AKAI
Irritante branie
Hardhandige humor in
De Larrocha:
Een van de allergrootsten
Muizen zonder charme
EEN lUn VOOR OOG OOR
FILM
semi-automatische platen
speler met plug-in element
en stofkap
DC versterker met een
continu vermogen van 2 x 45
Watt DIN
5-bands grafische equalizer
voor een perfecte aanpassing
aan de huiskamer akoestiek
quartz synthesizer tuner
semi-automatische
afstemming
16 voorkeuzezenders voor
ontvangst van FM, MG en
LG
LCD-aanduidingen van de
frequentie, stereo-ontvangst
en goede afstemming
Dolby-B cassettedeck
automatische bandkeuze-
schakelaar
automatische regeling van
het opnameniveau
inclusief twee luidsprekers
SR-HM 300
Leverbaar in wit of zwart
Winkelprijs ca. f 1000,-
Indien gewenst ken deze installatie uit
gebreid worden met bijpassende
compact disc speler CD-M 300 en een
timer/spectrum - display DT-M 300.
Eveneens verkrijgbaar:
Clarity System M-30SLW, leverbaar in
zwart of zilver. Dezelfde eigenschappen
als het System M-300L, maar met een
dubbel cassettedeck. Winkelprijs, zonder
speakers: ca. f 1000,-
Clarity System M-3I0LWR, leverbaar in
zwart of zilver. Dezelfde eigenschappen
als het System M-30SLW, maar met
een versterker van 2 x 55 Watt DIN,
cassettedeck met high-speed dubbing
en draadloze infrarood afstandsbe
diening. Winkelprijs, zonder speakers:
ca. f 1.200,-.
Wilt u meer informatie? Vraag de gratis
Akai Hifi Video Special bij uw Akai Dealer, of
bel 010-42.46.555, Fodor Radio B.V.,
Goudsewagenstraat 16-18, 3011 RK Rotterdam.
LIDO- STUDIO: „Ferris
Bueller's day off" (a.l.) met
Matthew Broderick, Alan
Ruck en Mia Sara. Regie:
John Hughes.
De brutalen hebben de halve
wereld, luidt het gezegde. Het
geldt zeker voor Ferris Buel-
ler, de hoofdpersoon uit de
naar hem vernoemde film
„Ferris Bueller's day off".
Regisseur John Hughes maak
te een snel gemonteerde ko
medie over de mensen die hij
op school bewonderde: de
snelle, door niets en niemand
van de wijs te brengen bra
nies, die het leven om hen
heen met oogkleppen van zich
afhouden. Ferris Bueller (Mat
thew Broderick) is zo'n jongen.
Hij belazert iedereen, laat een
spoor van vernieling achter,
maar kruipt tenslotte toch
weer onschuldig glimlachend
in de lakens van het bed waar
hij wegens ziekte geacht werd
de dag door te brengen.
De humor van „Ferris Buel
ler" is gebaseerd op dat be
drog. De schooljongen zet alle
volwassenen op het verkeerde
been, weet met enorme bruta
liteit door te dringen tot de
hoogste kringen en zijn vriend
Cameron te overtuigen dat de
vrije dag alleen maar gevierd
kan worden door de uit 1961
stammende Ferrari van diens
vader te gebruiken. Hughes
zet de branie van Ferris af te
gen de onzekerheid van die
vriend (Alan Ruck), en dat
pakt voor Ferris Bueller tame
lijk ongelukkig uit. De sympa
thie komt bij de vriend te lig
gen, en niet bij de hoofdrolspe
ler, die Cameron simpelweg
misbruikt.
„Ferris Bueller" is leuk, maar
tegelijkertijd tamelijk irritant.
Niet alleen doordat de naam
gever aan de film een meester
is> in manipulatie, maar ook
doordat Hughes regelmatig
kiest voor een benadering die
Rambo in toekomst
minder bruut
BEVERLY HILLS De Amerikaan-
se acteur Sylvester Stallone heeft gis
teren de videorechten voor Amerika
en de buitenlandse distributierechten
op zijn volgende 10 speelfilms ver
kocht aan Carolco Pictures Inc. Stal
lone zei dat de 10 films met aan ze
kerheid grenzende waarschijnlijkheid
actie- en avonturenfilms zouden zijn,
maar dat het personage Rambo - dat
in „Rambo: First Blood Part 2" aan
heftige kritiek blootstond om de
naakte gewelddadigheid - minder
bloeddorstig zou zijn. Krachtens de
overeenkomst zal Carolco Pictures
Stallones „White Eagle Enterprises"
maximaal 125 miljoen dollar geven
voor de financiering van de 10 films.
Middeleeuws sieraad
brengt recordprijs op
LONDEN Een middeleeuws sieraad
dat een Britse schatgraver met een me
taalontdekker had gevonden op een
wei, heeft op een veiling in Londen
ruim vier en een half miljoen gulden
opgebracht, bijna vijfmaal de prijs die
men ervoor verwachtte. De vinder, de
51-jarige antiekhandelaar Ted Seaton,
dacht dat hij een waardeloze poeder
doos had gevonden, toen hij het „Midd-
lehamjuweel" in de buurt van Middle-
ham Castle had uitgegraven. Pas nadat
hij het in een kom water had schoonge
wassen besefte hij de waarde. Omdat de
roemruchte koning Richard de Derde
de eigenaar van Middleham Castle was,
is de romantische speculatie gedaan dat
het juweel aan hem heeft toebehoord.
met Mia Sara te zien is in de film „Ferris Ferris Bueller (Matthew
Broderick) zoals hij Bueller's Day Off".
de verhaallijn abrupt onder
breekt: Hij laat Ferris (een uit
gestreken kijkende Matthew
Broderick) direct in de camera
kijken en praten, in terzijdes
die de kijker het idee moet ge
ven dat hij eveneens in het
complot zit. Maar als die dat
helemaal niet wil wordt het al
gauw storend. Voor de rest is
de film wat van een komedie
verwacht mag worden: vol ko
mische situaties, en compleet
onvoorspelbaar.
KOOS VAN WEES
Juweeltje, voor 4,5 miljoen.
„De hele affaire heeft mijn li
chaam en ziel beroerd". Dat
schreef Beethoven in 1809, in
Wenen. Die affaire was de
binnenkomst van Napoleons
troepen. De corriponist ver
volgt: „Wat een verwarrende
toestand. Allemaal trommen,
kanonnen, manschappen en
allerlei ellende".
In die tijd was Beethoven be
zig met o.a. zijn vijfde piano
concert, het „keizerconcert"(o-
pus 73). De pianoconcerten
van Beethoven vormen eigen
lijk een unieke eenheid in de
muziekliteratuur. Hoe je ze
ook bekijkt, stuk voor stuk
zijn het bijzondere werken die
op allerlei niveaus iets bijzon-
ders hebben en, deels, zonder
precedent. Bijvoorbeeld de
wijze waarop Beethoven met
de vorm speelt. De driedelig
heid van de sonatevorm krijgt
in het eerste deel van het eer
ste concert een totaal andere
uitwerking dan in het vijfde.
De vorm is een uitdrukking
van wat gezegd wil zijn
mag daarom nooit vervallen
tot dogma en dat is in de
vijf concerten heel wat. Het is
bijna onvoorstelbaar hoeveel,
muzikale kracht, maar ook:
poëzie, en vormbeheersing in
de concerten zijn samengebald.
Het uitbrengen van een doos
met nieuwe opnamen van de
vijf concerten lijkt bijna over
bodig, zoveel uitvoeringen zijn
er al van. Maar sommige uit
gaven, blijken geen overbodig
heid te zijn. Dat is zo met de
platen met de vijf concerten
door Anita de Larrocha (met
het Radio Symphonie Orkest
Berlijn onder leiding van Ric-
cardo Chailly). Het gaat om
een Decca-doos waarvoor de
opnamen al in 1983-1984
plaatsvonden, maar die nu in
de winkel ligt. Wat De Larro
cha met die muziek doet is
wonderbaarlijk muzikaal en
mooi. 't Is met haar spel al net
zo als met de muziek van
Beethoven: woorden vangen
niet wat er gebeurt. Toch maar
een schuchtere poging, om al
thans iets te zeggen. Bij de eer
ste maten hoor je het al: Hier
speelt een muzikant die het
kan zeggen zonder toevlucht
te moeten nemen tot opgewon
den uitvoeringsmiddelen. De
emotie, de kracht, het vuur,
alles zit bij haar in haar „rusti
ge" en lyrische spel. En dat is
het tegendeel van saai. Mis
schien is haar spelen juist wel
zo spannend omdat ze de in
houdelijkheid boven de alle
daagsheid in ritmiek, dyna
miek en virtuositeit uittilt tot
in een abstractie waarin de
verborgen werkelijkheid van
de muziek kan gedijen en
steeds ontdekt moet wprden.
Wie Beethoven speelt met zeer
nadrukkelijke effectmiddelen,
gaat z'n gehoor vervelen; het
wordt voorspelbaar. Dergelijke
uitvoeringen bekijken Beetho
ven teveel vanuit de ontwik
kelingen in de latere roman
tiek. Daar overheerst wat je
zou kunnen samenvatten in
het begrip emotionaliteit, bij
Beethoven is dat nog anders.
De Larrocha doet Beethoven
ook daarin recht.
Haar visie op de pianocerten is
een hoogtepunt; ook in deze
muziek is ze een van de aller
grootsten!
LÜTSEN KOOISTRA
Beethoven, vijf pianoconcer
ten en de Choral Fantasy
opus 80 door Alicia de Lar
rocha met het Radio Sym
phonie Orkest Berlijn onder
leiding van Riccardo Chail
ly.
VRIJDAG 19 DECEMBER 1986 PAGINA
LIDO-STUDIO en EUROCI
NEMA 1 ALPHEN: „Flod
der" met Nelly Frijda en
Huub Stapel. Produktie:
Laurens Geels en Dlck
Maas. Regie, scenario en
muziek: Dick Maas.
Wordt „Flodder" net zo'n suc
ces als „De Lift"? Een vraag
die de Nederlandse film- en
bioscoopwereld dezer dagen
beheerst en die gauw genoeg
beantwoord zal zijn. Maar dat
regisseur Dick Maas met zijn
twëede film natuurljk nooit
meer zo kon verrassen als met
zijn eerste speelfilm zat er dik
in. „Flodder" heeft één voor1
deel: de film lijkt nergens op,
misschien in de verte op Etto-
re Scola's „Bruti, Sporchi e
cattivi" waar Maas in een aan
tal scènes naar verwijst. Het is
een bijna nonchalant aandoen
de dolle klucht, waarin zonder
schroom geschakeld wordt tus
sen de komedietoon en een
hardhandiger soort humor.
De basissituatie is krankzinnig
genoeg: Een asociale familie
woont niet alleen in een krot
tenwijk maar ook nog eens op
een gifbelt. Via een goedwil
lende welzijnswerker met ui
teraard het studentikoze bril
letje mag de familie Flodder
het proberen in een al jaren
leegstaande villa-met-zwem
bad in een sjieke buitenwijk.
„Wel even wennen hoor"
moppert Ma Flodder in vettige
bloemetjeshuisjas, met een af
gezakte nylon en een sigaar in
de mondhoek. Het is duidelijk:
Maas maakt een karikatuur
van de werkelijkheid en zal
dat tot het slot toe volhouden.
Villawijk en Flodders verke
ren van meet af aan in een
staat van oorlog, die alleen
maar gecompliceerder raakt
doordat dochter Kees begeerd
wordt door de buurman en de
vrouw van een belendende be
roepsmilitair bij zoon Johnny
Flodder intrekt. Een stramien
voor een serie grappen en
grollen waarvoor de subtiele
komedie-liefhebber waar
schijnlijk de neus op zal trek
ken, maar die in elk geval
doeltreffend op het doek ko
men: van moeder Flodder die
goedmoedig de hond met een
grote boog de auto in schopt,
de molotov-cocktail onder de
Flodder-auto, buurman auto
handelaar die gechanteerd
wordt met polaroidfoto's van
hem en dochter Kees in de ga
rage, het jongste Flodderlid
dat tijdens een feestje entree
kaartjes tot het bed van die
zelfde dochter verkoopt, tot en
met de SR V-man die zijn hele
wagen in puin ziet gaan en
een militaire tank waarin de
dolgedraaide buurman huize
Flodder aan flarden komt
schieten.
Het gekke is dat Dick Maas c.s.
zich qua filmtempo en dose
ring nog voelbaar hebben in
gehouden en met een lichte
poging tot psychologie (de hy
pocrisie van de wijk tegenover
een lichte sympathie voor de
Flodderse vrijbuiters) een te
genwicht proberen in te bou
wen tegen de dubbeldwars ge
bakken effecten. Zonder dat
had de film waarschijnlijk ko
losaal uit de hand gelopen,
maar toch heeft het iets twee
slachtigs. Wat aan de film ont
breekt is een echte climax: ui
terlijk is die er wel, maar de
situatie is nu eenmaal zo voor
spelbaar dat het scenario daar
best wat nauwer had mogen
aansluiten en het tempo naar
dat slot wat opgevoerd had
mogen worden.
Voor „Flodder" val je of niet.
Eigenlijk hetzelfde gold voor
Ruud van Hemerts eersteling
„Schatjes", waarmee Dick
Maas' film de groteske stijl ge
meen heeft. Bewondering kan
je zonder meer hebben voor de
manier waarop Maas een
Amerikaanse achtervolging
door de villawijk, de op hol
slaande SRV-wagen en andere
gecompliceerde stunts in beeld
brengt. Dat is internationaal
vakwerk.
BERT JANSMA
Nelly Frijda, sigaar in de mond, in „Flodder". Niet alle Flodders vallen even goed in de villawijk. Een van de zoons ondervindt
dat aan den lijve.
LUXOR LEIDEN: „De
speurneuzen". Getekende
hoofdfilm uit de Disney-
studio's.
In het negentiende eeuwse
Londense sousterrain van de
grote detective Sherlock Hol
mes (je ziet hem even in sil
houet viool spelen en hij blijkt
het profiel van Peter Cushing
te hebben) woont zijn tegen
hanger: de muis Sherlock Basil
Holmuis, eveneens gespeciali
seerd in het bestrijden van de
misdaad. De Disney-studio's
hebben met „The great mouse-
detective" (De speurneuzen)
een knaagdieren-variant op
het aloude gegeven van Sir
Arthur Conan Doyle gemaakt.
Het muizemeisje Olivia ziet
haar vader (een speelgoedma-
kende muis) ontvoeren en
roept, samen met de net uit de
tropen teruggekeerde dokter
Dawson, de hulp van de detec
tive in. Het spoor leidt naar de
koning van "de onderwereld:
Een vervaarlijke rat die een
kruising is tussen Peachum uit
de Beggar's Opera en Mefisto
en in de nagesynchroniseerde
versie luistert naar de naam
Ratatouille (Ratigan in het En
gels). Hij krijgt de stem van
Haagse Comedie-acteur Guido
de Moor die zijn rol uit Faust
verbaal erg mooi naar de
„overdrive" schakelt. Die
rioolrat Ratatouille heeft een
plan om de muizenkoningin
(die onder Buckingham Palace
resideert) te vervangen door
een speelgoedversie. Door hem
bestuurd uiteraard.
De Disney-studio's zijn nog
steeds de top als het om de
klassieke animatie gaat. Ook
nu een aantal leuke karakter
tjes, sfeervol getekende ach
tergronden. Maar ondanks dat
vakmanschap ontbreekt de te
kenaars van de Disney-studio's
wat daar vroeger volop voor
handen was: een soort verte
derende charme gekoppeld
aan de onschuldige „gag", het
getekende grapje. In „De
Speurneuzen" is het verhi
vaak te verbaal, is er teveel
spanning gemikt met voor
allerkleinsten veel te griezi
ge karakters als Ratatouille
zijn aan de Gremlins herj
nerde vleermuis-helper Fri)
nik.
Het ongecompliceerde uitb
ten van de mogelijkheden x
de tekenpen (b.v. als in de
spret van Bambi en Stamp
tje, nota bene te zien in
trailer die aan „De speurni
zen" voorafgaat, of als al i
perfecte lenigheid uit „Jun
Book") is er niet meer. Ook
liedjes (muziek Henry Mar
ni) hebben niet de kracht
het werk van de Sherm,
broers indertijd. De Ned
landse nasynchronisatie
goed, met - op Guido de Mi
na - toch te weinig echt ir
ressante stemmen. Jammei
het dat de balans tussen de
ginele muziek en de Ned
landse stemmen niet kl<
Het maakt de geluidsband 1
kalig.
