ONVERGELIJKBAAR
„Ik ben er lichtelijk
misvormd door geworden
Autobedrijf v. Haasteren B.V.,
Conservatoriums van
Rotterdam en Boston
gaan nauw samenwerken
Kritiek op het Bolshoi-theater
REGISSEUR „LABYRINTH" JIMHENSON
OVER POPPENSPEL:
Howard, een mislukte held
REED DECKS
FILM/KUNST
CeidócSomcwit
VRIJDAG 12 DECEMBER 1986PAGINy^
ROTTERDAM Het
Rotterdams conservatori
um gaat nauw samenwer
ken met het beroemde
Berklee College of Music
in de Amerikaanse stad
Boston. Op basis van uit
wisseling kunnen groepjes
van vijf studenten van de
lichte muziek-opleiding
van het Rotterdams con
servatorium een half jaar
in Boston gaan studeren,
terwijl hun Amerikaanse
collega's hun plaats in
Rotterdam innemen.
Directeur John Floore van het
Rotterdams conservatorium,
die gisteren de samenwer
kingsovereenkomst tekende
met zijn collega dr. Warrick L.
Carter van Berklee, spreekt
van een unieke gebeurtenis in
Europa. Het is voor het eerst
dat Berklee -het grootste oplei
dingsinstituut voor lichte mu
ziek ter wereld- een dergelijke
overeenkomst met een Euro
pees conservatorium aangaat.
Het Rotterdams conservatori
um krijgt de „exclusieve rech
ten" voor Nederland.
Behalve uitwisseling van stu
denten, zullen ook over en
weer docenten van de beide
instituten eikaars plaats gaan
innemen en zijn er plannen
voor het opzetten van speciale
projecten. Zo denkt John
Floore aan het houden van zo
mercursussen in Nederland
met veelal wereldberoemde
docenten van Berklee, die dit
zouden kunnen combineren
met optredens tijdens het
North Sea Jazz Festival, dat
elk jaar in juli in Den Haag
wordt gehouden.
Floore verwacht dat de Rot
terdamse studenten goed in
het programma van Berklee
passen, omdat bij het opzetten
van de studierichting lichte
muziek in 1978 de Amerikaan
se muziekuniversiteit model
heeft gestaan. Studenten die
naar Boston uitgezonden wil
len worden - ze staan volgens
Floore allemaal te trappelen -
komen in aanmerking na het
derde studiejaar. Bovendien
zal een strenge selectie worden
toegepast.
MOSKOU Het befaamde Bolshoi-theater van Mos
kou is gisteren gehekeld door een officiële krant om
dat het rust op zijn lauweren en zich niet aansluit bij
andere theaters die hun produkties verbeteren.
Het dagblad Moskovskaja Pravda schreef dat Bolshoi in de loop
der jaren zulk een grote naam had gekregen dat de recensenten
blindelings prezen wat geboden werd. In feite ontbrak het aan
leiding en voelde het publiek zich niet aangesproken.
Een recente opvoering bijvoorbeeld van Jules Massenets opera
„Werther", had geen flair en was alleen gered door het talent
van de vrouwelijke hoofdrol, Elena Obratsova.
„Waar komt de notie vandaan dat Bolshoi onfeilbaar is?" aldus
Moskovskaja Pravda. „De reorganisatie die nationaal gaande is,
ook op het gebied van de kunst, heeft dit theater
raakt".
Theatermensen in de Sovjetunie, die meer vrijheid van
rekeuze en financiering hebben gekregen, hebben
een nieuwe bond opgericht om hun kunst aan de man
gen.
Partijleider Michail Gorbatsjov heeft de kunstenaars
het publiek meer te inspireren, maar daarbij duidelijk
dat de culturele liberalisatie in dienst van de
partijbelangen moet blijven.
In november maakte Bolshoi bekend dat het de prijs
toegangskaartjes verhoogde die voor harde valuta
kocht aan buitenlanders, maar dat de veel lagere prijs
entréebewijzen voor Sovjetburgers gelijkbleef.
merk van de film geworden,
een thema dat steeds terug
keert: Niet alles wat je ziet is
wat het lijkt. Dat is wat in
dromen gebeurt. Dingen krij
gen een andere betekenis. Dat
vorm geven in een speelfilm
is uitermate moeilijk, dus heb
ben we als leidraad het ver
haal van dat meisje gekozen,
dat moet kiezen tusen haar
droomwereld en de werke
lijkheid".
Niet opgewassen
Henson is bij het maken van
de film in zijn eigen herinne
ring gedoken. Waar de meeste
mensen van zijn leeftijd (46)
de herinnering aan hun jeugd
onvindbaar diep hebben weg
gestopt, daar is Henson er nog
dagelijks mee bezig. Peinzend:
„De emoties die we toen op
die leeftijd doormaakten gel
den nu nog steeds. In iedere
volwassene schuilt nog iets
van een kind. Er zijn nog
steeds situaties in mijn leven
waartegen ik niet ben opge
wassen en dan tegen me zelf
zeg: daar ben ik nog niet vol
wassen genoeg voor. Bijvoor
beeld? (grijnst) Nou, een be
zoek aan bepaalde gedeelten
van Amsterdam, om maar iets
te noemen. Maar die emoties
van toen zie je ook nu in mijn
werk, in mijn werken met
poppen. Ik heb altijd met pop
pen gespeeld. Er zijn mensen
die dat niet kunnen. Pas als
ze zelf kinderen krijgen gaan
ze dat weer doen. Ik heb het
altijd gedaan, ook voordat ik
kinderen kreeg".
Het werken voor kinderen
heeft speciale problemen. Zo
beschouwt hij zijn werk voor
LIDO/STUDIO: „Howard,
een held van een beest"
(a.l.) met Lea Thompson,
Jeffrey Jones en Tim Rob-
bins. Regie: Willard Huyck.
Muziek: Thomas Dolby.
Howard the Duck is de hoofd-
'figuur uit een stripverhaal dat
in het midden van de zeventi
ger jaren vooral in Amerika
furore maakte. De kleine
eend, om misverstanden te
voorkomen pertinent geen fa
milie van Donald, werd ge
waardeerd om zijn controver
siële uitspraken over wat zich
op onze aardbol afspeelt tussen
al die, zoals hij dat uitdrukt,
„haarloze apen".
Die creatie van Steve Gerber
werd door producer Gloria
Katz en co-producent en regis
seur Willard Huyck tot basis
genomen voor een film, die
onder de titel „Howard the
Duck" in Amerika flopte en
nu als „Howard, een beest van
een held" hier wordt uitge
bracht. De film werd voor een
groot deel opgenomen onder
supervisie van George Lucas
(„American Graffiti", „Star
Wars"), en dat is te merken
ook. De werknemers van zijn
Industrial Light and Magic
Studio's hebben zich mogen
uitleven in opvallende speciale
effecten, die de film een heel
eind omhoog tillen.
Wat er precies mis is aan de
film „Howard" valt moeilijk te
zeggen, maar hij mist net dat
beetje magie om hem tot een
grote publieksfilm te maken.
Misschien ligt het aan de eend
zelf, die te weinig emotie uit
straalt om hem als karakter in
je armen te sluiten. Howard
ontroert niet, maakt niet blij,
maar blijft een mannetje-in-
een-pakkie, die al snel op
houdt grappig te zijn. De hu
mor is die van de smurfen:
woorden waarin dat leuk lijkt
worden verbonden aan het
woord „eend". Een creditcard
heet „creduckard", kung-fu
wordt „kwak-fu", het waren
huis Bloomingdale heet
„Bloomingducks".
Verder is Howard zo menselijk
als maar zijn kan, en dat geeft
een tweeslachtigheid aan zijn
gedragingen en uitdrukkingen
die ook de kijker in verwar
ring brengt. De eend is aan de
ene kant klein en daardoor
vertederend, aan de andere
kant heel volwassen en zelf
standig, een combinatie die
hem maar niet sympathiek wil
maken. Voor het publiek
wordt het dan een probleem
Howard in een
penibele
situatie,
achtervolgd
door de politie
en met een
passagier die
dreigt er af te
vallen.
John Floore: „Een unieke
gebeurtenis in Europa".
De nieuwe Honda Aero Deck is
in één woord: onvergelijkbaar.
Onvergelijkbaar z'n riante derde
deur die tot ver in de daklijst door
loopt en een oceaan van ruimte in
een zee van licht zet Onvergelijk
baar z'n 12-kleps "cross flow" motor,
die garant staat voor sportieve
prestaties. Onvergelijkbaar het
"double wishbone" wielophanging
systeem, afkomstig uit de Formule I
racerij, voor een ongekende weg-
ligg'ng.
Ongekend laag z'n onder- 6
houdskosten en z'n benzine
verbruik. Ongekend luxueus z'n
interieur met velours zetels, sport
stuur, ventilatiesysteem en elektrisch
te bedienen ramen.
Eigenlijk heeft de Aero Deck
maar een nadeel: hij is met geen t
enkele andere auto te vergelijken. I
Wij bewijzen u dat graag met een l
proefrit. g
HONDA
Touwbaan 18, leiderdorp, 071-895000.
Meer dan dertig jaar poppen
spel hebben hun sporen nage
laten op Henson, die er niet
echt problemen mee heeft.
Poppen vormen zo ongeveer
zijn hele bestaan, en dat daar
aan ook nadelen verbonden
zijn heeft hij op de koon toe
genomen. De bebaarde regis
seur/acteur/poppenspeler is
in ons land voor de promotie
van zijn film „Labyrinth"
(vanaf volgende week in de
bioscoop), een „fantasy"-film
in de traditie van „Alice in
Wonderland" en „The Wizard
of Oz".
Dat betekent een sprookje Hoofdrolspeelster Jennifer Connelly met Ludo, een van de gi-
met gebeurtenissen die tegen gantische creaturen uit „Labyrinth".
Jim Henson met Sir Didymus, een van de hoofdrolspelers uit „Labyrinth".
Sesam Straat, dat is bestemd
voor kinderen vanaf vier jaar,
als een heel verantwoordelij
ke taak. „We zijn ons erg be
wust van de verantwoorde
lijkheid. Alles wordt van te
voren goed doorgenomen, op
zijn iherites beoordeeld. Die
verantwoordelijkheid weegt
soms wel zwaar, omdat al die
andere programma's op TV,
wel worden gezien door kin
deren maar niet vanuit die
verantwoordelijkheid zijn ge
maakt. In Sesam Straat moet
je daarop wat tegenwicht ge
ven, de kinderen wat vastig
heid".
Radiografisch
De meeste van de creaturen
die een rol spelen in „Laby
rinth" worden in hun bewe
gingen radiografisch be
stuurd. Voor de hoofdrolspe
lers Hoggle en Ludo, respec
tievelijk een soort Holle Bolle
Gijs en een gigantische krui
sing tussen aap en koe, geldt
dat echter maar ten dele.
„Voor Hoggle, een klein fi
guur met een enorm groot
hoofd, gebruikten we een heel
kleine vrouw, de 2l:jarige
Sheri Weiser", aldus Hênson.
„Maar voor de mimische uit
drukkingen hadden we maar
liefst achttien kleine motor
tjes op zijn hoofd aangesloten.
Sheri Weiser zat in dat hoofd
en werd bijna gek van het ge
luid van al die motortjes. De
kunst was om alles synchroon
te laten lopen. Dat werd ge
daan door mijn zoon Brian.
Voor Ludo gold min of meer
hetzelfde. De mensen die
daarin zaten hadden weer het
probleem dat ze niets konden
zien. Ze liepen met TV-moni-
toren om hun middel, en in
de hoorn op het hoofd van
Ludo zat een miniscuul kleine
camera, zodat ze konden zien
waar hij naar toe liep".
Hoezeer Henson zelf ook aan
al zijn creaties hecht, persoon
lijke voorkeur heeft hij voor
de kleine Sir Didymus, een
De held van het verhaal in een
uitmonstering die helemaal bij
zijn karakter lijkt te passen:
ondoordringbaar.
zich met de held van het ver
haal te identificeren. Hij blijft
een vreemde eend in de bijt,
alle pogingen hem tot idool te
maken ten spijt.
Howard wordt door een we-
tenschapsfout van zijn miljar
den kilometers verder gelegen
eivormige eendenplaneet,
waar ze net zo leven als hier,
naar de aarde getransporteerd.
Daar sluit hij vriendschap met
het punk-band zangeresje Be
verly (Lea Thompson), die
hem in bescherming neemt als
wetenschappers hem tot on-
derzoeks-object verklaren. We
volgen Howards moeizame
weg door de binnenstad van
Cleveland en zijn pogingen
weer terug getransporteerd te
worden. Als dat fout gaat en
er een boze kracht naar de
aarde komt, krijgt Howard de
kans zijn moed te bewijzen en
uit te groeien tot held.
Het is dat de effecten van Lu
cas c.s. van zo'n hoog gehalte
zijn, waardoor „Howard, een
beest van een held" visueel
nog wat spanning en sensatie
geeft. Zou het van de humor
en het karakter van Howard
zelf afhangen, dan had de film
ons vermoedelijk niet eens be
reikt.
KOOS VAN WEES
AMSTERDAM Jim
Henson doet het even
voor. De arm hoog gehe
ven, de vier lenige vin
gers gestrekt en de duim
als een zelfstandig onder
deel bewegend: Kermit
de kikker, maar dan zon
der gezicht, terugge
bracht tot de essentie van
zijn bestaan, een doodge
wone hand. Henson, de
geestelijk vader van de
Muppet-kikker en van al
die andere over-enthou-
siast bewegende poppen
uit de Muppet-show en
Sesam Straat, wijst op zijn
rechterschouder. „Deze
kant is veel hoger dan de
linkerkant. Omdat je de
poppen altijd ver boven je
hoofd moet steken. Ik
ben er na al die tijd lich
telijk misvormd door ge
worden".
elke logica ingaan, vorm ge
geven door personages die al
leen in de fantasie van men
sen kunnen ontstaan. En
Henson heeft een rijke fanta
sie, zo blijkt opnieuw uit „La
byrinth". Kabouters, elfies en
sprekende dieren zijn al heel
normaal in dit genre, maar
Henson haalde er een hele
stoet creaturen bij die nergens
mee te vergelijken zijn. Be
halve David Bowie, die een
hoofdrol als kabouterkoning
mag spelen, zijn het allemaal
poppen, waarvan elke be
schrijving tekort schiet.
Jim Henson werkte meer dan
drie jaar aan deze film over
een jong meisje op de drempel
van volwassenheid, die haar
dromen en fantasieën slechts
moeizaam los kan laten. Haar
dromen worden op een soms
angstaanjagende manier wer
kelijkheid. Jim Henson: „De
film gaat voornamelijk over
het opgroeien van mensen.
Over de periode die ligt tus
sen kind-zijn en volwassen
worden. Het is de tijd die het
meeste indruk op je maakt,
die ook het langst in je herin
nering blijft hangen en waar
naar je het meest terug ver
langt. Het meisje zit in die
magische periode, laat zich
meeslepen door haar dromen,
gaat er helemaal in op, tot ze
de volwassenheid bereikt en
zich er van losmaakt. Ik wilde
iets met dromen doen, omdat
de realiteit daarin van het ene
op het andere moment kan
omslaan. Dat is ook het ken
vosachtig figuur die een ui
terst bekakt spraakgebruik
koppelt aan een overweldi
gende moed. Zo belooft hij
een enorm leger van kabou
ters dat hem omringt een fai
re behandeling als ze onmid
dellijk de wapens neerleggen.
Didymus is wel een gewone
pop, zo blijkt als Henson hem
voor de foto ter hand neemt,
hoewel: „Je ziet hier de ka
bels lopen voor zijn gezichts
bewegingen. Hij is daardoor
vrij zwaar. Maar Didymus
heeft echt alles wat een pop
penspeler wil: karakter, een
leuk uiterlijk, humor. Hij is
het figuur dat mij het meeste
aanspreekt".
Escher
Een belangrijk deel van het
decor van „Labyrinth" is ge
baseerd op het werk van M.C.
Escher. Trappen die nergens
naar toe leiden, plateaus die
niet echt eindigen, het lijkt
regelrecht uit Eschers werk
afkomstig. Henson:
ben niet echt werk van
genomen, maar het decc&i
op gebaseerd, op het ide^i
er achter zit. Er komt
poster van Escher in
de kamer van het
heb hem altijd
derd, ben altijd
geweest door zijn
Een andere in ons
vinden fascinatie
sons werk is te
Meppel, waar zich het
gel-poppentheater van
en Ans Boerwinkel
„Kent u hun werk? H#1
echt verbazingwekli
prachtig werk. Zij zijn z<f
geveer de enige
die ik ken die
wassenen werken. Ik
film over
maakt, waarin ze
men. Die is al in veel
op TV uitgezonden,
hier toch ook eens
