Van Bentum
bleit voor
Amerikaanse
Contact met atleten staat
ivoor Jos Hermens centraal
■;IK BEN IN VORM EN
wjOED VOORUIT GEGAAN"
Techniek
Delegeren
Nuttig
Bescherming
'Eoidóc&ni/ta/nt1
San Diego
rdi
kRNEVELD - Conny van Ben-
is terug in Nederland. Met
jjn in het hart. De twee jaar du-
lde studie-sporttijd in Amerika
jhoort definitief tot het verleden,
de aanstaande mondiale titelstrijd
i Madrid, waarvoor de plaatsbe-
Ijzen vandaag, morgen en ko
kend weekeind in Amersfoort op
Nederlandse kampioenschappen
«orden verdeeld, wordt naar alle
raarschijnlijkheid haar laatste gro-
internationale optreden. Vanaf
jptember staat een studie medicij-
JJrn, die zij in 1983 aan de
Jtrechtse universiteit begon, cen-
zfaal in het leven van de Barne-
ofeldse. Het Europees kampioen
schap laat Conny van Bentum vol-
';nd jaar zeker schieten, over een
yentuele deelname aan de Olym
pische Spelen in Seoel in 1988 twij-
"jlt zij nog. „Als ik er over een jaar
njog genoeg zin in heb, dan over
steeg ik misschien om door te gaan
en met '88. Nu is het nog
wfoortvarend heeft de twintig-jarige Van
vaentum de voorbije maanden in Ameri-
k a toegewerkt naar de wereldkampioen
schappen, die in augustus in de Spaanse
eejbofastad Madrid worden gehouden,
ssport en studie, aan de hoog aangeschre-
oven universiteit van Berkeley in Califor-
zijtia, bleken in Amerika uitmuntend ge-
epmbineerd te kunnen worden,
mjportief gezien boekte de Barneveldse in
1 laar tweede en laatste Amerikaanse jaar
iyvel degelijk vooruitgang. Een Neder-
wfcnds record op de 100 meter vlinderslag
1.00,75, gezwommen bij internationale
vedstrijden in Mission Viejo), een stu-
lententitel op de 200 yards vrije slag en
Ine zeges op de open korte baankampi-
ienschappen (25 yards), op de 100 en
(200 yards vrije slag en op de 100 yards
dllinderslag, geven de bewijzen van de
s rogressie feitelijk aan.
bepren Moe-Thornton, winnares van een
epuden medaille op de 200 meter vlin-
ijlerslag tijdens de Olympische Spelen
1972, heeft Conny van Bentum de
ztfoorbije maanden klaargestoomd voor
ode wereldkampioenschappen, die, door-
hlat het de allereerste Oost-West-strijd
inds vier jaar is, een extra dimensie
.■eiebben. De vooruitgang die de Barne-
jk/eldse met name dit voorjaar tentoon-
aiipreidde, dankt zij ondermeer aan het
uuur op techniek geschoeide trainings-
eanderricht, dat zij in California genoot.
uiDe toegenomen spurtkracht van de
w£)WK-zwemster is opmerkelijk. In één
oiyan de vele wedstrijden in de aanloop
naar de wereldkampioenschappen, vori
ge maand in Mission Viejo, dook zij
0,21 seconde onder het nationale record
op de 100 meter vlinderslag, dat Anne-
marie Verstappen sinds begin 1985 in
haar bezit had. Die record-overname
vooral en een veroverde studententitel
hebben aangetoond, dat Conny van Ben
tum in een glanzende vorm steekt.
Een vorm die perspectief biedt op bevre
digende resultaten in Madrid. Op de we
reldkampioenschappen in augustus wil
de Barneveldse zich etaleren. Haar vorig
jaar zomer op de Europese kampioen
schappen in Sofia ietwat gekrenkte eer
en naam wil zij opvijzelen. Op onver
klaarbare wijze vielen de prestaties van
de zwemster in de Bulgaarse hoofdstad
tegen. Eén individuele medaille (brons
op de 100 meter vrije slag) en twee esta
fette-medailles (zilver en brons) bemach
tigde zij in Sofia. Een magere oogst in
vergelijking met de medaille-regen op de
EK van 1983 in Rome, waar zij met vier
individuele en twee estafette-medailles
de totale Nederlandse inbreng voor haar
rekening nam.
Van Bentum:'„Ik heb in Amerika veel
wedstrijden gezwommen in 50 meterba-
den en over de resultaten van die wed
strijden ben ik zeer tevreden. Die duiden
erop, dat ik op de goede weg ben. Ik ge
bruikte al die wedstrijden om weer te
wennen aan het zwemmen in een 50 me-
terbad, om in het wedstrijdritme te ko
men en als training op weg naar de se
lectie-wedstrijden. Dat het meteen zo
goed ging, verbaasde mij. Ik was er wel
heel blij mee".
De buit was dit jaar groter dan vorig sei
zoen. „In het eerste jaar won ik op de
studenten kampioenschappen de 50 vrij
en werd ik één keer derde op de open
Amerikaanse kampioenschappen. Dit
jaar was ik naast de 200 vrij veel beter
op de vlinderslag. De resultaten waren
dit jaar beter, maar qua trainingsopzet
en -inhoud was het niet anders dan vorig
jaar. Ik heb voortgebouwd op de ver
hoogde trainingsintensiteit, waar ik in
het eerste jaar mee te maken kreeg, en
op de verbeterde techniek. Het heen tijd
nodig gehad om dat blijvend in mijn
slag te handhaven en ik denk, dat ik
daar nu de resultaten van heb gezien".
Van Bentum heeft in Amerika nog eens
extra aan haar techniek kunnen sleute
len. „Natuurlijk heb ik hier in Neder
land ook aandacht besteed aan mijn
techniek. Ik heb zelfs hele goede tech
niektraining gehad, maar ik heb altijd
één trainster, Rianne Smit, gehad. Dat is
uitzonderlijk in de zwemwereld, dat je
van jongs af aan bij éénendezelfde train
ster blijft. Ik had het hier naar mijn zin,
maar ik denk, dat het goed is geweest,
dat ik in Amerika onder iemand anders
heb kunnen trainen. Iemand, die mijn
slag niet kende, die naar andere dingen
keek, die dingen zag, die nog verbeterd
konden worden in mijn slag. Ik denk,
dat je, als je op een niveau bent geko
men waar ik nu op ben, juist die kleine,
extra aanwijzingen nodig hebt. Die kun
nen net het verschil uitmaken'.
Van Bentum ontkent dat zij in Amerika
louter oog heeft gehad voor het zwem
men. „Ik had in eerste instantie niet ge
pland, dat het een periode van twee jaar
zou worden. Ja, dat ene jaar beschouwde
ik min of meer als een adempauze. Niet
dat daar niet gestudeerd hoeft te worden,
Berkeley is een hoog aangeschreven uni
versiteit. Ik ging er heen voor het zwem
men, maar als ik het achteraf bekijk, dan
heb ik wel heel hard gestudeerd. Dat
wordt ook van je verwacht. Zodra je on
voldoendes haalt of niet genoeg vakken
doet, dan kun je gewoon niet voor het
universiteitsteam uitkomen. Die strenge
maatregelen zijn er gelukkig. Ik zeg ge
lukkig, omdat ik vind dat je beide, het
zwemmen en de studie, goed moet doen.
Berkeley is één van de beste universitei
ten van Amerika. De eisen zijn daar erg
zwaar. Dat wist ik van te voren. Ik heb
in tijd meer aandacht aan het zwemmen
besteed, maar het is niet zo, dat er niet
gestudeerd werd".
Madrid wordt voor enkele Nederlandse
toppers mogelijk het laatste grote evene
ment. „Voor mij wellicht ook", zegt Van
Bentum. „Het is niet, dat ik er genoeg
van heb, helemaal niet. Ik vind zwem
men nog steeds hartstikke leuk en ik
verbeter mezelf nog steeds. Dus eigenlijk
zou er geen reden zijn om ermee te stop
pen. Maar ik wil in ieder geval na de we
reldkampioenschappen mijn aandacht
richten op mijn studie en het wat rustig
aan gaan doen wat het zwemmen betreft.
Ik zie mezelf echt niet naar de Europese
kampioenschappen gaan volgend jaar,
misschien naar de Universiade. Als ik er
over een jaar nog genoeg zin in heb, dan
overweeg ik misschien om door te gaan
tot en met de Olympische Spelen van
'88. Het is nog vaag, maar Madrid kon
ook mijn laatste grote toernooi weieens
zijn".
Van Bentum voorspelt voor het Neder
landse zwemmen overigens geen gouden
toekomst. „Het ziet er naar uit, dat de
kern van de Nederlandse ploeg, die al
vanaf'81 bij elkaar is, óf gaat stoppen óf
het volgend jaar rustig aan gaat doen.
De toekomst ziet er bepaald niet goed
uit, zowel bij de dames als bij de heren.
Ik denk, dat daar nü weinig aan te doen
is. Alle aandacht die er is, zal gericht
moeten worden op de opvolging, in de
vorm van training en begeleiding voor
zover dat mogelijk is, want anders kan
Nederland inderdaad weieens een fors
eind gaan terugvallen".
„Wat kan de KNZB nu doen?", vraagt
Van Bentum zich af. „Het zat er aan te
komen, dat een dezer dagen de groep
van '81 uit elkaar valt. Ik had zelfs ver
wacht, dat er na '84 al een paar zouden
stoppen. Dat ze zijn doorgegaan, heeft
aan opvolgers niets opgeleverd. Het is
een beetje laat nu. Er zit een aantal top
pers aan te komen, de meisjes Muis, Ka
rin Brienesse, Linda Moes, maar groot is
dat aantal niet'.
Van Bentum pleit er vervplgens nog
maar eens voor dat een stage in Amerika
veel goed kan doen. „Als er mensen zijn,
die er al over zaten te denken, dan moe
ten ze de mogelijkheid aanpakken en
niet aarzelen. Ik heb aangetoond, dat het
wel degelijk wat kan worden. Ze verba
zen zich er in Amerika over, dat er nie
mand uit Nederland komt. De halve se
lecties van Engeland, Zweden, Duitsland
en Frankrijk zitten er. Het is in Neder
land nooit aangemoedigd. In Zweden
wel. De Zweedse zwembond zegt: ga er
heen, je kan een studiebeurs krijgen, pak
het aan. Vrijwel alle toppers uit Zweden
zijn er geweest".
„Ik", zegt Conny van Bentum, „heb to
taal geen aanmoedigingen van de bond
gehad. Ook niet na het eerste jaar. In de
ogen van de KNZB heb ik geluk gehad.
Ik denk, dat er ontzettend veel mogelijk
heden zijn in Amerika. Een combinatie
topsport-studie is in Nederland, net zo
als in andere Europese landen, niet ide
aal. In Amerika wel'.
HANS VOS
mi
MOLENHOEK - Een leven tussen atle-
ten en organisatoren van atletiekevene-
.menten; zo kan het werk van Jos Her-
"mens het best worden omschreven. De
ex-middenafstandloper steekt
.T. bij na al zijn tijd in het begeleiden van
sterren en aankorpend talent en het con
tracteren van lopers zoals voor de mara-
thon in Rotterdam en de Fanny Blan-
kers Koen-games die gisteravond in
Hengelo werden gehouden. Terwijl hij
ook nog eens een groot aandeel heeft in
het slagen van de marathons in Chicago,
N New York, Boston en Londen. Hoewel
Hermens, die onder contract staat bij
■sportartikelenfabrikant Nike, met die
baan bij wijze van spreken dag en nacht
ce bezig is en van haver naar gort reist (zo
steekt hij alleen al jaarlijks zo'n tien keer
ee de grote plas over om in Amerika zijn
et contacten te onderhouden en toert hij
;cdoor vrijwel geheel Europa) maakt de
inwoner van het onder de rook van Nij-
al megen gelegen Molenhoek zich over het
ontbreken van vrije tijd niet druk. „Ik
het leuk dit te doen. Ik wilde graag
al bij de sport betrokken blijven en dat is
lai op deze manier prima gelukt. Dit werk
ar vergt weliswaar veel uren, maar ik vind
dat je dat er voor over moet hebben als
je van je hobby je beroep kunt maken".
J Hoewel de commercie en dus de jacht
D- op het grote geld een steeds voornamere
■j. rol speelt in de atletiekwereld, hoewel
gelukkig nog niet vergelijkbaar met ten-
eE nis en wielrennen en in de atletiek nog
I' steeds het recht van de sterkste geldt,
kan niet worden gesteld dat Jos Her-
;!.mens is aangestoken door die dollar-
L koorts. Zelfs verre van dat. Bij Hermens
staan de atleten voorop. Hij steekt der-
halve veel tijd in het sociale contact met
jf de bij zijn broodheer onder contract
a| staande vedetten zoals de Nporse kilo-
jjJ metervreetster Ingrid Kristiansen en
J daarnaast doet hij meer dan zijn best
om de atletiek in Nederland meer be
kendheid te geven. Daarom steekt hij
ook met liefde zoveel uren in het aan
trekken van een goed deelnemersveld
voor de FBK-games.
Hermens: „Als ik het zakelijk bekijk,
dan zou ik nu niet hier, maar in Ameri
ka moeten zitten, maar ik vind dat ie
dereen zijn schouders moet zetten onder
het slagen van de twee internationale
eveneipenten die ons land rijk is, Rot
terdam en Hengelo. Die moet je koeste
ren en dat is echt geen verkooppraatje.
Dat meen ik echt".
Een goed contact met de atleten staat bij
Hermens centraal. Hij: „Ik ga graag met
mensen om, maar dat blijkt ook wel uit
mijn opleiding (sociale academie, red.)
en daarnaast is het noodzaak. Ik kan nu
eenmaal niet met een grote geldbuidel
zwaaien zoals voor wedstrijden als in
Zürich en Brussel wel geschiedt, zodat ik
het echt moet hebben van de contacten.
Dat is trouwens ook het beste; want dan
kun je ze nog eens weer vragen. Ais het
geld de doorslag moet geven, is het
meestal slechts een eenmalige zaak. Het
sociale aspect spreekt me toch aan. Daar
geniet ik het meeste van".
„Dat onderhouden van contact vergt
weliswaar veel, ontzettend veel tijd,
maar dat heb ik er graag voor over. Bo
vendien is dat iets dat je met kunt dele
geren. Die contacten moet je zelf onder
houden. Dat door een ander laten doen
heeft geen zin. Zelf doe ik mijn voordeel
er echter ook mee. Ik leer van de trai
ningswij ze van de atleten en probeer te
helpen bij het oplossen van problemen,
terwijl ik door de ervaring die ik op die
manier opdoe weer anderen bij kan
staan met trainingsadviezen. Iedereen
probeer ik zo te helpen, het liefst echter
aankomende talenten, omdat je daar het
meeste plezier aan beleeft".
„Niet alleen atleten profiteren trouwens
van mijn contacten. Kijk alleen maar
naar de komst van Ingrid Kristiansen
naar Hengelo. Normaal is een atlete van
dergelijke klasse niet betaalbaar voor
zo'n evenement, omdat er dan niet vol
doende overblijft voor het aantrekken
van de broodnodige tegenstanders. Voor
elke wegwedstrijd in Amerika ontvangt
zij minimaal vijftienduizend dollar, ter
wijl ze nu alleen voor reiskostenvergoe
ding komt. Dat dat mogelijk is, komt
omdat ik weet dat ze graag een aanval
op het wereldrecord op de vijf kilometer
wil doen en deze wedstrijd bovendien
paste in haar schema ter voorbereiding
op de tien kilometer straks in Oslo. We
hebben er dus beiden profijt van. Henge
lo verdient dus aan mijn samenwerking
met haar, terwijl Ingrid er mogelijk op
den duur toch baat bij heeft. Als de re
cordpoging immers slaagt stijgt haar
toch al niet geringe marktwaarde (hon
derdduizend dollar voor een marathon)
nog".
Hermens, die in 1978 door herhaaldelijk
blessurepech (in totaal werd hij vijf keer
geopered) een streep moest zetten onder
zijn eigen carrière, zou graag als trainer
werkzaam zijn om vooral beloftevolle
jongeren te begeleiden, maar zo'n taak
zit er voorlopig niet in. Ten minste, in
Nederland niet. „Op zo'n manier zou ik
ook wel in de sport werkzaam willen
zijn en weet zeker dat ik me op dat ge
bied nuttig zou kunnen maken, maar
hier zie ik zoiets niet zitten. De huidige
manier, waarop de bond bezig is, werkt
nu eenmaal conflicten in de hand. Ik
zou met de bestuurders ten minste zo
overhoop liggen, omdat ik de kant van
de atleten kies en de KNAU dat nog
steeds niet doet. Onvoorstelbaar eigen
lijk, omdat je er als bestuurslid nu een
maal bent voor de atleten en niet an
dersom".
Jos Hermens bekent ruiterlijk dat een
evenement als de FBK-games een zekere
druk op zijn schouders legt, omdat de
organisatoren nu eenmaal een zo sterk
mogelijk veld in huis willen halen en
daar een wedstrijd nu eenmaal mee staat
of valt. En het aantrekken van toppers is
nu eenmaal niet eenvoudig, vooral niet
omdat „Hengelo" niet de enige is die
toppers wil hebben. Bovendien zijn atle
ten ook nog bijzonder blessuregevoelig,
waardoor je in één klap van je visite
kaartje kunt worden beroofd.
Hermens: „Hoe graag je het veld ook zo
aantrekkelijk mogelijk wilt hebben, je
kunt een atleet niet dwingen mee te
doen. Iemand die geblesseerd is krijgt
van mij ook bescherming, omdat ik uit
ervaring weet hoe gevaarlijk forceren
kan zijn. Soms moet je terwille van het
publiek wel eens concessies doen, maar
dat mag nooit ten koste van een atleet
gaan. Je kunt in dit vak toch nooit voor
zichtig genoeg zijn. Aankondigen dat bij
voorbeeld een man als Coe komt, terwijl
de onderhandelingen nog niet definitief
zijn afgesloten, daar houd ik dan ook
niet van. Je loopt dan alleen maar het ri
sico dat je je naam te grabbel gooit.
Daar heen niemand iets aan".
„Zijn" sterren verdienen weliswaar han
denvol geld, maar dat is er voor de ma
nager zelf niet bij, omdat hij niet op pro
visiebasis werkt Hij: „Rijk hoef ik er
niet van te worden. Als ik er maar van
kan leven, dat is voldoende. Meer dan
een biefstuk per dag kun je bij wijze van
spreken toch niet eten en bovendien ben
ik nog vegetariër ook". Aan de buiten
kant lijkt het ideaal te zijn om van het
ene evenement naar het andere te vlie
gen, maar in werkelijkheid valt dat hard
tegen. „Echt van de steden zie ik vrijwel
nooit iets. De kennismaking blijft vrij
wel bepekt tot hotel, stadion en vlieg
veld. Ik ben dan echt geen toerist. Kom
zelfs vaak slaap tekort omdat ik, nadat
ik de atleten na een wedstrijd heb ge
sproken, vaak ook nog moet overleggen
met de organisatoren. Dat overleg met
de atleten is trouwens bijzonder belang
rijk. Die moeten weten dat je er óók
voor hen staat als de prestaties eens
minder zijn. Juist dan is een goede bege
leiding gewenst. Bovendien hangt een
carrière vaak van simpele dingen af en
daar kom je vaak pas achter door lang
durige gesprekken".
De onderbreking van een jaar lijkt
„Hengelo" met een blik op het deelne
mersveld geen kwaad te hebben gedaan.
„Naambekendheid was nu nog groot bij
de atleten, maar het had natuurlijk niet
langer moeten duren, want dan wordt
het steeds moeilijker om er weer tussen
te komen. Vergeet niet, de kalender
(voor volgend jaar is een optie genomen
op zondag 19 juli, red.) ligt behoorlijk
vast en bovendien wordt het Grand
Prix-circuit steeds belangrijker. 1 Het
wordt dan ook noodzaak dat we weer de
IAAF-status krijgen, omdat je op die
manier voor extra-ondersteuning in aan
merking komt, omdat het nu eenmaal
niet gemakkelijk is om op te boksen te
gen die grote wedstrijden. Daar mag je
ons natuurlijk ook niet mee vergelijken.
Om desondanks toch een goed veld te
behouden, moet je creatief naar de atle
ten toe zijn".
HANS VAN DEN BERGHE
ZATERDAG 28 JUNI 1986
Deze week trof ik een Amerikaanse toe
rist, die lak heeft aan terroristen en nu
cleaire straling. Een mogelijke vliegtuig
kaping of bomaanslag op een luchthaven
en de met potentiële Tsjernobyls volge
bouwde Oude Wereld hadden hem niet
afgeschrokken. Hij was gewoon in de
States op het vliegtuig gestapt en ver
toefde een paar dagen in ons land op het
moment dat ik hem ontmoette.
Een iets te lange korte broek met grote
geel-groene ruiten om de wat bleke be
nen. Een van de modernste snufjes voor
ziene fotocamera bungelend op de door
wat in al te overvloedige hoeveelheden
geconsumeerde hamburgers en fried
chickens wat uitgedijde door een
schreeuwend paars T-shirt bedekte buik.
Toch bleek hij best aardig. Bob heette
hij en hij stamde uit San Diego. Aan
welke plaatsnaam hij onmiddellijk de
bijbehorende staat koppelde, hetgeen zo
gebruikelijk is als Amerikanen in het
buitenland met elkaar kennis maken.
De naam van de staat drong niet tot me
door, afgeleid als ik werd door zijn ko
lossale, in camouflagekleuren uitgevoer
de bril. Die in het jargon waarschijnlijk
zou worden aangeduid als Gezicht '78.
Wat me daarnaast het meest frappeerde
was het feit dat hij uit San Diego kwam.
Hetgeen me onmiddellijk de ingeving
opleverde hem mee te noden in een ho-
reca-etablissement, waar kort daarna
beelden van de Mundial zoudep worden
getoond.
Het was woensdagavond kort/vr~- mid
dernacht en de wedstrijd België-, ngenti-
nië stond op het punt van beginnen.
Voetbal kende hij niet, vertelde hij me
terwijl we door de stille straat wandel
den. Hij had er wel eens iets over gele
zen in een krant. En ook in een sport
tijdschrift waren hem jaren geleden wel
eens de namen van Beckenbauer en
Cruijff opgevallen. Maar hij had ze nooit
zien spelen. Hij kende slechts één soort
voetbal, het Amerikaanse. Die bezig
heid, die wordt bedreven door van
schouderpantsers en helmen voorziene
atleten. Dat vond hij wel aardig om naar
te kijken. Hoewel hij er niet voor thuis
bleef, zei hij. Daarvoor bood San Diego
te veel andere mogelijkheden van ver
tier.
Maar voetbal wilde hij wel eens zien.
Hij had die avond toch niks anders te
doen. En bij gebrek aan voldoende aan
spraak van landgenoten die zich wel iets
gelegen laten liggen aan eventuele ter
reur en mogelijke straling was mijn ge
zelschap hem bijzonder welkom. Zoals
hij mij met een niet alleen door zijn ac
cent rollende tong verzekerde.
Nee, dat er in Mexico zoiets aan de gang
was als het wereldkampioenschap voet
bal, daar had hij geen flauwe notie van
gehad. Is de Joe-Es daar ook bij?, haakte
hij gretig in. Om na het ontkennende
antwoord iets van zijn enthousiasme te
verliezen, maar onmiddellijk compensa
tie te vinden bij het ontwaren van zijn
favoriete merk whiskey op het rek achter
de inmiddels bereikte toog.
Op het televisiescherm was inmiddels de
presentatie van de ploegen aan de gang
en bij het in beeld komen van de voet
ballers ontsnapte een zucht van verba
zing aan zijn indrukwekkende torso.
Terwijl zijn camera spontaan naar voren
sprong riep hij: „Wat een kleine manne
tjes zijn dat". Waarna ik hem op het
moment van projecteren van de naam
en beeltenis van Maradona op de schou
der klopte en meedeelde dat hij straks
op die man moest letten. Dat is de grote
ster van het toernooi, liet ik er ter ver
duidelijking op volgen.
En Maradona stelde mij niet teleur.
Hoewel mijn Amerikaanse bargenoot
herhaaldelijk zijn gaandeweg wat troebe
ler wordende blik Tiet afdwalen naar eni
ge niet in voetbal geïnteresseerde, in de
hoek gezeten dames miste hij de twee ju
welen van Maradona niet. Met inmid
dels enig bijgebracht begrip voor de spel
regels liet hij zijn vuist dreunend op de
met lege glazen volle bar neerkomen op
de momenten dat Maradona de hele Bel
gische defensie op het verkeerde been
zette en scoorde.
Pfff, kwam het hem moeizaam over de
lippen. Als blijk van medelijden met
Pfaff, die eindelijk zijn meerdere in de
Mundial had gevonden. Hell of a player,
stootte mijn metgezel uit, waarna hij een
ferme teug nam uit het nog half volle
whiskey-glas.
Hij keek me aan met bloeddoorlopen
ogen. Het ene been op de stootrand van
de bar, het andere naar evenwicht zoe
kend op de grond. Je had gelijk, he's gre
at. Really great. Waarop hij, inmiddels
nauwelijks verstaanbaar, informeerde
naar de voornaam van Maradona. Het
„Diego" had op hem de uitwerking van
Three Miles Island. Hij begon de trillen,
zijn ogen schoten vuur en zijn mond
vertrok zich tot een afzichtelijke grimas.
„Diego, Diego, San Diego", klonk het
hortend. Hij zeeg neer op zijn kruk.
Waarop hij zijn kreet herhaalde, met een
verdubbeld volume. De meisjes in de
hoek keken verbaasd op. Hij zag het
niet. „San Diego. That's great".
Ik heb mijn Amerikaanse kennis al ver
vóór het laatste fluitsignaal vergezeld
naar zijn hotel. Op weg naar zijn kamer
hoorde ik hem, stommelend door de
gang, moeizaam herhalen: Diego. San
Diego. Maradona. Ik heb hem op zijn
bed gelegd, heb de deur achter me dicht
getrokken en ben naar de lift gelopen.
Op het moment dat de deuren open
schoven verstijfde ik ineens. Van verder
op de gang had het ineens, op een toon
die door merg en been ging, geklonken
„San Diego Maradona".
Ik stapte in. En zag de laatste minuten
van Belgié-Argentinië. En besefte dat
mijn Amerikaanse vriend gelijk had. San
Diego.
BUYS
