Marjanne Sint
gelooft in
een zakelijke
oppositie
"We hebben de lekkerste voor
les voor 't laatst bewaard!'
DA! KUN IE
NIET NAKEN
-Binnenland/ buitenland
Carrièrevrouw gaat PvdA managen
Burgerluchtvaart
VS: de chaos
is nu compleet
QeidóaQounatit
MAANDAG 29 DECEMBER 1986 PAGINA 15
(Door ANP-verslaggever Leo Maat)
AMSTERDAM Ze maakte snel carrière.
Na de hbs-a en de studie economie aan de
Universiteit van Amsterdam, ging Marjanne
Sint in 1974 werken bij het ministerie van
economische zaken, vervolgens bij het toen
malige ministerie van CRM. Ze was 30 jaar,
toen ze in 1979 het bedrijfsleven in ging. Bij
het uitgeversconcern VNu Business Publica
tions werd ze redacteur economie, na één jaar
hoofdredacteur en weer een jaar later mana
ger (officieel: uitgeefster).
Haar loopbaan in de politiek ging minstens zo
rap. Toen ze de overstap maakte naar het
bedrijfsleven werd ze actief in de PvdA,
vooral bij de Rooie Vrouwen. In 1983 werd ze
lid van het partijbestuur. Dat hield ze naast
haar drukke baan twee jaar vol. Nu is ze tij
dens het congres van 2 tot 4 april de enige
kandidaat voor het voorzitterschap van die
partij. Het wordt weer tijd dat de PvdA rege
ringsverantwoordelijkheid gaat dragen, zegt
Sint, en hoedt zich nadrukkelijk voor opval
lende uitspraken.
AMSTERDAM „Als je
al bepaalde punten in je
partijprogramma niet on
derhandelbaar verklaart,
dan moet je je goed reali
seren welke prijs je er
voor moet betalen en je
afvragen of je dat wel
wilt. Ik ga mee met de
evaluatiecommissie van
de PvdA die zegt dat in
principe het programma
in zijn totaliteit onder
handelbaar dient te zijn".
Er komt geen radicale taal uit
de mond van Maijanne Sint,
de enige kandidaat voor het
voorzitterschap van de Partij
van de Arbeid. Ze formuleert
behoedzaam. Haar standpun
ten munten uit in pragmatis
me. „Ik hou er niet zo van om
te filosoferen over een linkse
meerderheid als die in de ver
ste verten niet in zicht is. Het
is een hypothetische vraag,
waarmee ik niet uit de voeten
kan".
,Ik geloof zelf in een zakelij
ke manier van oppositie voe
ren, van politiek bedrijven.
Als je die benadering kiest,
idan vermijd je wat gemakke
lijker dat je je afzet tegen een
jpartij en bloc, of dat nou het
CDA is of de VVD. En dan
kun je misschien ook wat ge
makkelijker gebruik maken
van de spanningen die er in
het CDA en tussen CDA en
VVD zitten. Die zitten er heel
duidelijk".
,Ik denk dat er in het CDA
heel verschillende vleugels
zijn, dat de partij een stuk
minder eensgezind is dan wij
wel eens geneigd zijn aan te
nemen. Wat de komende ja
ren betreft denk ik dat het
CDA en de PvdA op sociaal-
economisch terrein wat dich
ter bij elkaar liggen dan
PvdA en VVD. Op het terrein
van zeg maar de persoonlijke
vrijheden liggen PvdA en
VVD weer wat dichter bij el
kaar. Het eerste terrein weegt
doorgaans zwaarder als het
gaat om de vorming van een
kabinet".
Aardiger
Geen radicale taal, geen ver
rassende analyses. Brengt de
nieuwe lente een geheel an
der geluid dan haar voorgan
ger Max van den Berg?
„Laat ik om te beginnen dit
zeggen. Ik heb Max twee jaar
in het partijbestuur meege
maakt en ook daarvoor wel.
Toen al vond ik dat zijn repu
tatie en hoe hij werkelijk is
niet in lijn met elkaar zijn. Ik
heb de indruk dat hem een
aantal beelden is opgeplakt,
bij voorbeeld dat hij alleen
maar een eigen lijn volgt, niet
luistert".
„Dat heb ik nooit zo ervaren.
Ik vond hem een heel stuk
aardiger en toegankelijker
dan ui.t zijn beeld bleek. Het is
voor mij niet zo gemakkelijk
om te zeggen, hoe ik van hem
zal verschillen. Ik zit er nog
niet. Max had zijn zwaarte
punten op andere terreinen.
We kwamen elkaar niet zo
veel tegen. Ik heb eigenlijk
altijd heel goed met Max sa
mengewerkt. Maar ik zal on-
getwijfeld een andere stijl van
werken hebben, omdat ik een
ander persoon ben".
De verhouding tussen partij
bestuur en Tweede-Kamer
fractie was onder Van den
Berg niet altijd optimaal. Sint
maakt niet de indruk het con
flict te zoeken: „Het partijbe
stuur en de fractie opereren
elk vanuit een eigen verant
woordelijkheid. De fractie
heeft niet alleen staatsrechte
lijk, maar ook feitelijk een an
dere positie, als gekozen
volksvertegenwoordiging. Het
kan ter plekke nodig zijn in
samenwerking met andere
partijen compromissen te slui
ten, of te beslissen in zaken
die niet in het verkiezingspro
gramma zijn geregeld".
„Het partijbestuur opereert
veel meer vanuit de partij en
in contact met de partij. En
als het goed is ook veel meer
op de middellange en lange
termijn. Nou, daar kan een
zekere spanning tussen ont
staan. Anderzijds ga ik ervan
uit dat bestuur en fractie zo
ver op de hoogte zijn, over en
weer, van wat er gaande is,
dat er niet nodeloos verschil
len worden geschapen. Maar
het kan voorkomen".
Geen waakhond
Sint wijst nadrukkelijk het
beeld van waakhond van de
fractie af. Dat wil niet zeggen
dat ze altijd zal zwijgen, bij
voorbeeld als Kombrink roept
dat de koppeling tussen lonen
en uitkeringen maar moet
worden losgelaten.
„Daar zou ik wel wat van zeg
gen, ja. Als daar in het partij
bestuur heel duidelijk anders
over wordt gedacht, dan denk
ik dat ik dat niet zonder meer
Marianne Sint: „Ik heb mijn wortels in de Rooie Vrouwen. Mijn denken is erdoor beïnvloed.
Maar voorzitter als Rooie Vrouw, zo wil ik mezelf niet neerzetten. Ik word geen voorzitter als
Rooie Vrouw, maar als PvdA-lid".
zou accepteren. Het hangt er
natuurlijk ook van af hoe die
discussie vervolgens in het
partijbestuur loopt. Er zijn na
tuurlijk nogal wat fractiele
den lid van het partijbestuur".
Aanvankelijk was kamerlid
Pronk ook een gegadigde
voor het voorzitterschap. Sint
is daar uiterst formeel over:
„Het is reglementair niet uit
gesloten, maar het ligt in de
partij kennelijk heel moeilijk.
Als ik daar zelf over nadenk:
het lijkt mij een hele zware
combinatie om het beide goed
te doen".
Bindend
Ook over de taakopvatting
van het voorzitterschap houdt
Sint er heel bescheiden, voor
zichtige opvattingen op na.
„De voorzitter moet in de eer
ste plaats bindend zijn voor de
partij zelf. Ik vind dat ik niet
tot een vleugel zou moeten
behoren. En verder wil ik sti
muleren en bewerkstelligen
dat de partij op een aantal in
houdelijke vraagstukken ver
der komt. Organisatorisch er
voor zorgen dat de partij open
genoeg is, genoeg contacten
heeft om voldoende voeling te
hebben met wat er in de sa
menleving gaande is, om zo
tot die nieuwe voorstellen en
beleidslijnen te komen".
„Wim Meijer heeft laatst een
verhaal gehouden over partij
en samenleving. Een van de
dingen die hij signaleerde en
dat sprak mij nogal aan, was
dat hij zei: tussen kader en
partijtop is de afstand van
daag de dag vrij klein. Maar
er is nogal wat afstand tussen
kader en kiezer. Als die con
statering juist is, is dat tegelijk
heel gevaarlijk".
Zij haast zich echter om uit te
leggen dat daarmee niet ge
zegd is dat de partij klakke
loos de publieke opinie zal
volgen. Bij voorbeeld als het
volk om hoger loon vraagt in
plaats van arbeidstijdverkor
ting. „De partij is geen actie
groep. Alleen dat deel van de
kiezers dat betaalde arbeid
heeft, zal vragen om hoger
loon. Er zijn meer belangen in
het geding waarin een politie
ke partij een afweging dient
te maken. Het belang van die
genen die geen betaalde ar
beid hebben weegt minstens
even zwaar".
Part-time
„Het is niet automatisch zo
dat de PvdA een standpunt
heeft in het verlengde van de
vakbeweging. De PvdA heeft
zich uitgesproken voor een
32-urige werkweek in 1990.
Dat halen we niet. Het gaat
een hele andere kant uit. Af
gaande op de cao-besprekin-
gen mag je blij zijn als je in
1990 op 36 uur zit. Wij hier in
de grafische industrie zitten
wel al op 36 uur".
Sint heeft het imago van een
hardwerkende carrièrevrouw.
Ze maakt die reputatie waar
als haar gevraagd wordt naar
de uren die ze zelf als mana
ger maakt. Zestig, zeventig
uur?
„Nou, zeventig haal ik niet.
Maar ik zie wel gebeuren dat
veel mensen in werkelijkheid
een stuk langer werken dan
die 36 uur. En dan komt er
natuurlijk niet veel terecht
van die herbezetting. Er is bij
na een klimaat geschapen
waar je voor je goede fatsoen
het bijna niet kunt maken om
na 36 uur de deur achter je te
sluiten".
Het komt niet vaak voor
maar als we het hebben over
de mogelijkheid van part-time
werken in topfuncties wordt
ze even fel. „Het kan. Het kan
absoluut. Het is een mentale
kwestie, een kwestie van in
stelling dat het in het bedrijfs
leven zo weinig gebeurt. Bij
de overheid gebeurt het wel
dat mensen met topfuncties
vier dagen per week werken.
Het is een kwestie van willen
en je organisatie erop afstem
men".
Sint mag dan geen vleugel in
de partij willen representeren,
feit is dat ze via de Rooie
Vrouwen actief geworden is
in de PvdA. „Ik heb mijn
wortels in de Rooie Vrouwen.
Ik heb mijn politieke vorming
eruit meegekregen. Mijn den
ken is erdoor beïnvloed. Maar
voorzitter als Rooie Vrouw, zo
wil ik mezelf niet neerzetten.
Ik word geen voorzitter als
Rooie Vrouw, maar als PvdA-
lid. In die zin vind ik het goed
om enige afstand te bewaren".
Aanbiedingen geldig t/m 3/1/1987. Geldig t/m 31/12/1986.
WASHINGTON Op weg van Washington naar
Atlanta: de Boeing-737 van Presidential Airways
taxiet precies op tijd naar de startbaan. Vlak voor
de startbaan komt het toestel evenwel tot stilstand.
De piloot meldt dat er iets aan het radarsysteem
van het vliegveld hapert. Ruim drie kwartier zitten
we naar alle andere vliegtuigen te kijken die ken
nelijk geen last hebben van de defecte radarinstal
latie en ongehinderd opstijgen.
Hetzelfde overkomt ons in New York. Op La Guardia Air-
port zitten we, om onbekende redenen, bijna drie kwartier
ip een DC-9 van New York Air. Als we enkele dagen later
bezoekers uit Nederland willen gaan afhalen op Baltimore-
-Washington International, krijgen we te horen dat die in
Detroit op een toestel van Republic Airways zijn gezet. Dat
toestel heeft anderhalf uur vertraging. Bij aankomst blijken
onze bezoekers evenwel niet aan boord te zijn. Een mede
werkster van Republic deelt lakoniek mee dat onze bezoe
kers wellicht op een ander toestel zijn gezet dat inmiddels op
National Airport in Washington ongeveer vijftig kilome
ter verderop is geland.
Het ergste maken we mee in Miami. Onze vlucht met Eas
tern Airlines naar Washington is, zonder opgaaf van reden,
van het schema afgevoerd. We zijn gedwongen de vlucht
van precies twee uur later te nemen. Als we aan de pier ar
riveren, is er geen vliegtuig te bekennen. De dienstdoende
Eastern-employee meldt dat het toestel, dat uit het Carai-
bisch gebied komt, door de douane wordt vastgehouden. Na
een half uur grijpt hij triomfantelijke de microfoon en deelt
mee dat hij een reservetoestel te pakken heeft weten te krij
gen.
Verbittering
En inderdaad, even later wordt een Boeing-727 voor de pier
gesleept. Na een kwartier krijgen we evenwel het bericht
dat er technische problemen zijn. We zien dat ladderwagens
naar het toestel worden gereden en dat monteurs zich op het
staartdeel van de Boeing storten. Na anderhalf uur mogen
we dan toch aan boord. Maar het duurt dan nog een uur
voordat we opstijgen. De totale vertraging bedraagt dan vijf
uur. Na de landing op National Airport in Washinhton blijft
het toestel op de taxie-baan staan. Er is geen pier beschik
baar en we moeten nog eens een half uur wachten, zegt de
piloot. De passagiers beginnen „boe" te roepen.
Sterke verhalen van een verbitterde luchtreiziger? Integen
deel, vliegen is in de Verenigde Staten het nieuwe ongerief
geworden. Urenlange vertragingen zijn de gewoonste zaak
van de wereld. Dat, gevoegd bij het feit dat de meeste lucht
havens totaal overladen en dus vervuild, smerig en te klein
zijn, heeft het vliegen in de VS tot een ware beproeving ge
maakt.
Per dag worden in de VS ongeveer 16.000 vluchten ge
maakt. Daarvan hebben er 1258 dat is acht procent
vertraging. Het aantal vertragingen is het laatste jaar met
dertig procent toegenomen. Overigens vindt het merendeel
van de vertragingen plaats op de grote luchthavens. Newark
nabij New York spant de kroon. Maar ook La Guardia (New
York), Kennedy (New York), O'Hare (Chicago) en tal van
andere luchthavens zijn zeer onbetrouwbaar. Een van de
oorzaken is de snelle toename van het aantal luchtreizigers.
Aangelokt door de zeer goedkope tarieven, steeg het aantal
luchtreizigers in de VS in twee jaar tijd van 319 tot 410 mil
joen. De goedkope tickets zijn het gevolg van de moordende
concurrentiestrijd waarin de grote luchtvaartmaatschappijen
zijn verwikkeld. De meeste grote maatschappijen hebben in
tussen het zogenaamde Hub-systeem ingevoerd. Passagiers
op kleinere luchthavens worden naar een „Hub" gevlogen
een centraal gelegen luchthaven waar veel lijnen samen
komen en vandaaruit naar hun eindbestemming ver
voerd.
Reparaties
Gaat er op de Hub evenwel iets mis, dan ontstaat er een ket
tingreactie van vertragingen. Bovendien zijn op veel Hubs
geen nachtvluchten toegestaan. Een vertraagd toestel dat te
laat komt, wordt dan eenvoudig doorgestuurd naar een an
der vliegveld. Wachtende familieleden worden vaak niet of
onvoldoende van die plotselinge wijzigingen op de hoogte
gesteld.
Een ander probleem is het weer. In grote delen van de VS
komt in de zomermaanden veel onweer en in de winter
maanden veel sneeuw en mist voor. Dat kan het luchtver
keer volkomen ontregelen. Ongeveer zeventig procent van
alle vertragingen wordt aan het weer toegeschreven. En in
geval van technische mankementen worden urenlange re
paraties uitgevoerd terwijl de passagiers in het vliegtuig zit
ten. Op die manier tracht men het overboeken naar andere
maatschappijen te voorkomen. De moeilijkheden worden
nog vergroot omdat de VS nog steeds met een tekort aan
verkeersleiders kampen.
De burgerluchtvaart in de VS is dus volkomen in de knoop
geraakt. Deskundigen zeggen dat de problemen zich vanzelf
oplossen. Door de deregulering zal uiteindelijk slechts een
beperkt aantal maatschappijen overblijven, waar streng toe
zicht op kan worden gehouden. Diezelfde deskundigen voe
gen daar wel aan toe dat, als dat stadium eenmaal wordt be
reikt, de tarieven razendsnel omhoog zullen gaan. Tot dus
ver kloppen de deskundige voorspellingen niet
Handige zakenlieden richtten razendsnel nieuwe luxe maat
schappijtjes op om hun slaatje te slaan uit de groeiende onte
vredenheid van het miljoenenleger van reizigers. Zij hebben
zeer vriendelijk en goed opgeleid personeel aan boord, ma
ken gebruik van schone en fraai ingerichte terminals en ge
ven de passagiers veel zit- en beenruimte, grotere stoelen,
een goede maaltijd en een hartig drankje. Luchtreizigers
kunnen bij deze nieuwkomers aan het heersend ongerief
ontkomen. Ze betalen trouwens niet eens zoveel meer voor
hun ticket...
Als wij, na onze onfortuinlijke vlucht van Miami naar Was
hington ons beklag maken bij een stewardes, zegt die zonder
enig medeleven: „Ach mijnheer, dat overkomt ons bijna ie
der dag. U moest onze mannen eens horen".
(ADVERTENTIE)
SS!
T a MUMff// Veilig Verkeer Nederland
