Het
geven
van concerten
raakt
weer in k.
de mode"
De Zonnebloem: Sints beste hulp in Nederland
'C^idócGouAdtit'
Na acht maanden
bakkeleien over hun
platencontract met
maatschappij Chrysalis
gaat de Britse
rockgroep Spandau
Ballet een nieuwe
toekomst tegemoet bij
CBS. De overstap heeft
voor een belangrijk
deel te maken met het
uitblijven van succes in
Amerika. Met een
nieuw contract in de
hand is het land van
Uncle Sam het komend
jaar het belangrijkste
werkterrein van de
groep, die aan het begin
van de jaren tachtig de
voornaamste
representant van de
Blitz-beweging was.
Met het titelnummer
van de nieuwe (vijfde)
elpee „Through The
Barricades" wordt de
aanval geopend. Het is
één van de mooiste
ballads van dit jaar.
AMSTERDAM - Achttien maan
den heeft Spandau Ballet in alle
rust kunnen werken aan de elpee
„Through The Barricades" en als
Chrysalis niet zo toegeeflijk was ge
weest bij het verbreken van het pla
tencontract, had het vijftal er nog.
vier jaar langer over kunnen doen.
Wat Spandau Ballet haar oude
maatschappij vooral verwijt, is een
gebrek aan medewerking en dan
met name de juiste begeleiding bij
het openbreken van Amerika. „Ik
geloof niet dat we daar ooit een
eerlijke kans hebben gekregen",
zegt drummer John Keeble. „In
Amerika heb je een enorm promo
tie-apparaat nodig om de 52 staten,
met hun honderden radio- en tele
visiestations, te bereiken. Het mag
dan één werelddeel zijn, eigenlijk is
elke staat een apart land".
„De promotie daar is tot nu toe hele
maal verkeerd geweest", vult zanger
Tony Hadley aan. „Door „True" zijn de
Amerikanen helemaal op het verkeerde
been gezet. We hebben maanden met
Chrysalis geruzied om de ballad daar
niet als eerste single uit te brengen. Kijk,
in Europa lag dat anders; na acht up-
tempo-hits was „True" een frisse
wind een nieuwe richting. Maar het
is slechts een heel klein facet van de
groep en zeker niet representatief terwijl
de Amerikanen dat wel. dachten met het
uitgroeien van „True" tot een hit".
Of daar het komend jaar verandering in
komt, is de vraag. Het mag toch op zijn
minst opmerkelijk worden genoemd dat
juist „Through The Barricades" ook aan
de andere kant van de Atlantische
Oceaan wordt uitgebracht. Tony: „Het is
een heel emotionele song waar ik nog
steeds kippevel van krijg als ik hem
zing, maar het is geen conventionele bal
lad. Ik denk dat we met die compositie
onze nek behoorlijk uitstekenook
wat de tekst betreft. Het is de meest „po
litieke" compositie die we ooit hebben
opgenomen. Gary Kemp schreef het
nummer na een bezoek aan Belfast en
hoewel het om een liefdesaffaire gaat, is
de Noordicrse strijd tussen katholieken
en protestanten er doorheen geweven".
John: „Ik denk dat het meer een sociaal
dan politiek commentaar is, dat nog
eens wil onderstrepen hoe onsterfelijk
belachelijk het is dat mensen in twee
kampen worden verdeeld door hun ge
loof, kleur of dat soort zaken".
Ierland
„Through The Barricades" geeft het dui
delijkst de invloed weer die Ierland op
Spandau Ballet heeft gehad. Het vijftal
maakte gebruik van een oud, wat verval
len theater in Dublin om de langspeler
te schrijven en muzikaal uit te werken.
Een luxe die ze zich de afgelopen jaren
niet konden permitteren. Van de platen
maatschappij mochten de musici welis
waar net zo lang als ze nodig achtten
over een langspeler doen, als hij maar
voor een bepaalde datum was opgeno
men. Tony: „Voordat we de songs in de
Duitse Musicland-studio opnamen, heb
ben we in het theater een live-sfeer ge
creëerd door met z'n allen op het podi
um de nieuwe nummers door te nemen.
De sfeer was geweldig. Het was heerlijk
om samen te spelen en in alle rust idee
ën uit te werken. Later in de studio was
er alle gelegenheid het materiaal op te
nemen. Ik heb er drie weken over ge
daan voordat ik helemaal tevreden was
over de vocalen van „Through The Bar
ricades". Echt een ongekende luxe
niet alleen voor mij. Gary heeft bijvoor
beeld in alle rust aan de teksten kunnen
werken".
Het betekende overigens met dat de gita
rist met kant-en-klare produkten kwam
aanzetten in de oefenruimte. John:
„Gary is nooit een songschrijver geweest
die met een uitgewerkte demo-tape de
studio kwam binnenwandelen. Hij ge
bruikt altijd zijn akoestische gitaar om
een nieuw idee te laten horen. Door zo'n
manier van werken worden het echte
songs en geen knap geconstrueerde
klankstructuren. Dat is een nadeel van
de technologische vooruitgang in de mu
ziek: als je de drumcomputer en het syn
thesizerpatroontje weghaalt, blijft er van
de meeste hedendaagse composities niets
over. Ik denk toch dat de schoonheid
van het componeren is datje echte num
mers schrijft. Als je een song op de pia
no kunt spelen, is hij goeden dat
gaat met het materiaal van Gary".
De rustperiode heeft een gunstige in
vloed gehad op Spandau Ballet. John:
„Het was heerlijk om te herontdekken
dat we muzikanten zijn. De laatste vijf
jaar heb ik deel uitgemaakt van de draai
molen, die muziekindustrie heet. Voor
we een platencontract kregen, had ik de
naïeve gedachte, dat alle professionele
muzikanten het grootste deel van de dag
doorbrachten met het maken van mu
ziek. Dat is helemaal niet waar. Je bent
Afgeslagen
Tony: „Spandau Ballet is een baan, die
vierentwintig uur per dag in beslag
neemt. Tijd voor andere dingen is er
niet. Ik heb laatst nog een aanbieding af
geslagen om in een tv-spel voor de BBC
te acteren. Ik vroeg aan de producer:
„Hoe lang ben ik er aan kwijt?". Hij zei:
„Niet zo lang, zes weken". Nou, dat is
echt onmogelijk lang, die tijd heb ik
niet".
John: „Daarom zijn er ook nog geen
solo-elpees verschenen. Bovendien heb
ben we allemaal het gevoel dat we met
Spandau Ballet nog lang niet tot het ui
terste zijn gegaan van wat een rockgroep
vandaag de dag kan bereiken. Er is bin
nen de groep helemaal geen behoefte aan
solo-elpees, zoals bij Duran Duran bij
voorbeeld. Duran Duran was waar
schijnlijk op een punt beland, waarop de
musici niet meer wisten welke volgende
stap de groep zou moeten nemen. Ze
hoopten dat de solo-uitstapjes frisse
ideeen voor de groep zouden opleveren.
Dat is niet gebeurd".
Tony: „Volgens mij waren ze ook een
beetje blasé geworden door het succes.
Wij vinden het hele muzikale gebeuren
nog altijd reuze opwindend".
John: „Spandau Ballet is eigenlijk een
heel traditionele rockgroep en dat is een
uitstervend ras. Duo's en voorgepro
grammeerde muziek is waar het de afge
lopen jaren om draaide in de muziekin
dustrie. Gelukkig heeft Live Aid daar
verandering in gebracht. De mensheid
heeft weer interesse gekregen voor groe
pen die echt spelen. Gevolg is dat het ge
ven van concerten weer in de mode
raakt. En dat is iets wat wij altijd hebben
gedaan. Van alle groepen die aan het be
gin van de jaren tachtig van zich deden
spreken, zijn wij de enigen die nog nooit
een drumcomputer hebben gebruikt. Bij
ons is zweet te zien als we spelen en wij
oefenen voordat we aan een concert
reeks beginnen. Niets nieuws onder de
zon zou je zeggen, maar vooral in het
begin werd dat aspect volledig over het
hoofd gezien".
Uiterlijk
Tony: „Op het moment dat we bekend
werden, wilden we duidelijk maken
waarvoor we stonden. Hierdoor werd de
muziek over het hoofd gezien. Ons uiter
lijk en de kleren die we droegen, werden
buiten alle proporties opgeblazen door
de media, terwijl die kleren slechts een
heel klein onderdeel van het geheel wa
ren. Als ik nu de foto's terugzie van vijf,
zes jaar geleden, vraag ik mij af waarom
al die drukte werd gemaakt. We zagen er
lang niet zo progressief uit als we werden
afgeschilderd. We droegen die kleren
omdat ze bij de beweging hoorden waar
van wij deel uitmaakten. Rond die tijd
liepen er heel veel modebewuste jonge
mensen rond in Londen en die ontmoet
ten elkaar in dezelfde clubs en hadden
samen een geweldige tijd".
John: „Die kleren werden slechts ge
bruikt om aandacht te trekken".
Tony: „Ik geef toe dat de aandacht voor
onze kledij een positieve invloed heeft
gehad op Spandau Ballet. Terwijl ieder
een over het uiterlijk struikelde, kregen
wij de gelegenheid ons als muzikanten
verder te ontwikkelen. Tegen de tijd dat
de nieuwigheid eraf was, waren wij vol
wassen geworden".
John: „Het grappige is dat de visuele
kant nog steeds heel belangrijk voor ons
is. Kijk maar naar de foto's, de platen
hoezen en de aankleding van de shows.
We dragen nog altijd mooie kleren,
maar zo zijn we nu eenmaal".
Haarlak
Tony: „Als ik echt alleen maar interesse
had voor haarlak, zou ik niet optreden,
want dan zou het zweet spelbreker wor
den. Die concerten hebben er overigens
voor gezorgd dat de muziek die we
maakten een belangrijkere rol ging spe
len dan de kleding. Toch zal je mij niet
horen klagen over die beginperiode. Ik
denk er vaak met enige weemoed aan te
rug. We hadden net onze eerste elpee
opgenomen en dachten dat die langspe
ler de beste was die ooit werd gemaakt".
John: „Terugkijkend is het echt een eer
ste elpee. We hadden alle songs al meer
dan een jaar in huis en inmiddels be
hoorlijk wat keren gespeeld in de kleine
clubs en pubs in de omgeving van Lon
den. In de studio hebben we de compo
sities opgenomen zoals we ze op het po
dium speelden. „Journeys To Glory" is
eigenlijk een heel naïeve plaat, die nau
welijks is gearrangeerd en geproduceerd.
Spijt hebben we echter nooit gehad van
de dingen die we hebben gedaan. We be
kijken het als een leerproces, waaruit we
tenslotte als volwassen muzikanten te
voorschijn zijn gekomen".
HANS PIËT
In heel Nederland zijn zo'n zeventigduizend
kinderen en volwassenen bezig voor ,,Zon in
de schoorsteen Ze zijn druk in de weer om
pakjes te maken voor vereenzaamde zieken.
Maar het zijn er te weinig, want er zijn nog
steeds meer mensen die gelukkig gemaakt
kunnen worden met een Sinterklaaspresentje
dan er gevers zijn. Het schiet natuurlijk al
lekker op als bijvoorbeeld hele schoolklassen
zich zouden inzetten voor het maken van
surprises en cadeautjes. Maar ook anderen,
gezinnen bijvoorbeeld, kunnen aan de slag.
Iedereen kan natuurlijk de mouwen
opstropen om iets te maken voor de eigen
zieke buurman ofbuurvrouw. Maar wie
niemand weet, hoeft niet werkeloos in zijn
stoel te blijven zitten. De Zonnebloem heeft
hele lijsten met adressen. In Zuid-Holland
kan men voor een naam en een adres van een
zieke stad- of streekgenoot terecht bij
mevrouw C. Sewalt-Schipper, Marktweg 30,
2525 JL Den Haag. En het wordt op prijs
gesteld als er een antwoord-postzegeltje
wordt bijgeslotenDe Zonnebloem kan met
het zodoende uitgespaarde geld weer andere
mooie dingen doen.
Tienduizenden
pakjes
naar
zieken
en
gehandicapten
DEN HAAG - De beste hulp van Sint
Nicolaas in Nederland is De Zonne
bloem. Jaarlijks verlicht de organisatie
het karwei van de Sint door tienduizen
den pakjes te bezorgen bij zieken en ge
handicapten „die het verdienen in het
zonnetje te worden gezet, omdat er ver
der niemand is die naar hen omkijkt",
zoals voorlichtster Elly Janichen van De
Zonnebloem het uitdrukt.
Al veertig jaren komen tienduizenden
Nederlanders onder het motto „Zon in
de schoorsteen" in beweging. Verwacht
wordt dat er dit jaar zeventigduizend ca
deautjes worden gemaakt en bezorgd.
Maar het gaat niet om de kwantiteit.
Wat telt is volgens Elle Janichen de kwa
liteit. Wat niet wil zeggen dat het ca
deautje kostbaar moet zijn. Dat mag het
zelfs niet zijn. De Zonnebloem ziet het
liefst eigen maaksels, omdat dat het doel
van de actie benadrukt: „Niet duur,
maar een cadeautje waar met overtui
ging aan gewerkt is". Deelnemers kun
nen zich bij De Zonnebloem opgeven er,
krijgen dan een briefje met gegevens
over een zieke of gehandicapte. „Op die
manier kan er een gericht presentje ge
kocht of gemaakt worden. Bovendien
schept dat een band tussen de gever, die
zelf zijn cadeau moet overhandigen, en
de ontvanger", zegt Janichen.
In 1945, toen Nederland zich
herstelde van de Tweede Wereldoorlog
begon Alex van Wayenburg bij Radio
Herrijzend Nederland met het uitzenden
van op zieken gerichte radioprogram
ma's. Een jaar later trad Van Wayen
burg, die zelf gehavend uit de strijd te
voorschijn was gekomen, in dienst van
de Katholiek Radio Omroep (KRO),
waar hij deze uitzendingen jarenlang
voortzette. De naam werd: Radiozieken
bezoek De Zonnebloem. In dat jaar or
ganiseerde Van Wayenburg ook voor de
eerste keer de Sinterklaasactie „Zon in
de schoorsteen". Negenhonderd pakjes
was dat jaar het resultaat.
De Zonnebloem begon als katholieke
vereniging. Maar op een gegeven mo
ment vond de leiding het belachelijk al
leen katholieke zieken en gehandicapten
te helpen en uitsluitend katholieken als
donateur of vrijwilliger te accepteren.
„Je wilt niet dat zieken en gehandicap
ten gediscrimineerd worden in de maat
schappij en dan zou jij een uitzondering
maken voor niet-katholieken?". Vandaar
dat. aldus Janichen, De Zonnebloem nu
officieel door het leven gaat als een ka
tholieke nationale vereniging tot bevor
dering van het welzijn der zieken van
alle gezindten. „De vereniging heeft in
derdaad nog altijd de term katholiek in
haar naam, want je gooit niet zomaar je
oorsprong overboord. Wij vinden, dat
wij in onze benaming duidelijk moeten
maken waaruit De Zonnebloem is voort
gekomen". Ook blijft de KRO nog altijd
met De Zonnebloem verbonden. Jaar
lijks maakt de omroepvereniging geld
over aan de organisatie en zorgt ze met
promotiefilmpjes op televisie voor recla
me. Het schip, waarover De Zonne
bloem sinds vorig jaar de beschikking
heeft, is bijvoorbeeld te danken aan de
1,2,3-actie van de KRO, waaraan overi
gens heel Nederland heeft meebetaald.
Vrijwilligers
De Zonnebloem is een organisatie die
drijft op vrijwilligers en veel meer doet
dan alleen Sinterklaaspresentjes maken.
Zo zijn er (om maar een greep te doen)
voor gehandicapten speciale mogelijkhe
den gecreëerd om te winkelen, vrijwilli
gers gaan trouw op bezoek bij zieken,
het is mogelijk via De Zonnebloem (kor
te) reisjes te maken, enzovoort. Maar
om al die activiteiten mogelijk te maken
zijn er vrijwilligers nodig. „We kunnen
er nog een heleboel gebruiken. Zeker als
alle aangekondigde bezuinigingen door
gaan. Dan worden steeds meer mensen
afhankelijk van de activiteiten van onze
vrijwilligers. Ook vergrijst de bevolking.
En of je het nu leuk vindt of niet: met
de ouderdom komen de gebreken", al
dus Janichen. „Dat betekent niet alleen
dat we meer vrijwilligers nodig hebben,
maar vooral ook dat we een beroep
moeten doen op jongeren. Onze ervaring
is echter dat het vooral vrouwen tussen
de veertig en vijfenvijftig jaar zijn die
het vrijwilligerswerk jarenlang volhou
den. Jongeren hebben blijkbaar zoveel
andere dingen te doen, dat zij zich niet
kunnen en willen verbinden aan vrijwil
ligerswerk. Toch zou ie denken dat dit
een ideaal tijdverdrijf is voor de vele
jongere werklozen, die zich nu verve
len", meent Janichen, die het gebrek aan
belangstelling van jongeren bovendien
aan de veelheid van activiteiten voor
achtergestelden wijt. „Tot aan het einde
van de jaren zeventig waren activiteiten
als de onze nieuw. Tegenwoordig zijn dit
soort acties aan de orde van de dag. Zo
heeft bijvoorbeeld elke omroep wel haar
eigen „minderheid" geadopteerd. Vooral
jongeren raken overvoerd. Daardoor is
hun belangstelling voor onze acties ta
nende. Ouderen blijven bij de vereni
ging, omdat ze daar vanaf hun jeugd al
een band mee hebben".
JANINE STOUGIE
ZATERDAG 22 NOVEMBER 1986
