lobert-Jan Nuyens
ieuw talent in IWAZ
Weinig leven
en veel dood
Meer Parijs voor
minder francs
DE
KEER
4)eken film
£c4dócSommit
IDES
fKRANT
'BRENGT
DE WERELD
BIJU
THUIS.
VRIJDAG 16 MEI 1986 PAGINA 9
45 teren de jaarlijkse Neder-
er- ése borrel in Cannes op
r. strandterras van de Belg
n-Marie, waar de Neder-
15" fee journalisten hun tradi-
2: ele pleisterplaats hebben,
zo.uws te over wat de Ne-
30. landse film betreft. In de
te plaats is er Gijs Ver
b's, de onafhankelijk pro-
dl ent van „Riverside Pictu-
die vorig jaar met en
de Amerikaanse inde-
dent" Orion de film
»sh and Blood" (Paul Ver-
triven) maakte. Versluys is
zo in Cannes om films te
J'S kopen, hij zoekt voorfi-
ciering voor de projecten
hij voor volgend jaar op
lijst heeft staan. Een ze-
lal films is inmiddels al
80 procent zeker. In de
te plaats Blonde Dolly",
verhaal van de beruchte
prostituée, die haar
plaats op de Nieuwe Ha-
had. Wie haar gaat spe-
is nog niet bekend; wel
de opnamen deze zomer
th ten, dat de regisseur Jon-
teverijn is en het scenario
breven werd door Alma
iyus. Enkele buitenopna-
zullen in Den Haag
zajts vinden, het huisje van
ide Dolly wordt elders
p bouwd. Versluys ver-
ht er veel van. „Die
iw had relaties met de
pte kringen in Neder-
Nee, ik ga je geen na-
noemen. maar we heb-
het wel allemaal uitge-
?n om straks geen aan-
'hten te krijgen
u3
Hein Fentener van Vlissingen.
Paul Verhoeven.
Mjgemak
«5J
Versluys:" Vorig jaar zat
iiet in zijn vaste hotel,
ezien Orion hem en Paul
loeven een appartement
den aangeboden. Dan ben
Cannes onmiddellijk je
kwijt. Versluys vroeg
half jaar van tevoren per
f een kamer aan, sloot
francs bij die brief in om
ekerd te zijn van de goe-
liensten van de receptio-
maar hoorde niets meer.
bij telefonische navraag
komma-nul respons. Bij
persoonlijk bezoek van
aan het hotel, sloeg de
ptionist wel éven de ogen
Nee meneer, geen
ts. VerSluys: „Ik wist
;n dat het geld in zijn
•as verdwenen". Zo gaat
in Cannes. Wanneer je
len jaar laat afweten, ben
trgeten. Elke Amerikaan
elkomer dan zo'n dood-
>ne man met alleen maar
ens te verteren.
igebroek Rambo
ijn genoeg Amerikanen,
r dat zijn de filmhande-
a, de producenten. Ster
nee. Ook regisseur Mar-
'tcorsese kwam niet opda-
voor zijn film After
rs", ten gevolge van een
tje laranoia in New
Hij wordt getipt als
iar. Al is er grote kans
de film „Off ret" van de
Andrei Tarkovsky (een
sdse produktie) het gaat
len. Geen commerciële
maar een prachtig ge
kt, experimenteel werk-
Tarkovsky heeft kan-
Dat weet iedereen, hij
t het zelf meerdere ma-
aten weten. Misschien is
Henk Bos.
het wel zijn laatste film,
denkt iedereen.. Ook de jury,
lijkt me. aan wie ook niets
menselijk vreemd zal zijn. En
zulke gedachten kunnen in
Cannes prijsbepalehd zijn.
Terug naar de Amerikanen.
Er wordt steeds harder gela
chen om Sylvester Stallone.
Rocky-Rambo mag dan in
zijn films altijd de glorieuse
winnaar zijn, in Cannes
wordt hij een bangebroek ge
vonden.
Doctor in trouble
De serie Nederlandse films
van Cannon liegt er ook niet
om. Cannon doet mee in de
produktie van Lily Radema
kers' „Dagboek van een oude
Dwaas", in België gemaakt,
naar een boek van de be
faamde Japanse schrijver Ju
nichiro Anizaki. Het verhaal
van een oude man in het
zicht van de dood, die via een
sexuele obsessie het leven
nog in zijn greep tracht te
houden. Vrouwelijke hoofd
rol: de jonge Britse Beatie
Edney. Verder Derek de
Lint, Dora van der Groen en
Ina van der Molen. Ook
Freek de Jonge wordt in
Cannes verwacht. Hij maakt
voor Cannon zijn theaterfilm,
die voorlopig „De Stotteraar"
heet en er is nog zo'n project
onderweg. Menahem Golan
kondigde persoonlijk de ko
medie „Doctor in Trouble"
aan, naar het idee van produ
cent Henk Bos. Bos daarover:
„Menahem heeft toen hij in
Nederland was een aantal re
gisseurs gevraagd of zij een
idee voor een komedie had
den. Die heb je meestal niet
zomaar voorhanden. Maar ik
had net zitten praten over
het fenomeen dat afgestu
deerde artsen niet aan de bak
kunnen komen. Die af en toe
van de dienstdoende chirur
gen praktijk mogen opdoen
in de ziekenhuizen, maar
daarna weer op straat staan
en allerhande andere baan
tjes moeten uitoefenen. Ik
had voor we naar Korea ver
trokken voor „Field of Ho
nour" contact met zo'n arts
gehad, die zich aanbood als
verzorger voor de filmploeg.
Met scenarioschrijver Felix
Thyssen heb ik daarover zit
ten praten. Een komedie ge
baseerd op werkeloosheid zal
het beter doen dan een pro
bleemfilm, zoals indertijd
„De Anna". Toen kwam Me
nahem. Jazeker heb ik een
komedie, zei ik en ik vertel
de het verhaal. Hij was on
middellijk in. En compagnon
Globus kwam binnen en zei
tegen mij: Jij houdt je mond
en begon het verhaal na te
vertellen. Veel kleurrijker
dan ik het gedaan had. Ik
kreeg meteen het contract
gepresenteerd".
Kraaykamp: stem k wijt
Diezelfde Henk Bos kreeg
voor zijn Korea-film „Field
of Honour", die in de Marché
in première ging, componist
Roy Budd en de Amerikaan-
Charlotte Rampling.
se acteur Everett McGill
over. Elders in de bioscoop
de Nederlandse film „Mama
is boos", waarvoor tijdens de
lunchtijd een vliegtuig met
reclame boven Cannes rond-.
vliegt: „Mama is mad".
Ook Fons Rademakers is er.
Voor een eerste vertoning
van de Engels nagesynchro
niseerde en bekorte versie
van „De Aanslag" („The As
sault"). Er zijn twintig minu
ten uit de film gehaald, die
daardoor minder uitgebalan
ceerd is, al hindert 't het ver
haal van Mulisch niet. De na-
synchronisatie is knap en ka
raktervol. Alleen de ontroe
rende rol van Johnny Kraay
kamp als de oude verzetsman
verliest aan kracht. De com
binatie van Kraaykamps ver
weerde. volkse kop en het
zeer typische Mokumse stem
geluid is weg. Bij de andere
acteurs hindert dat alles ab
soluut niet. Bij Kraaykamp
zit je opeens met een mooie
kop, maar een stem uit een
compleet andere wereld.
Charlotte
Nederlandse producent René
Solleveld is betrokken bij een
film van de Belgische schrij
ver-filmer Patrick Conrad,
„Mascara" (Engelse titel: Mis
ter Butterfly). Voor 70 pro
cent gemaakt van Neder
lands-Belgische fondsen, de
rest wordt Frans geld. De
Engelse actrice Charlotte
Rampling -gistermiddag op
de Nederlandse borrel- speelt
de hoofdrol. Ze heeft haar
film met de Amerikaanse re
gisseur Herbert Ross ervoor
afgezegd. Andere acteurs:
Derek de Lint, de Duitser
Udo Kier en de Belg Herbert
Vlack. Diezelfde Vlack gaat
tevens de hoofdrol spelen in
de volgende film van Pim de
la Parra, die opnieuw tot vol
le activiteit lijkt te komen.
„Intoxicated" is de titel.
Zonderling Hein
En dan loopt er nog de Maas
trichtse cafébaas Sjef Grie
ken rond, eerder producent
van Dr.Vlimmen. En ditmaal
zij aan zij met een sombere
verschijning van de ex-miljo
nair Hein Fentener Van Vlis
singen. De oude, magere, on
danks de hitte nog altijd in
pofbroek en jagershoed ge
hulde Hein zal een film krij
gen die op zijn leven is geba
seerd en de naam van zijn
hondje Ashley als titel moet
hebben. Iedereen heeft er
hier zijn twijfels over. Zon
derlinge Hein heeft er mil
joenen doorheen gedraaid,
onder meer in een legaal ge
vecht met de Zwitserse staat
over een niet volgens de
voorschriften gebouwde villa
aan het Meer van Genève.
De villa staat leeg, Hein is
blut. Hein loopt ondoorgron
delijk kijkend achter zijn
enorme snorrebaard rond als
een man uit een andere
Paul Verhoeven:
Amerikaans
Paul Verhoeven gaat zeer ac
tief worden voor Versluys'
„Riverside Picture". Als
Amerika het tenminste toe
laat. Verhoeven zal namelijk
eerst voor Orion de film „Ro-
bocop" maken. Een half jaar
geleden had hij nog zijn twij
fels over het script, maar hij
heeft niettemin ja gezegd.
Paul wil toch één keer met
een totaal Amerikaanse film
komen. Want „Flesh and
Blood" - hoewel goed ont
vangen in Amerika- was dat
toch niet. Vooral in Neder
land heeft „Flesh and Blood"
het van de pers te verduren
gehad. Sonja Barends inmid
dels beruchte kreet „die rot-
film" droeg niet weinig bij
tot het mislukken van de
film. Versluys: „Ik vind dat
de film het in het buitenland
behoorlijk tot goed doet.
Overal minstens twee keer
zoveel mensen als in Neder
land". Volgens Versluys gaat
Verhoeven ook „Affairs"
maken, naar een eigen scena
rio, en mogelijk „The Thing
on the Doorstep", een van de
meest bizarre griezelverhalen
van de fameuze schrijver
H.D.Lovecraft over een ziels
verhuizing, waarbij een ont
heemde „ziel" wanhopig op
zoek blijft naar een lichaam.
Verdere Versluys-films: „He
atwave", de Engelse titel
voor een thriller gebaseerd
op het verhaal „De Wurger
van Delft", die alweer jaren
geleden paniek zaaide in
Delftse flat wijken. Gerrit
van der Eist maakt „Ha-
vinck" naar het boek van
Wanja Brouwers, van Rudolf
Van den Berg komt „The
Sinner", gebaseerd op het le
vensverhaal van de in Israël
mysterieus vermoorde homo-
sexuele schrijver Jacob Israël
de Haan (van Pijpelijntjes) en
Ine Schenkkan maakt „The
Sunday-Bed" naar een boek
van Theun de Vries. Alle ti
tels in het Engels. Want met
Nederlands kan je in Cannes
natuurlijk moeilijk uit de
voeten.
Bouwen aan
Bruinooge
Volgens producent Gerrit
Visscher gaat er in het najaar
in onder meer een campagne
op Veronica-televisie „ge
bouwd" worden aan een
nieuwe ster. Het is de mooie,
Nederlandse Renée Brui
nooge, die te zien zal zijn in
de erotische film „Secrets of
Love", een drieluik van de
Belg Harry Kümel. Gisteren
de map met de eerste kleu
renfoto 's uit de film in roula
tie. Het ziet er allemaal won
dermooi uit, bloot, dat wel,
maar omhuld door het ro
mantische waas van voorbije
eeuwen.
Holland Promotion
De Nederlandse films wor
den hier in Cannes centraal
bevoogd door Bart Eldring en
zijn Holland Promotion. El-
dring, voormalig persman
van de Nederlandse Bio
scoopbond, heeft alle subsi
diegevers voor films verza
meld in Holland Promotion:
WVC, de RVD enz, naast de
Nederlandse filmproducen
ten. Hij heeft een budget van
I,5 miljoen gulden ter be
schikking om de Nederlandse
film internationaal aan de
man te brengen. „Iedereen is
er enthousiast over", zegt El-
dring. „Het is voor het eerst
dat al die aparte pogingen om
naar buiten te komen gebun
deld worden. Ik ben inmid
dels in Berlijn geweest, op de
Filmex in Los Angeles en ik
ga straks met de Nederlandse
animatiefilms naar Zagreb".
Van echt film verkopen zal
het in Cannes dit jaar nauwe
lijks kunnen komen. Eldring:
„We zitten nu eenmaal met
een moeilijk filmjaar. Echte
successen waren er niet. Ja,
„De Aanslag", maar die
wordt via Cannon al ver
kocht. Alle in Nederlandse
film geïnteresseerden hier in
Cannes: Jammer, niets aan te
doen. Ieder land heeft zo wel
z'n malaise. Volgend jaar be
ter".
BERT JANSMA
I HAAG De 20-jari-
lobert-Jan Nuyens uit
Jfermeer won gister-
.e id in de Haagse Betje
ei ffstraat de vierde
'o pe van de Internatio-
Wieler Avond Zes-
[se. Barend Huveneers
,a tweede werd vertrekt
i ivond in de vijfde
li pe in de Scheveningse
ir huisstraat in de lei-
J rui die hij overnam
Jan Hogervorst.
ïrt-Jan Nuyens deed in
0 IWAZ al eerder met
derde plaats van zich
spreken. De renner van Zoe-
termeer'77 boekte nu zijn
eerste overwinning bij de
amateurs. Een sterke over
winning, want hij versloeg in
de eindsprint in een kop-
groepje met nog twee ren
ners, Barend Huveneers en
de oud-beroepsrenner Jos
Gevers uit Rijsbergen.
„Hier had ik alleen maar Uitstekend
van kunnen dromen. Vorig
jaar ging het niet zo goed. Ik
had last van mijn rug bij het
fietsen. Er is toen een fiets
op maat voor mij gemaakt.
De afgelopen winter heb ik
onder leiding van Nico Tous-
sqint erg hard getraind en
het is gelukkig" niet voor
niets geweest. In de eind
strijd zaten Gevers en Huve
neers elkaar aan te kijken en
toen sprong ik ineens weg.
Voor Huveneers was de lei
derstrui natuurlijk alleen be
langrijk", als de gelukkige
Robert-Jan Nuyens.
Het vele publiek in de Betje
Wolffstraat kon geniet van
een uitstekende wedstrijd. Al
direct nadat het gemeente
raadslid Aad Blokpoel de
renners had weg geschoten
was het spel op de wagen.
Lang gingen de Engelsman
Karl Smith en Dirk-Jan van
Reek aan de leiding. Maar
met nog 32 van 55 ronde te
rijden kwam alles weer bij
een. Toen er nog 25 ronden
voor de boeg waren, spron
gen drie renners weg. Ech
ter, ook Peter Hogervorst,
Gerrit Pronk en Richard Ha
vik werden weer terugge
haald door het peloton. In de
finale waren er nog negen
tien man over waarvan uit
eindelijk Gevers, Huveneers
en de talentvolle Robert-Jan
Nuyens weg sprongen en tot
de laatste meters de dienst
uit maakte.
In de Badhuisstraat zal de
spanning vanavond wel te
snijden zijn. Barend Huve
neers heeft in het klassement
slechts één punt voorsprong
op Jan Hogervorst. Waar
schijnlijk zullen zij elkaar
vanavond geen duimbreed
toe geven. Barend Huve
neers gisteravond: „Het zal
moeilijk worden de laatste
twee dagen. Ik had liever ge
zien dat Hogervorst die trui
had moeten dragen .in de
Badhuisstraat".
ARTHUR VAN RIJSWIJK
Horowitz:
muzikale
monumenten
Wat imponeerde nu het
meest, in de Horowitz-film,
die de VPRO enkele we
ken geleden uitzond: het
muzikale genotdat de twee-
ëntachtigjarige pianist gaf,
of het feit dat iemand van
zijn leeftijd zo kan spelen?
Eigenlijk doet het er niet
zo veel toe; de film was een
belevenis.
De meeste televisies bleken
toen opnieuw niet zulke
beste weergevers van ge
luid te zijn. Gelukkig hoe
ven we niet te leven met
de herinnering aan die
minder optimale geluids
weergave. Deutsche Gram
mophon, die Vladimir Ho
rowitz wist te strikken als
vaste artiest, bracht de op
namen van het pianospel
zoals die in de film te ho
ren waren, uit op plaat,
compact disc en cassette.
De ondertitel van de film
luidde „De laatste romanti
cus". Zo'n begrip is voor
velerlei uitleg vatbaar,
maar vooral wordt daar
mee gedoeld op de manier
waarop Horowitz speelt.
Waarmee ook iets gezegd is
over de persoon van de pi
anist. Want dat is duidelijk,
Horowitz kan bij wijze van
spreken model staan voor
het prototype van de ro
mantische muzikant: Ge
voelig voor melancholie,
gemakkelijk omslaand in
kinderlijke blijdschap.
Maar ook intelligent, inne
mend en coquet. Bij hem
niet die strenge objective
rende muzikale dogmatiek
die dwingt tot bepaalde uit
voeringspraktijken. Bij Ho
rowitz hoor je nooit het
zelfde, ook al speelt hij drie
keer achterelkaar hetzelf
de. Hij is de musicus die
het moment tot inspiratie
laat worden. Natuurlijk
loopt er over al die jaren
van zijn concertpraktijk
wel een lijn. Je zou kunnen
zeggen dat hij nu sommige
werken langzamer speelt
dan vroeger. En dat hij met
name langzame passages
nóg meer uitbuit dan hij
eerder deed. Wie dat wil,
kan dat in verband bren
gen met zijn leeftijd zij het
niet direkt zozeer met zijn
lichamelijke mogelijkhe
den, die natuurlijk anders
zijn geworden.
Vladimir Horowitz en de
muziek die hij nu speelt,
worden het meest recht ge
daan door de beoordeling
naar het heden. En dan
blijkt er een groot musicus
aan het woord te zijn, die
een volstrekt eigen verhaal
te vertellen heeft. Onder
zijn handen krijgt platge-
speelde muziek de frisheid
van een première.
Blijft natuurlijk de kwestie
van de persoonlijke voor
keur. Wie de uitersten in
Bach/Busoni (Nun komm'
der Heiden Heiland) hoort,
kan zich een wat gematig
der spel voorstellen. Maar
wie dan weer Schubert of
Chopin van hem beluistert,
die kan zich waarschijnlijk
heel goed verzoenen met
die typerende aanpak.
Behalve de „plaat van de
film" bracht Deutsche
Grammophon een andere,
recent opgenomen plaat
uit. Dat zijn studiopnamen,
nu net een jaar geleden ge
maakt. Daarop speelt hij
Liszt, Scarlatti, Schubert
en Scriabin. Heel kant 1
wordt gevuld met Schu-
manns Kreisleriana, opus
16. Hierbij is vooral de ui
terst sterke lyrische uit
straling in de langzamere
delen die de grote bewon
dering opwekt en vooral
ook ontroering oproept.
De plaatopnamen van Ho
rowitz - er komen er nog
meer, is de bedoeling, zijn
monumenten. Niet ter ere
van een oude man die nog
kan pianospelen, maar ter
ere van een groot musicus
anno 1986.
LÜTSEN KOOISTRA
Dautoch* Grammophon 419045-1
Grammophon 419217-1
LIDO EN STUDIO: „To live
and die in L.A." (16) met
William Dafoe en Debra
Feuer. Fotografie: Robby
Müller. Regie: William
Friedkin.
William Friedkin maakte des
tijds furore met zijn „French
connection", een keiharde film
over het werk van narcotica-
teams in New York met een
zeer enerverende achtervol
gingsscène van Gene Hack-
man achter het stuur onder
een enorm viaduct van de me
trolijn door. Ik haal het maar
even op, omdat er duidelijke
parallellen zijn met Friedkins
nieuwste, „To live and die in
L.A.". Ook een misdaadfilm
(met een bar pretentieuze titel)
die overigens meer over dood
dan over leven gaat. Opnieuw
levert Friedkin zo'n kijkje bin
nen de wereld van rechts- en
wetsbeschermers, ditmaal de
F.B.I. Ook nu zo'n ongelooflij
ke achtervolging per auto
dwars tegen het verkeer van
een eenbaansweg in. En ook
nu is het keihard. Op het on
sympathieke af. Friedkin laat
zien dat misdaad besmettelijk
werkt en van de bestrijders
wetsovertreders maakt: een
FBI-agent pleegt een beroving,
waarbij een mede-agent wordt
gedood, en heeft een sexuele
verhouding met een ex-ver-
oordeelde „verklikster" via
pure chantage. En dat alles om
een valsemunter te pakken.
Een keiharde gangster en hal
ve kunstenaar, die z'n zelf
portretten in brand steekt en
de Amerikaanse markt over
stroomt met biljetten van
twintig dollar. (Je ziet het pro
ces van vervalsen trouwens
verrassend gedetailleerd in
beeld).
Cynisme te over: Het gaat fout
met de FBI-mensen als ze no-
tabene geld gaan stelen om de
nèpbriefjes van de vervalser te
kopen. Nog een aardig detail:
ze doen zich daarbij voor als
vertegenwoordigers van een
(louche) bank, die op de Ne
derlandse Antillen is gezeteld."
Wanneer een van de twee
agenten het leven laat. slaat
z'n eerst nog scrupuleuze col
lega om en neemt de sexuele
chantage van de politie-infor-
mante over.
Friedkins film ziet er compleet
andere uit dan die „French
connection". Dat dankzij de
„art direction" en vooral het
camerawerk van de Nederlan
der Robby Müller (internatio
naal befaamd door zijn foto
grafie van „Paris Texas"). In
trigerend uitgelichte beelden,
opvallende camera-instellin
gen en kleuren die eerder bij
een „kunstfilm" passen dan in
deze harde, niet altijd even ge
loofwaardige gangsterfilm.
BERTJANSMA
Ook al ga je op zoek naar de
„andere" bezienswaardighe
den van Parijs, de Eiffeltoren
kom je altijd tegen.
Hoe kan je Parijs bezoeken en toch niet al te veel geld uitgeven?
Op die vraag wil het boekje „Voordelig wegwijs in Parijs" van
de Britse auteur Miles Turner een antwoord geven. Het boekje
wil laten zien dat, hoewel Parijs terecht de reputatie heeft één
van de duurste steden ter wereld te zijn, er toch honderden ma
nieren zijn om aan de gretige klauwen van de stad te ontkomen
en er veel plezier te beleven.
Miles Turner beschrijft die mogelijkheden op een makkelijk
leesbare en niet van enige humor gespeende manier. Dat hij
soms wat erg ver gaat in een poging om het verblijf goedkoop te
houden (gastoestelletje mee om op de hotelkamer koffie te zet
ten) is soms lachwekkend. Maar voorts schrijft Turner met een
duidelijke liefde voor de stad over de aantrekkelijkheid van ar
rondissementen (5e, 7e en 8e) die nauwelijks door het „grote"
publiek worden bezocht. Een behoorlijke lijst van goede hotels
en gezellige goedkope restaurants ontbreekt niet. Evenals de be
zienswaardigheden, met daarbij de kanttekening dat de leukste
attracties juist gratis zijn.
Hotels kosten volgens Miles Turner rond de 75 FF voor een één
persoonskamer (115 FF voor twee) als je in het centrum wilt
verblijven en nog wat minder op tien minuten métro-afstand.
Een dag eten (ontbijt, lunch, diner) hoeft niet meer te koste dan
75 FF. Behalve de uitgebreide lijst met adressen geeft Turner
allerhande nuttige wenken en tips die dit boekwerkje aantrek
kelijk maken. Het is in elk geval de aankoopprijs zeker waard.
Miles Turner: Voordelig wegwijs in Parijs". Uitgeverij
Mingus. Prijs ƒ22,50.
(ADVERTENTIE)
BOEKHANDEL
LEIDEN-LEIDERDORP
OEGSTGEEST - KATWIJK
VOORSCHOTEN
