Waltman. Initiatieven Het verjongde en een met een sterke on dernemingsgeest gezegende bestuur kwam al snel met nieuwe initiatieven. Aerobics, jazzgymnastiek en conditie training voor dames en heren voorzagen de gymnastiekvereniging Groen Wit van een nieuwe dimensie. Er werd ingespeeld op de verschijnselen des tijds, al kon hiermee enige 'branchevervaging' niet voorkomen worden. Zo vormt het vol leybal een vreemde eend in de bijt. „Maar, dat is een proces geweest", ver ontschuldigt de voorzitter zich enigszins. „Aan het einde van de les recreatiegym was er altijd nog tijd voor volleybal en dat heeft in de loop der tijd de overhand gekregen". Daarentegen is Waltman er trots op dat juist een van die nieuwe onderdelen, de jazzgymnstiek, voor een aansprekend re sultaat heeft gezorgd. „Door een fusie van de koninklijke en katholieke gym- nastiekverbonden werd hierin vorig jaar voor het eerst nationale kampioenschap pen gehouden. In de B-categorie eindig de Groen Wit als derde". Dat alle succes echter ook een keerzijde heeft, daar zijn ze bij Groen Wit ook achter gekomen. Zo wil het herenturnen ook bij deze Leidse gymnastiekvereniging maar niet van de grond komen. „In het verleden hebben wij het zelfs meegemaakt dat er maar twee leden waren. Hef je dan ech ter zo'n afdeling op dan zie je die nooit meer terug". Tijdens een vergadering van alle voorzitters van het district Den Haag probeerde de Waltman daarom een lans voor deze afdeling te breken. „Maar, er is nu eenmaal minder aan dacht voor dan voor het damestumen", zegt Waltman met spijt in zijn stem. Volgens hem valt dit te wijten aan de grote trekkracht die de teamspelen uitóe- fenen. „Turnen is iets technisch, waar voor je lichaamsaanleg nodig hebt. Het duurt langer voordat je wat bereikt. Je moet een soort overwinning op jezelf be halen", aldus de voorzitter, die zelf al vanaf zijn tiende in de gymzalen te vin den is. Dochter Karin mengt zich daar op even in het gesprek. Zij beaamt dat er toch ook veel vooroordelen tegen het herenturnen bestaan. „En dat is jammer. Ik merk dat ook bij de jazzgymnastiek, waaraan slechts een heer deelneemt", zegt de instructrice. Waltmans stokpaardje ten spijt, het zijn met name deze nieuwe onderdelen die de opmerkelijke toename van het leden tal te weeg hebben gebracht. De groei in de al bestaande onderdelen, zoals turnen en gymnastiek, wordt door de voorzitter zelf als 'zwakjes' omschreven. Kijkend naar leeftijd constateert hij vervolgens dat de aanwas bij de jazzgym zich voor namelijk voordoet bij de zes tot twaalf jarigen, terwijl het onderdeel conditie training twintigers en dertigers aantrekt. Het naar buiten toe presenteren van de Groen Wit-voorzitter Waltman: Hef je een afdeling op, dan zie je die nooit meer terug. foto: henk snater se vereninging speelde een belangrijke rol bij de ledentoename. Wat dat betreft heeft de voorzitter lovende woorden voor mede-bestuurslid Rob Beurse, die de public relations van Groen Wit be hartigt. Wijzend naar het clubblad zegt de voorzitter: „Kijk maar wat voor wij zigingen dat ondergaan heeft. En het be stuur grijpt nu ook bepaalde gelegenhe den aan om naar buiten te treden, onder meer met presentaties tijdens brade rieën". Waltman is daarom zeer te spre ken over het feit dat een van die acties, richting de bond, tot gevolg heeft gehad dat Groen Wit volgend jaar, in verband met het zeventig jarig bestaan, het Ne derlands kampioenschap jazzgymnastiek mag organiseren. Ondanks het feit dat de toekomst er voor Groen Wit dus rooskleurig uitziet, waakt Waltman voor een te groot opti misme. Dat blijkt wanneer de financiële positie van de gymnastiekvereniging wordt aangesneden. Zorgelijk kijkend kan de voorzitter de mening niet delen dat het groeiende ledenaantal wellicht tot een betere financiële positie leidde. Nog steeds is het zo dat een dubbeltje een aantal malen omgedraaid moet wor den, alvorens het wordt uitgegeven. Waltman: „Momenteel zitten we bij voorbeeld te hikken tegen een hogere bondscontributie. Ook de zaalhuur is duurder geworden en dat terwijl de ge meente in het verleden toezeggingen heeft gedaan om het keurturnen in Lei den mogelijk te maken. Waar is hier dan die valkuil? Daarvoor moeten we naar Beekbergen of andere plaatsen". Geen tekort Van een geldtekort is echter, ook hier door bestuurlijke inspanningen, geen sprake meer. „Wij zijn gaan deelnemen aan de Grote Clubactie en hebben een sponsorloop georganiseerd. Van de op brengst konden we nieuwe dingen ko pen, zoals een spanbrug, minitrampoli- ne, springplank, valmat en dertig yoga- matjes". Daarmee zijn de initiatieven van Lei- dens meest voortvarende vereniging nog niet ten einde. „In de toekomst willen wij ook gaan starten met acrogym - een moderne vorm van acrobatiek - en zal getracht worden een springploeg voor de minitramp te formeren". Dit alles waar schijnlijk onder het motto 'stilstand is achteruitgang'. De waarheid hiervan hoeft Groen Wit niet meer aan te tonen. De cijfers spreken voor zich. HENK PAARDEKOOPER NA 27 JAAR SPARTAAN-SECRETARIS AF LISSE - Al die drukte rond zijn vertrek maakt Henk Paardekooper toch wel een beetje verlegen. „Als ik dit geweten had, was ik mis schien wel secretaris gebleven. Nooit gedacht dat er zoveel kran ten en krantjes in de regio zijn". Aandacht die een secretaris per de finitie niet zoekt. Ook volgens Spartaan Paardekooper staat de schijnwerper in de regel op de voorzitter gericht en is de secretaris de man die er achter de schermen voor zorgt dat alles goed draait. Vandaag echter is het juist secreta ris H.M.M. Paardekooper die voor het voetlicht staat. Na 27 jaar houdt hij het immers voor gezien als secretaris van de Lissese Atle tiek Vereniging De Spartaan. Een afscheid dat vanmiddag op sport park Ter Specke ongetwijfeld voor een zeer druk bezochte receptie zal zorgdragen. In 1943 was Henk Paardekooper, bij het doorbladeren van een van de vele plak boeken zichzelf steevast „ome Co" noe- Henk Paardenkooper: „Natuurlijk zal ik nog vaak op de atletiekbaan te vinden zijn. Bij wedstrijden en zo". foto: henk snaterse mend, al actief als atleet. Bij het Haar lemse Holland kwam hij als sprinter en springer tot behoorlijke resultaten. „Het beste was eigenlijk wel de 6.08 meter in de verspringbak", vindt de nu bijna zes tig-jarige, nog steeds jonge Lissenaar. Afdeling LissE „Ome Co" was al snel de secretaris van de afdeling Lisse van de Haarlemse club. In 1961 werd de afdeling een eigen club. „Ik had heel stiekum de aanvraag al weggestuurd voordat er iemand ook maar aan had gedacht". Paardekooper kreeg in het schoolhoofd Strik zijn eerste en in 'ingenieur' Paardekooper de twee de voorzitter. Een voorzitter die de se cretaris overigens persoonlijk de hamer in handen speelde. „Een week voordat voorzitter Strik de wens te kennen gaf af te willen treden, was ik net voor de eer ste keer op het architectenbureau langs geweest. Ik had een inschrijfformulier van een jongen van Paardekooper bin nengekregen, waarop een paar gegevens ontbraken en ben toen even langs gegaan om die zaak in orde te krijgen. Op zich grappig trouwens, dat de man die nu ui terst secuur alle ranglijsten met presta ties bijhoudt, toen niet exact de geboor tedatum van zijn zoon wist". Een week later meldde „Henk" zich dus opnieuw bij de „ingenieur", met het ver zoek de hamer van de heer Strik over te nemen. De oud-Bataven voorzitter stap te energiek in het nieuwe duppie in Lis- se en zorgde met zijn ervaring en mana gerkwaliteiten voor een forse opbloei van de Lissese atletiek. Hoewel de na men van de beide leden van verdienste van de KNAU (sinds de receptie van het 25 jarig bestaan) gelijk geschreven wor den zijn de twee Paardekoopers geen fa milie van elkaar. „Ingenieur heeft een forse stamboom, maar geen enkele tak waait er onze kant op", zo meldt de scheidende secretaris. Een secretaris die zich overigens, zo meldf vrouw Toos, zeer plichtsgetrouw aan zijn club bleek. „Hij heeft geen en kele bestuursvergadering overgeslagen. Zelfs als de jongens ziek op bed lagen of als er verjaardagen waren, Henk moest toch naar de vergadering". Toch heeft ze nooit met de koffer op de stoep gestaan, iets wat manlief zich terdege beseft. „Als zij niet helemaal achter me had gestaan, had ik het nooit gered. Eigenlijk staat zij" vanmiddag in het zonnetje". Werklust De feestelijkheden van vanmiddag vormden voor de administratief mede werker van wat tot voor kort het HLS was, geen reden tot enige vorm van pa niek. „Ach, je kan er toch niets aan ver anderen. Ik zie wel. Opvallend is wel dat allerlei spulletjes die ik uitgeleend heb, nog niet terug zijn". Zo mist Paardekoo per een schrift waarin hij zijn 'werklijst' iedere dag opnieuw noteerde. Een soort dagboek. Als secretaris van wat ooit een van de grootste clubs van Nederland was, als inschrijfadres voor wedstrijden en als secretaris van de Bollenstreek ma rathon was dat schrift onontbeerlijk. „Ik heb eens op een districts vergadering een secretaris van een andere club horen verkondigen hoeveel uur hij voor de club was bezig geweest. Ik heb toen ge zegd dat het zonde van de tijd is om die uren te tellen, de man had beter die tijd aan de club kunnen besteden". Langzaam maar zeker heeft „Ome Co" in de loop der jaren deeltaak voor deel taak afgestoten. Het wedstrijdsecretari aat ging naar Wil van der Krogt, de no tulen van de bestuursvergaderingen naar de tweede secretaris. Invallen als trainer hoefde eveneens niet meer en als posta dres is hij sinds kort opgevolgd door een onpersoonlijke postbus. Dat neemt alle maal niet weg dat het vertrek van Paar dekooper als secretaris bij De Spartaan zeker niet onopgemerkt zal blijven. De tijd die nu vrij komt is ook al weer meer dan volledig ingevuld. Paardekoo per: „Nee, ik zal me niet vervelen. Ik verzamel een heleboel dingen, ben bezig met stamboom onderzoek, ben secretaris (jawel...) van de familieclub waarmee we een keer per jaar gezamelijk uitgaan, heb sinds kort een mooie video en ik tennis veel. En daarnaast blijf ik natuurlijk naar die atletiekbaan gaan, niet zoveel als vroeger, maar toch zeker bij wedstrij den en zo. Nee, „Ome Co" verveelt zich echt niet". GERT VELTHUIZEN Onder redactie van Gert-Jan Onvlee en Peter van der Hulst. Stuk. Zaalkorfbal kent zo z'n vaste patronen. En zeker in vrije worpen worden door de gemiddelde ploeg nogal wat trainingsu ren gestopt. Zo ook ae ploeg van DOC, die zaterdag bii Pernix op bezoek kwam. Soms echter, loopt een combinatie niet exact zoals de combinerende ploeg dat graag zou zien. Zelden echter, liep een combinatie mooi er stuk dan die van DOC, zaterdag... Variant Er zijn vele oorzaken voor degradatie aan te wijzen, maar vorige week stuitten wij van Hutspo(r)t op een nieuwe variant. Zo moet het eerste herenteam van Grass hoppers zich terugtrekken uit de competi tie, omdat de Katwijkse basketbalvereni ging niet genoeg scheidsrechters voor het rayon aanlevert. Met drie teams - dames 2, heren 1 en heren 2 - weet Grasshop pers zich op dit moment in het rayon ver tegenwoordigd, maar de club kan niet meer evenzovele 'wedstrijdleiders' op de been brengen (en dat terwijl de jongens junioren bij aanvang van de competitie al om dezelfde reden lager waren inge deeld). Vlak voor Kerst kreeg de Katwijkse club daarom van de bond te horen dat een team zich diende terug te trekken. De bond stelde daarbij voor de keus te laten vallen óp dames 2, maar het bestuur van Grasshoppers besliste anders. Variant (2) Heren 1 werd het kind van de rekening. Hiervoor werd een tweetal redenen opge- feven. Zo beroept het bestuur zich op een orte beslissingstijd - twee dagen - en Popelen... foto: andre van haasteren het feit dat zowel dames 2 als heren 2 voor aanvang van de competitie zelf op zoek is gegaan naar een scheidsrechter. Dit in tegenstelling tot heren 1. Ook het feit dat de dames vaak en met een voltal lige bezetting trainen, speelde bij het ne men van de beslissing mee. Gevolg is dat Martin Hoekstra en de zijnen niet meer in competitieverband mogen uitkomen en het volgend seizoen worden teruggezet naar de tweede klasse rayon. Tenminste, als Grasshoppers dan wel voldoende scheidsrechters levert. Hoekstra bestrijdt echter de maatregel van het bestuur dat geenszins van plan is om tegen het be sluit van de bond in beroep te gaan (dat kost 100 gulden en het bestuur geeft zich zelf geen kans). Als reden voor het ver weer noemt de speler dat vele teamgeno ten van hem een functie als trainer en/of coach bij de club vervullen. Variant (3) Eén middel rest de eerste teamspelers nog. En dat is om te proberen om het het bestuur erg moeilijk te maken tijdens een ledenvergadering op 3 februari. Met de machtiging van een groot aantal leden, waarover een speler zegt te beschikken, hebben zij dan een geducht wapen in handen. Ook al wordt nu nog gezegd dat men niet de knuppel in het hoenderhok wil gooien, begint het schermen met deze machtigingen te 'riekennaar een variant van de ARC crisis. Wij raden heren 1 dan ook aan om eens met hun voetbal lende collega's van de Alphense zaterda geersteklasser ARC in conclaaf te gaan. Zij kunnen haarfijn uitleggen waartoe een actie jegens het bestuur kan leiden. Al begrijpen Wij van Hutspo(r)t natuur lijk ook opperbest dal het voor de gemid delde heren-basketballer een vrijwel niet te verteren zaak is dal het eigen bestuur het stuiterbal van dames hoger in schaalt... Pinken „Maar een man mag niet huilen, ook al heeft hij verdriet". Onzin natuurlijk. Als zelfs Castricumse rugbyers na een ne derlaag een traantje laten, mogen gewo ne mannen er toch af en toe ook wel eens eentje wegpinken? Zuiver „Oost Arnhem was niet echt beter. We zijn niet weggespeeld, we zijn alleen maar weggeschoten", zo meldde TOP- speler Anne van der Zaag nog betrekke lijk vrolijk na de 29-12 nederlaag bij de regerend landskampioen. Nifl weggespeeld, maar weggeschoten- Hebben Wij van Hulspo(r)t blijkbaar ten onrechte altijd gedacht dat-het bij zaal korfbal slechts om de zuiverheid van het schot gaat... Popelen De jeugd en de toekomst. We hebben deze rubriek al vaker in dat kader misbruikt. En willen er ook nu niet omheen. Kunnen dat ook niet, ge zien de popelend aan de kant toeziende jeugd. Het gaat ook op dit front goed met de zo succesvolle Indoor Hardrij Club Leiden. Pinken... foto: andre van haasteren foto: henk snaterse

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1989 | | pagina 27