finale
ZATERDAG 22 FEBRUARI 1986
L»c<"eBa„a,sFlorade
LOS ANGELES - In de herfst van hun
leven willen geboren, of door Hollywood
gemaakte komieken met alle geweld se
rieus genomen worden.
Dick van Dyke, twintig jaar geleden een
kolderieke tv-clown, heeft zijn gouden
grijns bevroren voor „Strong Medicine",
een mini-serie over een onderwerp waar
mee allerminst te spotten valt: verdo
vende middelen. Van Dyke speelt daarin
de directeur van een farmaceutische fir
ma die op het spoor komt van een mee
dogenloze handel in drugs.
„Het heeft me heel wat moeite gekost
om Hollywoodproducenten er van te
overtuigen dat ik meer in huis heb dan
een gekke bek en een snelle mop voor
aan de bar", moet Van Dyke kwijt.
Van Dyke heerste in de jaren zestig, sa
men met rascomedienne Mary Tyler
Moore, als de met drie Emmy's (tv-on-
derscheiding) bekroonde buis-clown.
Door drank beneveld gleed hij echter af
om tenslotte in 1972 door „Hollywood"
wegens erbarmelijke kijkcijfers aan de
dijk te worden gezet
Opknapbeurt
Sindsdien heeft Van Dyke geprobeerd
zich op te trekken aan zijn doorgezakte
im?ge als komiek. Hij greep zich vast
aan rollen in films als „Chitty, Chitty,
Bang, Bang" en „Divorce American Sty
le".
Maar meer dan een serie ster-spotjes
voor de soepen van Campbell, uiteraard
nadat van kust tot kust kond was gedaan
van zijn verblijf in een ontwenningskli
niek in Phoenix, heeft Van Dyke ook
niet de deur uit gedaan.
Met „Strong Medicine" hoopt hij af te
rekenen met zijn verleden dat hem, zo
meent Van Dyke althans, gekluisterd
hield aan het theater van de lach. „Ho
pelijk lukt het me om de serieuze Van
Dyke alle vrijheid te geven."
Wie ineens ook serieus genomen wil
worden als lach-en-traan-actrice is de nu
76-jarige Lucille Ball.
Veel minder gedreven dan Van Dyke
- Lucy Ball heeft zich nooit geschaamd
noch miskend gevoeld vanwege haar
gouden carrière als comedienne - heeft
de veelvoudige miljonaire onlangs haar
debuut gemaakt als dramatisch actrice in
„Stone Pillow". In deze tv-film kruipt ze
in de rafelige winterjas van Flora, een
van de dertigduizend zogeheten „bag la
dy's" van New York. Een rol die zij zeil
omschrijft als „de zwaarste in mijn le
ven". Tijdens de zes weken durende op
namen in New York verloor Lucy 12
kilo en verrekte tijdens een „gevecht"
met andere dakloze zwerfsters een spier.
Rustig
Waarom ze niet rustig met haar man
Gary Morton in Palm Springs, het mil
jonairsstadje in Zuid-Cahfornié, is geble
ven? „Omdat ik moe werd van het niets
doen. Maar ook omdat ik de jeugd van
nu nog een boodschap wilde meegeven.
Dat de nagejaagde All American Dream
ook schaduwkanten kent, waarin mede
mensen dolen naar wie eigenlijk niet
wordt omgekeken", legt de breekbare, le
gendarische lachstuip uit. Regelmatig
houdt de ex-Goldwyn-danseres lezingen
op universiteiten over haar carrière,
Hollywood en de Amerikaanse samenle
ving waar een op de tien inwoners in ar
moe leeft.
Er is nog een reden waarom Lucy Ball,
wier „I love Lucy"-shows niet van de
buis te branden zijn, ook haar serieuze
gezicht wilde tonen in de aangrijpende
film „Stone Pillow".
„Vanaf de dag dat ik in 1974 afscheid
heb genomen van de showbusiness krijg
ik stapels draaiboeken in de bus. De een
is nog bedenkelijker dan de ander. Seks
en geweld. En om de humor kan ik ook
al niet meer lachen."
Of mevrouw Morton niet te zwart-wit
tegen de jongere generatie Hollywood-
smaakmakers aankijkt?
„Kan best in mijn tijd had je nog geen
kleuren-teevee".
Babbelblad
Beduidend jonger, maar verre van piep,
is Mary Tyler Moore. De 50-jarige co
medienne, wier leven tot voor kort ook
stond in de schaduw van menig cocktail
glas, is gewoon bij haar leest gebleven.
Met „Mary", een tv-serie over een jour
naliste die verzeild raakt bij een babbel-
blad in Chicago, maakt MTM momen
teel een klinkende come-back.
De televisiemaatschappij CBS, die het
voortdurend moet afleggen in de strijd
om de kijkcijfers tegen NBC, heeft groot
vertrouwen in Mary Tyler Moores her
overing van haar populariteit onder het,
met tv-komedies toch al overvoerde
Amerikaanse publiek.
In het begin kreeg MTM lage kijkcijfers.
„Maar daar heb ik geen minuut van
wakker gelegen. Het herinnerde me aan
de „Dick van Dyke Show" en mijn eigen
show uit de jaren zestig. Ook die kwa
men tergend traag uit de startblokken.
Na het eerste seizoen was er zelfs sprake
van dat onze „Van Dyke Show" met de
vuilnisman zou worden meegegeven.
Komedieshows verdienen nu eenmaal in
het begin veel vertrouwen en volhar
ding".
„Mary" voert echter geen nieuwe trend
aan in Hollywood om oude wijn in nieu
we zakken te gieten.
Reddfoxx
Redd Foxx, de sjacheraar uit „Sanford
Son" anno begin jaren zeventig, ver
koopt nu kranten en tijdschriften in een
naar hem genoemde tv-show, waarmee
ABC probeert iets af te knabbelen van
'ayi"ond Burr
erry Mason.
David Carradine.
de betonnen populariteit van de „Bill
Cosby Show".
Natuurlijk is de 63-jarige, vooral om
zijn schuine conferences in Las Vegas
bekende zwarte komiek, in de wolken
met een nieuwe kans verschraalde roem
en verbraste rijkdom bij te spijkeren.
„Ik word vorstelijk betaald, net als mijn
blanke collegae. Bovendien behandelt
ABC me als een tv-ster. Destijds met
„Sanford Son" was NBC nog te be
roerd om een raampje in mijn kleedka
mer te zetten. Ik voelde me net een ge
vangene: zestien uur op de set en tijdens
het luchten kon je nog geen raampje
openzetten. Op weer een kwaje dag heb
ik toen de deur dicht gegooid", grijnst
het in St. Louis als John Elroy Sanford
geboren geinponum.
Nu streeft Redd Foxx naar veel geld,
waarmee hij naar eigen zeggen eerst hui
zen, koelkasten, auto's en mooie meiden
zal aanschaffen. Waarom precies in deze
volgorde? Foxx: „Als je 63 bent, heb je
nog alle tijd voor mooie meiden".
Van 1957 tot 1965 was er wereldwijd
geen betere advocaat te vinden dan Per
ry Mason. De toewijding van zijn secre
taresse Delia Street deed zelfs een onge
schoeide Carmelietes blozen.
Na 1966 keerde de geslepen advocaat,
als gevolg van een vuige aanslag, terug
op de buis als de aan zijn rolstoel ge
kluisterde prive-detective "Ironside".
Nu blijkt Perry Mason weer springle
vend. Want „Hollywood" heeft Ray
mond Burr, dikker en grijzer, van zijn'
Fiji-eiland weten te lokken om, uiteraard
tegen een uitstekende vergoeding, zijn
van moord verdachte ex-secretaresse te
verdedigen. Hoewel Amerika jubelde
over „Ferry Mason Returns" en produ
cent Viacom International, samen met
NBC, goud beloofde, peinzen Ray
mond Burr en Barbara Hale er niet over
om dagelijks op de set te verschijnen
voor een nieuwe Mason-misdaadserie.
Wel bleken ze te porren voor hooguit
drie tv-films.
De in Westminster, Canada, geboren
Burr verkiest het om zo weinig mogelijk
zijn tropisch eiland te verlaten waar hij
schapen fokt en orchideeén kweekt. Bar
bara Hale ziet liever haar kleinkinderen
groeien dan haar bankrekening.
Carradine
Geld. nodig voor ambitieuze projecten
zoals een drieluik over „Mata Hari", en
omdat „Hollywood" gevoelig is voor
mystieke Oosterse vechtsporten, hebben
David Carradine er toe aangespoord om
zijn schoenen uit te trekken.
Blootsvoets keert hij terug als „grasshop
per" Kwai Chang Caine, de in karate on
verslaanbare monnik-met-fluit in „Kung
Fu".
Carradine: „Eigenlijk wilde ik een speel
film produceren. Het draaiboek had ik al
jaren in de kast liggen. Caine, ik dus,
zou rustig leven in een Californisch,
godvrezend stadje, waar op zekere dag
een duivelse Chinese priester opduikt
die Caine uit de weg wil ruimen. Dit
karwei moet worden opgeknapt door een
in alle vechtsporten uiterst bedreven
jonge Chinees. Deze karate-knul is ech
ter de zoon van Caine".
Natuurlijk hing er een prijskaartje aan
deze Kung Fu-film: zeker 14 miljoen
dollar. Warner Bros schoof Carradines
droom opzij, waarna uiteindelijk CBS
akkoord ging, zij het dat de film ge
maakt zou worden voor de buis. Boven
dien moest deze comeback open eindi
gen, zodat er een eventuele tv-serie uit
voort kan komen.
Carradine greep deze kans (budget 6
miljoen dollar) en selecteerde Brandon
Lee, zoon van wijlen Bruce Lee, als zijn
vechtlustige, verloren zoon.
Inmiddels is „Kung Fu: The Movie" op
de Amerikaanse tv verschenen. Het ein
de is zo voorspelbaar als de geur van
spruitjes: Brandon Lee omarmt na een
taai tweegevecht zijn doodgewaande va
der. En samen lopen ze blootsvoets ver
der, hopende op een nieuwe serie.
Mislukken
Niet elke, bijna vergeten ster krijgt op
nieuw lang krediet van de „boekhou
ders" van Hollywood.
Robert Blake alias „Baretta" bijvoor
beeld heeft niet de zegen gekregen waar
op hij vurig hoopte toen hij met „Heil
Town" een vuist balde tegen de deca
dentie in „Dynasty".
In „Heil Town" speelt Blake een tot
priester bekeerde bajesklant die ziclj,
soms met harde hand, bekommert om
het treurige lot van een achterbuurt, er
gens in een verpauperde wijk van Los
Angeles.
Samen met Columbia Television durfde
NBC het wel aan om pastoor Noah
„Hardstep" Rivers (Blake) dertien afle
veringen krediet te geven om het Ameri
kaanse publiek te overtuigen van zijn
donderpreken tegen drank- en geldzucht
en witte-boordenmisdaad. Kortom, te
gen de dagelijkse zondes waarom series
als „Dallas" en „Dynasty" jarenlang zijn
aanbeden.
Blake, berucht om zijn sneerende kritiek
op „Hollywood", mocht in deze door
hem bedachte serie niet op (te) lange ka
tholieke tenen gaan staan door pastoor
Rivers bijvoorbeeld te veel begrip te la
ten opbrengen voor hoeren en drugsdea
lers.
Hoewel Blake zich daar keurig aan heeft
gehouden is „Heil Town" toch na der
tien afleveringen dichtgespijkerd. Reden:
te lage kijkcijfers.
Blake: „Een troost houdt me overeind.
Pastoor Rivers heeft de Carringtons toch
zo hinderlijk voor de voeten gelopen dat
tiet binnenkort ook afgelopen is met Dy
nasty".
Verleden
Sommige Hollywood-sterren hebben er
vrede mee dat ze verbleken, tenminste
in de rol die hen roem en rijkdom heeft
gebracht.
Jean Stapleton kun je niet dieper kwet
sen dan haar aan te spreken met Edith
Bunker, de sloof van Archie uit „AU in
the Family".
„Niet dat ik neerkijk op Edith, verre van
dat. Maar men vergeet gemakshalve dat
ik toentertijd slechts een rol speelde.
Jean Stapleton heeft allang afscheid ge
nomen van Edith Bunker".
Onlangs dook zij op in „Dead Man's
Folly", een tv-film naar een detective
verhaal van Agatha Christie, met in de
hoofdrol Peter Ustinov als de pientere
Belgische speurder Hercule Poirot.
Informerend naar nieuwe rollen, ant
woordt Jean: „Ik reis kriskras door
Amerika met „The Italian Lesson", een
toneelstuk van Ruth Draper. Af en toe
sluip ik weg voor een gastrol in een
tv-film. Ik flirt liever met Hollywood
dan dat ik er opnieuw mee trouw zoals
toentertijd Edith Bunker."
Schandalig
James Garner raakt „Hollywood" - ten
minste de tv-wereld - nog niet met een
tang aan. „Waarom zou ik ook? Univer
sal heelt me schandalig behandeld met
„Rockford Files". Zes jaar lang heb ik
deze serie overeind gehouden. Maar de
echte centen daarvoor moet ik nog ont
vangen. Universal beweert dat ze er geen
stuiver aan heeft overgehouden. Maar
als ik vraag om de boeken open te gooi
en, verschuilen ze zich achter een batal
jon advocaten".
Garner heeft de tv-dollars niet meer zo
hard nodig. Als filmster is hij veel ge
vraagd. Onlangs schitterde hij naast Sal
ly Field in „Murphy's Romance", waar
in hij als dorpsapotheker verliefd wordt
op een gescheiden vrouw die in haar
eentje een stoeterij, inclusief hengstige
cowboys, overneemt.
Sally Field heeft na twee Oscars defini
tief afgerekend met een ver verleden als
vliegende non.
HANS TOONEN
£eidóc Oowiomt
