„Eerst inde kernploeg,dan naar Calgary"
We moeteif:
volleybal
meer
promoten
Mïüaums
Schaatstalent
Jolanda
Grimbergen
over haar
toekomst:
SPORT
£eidóc6omont
ZATERDAG 29 MAART 1986 PAGflffnT
EL
Jolanda Grimbergen: „Ik ben
helemaal gek van schaatsen".
RIJNSBURG „De
Olympische spelen mee
maken, dat lijkt mij het
einde". Jolanda Grimber
gen, het 18-jarig schaatsta
lent uit Rijnsburg, weet
precies wat zij wil: een se
lectie afdwingen voor de
winterspelen in Calgary
in 1988. Het onlangs afge
lopen seizoen zette de
schaatster een belangrijke
stap op weg naar die
„droom": na haar nationa
le titel bij de B-junioren
eindigde zij als vierde op
het WK voor junioren in
Canada. Als beloning voor
haar regelmatige preste
ren ontving zij een uitno
diging voor een trip naar
het Russische Alma Ata,
na de afmelding van Ria
Visser. Op de valreep van
het seizoen bevestigde zij
daar, voor de ogen van
damescoach Henk Ge-
mser, haar klasse. Klasse,
die haar volgend seizoen
een plaats in de kernploeg
moet bezorgen en, een
jaar daarna, een ticket
voor Calgary.
De wijze waarop Grimbergen
in Rusland te werk ging, was
tekenend voor haar instelling:
ondanks de grote tegenwer
king van het plaatselijke orga
nisatie-comité, perste de Rijns-
burgse er op de slotdag een
persoonlijk record uit op de
1000 meter. Dat staat nu op
1.27.57. Grimbergen: „Het laat
ste wat je moet doen, is je door
zulke ellende laten ontmoedi
gen. Ook al werden we er gek
van, dat we per dag maar een
half uurtje konden schaatsen
op een baan vol gaten en
scheuren".
Tegenslag
Hoewel de hoeveelheid re
cords die daar sneuvelden in
drukwekkend was, wijst zij di
rect nuchter op de betrekke
lijkheid van de snelle tijden op
de Russische „wonderhaan":
„De verschillen tussen de tij
den daar en in Holland zijn
gewoon te groot om serieus te
nemen. Desondanks ben ik
over mijn record wel tevre
den, omdat de omstandighe
den niet optimaal waren toen
ik het vestigde". Grimbergen
bezette de tweede plaats in het
algemeen klassement toen de
Nederlandse selectie plotseling
te verstaan kreeg, dat zij don
derdagavond al moest opkras
sen, in plaats van vrijdaga
vond. Een beslissing die Grim
bergen met nog een afstand
te gaan een bijna zekere
eindoverwinning ontnam, ge
zien haar geringe achterstand
op de Russin, die op dat mo
ment het klassement aanvoer
de.
Terug in Nederland is zij die
tegenslag alweer vergeten.
„Het gebeurt wel eens, dat ik
slecht rijd. Dat ik zó moet af
zien, dat ik wel kan janken.
Na afloop dwing ik mezelf om
me over zoiets heen te zetten.
Wat heeft het voor zin om dan
je hoofd te laten hangen? Als
je weet dat je er alles voor
hebt gedaan, kun je jezejf niets
verwijten". Op dezelfde wijze
neemt Grimbergen de vele
opofferingen die zij zich moet
getroosten, voor lief. „Ik zit er
absoluut niet mee, dat ik haast
nooit in de disco kom, maar
dat ik in plaats daarvan vijf
tien tot dertig uur per week
train. Anderen vinden dat
§ek, ik vind dat het einde,
chaatsen is alles voor mij, en:
ik krijg er veel voor terug".
Ter illustratie herinnert Grim
bergen zich de huldiging, die
haar te beurt viel na haar eer
ste van drie nationale titels, in
1982 bij de D-junioren. „Toen
we 's avond uit Groningen te
rugkwamen, stonden er alle
maal mensen voor ons huis.
Tien minuten later stond de
drumband te spelen. De tra
nen sprongen me in de ogen".
Motivatie
Minder prettige ervaringen
deed zij op als lid van Jong
Oranje, waarin zij na dat kam
pioenschap debuteerde. „Tij
dens wereldkampioenschap
pen en internationale toer
nooien zijn we dikke vrinden
in de ploeg, maar bij het natio
naal kampioenschap... Als je
harder hebt gereden dan de
anderen, kijken ze je niet meer
aan. Logisch, want dan staat
het individuele belang voorop
en niet het landsbelang. En
schaatsers zijn nu eenmaal in
dividualisten".
Juist die eigenschap heeft
Grimbergen ertoe gebracht te
gaan schaatsen. Een sport, die
centraal staat in het Rijnsburg-
se gezin, waar de kinderen
van jongsaf aan de gladde ij
zers kregen ondergebonden.
Haar jongere zusje Petra en
broer Aad hebben al een
plaats in de gewestelijke selec
tie. Vader Henk waakt op de
achtergrond over de motivatie.
„Niet dat die te wensen over
laat hoor", haast zijn oudste
dochter zich te verduidelijken,
„want hij hoeft ons nooit te
dwingen. Dat zou hij trouwens
toch niet doen. Maar het is
veel gezelliger om met elkaar
te trainen".
Grimbergen senior was tot
voor kort actief in marathons
en legde zich vroeger toe op dé
wielersport. Een discipline, die
zich ideaal laat combineren
met schaatsen. Zodra het
schaatsseizoen is afgelopen,
onderhoudt Grimbergen haar
conditie op de fiets. Vorig jaar
sleepte zij een verdienstelijke
vijfde plaats in de wacht bij
het NK voor dames-nieuwe
lingen. „Toen reden we einde
lijk eens op een selectief par
cours en draaide de koers niet
uit op een massaspurt, zoals zo
vaak. Dat aankomen met zo'n
grote groep vind ik maar eng.
Ik heb al eens mijn pols gebro
ken in een spurt. Als je dat
overkomt, vlak voordat de
schaatstraining weer begint,
kan zoiets je hele seizoen naar
de knoppen helpen".
Techniek
Ondanks haar goede prestaties
op de koersfiets, heeft Grim
bergen geen moment overwo
gen om van het wielrennen
haar hoofddoel te maken: „Het
gaat me aardig af en ik vind
het een hele leuke sport. Het is
heel anders dan schaatsen. Dat
doe je meestal in ie eentje, het
rijden in een peloton is dan
een leuke afwisseling". Grim
bergen wijst ook op de ver
diensten die, hoe je het ook
wendt of keert, onmiskenbaar
een stempel drukken op wie
lerwedstrijden: „Met schaatsen
verdien je niets, maar als je in
een criterium attent rijdt, kun
je toch minstens je benzinegeld
terugverdienen". „Dat is mooi
meegenomen, maar geld is
niet belangrijk. De prestaties
staan voorop".
Filosoferend over de voor- en
nadelen van het wielrennen
boven het schaatsen, komt
Grimbergen tot de conclusie
dat schaatsen toch meer te bie
den heeft: „Bij wielrennen
gaat het vooral om conditie en
kracht. Het koersinzicht doe je
vanzelf wel op. Iemand die
sterk is en een uitstekende
conditie heeft, is niet meteen
een goede schaatser. Het be
langrijkste is dat je een goede
techniek hebt; kracht komt op
de tweede plaats".
Volgend seizoen zal wellicht
duidelijk worden of Grimber
gen aan de eisen voor de da
meskernploeg voldoet. Tot nog
toe heeft zij de diverse selec
ties met glans doorlopen. Zij is
vastbesloten tot de absolute top
„door te stoten" en is bereid
daar keihard voor te trainen.
Dat haar leven bijna geregeerd
wordt door topsport en nauwe
lijks plaats laat voor het vol
gen van onderwijs, hindert
haar geen moment: „Ik b$n al
een paar keer begonnen met
een opleiding middenstand.
Door het schaatsen heb ik die
nooit afgemaakt. Ik heb m'n
diploma MAVO, daar doe ik
het voorlopig dan maar mee.
Misschien dat ik in de zomer
tijd heb om de draad weer op
te pakken. Talen, dat lijkt me
ook wel wat. Het is toch leuk
als je met buitenlandse schaat
stere kunt praten. Nu lach je
maar wat naar elkaar".
PIETER EVELEIN
Leython speler/coach John Groei^^j
LEIDEN „Het volleybal in de Leidse regio he
een impuls nodig". Dat vindt John Groen, spelj
/coach var. tweede divisieclub Leython. Gro
heeft diverse ideeën om het regionale volleybalt
te krikken, maar wordt daarbij danig in de weg j
zeten door het degradatiegevaar, dat zijn team l
dreigt: in de laatste vijf wedstrijden van het seizor
wacht hem en zijn medespelers een zwaar progral8-25
ma. RIVA/VSC buiten beschouwing gelaten ng55
5 punten uit 17 wedstrijden en nog slechts wedstf'
den tegen de „top vier" voor de boeg al haast geqg.OO
gradeerd zijn OVRA, Compaen, Brother 3
Leython nog volop in de race om een degradati
plaats. Leython lijkt het op papier het moeilijkst!
krijgen; thuis ontmoeten ze Radius (derde) en o
een trip naar het Amsterdamse US (tweede) sti
nog op het programma.
Maar als de Leiderdorpers overleven, staat er er volgt
seizoen een sterker Leython dan nu. Dat is althans de ov
tuiging van Groen. „Mochten we ons handhaven en
RIVA inderdaad degraderen, dan komen er zo twee ïL..fi
wijkse spelers naar Leython. Bovendien zijn we momenP°-ZB
goed bezig wat continuïteit in de vereniging te brengen. I
„oudere" tweede team gaan we mixen met het jongere L
thon 3, zodat een eventuele overgang naar een hoger te
makkelijker wordt. Om het enthousiasme aan te wakkei
is het in ieder geval nodig ons in deze divisie te handt
ven".
Promotie >1.50
„In Leiden en omstreken floreren voetbal en basketball
daar zullen we nog lang tegen moeten knokken. Ook op
scholen wordt er nauwelijks aan volleybalpromotie ged'200
en daar moet het toch beginnen daar zijn de clubs 1
afhankelijk. Zolang de gymleraren in gebreke blijven, rr»
ten we het zelf doen".
Leython heeft plannen zich intensief met de jeugd te gi
bezighouden. Groen: „Je zou wijkgericht moeten werker
Middags een gymlokaal huren waar de kinderen zoi
school onder begeleiding kunnen komen trainen. Ik hebj
destijds op die manier in Rijswijk aangepakt en binnen i
paar jaar hadden we een zeer sterk jeugdteam. Je begint I
een grote boom waar de meeste appels weliswaar afval)
maar je houdt een paar hele mooie over".
De ambities zijn groot bij Leython. De contacten met ver<3.55
gingen als de Warmondse en en de Leidse Universiti I
Volleybalclub zijn goed. „In de komende jaren zijn we |0.00-(
afhankelijk van spelers van de kleinere verenigingen uit
regio. Dat wil niet zeggen dat we die clubs systematisch!
stropen, want daar is niemand bij gebaat. Maar wij kunj
talenten een kans geven hogerop te komen. En daarna ki
onze eigen jeugd eraan".
Sponsoring
De kortstondige fusie met LUSV, twee jaar geleden, waffllij
een aanzet tot het opzetten van een Leidferdorpse topc|H§|
De Leidse studenten konden zo met John Groen onder
naam Leython tweede divisie blijven spelen. „Aanvanke^
stond de Leython-achterban wat argwanend tegenoverlcD
toestroom van studenten. De angst voor een club binnen
club bleek echter ongegrond. Naast kwaliteiten in het w
brachten de LUSV'ere op bestuurlijk niveau enthousia© 30
mee. Bovendien draait de bar een stuk beter".
John Groen wil met Leython richting top van het Ne(0.25
lands volleybal. „Misschien kunnen we dan ook aan spor
ring denken. We zouden de bloembollen magnaten mor
mobiliseren; Leython /Corso, of zoiets"? CORIEN BOTM
-2.00-
Onder redactie van Gert Jan Onvlee en Pieter Evelein
Fijn (1)
Het is alweer maanden gele
den dat Harrie Slinger en de
zijnen er een plaatje tegenaan
gooiden: tegen dat wil dus
zeggen: ten gunste van de
promotie van het voetbalsei
zoen. Over de titel van het
nummer „Het is weer fijn
langs de lijn had men, met al
het geweld op en in de buurt
van de voetbalvelden, welis
waar zijn twijfels, maar de be
doeling van het lied was goed:
het promoten van de steeds
minder populaire voetbal
sport.
Fijn (2)
Reeds enkele weken na de
start van de competitie in de
ere- en eerste divisie bleek
dat de inspanning van Slinger
en de zijnen tevergeefs was
geweest: de toeschouwersaan
tallen waren niet groter ge
worden, het aantal gele en
rode kaarten was nauwelijks
minder. Ook in het amateur
voetbal was niets te merken
van een opleving.
Hoe jammer het ook is, het
publiek kiest tegenwoordig
liever voor een middagje vi
deo kijken in de warme huis
kamer, waar moeder-de-
vrouw voor thee en koekjes
zorgt, dan voor een kleine
twee uur kou lijden langs de
lijn, waar ook wind en regen
het „kijkplezier" vergroten.
En hebben die mensen onge
lijk?
Fijn (3)
Het beeld van twee spelers
van Katwijk is tekenend.
Doorweekt van de regen,
moeizaam tegen de wind in
lopend, begaven zij zich pre
cies een week geleden op weg
naar de geduldig wachtende
douches. Is dit het plezier dat
een voetballer aan zijn sport
beleefd? Nee, al mochten deze
spelers blij zijn dat hun wed
strijd niet werd afgelast. Op
dit moment zijn er, die al drie
maanden geen bal hebben
aangeraakt. Fijn! Want dat
betekent dat er binnenkort
weer lekker veel dubbele pro
gramma 's en doordeweekse
wedstrijden worden gespeeld.
Fijn! Want de sportparken
sluiten immers nooit voor het
eind van de competitie (wan
neer dat ook mag zijn).
Fijn (4)
Nee, de huidige opzet van de
competitie is in Nederland in
derdaad geen succes. Mis
schien wel voor de profs en
de topamateurs en hun
schaarse toeschouwers, maar
niet voor die grote groep
voetballers zonder wie de
KNVB niet zou kunnen be
staan. Zo lang die moeten
voortploeteren op de huidige
manier, kan het motto „Fijn
langs de lijn" rustig in de
vuilnisbak.
Fijn (5)
Dat het ook anders kan, be
wijst het zonnige beeld, dat in
elk opzicht contrasteert met
de verregende plaat uit Kat
wijk. Is er iets mooiers denk
baar in het amateurvoetbal?
Half vijf 's middags, op een
stralende zomermiddag genie-
Fijn!
ten van een leuke pot voetbal.
Jong en oud kijkt aandachtig
toe. Korte broek aan, zonne
bril op, jas thuis aan de kap
stok. De jeugdige kijkers op
de voorgrond zitten onge
stoord in het gras, voor de re
clameborden. Bal bij de hand,
want na het laatste fluitsig
naal zullen zij, met de acties
van hun voorbeelden nog
voor zich, ook eens wat laten
zien. Dat de toeschouwers op
dat moment niet meer langs
de lijn staan, mag de pret niet
drukken.
Een beeld, dat naar onze me
ning veel te weinig voorkomt.
Daarom willen wij van Hut-
spo(r)t nogmaals aandringen
op een andere opzet van, in
elk geval, de amateurcompeti
tie. Geen voetbal meer in de
wintermaanden, maar in de
zomer. Misschien wordt het
dan weer „fijn langs de lijn
Show
Wie zegt dat alleen spelers als
Emill Hagens, John Emanuels
en Toon van Helfteren de
show stelen in de Vijf Mei
hal? Zeker, BS Leiden scho
telt het publiek ook zonder
Amerikanen het is al zo
vaak gezegd leuke wed
strijden voor, maar de Leidse
basketballers verzorgen niet
in hun eentje het kijkplezier.
In de pauze en tijdens de time
outs is er immers steevast een
jeugdige fan, die de aandacht
van het publiek vast houdt.
Terwijl de „grote mannen"
zich een moment rust gunnen,
springt en gooit hij alsof zijn
leven er van afhangt. Aange
moedigd door het publiek, dat
juicht zodra de eerste punten
gescoord zijn. Zo'n publieks
trekker... geen idee voor een
sponsor?
