Omwegen
m.
Cor Langhout zat een week
met zijn neus op de ellende
van Hongaarse vluchtelingen.
Carlo Verhart
en Willem Weyersnaar
wintertriathlon in Inzel
["""'Irekweel
,HET WAS ALLEMAAL VEEL SCHRIJNENDER
DAN IK HAD KUNNEN DENKEN".
LOPEN, LANGLAUFEN EN SCHAATSEN
:EIDEN& OMGEVING
CefcbeSou/umt
DINSDAG 10 JANUARI 1989 PAGINA 13
djah
et moet bij tijd en wijle
blik-s\ :n gezellige boel zijn, daar
margin de Kerkstraat in Noord-
fijkerhout. Een duet
e rijst;vee Duitse herdershonden,
nelk,lisschien nog wel
er), aan James Last en Berdien
1 Jïiailenberg samen. De twee
eesten wonen tegenover el-
neden aar, en,a'
t, haakt nummer twee di-
jok bofct 'n- Aida, Die Lustige
totitwe- de muzikale hon-
kent geen gren-
een 1 blijkt niet iedereen ge-
Je geh end van het gekweel var
'ide viervoeters, want gis-
ren moest kantonrechter
vater orshuis zich over de zaak
imelèt '>gen- De buren hadden
koeke eermalen de politie gebeld
££et klachten over geluidso-
et met ,r^ast door de beide blaf-
ilap elra' en vervolgens
- aa oces verbaal opgemaakt
wgen de twee eigenaars.
beide hondebezit
gisteren versche-
01:n kij de kantonrechtbank,
ter i ander had via zijn advo-
a tenpuat laten weten graag een
j£(idere keer op bezoek te
3imen. De Noordwijker-
luter die wel was versche-
vond het allemaal sterk
•tziebó ertr°kken. „Het zijn altijd
met zelfde mensen die kla-
nn'\ mopperde hij tegen
j orshuis. Hij had zijn hond
ki erdag 'n een kennel op
"n erf ondergebracht. De
rder had opdracht gekre-
n om te blaffen zodra on-
'afgéki voegden het terrein be-
t) meilden' maar volgens de bu-
>elde nn vatte de viervoeter zijn
wne 'kwat te ruim op en blaf.
wens "'J te6en alles
«ar!st zat. Ook tegen de her-
r van de overburen. „Hij
JE Al 'ft inderdaad tegen ande-
verder al-
die op
honden,
tegen
erf komen. En niet te-
voorbijgangers", zo be-
jn 'oer de eigenaar. „Sta niet
largeno te liegen", klonk het plot-
ik week ing achter uit de zaal,
ar een van de buren zich
'delijk boos zat te maken,
kenhui i. het echt nodig dat die
njp y ns de verdachte wel, want
1.zle t beest kampte met huid-
oblemen. De dierenarts
ist Leid d daarom gezegd dat de
wurgers ntj veej naar buiten
»est. Bovendien
Ming erdag vaak niemand
in zig, omdat de
nkel moest bestieren.
Nachts is-ie gewoon bin-
want dan is alles afge-
in. Maar overdag is er
(ëteïböien toezicht. Pas
ifoniscti larlichte dag nog een fiets
°9 vla 1 stolen uit de schuur",
[de de verdachte uit.
L
stelboel )mplot
'r; vermoedde een complot
'0.30, »n de buren, want er was
ma.'11 langs ook al geklaagd
ling vr<er het lawaai van een
elmotor die er al 20 jaar
ind. Er was iemand van
dijk. Da gemeente langs geweest
n i te controleren, maar die
n geen overschrijding van
'SHULf' toeges*ane aantal deci-
spre"en constateren, liet de
.30 u., lordwijkerhouter ietwat
20.30 tomfantelijk weten.
IBULA^rshuis zat een Beetje
Rijns! Id,°P «e denken over mo-
Warn hjke oplossingen. „Als ik
17414 t hok dichttimmer, dan
Ko ijg jk last met de dieren-
(kanto scherrning". dacht de
PQ op", lordwijkerhouter hardop
Stiel fe- ..Tsja, en dat geblaf
Aanvri n die andere hond blijft-ie
langdijn toch horen", mijmerde
irshuis. De kantonrechter
oo fk het zinnig om de be-
TELEF ndeling van de andere
itjak af te wachten, zodat
honden geschoren
nden worden. Die geza-
PN Inlijke behandeling zou
IJJ In over een maand of twee
jnJln. „Heeft u die hond ge-
Herders laten zich
er het algemeen best goed
linen", zo mengde officier
n jusitie Meyer zich nu in
gesprek. „Ja, daar ben
wel mee bezig geweest",
Iwoordde de verdachte,
t ben lid van een vereni-
ig van eigenaren van
itse herders. Maar ja, die
nden hebben toch een
rschillend karakter. Ik
obeer er wel wat aan te
aldus de Noordwij-
rhouter. „Het moet toch
om zo'n hond
!e alleen blaft
op het erf", zo
lende Morshuis. „Kijk,
denkbaar dat uw
verbeurdverklaard
irdt. Ik zou daarom maar
n ver,K ns met deskundigen gaan
aten. Als over een maand
twee blijkt dat u er wat
n doet, dan zal dat zeker
lpen", adviseerde hij. Met
yize; suggestie op zak begaf
i verdachte zich naar de
tgang. Nagekeken door
n hoofdschuddende buur-
an. Die hond leren de pol-
te dansen zou meer kans
ii slagen hebben, zo zag je
im denken.
PAUL VAN DER BIJL
Op mijn omwegen door stad en land 1
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen 'VB
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071 BHFi liBH
- 12 22 44 op toestel 10. ilmir Tim Pii-trrs
Je kunt niet zeggen, dat Cor
Langhout woorden te kort
komt om het leed van
nieuwe stroom vluchtelingen
in de naoorlogse geschiedenis
te kunnen weergeven. Als het
allemaal niet zo triest was
je Cor uit Oude Wetering best
een gezellige causeur kunnen
noemen. Maar wat hij alle
maal in nauwelijks een week
tijd in het Hongaars-Roe
meense grensgebied heeft be
leefd was onthutsend en bijna
onvoorstelbaar. Het heeft hem
echter niet met stomheid ge
slagen. Hij kan er breeduit
over praten. De herinnerin
gen zitten vast in zijn hoofd.
En misschien is er een trauma
in wording. Een nieuw pro
bleem in het Oostblok. Na de
hulpverlenende transporten
naar de arme, berooide Polen
is er nu weer de ondersteu
ning vanuit het westen, van
uit Nederland ook, voor een
Roemeens volksdeel dat van
Hongaarse origine is en met
uitroeiing door een despoot
wordt bedreigd. Na de eerste
wereldoorlog had ons land
ook al te maken met jonge
Hongaartjes, die hier liefdevol
in gezinnen werden opgeno
men en inmiddels in onze om
trek wortel hebben geschoten.
Cor Langhout maakte onlangs
samen met het gezin van de
Rijnsburgse predikant Cziria,
die van Hongaarse afkomst is,
en met nog tien andere Rijns-
burgers een „werkbezoek"
aan het grensgebied in Oost-
Hongarije. De kolonne bracht
namens de protestantse ker
kelijke gemeenten van Oude
Wetering en Rijnsburg een
fikse hoeveelheid (25 ton)
hulpgoederen naar een soort
„rampgebied" dat ontstaan is
door de hersenschimmen van
een „socialistisch" Roemeens
dwaallicht, belichaamd in de
„grote Leider" die de van zijn
zinnen beroofde Roemeense
potentaat Nicolar Ceaucescu al
enkele tientallen jaren is. Hij
maakte in' het westen ooit in
druk door zich onafhankelijk
van zijn Sowjet-patronen op
te stellen. „Nou, nou", dach
ten we toen, „die Ceaucescu
durft tenminste". Maar nu
blijkt toch wel duidelijk dat
bij de Roemeen de stoppen
zijn doorgeslagen. Cor Lang
hout heeft daar het een en an
der van gemerkt. En hij is er
pisnijdig door geworden. Onze
„vrouw in Alkemade", Ellen
Verhaar, ving hem journalis
tiek op. Van welke uitgraven
de actie hier een weergave.
Het Oude Weterings-Rijns-
burgse hulpbetoon bestond, zo
heb ik begrepen, uit ingeza
melde goederen die bestemd
waren voor de honderden
vluchtelingen uit Roemenië
die sinds enige tijd dagelijks
hun toevlucht in Hongarije
zoeken. Na zijn thuiskomst
drukt Langhout zich onmis
kenbaar plastisch uit: „De
Roemeense leider kan zich
geen gaskamers veroorloven,
maar hij gebruikt andere ma
nieren om zich te ontdoen
van twee miljoen mensen die
van Hongaarse afkomst zijn".
Het gaat om „Roemeense"
Hongaren die in Erdely (een
nagenoeg Roemeense vinding)
wonen en leven. Tot het eind
van de Tweede Wereldoorlog
heette dat gebied Transsylva-
nië en was zo Hongaars als
wat sinds de streek ooit deel
uitmaakte van de dubbelmo
narchie Oostenrijk-Hongarije
onder het Habsburgse huis.
De geallieerde overwinnaars
na die oorlog bepaalden, dat
Transsylvanië binnen het
Roemeens staatsbestel zou
worden opgenomen, maar al
vrij snel werd duidelijk dat de
Hongaarse inwoners (met hun
vrolijke Hongaarse kleuren
en eventueel geëigende fol
kloristische uitmonstering)
niet welkom waren. „Wat dat
betekende, heb ik nu met ei
gen ogen gezien", aldus Cor
Langhout, „en het was veel
erger dan ik voordien had
vermoed".
Eliminatie
Zo krijgen we te maken met
termen als „een dictatoriaal,
fascistisch systeem, dat bezig
is etnische minderheden in
Roemenië, zoals die twee mil
joen Hongaren, inclusief hun
eigen gezicht en cultuur, te
discrimineren om ze uiteinde
lijk te kunnen elimineren".
En eliminatie betekent hier
nagenoeg volken moord.
Langhout is niet kieskeurig
bij het vinden van zijn be
woordingen, ook al zit hij,
boordevol emoties, nu weer
op leder bij'moeder de vrouw
thuis, naast de verkleurende
kerstster die veel Hollandse
huiskamers van een fletse
kleur voorziet. Maar hij wil
veel kwijt over wat bij hem
erg hoogzit.
„De uitroeiing gaat heel syste
matisch in haar werk. Het le
zen en spreken in het Hon
gaars is taboe. Baby's mogen
geen Hongaarse naam meer
krijgen, Hongaarse familiena
men moeten veranderd wor
den in Roemeense. Vrij ver
huizen is niet meer toege
staan; men krijgt een woon-
Cor Langhout weer veilig en comfortabel terug op zijn Oude Weteringse haardstede. Maar hij
heeft veel ongedacht, nieuw vluchtelingenleed aanschouwd dat hem aan voorbije progroms deed
denken. foto wim van noort
plaats en een baan met een
twaalfurige werkdag toege
wezen. Hongaarse gezinnen
worden van staatswege ge
scheiden doordat veelal man
en vrouw niet in dezelfde
woonplaats mogen wonen.
Kinderen worden door de
staat opgevoed; middelbare
scholieren van Hongaarse af
komst gaan school ver bij hun
ouders vandaan. Hongaarse
jongens mogen geen contacten
met hun vrouwelijke landge
noten hebben. Reizen is niet
of nauwelijks toegestaan, men
krijgt hooguit tweemaal ver
gunning voor familiebezoek".
Cor Langhout heeft op zijn
achtdaagse trip heel wat ne
gatieve wetenschap opgedaan
en dat heeft hem erg triest ge
maakt. Hij dacht, dat zoiets te
genwoordig niet meer kon in
het Europa van vandaag waar
oorlogen uitgevochten zijn en
de toekomst was doorgebro
ken. Langhout heeft hulp be
toond en meteen erg veel ge
leerd. Tot zijn onthutsing. En
hij wil, dat wij het allemaal
weten wat daar in het voor
terrein van de Karpaten alle
maal gebeurt door toedoen
van een misdadig „nationaal"
bestuur onder meneer Nicolai
C. Nu kunnen wel duizenden
Nederlanders met de Roe
meense luchtvaartmaatschap
pij Tarom naar de zoele Zwar
te Zeekust vliegen voor een
„azuren" vakantie, maar zij
dienen wel te beseffen dat ze
bijdragen aan de vermeerde
ring van Ceaucescu's glorie.
Ik was er zelf, bijna 20 jaar
geleden na landing op het
vliegveld van Constanza, met
die militiemannen met snel-
vuurgeschut op hun buik en
zilvergrijze Migs met rode
sterren geparkeerd in lange
rijen en toen al hoorde ik,
bij het zalig zonnen op het
strand, de „schandelijkste"
verhalen uit de mond van
Roemeense (vrouwelijke) on
derdanen en andere naar Oos
tenrijk „uitgewekenen". De
Roemenen behoren, sinds
mensenheugenis, niet tot de
Cor Langhout hoorde nog
veel meer tijdens zijn blik
sembezoek aan het crisisge
bied langs de Roemeens-Hon
gaarse grens. Via tolken werd
alles verwoord. Zo vernam
hij, dat Roemeense Hongaren
moeten wonen „in kale, klei
ne flats zonder verwarming,
water, toilet, gas of licht".
Ook bij wintertemperaturen
van gemiddeld 20 graden
C.onder nul. Zelfs het mini
male levensmiddelenpakket
van de gemiddelde Roemeen
zou niet beschikbaar zijn. Bo
ven de 60 jaar zouden de Hon
gaarse Roemenen verstoken
blijven van alle medische
hulp. Langhout rilt nog na:
„Je mag dan doodgaan. Rond
uit afschuwelijk is, dat Hon
gaarse vrouwen in Roemenië
worden gedwongen zich
vrouwen slechts één paar
handschoenen beschikbaar
heeft".
Strafcompagnie
Met de Hongaarse jongeman
nen in Roemeense militaire
dienst is het al niet beter ge
steld. In plaats dat de grote
Leider blij zou zijn met zo
veel extra socialistische dof
groene mankracht," worden de
miliciens van Hongaarse af
komst „direct in een straf
compagnie geplaatst, alwaar
zij blootstaan aan stelselmati
ge vernedering. Ook komt ge
dwongen tewerkstelling in de
mijnen voor; zonder enige
vergoeding". Cor Langhout,
nu terug in zijn zachte faute
uil, wist waarlijk niet wat hij
allemaal in het Europese
„midden oosten" hoorde,
maar hij stond erbij en keek
ernaar, bij zijn confrontatie
met zo veel narigheid. Het
leek, alsof de dagen van Hit-
ler-Duitsland nog geen einde
hadden genomen na de bolsje-
wiekse bevrijding van cen
traal Europa. Hij bood hulp,
in een Oude Weteringse-
Rijnsburgse notendop, maar
wat hij ervoer in het grensge
bied was gruwzaam. Hij had
„vele honderden vermoeide,
bleke, ondervoede en apatisch
ogende vluchtelingen ont
moet". En daarbij had hij ook
ondervonden, dat Hongarije
veel doet om de vluchtelingen
te helpen: inmiddels 30.000
emigrees, en dat aantal loopt
nog op. De Hongaarse autori
teiten hadden oog voor het
Hollandse hulpbetoon: men
hoefde geen invoerrechten te
betalen en de visa waren era-
Doodgeschoten
Wie uit Roemenië wegvlucht
loopt veel risico's, naar Lang
hout heeft vernomen. „Toen
wij uit het grensgebied ver
trokken, hoorden we dat die
dag 27 mensen op hun vlucht
:n doodgeschoten". Het
hem, buitendien, opge
vallen dat de vluchtelingen
eenvoudig niet konden begrij
pen dat er mensen waren die
iets voor hen wilden doen.
Maar de hulpkolonne ging on
weerstaanbaar te werk en
zorgde ook voor Hongaren in
Roemenië die niet aan vluch
ten toekwamen. Iets extra's
de verschoppelingen aan
generzijde van de Hongaarse
grens.
Eenmaal weer terug thuis zou
Langhout aan het vertellen
kunnen blijven. En hij doet
ziin i
i allee]
dat nog hoogst geëmotioneerd.
Verhalen over de onderwijze
res die haar baan verloor na
dat ze op een schoolbord een
Hongaarse naam geschreven
had; over een elektricien die
werk werd vernederd
nog maar schroeven
schroevedraaiers mocht
aanreiken; een moeder die
was gevlucht omdat haar 4-ja-
rig dochtertje in het staatskin-
dertehuis regelmatig werd ge
trapt en geslagen vanwege
haar Hongaarse afkomst.
Zo was er nog een ontmoeting
tussen de Hollanders en „een
oud dametje in het grensge
bied". Het bleek een grijze
vluchtelinge te zijn, met kin
deren en kleinkinderen in
oud-Transsylvanië. Langhout:
„Ze was daar bijna doodge
gaan van de honger omdat ze
niets te eten had gehad. In
Hongarije was wel te eten,
maar daar kon ze niet eten
van verdriet. En daarom ging
ze maar weer terug naar Roe
menië, een ouwetje met haar
handen ten hemel geheven,
met wat eetbaars en warme
kleding van de Nederlanders
voor onderweg; en ze bleef
maar zwaaien, almaar omkij
kend, op haar weg terug naar
de grens en een ongewisse
toekomst. En wie doorzet,
vluchtend voor het gevaar
Ceaucescu die 8000 Hon
gaarse dorpen in het voorma
lige Transsylvanië wil plat-
walsen, is zijn leven ook niet
zeker. Cor Langhout, in Oude
Wetering, vindt „dat de we
reld moet weten wat hier ge
beurt". Het was voor hem in
elk geval een hele onthutsen
de gewaarwording en daar
kan hij niet zomaar vrede
hebben. Wanneer zou het een
keer ophouden met dat ge
donder rond mensen die heen
geschoven worden?
Maar aan de andere kant zijn
Nederlanders blij dat ze nog
iets kunnen doen met hun in
geboren „liefdadigheid zonder
grenzen". Verder geloof ik
Cor Langhout op z'n woord;
hoewel, naar je mag aanne-
de soep niet zo heet ge
geten wordt als ze wordt op
gediend. Maar signor Nicolai
Ceaucescu, tovaritsj Romanes-
schijnt vastbesloten zijn
grofvuilophaaldienst te hand
haven: Roemenië voor de
Roemenen (en Roethenen en
voormalige Bulgaren,
heb ik weieens gehoord). En
daarmee uit! Basta! Cor Lang
hout legt zich daarbij niet
r. De uitgeweken Honga-
zijn bij hem aan het goede
adres.
VUÜKHÜUT/NÜÜHD-
WIJK De Voorhouter
Carlo Verhart en de
Noordwijker Wim Weij-
ers zijn naar het Zuid-
duitse Inzel vertrokken
om daar komende zater
dag deel te nemen aan de
wintertriathlon. Aan dit
winterse evenement dat
bestaat uit 21 kilometer
hardlopen in heuvelach
tig gebied, 30 kilometer
langlaufen en honderd
kilometer schaatsen, ne
men triathleten uit Ne
derland, Zwitserland,
België en Duitsland deel.
Carlo Verhart (22) en Willem
Weyers (22) zijn respectieve
lijk commercieel medewerker
in een tegelhandel en kok
van beroep. Veel van hun
vrije tijd hebben zij echter al
tijd in de sport gestoken. De
laatste tijd hebben ze keihard
getraind om mee te doen aan
de triathlon. Ze hebben het
hele jaar naar deze datum toe-
geleefd. Zo'n drie tot vier
keer per week waren ze aan
I hethardlopen in de Noord-
I wijkse duinen. „Vooral in de
duinen omdat het daar in
Zuid-Duitsland natuurlijk ook
goed heuvelachtig is", vertelt
Carlo. In oktober werd er ook
nog aan schaatstraining ge
daan en het duo stond zelfs
enige tijd op de langlauflatten.
„Maar dat was bij elkaar maar
zo'n dertig kilometer, want
veel gelegenheid hebben we
daar in Holland niet voor. En
dan te bedenken dat dat daar
onze totale afstand is op de
langlauflatten", lacht de
Voorhouter.
Het duo ziet deelname aan
deze wintertriathlon als een
prestatietocht en hopen vurig
tot de middenmoot te behoren
van de in totaal 455 deelne
mers. „Kiik, er doen ook
mannen als Axel Koenders
mee, grote namen dus in het
triathlongebeuren, daar kun
nen wij natuurlijk niet aan
tippen, maar als we het goed
volbrengen zijn wij tevreden".
Het hele gebeuren begint don
derdag 12 januari om twaalf
uur 's middag met een lan
glauftocht waaraan niet al
leen de officiële deelnemers
maar ook eventuele familiele
den en suppor.ters mee kun
nen doen. Op vrijdag is er een
keppismakingsmarkt en krij
gen "de deelnemers de laatste
informatie. Zaterdagochtend
om acht uur gaan de deelne
mers van start vanuit het gro
te ijsstadion in Inzel met 21
kilometer hardlopen, daarna
gaat men op de lange latten
voor een tocht van dertig ki
lometer, waarna honderd
rondjes schaatsen volgen in
het ijsstadion. „Dan moeten
de schaatsen uit voor nog ze
ker één kilometer hardlopen
naar de finish. Dat is speciaal
voor de televisie gedaan,
maar voor ons betekent dat
een extra afmattertje", vertelt
Carlo Verhart. De AVRO-te-
levisie zal bij het gebeuren
aanwezig zijn en op 16 februa
ri is AVRO'S Sportpanorama
aan de Zuid-Duitse wintertri
athlon gewijd.
Het inschrijfgeld en de reis
naar Duitsland wordt door
het duo zelf bekostig maar
hun fraaie uitrusting is ge
sponsord door de Noordwijkse
discotheek The Champ. „Deze
naam is een beetje moeilijk
voor ons, want kampioen zul
len we echt niet worden",
lacht Carlo. „Maar wij vinden
het hartstikke leuk dat zij dit
sponsoren, ze komenboven
dien ook nog naar ons kij
ken".
Centrale Opleiding
Ziekenverzorgenden
in Oudenhofsehool
OEGSTGEEST De Centrale
Opleiding Ziekenverzorgen
den verhuist van Leiden naar
het gebouw van de Oudenhof-
school aan de Lange Voort in
Oegstgeest. Deze school voor
ziekenverzorgenden kampt al
lange tijd met huisvestingpro
blemen. Oorspronkelijk had
men het oog laten vallen op
een leegstaand complex aan de
Rhijngeesterstraatweg. Tegen
deze verhuizing werd vorig
jaar door omwonenden heftig
geprotesteerd.
Het gebouw aan de Lange
Voort komt vrij als de leerlin
gen van de Oudenhofsehool
verhuizen naar het schoolge
bouw aan de Frans Halslaan.
Het gemeentebestuur meent
dat de lokatie aan de Lange
Voort een betere oplossing
biedt. Het gebouw is weliswaar
te klein, maar het verkeert in
goede staat en er zijn voldoen
de mogelijkheden tot uitbrei
ding. De bedoeling is thans de
school tot veertien lokalen uit
te bouwen met een vleugel
met zes lokalen aan de Pieter
de Hooghlaan.
BURGERLIJKE
STAND
Daamen en J. van
der Heiden; Vincent z.v. W. Varkevis-
ser en J. van Egmond; Jenneke d.v.
A. C. Snaterse en H. G. Hagendijk;
j van Poelgeest e
•ushal Dayantsin
S. Dhalganjanslni
Kevin Kay z.v. J. C. Visser en S. S.
Slera; Jasper Jlp z.v. C. A. Tazelaar
en M. R. ten Napel; Sarah Ellsabet
d.v. C. U. Hiort en K. E. Hlort; Mike
Aart z.v. B. Korst en C. A. Luljben;
Ray Daniël z.v. B. Korst en C. A. Luij-
ben; Ismay Gabrlëlle d.v. H. J. A. van
de Water en J. C. M. van der Geest;
Sandy Alexandra d.v. A. Deurloo; Da
vid Michael Paul z.v. P. H. van Mee-
nen en A. K. van Vuuren; Mandy Jo
hanna Carolina d.v. J. Kok en A. C.
Rusman; Dion z.v. P. Jansen en M. N.
Gordon; Laurie d.v. J. Dul en ff
