Tientallen jaren bleef
niets geheim voor Moskou
I
Bussen en postkantoren: dringen om te overleven
L Britse dubbelspion Kim Philby heeft dood van honderden agenten opzijn geweten:
2S BUITENLAND
CeidaeQoinmtt
ZATERDAG 2 APRIL 1988 PAGINA 9
Chinese
indrukken (3)
Chinese indrukken. Onder
deze noemer schrijft Marilou
den Outer, in het Chinees Ou
Meilou, een serie verhalen
over haar ervaringen in
China. Sinds enkele
maanden verblijft ze in het
kader van een
studen ten uitwisselingsproject
rin Xiamen, een stad in Zuid-
China, vlakbij Taiwan. Ze
verricht daar
wetenschappelijk onderzoek
onder Chinezen die enige tijd
in het buitenland zijn
£9 geweest. Vandaag de derde
1 aflevering van de serie:
Dringen om te overleven.
XIAMEN „Eén kind is ge
noeg"; „Wees ook blij met een
dochter, China heeft immers
ook dochters nodig". In de
•traten hangen veel plakkaten
met dergelijke teksten. De op
roepen lijken tevergeefs: over
bevolking blijft een letterlijk
opvallend probleem in China.
Op de straten, in huizen, win
kels, treinen, bussen, op het
land, overal lopen, zitten en
werken mensen. Zodra je het
huis uitstapt, begint de con
frontatie met de gevolgen van
de overbevolking. Het open
baar vervoer is altijd overbe
last. Straten, winkels en open
bare gebouwen zijn druk.
Geen wonder dat de Chinezen,
om zich in al deze drukte
staande te houden, gedragin
gen hebben ontwikkeld waar
westerlingen vreemd tegenaan
kijken.
Voorbeeld èèn: de bus. Zodra
een bus, vol of leeg, bij een
halte stopt begint een storm
loop op de deuren. Een aparte
deur voor in- en uitstappen is
er niet. Voor zowel de in- als
de uitstappende passagiers be
gint
w vermoeiend ritueel.
De mensen die uit de bus wil
len stuiten op de mensen die
in de bus willen. Een regel
„eerst uitstappen, dan instap
pen" is onbekend. Als je niet
met voldoende doorzettings
vermogen en lichamelijke
kracht uitstapt bestaat de kans
dat men wordt teruggeduwd
door de instappende passa
giers. De laatsten zullen name
lijk elke ruimte die zij in de
deuropening zien benutten om
toch maar zo snel mogelijk
binnen te kunnen zijn. Zit
plaatsen zijn schaars, maar
zelfs op korte busritjes altijd
zeer begeerd. Is er geen zit
plaats dan blijft men het liefst
zo dicht mogelijk bij de deur
staan. Dit wordt gedaan om bij
het uitstappen zo min mogelijk
moeilijkheden te krijgen maar
wellicht ook uit luiheid.
Ritueel
In elk geval is het gevolg dat
het gangpad vrijwel leeg is en
dat bij de deur een kluwen
mensen staat, die voor veel ge
drang bij het in- en uitstappen
zorgt. „Wilt u zo ver mogelijk
naar achteren doorlopen" is
een zin die niet in het reper
toire van kaartjesverkopers
voorkomt; ze weten dat dit
verzoek aan dovemansoren is
gericht. Iedereen schijnt zich
bij deze situatie neer te leggen
In het Westen is het niet altijd
gemakkelijk bij de raamplaats
te komen wanneer er al een
passagier aan het gangpad zit.
In China is dit echt moeilijk
en vervelend. Als ik iemand
vraag een plaatsje op te schui
ven doet deze dit langzaam,
een paar centimeter. Hetzelfde
geldt voor het voorlangs naar
de raamplaats gaan: de knieën
worden nauwelijks zichtbaar
ingetrokken. Dit alles gebeurt
met een gezicht van „Waarom
moet dit mij nu weer overko-
Heel anders is het gedrag wan
neer een groep Chinezen, die
elkaar kent instapt. In dat ge
val volgt ef een ritueel, welke
voor het gemak „het aanbie
den van de zitplaats" zal
worden genoemd. Een jonger
of een in rang lager geplaatst
persoon uit de groep heeft een
zitplaats bemachtigd. Dan gaat
hij proberen deze aan een ou
der of in rang hoger geplaatst
persoon af te staan. Volgens de
Chinese etiquette weigert de
laatstgenoemde een aantal ke
ren beleefd. Hij doet dit met
zoveel overtuigingskracht dat
de uitkomst vooralsnog ondui
delijk blijft. Meestal echter
eindigt het ritueel ermee dat
de aanbieder de ander letter
lijk naar de zitplaats trekt,
waarna deze uitvoerig dank
zeggend plaatsneemt.
Linten
Voorbeeld twee: het postkan
toor. Als ik iets wil posten,
gaat behalve het pakje, ook
veel tijd en geduld mee naar-
het postkantoor. Het kan ge
beuren dat er meer mensen op
het idee zijn gekomen iets te
versturen of dat de loketbe
ambte aan het schrijven is. Dit
laatste gebeurt nogal eens,
want er moeten in China ook
in het postkantoor veel formu
lieren worden ingevuld en sta
tistieken worden bijgehouden.
Voordat het pakje word ver
stuurd moet het nodige papier
werk worden ingevuld en de
inhoud van het pakje getoond.
Dit betekent dat men het pak
je thuis beter niet helemaal
kan inpakken en zeker niet
met plakband. Chinezen ma
ken het meest gebruik van
pakpapier en knopen het pak
je dicht met roze of wit plastic
lint. Winkeliers zijn er heel
bedreven in om bijvoorbeeld
borden en kopjes met zo'n lint
tot èèn, werkelijk handzame
stapel te maken. Een veelge
bruikt alternatief in het post
kantoor is verpakken in lin
nen zakken. Naald en draad
om de zakken dicht te naaien
kunnen aan het loket worden
geleend. Breekbare zaken
moeten worden afgeleverd in
houten kistjes. Is het inpakken
achter de rug dan schrijft de
beambte de inhoud van het
door de klant ingevulde for
mulier over op een ander pa
pier, dat tevens als re?u dient.
Dit overschrijven kan lang du-
om westers
alfabet gaat. Voor de meeste
beambten is dit namelijk „Chi
nees" en ze copièren letter
voor letter.
Ondertussen hebben al talloze
Chinezen de armen over de
toonbank gestoken, in de hoop
dat de beambte hen tussendoor
helpt. Inderdaad gebeurt dit
ook meestal. In elk geval zal
hij of zij bereid zijn allerlei
vragen te beantwoorden of
formulieren ter invulling te
geven. Wil men worden gehol
pen dan moet men niet wach
ten tot de beambte klaar is
met een klant, maar direct
proberen de aandacht te trek
ken. Dit door „kameraad"
(tongzhi) te roepen of formu
lieren en geld zo dicht moge
lijk onder zijn of haar neus te
houden. Een buitenlander
heeft in èèn opzicht een voor
deel: de Chinese toonbanken
zijn diep en vrij hoog. In deze
situatie, waar het recht van de
sterksten geldt, wint degene
met de langste armen en dat is
meestal geen Chinees.
MARILOU DEN OUTER
Kim Philby, de nu 76-jarige Britse
dubbelspion die een kwart eeuw gele
den naar de Sovjetunie uitweek, treedt
plotseling volop in de publiciteit. In
een interview met een Britse journalist
geeft hij bijzonderheden over zijn
werkzaamheden in dienst van de Sov
jetunie, die duurden van 1934 tot 1963.
In die tijd maakte hij gestaag promotie
binnen de rangen van de Britse gehei
me dienst. Hij bracht het tot hoofd van
een afdeling die zich bezighield met
het infiltreren in de Russische spiona
gedienst. Hij werd zelfs genoemd als
serieuze kanshebber voor de leiding
van de gehele geheime dienst.
Philby waarschuwde collega-dubbela
genten die op het punt stonden te
worden ontmaskerd. En ook op hem
vielen verdenkingen, maar niemand
slaagde erin die hard te maken. Een
ferme ruzie tussen de Britse en de
Amerikaanse geheime diensten leidde
evenwel tot zijn ontslag. Desondanks
gelukte het hem, onder een nieuwe
dekmantel, zijn werkzaamheden voort
te zetten. Totdat de grond te heet on
der zijn voeten werd. Philby nam de
wijk naar de Sovjetunie en pas toen
bleek de enorme schade die hij had
veroorzaakt.
Decennia lang is geen enkel Brits ge
heim veilig geweest. Alles ging naar
Moskou. Alle bijzonderheden die door
de Britten over de Russen waren ver
zameld werden aan Moskou gerappor
teerd. De Britse regering probeerde
zijn belang te bagatelliseren, maar het
staat vast dat hij de levens van hon
derden Russische agenten van het
Westen op zijn geweten heeft. Stalin
en Chroestsjov hadden nu eenmaal
geen genade voor verraders.
Philby is in dienst van de KGB gepro
moveerd tot generaal en hij zou een
belangrijke assistent zijn geweest van
Joeri Andropov, het hoofd van de
KGB die het later nog tot partijleider
zou brengen. In de interviews geeft hij
zijn visie op de gebeurtenissen waarbij
hij intensief betrokken was.
LONDEN In de vroege
ochtend van 24 januari
1963 verliet de Russische
vrachtvaarder Dolmatowo
de haven van Beirut met
bestemming Odessa aan
de Zwarte Zee. Enkele
weken later spoorde kolo
nel Tewfik Jalbout, het
hoofd van de Libanese ge
heime politie, een getuige
op die vertelde een man
aan boord te hebben ge
zien, die beantwoordde
aan het signalement van
de correspondent in het
Midden-Oosten voor de
Britse bladen The Obser
ver en The Economist,
Kim Philby.
Op 1 juli maakte de Britse re-
HH gering bekend dat Philby ja-
renlang, „al vóór 1946", een
spion was in dienst van de ge-
heime dienst van de Sovjetu
nie. de KGB. Op 30 juli meld
de Izvestia, de regeringskrant
in Moskou, dat aan Philby
„politiek asiel" was verleend.
Waarschijnlijk heeft Philby de
dood van honderden spionnen
die voor het Westen werkten
*op zijn geweten.
De intussen 76 jaar oude Phil
by is nu een kwart eeuw gele
den verdwenen en er werd in
al die tijd niets meer van hem
gehoord. Eind vorig jaar dook
hij echter plotseling op in een
programma voor de televisie
van Letland. En sinds half
maart verschijnen zijn „me
moires" in het Britse zondags
blad The Sunday Times en
in Vrij Nederland, dat de rech
ten heeft gekocht.
Phillip Knightley, de journa
list die hem interviewde, had
er een briefwisseling van-
[twintig jaar voor over vóórdat
'hij naar Moskou werd uitgeno
digd voor het gesprek met de
meesterspion, dat zes dagen
duurde. Met de mededelingen
van Philby kunnen de gehei
me diensten in geheel Europa
aan de slag, want in de legpuz-
*zel die de Britse meesterspion
achterliet ontbreken nog veel
•essentiéle stukken.
Blaam
Philby vertelde eerder dat
volgens hem de Britse rege
ring hem willens en wetens
vheeft laten ontsnappen, omdat
"ze niet wenste te worden opge-
zadeld met pijnlijke onthullin-
"gen. Die zouden ongetwijfeld
•volgen in het proces dat on
vermijdelijk zou zijn. Temeer
omdat minister van buiten
landse zaken Harold Macmil-
lan hem in 1955 van alle
blaam zuiverde, nadat een lid
«van het Lagerhuis hem al van
6pionage had beschuldigd.
Philby liet weten dat hij al in
>1934 in dienst trad van de Sov
jetunie. En hij vertelde bijzon
derheden over het mislukte
.plan van de Britse geheime
dienst om in de Tweede We
reldoorlog de leider van de ge-
jieime dienst van Hitier, admi
raal Canaris, te vermoorden.
Over het waarom van die plot
selinge openheid tast de jour
nalist Knightley overigens nog
i steeds in het duister Of de
■KGB erachter zit; Philby
schoon schip wil maken of dat
de Sovjetunie met een des-in
formatie de mist rond een van
de omvangrijkste spionageaf-
faires van deze eeuw nog ver
der wil verdichten is voor hem
nog steeds onduidelijk. Hij
troost zich met de gedachte dat
het, ook voor een meester-be-
drieger als Kim Philby, onmo
gelijk is zes dagen met iemand
te conserveren zonder iets
over jezelf te verraden.
Harold Adrian Russell Philby
ging in 1929 geschiedenis stu
deren in Cambridge. Het wa
ren de woelige jaren van crisis,
werkloosheid en hongermar-
sen. Onder de intellectuelen
ontstond een massale afkeer
van de leidende elite Philby
kreeg sympathie voor het
Cambridge de enige niet
Dubbelspion
Anthony Burgess en Donald
Maclean studeerden er ook en
hadden dezelfde sympathieën.
Ze zouden het brengen tot
vooraanstaande functies op de
Britse ambassade in Washing
ton. Zij en Anthony Blunt, de
latere kunstadviseur van ko
ningin Elisabeth, waren de
„grote vissen" die door de
NKVDj voorloper van de
KGB, werden geronseld en
een loopbaan tegemoet gingen
als „dubbelspion". Agenten
dus voor zowel de Britse als de
-Russische geheime dienst. In
hun kielzog zwommen nog di
verse kleinere mee. Blunt
werd overigens pas in 1979 als
spion ontmaskerd.
Philby studeerde in 1933 af,
werd journalist, trouwde met
de Poolse Litzi Kholman en
ging reizen op het vasteland
van Europa. In het interview
met Knightley onthult hij dat
een marxistische hoogleraar
uit Cambridge, Maurice Dobb,
hem in 1934 in contact bracht
met een legale communistische
groepering in Parijs, waar hij
verder werd geholpen naar
een clandestiene organisatie in
Wenen. Terug in Groot-Brit-
tannië werd hij benaderd door
een Brit wiens naam hij niet
wil noemen, die hem voorstel
de in dienst te treden van
Moskou. „Ik heb geen ogen
blik geaarzeld", zegt hij. Het
was één stukje van de legpuz
zel. Tot nu toe werd de Poolse
vrouw, van wie hij kort voor
de oorlog scheidde, voor zijn
overstap verantwoordelijk ge
acht.
Waarschijnlijk was Philby al
actief als spion toen hij tijdens
de Spaanse Burgeroorlog re
portages voor The Times ver
zorgde vanaf het grondgebied
van generalissimo Francisco
Franco. Toen de Tweede We
reldoorlog uitbrak meldde hij
zich als vrijwilliger voor het
Britse leger, maar hij kon geen
officier worden, omdat hij
|totterde. Vrienden hielpen
hem toen aqn een baan bij de
SIS, de Britse Secret Intelli
gence Service, bij het onder
deel dat zich bezighield met
spionage en contra-spionage in
het buitenland.
Biecht
Vóór zijn aanstelling biechtte
hij ziin „communistische ver
leden op en verwierp die stu
dentikoze sympathieën met
grote stelligheid. Jaren later
zou hij zelfs getipt worden als.
het toekomstige hoofd van de
gehele Britse geheime dienst.
En al die tijd leverde hij infor
matie aan Moskou.
Soms zelfs in alle openheid.
Want overleg met de inlichtin
gendienst van de Sovjetunie,
een geallieerd land in de strijd
tegen Hitler-Duitsland, be
hoorde tot ziin officiële taken.
Philby zorgde ervoor betrok
ken te raken op een breed ter
rein van het spionagewerk en
hii gebruikte zijn positie om
alle dossiers over de Sovjetu
nie door te nemen en de in
houd aan Moskou te verklap
pen.
In 1943 werd hij belast met de
leiding van de contraspionage
in Italië, Frankriik, het Ibe
risch Schiereiland en Afrika.
En aan fiet eind van 1944 werd
hii benoemd tot hoofd van
„Sectie 9", een nieuw departe
ment met de opdracht het
Russische spionagenet te on
derzoeken en te infiltreren. In
het hoofdkantoor van de KGB
in Moskou vloeide de cham
pagne. En Philby werd, na af
loop van de oorlog, onder
scheiden met de Order of the
British Empire.
Hij trouwde opnieuw en werd
in 1949 naar Washington ge
zonden, als eerste secretaris
van de Britse ambassade. Be
last met contacten met de
Amerikaanse ministeries van
buitenlandse zaken en defen
sie en niet de geheime dienst
CIA. In Washington ontmoette
hij ook zijn oude studiegenoot
Anthony „Guy" Burgess weer,
die er werd aangesteld als
tweede secretaris. Maar die
nam in april 1951 plotseling de
benen, samen met Donald Ma-
clean, nadat was gebleken dat
hun namen werden genoemd
in een rapport van de Ameri
kaanse binnenlandse veilig
heidsdienst FBI, verdacht van
spionage voor de Sovjetunie.
Blunder
Dat de twee ongemoeid kon
den verdwijnen dankten ze
aan een ongelooflijke blunder
van de geheime dienst, die hen
wel degelijk in de gaten hield.
Maclean werd op zijn reis van
de VS naar Londen niet ver
der geschaduwd dan het sta
tion Charing Cross. Hij kon
ongestoord de trein naar zijn
huis in Tatsfield nemen. Bur
gess ging met een huurauto
naar Tatsfield. En vergezeld
van Macleans hoogzwangere
vrouw reden ze naar Sout
hampton, waar ze zonder pro
blemen de boot naar St. Malo
in Frankrijk konden nemen.
Tijdens het onvermijdelijke
verhoor gaf Philby toe dat hij
waarschijnlijk verantwoorde
lijk was voor de vlucht van
Burgess. Want hij had, uit
hoofde van zijn functie, het
FBI-rapport gekregen. En toen
Burgess toevallig z'n kamer
binnenliep had hij eruit ge
flapt: „Wat de FBI nou weer
voor onzin .heeft. Ze beweren
dat jij een Sovjetspion bent".
Ze hadden er samen hartelijk
om gelachen, maar Burgess
had onmiddellijk de benen ge
nomen. En Philby had zijn in
discretie onmiddellijk aan de
ambassadeur gerapporteerd.
De FBI en CIA klommen
eensgezind in de gordijnen. Ze
eisten het onmiddellijke ver
trek van Philby. Z'n collega's
op de ambassade steunden
hem: zoiets kon immers ieder
een gebeuren. Maar toen de
CIA dreigde onmiddellijk te
zullen stoppen met het uitwis
selen van geheime inlichtin
gen werd Philby naar Londen
teruggeroepen en ontslagen.
Met zijn vrouw en intussen
vijf kinderen begon hij er een
nieuw leven, op de grens van
de armoede.
Geruzie
Philby werd niet in staat van
beschuldiging gesteld. Verden
kingen van spionage voor de
Sovjetunie waren er wel dege
lijk, maar ze konden niet hard
worden gemaakt, ondanks elf
verhoren in twee jaar door een
keur van functionarissen van
geheime diensten. Eén on-
Anthony Blunt, voormalig conservator van de Britse koninklijke
schilderijencollectie, raakte zijn adellijke titel kwijt toen hij in
1979 werd ontmaskerd.
FOTO: ARCHIEF
dervrager meldde later: „Ik
wist dat hij schuldig was, maar
ik kon het niet bewijzen. En
wij zijn nu eenmaal niet de
KGB"
In 1954 kwamen er nieuwe
aanwijzingen. Vladimir Pe-
trov, een medewerker van de
intussen geëxecuteerde Beria,
baas van ae Russische geheime
politie, liep over naar de Brit
ten en liet de geheime dienst
weten dat Burgess en Maclean
tijdens hun studiejaren waren
gerecruteerd in Cambridge en
dat, toen verdenkingen tegen
hen waren gerezen, een „der
de man" hen had gewaar
schuwd. Dat gegeven was, on
danks de hoog opgelopen ruzie
tussen de Britse en Ameri
kaanse diensten, altijd bin
nenskamers gebleven.
Het volgend jaar publiceerde
de krant People een interview
met Petrov, die zijn beschuldi
ging herhaalde. Daarna volgde
een nieuwe reeks onvergeeflij
ke blunders. Het parlementslid
Marcus Lipton uit Brixton
noemde de naam van Philby
binnen de wettelijk bescherm
de muren van het Lagerhuis.
Maar minister van buitenland
se zaken Harold Macmillan
zuiverde de meesterspion ver
volgens van alle blaam. En de
volgende dag daagde een zelf
verzekerde Philby het parle
mentslid tijdens een persconfe
rentie uit zijn beschuldiging
buiten het Lagerhuis te herha
len, zodat hij hem een proces
kon aandoen wegens smaad.
Maar Lipton had geen bewij
zen, maakte zijn excuses en
trok zijn beschuldiging in.
Correspondent
Philby stond weer even in het
middelpunt van de belangstel
ling. Een functionaris van het
ministerie van buitenlandse
zaken trok zich zijn lot als
werkloze aan en bezorgde hem
een nieuwe baan, als corres
pondent voor The Observer en
The Economist in het Midden-
Oosten. In het midden van de
Suez-crisis, september 1956,
vertrok hij naar Beirut.
Daar begon een nieuwe episo
de in dienst van de KGB. Zijn
adres was er aanvankelijk on
bekend. Z'n post haalde hij af
bij het Normandy-hotel. De
Britse geheime dienst hield
hem overigens wel in de ga
ten, maar signaleerde geen bij
zonderheden. Het was hooguit
opvallend dat hij tijdens bezoe
ken aan de Britse ambassade
nooit eens dóórvroeg als hem
een nieuwtje werd meege
deeld.
Ziin vrouw, die in Londen was
achtergebleven, stierf in 1957.
Philby maakte in Beirut Elea-
nore Brewer het hof, de echt
genote van een collega van de
New York Times. Zij scheidde
en trouwde met Kim. Het paar
zocht aansluiting bij de diplo
matieke elite van de Libanese
hoofdstad, organiseerde feest
jes en werd geregeld terugge
vraagd. Uit zijn artikelen in de
twee Britse bladen bleek ver
der alleen maar dat Philby
zich zorgen maakte over com
munistische invloeden en Rus
sische penetratie in de Arabi
sche wereld.
Tot Philby, in de herfst van
1962, contact zocht met een
Arabische politicus en hem liet
weten dat hij zich „op een be
paalde manier" verdienstelijk
zou kunnen maken. Dat kon
alleen maar op spionage slaan,
maar de Arabier was zelf ge
heim agent voor de Britse in
lichtingendienst en lichtte zijn
superieuren in.
Vlucht
Het balletje ging opnieuw rol
len. De -Libanese geheime poli
tie, beter thuis in de sloppen
en stegen van Beirut dan de
Britten, ging op onderzoek uit
en merkte dat hij 's avonds op
z'n terras, zichtbaar vanuit
duizenden ramen, met een
donker voorwerp zwaaide.
Korte tijd later werd een Ar
meniër gearresteerd die de sei
nen had opgevangen en door
gegeven, maar geen idee had
van de inhoud. Ook de gehei
me diensten wisten de code
niet te breken. Maar de Arme
niër zat gevangen, zodat Phil
by zijn boodschappen niet
meer kwijt kon.
Kennelijk in paniek zocht hij
contact met de Russische am
bassade. Na een spookrit door
Beirut met verschillende taxi's
ontmoette hij een Sovjet-func-
tionaris in een armoedig huis.
Het incident werd aanleiding
voor een nieuwe ondervra
ging, maar hoewel de ant
woorden niet bevredigden wa*
arrestatie op buitenlands
grondgebied onmogelijk. Phil
by begreep echter dat zijn spel
uit was. Op 23 januari 1963
hij met z n vrouw naar een
feestje gaan. Maar hij kwam
niet meer thuis
ANDRÉ HORLINGS
Alphen wil
kinderopvang
kopen voor
ambtenaren
ALPHEN AAN DEN RIJN
De gemeente Alphen wil voor
het eigen personeel vijf plaat
sen kopen in het kinderdag
verblijf Katrijn. Op die manier
wil de gemeente iets doen aan
het probleem van de kinder
opvang. In totaal kosten de
plaatsen 60.000 gulden per
jaar. De secundaire arbeids
voorwaarden voor het perso
neel worden hiermee verbe
terd.
Katrijn kampt nu met een
wachtlijst van honderd kinde
ren. Het kinderdagverblijf kan
niet worden uitgebreid, omdat
er geen geld voor is. „Op deze
manier willen wij toch de mid
delen voor kinderopvang ver
ruimen", aldus de wethouders
Den Duyn en Brussen. Daarbij
wil de gemeente een voorbeeld
geven voor andere bedrijven.
Elk bedrijf kan voor 12.000
gulden een plaats kopen. Het
rijk stelt daar een aftrekpost
van 43 procent tegenover. Bo
vendien kunnen bedrijven en
gemeente een eigen bijdrage
vragen van de ouders die hun
kind in het dagverblijf plaat-
De directrice van Katrijn gaat
de komende tijd proberen om
bedrijven warm te maken
voor het plan om plaatsen te
kopen in het kinderdagver
blijf. De gemeente en het ar
beidsbureau willen daarvoor
elk tienduizend gulden be
schikbaar stellen. De Stichting
zelf draagt daar nog driedui
zend gulden aan bij. Het voor
stel moet volgende maand
door de raad van Alphen
goedgekeurd worden. De zes
tigduizend gulden voor het ko
pen van de plaatsen moet uit
de pot „nieuw beleid" gefinan
cierd worden.
Dertig keer dronken
achter het stuur
WASSENAAR Een 32-jari-
ge Katwijkse automobilist is
donderdagavond rond elf uur
door de politie aan de Groot
Hazebroekseweg in Wassenaar
aangehouden omdat hij enkele
verkeersovertredingen had be
gaan en dronken achter het
stuur zat. Bij de aanhouding
bleek de man al voor de der
tigste keer in dronken toe
stand auto te hebben gereden.
Bovendien had hij een ontzeg
ging van de rijbevoegdheid.
De man kreeg opnieuw een'
proces verbaal en moest zijn
auto bij het bureau laten staan.
Jazz in Warmond
en Leiderdorp
WARMOND/LEIDERDORP
Frits Kaatee, Huub Jansen
en vele anderen spelen ko
mende maandag mee in een
jazzsessie in restaurant Meer-
rust in Warmond. Aanvang
drie uur 's middags. De jazz
sessie duurt tot zeven uur 's
avonds. Toegang kost tien gul
den per persoon. Het Harry
Verbeke/Carlo de Wijskwartet
treedt zaterdag 2 april op in
Jazzclub De Wagenschuur in
de Hollandse Tuyn in Leider
dorp. Harry Verbeke is een
van de toptenorsaxofonisten
uit Nederland. Carlo de Wijs
maakt als hammondorganist
snel naam in Nederland. Ver
der maken Edwin Corzelius,
bassist, en Arnoud Gerritse op
slagwerk deel uit van het
kwartet Het jazzconcert be
gint om half tien 's avonds en
duurt tot half een. De toegang
bedraagt zes gulden.
Wieg opgegraven
in Valkenburg
VALKENBURG Bil de op-
gravingen in Valkenburg
deze week een wieg gevonden
in een boomstronk. De wieg is
vermoedelijk gevlochten. De
vondst volgde vlak nadat een
aantal aanlegsteigers uit de ze
vende en achtste eeuw werden
aangetroffen bij de opgravin
gen langs de Achterweg.
