Vladimir Horowitz:
eenmalig en onnavolgbaar
Rotterdams Philh. Orkest
speelt te luidruchtig
0
y
Iron Maiden: heavy
metal met gevoel
voor theater
Vernieuwing zet door op cabaretfestival
KUNST
£eidóe Soman t
MAANDAG 24 NOVEMBER 1986 PAGINA
Record-bedrag
voor Constable
LONDEN Op de Londense
kunstveiling Christie's is gisteren
een record bedrag van 2,7 miljoen
pond (7,6 miljoen gulden) betaald
voor een landschap van de Engel
se schilder John Constable, het
hoogste bedrag dat ooit voor een
Constable werd neergeteld. Het
doek, „Flatford lock and mill"
(sluis en molen van Flatford) is
een halve eeuw vermist geweest,
maar werd begin jaren tachtig te
ruggevonden in een particuliere
Amerikaanse verzameling. Het
schilderij, dat dateert van rond
1810. werd door de Londense
kunsthandelaar Agnew gekocht
in opdracht van een onbekende
cliënt.
Dieuwertje Blok
stopt met „Drie
Vrouwen"
HILVERSUM - Met ingang van 15
december, de volgende aflevering
van het VARA-programma „Drie
Vrouwen", zal Dieuwertje Blok er
niet meer bij zijn. Zij wordt ver
vangen door Astrid Joosten. Dieu
wertje meent haar werkzaamheden
voor dit programma niet langer te
kunnen combineren met haar ove
rige werk. Zij blijft verbonden aan
„De nacht klinkt anders" en „Va
ra's film- en videonieuws". Astrid
Joosten werkt al vier jaar als om-
roepster bij de VARA en presen
teerde mede het programma „Bij
Koos".
Petra Laseur
op de been
DEN HAAG Petra
Laseur, hersteld van
haar val van het to
neel, speelt weer haar
rol van Gertrud in de
Hamlet-voorstelling
door het Publieksthea-
ter. Deze omstreden
produktie die niette
min volle zalen trekt,
loopt in de landelijke
theaters tot eind de
cember. In de Haagse
Koninklijke Schouw
burg is deze produktie,
met Petra, te zien van
27 t/m 29 november.
Holland Festival op
jacht naar sponsors
AMSTERDAM De Holland-Festivaldirectie wil
voor 1987 anderhalf miljoen gulden via sponsoring
bijeen zien te krijgen voor dekking van het totale
budget van 9 miljoen gulden, waaraan Amsterdam
en rijk samen 4 miljoen bijdragen. Volgens direc
teur 's-Gravensande ziet het er nu al naar uit dat
het streefbedrag van sponsors zeker bijeenkomt.
De KLM wordt met een bijdrage van 300.000 gul
den in de vorm van vervoersfaciliteiten hoofd
sponsor van het Holland-Festival. Het bedrijf heeft
met Holland Festival een samenwerkingsovereen
komst van drie jaar gesloten dat ook voorziet in
het bekend maken van Holland-Festivalactivitei
ten in het buitenland. De luchtvaartmaatschappij
krijgt daarvoor in de plaats de verkoop van kaar
ten in het buitenland en vermelding van de naam
op onder meer programma's. Intussen hebben zich
al meer sponsors gemeld, waaronder De Volks
krant en de Nederlandse Spoorwegen.
Première bij
Ned. Dans Theater
DEN HAAG Het Nederlands Dans Thea
ter brengt zijn derde programma van dit sei
zoen „Piano-Rag-Music and Tango" van Uwe
Scholz op de gelijknamige muziek van Igor
Strawinsky in première op 27 november in
het Circustheater in Scheveningen. De mu
ziek wordt solo vertolkt door pianist René
Eehkart. Het ballet duurt acht minuten en is
gebaseerd op de klassieke techniek. Het
wordt uitgevoerd door één man, Lionel Ho-
che. Op het programma staan behalve het
nieuwe werk: Ballet Scènes van Hans van
Manen, muziek Strawinsky, Silent Cries van
Jiri Kylian, muziek Claude Debussy, en For
gotten Land, eveneens van Kylian, muziek
Benjamin Britten. Aan de uitvoering van
deze drie balletten werkt het Nederlands Bal
letorkest mee onder leiding van Roelof Dries
ten.
Scatman Crothers
overleden
LOS ANGELES De zwarte
Amerikaanse acteur Scatman
Crothers, onder meer bekend
van de films „One flew over
the cuckoo's nest" en „The
Shining" is zaterdag in Los
Angeles aan kanker overle
den. Hij was 76. Crothers, een
vriend van filmsterren als
Jack Nicholson, Clint East
wood en Mickey Rooney, heeft
nog in tientallen andere films
gespeeld, waaronder „Hello
Dolly", „The Great White
Hope", „Lady Sings the blues".
„The Shootist", „Silver Stre
ak" en „Twilight Zone: the
movie".
PREMIER LUBBERS WAS ZUN KAARTJES VERGETEN
AMSTERDAM „Bij
deze ene keer nog zal het
nu wel blijven", zei een
chique geklede dame bij
het verlaten van het Am
sterdamse Concertge
bouw, de wangen rood
van opwinding. „Ik zie
hem niet gauw een twee
de keer komen. Dit is
eenmalig".
„Morgen meld ik mij
ziek. Ik wil die muziek
nog één dag vasthouden
en doorléven", verzuchtte
een man tegen zijn
vrouw, terwijl hij zich
een weg baande richting
garderobe.
Een paar minuten eerder had
de 82-jarige Amerikaanse pia
nist van Russische afkomst
Vladimir Horowitz na een
zinderend concert wuivend
met zijn onafscheidelijke gro
te witte zakdoek afscheid ge
nomen van de stampvolle, jui
chende Grote Zaal. Drie keer
(of was het vier keer?) had hij
zich terug laten roepen, twee
keer een toegift gespeeld en
nu was het welletjes. Met een
kort, niet mis te verstaan, af
werend gebaar naar de vleu-
gel en naar het opdringende
publiek, dat hij een ogenblik
quasi bestraffend aankeek,
maakte hij duidelijk niet meer
te willen spelen.
Nog een vriendelijke blik
naar een applaudisserende
koningin Beatrix en prins
Claus op het frontbalkon, de
zakdoek een paar maal boven
zijn hoofd snel in het rond
zwaaiend, nog een rare gri
mas naar iemand op de eerste
rij en dan weg. Uit is uit.
Punt. Zo is Horowitz. Grillig,
onvoorspelbaar, maar ook
eenmalig en onnavolgbaar in
zijn muziek. Vandaag vliegt
hij met zijn vleugel, zijn stem
mer en zijn vrouw Wanda (de
dochter van dirigent Arturo
Toscanini), die hem op zijn
glorieuze toernee door Europa
vergezeld hebben, terug naar
New York, naar zijn veertien
kamers tellende, riante huis
op de Upper East Side in
Manhattan. Hij houdt van
rust.
Vergeten
Het Concertgebouw liep al
een uur voordat het concert
zou beginnen (Horowitz con
certeert nooit voor vier uur
's middags, omdat hij zich dan
het sterkst voelt) vol. Onder
de bezoekers talloze Amerika
nen, Britten, Duitsers, Fran
sen, een handjevol Japanners
en* veel prominenten, onder
wie behalve het koninklijk
paar, premier Lubbers en zijn
vrouw Ria, die hun kaartjes
waren vergeten wat dank zij
de persoonlijke tussenkomst
van directeur Sanders toch op
zijn pootjes terecht kwam, de
ministers Brinkman (Cul
tuur). Ruding (Financiën), De
Korte (Economische Zaken),
maar ook oud-premier Zijl
stra, president-commissaris
Wagner van Shell, president
Duisenberg van De Neder-
landsche Bank en de jazzpia
nist Louis van Dijk, om er
maar een paar te noemen.
Een concert voor mensen die
het betalen kunnen. Dat wel.
De kaartjes kostten tweehon
derd gulden per stuk (er wa
ren er maar een paar van vijf
tig en honderd gulden) want
Horowitz stelt ook financiële
eisen, zoals een gage die om
en nabij de vijf ton bedraagt.
Het tekort werd bijgepast
door een krantenconcern, de
sponsor van het concert.
Geen TV
Televisie, noch radio waren
aanwezig, omdat Horowitz tij
dens zijn concerten die appa
ratuur niet om zich heen
wenst te hebben. „Ik ben er
voor het publiek in de zaal",
vindt hij, zoals een camera
man van het NOS-journaal
kon vaststellen toen hij tij
dens het oorverdovende slo
tapplaus op het podium van
de aandoenlijk zwaaiende Ho
rowitz een kort shot wilde
maken. De maestro - enigs
zins vermoeid -beklom juist
weer het podium. Plotseling
zag hij zich met een stuk of
tien fotografen en de camera
man geconfronteerd. Met on
verwacht veerkrachtige tred
liep hij recht op de camera
man af, waardoor deze met
camera en al een reeks snelle,
ongewisse pasjes achterwaarts
moest maken.
De tv-opname die voor 24 de
cember over Horowitz in het
vooruitzicht is gesteld, zal van
dit concert dus niets laten
zien. Maar misschien komt er
toch ooit een plaat of com
pact-disc van dit optreden op
de markt, want het Concert
gebouw maakt van elk optre
den een archiefopname.
Zoals gezegd, het concert was
voor een kleine groep geluk
kigen. wat in dit verband een
wanklank mag heten, maar
het deed aan de schoonheid
van de muziek uiteraard niets
af. Horowitz speelde zoals hij
dat alleen maar kan.
Bijna venijnig
Zijn verschijnen door de rode
gordijnen bij de kleine trap
naar het podium was hoewel
in het Concertgebouw terug,
voor het eerst na 46 jaar terug
in Nederland (zijn laatste con
cert was in het Kurhaus). Het
publiek veerde overeind,
klapte en joelde nog voordat
hij één noot gespeeld had. Dat
vond hij overdreven en hij
liet het merken. Met een bijna
venijnig gebaar maande hij de
zaal tot stilte, die gehoorzaam
reageerde. Met een paar se
conden was het muisstil. Ho
rowitz legde zijn zakdoek in
de vleugel.
Hij opende met twee sonates
van Scarlatti, één van zijn lie
velingcomponisten (in E grote
terts, Longo 23 en Longo 224),
oorspronkelijk gecomponeerd
voor klavecimbel. Alleen de
nog jonge, in '82 overleden
Bach-vertolker Glenn Gould
kon hem in dit opzicht evena
ren door een vleugel de
klankkleur van een klave
cimbel te geven.
Het blijft een stilmakende er
varing oude handen zo licht
te zien spelen. Horowitz mag
er dan een grote hekel aan
hebben dat mensen niet al
leen luisteren maar ook ko
men om hem te zien spelen,
juist zijn gebaren en mimiek
zijn onlosmakelijk met zijn
spel verbonden. Het laat iets
zien over de manier waarop
hij met de muziek communi
ceert; een communicatie
waarop sommige critici hem
aanvallen omdat hij niet
speelt wat er staat, soms zelfs
fouten maakt maar door an
deren wordt aanbeden omdat
hij speelt „als Horowitz", ro
mantisch, daarom ongenaak
baar, uitgesproken eigenzin
nig, en daarom briljant.
Vervelend
Van Mozart, waar volgens de
kenners zijn eigenzinnigheid
het best tot uitdrukking komt,
Vladimir Horowitz neemt, zwaaiend met zijn zakdoek, afscheid van het publiek na afloop van
het eenmalige concert dat hij gistermiddag gaf in het Concertgebouw.
speelde hij achter elkaar het
adagio in b kleine terts (KV
540), het rondo in d grote terts
(KV 485) en de sonate in c
grote terts (KV 330). Zijn pla
tenproducent Thomas Frost,
met wie Horowitz zeer be
vriend is en met wie hij een
keer per week eet, zegt over
de manier waarop Horowitz
Mozarts rondo's speelt: „Hij
vindt nu eenmaal dat ze met
twee slagen per maat uitge
voerd moeten worden en dus
speelt hij ze zo. Dat voorkomt
dat ze te langzaam en verve
lend worden. Een rondo is
tenslotte een dans, zegt hij al
tijd".
Met twee etudes van Aleksan-
der Skrjabin, wiens dochter
Yelena (nu 86 jaar) hij begin
dit jaar tijdens een muzikale
en ook emotionele tour d'ho-
rizon in zijn geboorteland
Rusland ontmoette, keerde hij
misschien in gedachten naar
die momenten terug (etudes
in cis kleine terts opus 2 nr 1,
en dis kleine terts, opus 8 nr
12). Hield hij bij Mozart en
Scarlatti zijn lichaam zo goed
als stil en leken de klanken
alleen uit zijn armen te vloei
en, nu bewoog hij zijn hele li
chaam. „Je moet de vleugel
laten zingen, zingen, zingen
zei hij ooit tegen zijn beroem
de leerling Byron Janis (die
door rheuma aan een van zijn
handen nooit meer kan spe
len). Hij deed dat.
Na de pauze waren het Schu
mann (Arabesque opus 18),
Liszt (sonetto 104 del Petrarca
en Soirées de Vienne, valses-
caprices d'après Franz Schu
bert, nr 6) en Chopin (twee
mazurka's en scherzo nr 1 in
b kleine terts, opus 20). Op
nieuw het mystieke commu
niceren met de muziek: in een
rust van twee, drie seconden
beweegt hij zijn handen om
hoog, alsof hij tonen zoekt of
in een flits nadenkt.
„Slonzebonzerig"
Jan Willem Hofstra, schrijver
en kunstcriticus (78 jaar): „Ik
vind het slonzebonzerig wat
hij nu doet. Hij heeft natuur
lijke een waanzinnige routine
maar hij is een sloddervos en
een ijdele clown. Maar dat
mag hij van mij omdat hij zo'n
grote man geweest is en nog
is. Want je komt niet aan de
top als je het niet kunt".
Ook jonge, modern geschool
de pianisten (vooral feilloze
techniek, dan gevoel en inter
pretatie), zoals de 32-jarige
Ronald Brautigam hebben
hun kritiek. Brautigam die
zelf wegens een concert elders
er niet bij kon zijn, schrijft in
het fraai uitgevoerd program
maboek: „Hoezeer ik hem ook
bewonder, muzikaal zet ik er
af en toe wel eens vraagte
kens bij. Het is in de eerste
plaats Horowitz en dan pas de
componist".
Misschien hebben zij gelijk;
het doet er niet toe. Op het
balkon zat ook de 61-jarige
Harriëtte Smit uit Amster
dam, al vanaf haar geboorte
blind, maar niettemin al 55
jaar pianiste. „Voor de lol"
speelt ze entertainment in de
Half Moon Bar van het Hilton
Hotel in Amsterdam, wat ze
al vijftien jaar doet. Zij zag en
hoorde Horowitz vele jaren
geleden op een toernee door
Engeland. „Ik geloof dat hij
nog steeds met platte vingers
speelt. Is dat zo?", vraagt ze,
doelend op zijn laag hangende
polsen waardoor hij als het
ware met zijn vingers op de
toetsen moet slaan. Op het be
vestigende antwoord, zegt ze:
„En toch is het zo fantastisch
mooi. Dat kan alleen maar hij.
Door die bijzondere handen".
ED FIGEE
Iron Maiden met Bruce Dickinson
(vocalen), Dave Murray (gitaar),
Adrian Smith (gitaar), Steve Harris
(basgitaar) en Nicko McBrain
(drums). Groenoordhallen, Leiden.
Gisteravond.
Met de wijsvinger en pink
vooruitgestoken en wild
schuddend met het hoofd
trakteerde* een bomvolle
Leidse Groenoordhal zich
gisteravond op een avond
je Iron Maiden. Gekleed
in spijkerbroeken, t-shirts
met Eddie en jasjes, arm
banden en riemen, die
ruim waren voorzien van
glimmende spijkers pre
senteerde het publiek zich
als een eenheidsworst, die
liters bier achterover
sloeg en af en toe wild om
zich heen mepte als de ge
moederen wat al te verhit
raakten.
De gebeurtenissen in de zaal
toonden een redelijk overeen
komst met wat zich bij
W.A.S.P. (het voorprogramma)
afspeelde (eenheidsworst),
maar vormden een schrille te
genstelling met wat Iron Mai
den te bieden had. Met veel
gevoel voor theater liet het
vijftal horen dat heavy metal
meer kan zijn dan het over het
publiek uitstorten van een ge
luidsmuur. Hoewel Bruce Dic
kinsons stemgeluid aan het be
gin van het optreden verdronk
in het gitaargeweld van Dave
Murray en Adrian Smith, was
er na een half uur spelen
ruimte voor een wat subtielere
aanpak. Toen kon Bruce's
hoge, wat schrille stem rustig
voortkabbelen op een zee van
heel fraaie gitaarklanken, die
soms al improviserend uit
groeiden tot symfonie-achtige
proporties.
Het duo-spel van Murray en
Smith was een lust voor het
oor, al kwam het nergens tot
een echt gevecht. Behalve in
de zaal, waar een toeschouwer
een aantal linksen moest in
casseren, gebeurde dat wel tus
sen de Iron Maiden-mascotte
Eddie en zanger Bruce Dickin
son. Tijdens „Aces High"
kwam de zeker vijf meter lan
ge Eddie het podium opzetten
en begon een vuurgevecht met
Dickinson. Later tijciens „Iron
Maiden", het laatste nummer
voor de toegiften, tilde deze
kruising tussen een robot en
een in ontbinding verkerend
lichaam drummer en gitaris
ten een paar meter van het po
dium.
Iron Maiden weet, mede door
deze combinatie van muziek
en theater, als geen andere he
avy metalgroep te boeien.
Hoewel het door de jaren heen
zo'n beetje hun handelsmerk is
geworden, is het vooral de
perfectie waarmee beiden
worden geïntegreerd, dat Iron
Maiden kon uitgroeien tot de
keizer van de heavy metal.
Gisteravond werd het vijftal
opnieuw gekroond door een
publiek dat de groep zo'n
warm hart toedraagt, dat
„Wasted Years" kon uitgroei
en tot een hit. Er werd luid
meegezongen met het materi
aal dat behalve uit wat klassie
kers, bestond uit nummers van
de laatste elpee „Somewhere
In Time". Als dank speelde de
groep wat sterren uit de hemel
en liet ze ook visueel neerda
len, terwijl de in feestverlich
ting-jasje gestoken Dickinson
zei het heerlijk te vinden weer
onder vrienden te zijn.
HANS PIËT
.ZINDROOM" WINNAAR CAMERETTEN86
DELFT De definitie van
cabaret is aan herziening toe.
Dat bleek het afgelopen week
einde tijdens de finale van
„Cameretten '86" in de Delftse
Stadsdoelen. Winnaar van dit
jaarlijkse concours voor aan
komend cabaretiers werd het
duo „Zindroom" uit Den Hel
der. Net als de meeste andere
deelnemers lieten ze zien dat
de traditionele formule van
„een liedje en een praatje"
vrijwel afgedaan heeft.
„Zindroom" bestaande uit
Herman Boon en Bert Schui
ling, hanteert de oude combi
natie van de slimme en de .on
benul, maar geeft er een ver
rassende vorm aan. Met hun
enorme tempo, perfekte sa
menspel, snelle overgangen en
het lef waarmee ze op het to
neel tekeer gingen overdon
derden ze het publiek. Ze ha
len vakkundig alle stijlen door
elkaar: een stukje toneel, een
sketch, mime, een liedje en
een traditionele conference.
Het is vooral dat raffinement
waarmee ze hun prijs gewon-»
nen hebben; inhoudelijk raak
te het slechts de oppervlakte.
De tweede prijs, de publieks
prijs en de „persoonlijkheid
sprijs" gingen naar Ton Wes
ter, de laatste kandidaat van
het festival. Voor het publiek
de beste, voor de jury nog niet
goed voor een avondvullend
programma. Maar in het half
uur dat hij zaterdagavond vul
de bleek hij degene te zijn die
je 'de ontdekking' zou kunnen
noemen. Wester is een grandi
oos verteller. Hij kreeg de zaal
plat met een verhaal over het
kopen van klapstuk bij de sla
ger, en hoe dat hem er toe
bracht vegetarier te worden:
hoe hij daarna teleurgesteld
het vegetarisch restaurant ver
liet, omdat „het eten daar ver
heven werd tot een eredienst."
Terwijl andere kandidaten-ca
baretiers steeds in de verte aan
een of andere bekende vakge
noot deden denken hanteert
Wester een heel eigen vertel
stijl. Maar niet alleen dat is bij
zonder aan hem, ook als tekst
schrijver is hij goud waard.
De jury, onder leiding van
zangeres-actrice Gerda Haver
tong, had nog een tweede prijs
te vergeven. Die ging naar het
Groningse duo „Harst en Hes-'
selink". Zij brachten een pro
gramma van overwegend lied
jes, vrij traditioneel van opzet
maar technisch, vooral muzi
kaal, erg knap. Ze pakten de
bekende grote 'thema's van
deze tijd aan, werkeloosheid,
toekomstverwachting, kern
energie: bekende stof, maar
goed verpakt.
Het Camerettenfestival liet
anders dan in andere jaren ne
gen finalisten zien. Was er vo
rig jaar nog één finale-avond
van streng geselecteerde pro
gramma's, nu waren er drie fi
nale-avonden. Het gevolg was
dat de spoeling deze keer wat
dunner was. Vooral de eerste
avond, afgelopen donderdag
was er voor de zaal niet veel te
beleven. Waarom bedroevende
uitschieters als het Leidsch
Studenten Cabaret worden
losgelaten op een volle zaal is
me een raadsel.
De tweede avond was er be
halve het winnend duo ook
nog een andere opvallende en
tertainer aan de beurt: Sjoukje
Dijkstra, ongetijfeld een pseu
doniem voor deze bonkige
zwaargewicht. Met de grofheid
die we nog kennen van het
vroegere „Neerlands Hoop''
pakte hij de zaal aan. Onder
werpen als „De Walletjes" en
„Schaf de liefde af" waren
suksesnummers. Hard, scherp
en snel, zo zou je zijn humor
kunnen omschrijven.
Het „Cameretten" is doorgaans
een goede graadmeter voor
wat er ons de komende tijd
aan cabaret op de planken te
wachten staat. De teneur is
duidelijk: grote groepen zijn
uit de tijd. Het is nu de beurt
aan duo's en solisten. Een an
dere trend: cabaretiers laten
zich niet meer zien als per
soonlijkheden, maar spelen
een rol: ze scheppen een per
soonlijkheid, die ze meestal
hun hele optreden vasthouden.
Tenslotte is in de afgelopen
dagen duidelijk geworden dat
ook in het cabaret de automa
tisering toeslaat: waar eerst
nog een muzikant of een te
genspeler voor werd inge
huurd, maakt de eigentijdse
cabaretier gewoon gebruik
van een bandrecorder om te
genaan te zingen of mee te
converseren.
Voor wie geïnteresseerd is in
de nieuwe lichting cabaretiers:
de KRO zendt vanmiddag en
morgenmiddag op Radio IV
een verslag uit van het festi-
.val.
TON VAN DE LANGKRUIS
Casino Royal
Grote belangsteling was er afgelopen zaterdag voor het gebeuren „Casino Royal" In Korzo, waar
meer dan zestig artiesten belangeloos optraden voor het ANC. Tijdens het „multi-cultureel" festival
werden onder meer optredens verzorgd door groepen uit Suriname, de Nederlandse Antillen en
India, waren er performances van Nederlandse kunstenaars en onvervalste smartlappen van een
travestiegroep. De sfeer was uitstekend, zoals mag blijken uit deze foto tijdens het optreden van
het optreden van de Cawina Groep, die Creools volkstheater bracht.
Voor een uitgebreide
agenda, ook voor de ko
mende dagen, raadplegen A
men „UIT", de gratis we
kelijkse bijlage van deze
krant.
IIDI
ALPHEN AAN DEN RIJN EU-
ROClNEMA I (Van Boetzelaer.
straat 6. tel. 01720-20800):
Aliens (12); 18.30, 21.15. wo.
ook 13.45. EUROCINEMA II:
Top Gun (al); 18.45, 21.15. wo.
ook 13.45. EUROCINEMA III: n h
9'/» Weeks (16); 18.30. 21.15.
wo. ook 13.45. EUROCINEMA
IV: The Prolector (12); 18.45,
21.00. wo. ook 14.00.
n w
KINDERVOORSTELLINGEN
EUROCINEMA IV: Feestelijks
Revue van Tekenlilmsterren
(al); wo. 14.00.
LEIDEN LUXOR (Stationsweg
19. tel. 071-121239); Running
Scared (al); 19.00, 21.15. wo.
ook 14.30. LIDO en STUDIO
(Steenstraat 39. tel. 124130);
The Color Purple (al) 20.00; The
Mission (12); 14.30. 18.45,
21.15. Heartburn (al). Top Gur
(al). Down and out in Beverig
Hills (al) 14.30. 19.00, 21.15,
TRIANON (Breestraat 31, tel
123875): Emanuelle IV (16);
14 30. 19.00. 21.15. REX
(Haarlemmerstraat 52. tel. 07 F
125414); Se* achter tralies (16)
14.30, 19.00, 21.15.
KINDERVOORSTELLINGEN
LIDO: Sneeuwwitje en de zeven
dwergen (al); wo. 14.30.
NOORDWIJK LIDO THEATER
(Pr Bernhardstraat 56. tel.
01719-12800): Geen voorstellin- een
KATWIJK CITY THEATER
(Badstraöt 30. tel. 01718-74075):
FX made by illusion (12); wo.
14.45. 19.00, 21.15. ma. di.
19.00, 21.15. CITY THEATER eeh.
II: Jewel ol the Nile (al); tijden l
(al); tijden
zie City I. CITY THEATER III:
Commando's vallen aan (al) tij
den zie City I. CITY THEATER
IV: Drie mannen en een wieg
(al); Tijden zie I. behalve wo-mid-
dag. Pink Panther Festival (al);
wo. 14.45.
VOORSCHOTEN GREENWAY
(tel. 01717-4354): Terms of en
dearment (al); ma. di. wo. 20.15.
The goonies (al); wo. 15.45.
KINDERVOORSTELLING
De fluit met de zes smurfen;
wo. 14.00.
WASSENAAR ASTRA
01751-13269): The jewel of the
Nile; 20.00.
KINDERVOORSTELLING
Donald Duck in het wilde wes
ten; wo. 14.00.
DEN HAAG* ASTA 1 (Spui 27,
tel. 463500): Heartburn (al);
14.00, 19,00, 21.30. ASTA 2
(Spui 27. tel. 463500): Aliens
(12); 14.00, 20.15. ASTA 3:
The man with one red shoe (al);
14.00. 18.45. 21.15. BABYLON
1 (naast Centraal Station.
471656): The color purple (al);
13.45, 20.00. BABYLON
Top gun (al); 14.00. 18.45, 21.30.
BABYLON 3: Sophie's choice
(16); ma. di. wo. 13.45, 20.00.
CINEAC 1 (Buitenhof 20. tel.
630637): Psycho III (16); 14.00.
18.45, 21.30. CINEAC 2: Legal
eagles (al); 14.00. 18.45, 21.30.
CINEAC 3. Down and out in
Beverly Hills (al); 14.00. 18.48,
21.30. EUROCINEMA (Leywe<
910, tel. 667066): Aliens (12)f
wo. 20.15. overige dagen 14.00
20.15. METROPOLE 1 (Carne-
gielaan. tel. 456756): The mis
sion (12); 14.00, 18.45, 21.30.
METROPOLE 2: About last
night (12); 14.00. 18.45, 21.30.
METROPOLE 3: Hannah and
her sisters (al): 14.00, 18.45,
21.30. METROPOLE 4: Walt
Disney's Fantasia (al); 14.00,
18.45. Abel (al); 21.30. ME
TROPOLE 5: Diavolo in corpo
(16); 14.00, 18.45, 21.30. ODE-
ON 1 (Herengracht 13. tel.
462400): Youngblood (al); 13.45,
18.45. 21.3Q. ODEON 2: Band
of the hand (16); 13.45. 18.45,
21.30. ODEON 3: Running
scared (12); 13.45, 18.45, 21.30.
ODEON 4: Camorra (16);
13.45, 18.45, 21.30. LE PARIS
1 (Kettingstraat 12b, tel.
656402): Do peep-show (18);
v.a. 12.15. LE PARIS 3: Dixie
ray (18); v.a. 12.30. HAAGS
FILMHUIS (Denneweg 56. tel.
459900): Zaal 1. 2 en 3: V.a. za.
22 nov. t/m za. 29 nov. Image
and Sound '86; In 3 zalen dage
lijks v.a. 12.00.
KINDERVOORSTELLINGEN:
Odeon 4: Assepoester; wo.
13.45. EURO CINEMA: Taran
en de toverketel; wo. 14.00.
PL
Lei
Zll
uu
GRATIS ELKE WOENSDAG DE
BIJLAGE BI J UW KR ANT MCT
INFORMATIE OVER FILMS,MUZIEK
THEATER. RECREATIE,EXPOSITIES
EN EEN COMPLETE AGENDA
Rotterdams Philharmonisch Orkest
o.l.v. Hartmut Haenchen, m.m.v.
Charles van Tassel, spreekstem,
Philharmonisch Toonkunstkoor Rot
terdam; Schönbergzaal Kon. Con
servatorium In Den Haag, zaterdag-
Of gastdirigent Hartmut Haen
chen de wat droge en harde a-
koestiek van de Schönbergzaal
in het Kon. Conservatorium
voldoende onderkend heeft,
lijkt mij niet waarschijnlijk.
Hoe het ook zij, hij liet zater
dagavond het Rotterdams
Philharmonisch Orkest, dat
het 2de Serie K-concert van
het RO had overgenomen, zo
luidruchtig spelen, dat te vaak
fijnere nuanceringen verloren
gingen.
En al heeft Alban Berg voor
zijn Drie Orkeststukken op. 6
zeer groot orkest voorgeschre
ven, zo hard en opdringerig
hoeft deze muziek niet te klin
ken. Haenchen legde m.i. te
zeer de nadruk op het Mahle-
riaanse, met name op het exhi
bitionistisch element daarvan
en deed zodoende te kort aan
het eigen karakter van Berg,
zoals in het 2de deel Reigen,
dat een lichtere, nostalgieke
toets verlangt.
Eigenlijk kregen we dezelfde
bezwaren bij Schönberg's A
Survivor from Warsaw, na
vrante muziek, die de ver
schrikking van de vernietiging
van het Warschauwer ghetto
oproept. Ook hier de harde,
ongenuanceerde aanpak. Zo
moet de verteller (Charles van
Tassel) aarzelend zijn hart-
schokkend verhaal inzetten en
het mannenkoor (Toonkunst
Rotterdam van Jan Eelkema)
eveneens zacht en steed
krachtiger de oude Joodse
loofsbelijdenis zingen. Het el
fect ging verloren, ook al om
dat de met microfoon vei
sterkte spreekstem de dunner
orkestklank overstemde.
Maar stonden deze werken 0
topniveau, wat we daarna
horen kregen in Responso val
Matthus, leek een quasi-humfl
ristisch kommentaar op alom
bekende muziek, zoals Stra
winski's Sacre, sprookjes-
nachtmuziek uit de Duitse Ro
mantiek (Mendelssohn
Bruckner, Mahler, en Braht
Misschien wilde Matthus di
muziek van zich afschrijve
Maar dan wachterï^we lie'
op een zelfstandig werk val
deze Oostduitser, die echt we
met muziekmateriaal kan om
gaan.
NOES KOKEÏ
