naie
trainen
fi
Wereldkampioenschap
schaatsen in Den Haag
CcidócSotnatit
ZATERDAG 8 FEBRUARI 1986
DEN HAAG - Het leven van een
topsporter lijkt voor een buiten
staander maar al te vaak een aan
eenschakeling van boeiende reisjes.
Andere landen bezoeken, andere
mensen ontmoeten, andere
woonten leren kennen. En natuur
lijk is dat leuk; leuker in elk geval
dan de alledaagse sleur. Maar aan
al dat gevlieg van hot naar her kle
ven wel degelijk bezwaren.
Dat zullen alle deelneemsters aan
wereldkampioenschap schaatsen,
weekeinde op de Haagse Uithof, onmid
dellijk kunnen beamen. De noodzaak
van voorbereiding op de grote toernooi
en dwingt de rijdsters steevast in een
strak keurslijf met weinig of zelfs hele
maal geen ruimte voor enige aantrekke
lijke vrijetijdsbesteding, laat staan voor
persoonlijke ideeën. Slapen, eten, trai-
en dan telkens weer hetzelfde rijtje
voren af aan. Zo ziet de gemiddelde
dagindeling van de internationale
schaatselite er doorgaans uit. Het risico,
dat de verveling onbarmhartig toeslaat,
ii logischerwijze dan ook groot. Alleen
maar fysiek én mentaal met die komen
de krachtmeting bezig zijn, dat stompt
toch wel af.
Voor de Nederlandse ploeg geldt dat z
peet nu „toevallig" eens in wat mindere
mate. In verband met de thuiswedstrijd
is het aantal dagen dat zij van huis
haard verstoken zijn natuurlijk z
lijk beperkter dan bij wedstrijden i
buitenland. Marieke Stam, een \z
vier Oranje-dames dit weekeinde op de
Uithof, vermaakt zich dan ook best.
Beetje breien, beetje kletsen, beetje
wandelen. Ja hoor, we komen onze vrije
tijd, al is die natuurlijk spaarzaam, best
door", zegt de schaatsenrijdster uit Eg-
mond aan Zee. Bondscoach Tjaart
Kloosterboer, als een kloek
kuikens wakend, heeft deze winter al
heel wat minder plezierige ervaringen
opgedaan. „We zaten voor het Europees
kampioenschap veertien dagen in trai
ningskamp in Davos. Maar daar kwa
men we nauwelijks aan schaatsen toe
vanwege de weersomstandigheden. Elke
ochtend keken we verlangend naar bui-
maar steeds was het weer hetzelfde
liedje: sneeuw, sneeuw en nog eens
sneeuw. Omdat wij coaches als sneeu
ers hebben gefungeerd, is er nog i>
van trainen terecht gekomen, maar het
is dan heel moeilijk om alles vooral op
het mentale vlak onder controle te hou
den".
Geen
remedie
De psychologische begeleiding van de
schaatsters is de laatste jaren, ook in de
Nederlandse ploeg, meer en meer be
spreekbaar geworden. De in Uithoorn
woonachtige ploegarts Maarten Koorn-
neef: „Het omgaan met spanning ver
schilt van persoon tot persoon. Te ge
spannen naar een kampioenschap toele
ven is niét goed, te ontspannen even
min. Te is nooit goed. Daar bestaat, ze
ker in een individuele sport als schaat
sen, echter geen speciale remedie voor.
We hebben in het verleden de psycholo-
en Peter Blitz en Ferdi Oyen bij ons ge-
ad, maar die hebben alleen rondgeke
ken, hebben ook geen echte ideeën kun
nen aandragen".
„Schaatsers hebben overigens genoeg za
ken aan hun hoofd om zich in zulke da
gen mee bezig te houden. De techniek,
het materiaal, enzovoorts. Een team
sporter, zoals een voetballer, heeft het
gemakkelijker. Hoeft zich hooguit over
die of die nop te bekommeren. Boven
dien, waar praten we nu eigenlijk over?
Moet je die zogenaamde problemen van
nu eens gaan vergelijken met de tijd van
bijvoorbeeld Wim van der Grift. Toen
ze een half jaar van huis om er
in het noorden van Noorwegen te
gaan trainen. Nu is er een Heerenveen-
situatie, kunnen ze in de weekeinden in
elk geval even naar huis. Dat doorbreekt
de sleur. We proberen in het buitenland
ook altijd wel eventjes tijd in te ruimen
voor wat rondkijken. In Sarajevo, tij
dens de Olympische Winterspelen, heb
ben we bijvoorbeeld de Moorse wijk
verkend. Daarna wordt wel de opdracht,
ik noem het liever een stringent advies,
gegeven om te gaan rusten".
Bonnie Blair weet over de gevaren van
het zich vervelen mee te praten. Samen
met Katie Class vormt de kleine 21-jari
ge sportvrouw de Amerikaanse afvaardi
ging, die zoals (bijna) alle andere landen
teams is neergestreken in het van alle ge
makken voorziene hotel Bel Air. „We
zijn nu al vanaf 30 december onder
weg", meldt Blair met een lang gezicht.
Waarop haar landgenote aanvult: „En
we mogen pas op 10 maart weer naar
huis". De wederzijdse familie, respectie
velijk in de staten Illinois en Minnesota
achtergebleven, moesten het tijdens de
jaarwisseling zonder hen stellen. Blair:
„We hebben niet eens wat van Oud en
Nieuw gemerkt. Lagen in Inzeil om tien
uur 's avonds in bed. Om de tijdsver
schillen zo snel mogelijk de baas te kun
nen worden, om een zo goed mogelijke
aanloop naar de volgende wedstrijden te
hebben".
Leuk vinden beide Amerikaansen het
zwerven rond de wereld eigenlijk al lang
niet meer. „Al krijgen natuurlijk weinig
meisjes van onze leeftijd de kans om zó
veel te zien. Dat mag je niet vergeten.
Maar thuis moeten we ook veel reizen
om te kunnen trainen", aldus Bonnie
Blair, duidelijk de meest spraakzame
van de twee. „We hebben in de.-Verenig
de Staten alleen in West Allis, irt de staat
Minnesota, een 400-meterbaan. En in
.Lake Placid ja, maar die is maar heel
'spaarzaam geopend. Soms kan ik echt
geen vliegtuig meer zien".
Fietsen
Bonnie Blair en Katie Class arriveerden
woensdag in het gezelschap van de Ca
nadese en Zuidkoreaanse dames vanuit
Inzeil in ons land. De Canadese delega
tie, drie rijdsters sterk, baarde bij het ho
telpersoneel enig opzien door twee stevig
ingepakte fietsen met zich mee te slepen.
Op de kamer van Nathalie Lambert
blijkt evenwel dat een toertochtje niet
direct in de bedoeling ligt, want het gaat
hierbij namelijk om hometrainers. De
omgeving verkennen zal trouwens toch
- hoewel de dames wel informeren naar
de aanwezigheid, liefst zo nabij moge
lijk, van bioscoop, theater of museum -
zeer beperkt blijven.
„We kunnen hooguit één keer in de twee
weken even tijd vrijmaken om een paar
uurtjes te winkelen", weet de 21-jarige
studente fysiologie uit Montreal die met
haar stadgenote Ariane Loignon aan
staande dinsdag de thuisreis zal aanvaar
den. De derde Canadese, Nathalie Gre-
nier uit Quebec, reist eerst nog door
naar Japan voor de wereldkampioen
schappen sprint.
Lambert: „We -vinden het allemaal wel
erg jammer dat we weinig of niets van
Den Haag zullen kunnen zien. Een grote
bekende stad, daar is altijd wel wat te
zien. We hebben enkele weken in Inzeil
gebivakkeerd, maar daar was alleen
maar heel veel sneeuw. Maar dat hebben
we thuis ook. Daar vriest het nu dertig
graden".
Zelfs van studeren zal dezer dagen
slechts bitter weinig terecht komen. De
lesboeken liggen weliswaar op tafel,
maar de Canadese trainer heeft zijn pu
pillen absolute rust voorgeschreven. De
concentratie moest volledig, maar dan
ook volledig op het schaatsen gericht
zijn. Waar voetballers-in-trainingskamp
snel de kaarten of biljartkeu grijpen,
gaan de schaatsters plat. Slaperig of niet.
Discipline
Wang Xiuli is de enige Chinese deel
neemster aan de mondiale titelstrijd op
de Uithof. Misschien geldt in haar geval
wel extra sterk dat de discipline hoogtij
moet vieren. IJsbaan en hotel, meer zal
ze niet van Nederland zien.
Delegatieleider Chang Yuejin vindt dat
ook niet meer dan normaal. „We komen
hier om te schaatsen, niet om te winke
len", weet hij te melden. Voor het overi
ge beperkt de overigens best vriendelijke
en verrassend goed Engels pratende
Chang zich tot een hele serie loftuitin
gen. „Dank aan uw regering dat we deze
uitnodiging hebben gekregen. En dank
ook aan de Nederlandse schaatsbond,
pardon de Koninklijke Nederlandse
schaatsbond dat we hier zo gastvrij wor
den ontvangen".
Een heel wat andere wijze van voorbe
reiding heeft Karen Gardiner-Young de
laatste dagen gekend. De 25-jarige, hoog
blonde Australische landde maandag op
Schiphol en had voordien nog nimmer
een 400-meterbaan van dichtbij gezien.
Schaatsen kon Karen Gardiner wel,
maar dan meer in het bijzonder short
track. Vorig jaar eindigde ze hierin tij
dens het wereldkampioenschap te Am
sterdam als vierde. „Ik heb maandag
meteen nieuwe schaatsen moeten opha
len", vertelt ze goedlachs. „Voor short
track gebruik je heel andere ijzers. Het
was wel even wennen, ja. Ik voelde me
eerst heel onzeker op het ijs".
Karen Gardiner werd de afgelopen da
gen getraind door de in Rijswijk wonen
de John Ossendrijver, wiens dochters
Esmeralda en Manuela tot de nationale
short-tracktop behoren. Dit weekeinde
wordt de Australische - het land van de
kangoeroes is voor het eerst in het da-
messchaatsen vertegenwoordigd - ge-
coached door Hans van Helden die zijn
aandacht zal moeten verdelen tussen
Gardiner en zijn echtgenote Marie-Fran
ce, de enige Franaise op de Uithof.
„Maar heb maar niet al te hoge ver
wachtingen van me", lacht Karen Gardi
ner alweer, „want ik doe dit eigenlijk
meer voor de lol. Ben hoofdzakelijk naar
Europa gekomen voor de wereldkampi
oenschappen short track, in april in het
Franse Chamonix".
Twee maanden
De komende twee maanden logeert Ka
ren Gardiner, die als enige van de zesen
dertig deelneemsters niet in Hotel Bel
Air haar intrek heeft genomen, bij vrien
din Ingrid Marcusse in Katwijk. Beide
short-trackschaatsters leerden elkaar in
1984 kennen tijdens een wedstrijd in En
geland.
„Ik heb het geweldig naar m'n zin. De
familie Marcusse behandelt me alsof ik
een dochter ben. Zo mis ik mijn man
ook niet zo heel erg", aldus Karen Gar
diner die door vader Gerard Marcusse
elke dag zeven Nederlandse woordjes
krijgt aangeleerd. In haar woonplaats
Adelaide, waar Karen Gardiner als
bankemployee werkzaam is, kan die ta
lenkennis haar mogelijk nog wel eens
van pas komen, want haar trainer daar
in Zuid-Australië is van Nederlandse
komaf.
„Ik vind het veel leuker om bij mensen
privé te logeren, dan in zo'n groot en
vaak nogal onpersoonlijk hotel te moe
ten zitten", vertelt Karen Gardiner die
dit weekeinde ongetwijfeld bij de laat-
sten van het klassement te vinden zal
zijn, maar zich desalniettemin uitste
kend zal vermaken. Ondanks de lage
temperaturen. „Ik bevries hier. Toen ik
uit Adelaide vertrok, was het 38 graden
Celsius. En bij ons wordt het nooit kou
der dan zo'n tien graden boven nul".
Koffie lust de Australische helemaal
niet, warme chocolade vindt ze ook niet
echt lekker, maar het is tenminste warm
en dus toch welkom. Met Gerard Mar
cusse rijdt ze dagelijks op en neer naar
Katwijk. Soms wel eens wat te hard, het
geen al eens in een bekeuring resulteer
de. Een extra belasting voor de Katwijk-
se familie die hun gast van het andere
eind van de wereld toch al onder het
motto „liefdewerk, oud papier" langere
tijd in huis heeft genomen.
DICK KIERS
FOTO'S: MILAN KONVALINKA
Boven: Trainer
John Ossendrijver
(links) en pleegva
der Gerard Mar-
cusse controleren
de schaatsen van
Karen Gardiner,
terwijl vriendin
Ingrid Marcusse
lachend toekijkt.
Rechts: Katie
Class (links) en
Bonnie Blair bla
deren voor het ho
tel in een VVV-
gidsjeVeel meer
dan foto's van de
toeristische attrac
ties van Den Haag
en omstreken zul
len de Amerikaan
se schaatsenrijd-
sters niet te zien
krijgen.
Onder: Kamer 310
van hotel Bel Air.
Nathalie Grenier,
Nathalie Lambert
en Ariane Loignon
(van links naar
rechts) pakken hun
koffers uitLinks
de nog ingepakte
hometrainers
jes bij het hotel
personeel enig op
zien baarden.
4
