lionel Hampton doet
e deur weer dicht
)rie dagen North Sea Jazz: de verbazing overheerst
EeidaeSoivumt
MAANDAG 14JULI1986PAGINA7
dagen North Sea Jazz. Voor wie het
óde eerste keer meemaakt overheerst
tI de verbazing. Verbazing over het
j$e aantal bezoekers, hun leeftijd, het
geldigende aanbod aan muzikale varië-
v, en vooral over het fenomeen op zich.
n goed beschouwd is het gekkenwerk.
Jj van hot naar her, van de ene grote
y naar de ander, van plekken waar je
ziet naar plekken waar je nog min-
°let. Ik heb ze bijna overal gezien, de
rjhoofden van de in lengte steeds toe
fde Nederlandse jazz-1 iefhebbers. Bij
11Davis, Mezzo for te, Gyro Spy ra, en nog
,0p andere jazztoppers. En waar ik ook
ia het legioen van brede ruggen en lan
ge lijven verzamelde zich steevast voor me,
elk uitzicht op het podium wegnemend.
Maar. klinkt het dan vergoelijkend, het gaat
ten slotte om de muziek. Alsof een uitge
breide discotheek daarvoor niet al alle mo
gelijkheden biedt.
North Sea Jazz biedt, als het programma
zich tenminste niet in de PW A-zaal afspeelt,
weinig bekijks voor mensen onder de, grof
weg, een meter vijfenzeventig. Naarmate de
leeftijd van de gemiddelde jazz- of festival
fanaat afneemt, neemt de lengte toe, zo kan
ik getuigen. En die leeftijd neemt ziendero
gen af. De vriendelijk klinkende muziek
van Mezzoforte, het populairdere werk van
Miles Davis, het trekt een publiek dat nor
maliter in geen jazzcafé te vinden is en dat
van Benny Goodman en Duke Ellington
nog nooit iets hebben gehoord. En teleur
stellingen kunnen dan uiteraard niet uit
blijven.
Zo moet een groot deel van het merendeels
jonge publiek bij Herbie Hancock met ver
bijstering hebben gekeken naar diens pres
taties met zijn kwartet en liep menigeen die
dacht dat Billy Eckstine een tegen de pop
aanleunende jazz-gitarist was verdwaasd
rond. Alleen The Wall Street Crash, met
een in strak jasje gestoken show van inter
nationaal bekende vocale jazztoppers, zal
oud noch jong hebben teleurgesteld.
Het meer in pop dan in jazz geïnteresseerde
publiek kwam overigens toch wel aan zijn
trekken. Met name het programma in het
Tuinpaviljoen, met Weather Update, Mezzo
forte, Spyro Gyra, maar ook optredens in de
Carrouselzaal van groepen als John Mayall
and the Bluesbreakers en dr John the
Nighttripper lijken meer voor de poplief
hebbers geschikt dan voor de gemiddelde
jazz fanaat. Commerciële overwegingen zul
len daarbij ook wel een belangrijke rol heb
ben gespeeld.
Niet alleen dat wekt verbazing het is ten
slotte een jazzfestival maar ook het feit
dat er mensen zijn die daadwerkelijk drie
dagen op het festival rondlopen. Je moet
wel volslagen gek van jazz zijn om daar drie
dagen, alles bij elkaar toch zo'n zessendertig
uur, te blijven ronddarren. Met van zater
dag op zondag, als je de zaterdag tenminste
tot vier uur volmaakte, nauwelijks tijd om
te herstellen van de vermoeienissen, aange
zien het festival zondag om twee uur met
een concert van Al Jarreau alweer begon.
Drie dagen is gewoon te veel, voor mij al
thans. De indrukken die je opdoet, het over
weldigende muzikale aanbod, het zorgt er
voor dat je van dê muziek nauwelijks nog
iets opneemt, dat alles op elkaar gaat lijken
en zelfs echte kwaliteit niet meer komt bo
vendrijven. Als dat de prijs is van een festi
val, van drie dagen onafgebroken jazz, dan
nog liever één concert dat een nooit meer
uit te wissen indruk maakt.
KOOS VAN WEES
TEN VEERTIGDUIZEND MAN
ELFDE NORTH SEA JAZZ FESTIVAL
HAAG Het ging
ns het boekje. Al-
volgens de ervaring
1 weer elf jaar North
ïazz Festival. Lionel
>ton mocht muzikaal
ken de deuren
en het licht uit doen.
ilf vier vanochtend,
ooflijk. Een 73-jari-
luzikant, die met z'n
via bussen en vlieg-
n uit het Finse Pori
»n gearriveerd, twee
00Wten lang enthou-
nie op vibrafoon en op
ejs uitdroeg en dan
/«jiiet te beroerd was
die klappende, jui-
^He, zwaaiende bezoe-
te gunnen wat ze
u»n: toegiften. Héba-
a kwam er alleen
-in het eerste concert,
»rt nummer twee
f} When the saints als
lijter mee. Bandleden
en allang naar het
ek gezwaaid van „dit
t einde, verder gaat
_cht niet", maar Lio-
Gmoest en zou door.
'a bebaarde saxofonist
zop het podium had
/gen al dicht gedaan,
iript met een slordige
^jvoor de mond en het
woordeloos toege-
„Mensen, we kun-
iiet meer", maar de
igldarische bandleider
niz'n overgrootvader
t kunnen zijn, besloot
ets: We gaan dóór.
>rl
"belevenissen maken het
^'Sea Jazz Festival uniek.
alzz-kermis, een carrousel
dfcuziek en alleen maar
k waar je draaierig en
_Jukeld uit komt, maar
an je na afloop zegt: „Ik
I allemaal gezien, de gro-
gens van de jazz, al die
ïn van wie ik de platen
heb staan, de legendes",
een van de aspecten die
Ackets festival zo popu-
^'aken. Naar schatting te-
veertigduizend mensen
Meer evenveel als vorig
j^jvaren er ditmaal weer.
^al jazzkenners? Nee,
rlijk niet. Mensen die de
ale coulissen gebruiken
- een dag of twee. „uit",
in die zoveel mogelijk
rten uit hun geld wilden
•ij en natuurlijk, ook de
ze bezoekers, die tijdig
A voor een plek in een
fjfear-gading en met vier
wleve concerten op een
Si meer dan genoeg stof
ispraak en tegenspraak
je van zeven
>r een voorbeeld: Junior
;n Buddy Guy spelen de
le Carrouselzaal.
bn hevig, maar ook grap-
|met citaten van oude
licks". Een imitatie van
ïe Hooker, een vocale
inferentie tussen Guy
alls over wat de echte
En dan aan het slot,
eigenlijk al weg zijn: een
J van zeven jaar dat door
ouders op het podium
gezet. Zij brengt de
Bannen tot een toegift,
r Wells begint meteen
iiet met de kleine meid:
ftwhere I'm looking"
pij. Zij aapt het hem na.
^ervolgens niet meer stil
Igen. Op de armen van
Aiesgitarist, die het zelf
dan prachtig vindt, repe-
ze naar onbegrijpelijke
£o klein als ze is, de toe-
)rdt er groots door. Een
moment waarvoor ie-
door de knieën gaat.
fiien waren ze niet in die
'olie zaal, maar ze lie-
wel rond tijdens die
lagen North Sea Jazz:
•ouwer Freddie Heine-
^jdie in de perskamer bij
aan anders maar een
teboompje opzette; Eelco
;ppian die het lijf-aan-lijf-
in het Tuinpaviljoen
Raakte, Piet Vink, burge-
|ger Havermans, Paul van
^lJoep van 't Hek, de am-
Jleurs van Engeland, Bel-
Amerika, Zwitserland.
Cuba en de USSR. „From Rus
sia with love" riep presentator
Cees Schrama dan ook tijdens
het concert (in de aan het fes
tivalgebouw grenzende, al
weer tijden uitgedraaide bio
scoop Studio 2000) na het con
cert van Lembit Saarsalu en
Leonid Vintskevitsj. Lembit
op de tenorsax en Leonid ach-
*ter de piano. Prima muzikan
ten. En heerllijk om te horen
dat het ijzeren gordijn voor de
muziek blijkbaar mazen ge
noeg heeft: al spelen de heren
„anders", je hoort de frases en
de „licks" uit zo'n zestig jaar
Amerikaanse muziekhistorie
doorklinken. Reagan en Gor-
batsjov hadden er eigenlijk
naast elkaar bij in de zaal
moeten zitten: Een ontwape
nend concert waar geen Genè-
ve aan te pas kwam. Van
hard-bop, tot en met lineaire
jazz. Van de akkoorden tot en
met „free". Met tot slot een
Driedaagse
voetreis
door de jazz
Amerikaans klinkend volks
deuntje in een superieur Rus
sische jazz-zetting.
Shakespeare-R
Al Jarreau (de duurst betaalde
ster op het festival: honorari
um meer dan de ton die Miles
Davis kreeg) gaf dan wel een
persconferentie, maar ik heb
hem niet horen zingen. Zijn
middagconcert, dat eerst uitge
steld zou worden omdat hij pas
laat op de dag z'n stembanden
in bedwang heeft, vond toch
op de geplande tijd doorgang.
Goed voor de mensen die al
een kaartje hadden, jammer
voor mij. Maar ja, wat je mist
op het North Sea Jazz, kan je
op een hoop manieren inhalen.
Van Jarreau heb ik maar een
plaat gekocht in een van de
winkeltjes in de kelder. En
wie bijvoorbeeld geen geld
over had voor Ray Charles
kon de Genius of Soul uitge
breid genieten via de groot
beeld-video elders in het ge
bouw. Ray Charles was trou
wens als vanouds. Z'n stem
blijft vertrouwd-sentimenteel
heen en weer schuiven tussen
hoog en laag, tussen „ballad"
en „blue" (met een bijna com
pleet nummer in kopstem) en
met - voor wie dat een aantal
jaar geleden al hoorde - be-
Stevig besnaarde emoties bij bassist Rufus Reid uit het kwartet
van de „koele" saxofonist Lee Konitz op de openingsavond van
North Sea Jazz.
Lionel
Hampton, 73
jaar oud en
alweer de
overwinnaar in
Paul Ackets
jaarlijkse
vanmorgen
tegen half liet
hij persoonlijk
het doek vallen
over het elfde
North Sea
Jazz.
Herbie Hancock: geen „funk
maar koel-klassiek
kende grapjes met een rollen
de Shakespeare-r in „Some
enchanted evening". Bij Car
men McRae blijkt de tijd wat
steviger z'n tanden in de voca
le middelen te hebben gezet:
Tijdens haar tweede concert
kruipt ze achter de piano (op
zichzelf bijzonder, want dat
hebben we hier van haar nog
nooit gezien), maar wat ze laat
horen is toch wel erg mager.
Zeker in vergelijkign met de
haar voorafgaande muzikan
ten: Milt Jackson (met een
mooie versie van „Django"),
Cedar Walton en Ray Brown.
Geen jazz om temidden van
het North Sea-geweld van je
stoel te rollen, maar kamer
jazz van kaliber.
Op een andere manier hetzelf
de bij Herbie Hancock. Niets
voor de mensen die dachten
een „funky" Hancock, met
misschien wel een „scratch"-
nummer te horen. Hancock
(die vertraging had met z'n
vliegtuig en daardoor oorzaak
was voor een uitloop van de
zondagconcerten) speelde als
vanouds. Dat wil zeggen: jazz
als uit de tijd van VSOP, met
oude maten als de formidabele
Ron Carter op bas en Al Fos
ter op drums en de zeer geta
lenteerde nieuweling Branford
Marsalis op tenor- en sopraan
sax. Maar ook: jazz om over na
te denken, met improvisaties
via modern-klassieke toon
reeksen, ingekeerd en medita
tief. Een verrassing, al werd
die gebracht in een koele ver
pakking.
Nog zo'n verrassing: Pianist
Ahmad Jamal, terug van -
voor ons - heel lang weg ge
weest. Nu in een echt fantas
tisch concert met trio. Jamal,
ooit inspiratiebron voor Miles
Davis, lijkt op de piano een
zelfde ontwikkeling als Miles
doorgemaakt te hebben: Niet
meer het subtiele „pingelen"
van weleer, maar een stevige
invlied van de percussie-in
strumenten, ruimte voor li
neaire improvisaties. En dat
alles in een met waarderend
knikjes en seintjes gelardeerd
samengaan met z'n mede-mu
zikanten.
Miles Davis: tv-acteur
Miles was de opening van het
elfde North Sea Jazz op vrij
dag. Zaterdagavond was hij op
de Nederlandse tv te zien als
acteur in een aflevering van
Miami Vice (de hese Miles
speelde er een bordeelbaas).
Op de film zag je hem in elk
geval tien keer beter dan in
het concert waar hij zich ver
stopte of van zijn slechtste
(lees: achter-)kant laat zien.
Nog een bruggetje tussen jazz
en film: de Olympia Brass
Band, de oude New Orleans-
mannen die de harten van
heel wat festivalgangers sta
len, zijn bekender dan we wis
ten: Ze speelden een rol in de
James Bond-film „Live and let
die". En toch simpel gebleven.
Paul Acket laat weten dat het
festival dit jaar misschien wel
vier miljoen gulden gekost
heeft, dat ons volgend jaar de
twaalfde versie wacht en bo
vendien dat het Haagse Con
gresgebouw in '88 eindelijk de
lang verwachte extra-zaal zal'
hebben. Ruimte voor achtdui
zend man extra. Mooiste vraag
tijdens een slotpersconferentie
door een Engelse verslaggever
aan Acket: „Hoopt u winst te
maken met dit festival". Ac
ket, onderkoeld: „Yes".
Er zijn nog veel meer namen
te noemen uit de barre voet
tocht door de zalen van het
Congresgebouw: De verplette
rende warmte bij Ray Barretto
(een Colombiaan in het pu
bliek: „Bij ons zou iedereen op
die muziek staan te dansen";
ik: „Wat je nu aan deinende
mensen ziet is hier al iets
unieks"), de niet stil te krijgen
zigeuners van de groep Piotto
uit Brugge, en die Japanner
die me uit een miniem appa
raatje een stereo-opname van
de nog altijd welluidend Billy
Eckstine laat horen. In de zaal
opgenomen en zó geschikt
voor de plaat. Een mede-luis
teraar: „Ik geef het je op een
briefje dat je straks in Japan
méér platen van het North Sea
Jazz festival hebt, dan er bij
ons te vinden zijn". Ach, geen
probleem. Wij hebben geen
platen nodig. Wij kunnen vol
gend jaar weer. Op 10, 11, en
12 juli. Ik zal er in elk geval
zijn.
TEKST: BERT JANSMA
FOTO'S: TJERK HERINGA
De Amerikaanse Cami Thompson zingend op de muziek van pianist Rob Agerbeek.
ZOETERMEER PROMENADÉ 1.
2, 3.Cobra (al); wo. 20.00. ma.
di. 19.00. 21.30. ma. di. wo.
14.00. Polica academy 3 (al);
wo. 20.00. ma. di. 19.00, 21.30.
ma. dl. wo. ook 14.00. Peter
Pan; 14.00.
DEN HAAG* ASTA 1 (Spul 27,
tel. 463500): Police academy III
(al); 14.00. 19.00, 21.30. ASTA
2 (Spui 27, tel. 463500): The je
wel ot the Nile (al); 14.00, 18.45.
21.15. ASTA 3: Pretty in pink
(al);: 14.00. 19.00, 21.30. BA
BYLON 1 (naast Centraal Sta
tion. tel. 471656): E.T. (al); 14.00,
19.00, 21.30. BABYLON 2: Out
ot Africa (al); 14.00. 20.15.
BABYLON 3: Romancing the
atone (al); 19.00, 21.30. CINE
AC 1 (Buitenhof 20. tel. 630637):
Stallone ia Cobra (16); 13.15,
16.00, 18.45, 21.30. CINEAC
2: D.A.R.Y.L. (al); 13.15, 16.00.
18.45, 21.30. CINEAC 3: Ru
naway train (12); 18.45, 21.30.
EUROCINEMA (Leyweg 910,
tel. 667066): Police academy III
(al); 14.00, 19.00, 21.30. ME-
TROPOLE 1 (Carnegielaan. tel.
456756): Short circuit (al);
13.15, 16.00, 18.45, 21.30.
METROPOLE 2: Maxie (al);
13.15, 16.00. 18.45, 21.30.
METROPOLE 3: Highlander
(16); 18.45, 21.30. METROPO
LE 4: Gandhi (al); ma. Catch 22
(16); di. The Glenn Miller Story
(al); wo. dag. 13.15, 16.00, 18.45.
21.30. ma. 14.00, 20.00. ME
TROPOLE 5: Ginger Fred (al);
13.15, 16.00, 18.45, 21.30.
ODEON 1 (Herengracht 13,
tel. 462400): Stallone ia Cobra
(16); 13.45, 18.45, 21.30. ODE
ON 2: Hot reaort (16); 13.45,
18.45, 21.30. ODEON 3: The
hitcher (16); 13.45, 18.45, 21.30.
ODEON 4: Back to the future
(al); 13.45, 18.45. 21.30. LE
PARIS 1 (Kettingstraat 12b, tel.
656402): Meisjes die op de baas
vallen (18) 12.00 tot 22.30. LE
PARIS 2: Hard core (18); 12.15
tot 22.45. LE PARIS 3: Sex-
cruise (18); 12.30 tot 23.00.
HAAGS FILMHUIS (Denneweg
56. tel. 459900): Zaal 1: Abel;
19.30. 21.45. Zaal 2: Death in
Venice; 19.15, 21.45. Zaal 3:
Films of the fifties V: The
wrong man; ma. Deadline
U.S.A.; di. The line up; wo. dag.
19.30, 21.45.
KINDERVOORSTELLINGEN:
BABYLON 1: E.T.; 14.00.
BABYLON 3: De troetelbeer
tjes; 14.00. CINEAC 3: Peter
Pan; 13.15, 16.00. EURO CI
NEMA: Police academy III;
14.00, 19.00, 21.30. METRO
POLE 3: Feestelijke revue van
tekenfilmsterren; 13.15, 16.00.
Carmen McRae, tijdens haar tweede concert ook achter de piano: slijtage in de stem.
Ook het publiek doet aan jazz tijdens North Sea: een muzikale jongedame op een van de
demonstratie-piano's.
