Boris en Steffi
een paar apart
na Ie
'omeo Zondervan verkiest Ipswich boven FC Den Haag
■bet Binnenhof
ZATERDAG 24 MEI 1986
Boris Becker
en Steffi Graf
hebben meer
gemeen dan de
streek waar ze
geboren zijn.
Beiden zijn
lang en stevig
v DARIJS - Of het nu door de
Gründlichkeit komt, de mentali-
/Jeit, het aanwezige talent of zo
maar het toeval laat zich slechts ra
den, een feit is dat vanaf komend
weekeinde de ogen van tennismin-
nend Europa zullen zijn gericht op
Boris en Steffi. Op Roland Garros,
rzoin het zuiden van Parijs moet dit
duo met de naam van een Walt-
iaaOisneyproduktie, trachten zichzelf
én de natie nog meer glans te ver-
Schaffen met een aansprekende
idvprestatie op de gravelpiste.
Boris Becker en Steffi Graf behoren in-
vanmiddels tot de wereldtop en heel Duits
land voelt zich in zijn chauvinistische
eevoelens gesterkt als het jeugdige twee
tal ook in de Franse Lichtstad op opval
lende wijze potten gaat breken.
Boris en Stem zijn een paar apart en een
zeldzaam koppel tegelijk. Apart door het
3n</eit dat beiden op zeer jeugdige leeftijd
tinpl furore maken, zeldzaam doordat ze
uit hetzelfde land, ja zelfs bijna dezelfde
streek komen. Bons, van wie zo langza
merhand niets meer geheim is, is gebo
ren en getogen in Leimen en Steffi stamt
Olilit Brühl. Beide plaatsen liggen onder de
rook van Heidelberg, door kenners wel
;ens afgeschilderd als een der mooiste
1 [rteden van West-Duitsland. Heidelberg
:ak$ankt zijn reputatie aan de fraaie ligging
tan de Neckar en het al sinds mensen
heugenis bestaande studenten- en artis-
:ieke leven. En - met enige „dichterlij-
sc" vrijheid - nu dus ook aan het op-
loeien van twee zeldzame talenten in
e tenniswereld.
loris en Steffi roepen herinneringen op
ian een ander fameus duo in deze sport,
lat in het begin van de jaren zeventig
Jan het firmament verscheen Jimmy
IvfConnorsj en Chrissie (Lloyd). Het enige
erschil is, dat dit span ooit amourueze
•etrekkingen met elkaar had en daar is
In het geval van het Westduitse duo
:elfs bij Bildzeitung geen sprake van.
i ummer een
fer is nóg een onderscheid tussen de twee
Amerikaanse tieners van een kleine vijf
tien jaar geleden en hun Duitse opvol
gers. Connors en Lloyd stonden toen al
aan de absolute top, beiden waren num
mer één op de ranglijst van hun sexe en
dat kan met alle wil van de wereld nog
niet van Boris en Steffi worden gezegd.
Hoe graag de eerste dat ook zou willen
en de tweede kunnen.
Sterker, Boris Becker zal dit jaar zeer
veel moeite hebben zijn komeetachtige
opkomst van vorig jaar in de grote toer
nooien waar te maken. Zijn eerste po
ging, vorige week in Rome, liep op een
falikante mislukking uit. Becker, die
toch al met meer nederlagen tegen aan
zienlijk minder gereputeerde tegenstan
ders aanloopt dan hem en zijn manager
Ibn Tiriac lief is, werd roemloos uitge
schakeld door Emilio Sanchez. Een ver
lies, dat niet alleen zijn nog immer wat
inconstante vorm aangaf, maar veeleer
onderstreepte dat hij het wild is waarop
wordt gejaagd dit jaar. Hetgeen vooral
op de tragere banen, zoals ook op Ro
land Garros worden gebruikt, voor de
mindere goden niet gespeend van succes
behoeft te blijven.
Betere proeve
Wat dat betreft heeft Steffi Graf afgelo
pen week een betere proeve van be
kwaamheid afgelegd. De 16-jarige Brühl-
se liet in West-Berlijn niemand minder
dan de nu toch ook wat haperingen ver
tonende Martina Navratilova alle hoe
ken van de baan zien. Het betekende
voor Steffi het grootste succes uit haar
toch al weer enige jaren durende loop
baan.
Trendvolger
De dochter van een tennisleraar, die de
jongste speelster werd die ooit op de we
reldranglijst werd vermeld (en dat wil
wat zeggen met al die Amerikaantjes die
in het vorige decennium de tenniswereld
overstroomden), bombardeerde zichzelf
daarmee onmiddellijk tot de kandidaat
om Navratilova en de ongeveer even
oude Chris Lloyd binnenkort van de eer
ste plaatsen van de ranglijst te verdrin
gen. Ook Lloyd heeft ze dit jaar tenslotte
al een keer aan de zegekar gebonden.
Ze lijkt haar inmiddels zeer gefortuneer
de streek- en landgenoot daarmee af te
troeven in sportief succes. Dat haar ui
teraard ook geen windeieren legt, maar
waarbij ze wel tot de ontdekking is geko
men dat haar geboorteland na Boris'
„boom" van vorig jaar toch minder
warm loopt voor haar toch óók opmer
kelijke verrichtingen. Onze oosterburen
nemen uiteraard met waardering kennis
van haar prestaties, maar de hausse in
belangstelling die ontstond toen Boris
vorig jaar op Wimbledon de ene reputa
tie na de andere omver kegelde, blijft nu
uit.
Hetgeen wellicht iets heeft te maken met
het feit dat het damestennis zeer tegen
de zin in van de betrokken speelsters
minder wordt gewaardeerd door het gro
te publiek. En^daamaast natuurlijk ook
met het feit dat een eersteling altijd
meer aandacht krijgt dan een trendvol
ger. En dat is Stem in tweeledig opzicht.
Niet alleen was Boris Becker al eerder
bliksemafleider voor de spontaan opris
pende Westduitse sentimenten en gevoe
lens van eigenwaarde, Steffi Grai heeft
ook te maken met het feit dat vrouwen
in haar land al eerder goed tennisten.
Claudia Kohde Kilsch en Silvia Hanika
waren haar voorloopsters.
Er is trouwens nóg een opvallende over
eenkomst tussen Boris en Steffi. Ze zijn
niet alleen hoogblond, maar beschikken
beiden ook over grote fysieke mogelijk
heden. Beiden zijn lang en stevig ge
bouwd en etaleren in hun spel een op
merkelijke mate van gretigheid en agres
siviteit. Die elementen, bij Boris vaak
zelfs bijna uitmondend in ware doods
verachting, maken het duo tot aanspre
kende sporthelden. Wat zich bij de man
nelijke helft van het tweetal inmiddels al
heeft vertaald in sponsorcontracten met
duizelingwekkend hoge bedragen en een
belastingvlucht naar Monaco. Steffi is de
Heimat tot dusver trouw gebleven, maar
als ook haar successen zich blijven aan
eenrijgen is het niet onwaarschijnlijk dat
ze binnen afzienbare tijd Boris' buur
vrouw is aan de Cote d'Azur.
De eerste aanzet tot die verhuizing kan
Steffi Graf, die een grote voorliefde heeft
voor het kaartspel, de komende veertien
dagen in Parijs geven. De struise blondi
ne met het wat norse gezicht is op Ro
land Garros als derde geplaatst achter
Navratilova en Lloyd. En een triomf in
het eerste van de drie grote toernooien
zal de sponsors ook voor haar op het
vinkentouw doen zitten.
Waarbij ze misschien voorlopig één han
dicap heeft. In tegenstelling tot de extro-
verte Boris Becker, die vorig jaar op
Wimbledon zijn triomftocht verbaal in
redelijk Engels kracht bijzette en daar
mee al aantoonde een goede verkoop-act
in huis te hebben, is Steffi Graf wat stil
letjes. „In het openbaar optreden is voor
mij heel moeilijk", verklaarde ze dezer
dagen openhartig. „Ik ben ook heel ner
veus in interviews. Ook optredens voor
de televisie zijn eigenlijk niks voor mij.
Zoiets moet je leren".
Op de tennisbaan hoeft de zestienjarige
nauwelijks meer iets te leren. Dat heeft
ze zeker dit jaar wel bewezen. Het enige
waaraan ze nog moet sleutelen om com
mercieel net zo interessant te worden
voor sponsors als haar mannelijke
streekgenoot is haar verkoopnummer.
Maar daar staat ze vooralsnog wat hui
verig tegenover.
„Er is eens een half uur aan m'n haar ge
werkt. Er werden allerlei krullen en zo
ingedraaid. En m'n hele gezicht werd be
schilderd. Maar ik vond dat ik er toen
verschrikkelijk uitzag. Ik zie er liever
een beetje natuurlijk uit", aldus Steffi,
die ontkent dat haar vader haar uit de
publiciteit én het uitgaansleven wil hou
den. „Hij is juist degene die me stimu
leert om dat te doen. Een keer een disco
of party te bezoeken. Maar ik bedenk
van alles om maar niet te hoeven gaan".
Hysterische toestanden, zoals vorig jaar
Boris Becker ten deel vielen na zijn in
derdaad sensationele triomf op Wimble
don, zullen Steffi Graf mede daardoor
wel bespaard blijven. Tot tevredenheid
van de vedette-in-wording zelf. Hetgeen
echter onverlet laat het feit dat vanaf
morgen in Parijs veler ogen toch ook op
haar gericht zullen zijn. Op haar en Bo-
ris. Want ze blijven een paar apart. En
een zeldzaam koppel, want welk land
heeft twee zulke jonge toppers in huis?
FRANK WERKMAN
DEN HAAG - Romeo Zondervan kent
leen twijfels. De voormalige voetballer
[an FC Den Haag keert na de zomerva
kantie opgewekt terug- naar Ipswich,
vaar hij naar eigen zeggen „twee fantas-
iteiische jaren" heeft beleefd. Hoewel zijn
twtlub degradatie uit de hoogste Engelse
roetbaldivisie niet kon voorkomen, is
lij vast van plan zijn nog twee seizoe-
)en doorlopende contract vol te maken.
)e belangstelling die promovendus FC
r Pen Haag weer koestert voor de ex-in-
^mational ten spijt.
Toen Zondervan het Kanaal overstak
het zijn vrouw Marleen, keken sceptici
iem met gefronste wenkbrauwen na.
ee^at had hij, rustig en huiselijk type als
jei|ij is, daar te zoeken? Maar net als Ar-
.10ld Mühren en Frans Thijssen, die
wenals hij ook voor FC Twente uitkwa-
a tien, slaagde Romeo Zondervan. De
lonkere verdediger, die zich in 1980 in
59Het shirt van Oranje mocht hullen: „Ie-
lere voetballer mag blij zijn dat hij van
jijn hobby zijn beroep heeft kunnen ma
len. Ik ben er dankbaar voor dat ik die
,'ans heb gekregen. En dat houd ik me
deljltijd voor ogen. Dat ik naar Engeland
i oden geweest dat is voor mij al heel wat.
:ont)at je dan ook nog goed verdient, is al
ten maar meegenomen. Ik heb het niet
emakkelijk gehad hoor, bij West Brom-
rich Albion of bij Ipswich in het begin,
d vir zijn inderdaad mensen geweest die
enlachten dat ik het in Engeland maar
Wee maanden zou volhouden. En eerlijk
pzegd dacht ik ook zelf toen ik daar
;vehvam: Wat heb ik gedaan, ik ben zo te-
^(pg. De belangrijkste reden om te gaan
Jas natuurlijk dit", maakt hij het beken-
5g|je gebaar met duim en wijsvinger,
maar ik zit er nu al weer vier jaar. Ik
eb het er goed en voel me er lekker, al
pu ik qua leven het liefst in Nederland
itten. Maar als ik nu naar China zou
iioeten, dan deed ik dat. Prachtig, hoef
je ik niet over na te denken".
Ik denk dat ik stukken rijper ben ge-
rorden in Engeland. Ik heb gezien hoe
et voetbal in wezen is, fysiek, dat mis
sen we hier hoor. Technisch hebben we
genoeg te bieden, maar in Engeland heb
je veel fysieke kracht nodig, de wil om
écht te winnen. Als je in Nederland
komt, schrijven alle journalisten dat
Bryan Robson blind is. Maar in Enge
land draagt hij wel Manchester United,
is het een kanjer. Als ik manager zou
zijn, dan zou ik er zeker drie in mijn elf
tal zetten die over lijken gaan, absoluut.
Want met techniek kom je er niet. Ik
heb het Nederlands elftal gezien tegen
Duitsland, maar dat redt het niet, fysiek.
Een Van 't Schip. Een goede voetballer,
maar laat hem rijpen in Engeland. Dan
weet hij hoe 't écht is. Toen ik nog in
Nederland zat, ging alles z'n gangetje".
„Ik ben nog steeds niet overdreven gek
op voetbal, nooit geweest. Er zijn ook
andere dingen in het leven. Ik kan een
wedstrijd spelen, thuis komen en niet
meer over voetbal praten. Mijn vrouw
kan met aan me zien of ik een goede of
een slechte wedstrijd heb gespeeld. Maar
in Engeland ben ik wel een echte profes
sional geworden, in die zin dat ik wil
winnen. Als ik voetbal, wil ik er ook
echt zoveel mogelijk uithalen. Mijn bes
te tijd is nu, bij Ipswich Town heb ik
m'n beste jaren gehad. Ik zou makkelijk
meekunnen bij een topteam, weet ik ze
ker. Dat is misschien ook het enige dat
ik mis, dat ik geen club heb gehad die
het goed deed".
Gemeen
„Je wordt daar zelf ook gemeen", gaat
hij verder. „Ik sla nu net zo goed ie
mand op z'n gezicht, een beetje a-sociaal
misschien, maar je moet wel. Anders lig
je zelf in het ziekenhuis. Toen ik er pas
kwam lag ik bewusteloos op het veld.
Hier op mijn oog, pats, Andy Gray. Ik
was compleet weg. Daar leer je van. Ik
ben ook sterker geworden in de lucht, bij
corners moet ik samen met Terry But
cher kopduels winnen". De robuuste
verdediger Butcher (What's in a name?)
- die nu kan kiezen uit aanbiedingen
van vrijwel alle Engelse topclubs en voor
Degradatie
Engelse
geen
probleem
700.000 pond, een slordige 2,8 miljoen
gulden, weg mag - was met doelman
Paul Cooper de enige die overbleef van
het grote Ipswich, dat in 1981 AZ'67 de
UEFA-Cup voor de neus wegkaapte.
Onder leiding toen nog van Bobby Rob
son, de man die Engeland naar Mexico
loodste. „Robson geniet veel faam, maar
in wezen heeft hij de club groot ge
maakt, maar ook naar de donder, naar
Romeo Zon
dervan, in 1980
in Oranje.
de tweede divisie geholpen", oordeelt
Zondervan, die als linksback vertrok bij
Twente, maar bij Ipswich in principe de
veelomvattende taak van rechtermid
denvelder op zich neemt.
„Toen ik bij Ipswich kwam waren er nog
diverse spelers uit de grote tijd. Toen
Robson ging, vertrokken ook zij. Rob
son had als manager de grote „stand",
die nieuwe tribune, laten bouwen, waar
voor Ipswich een enorme lening afsloot.
Toen ook nog eens de resultaten tegen
vielen moest die tribune zelfs door
transfers betaald worden". Robsons op
volger, Bob Ferguson, moest daardoor
noodgedwongen zijn team drastisch ver
jongen. Zondervan: „Hij heeft eigenlijk
alleen maar pech gehad. Zo heeft het pu
bliek het ook ervaren. We hadden te
veel jongeren in de ploeg om het te kun
nen redden. Ik denk dat het voor Ips
wich Town beter is dat we naar de twee
de divisie gaam en daar tegen de top aan
zitten. Ik ben er ook van overtuigd dat
de club, als dit stel verder bij elkaar
blijft, over een paar jaar weer helemaal
terug is aan de Engelse top".
Zondervan, bij Ipswich meer dan wie
ook uitgesproken all-rounder („Als er ge
wisseld wordt schuif ik altijd naar de po
sitie door van degene die eruit gaat") zal
dan ook zonder morren zijn contract tot
1988 uitdienen. Ook al worden verbinte
nissen zeker in Engeland vaak amper ge
respecteerd. „Contracten zeggen niks,
geen bal. Tenminste niet bij clubs met
een beetje poen achter de hand. Neem
West Bromwich Albion, spelers kunnen
zomaar opstappen, die lachen zich rot.
Gary Owen, die belde me nog op of ik
niks in Nederland voor hem wist. Niet
te betalen natuurlijk. Maar dat het alle
maal kan, niet te geloven. Ik maak die
twee jaar dan ook wel vol. Zelfs de twee
de divisie is zwaar. Er kunnen bij wijze
van spreken zo achtenveertig clubs in de
League mee, want clubs uit de tweede
divisie winnen vaak net zo gemakkelijk
van teams uit de eerste als andersom. Ik
heb er dan ook geen moment spijt van
dat ik al in november voor nog twee sei
zoenen heb bijgetekend. Dan heb ik het
voor mijn familie, en daar doe je het in
wezen ook voor, dusdanig goed gehad,
dat ik weet dat ik later goed voor mijn
vrouw en de kinderen zal kunnen zor
gen. Na zes jaar wil ik dan wel terug,
naar een ploegje met een beetje ambi
tie".
WILLEM PFEIFFER
No nonsense
Rinus Israël wordt beschouwd als een kei
op zijn gebied. Allerwegen ondervindt de
nieuwe trainer van Feyenoord achting
voor wat hij heeft gepresteerd als
oefenmeester van het nietige
provincieclubje FC Den Bosch. Met die
verzameling veredelde
boerenkoolvoetballers, die hun schamel
betaalde parades mochten vertonen op
een terrein, dat de benaming voetbalveld
niet eens verdiende.
De Vliert, zo heet het stadion van FC
Den Bosch, had een dermate
abominabele piste, dat de plaatselijke
plantsoenendienst afgelopen weekeinde
direct nadat de voetballers hun hielen
hadden gelicht de bulldozers er op los
liet. Opaat er vanaf half augustus weer
sprake zal ziin van een grasmat in plaats
vhn een knollentuin.
Rinus Israel zal dat heuglijke feit in Den
Bosch dus niet meer meemaken. Hij was
al een half jaar geleden de eerste trainer
die zich verzekerde van een andere club,
nadat Feyenoord hem had weggekaapt
voor de neus van, ik meen, Fortuna
Sittard of VVV. Bij die bliksemactie van
het bestuur van de Kuipclub speelde
daarbij veel sentiment mee. Rinus Israel
had daar tenslotteJarenlang geacteerd en
zijn faam was zelfs tot over onze
landsgrenzen heengedrongen.
Hij had zichzelf zelfs zo'n roestvrije
reputatie verschaft dat Feyenoord hem
voortijdig afdankte aan stadgenoot
Excelsior. Dat hem-later nog met winst
doorverkocht aan PEC Zwolle. Daar
maakte hij zich onsterfelijk door met
knieën, die in de normale maatschappij
zouden hebben geleid tot een afkeuring
voor honderd procent nog elke week de
wei in te gaan. Om met een nimmer
versagende hardheid zelfs nog de nodige
doodschoppen uit te delen.
Ik heb eens iemand horen vertellen dat
Rinus voor elke wedstrijd helemaal
moest worden platgespoten om zonder
pijn te kunnen voetballen. Voor de
waarheid van dat verhaal sta ik met in.
Maar het typeerde zijn instelling, die
bijna letterlijk getuigde van een over-
m 'n-lijk-mentaliteit.
Volgens dezelfde bron heeft Rinus
uiteindelijk een punt achter het
voetballen moeten zetten, omdat ze geen
pijnstillend middel meer konden vinden
dat bij hem nog werkte. Anders had
Rinus nu, als bijna vijftigjarige, nog
lopen pillen met andere al of niet
geïmporteerde Zwollenaren.
Israel. IJzeren Rinus. Een kei op zijn
terrein, vindt iedereen. Ik ben zo vrij om
daar een aantal vraagtekens achter te
zetten. Waarom wordt Rinus bijna als
een genie in het metier beschouwd? Die
visie stoelt op zijn vermeende grote
invloed op ae activiteiten van een aantal
Bossche voetballers in de zandbak van
De Vliert. Maar ook op een ander facet
van zijn reputatie. Rinus is namelijk een
man van weinig woorden. Dat schijnt
tegenwoordig tot aanbeveling te strekken!
Feyenoord vindt het kennelijk niet nodig
dat er straks een trainer in de Kuip
rondloopt, die een paar zinnen achter
elkaar kan uitspreken. No nonsense is
het parool. Ook in de voetballerij. Nou,
dan ben je bij Rinus aan het goede adres.
No nonsense, met een flinke scheut
Amsterdamse humor. Met Cruijff werkte
dat een paar jaar geleden voortreffelijk in
Rotterdam. Hoewel hij de begrippen
humor en humeur nog wel eens
verwarde. Maar alia, een kniesoor die
daar op let.
Even terug naar Israel. IJzeren Rinus. Ik
vind Rinus dus niet zo'n kei. Dat komt
natuurlijk niet door ziin no-nonsense-
aanpak. Dat kan goed werken. Zeker
Amsterdamse no nonsense. Rinus'
probleem is dat hij net als vele confraters
in het trainersvak meent dat hij eigen
spelers moet meetronen naar zijn nieuwe
werkgever.
En dat nu is een zwaktebod. Want in de
Bossche zandverstuiving De Vliert aardig
tegen een bal kunnen trappen geeft
geenszins de garantie dat die kunsten
ook in de Kuip, dus op een iets hoger
niveau, kunnen worden vertoond. Of
heeft Rinus zich op voorhand al
neergelegd bij de gedachte dat Feyenoord
ook volgend seizoen niet zo gek veel
méér voorstelt dan een verzameling
Bossche ballentrappers?'
Dat zou dan een ernstige streep door de
rekening zijn van de halve bevolking aan
de zuidelijke Maasoever. Daar gaat men
er vanuit dat IJzeren Rinus Feyenoord
weer van een blazoen voorziet waar
moeilijk deuken ingeschoten kunnen
worden.
Maar het gemor in de Rotterdamse
volkswijken steekt al de kop op. Wat
moeten we met een stelletje zuiderlingen
als Van Herpen en Hofman en een
zekere Heus, vraagt menigeen zich daar
al hardop af. En Rinus moet voorlopig
even het antwoord schuldig blijven. Zelfs
geen no-nonsense-reactie voorzien van
Amsterdamse humor.
Voorlopig onderscheidt Rinus zich niet
van een collega als Rob Jacobs, die het
immer ambitieuze FC Groningen onder
zijn hoede gaat nemen. Die Jacobs bakt
ze trouwens nóg iets bruiner. Die neemt
een ver familielid van het bekende
Haagse slopersbedrijf Van Eek mee.
Wéér een verdediger er bij in de
Martinitorenstad. Daar lopen zo
langzamerhand alleen nog maar
destructief ingestelde spelers rond.
Maar die treurnis moet dan worden
goedgemaakt door de in de voetbalwereld
zo geprezen humor van de nieuwe trainer
daar. IJzeren Rinus en Dollende Robbie
moeten het straks gaan maken. Niet met
kwaliteit. Nee, met humor! Dat wordt
straks weer lachen geblazen op de
vaderlandse velden.
BUYS
