Afzwering van Filips II in
1581 was onwettige daad
De grimmige loopgravenoorlog
tussen CDA en Van der Reijden
fieldde Gomaitt
CONFLICT OM ZIEKTEKOSTEN STAAT OP ONTPLOFFEN
Politiek
Partij
Parlement
BURGERLIJKE ONGEHOORZAAMHEID HEEFT LANGE TRADITIE
hropese kritiek op economisch beleid Nederland niet terecht
H0
De Visser (PvdA)
wijst kritiek op
ongehoorzaamheid af
£eicLe Souotmt
"INNENLAND,
ZATERDAG 9 NOVEMBER 1985 PAGINA 5
van een afgeslankt'
vrijwillige ziekenfonds een
der Reijden: „De vrijwillige „proeftuin" maken voor een
algemene volksverzekering.
zekering is failliet!".
!N HAAG Aan het Binnenhof
jven velen zich al vergenoegd in
handen bij het vooruitzicht van
dinsdag te houden kamerdebat
ir aanleiding van het roemruchte
ovemberbesluit van het kabinet.
discussie zal weliswaar niet
er zijn dan een klein voorschotje
het grote rakettendebat, dat pas
februari zal plaatsvinden (het
It immers nu hoofdzakelijk om de
lag of het nog zinvol is dat Lub-
het Kremlin bezoekt), maar
ttemin wordt er wel enig vuur-
rk verwacht.
langzamerhand lijkt echter de indruk,
intstaan dat politiek Den Haag in feite
één echt probleem kent, namelijk
n de kruisraketten. Dat is natuurlijk
o. Sterker nog: komende maandag
in de luwte van het debat over het
itsingsbesluit, in de Kamer een discus
gehouden die politiek veel interessan-
is en waarbij een al lange tijd sluime-
d conflict tussen de CDA-fractie en het
inet tot ontploffing dreigt te komen,
itraal in dat conflict staan de wetsvoor-
?n van CDA-staatssecretaris Joop van
Reijden (Volksgezondheid) om het
il van ziektekostenverzekeringen
stisch te wijzigen. Tot groot ongenoe-
van de staatssecretaris weigert het
A met een vitaal onderdeel van die
voorstellen akkoord te gaan. Samen met
de PvdA proberen de christen-democra
ten hun eigen bewindsman tot andere ge
dachten te brengen. Het gaat daarbij om
het voorstel tot opheffing van de vrijwilli
ge ziekenfondsverzekering, waarbij mo
menteel anderhalf miljoen Nederlanders
met een inkomen beneden de 48.000 per
jaar zijn aangesloten: uitkeringstrekkers,
kleine zelfstandigen en bepaalde groepen
ambtenaren en trendvolgers.
Failliet
De vrijwillige ziekenfondsverzekering be
vat hetzelfde „pakket" als de verplichte
ziekenfondsverzekering, die geldt voor
alle mensen die tegen een salaris van
minder dan 48.000 (de ziekenfondsgrens)
in loondienst zijn bij een particuliere baas.
„De vrijwillige verzekering is failliet!"
pleegt van der Reijden uit te roepen als
hij zijn opheffingsplan verdedigt. In feite
heeft hij daarin gelijk. De uitgaven voor
geneeskundige hulp, die door dat fonds
moeten worden gedaan, zijn veel hoger
dan het totaal aan inkomsten uit premies
en bijdragen van het rijk.
Die failliete boedel is ontstaan doordat de
particuliere ziekteverzekeraars de afgelo
pen jaren steeds meer mensen bij het vrij
willige ziekenfonds hadden weggelokt
door ze aantrekkelijke polissen te bieden
met aardige kortingen wegens jeugdige
leeftijd of een bewijs van goede gezond
heid. Daardoor bleef bij de ziekenfondsen
verhoudingsgewijs een zeer groot aantal
„hogere risico's" over, zoals oudere zelfs
tandigen en arbeidsongeschikten, die nu
eenmaal vaker naar de dokter gaan dan
jonge en gezonde mensen. Gevolg: de pre
mies moesten steeds meer omhoog, waar
door nóg meer verzekerden uitweken
naar de particuliere verzekeraars, en het
rijk moest voortdurend meer geld bijpas-
Uiteindelijk werd besloten dat de particu
liere maatschappijen voor ziektekosten
verzekering jaarlijks een fors bedrag
(f 120 miljoen) zouden betalen aan de zie
kenfondsen. Daarmee moest het leed van
de fondsen wat worden verzacht. De par
ticuliere maatschappijen voelen er echter
allerminst voor om jaarlijks méér geld aan
de fondsen te moeten betalen.
Door de vrijwillige verzekering af te
schaffen denkt Van der Reijden voor de
staatskas een bezuiniging van ongeveer
een miljard gulden te bereiken. De men
sen die vrijwillig bij het ziekenfonds zijn
aangesloten, zullen worden opgesplitst in
twee groepen: alle uitkeringsgerechtigden
moeten verplicht fondspatiënt worden en
de overigen (kleine zelfstandigen, ambte
naren en trendvolgers) dienen een ziekte
kostenpolis te nemen bij een van de parti
culiere maatschappijen. Dit laatste, de
overheveling van maar liefst 800.000 vrij
willig verzekerden naar de particuliere
sector, is de kamerfracties van CDA en
PvdA een doorn in het oog, omdat de
meesten (nl. mensen met kinderen) aan
zienlijk meer premie zullen moeten gaan
betalen dan ze nu doen. Overigens heeft
de VVD nauwelijks moeite met het plan.
Loopgravenoorlog
De voorstellen van Va:
ran der Reijden tot
herziening van het ziekteverzekerings
stelsel behelzen nog veel méér, maar
daarover bestaat nauwelijks politiek ge
krakeel. Zo kreeg het plan om ook de spe
ciale fondsverzekering voor bejaarden op
te heffen in de Kamer een warm onthaal.
Alle 65-plussers komen uiteindelijk, al
naar gelang hun inkomen, terecht in het
verplichte ziekenfonds dan wel bij de par
ticuliere verzekeraars.
De leider van het CDA-verzet tegen de
totale opheffing van de vrijwillige fonds
verzekering is het kamerlid Ad Lansink.
De relatie tussen hem en zijn geestver
wante staatssecretaris bevindt zich de
laatste weken op een temperatuur bene
den het vriespunt. In de Haagse Post van
vorige week stond beeldend beschreven
hoe Lansink en Van der Reijden op de pas
gehouden partijraadsvergadering van het
CDA in Bussum met grote bogen om el
kaar heen liepen. De sfeer is inderdaad
„zeer geladen", heet het in CDA-kring.
Sommigen spreken van een grimmige
„loopgravenoorlog".
Van der ReijderT is woedend omdat de
stelselwijziging in zijn ogen de kroon is op
drie jaar noeste arbeid als staatssecretaris
van volksgezondheid. Lansink is verbit
terd omdat de bewindsman er niet mee
wil instemmen dat een onderdeel van zijn
pakket voorstellen wordt aangetast. Alles
hangt met elkaar samen, meent Van der
Reijden, en als nota bene zijn eigen partij
zou willen proberen een essentieel onder
deel uit het geheel weg te zagen, dan trekt
hij nog liever alle plannen in. „Het is dus
kennelijk slikken of stikken", zegt Lan
sink. „Wijzigingsvoorstellen vindt Van
der Reijden uit den boze. Maar met die
opstelling reduceert hij de Tweede Kamer
tot een Eerste Kamer, want de senaat mag
immers géén amendementen indienen.
Daar kan men alleen iets aannemen of
verwerpen".
Proeftuin
Wat wil Lansink nu eigenlijk aanstaande
maandag, als de kamercommissie voor
volksgezondheid voor het eerst met Van
'der Reijden over diens voorstellen debat
teert, te berde brengen? In het kort komt
de CDA-opvatting erop neer dat de vrij
willige ziekenfondsverzekering „in afge
slankte vorm" gehandhaafd moet blijven.
Dit betekent dat de uitkeringsgerechtig
den overeenkomstig het plan van de
staatssecretaris naar het verplichte zie
kenfonds moeten worden overgeheveld,
maar dat de kleine zelfstandigen en de
ambtenaren en trendvolgers hun vrijwilli
ge ziekenfondspakket moeten blijven be
houden. Van die afgeslankte vrijwillige
fondsverzekering moet volgens Lansink
een „proeftuin" worden gemaakt voor een
„algemene volksverzekering tegen ziekte
kosten". Want dat laatste is het doel waar
naar zowel het CDA als de PvdA streven.
Zo'n volksverzekering moet er ongeveer
als volgt gaan uitzien: alle mensen in Ne
derland krijgen een ziektekostenverzeke
ring aangeboden voor een breed scala aan
geneeskundige voorzieningen. De premies
die betaald moeten worden zijn afhanke
lijk van de draagkracht èn van de vraag
of men voor bepaalde voorzieningen (bij
voorbeeld de tandarts of ziekenhuisopna
me) een eigen risico wenst. Met een der
gelijk systeem zou het CDA bipnen de
vrijwillige ziekenfondsverzekering willen
experimenteren.
Zover is het overigens nog lang nie
Voorlopig ziet het er naar uit dat er maan
dag in de commissie volksgezondheid een
flink robbertje zal worden gevochten. Eéi
verliespunt moet Van der Reijden bi
voorbaat al incasseren, want de door hen
voorziene ingangsdatum voor de stelsel
wijziging (1 januari '86) zal zeker nie
worden gehaald.
Als Lansink zijn been stijf houdt, kan Van
der Reijden wellicht alleen aan een wei
kelijke nederlaag ontkomen door openlijl
met aftreden te dreigen. Want het opstap
pen van een bewindsman uit eigen kring
zal voor het CDA een tè hoge prijs zijn.
Komt Van der Reijden met zijn dreige
ment op de proppen, dan zal de discussie
zich ongetwijfeld verplaatsen naar „het
Torentje", de werkkamer van premier
Lubbers. ,En dat die buitengewoon vin
dingrijk is in het verzinnen van compro-
missen weten we onderhand wel.
DICK VAN RIETSCHOTEN
i.
»hib» DEN HAAG Sinds het
titers, kabinet het kruisraket
teen» ten-besluit heeft geno-
ische men term „burger
lijke ongehoorzaamheid"
rster- weer alom in de media
lische opgedoken. Door middel
van dergelijke „onge
hoorzame" acties willen
bepaalde groepen tegen
standers van kernbewa
pening de daadwerkelij
ke stationering van de
raketten in Woensdrecht
voorkomen.
Veelvuldig wordt dezer da
gen zowel in als buiten de
politiek de vraag gesteld: wat
is burgerlijke ongehoorzaam
heid nu eigenlijk? Of nog
preciezer, wat behóórt het te
zijn?
Het zal op dit moment verba
zing wekken dat de vroegere
minister van justitie, Dries
Agt, niet geheel afkerig
van burgerlijke onge
hoorzaamheid. Op 14 mei
1974 zei hij in de Tweede Ka-
„Hadden onze voor
ouders de absolute gehoor
zaamheid gepraktiseerd, dan
leefden wij misschien nu nog
onder „Spaans bewind". En:
„Gehoorzamen aan het
staatsgezag dient een ethisch
verantwoorde daad te zijn;
het is een ethische keuze".
Van Agt erkende met deze
uitspraak dat het ontstaan
van Nederland als staat een
gevolg was van een onwetti
ge daad, namelijk het afzwe
ren van de koning der Lage
Landen, de Spanjaard Filips
II. Burgerlijke ongehoor
zaamheid van de toenmalige
Staten-Generaal leidde ons
land verder naar de onafhan
kelijkheid van het tirannieke
Spanje.
Deze zienswijze 'van één der
meest beschreven politici van
de laatste tien jaren staat in
„Het Boek Nee" van Piet
Reckman, geen onbekende in
de sociale en activistensector
en ijveraar voor het niet tot
stand gekomen tweede kabi
net-Den Uyl in 1977. Reck
man geeft in het boekje een
overzicht van de werking
van burgerlijke ongehoor
zaamheid in verleden en he
den, waarbij hij zelfs de toe
komst niet onbesproken laat.
Nederland heeft in het re
cente verleden al eerder met
geweldloze ongehoorzaam
heid te maken gehad. In 1971
mislukte de volkstelling
doordat een aanzienlijk deel
van het volk er niet aan
meedeed of met de gegevens
knoeide. En in 1976 moest de
eerder genoemde justitie-mi-
nister Van Agt het onderspit
delven bij zijn poging de
abortuskliniek Bloemenhove
te sluiten, omdat de kliniek
gewoonweg weigerde haar
werk stop te zetten.
Nog verder terug in het ver
leden komt Reckman bij Ma-
hatma Gandhi en Martin Lu
ther King. De laatste leidde
vele acties tot burgerlijke on
gehoorzaamheid zoals bezet
ting van openbare plaatsen
waar „negers" niet mochten
komen, busboycots tegen
aparte zitplaatsen voor blan
ken en zwarten en de onver
getelijke mars naar Washing
ton op 18 augustus 1963. Tal
loos waren de uitnodigingen
die deze Nobelprijswinnaar
kreeg van christelijke ge
meenschappen in en buiten
Nederland om te komen pre
ken over zijn wijze van bur
gerlijke ongehoorzaamheid.
De acties van de zwarten in
de Verenigde Staten waren
jarenlang wereldnieuws en
toch was hun begin zo een
voudig: Rosa Parks, een ver
moeide niet-blanke vrouw
had in 1956 in een bus in
Montgomery moed en wan
hoop bij elkaar geraapt en
geweigerd haar zitplaats af te
staan aan een blanke.
„Wij houden nu voortaan het
ook
hoofd omhoog, we zullen
nooit meer buigen, behalve
voor God", zei een negerpor
tier in die tijd tegen een
blanke journalist. Martin Lu
ther King ging uit van de
waarden die we ook bij Ma-
hatma Gandhi tegenkomen:
waarheid, standvastigheid en
liefde.
Gandhi vond dat
liefde moest tonen
tegenstander. De toenmalige
Indiase leider, die de Engel
sen door zijn acties van zijn
geboortegrond dreef, zei het
volgende: „Burgerlijke onge
hoorzaamheid is het onver
vreemdbare recht van de
mens. Geeft hij dit op, dan
houdt hij op mens te zijn.
Dan wordt hij een dier, dat
geen mogelijkheid heeft nee
te zeggen tegpn een onge
wenste situatie, dat geen kri
tiek kan leveren". Ook van
Gandhi is deze uitspraak:
„Burgerlijke ongehoorzaam
heid is gevolg geven aan het
geweten en dient altijd ge
weldloos te zijn. Gandhi
noemde geweldloosheid „het
wapen der dapperen".
Definitie
Initiatiefnemers van onwetti
ge, geweldloze acties hebben
zich volgens Reckman nooit
al te druk gemaakt over de
definitie van burgerlijke ge
hoorzaamheid. Juristen en
sociologen hebben gepro
beerd te beschrijven wat het
is en wat het behoort te zijn.
De Amerikaanse socioloog
John Rawls: „Burgerlijke on
gehoorzaamheid is een pu
blieke, niet-gewelddadige,
bewuste en politieke daad te
gen de wet in. Doel van die
daad is veranderingen in de
wetten aan te brengen".
Wordt de daad massaal uitge
voerd, dan ontbreekt het de
meeste overheden aan de
middelen om daar iets tegen
te doen. Dat ondervonden
bijvoorbeeld de demonstran
ten die in 1968 „Johnson
moordenaar" riepen. Aan
vankelijk werden er nog boe
tes uitgedeeld vanwege de
belediging van een bevriend
staatshoofd, maar toen het
nemen van strafmaatregelen
door de massaliteit van de ac
tie ondoenlijk werd, zag men
van verdere vervolging af.
„Burgerlijk ongehoorzamen"
komen tot hun acties omdat
ze overheidsmaatregelen niet
in overeenstemming kunnen
brengen met hun geweten.
Abraham Kuyper, één van
de oprichters van de Anti-
Revolutionaire Partij, zei
eens: „Zodra een onderdaan
van een land zich op zijn
Van Agt: „Hadden onze voor
ouders de absolute gehoor
zaamheid gepraktiseerd, dan
leefden wij misschien nu nog
onder Spaans bewind".
consciëntie beroept, dient de
overheid voor dit „heilige"
terug te wijken. Dan dwingt
zij nooit".
Christenen hebben zich altijd
beroepen op het feit dat zij
God meer dienen te gehoor
zamen van de Staat. Iemand
die gelooft, zal daardoor zijn
gedwongen eerder naar het
geweten de innerlijke
norm van de mens dan
naar de wet te luisteren.
Wetten die tegen de geloofso
vertuiging ingaan, kunnen
niet worden opgevolgd. Met
het geweten kan dus niet
worden gesjoemeld. Het is te
hopen dat actievoerders en
overheid de wijsheid van
Mahatma Gandhi's woorden
blijven verstaan.
SN HAAG „Neder-
ïd krijgt nogal op z'n
oek. Ruding is veel te
gelijk, veel te behou-
nd. De investeringen
n de overheid en van
bedrijfsleven blijven
3g steeds ver achter".
i het woord is Ben Visser,
van de socialistische fractie
in het Europees Parlement en
auteur van een ontwerp-voor-
stel over het economisch be
leid in de Europese Gemeen
schap, waar hij volgende week
woensdag in Straatsburg een
meerderhëid voor hoopt te
krijgen. Het voorstel bevat een
aantal aanbevelingen voor het
economisch beleid dat in 1986
door de lidstaten gevoerd zou
moeten worden.
Vorig jaar deed het vleugel
lamme Europarlement een
soortgelijke poging, die echter
jammerlijk verzandde. Het
ontwerp-stuk van de West-
duitse christendemocraat Von
Bismarck werd eerst door
amendementen onderuit ge
haald en vervolgens verwor
pen. Het resultaat van een op
perste verdeeldheid. Hoewel
opsteller Ben Visser althans de
USKE EN WISKE DE MOOIE MILLIREM
indruk wekt er op te rekenen
dat het nu niet zover zal ko
men, kan zeker niet gezegd
worden dat de verschillende
stromingen in het Europarle
ment zo van harte achter zijn
voorstellen staan. Hij heeft
voor een totaal andere benade
ring gekozen dan zijn collega
vorig jaar. Toen stond nog de
aanbodkant van de economie,
de consolidatie, het terughou
dend overheidsbeleid centraal.
Nu wordt gekozen voor vraag-
stimulering, oppeppen van de
economische groei, differentia
tie afhankelijk van de moge
lijkheden
Hoewel Visser daarmee op de
lijn zit van wat de Europese
Commissie voorstelt, worden
zijn denkbeelden lang niet
door iedereen gesteund. Als
het over het gewenste econo
misch beleid gaat, is Europa
immers net zo verdeeld als
Nederland. Voor de Europese
christendemocraten en libera
len mag er bijvoorbeeld niet te
veel gezegd worden over ar
beidstijdverkorting, terwijl die
voor de socialisten, zeker de
Nederlandse, een soort heilige
koe is. Los van dit soort prin
cipiële en ideologische geschil
punten valt er ook „objectief"
wel het een en ander af te din
gen op de ontwerp-richtlijnen
die de Nederlandse Europarle
mentariër heeft opgesteld. Ben
Visser heeft zijn eigen af
komst, lid van de PvdA, aller
minst verloochend. Hetgeen
duidelijk blijkt uit zijn plei
dooien voor een grotere rol
van de overheid bij het be
i hogere
Bekend recept
Vissers recept is in politiek
Den Haag bepaald niet onbe
kend. Den Uyl schrijft het re
gelmatig in de Tweede Kamer
voor als het middel bij uitstek
tegen de Nederlandse werk
loosheid: overheidsprogram
ma's voor het stimuleren van
investeringen, infrastructuur,
milieu, stadsvernieuwing, etc.,
en tegelijk het stimuleren van
de particuliere consumptie
door de premies en belastingen
te verlagen. De overheid zou
dus zelf meer uit moeten ge
ven en minder moeten ont
vangen, hetgeen onvermijde
lijk uitmondt in een groter fi
nancieringstekort. Dat nemen
de socialisten graag een jaar of
vier voor lief, want uiteinde
lijk zou deze negatieve bijkom
stigheid in hun optiek vanzelf
verdwijnen. Want met dit re
cept worden meer mensen aan
werk, hoeven er dus minder
uitkeringen te worden betaald
en komt er meer belastinggeld
binnen.
Achtereenvolgende ministers
vlan financiën in Nederland
moesten niets van zo'n aanpak
hebben. Zij wezen steeds fijn
tjes op de gevolgen van de sti
mulerende rol van de over
heid in de jaren zeventig: vol
ledig uit de hand lopende
overheidsfinanciën en massa
werkloosheid. In de periode
dat het overheidstekort pro
centueel nog in de dubbele cij
fers zat, wilde Ruding er om
die reden al niets van weten.
Nu het aanzienlijk is gedaald,
is dat voor hem een bewijs dat
zijn eigen receptuur van bezui
nigen een economisch herstel
niet in de weg staat. „Het
blijkt heel goed mogelijk de
overheidsfinanciën te saneren
en tegelijkertijd economische
groei te bereiken", houdt hij
zijn kritici dagelijks voor.
Kortom: de patstelling tussen
beide opvattingen is ten volle
gebleven.
Voorspelbaar
Als het Europarlement vol
gende week al in staat is in
meerderheid aanbevelingen te
doen aan de regeringen van de
lidstaten overeenkomstig de
voorstellen van het Neder
landse parlementslid, dan is de
reactie van de Nederlandse re
gering dan ook makkelijk te
voorspellen. Maar Nederland
zou toch in Europa het goede
voorbeeld moeten geven als
het in de eerste helft van 1986
de voorzittershamer van de
EG hanteert. De Europese
Commissie ziet toch ook een
stimulerende rol voor ons
land?
De minister van financiën
hoeft ook van deze verwijten
de vragen niet wakker te lig
gen. Ruding kan immers mak
kelijk verwijzen naar zijn be
groting voor 1986. Het over
heidstekort daalt daarin nau
welijks, terwijl de premiever
laging zorgt voor een flinke
bestedingsimpuls. Als gevolg
daarvan stijgen de investerin
gen in Nederland voor het
derde achtereenvolgende jaar
harder dan in landen als West-
Duitsland en Groot-Brittannië.
In 1986 wordt Europa dus in
feite op z'n wenken bediend.
ARJEN BROEKHUIZEN
(Van onze parlementaire redactie)
DEN HAAG De PvdA'er Piet de Visser wijst de kri
tiek van minister Korthals Altes (Justitie) op hemzelf
en de andere drie kamerleden, die hebben opgeroepen
tot burgerlijke ongehoorzaamheid, volstrekt af. „Er is
niets laakbaars aan wat wij doen. Ten eerste zijn we
tegen het gebruik van geweld en ten tweede zijn wij
ten volle bereid de straf te dragen die op het overtre
den van bepaalde wetten staat. Wij begeven ons dus
niet buiten de rechtsstaat. Nee, we blijven er juist bin
nen", aldus De Visser.
Hij meent dat Korthals Altes beter zichzelf verwijtend had kun
nen toespreken. Volgens De Visser heeft de regering in de
kwestie van de kruisraketten „geschreven en ongeschreven re
gels van onze democratie met voeten getreden". Wat het eerste
betreft wijst De Visser erop dat „de grondwet overdracht van
bestuurlijke bevoegdheden alleen toestaat aan supranationale or
ganisaties". Dat de regering desondanks geen tweerderde meer
derheid nodig acht voor de goedkeuring van het raketverdrag
met de VS is volgens De PvdA'er eigenlijk nog erger. „Dat is in
strijd met onze traditie. Als er ook maar de geringste twijfel is,
behoort men een tweerderde meerderheid te laten beslissen. Dat
is bijvoorbeeld gebeurd bij de overdracht van Nieuw-Guinea aan
Indonesië, hoewel vrijwel niemand in de Kamer de grondwet
tigheid daarvan in twijfel trok".
De Visser ontkent dat ook zijn eigen fractie hem gekapitteld
heeft vanwege zijn handtekening onder een manifest, waarin
wordt opgeroepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid. „Men
heeft er alleen zijn afkeuring over uitgesproken dat ik de fractie
niet tevoren heb ingelicht. Voor mijn standpunt op zich heeft
men juist respect getoond", zei De Visser gisteren desgevraagd.
Maandag heeft de dissidente PvdA'er eeh gesprek met fractielei
der Den Uyl. Volgens hem geschiedt dat mede op zijn eigen ver
zoek, „omdat de fractieleiding moet weten wat zij aan mij heeft
en omdat ik wil weten wat ik aan de fractieleiding heb".
De Visser ziet dat gesprek overigens vol vertrouwen tegemoet.
Volgens hem heeft zijn partij gespeet voor het standpunt, waar
toe hij na een „jarenlange geestelijke worsteling" is gekomen.
Dat de PvdA burgerlijke ongehoorzaamheid officieel afwijst, be
tekent niet dat De Visser zich in deze partij niet meer thuis
voelt. „Zolang er ruimte en respect is voor een individueel
standpunt, hoort u van mij geen kwaad woord over de PvdA".
ADVERTENTIE
Alle goede dingen
bestaan in drieën.
Drie prima tennisballen
verpakt in een handige
koker, krijgt u cadeau voor
het aanbrengen van een
nieuwe abonnee voor
deze krant.
noteeralsnieuweabonneem.lv..
I -POSTCODE/PLAATS:
TELEFOON:
J Deze ontvangt de eerste twee weken de krant gratis.
I Daarna wordt het abonnement betaald per:
kwartaal
automatisch per maand
Qjaar
I STUUR EEN KOKER MET TENNISBALLEN AAN:
NAAM:-
j POSTCODE/PLAATS:Ij
Stuur de bon ingevuld aan de Leidse Courant, Antwoordnummer 998,
2500 VD Den Haag (postzegel niet nodig). CodeJNzj
