Vakbonden maken van
atv weer strijdpunt
„Ik ben bezorgd om generalies na mij"
HP
Bonn wist al in 1987 van Libische fabriek
uitdeweekblader
gr
ELSEVIER
CeidaeSowcmt
LENIE LANGENBERG (85) SCHRIJFT WERELDLEIDERS
De nieuwe armen
ror
HM
DE TIJD
BINNENLAND/BUITENLAND
DONDERDAG 19 JANUARI 1989 PAGIN, J0N<
BONN De Westduitse regering
heeft „handel in dood" gedoogd, door
niet op te treden tegen bedrijven die
Libië hielpen bij het bouwen van een
fabriek waar het land gifgas zou kun
nen produceren. Dit heeft de opposi
tie verklaard in een debat, naar aan
leiding van de Westduitse betrokken
heid bij de constructie van het om
streden complex in het Libische Rab-
Woordvoerder Norbert Gansel van
de grootste oppositiepartij SPD be
schuldigde kanselier Kohl van arro
gantie. Ook zou zijn regering de in
ternationale reputatie van de Bonds
republiek schade hebben berokkend,
door Amerikaanse verklaringen ter
zijde te schuiven dat Westduitse be
drijven betrokken geweest zijn bij de
bouw van het industriële complex in
Rabta. „De joden vergeten niet, de
Amerikanen zijn het niet vergeten en
de Duitsers mogen het niet verge
ten", aldus Gansel in een verwijzing
naar het nazi-verleden van Duits
land.
Eerder in het debat had staatssecreta
ris Wolfgang Sch&uble toegegeven
dat Bonn al in augustus 1987 over in
lichtingen beschikte waaruit de be
trokkenheid van Westduitse bedrij
ven bij de fabriek in Rabta bleek. De
Westduitse regering trok daaruit de
conclusie dat het complex in Libië in
staat was chemische wapens te pro
duceren. „Maar de Westduitse rege
ring en de autoriteiten zijn gehouden
aan de geldende wetten", aldus
Schöuble.
Hierop reageerde Gansel door te zeg
gen dat de Bondsrepubliek, in het
licht van het nazi-verleden, zelfbe
perking aan de dag moet leggen bij
de verkoop van goederen die ge
bruikt kunnen worden voor het ma
ken van wapens. Terwijl hij kanse
lier Kohl er van beschuldigde dat die
doodgemoedereerd wapenexport aan
moedigt, zei Gansel: „Er is onder
scheid tussen buitenlandse handel en
handel in dood".
De Belgische krant Gazet van Ant
werpen heeft vandaag uitvoerig be
schreven hoe chemicaliën uit de
Bondsrepubliek, waaronder fosfor-
zuur, via een Zwitsers filiaal van het
bedrijf Imhausen-Chemie in Lahr
(Baden-Württemberg) vanuit Ant
werpen naar Libië zijn geëxporteerd.
De bestemming van de lading was
oorspronkelijk Hongkong, maar die is
omgeleid naar Libië, aldus de Belgi
sche krant. Het blad zegt over
kopieën van documenten te beschik
ken waaruit de Westduitse chemie-
export naar Libië via Antwerpen
blijkt. Het gaat om briefwisseling
over transporten van verscheidene
containers fosforzuur, calciumchlori-
de en zouttabietten. Fosforzuur kan
als basis dienen voor middelen om
plantenziekten te bestrijden, maar
ook kan men er zenuwgassen van
maken. Zoals bekend zijn in België
twee exporteurs aangehouden van
wege hun mogelijk rol bij de illegale
export naar Libië.
De Westduitse ARD-televisie meldde
gisteren dat alleen al in Frankfurt en
omgeving rond de 50 bedrijven be
trokken zouden zijn geweest bij het
omstreden project. In Jeruzalem
heeft Israel de Westduitse ambassa
deur op het matje geroepen om een
protest te laten horen over de Duitse
rol in de Libische affaire.
Pagina Bondsrepubliek op vijfde
wapenexporteur
DEN HAAG Lange tijd
leek de discussie over ar
beidstijdverkorting (atv)
verstomd. De afgelopen
twee jaar werd er nauwe
lijks meer over gesproken.
Het begrip kwam nog wel
voor in het beleid van de
vakcentrales CNV en
FNV, maar echt hard
maakten die er zich niet
meer voor.
De leden van de vakbonden
wilden na jaren van matigen
wel weer eens „poen" zien.
Het ging immers beter met de
economie. De gestegen win
sten in het bedrijfsleven kon
den best hun vertaling krijgen
in hogere lonen, zo meenden
de bonden.
De werkgevers hebben nooit
veel vertrouwen gehad in het
nut van de atv. Zij hebben al
tijd volgehouden dat korter
werken als instrument voor
bestrijding van de werkloos
heid slechts contra-produktief
werkt.
Niet dood
Dan opeens blijkt arbeidstijd-
verkorting helemaal niet dood
te zijn. In zijn nieuwjaars-
speech kondigt FNV-voorzit
ter Johan Stekelenburg een
„massief atv-offensief" aan
met als inzet de 36-urige
werkweek. Dat leidt ogenblik
kelijk tot protest van de werk
geversorganisaties NCW en
VNO in de vorm een oproep
aan hun achterban om „geza
menlijk een dam op te werpen
tegen verdere arbeidstijdver
korting en prijscompensatie".
De gevolgen blijven niet uit.
Binnen veertien dagen loopt
een aantal cao-onderhandelin
gen vast. In het overleg in de
bouw, de kleinmetaal, de gra
fische industrie, bij Hoogovens
en het beroepsgoederenver-
voer is één van de breekpun
ten, naast de financiële verlan
gens van de bonden, de ar
beidstijdverkorting. De gemid
delde wekelijkse arbeidsduur
bedraagt op dit moment in de
meeste cao's 38 uur.
Lief ding
Eén van de weinige sectoren
waar wél al een 36-urige
werkweek geldt, is de grafi
sche industrie. De bonden ei
sen dat de werkweek daar nog
verder omlaag gaat. De werk
gevers zijn mordicus tegen.
Het zou ze zelfs een lief ding
waard zijn als de werkweek
weer gewoon op 40 uur zou
komen. Want, zo menen zij, de
tot nu toe gerealiseerde korte
re werkweek is duidelijk zijn
doel voorbij geschoten. Het
heeft geleid tot een tekort aan
vaklieden, kwaliteitsverlies,
loonopdrijving en aantasting
van de rendementspositie.
Dit allemaal in schrille tegen
stelling met het recente verle
den. In 1982 lijkt het immers
allemaal nog zo mooi. Voor het
aanpak van
sterk gestegen werkloosheid.
Een combinatie van loonmati
ging en arbeidstijdverkorting.
Prijscompensatie zou niet wor
den uitgekeerd maar worden
benut voor verkorting van de
werkweek. In het eerste kabi
net Lubbers was het ultieme
streven van minister De Ko
ning (sociale zaken) zelfs ge
richt op een 32-urige werk
week in 1990.
In 1983 en 1984 wordt de 38-
urige werkweek in de meeste
cao's ook vrij soepel ingevoerd.
De 36-urige werkweek die in
de jaren daarop door de bon
den inzet wordt gemaakt van
de onderhandelingen, stuit
echter op verzet van werkge
vers. Niet alleen zijn de eerste
uitvoeringsproblemen zicht
baar geworden, ook de prijs
compensatie is door de afne
mende inflatie tot vrijwel nul
gereduceerd. Bovendien voe
len de werknemers er weinig
voor om „echt" loon voor de
kortere werkweek in te leve
ren.
Dit leidt er toe dat de groep
werkgevers die zich vanaf het
begin af aan had gekant tegen
arbeidstijdverkorting steeds
meer aanhang krijgt. In de on
derhandelingen van 1984 en
1985 staan de partijen lijnrecht
tegenover elkaar. De impasse
wordt pas doorbroken na af
spraken om de zaak nog eens
rustig een jaartje te bestude
ren. Na het bekend worden
van de studieresultaten brandt
de strijd pas echt goed los. Het
gedegen studiemateriaal blijkt
op verschillende manieren te
interpreteren. Werkgevers
concluderen dat verdere atv
onmogelijk is, terwijl de bon
den de rapporten zien als een
steuntje in de rug om door te
gaan met de strijd voor een
nóg kortere werkweek.
Tenslotte blijken de werkge
vers de sterkste papieren in
handen te hebben. In de mees
te sectoren verliezen de bon
den de slag om de 36 uur. In
het regeerakkoord van 1986
wordt slechts in summiere be
woordingen over atv gespro
ken. Veel verder dan een zeer
globale intentieverklaring
komt het niet.
Uit beeld
In de jaren die volgen ver
dwijnt atv als middel om de
werkloosheid aan te pakken
vrijwel uit beeld. Scholing, ba
nenplannen voor jongeren en
loonkostensubsidies lijken be
tere oplossingen. Desondanks
blijft de werkloosheid op een
onaanvaardbaar hoog niveau.
De vakbeweging (met name de
FNV), die bestrijding van de
werkloosheid nog altijd hoog
in het vaandel heeft staan,
komt tot de conclusie dat er
stevigere maatregelen nodig
zijn. Om iedereen die een baan
zoekt ook in de gelegenheid te
stellen te werken is maar één
echte oplossing: het werk moet
verdeeld worden en dus....
verdergaande arbeidstijdver
korting. Tot grote schrik en
ongenoegen van de werkge
vers die er direct hun veto
over uitspreken.
Dat resulteert uiteindelijk be
gin deze week in de oproep
van een aantal FN V-bonden
aan hun leden om in februari
over te gaan tot gezamenlijke
Werknemers van het staalconcern Hoogovens in IJmuiden leg
den gisteren het werk korte tijd neer om de eisen van de bonden
voor een nieuwe cao kracht bijzetten. Een van de eisen van de
bonden is een werkweek van 36 uur voor het kantoorpersoneel.
actie. Het CNV wacht nog
even af. Die is wel voor verde
re verkorting van de werk
week, maar wil daar scholing
aan vastkoppelen.
De vraag is of de FN V-leden
werkelijk te mobiliseren zijn
de barricades te bestormen
voor een kortere werkweek.
De bonden hebben er alle ver
trouwen in. Volgens de vakbe
weging is herverdeling van ar
beid het enige middel tegen
werkloosheid. Andere maatre
gelen ziet men slechts als
pleisters op de wonden. De be
sprekingen van de afgelopen
herfst tussen de sociale part
ners hebben deze wonden niet
doen genezen. Het is dringend
nodig dat werkgevers en
werknemers nogmaals probe
ren werkelijke oplossingen te
zoeken voor de hoge werkloos
heid. Weliswaar kan de tijd de
wonden helen. Maar de vele
langdurig werklozen hebben
al veel te lang moeten wach
ten. Voor hen betekent in feite
elke dag zonder werk het
strboien van zout in een wond.
MARGA RIJERSE
ROTTERDAM De 85-
jarige Lenie Langenberg
steekt haar woede over de
wereldpolitiek niet onder
stoelen of banken. In
brieven aan (prominente)
wereldleiders betoogt ze
steeds weer tegen kern
technologie en honger en
pleit ze hartstochtelijk
voor vrede.
„Ik begrijp niet dat de intel-
lektuelen zo weinig gezond
verstand hebben en zo egoïs
tisch zijn dat ze steeds weer
oorlogen ontketenen. Dat
noem ik de arrogantie van de
macht. Alleen de groten heb
ben er wat aan, maar dat er
miljoenen mensen doodgaan
van de honger maakt ze ken
nelijk niet uit".
Ze is dan wel 85 jaar, maar
oogt nog als een dame van
even in de zestig. Ze straalt
een enorme energie uit, die
vooral naar voren komt als ze
haar politieke standpunten
verdedigt. In haar vrije tijd
fietst en zwemt ze en één keer
per week gaat ze naar school:
„Ik wil dat mensen me geloof
waardig vinden en dan is het
ook belangrijk dat ik foutloos
schrijf".
Wereldvrede
„Wij zijn vol droefheid en ont
daan
omdat een mens van goede wil
zo plotseling is heengegaan
Na de moord op John F. Ken
nedy in 1963 verwoordde Le
nie Langenberg haar ontstelte
nis in dit gedicht en stuurde
dat naar de weduwe van de
Amerikaanse president. Dat
was het begin van een voort
durende stroom brieven naar
politieke leiders in de hele we
reld. „Ik ben bezorgd om de
wereld", zegt ze. „Ik doe het
niet voor mijzelf, want ik - n
al te oud om de wereldv Je
nog mee te maken. Ik wil ;or
de generaties die na mij ko
men iets doen".
Ze wordt geïnspireerd door
eev, boek van de Australische
TT f--
Lenie Langenberg: „Waar zijn de tien geboden in de politiek?
dat er maar één persoon nodig
is om het proces tegen de
atoomtechnologie in gang te
zetten en die persoon kan wat
de politiek betreft naïef en
zonder ervaring zijn. Dat stuk
je pakte me enorm. Natuurlijk
weet ik wel waar ik over
praat, want ik lees veel en kijk
naar alle actualiteitenrubrie
ken. Maar het is inspirerend
om te weten dat mijn klanken
en die van anderen die bidden
of rooOpn of schrijven niet
verdwijnen; die klahken
moeten ergens heen".
Levensverhaal
Tussen de papieren op haar
werktafel staat een kleine typ
machine, waarop ze haar brie
ven en gedichten schrijft. Om
haar politieke bewogenheid en
het ontstaan daarvan duidelijk
op papier te krijgen, zet Lenie
Langenberg sinds kort ook
haar lfvpncvprhaal on nanipr
In een dikke map bewaart ze
brieven van de prominenten
bij wie ze pleitte voor een
vreedzame wereld, zoals Jo
seph Luns, voormalig secreta
ris-generaal van de NAVO,
Helmut Schmidt, Anwar Sadat
en Jimmy Carter. Ook van
Paus Johannes Paulus I heeft
ze post ontvangen. „Johannes
Paulus de eerste was echt een
lieverd. Ik dacht dat we daar
een goeie aan zouden hebben,
dat hij een bijdrage kon lètfe-
FOTO: DE JONG VAN ES
ren aan de wereldvrede. Maar
hij stierf te snel na zijn wij-
ding".
Van de Franse president Mit
terrand heeft ze een handge
schreven kaartje. „Hij schreef
wel dat hij mijn argumenten
waardeerde, maar hij heeft er
helemaal niets mee gedaan.
Daar ben ik nog steeds teleur
gesteld over. En hij is nog wel
socialist!". Het socialisme is be
palend geweest voor het poli
tieke bewustzijn van Lenie
Langenberg. Al tijdens de Eer
ste Wereldoorlog liep ze regel
matig achter socialistische op
tochten aan: „Ik luisterde al
tijd naar hun gezangen, die
kwamen recht uit hun hart.
Mijn vader en moeder hadden
het over „die rooien", maar ik
heb stiekum mee staan zin
gen". De brieven die ze van
Joop den Uyl en de Zweedse
premier Olof Palme heeft ont
vangen, hebben voor haar dan
ook een bijzondere waarde:
„Dat waren mensen4 die iets
goeds wilden in deze wereld.
Ik ben nog altijd ontdaan over
hun dood". Ze leest een frag
ment voor uit een gedicht dat
zij aan Palme opdroeg:
„Ik hoor zijn stem zacht fluis
teren:
wil verder in mijn voetspoor
gaan.
Olof Palme, rust zacht in
vrede
Uw boodschap hebben wij ver
staan
Hommeles
Ook naar de leiders van de
twee wereldmachten schreef
ze haar politieke standpunten:
„Ruzies moet je uitpraten,
gladstrijken. Als ze dat in het
grote leven ook zouden
doen maar ja, daar gaat het
allemaal om geld". De ontwik
kelingen die op dit moment
tussen Oost en West plaatsheb
ben, steunt ze van harte: „Nu
gebeuren er goede dingen, zo
als die politiek van Gorbatsjov.
Nu gaan ze eindelijk om de ta
fel zitten".
Toch gelooft mevrouw Lan
genberg nog niet in een betere
wereld: „Waar zijn de tien ge
boden in de politiek? Zolang
menspn elkaar niet verstaan,
komt er beslist hommeles van.
Ik geloof ook dat er een we
reldtaal moet komen. Nu is
Engels een beetje de interna
tionale taal, dus ga ik volgend
jaar een cursus Engels doen".
„Ik zal de uitkomst
niet meer zien
maar doe mij
in de oogst geloven
waarvoor ik dien
t tp<;rfth rtttttnk
Hetzelfde onderwerp, maar
toch heel anders. Elsevier
over geld: totale waarde van
de honderdjes die in omloop
zijn: ongeveer dertien mil
jard. HP over geld: leef nu,
betaal later, ook al heb je
geen geld. De levensloop
van het bankbiljet zelf te
genover het leven van men
sen met waan-geld. Dat er
nog zulke uiteenlopende op
vattingen bestaan over wat
een weekblad zou moeten
zijn. Vrij Nederland: Al na
drie weken door dat 1989
het ook weer niet gaat wor
den?
De Haagse Post noemt ze
voorzichtig Nopo's, de Nou-
veaux Pauvres. Ófwel: de
nieuwe armen, maar HP
vindt buitenlandse termen
dolletjes, dus vandaar. Het
gaat om jongeren die nauwe
lijks geld hebben (studenten
en zo), maar het met bakken
uitgeven, want er zijn trucs
genoeg om hele bergen pas
jes, cheques en creditcards
binnen te halen. „Op een ge
geven moment had ik 56
van die dingen in huis en
toen kon ik vijftienduizend
gulden door het rood". Wil
lem (22): „Ik trek jaarlijks
een groot bedrag uit om kle
ren te kopen en uit eten te
gaan. Ik wil een goede in
druk maken". Hij noemt dat
zijn persoonlijke PR, het
geen betekent: kostbare
weekeindjes in Antwerpen,
dure etentjes, rekeningen
van American Express. In
drie jaar bouwde hij een
schuld op van anderhalve
ton. Een ander legt uit: „Je
wordt voortdurend lekker
gemaakt, als je in Dynasty
een mooie jurk ziet wil je die
ook. Vervolgens lees je in de
krant over aids, chemische
rampen, kankerverwekkén-
de stoffen en het milieu.
Dank denk ik: snel kopen
voor het te laat is".
Het is toch steeds weer even
een schok als je een bladzij
de omslaat en hij kijkt je in
eens aan, Den Uyl. Wat is er
allemaal niet gebeurd sinds
zijn verdwijnen. Viel er vo
rige week hog te lezen hoe
meesmuilend er door politici
over hem wordt gedaan, nu
heeft HP het over een my
the-vorming. Die zou, vooral
door de PvdA zelf, worden
gebruikt om de huidige ma
laise van de partij aan toe te
schrijven: als Den Uyl er
nog zou zijn geweest, was dit
nooit gebeurd. HP vindt dat
onzin, „want het twintigjari
ge partijleiderschap van Den
Uyl is niet zo erg succesvol
voor de sociaal-democraten
geweest".
Geen gezeur, geld is geld.
Dat wordt gemaakt, dat
wordt gebruikt, dat wordt
vernietigd. Niet leuk, maar
zo is het nu eenmaal, leert
Elsevier. „De waarde van
het bankpapier berust op fic
tie, op afspraken die we met
elkaar hebben gemaakt en
vooral op het vertrouwen in
de nationale bank". Ja, zo
kan je ook over geld schrij
ven. Maar dat is héél saai.
Het kan ook anders. Hugo
Camps bezocht stations. Plek
bij uitstek natuurlijk voor
iets sfeervols, tikkeltje cliché
zelfs, maar waar het leven
zelf ons aankijkt is het toch
in elk geval de moeite
waard. „Vanaf twee uur is
de daad aan de schoonma
kers - in meerderheid Tur
ken en Marokkanen - die
aan hun deprimerende ron
de over perron en door trei
nen en corridors beginnen.
Wat zij te torsen krijgen, is
ook geen vrolijkheid: Injec
tienaalden, condooms, een
kilo verrot schapevlees, uit
werpselen van mensen en
honden Niets is zo gek of
zij vinden het op hun weg.
En ook zij weten dat er mór
gen weer een nacht kohit
die niet anders zal zijn".
PvdA-voorzitter Marjanne
Sint mag proberen uit te leg
gen waarom de beginselver
klaring Om de kwaliteit van
de toekomst toch iets heel
anders is dan Om de kwali
teit van het bestaan, het rap
port uit 1963 van, jawel, Den
Uyl. Elsevier vindt het bij
voorbaat niets: silly putty,
kinder-stopverf uit de jaren
zeventig waar je van alles en
nog wat uit kon kneden.
Veel ik-journalistiek in De
Tijd. Arie Kuiper (deel 3) in
Moskou („Als ik hem wat
boosaardig vraag Twee
verslaggevers komen er ach
ter dat in de Antwerpse ha
ven niets wordt gecontro
leerd, dus echt alles kan
worden doorgevoerd, inclu
sief Libisch gifgas richting
Tripoli (Tweede zin: „We
hebben een afspraak
bui
Evenals in HP een reporta jgn^de^
uit Zaïre („Ik herinn uee
me Frénk van der Li pan
den (deel 2) in China, ver p0Stc
het lekkerste verhaal (V
minder, maar toch ook hi 'met
„Moet ik weer denk ,ens he.
aan Merkwaar; 'over
toch, hoe tussen al die re ere jjy,
verhalen en verslagen ten wol
verre oorden een column iiksplai
als A L. Boon voor een r ,janner
door zijn eigen emoties lp
zelden over zichzelf heeft
Tom Hoffman heeft 1
voornamelijk over TcDCF
Hoffman, maar dat is oi
uitdrukkelijk de bedoelii 1J&
De acteur die dit jaar te zi
zal zijn in de films Ritueh JSSEL
De Kassière en De Avond steeds
(ai): „Laurence Olivier b aagd
voorbeeld, ik kan het n j van d
zién. De mensen in de z; e same
moeten denken: wat gebei llende
er met dat karakter, ni ippijen
wat speelt die vent goed. P de B'
achteraf mogen ze beseff tschap
dat ze anderhalf uur te gi beves
zen zijn genomen". plaat
sna
nverki
als di
tfwu wdmunp lang
zegsm
De nodige oude wijn L.de
nieuwe zakken bij Vrij N wagr
derland. De ongecontrolee menta
de groei van de commercie OI
politie: „Jongens van spot
scholen verhuren zichz<
vaak als body-guards. Ee maa
mansbedrijfjes die je alle<,jef V(
nog via de Wapenwet ku van
controleren en niet via
Wet op de Weerkorpsen".
Het voorstel om acht supe
ministers aan te stellen o
de coördinatieproblemen
Den Haag op te lossen. Pr<
Geelhoed, de belangrijks
adviseur van het kabin
Lubbers: „Kijk ook ee
naar wat Dees met de g MArk
neesmiddelen doet. Dat en sia(
puur legislatief knoeiwer it gewic
En dat weten we allema; isief BI
Ook hier ontbreekt een du;s|a£ht
delijk beleidsconcept". j^mam
Zoals in veel bladen natuu ie k
lijk ook een afscheid va ie en pr
Reagan, of meer eigenli wal. 6
van het verschijnsel Reag;
(of wat het toch zijn spittir vroux
image?, vraagt De Groei ;wal. 7,
bijvoorbeeld). en iet
De paradoxale ellende vaL ®!W)"
Radio 5; prachtige progran^ sl*[
ma's, maar niemand luistei .yjfcsnj
„Ik vind tienduizend alti V: Aa
nog een heleboel; drijf d waa
mensen maar eens met e <"2eiV>
kaar in een hok". n
Héél oud, maar toch alti 11900-:
weer nieuw: Schuberts pi del ru-
nosonates onder de hande vaa"e
van Alfred Brendel en Han'en jLj
let in de visie van De Appe .{goj)*
elkIl,
René Stoute probeert n Kief j
zegt hij in HN-magazin r
bloot te leggen waar de zei f
vernietigingsdrang van •6-25
mens vandaan komt. Hij d<
buteerde met een boek ov<
zijn eigen (ex- )verslavin
aan heroïne, geschreven i 825. 1
de bajes om niet gek te wo lllte'1
den of een bewaker van
ring te gooien. Geen Br
Spender uit het HP-milie
„Je mening pamfletterei rti
meningen kritiseren, dat "i1
er niet meer bij. Men hee
het tegenwoordig over we
ke disco er „in" is. welk 450
kleren je bij welke gelegei
heden aan moet, w
VIP's je op welk feestje
moet spreken en hoe je sn< k<
rijk wordt. Negen van d sief
tien jonge schrijvers is da;
meer mee bezig dan met d :2 3^
ambitie óóit dat ene boek t ,dèl s
schrijven dat alle andeichtseh
boeken overbodig maakt". 'acht
Meningen. Okke Jager hee
er één, over incest, of ne priJ.
dat vindt hij te verhullen; 1.9,7;
dochterverkrachting is tx5
ter. Playboy heeft het g<
daan en Jager heeft er ee J
hele complot-theorie ove ,e* c2"
„Een „onschuldige" foto va
een vrouw met poppen ka
de eerste schakel zijn in eei
keten, die uitloopt op
poppen van het incest-on
derzoek. De kiosk is een tijd
bom". Volgende keer ove'gdijl
het van achter naar vorej
beluisteren van popmuziek:
Evenals in VN bij De Groe ,|<s
ne Reagan in de hangmat
En staatssecretaris van justi
tie Korte van Hemel als eet19-51
moderne cowboy in het Pro
fiel: vernietigend portre
van een vrouw die vindt da
wie wil vluchten, eerst rijiESTL
papieren in orde moet ma ^5^'
ken. „Net als de vroegei
koningin Juliana denkt 1
soms: wie ben ik, dat ik di
doen mag. Inderdaad blijf 90 p
dat de grote vraag". s zal
Incest heeft een rijke ge slderi|
schiedenis. De Groene doolfJ.S
in de meest geruchtmaken;
affaire, die speelde rond d;
achttiende-eeuwse voorzitte
van de Raad van Stat;
Onno Zwier van Haren. He cht z
kostte hem zijn politiek; tw
carrière, maar volgens Bus
ken Huet werd hij er
een groot dichter door. n qt
DICK HOFLAN1 40-7.
ifStki
1 Driii
prijze
ichlscl
lusief
