Omwegen
Achter de artiesten maakt
het geluid'in feite de dienst uit
Beiden omgeving
Alles is veilig
zolang u Hansi
maar niet kietelt99
IETS MINDER POWER LINKS EN WAT MEER OPRECHTS
Bescheiden Strandweg nu net zo
belangrijk als brede Boulevard
CeidaeSoii/m/nt
DONDERDAG 31 JULI 1986 PAGINA 11
Op mijn omwegen door stad en land I
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen J/(H
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071 HHKb hNKKÊÊÊ
- 12 22 44 op toestel 10. Hoor Ton Picters
Stuntman Hansi Traber,
baas van de Hell Drivers,
is niet gelukkig. De op
komst van het publiek is
weliswaar boven ver-
Ysj wachting, maar bijna de
ve helft van de toeschou-
x wers heeft bezit genomen
van een gratis duintop en
kan van daaruit de arena
prima zien. Vandaar dat
l Hansi geërgerd rondloopt
en boos naar de zwartkij
kers blikt, terwijl hij zijn
71 verlies berekent. Hij
hangt er nog een stuk
'zeildoek bij, maar dat
helpt niet echt. De piste
op het parkeerterrein van
]J de Noordduinen in Kat
wijk blijft goed zichtbaar
voor de illegale toeschou
wers, die zich gisteravond
een tientje bespaarden
(kinderen vijf gulden) bij
het bekijken van de vaak
nJ heel aardige stunts van
je de Traber Show.
1 Het showterrein is opgebouwd
t - in een hoek van het grote, in
<de duinen gelegen parkeerter-
,r rein. De arena is een recht
hoek van ongeveer twintig bij
negentig meter. Aan één lan-
ba ge zijde staan caravans en
vrachtwagens opgesteld, de
drie andere zijn afgeschermd
met blauw-wit zeildoek. Ook
tdit doek is niet „waterdicht",
want regelmatig moeten kin-
r aderen, die het gebeuren plat
t op de buik liggend bekijken,
ho [Worden weggestuurd. Een
ivi rj°ngen is de hele avond druk
bezig met het verjagen van
„illegalen". Voor de betalende
toeschouwers is tussen drang
hekken en de wagens een
loop- en tevens kijkpad ge
maakt.
In de arena staan enkele mo
toren en een stel auto's. Bij
één korte zijde is een stellage
van 45 meter hoog neergezet
en bij de andere korte zijde
staat een kortere paal. De
twee palen zijn verbonden
met een 80 meter lange staal
kabel. Er rijden twee kinde
ren op kleine motoren rond..
„Ze zijn 5 en 6 jaar oud",
roept de speaker. „Heil dri
ver tjes in spé". Als het twee
tal na een paar sprongen over
een schansje wordt afgelost
door een wat groter heil dri-
vertje, dat op zijn beurt ook
het veld moet ruimen, begint
het echte werk. De man van
de muziek heeft na ruim vijl
minuten eindelijk de juiste
cassette gevonden en dan rij
den de Duitser André Bügler
en Eric Schrecker (inderdaad,
een Fransman) op hun grote
motoren dreigend door de
arena.
Dapperen
Ze maken enkele sprongen
over de schans en dan worden
tien dapperen uit het publiek
gevraagd. Er melden zich in
derdaad tien moedigen die,
keurig in een rijtje, plat op
hun buik achter de schans
gaan liggen. Met brullende
motoren springen André en
Eric over het tiental en ter
wijl ze ruim vijf meter na de
laatste dappere landen, roept
de speaker „dat gaat maar
net" en nodigt nog meer vrij
willigers uit. Uiteindelijk lig
gen er 18 personen achter de
Bijdragen:
Aad van Duin en
Kees van Herpen
Foto's:
Henk v.d. Ende
Tips:
071-122244,
toestel 23
jes ruilt. Rob zit dan weer
achter het geluid, tot het ui
terste gespannen, en Marco
heeft z'n stevige vuisten ge
reed om aan te pakken. Mar
co heeft dan ook nog de
functie van porder achter de
coulissen: „Dames, of heren
(daar bedoelt hij dan de ar
tiesten mee), u heeft nog een
kwartier!". „U heeft nog vijf
minuten". Daarna moeten ze
dan optreden, of ze willen of
niet. Maar ze zijn nu eenmaal
gecontracteerd.
Geluid maakt
overuren
Marco vervangt dan ook des
noods een microfoon als die
het begeven heeft. Soms zijn
het drie micro's achter el
kaar, die „out of order" zijn.
„Dat vindt ie nou leuk, Mar
co", werpt Wim in het mid
den; „Marco, onze roadie, hè
ouwe roadie, die smiegt rijdt
ons ook naar de plaats van
operatie, en poetst eventueel
de auto die voor het arties-
tenvervoer zorgt. En hij is
ook niet te beroerd om als ad
interim-geluidsman te funge
ren".
De geluidssectie in het kara
vaantje van Kees en Wim
maar vlak de andere Leidse
prominente zangsterren ook
niet uit maakt vele overu
ren. Marco: „We rekenen
soms drie uur voordat een,
drumstel helemaal pico bello
in orde is". Rob: „Als je bezig
bent met een nog nieuwe
groep of orkest, begin je 's
morgens om 11 uur de boel in
elkaar te zetten en dan ben je
om 6 uur klaar met uittesten.
Nu ben ik getrouwd, maar
mijn vrouw gaat meestal mee
op „toernee". Dan ben je be
zig geweest met sound chec
ken. Het komt voor, dat je
pas de volgende ochtend te
gen zessen weer thuis bent.
Hallo!" Dan is het een heel
gedoe geweest. Met „wat
meer bas" of „wat minder
bas". Het is het geluid „be
spelen" en besturen. Je moet
er ook rekening mee houden,
dat de artiesten bij hun eerste
nummer altijd wat nerveus
zijn, ook al hebben ze een
„wereldstem". De jongens
van het geluid weten precies
waar ze de mosterd vandaan
halen en ze kunnen elke ar
tiest maken of breken. Maar
als ze breken, kunnen ze be
ter een andere baan zoeken.
Wim van der Sluys, voorma
lig oberkelner bij Holiday
Inn en daar nog steeds als
kind aan huis: „Geluid is su
perbelangrijk; dat maakt een
heel optreden uit. Daar moe
ten de mensen die naar onze
(Leidse) artiesten komen
luisteren zich maar eens van
bewust worden". Rob: „Het
blijft boeiend". „Een pakken
de hobby", vindt Marco, de
roadie, als hardhandige engel
in het geheel. Wim: „Het is
altijd een vrolijke bedoening,
geen begrafenis. Maar de
zaak moet wel heel blijven".
Marco waakt daarover, ook
al wordt het „heel vrolijk",
terwijl Rob geprogrammeerd
de regulatie in de gaten
houdt.
En dan wordt de toehoorder
overstelpt met de levenslied
jes, die uitgedragen worden
met een vermogen van
„tweemaal 400 Watt, tot
tweemaal 3500 Watt in ste
reo" ik zal er wel weer
driekant en vierkant naast
zitten, maar zo klinkt het on
geveer. Het gaat in elk geval
om een overmacht aan geluid
in decibels uitgedrukt. Rob
Kuyper: „De Engelse topfor-
matie Queen komt in de
Groenoordhallen met een
vermogen van 10.000 tot
15.000 Watt. Daar zijn wij
maar heel kleine jongetjes
bij..."
De Hell Drivers springen met het grootste gemak over een auto.
schans en de twee motorrij
ders springen er keurig over
heen. Vervolgens springt An
dré door een brandende hoe
pel en later rijdt hij dwars
door een brandende muur.
Vooral dat laatste is zeer spec
taculair.
De motor wordt verruild voor
de auto en dan is het de beurt
aan de met blonde krullen ge
sierde, maar enigszins kalen
de Hansi Traber, de man die
de show toch moet dragen. Hij
en André rijden hard achter
uit en maken met hun opeis
op zeer vaardige wijze slips
van 180 graden. „Gemakke
lijk in een smal straatje",
meent de man die de micro
foon hanteert. Dat had hij be
ter kunnen zeggen bij de vol
gende stunt van Traber. Deze
zet zijn Kadett op twee wie
len, rijdt zo vrolijk rond en
maakt zelfs bochtjes. Vervol
gens neemt hij twee vrouwe
lijke toeschouwers mee tijdens
een ritje op twee wielen. „Al
les is veilig zolang u Hansi
maar niet kietelt", meent de
speaker te moeten opmerken.
Als de twee passagiers uitstap
pen, roept de microfonist:
„Eén van de dames is iets ver
geten Als ze omkijken, staat
olijke Hansi met een bh te
zwaaien.
Hansi ziet daarop een poging
een van zijn collega 's met een
Kadett aan gort te rijden mis
lukken. Het lukt hem wel tot
twee keer toe een oude Ci-
troén DS (zo'n strijkijzer) al
leen op de voorwielen achter
uit te laten rijden. Voor de
pauze slaagt André erin een
Kadett over de kop te laten
slaan en onmiddellijk weer op
de vier wielen te zetten. De
auto, die al danig gedeukt aan
het avontuur is begonnen,
overleeft het niet; voor een
tweede aanloop kan de arme
wagen geen vaart meer ma
ken. De speaker vraagt daar
op of iemand uit het publiek
nog een sloopauto bezit.
Acrobatiek
Na de pauze blijkt Hansi zijn
rode leren broek en witte trui
te hebben verwisseld voor een
keurige witte broek en bloes.
Acrobatiek staat nu op het
programma. Met een balan
ceerstok („8 meter lang en 27
kilo zwaar", verklapt de spea
ker) in de handen loopt hij,
terwijl bekende muziek van
Ennio Moricone weerklinkt,
vrij gemakkelijk over de 80
meter lange staalkabel. Daar
na is het de beurt aan de da
mes Monika en Bettina die in
hoog opgesneden, blauw bad
pak langs de kabel roetsjen.
Monika doet dat hangend aan
één been, Bettina aan haar
nek. Hansi klimt helemaal in
de top van de hoogste paal en
haalt op 45 meter hoogte al
lerlei capriolen uit. Verschil
lende toeschouwers durven
niet te kijken naar dit enigs
zins angstaanjagende schouw
spel. Als Hansi weer beneden
is, vertelt de speaker dat er
een fonds is voor nabestaan
den van verongelukte stunt
mannen. Een toepasselijk mo
ment voor een collecte en dus
lopen Bettina en Monika al
rammelend met mandjes
rond. De show wordt besloten
door Hansi en Monika. Hansi
rijdt met een motor op en
neer over de staalkabel, Mo
nika hangt er aan een trapeze
onder. Met de motor worden
zelfs enkele salto's gemaakt.
De stunts zijn vanavond nog
te zien in Katwijk en vrijdag
op het parkeerterrein bij de
Northogo sporthal in Noord-
wijk. Maar wie vanavond op
de Katwijkse duintop gaat zit
ten, zal niet veel meer zien.
Hansi zal de inkijk ongetwij
feld onmogelijk maken.
Het is nog even rustig aan
het liedjesfront. Er valt in
augustus nog weinig in soci
aal opzicht te kwelen. Maar
over een week of wat gaat
ook het Leidse artiestendom
weer aan de slag, gewoon
weer doorgaan met die „Rode
rozen", „Ik heb zo'n jeuk-
"(waar carnavaleske Kees
van Berkel, ondanks z'n hy
giënische verzorging, nog
steeds niet van bevrijd is), of
ze zingen weer „Ik drink
rode wijn" en „De meid van
de schande". Geen smartlap
pen, zou Wies Cavé, die „wil
de orchidee" van het café,
zeggen, maar echte meedei-
ners en welkome tranenver-
wekkers. En dat alleen maar
om andere mensen „het zon
netje in hun leven" te bezor-
fen, zoals gehandicapten of
ejaarden in hun centra.
Maar die zangers en zange-
ressen zouden nergens zijn
r als ze 't zonder „het geluid"
a moesten stellen. Vandaar dat
f ik het vandaag (op verzoek)
-4 per se moet hebben over de
mensen achter de artiest.
Mensen die anders nooit in
het strijklicht komen. Een
A korte bijeenkomst met Kees
van Berkel, z'n manager
Wim van der Sluys, de ge-
2 luidsman Rob Kuyper en de
m „roadie" Marco Blok. Ze zijn
al druk doende met het sme
den van plannen voor de
naaste toekomst. „Die hoeft
niemand te weten; daarom
zitten we nou hier in de sub
tropische tuin van Holiday
Inn. Dan kan niemand ons
afluisteren", meent Van der
Sluys, die z'n kop in het zand
steekt en verder de agenda
beheert.
Kort overzicht van de verga
dering. Van der Sluys, Wim
hierna, is de privé-manager
van de gebruinde en eeuwig
jeugdige Kees van Berkel (35;
gef maar dat is een zetfout), eta
leur-verkoper in de Leidse
binnenstad en behept met
een stemgeluid van hier tot
ginder, waardoor hij zich een
tijdlang Leidse Kees heeft
genoemd. Maar zijn manager
kreeg door, dat Kees zich on
der die naam alleen maar
binnen deze goede stad kon
bewegen en dat, bijvoorbeeld,
„Hilversum" bij optredens
in wijdere zin slechts ge
voelig zou zijn voor de arties
ademhalen voor een nieuw seizoen van het „Leidse" lied: rechts Leidse Kees, alias Van
midden geluidstechnicus Rob Kuyper, links „roadie" Marco Blok.
Op de brug (in de Holidome)
Berkel alias Kees van Leyden,
tennaam Kees van Leyden,
zoals je al een Lucas hebt;
maar Lucas heeft geen stem
van edelmetaal. Kees wel
dus. Verder zien we Rob
Kuyper.(37; eerlijk waar), ge
luidstechnicus, en Marco
Blok (21; duidelijk te zien),
die als „roadie" voor Rob
werkt, maar ook voor Wim
en Kees. Ons kent ons. Wat
is in 's hemelsnaam een roa
die? Joost en andere in de da
verende muziekwereld inge
wijden mogen het weten. Het
is een nog vrij jonge Engelse
soortnaam die iets met „aan
de weg timmeren" te maken
heeft. Een roadie zal dus een
man- en handkracht zijn,
steeds paraat om de artiesten-
trein binnen de gewenste ba
nen te houden. Dat doet Mar
co dan ook.
Ze kunnen het allemaal uit
stekend met elkaar vinden,
de artiesten en hun „hulp
stukken". Zo is Kees vrese
lijk blij met gebaarde Rob:
„die doet het prima", zegt
Kees; „Je vraagt hem om
harder of zachter, meer ef
fect, en hij doet het perfect.
Wat doe ie als artiest met je
stem zonder een goed geluid
team? Niets toch zeker. Het
geluid maakt het voor de ar
tiest". De zanger, of zangeres,
en de geluidstechnicus ver
staan elkaar via gebarentaal.
Je kunt tijdens een optreden
natuurlijk niet staan roepen
en gillen van „zet die kraan
es open of „demp de zaak
een beetje, wil je" of „geef
links een beetje meer po
wer", of „haal die galm er
uit". Nee, je geeft, als artiest,
een geluidsman tekens, en
elk teken heeft een diepere
betekenis, een aanwijzing.
Artiesten klagen soms
Goed, dat weten we nu dus.
Rob (die overigens ook z'n
sporen heeft verdiend als
basgitarist bij, onder anderen,
de groep Mantana zaliger)
gaat over tot het geven van
een weloverwogen algemene
verklaring van zijn techni
sche arbeid. „Het is hard
werken. Soms tegen de klip
pen op, mag u wel weten.
Veel artiesten (niet de Leidse
hoor, nietwaar Kees?) hebben
niet alleen veel noten op hun
zang, maar willen ook graag
veel klagen, mopperen zeg
maar, soms onredelijk. Ze
denken dan als God in
Frankrijk te zijn, maar ze
zijn nog niet je dèt als „het
geluid" ze in hun hemd laat
staan". Wim speelt intussen
met z'n potlood en knikt on
dersteunend; Kees gnuift en
Marco, de uit de kluiten ge
wassen potige twen, glimt
met z'n oogjes en zakt verder
voor de gelegenheid onder
uit. We zetten vandaag het
geluid een hoed met een
pluim op.
Neem nu even Marco, de
doordouwer. Die steekt z'n
knuisten uit, ook als het „te
druk wordt" rond het podi
um. Dan stelt hij paal en
perk aan het eventuele, opge
zweepte volkse enthousias
me. Geen gezeik. Pardon; ex
cuus graag. Maar ook daar is
hij roadie voor. Een knaap
uit een bepaald hout gesne
den. Rob en Marco, een twee
mansbedrijfje met veel lange
kabels en enorme versterkers
en pluggen en boxen en
mixers en vloeken en zuch
ten. Die jongens ziin vaak
uren voorbereidend bezig
voordat een artiestenoptre
den kan beginnen. Rob:
„Harde business". Marco:
„En leuke business ook".
Veel nachtwerk tevens. Wer
ken met banden en cassette
decks. Testen, regelen, corri
geren. Zo komen de dames
en heren artiesten uit het
Leidse „we werken voor
iedereen" in een gespreid
bedje. „Een beresjouwerij,
met wat uit die bestelwagen
komt", vult Wim er tersluiks
aan toe. Het is nu nog vakan-
tietijd en dan besteedt Rob
z'n tijd aan het nakijken van
de spullen.
Kees van Leyden weet ook
alweer wat hij moet gaan
doen op 14 augustus. „Dan
zitten we in de El Cid-week,
voor de aankomende studen
ten op de universiteit. Ik
moet dan optreden als gast
heer in het Van der Werf-
park. Dan zing ik ook „De
Leidse Glibber". Een rotvak
hoor, presentator zijn". Op
zo'n moment denkt Kees, dat
hij liever dassen verkoopt in
de Haarlemmerstraat, of slip
De Katwijkse Boule
vard heeft er een ver
keersbord bij. Ter
hoogte van de Witte
Kerk waarschuwt een
witte driehoek met
rode rand voor de ge
vaarlijke kruising
Boule vard/Strandweg.
Het bord (met een
zwart, schuin kruis op
het witte vlak) maakt
de bescheiden, korte
Strandweg officieel
gelijkwaardig aan de
brede, lange Boule
vard. De Strandweg,
eens een onooglijke
strandafgang, is zelfs
extra verwend. Door
de plaatsing van de
rood-witte driehoek is
hij nu echt officieel er
kend als openbare weg
en zo'n status is ook
nooit weg.
De gemeentepolitie is
niet over één nacht ijs
gegaan, want pas na
veertig jaar is besloten
tot het plaatsen van dit
bord. Het staat er nu
omdat er zich volgens
de heer Kremer, adju
dant van de Katwijkse
politie, de laatste we
ken - gevaarlijke situa
ties hebben voorge
daan. Volgens Kremer
draagt de Strandweg
het karakter van een
openbare weg. Slimme
automobilisten die
vanaf de Strandweg de
Boulevard wilden op
rijden, maakten van
dat „openbare karak
ter" handig en dank
baar gebruik.
Zij reden pardoes de
Boulevard op zonder
verkeer van links
voorrang te verlenen.
Daarmee werd veel
tijd gewonnen; op
drukke dagen rijdt er
vaak één lange file op
de kustweg. Nietsver
moedende medeweg
gebruikers kregen
daardoor de schrik
van hun leven.
Claxons werden veel
vuldig in werking ge
steld, vuisten gebald
en bij tijd en wijle
werd er flink op los
gescholden. Kortom,
een vredige vakanties-
rakter heeft en dus tot
de straten gerekend
moet worden. Om de
autobestuurders op de
Boulevard te waar
schuwen liet adjudant
Kremer, in overleg
met de Dienst Openba
re Werken, speciaal
het driehoekige ver
keersbord op de krui
sing neerzetten.
Eenzelfde bord is
eveneens geplaatst bij
de uitgang van Cam
ping de Noordduinen.
De uitrit van de cam
ping op de Melkweg
wordt ook als een
straat betiteld met
voor het rechtsko-
mend verkeer voor
rang.
temming werd vaak
de grond in geboord
en de toch al rode,
zondoorstoofde hoof
den van de badgasten
in de hete wagens,
kleurden zo mogelijk
nog roder.
Karakter
Over het karakter van
de Strandweg (die, hoe
kan het anders, het
strand met de Boule
vard verbindt) is in de
loop der jaren al veel
geruzied. In de zestiger
jaren, toen de strand-
politiepost nog aan
deze strandafgang lag,
gold de uitrit niet als
een openbare weg. Er
was dus geen sprake
van voorrang verlenen
aan verkeer op de
Boulevard. Deze visie
is echter veranderd.
Aan de Strandweg ligt
een restaurant, er
staan twee strandten
ten en een surfclub.
Het autoverkeer is
daarom behoorlijk toe
genomen.
Door het ongewisse
karakter van deze
weg, werd het pro
bleem voorgelegd aan
de politie. „Men heeft
het min of meer uitge
lokt", aldus adjudant
Kremer die is belast
met verkeerszaken.
Hij vindt dat de
Strandweg wel dege
lijk een openbaar ka-
Dit bord geeft de Strandweg eindelijk status.
