bbber is geen
tobber
„Henk's werk voortzetten
is een opdracht voor me
azz-circus
eek lang
Jag en nacht
|n de Waag
JONGE VROUW LEIDT TEXTIELIMPERIUM
^IDEN/REGIO
SLOTA VOND JAMSESSION MET ZON
)NDERD MUZIKANTEN
iEN Het idee werd ge-
•n in een dronken bui.
'ijl een aantel leden van
eidsch Studenten Jazz
'lschap nog wat napraatte
iet jazz-cafe The Duke aan
luae Singel, was het idee
»ns daar. Een week lang
spelen, dag en nacht door,
was nog eens leuk. Vele
\ende jazzmuzikanten zou-
•ekei dan mee moeten doen ter
s'dersteuning en misschien
ve! één en ander ook nog een
melding opleveren in het
i da$nness Book of Records. De
maar van het café The
ke, altijd in voor iets geks
Ie sder als het om jazz gaat,
iür ook gewend aan dron-
stelümansgepraat, nam de con-
i sa tie dit keer serieus. Een
ap èk lang, dag en nacht jazz-
rdfMfj'e/c kunnen horen, dat
wek hem wel wat. De Leidse
ïatiewee/c zou een mooie aan-
\ing zijn om het idee uit te
ren. dacht hij en aldus ge-
iedde. Er werden enkele
g-l iderden jazzmuzikanten be-
u ferd met de vraag of zij het
iatief in Leiden wilden on-
steunen. Bijna iedereen
iet enthousiast en zei ja.
onnf de start van de Leidse
dat week begint morgen om
e wjen uur 's avonds ook het
ze\flsch Studenten Jazz Gezel-
aan zVn jazzmarathon
ctieJ 120 uur. De Leidse Waag
et V de Aalmarkt dient de hele
dgk als decor. Tegen betaling
:htd één gulden kunnen be-
jeilfstellenden dag en nacht in
.n_ JiVaag terecht. Alleen als er
;t Vf bekende gastspelers mee-
zal de entreeprijs ver-
gd worden tot twee gulden
er Lens, bekend van het te-
'sieprogramma „vinger aan
po7s" zal morgenavond een
ningspraatje houden en de
van het Jazzgezelschap
interen. Daarna gaat de
i 'loos' zoals dat heet. Tot
17 januari midder-
Het is duidelijk dat de
muzikanten van het ge
niet al die tijd aan
door zullen spelen,
zelfs de gekste jazz-
niet vol. Wel is het de
dat er steeds een
de groep overblijft,
bijgestaan door gast-
De bezetting van de
wisselt daarom telkens
dus ook heel wat
worden. Maar
de jazzmuzikanten
die te horen is, zal
een beetje in de Duke
zijn. Muziek uit
de jaren dertig dus. Op zolder
van de Waag staan wat bed
den, zodat er af en toe een
tukje gedaan kan worden om
nieuwe energie op te doen.
Het is de bedoeling dat het
voltallige Leidsch Studenten
Jazz Gezelschap in ieder geval
elke avond van half acht tot
elf uur optreedt.
De tweede dag, maandag 13 ja
nuari dus, wordt tussen acht
en negen 's avonds het officië
le vaandel van het Studenten
Jazz Gezelschap overgedragen.
Het spreekt voor zich dat de
muziek gewoon door gaat.
Dinsdag start om tien uur 's a-
vonds een jamsession waaraan
flink wat bekende jazzmusici
meedoen onder wie saxofonist
Frits Ka tee, Bert Boeren van
de Dutch Swing College Band,
Rob Buitendijk van de Ever
green Jazzband enz. Woensdag
maakt de Waag deel uit van
de bekende Kroegentocht.
Donderdag komt onder ande
ren Pim Jacobs de gelederen
in de Waag versterken. Op de
slotavond, vrijdag 17januari, is
het de bedoeling dat alles uit
de hand loopt. Er is voor die
avond een gigantische jamses
sion gepland, waaraan zowat
iedereen die het Leids Studen
ten Jazz Gezelschap heeft on
dersteund, deelneemt. Als het
dus een beetje meezit, dan kan'
dat een happening worden,
waaraan zo'n honderd muzi
kanten meedoen. Omstreeks
middernacht zit de 120 uur er
op.
Studenten uit Leiden hebben
aangeboden de muzikafi ten in
de Waag elke avond een diner
voor te zetten. Het publiek
kan volgende week elke och
tend ontbijten in de Waag. Er
zijn dan broodjes, koffie, thee,
en misschien een eitje ver
krijgbaar tegen redelijk tarief.
Disputen en studentenclubs
hebben zich hiervoor al inge
schreven.
£eidóe6oittmit
ZATERDAG 11 JANUARI 1986 PAGINA 11
tussen een dalmatiër en een
pointer en dat is aan zijn ui
terlijk te zien: zijn witte
huid met zwarte spikkels is
typisch een kenmerk van
een dalmatiër, terwijl zijn
grote kop op die van een
pointer lijkt. Hij ziet er on
danks zijn hoge leeftijd
elf hondejaren komt onge
veer overeen met 77 men
senjaren erg goed uit. Hij
heeft wel een aandoening
aan zijn heup, die veel voor
komt bij oudere honden.
Maar daar heeft hij weinig
last van. Zijn staart is gecou
peerd.
Dobber verdient veel aan
dacht. Hij is een nogal grote
hond. Mensen die veel thuis
zijn en een tuin of bijvoor
beeld een erf hebben genie
ten daarom de voorkeur.
Een grote hond past nu een
maal niet goed op een flat of
ALKEMADE „Ik ben
nu anderhalf jaar bezig
met het verwezenlijken
van Henk's droom en
denk vaak: Kon ie het
maar even zien". Dit zegt
de 29-jarige Ingrid van
Wijkvliet-Deenen, eigena
res van een gestaag groei
end textielimperium in
Roelofarendsveen en
daarbuiten. Anderhalf
jaar geleden kwam haar
man, Henk van Wijkvliet
door een noodlottig onge
val om het leven. Ingrid
bleef met twee kleine
kinderen, een enorme
werklust en een snel ex
panderende handel in wo
ningtextiel achter.
Wie dacht dat ze bij de pakken
zou gaan neerzitten, heeft het
mis. Ze ging „gewoon" twee
keer zo hard werken, met als
resultaat dat Ingrid onlangs
een hal met kantoor en show
room van in totaal zeshonderd
vierkante meter aan het
Noordeinde in Roelofarends
veen in gebruik heeft geno
men. Het complex is meer dan
twee keer zo groot dan de vo
rige hal op het industrieter
rein.
Met niets zijn Henk en Ingrid
negen jaar geleden begonnen.
„Henk kocht zo hier en daar
wat overtollige rollen vitrage.
Daarmee ging hij leuren bij
marktlui in Rotterdam, waar
hij van jongsaf aan kind-aan-
huis was". Al snel kochten de
jonge, inventieve textielhande
laren in Rotterdam hun eerste
winkeltje. Toen Henk en In
grid vijf jaar geleden trouw
den, besloten ze in Roelofa
rendsveen te gaan wonen. De
keus viel op dit Alkemadese
dftrp aan de Braassem, omdat
„Alkemade ons geluk brengt".
Als echte watersportliefheb
bers hadden ze elkaar name
lijk leren kennen bij Arre de
Boom, op de grens van Roelo
farendsveen en Oude Wete
ring. „Ik weet dat het bijgeloof
is, maar we waren er van
overtuigd dat we hier onze
ambitieuze plannen voor een
groot bedrijf moesten verwe
zenlijken. Dankzij het feit dat
de directeur van een bank
persoonlijk borg voor ons wil
de staan, konden wij aan de
Godfried Bomanslaan een huis
kopen". Achter dat huis stond
een fietsenschuurtje en dat zou
het eerste opslagplaatsje van
de firma Van Wijkvliet wor
den.
„We hebben samen ongeloof
lijk hard, veel en lang ge
werkt. Al gauw moest er een
schuurtje in de buurt bij wor
den gehuurd. Overdag ging
Henk de markten in Neder
land af, terwijl ik in het win
keltje in Rotterdam stond,
's Avonds werkten we in onze
schuurtjes. Al gauw konden
we een tweede winkeltje in
Rotterdam openen. Wij zijn
toen verhuisd naar een vrij
staand huis aan het Zuideinde
in Roelofarendsveen. Daarbij
hoorde een loods die aanmer
kelijk groter was dan het fiet
senschuurtje aan de Godfried
Bomanslaan. Iedere avond
kwamen daar de marktkooplui
aan huis. Zittend op balen tex
tiel handelden we daar de za
ken af".
De handel in woningtextiel
was intussen zodanig uitge
breid dat de Van Wijkvliets al
snel opnieuw uit hun, toch
heus niet kinderachtige loods
aan het Zuideinde puilden. Er
werd nog een loods bijge-
huurd, zodat de textielbalen
toen in drie verspreid liggende
schuren stonden opgeslagen.
Vier jaar geleden werden
daarom de loodsen ingeruild
voor één heel grote in het be-
drijvenpand van Heembouw
op het Industrieterrein. De
schuur aan het Zuideinde de
gradeerde tot rommelhok. Het
geluk lachte Henk en Ingrid
zowel materieel als immate
rieel toe.
Noodlot
Anderhalf jaar geleden echter,
kort nadat ze een schitterend
huis aan het Braassemermeer
hadden betrokken, sloeg het
noodlot toe. Tijdens één van
zijn buitenlandse reizen veron
gelukte de toen 27-jarige Henk
van Wijkvliet samen met drie
andere zakenmensen ergens
op een voorrangsweg nabij de
Duits-Roemeense grens. In één
klap bleef Ingrid achter met
twee kleine kinderen, een
groot huis, een druk bedrijf,
negen personeelsleden en de
zakelijke leiding over een
viertal winkels in Rotterdam
en Amsterdam.
Ingrid bleef bepaald niet bij de
pakken neerzitten. Ze zag het
als haar taak om de dromen
van Henk te verwezenlijken,
zijn werk verder af te maken.
Ze kreeg hulp van haar broer,
een net afgestudeerde werk
tuigbouwkundige. „Henk, de
lopende computer van het be
drijf was er niet meer. We
moesten dus eerst een compu
ter aanschaffen. Zo simpel was
dat" aldus Ingrid. Haar broer
programmeerde de computer
en Ingrid nam haar nu onmis
bare secretaresse Ria van Vel-
zen in dienst.
„Henk had altijd gezegd: Ik
wil het bedrijf nog één keer
vergroten". Hij had niet alleen
een grotere opslagruimte,
maar ook een volwaardig kan
toor met showroom op zijn
verlanglijstje staan. Ingrid
zorgde ervoor dat alle wensen
posthuum werden vervuld.
Een maand geleden nam ze
een fraai bedrijfscomplex aan
het Noordeinde in Roelofa
rendsveen in gebruik. Het
pand is geschilderd in Henk's
lievelingskleuren, blauw-met-
wit. In die kleuren is ook de
grote verkoopbus van Van
Wijkvliet geschilderd.
„Ik heb er nu anderhalf jaar
aan gewerkt om het bedrijf zo
perfect mogelijk, volgens
Henk's dromen te laten wor
den. Ik denk vaak: kon ie het
nu maar even zien", verzucht
ze. „Niets is me teveel" vertelt
de jonge zakenvrouw. „Ik
werk gewoon twee keer zo
hard, dan hoef ik misschien op
mijn vijftigste niet meer te
werken". Ze hoopt dat haar
kinderen tegen die tijd het be
drijf overnemen. Die kans is
reëel, want ze zijn nu al supe
renthousiast. „Ze zien, zo klein
als ze zijn, de handel nu al lig
gen. Ze staan er echt voor
open", aldus de trotse moeder.
Kracht
Ingrid vindt dat ze na de dood
van Henk fantastisch is opge
vangen door familie en goede
vrienden. „Ze hebben me
nooit alleen gelaten en dat gaf
me de kracht om door te gaan.
„Henk's werk voortzetten is
een opdracht voor me, zo voel
ik dat. In september vorig jaar
stond ik alweer op de „Inter-
decor" in Utrecht met een
stand van vijftig vierkante
meter. In de laatste anderhalf
iaar is niet alleen aan het Roe
lof arendsveense Noordeinde
een schitterende blauw-met-
witte Van Wijkvliet loods ver
rezen, ook het winkelbestand
is met weer een winkel toege
nomen. Ook streeft Ingrid
naar een plaatsje op de week
markt in Oude Wetering. Daar
wil ze, als het lukt, de eerste
tijd zelf gaan verkopen, om
het na verloop van tijd aan
een personeelslid over te laten.
„Zo deden we dat altijd; elke
winkel die we begonnen stond
ik eerst een half jaar zelf in
om het personeel de „Van
Wijkvliet-mentaliteit" bij te
brengen". Die mentaliteit be
staat uit een grote dosis en
thousiasme, verantwoordelijk
heidsgevoel, liefde en respect
voor het vak, de koopwaar en
vooral de klanten. De kracht
van het bedrijf zit hem in het
snelle rouleren van de han
delswaar. „Onze werknemers
zijn één hechte familie. Op
deze basis bereikten we op een
prettige manier wat we willen
bereiken en het voornaamste
is: we lachen elke dag". Dat is
dan volgens Ingrid, tevens de
succesformule van haar be
drijf, want „waar sfeer is, daar
komen de Wanten terug".
De textielgroothandel van Van
Wijkvliet is uitsluitend een
doorvoerhandel: alleen grote
rollen stof voor gordijnen, ta
felkleden en vitrage vanuit
Spanje, Duitsland, België, En
geland, Frankrijk en Italië
worden verhandeld. „Ik begin
niet aan coupage" vertelt In
grid zeer beslist. Hoewel In
grid nu de „bazin" is bij Van
Wijkvliet, voelt ze dat niet zo.
„Henk is de oprichter, Henk
heeft het allemaal gedaan, niet
ik. Ik moet zijn werk slechts
afmaken. Het bedrijf is nu van
mij, maar zonder Henk had ik
het nooit gehad" daarvan is ze
zich goed bewust. Zijn portret
ten in het bedrijf maken dat
voor iedereen duidelijk.
Zijn er nog meer uitbreidingen
te verwachten? Ingrid: „Henk
streefde naar tien winkels en
vier verkoopbussen, we zijn
dus op de helft".
o'n drie weken geleden is daar al vaker is geweest,
l het Leids dierenasiel een Zijn naam is Dobber en hij
ond binnengebracht, die is al elf jaar oud. Tot dan toe
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de
rubriek. „Hond zoekt huis". In deze rubriek
wordt een hond (of soms ook wel een kat) be
schreven die in het asiel verblijft om daar een
zekere dood tegemoet te gaan... tenzij het dier
een goed tehuis vindt. De in de rubriek be
schreven honden zijn Af gevonden óf door
hondenbezitters naar het asiel gebracht Ze
worden om uiteenlopende redenen afgestaan,
vaak begrijpelijk, maar soms ook volslagen
onzinnig. De in „Hond zoekt huis" beschreven
dieren zijn alle goed gezond, hebben een wor-
menkuur ondergaan en zijn volledig ingeënt
Tegen betaling van 95 gulden (inclusief die-
renpaspoort) en 45 gulden voor katten zijn ze
af te halen. Dit geld komt ten goede van
zwerfdieren. Adres: Nieuw Leids Dierenasiel,
Besjeslaan 6b, Leiden. Tel: 411670. Geopend
dl t/m vr. 10-14.30 uur, zat 10-16 uur. Zondag
en maandag gesloten.
En dat is niet vreemd op
zijn leeftijd en met zijn han
dicap. Toch wil het asiel
hem een kans geven en
daarom zou het erg fijn zijn
als iemand zich over Dobber
zou ontfermen. Wie dat wil,
hoeft niets voor hem te be
talen. Dat is normaal ge
sproken niet het geval, maar
de verzorgers van Dobber
vinden hem zo'n lieve hond,
dat zij er alles aan willen
doen om hem een goed thuis
te bezorgen.
Dicky Dick
Dicky Dick, de poes die vo
rige week in deze rubriek
stond, heeft nog geen baasje
gevonden. Zij wacht vol on
geduld tot iemand haar mee
naar huis neemt. Van de an
dere dieren die hier zijn
voorgesteld, is Kater Koos al
zo gelukkig geweest. De
hond Jonas is inmiddels op
een boerderij geplaatst. Ook
Sandor, de bastaard groe-
nendaler, heeft nu eindelijk
onderdak gevonden op een
boerderij.
was hij steeds weer opge
haald door de eigenaresse,
maar ditmaal heeft ze dat
niet gedaan. Ze heeft gezegd
dat ze Dobber niet meer wil
hebben. Nu zoekt het asiel
een goed tehuis waar hij van
een aangename levensavond
kan genieten. Want ondanks
zijn hoge leeftijd en een
ziekte aan zijn heup, is Dob
ber beslist geen tobber.
Dobber stond al twee dagen
op het Maria Gijzenplein te
klappertanden in de winter
se koude, voordat een oplet
tende mevrouw zich over
hem ontfermde. Hoewel het
haar zeer speet, kon zij hem
niet zelf houden omdat zij
een baan heeft. Daarom bel
de ze de politie en die bracht
Dobber naar de Besjeslaan.
Dobber is een ontzettend lie
ve hond. Hij is een kruising
in een huis zonder tuin. Bij
mensen die graag met hun
hond wandelen voelt Dob
ber zich niet zo goed thuis.
Dobber is een kruising tussen
een dalmatiër en een pointer.
Ingrid van
Wijkvliet voor
de nieuwe hal
van het
textielbedrijf.
Leidsch Studenten Jazz Gezelschap
