Martens en Van Miert preken
alleen voor eigen parochie
Vakbonden in West-Duitsland
geteisterd door schandalen
Italië nog steeds gespleten in armoe en rijkdom
LAUWE VERKIEZINGSCAMPAGNE IN BELGIË
[nsmc
Itisch
afgel
werjc
t>val c
aeidsti
dden-
peite c
Btaanc
Blen,
n spijt
an Lei
i opzii
tenia
I woo
vooi
kuni
een
BUITENLAND'
CeidóeGowuvnt
ZATERDAG 12 OKTOBER 1985 PAGIiJNN
Rijkswacht: maatregelen tegen CCC
BRUSSEL De Rijkswacht heeft extra maatregelen getro
fen om de verkiezingen zondag goed te laten verlopen en c
kans op een aanslag van de CCC te verminderen. De Rijk;
wacht is bang dat de CCC, de terreurorganisatie die al zes
tien aanslagen in een jaar tijd pleegde in België, de verkic
zingen zal aangrijpen om opnieuw toe te slaan. Welke maa
regelen getroffen worden wil de Rijkswacht niet onthuller
wel dat voor het komende weekeinde alle verloven zijn ii
getrokken. Bij de laatste aanslag op het hoofdkantoor i
het Brusselse gas- en electriciteitsbedrijf Sibelgaz liet
CCC deze week weten nu te starten met een Karl Man
-campagne, onder meer gericht tegen de parlementaire dé
mocratie en de verkiezingen „waarvan de arbeidersklasse
niets te verwachten heeft". Uit gerechtelijke kringen blijl"1'
dat de Rijkswacht de laatste CCC-aanslag verwachtte, omdi
het een jaar geleden was dat de CCC met zijn terreuractie
begon. Niettemin kon men de aanslag niet voorkomen. Ove
rigens is er nu voor het eerst een concreet spoor naar 11
CCC.
zekei
at bij
id. He
djerzich
dan
nder
irnaas
ijl^kken?
FN\
zo d
was,
nk je
den van de eigen club? Ach,
de mensen willen hem toch
ook eens ontmoeten, zeker in
de streek waar hij grootge
bracht werd. Vindt hij het niet
oervervelend steeds dezelfde
vragen te moeten beantwoor
den. Ja, dat vindt hij. Hij heeft
het gevoel in een warm bad te
zinken, veel liever gaat hij het
debat aan. Maar waarom is dat
niet geregeld? De eerste minis
ter haalt de schouders op. De
campagne verloopt lauw,
beaamt hij.
Inderdaad, ook de campagne
van de populaire Van Miert
loopt volgens een scenario,
waarin niets fout kan gaan.
Hoewel ook zijn gezondheid
niet echt goed is hij is wat
overspannen horen we daar
niets van. Wel weten we, hem
tot in de nachtelijke uren vol
gend, dat het roer radicaal om
moet.
ten allemaal anders wordt, dat
de koopkracht van de midden-
en lage inkomens beschermd
zal worden en dat de kruisra
ketten teruggestuurd worden
naar waar ze vandaan komen,
de VS.
Bovendien hebben de chris
ten-democraten zoveel jaren
misbruik gemaakt van de
godsdienst dat we nu aan de
vooravond staan van een poli
tieke herschikking; de gods
dienst speelt geen rol meer.
„Partijgenoten, wij danken de
honderden militanten, die dag
en nacht bezig zijn om de twij
felaars over te halen een grote
stap voorwaarts te doen".
Spijkerbroeken
Bestond het publiek in de Ste
delijke Feesfzaal in Mechelen
uit keurig geklede en gekapte
heren en dames, het gehoor in
het Volkshuis te Vilvoorde,
waar een rakettendebat zal
plaatsvinden, toont een ai
beeld. Weinig vrouwen,
mannen met baarden, 1.
haren en leren jacks, spij
broeken en zware shag.
ijÜak
Achter de tafel Van Miert
plaatselijke voorzitter en
dré Boogaard, de 'Vlaaei
Mient-Jan Faber. Van een
bat, partijgenoten, kan
sprake zijn. „We hebben
CVP'er Van Rompuy geb^i
maar die zei ik kom niet,
de raketten staan er toch
tten. i
rs te
om w
im Kc
ïesgev
k heb
vresc
n en
tn ach
Van Miert mag solo verte
dat de raketten weg moetéi
dat consultatie over het
bruik van de kruisrakel
een wassen neus is: „Laten
elkaar geen Liesbeth
Wie heeft er nog tijd om
consulteren? Er is er maar1
die beslist, de president vai
Verenigde Staten".
Van Miert is geen demagi
Zijn verteltrant is vlak. M(
zinnen, maar nooit een
cendo. Geen tussentijdse
dus, geen discussie. Men is
met Van Miert eens en
zal zonder twijfel op 1]
stemmen. Een beleefd appj
en laat de pintjes maar d(
komen. Een uur later word
een feestzaal in Wetteren
Van Miert gedanst, gezon
en gedronken alsof de ver
zingsbuit al binnen is.
Terwijl Guy Verhofstadt
de liberale PVV letterlijk
deuren platloopt om de sch
voorzien in de peilingei
te beperken, lijken Mari
(geen al te groot verlies
wacht) en Van Miert (gi
winst) zich bij voorbaat nee
leggen bij een verkiezings
slag, die weinig uitzicht b
op een stabiele regering,
blijft bij het zich laten be^
roken in eigen kring zon
een poging te doen een zi(
uit het andere kamp te
nen.
a ;eft ke
et de
aten,
Inden
olgend
tUSI
(Van onze correspondent
Gerard Kessels)
BONN Vraag; Wie be
zit er in de Bondsrepu
bliek bankén, levensver
zekeringsmaatschappijen,
bouwbedrijven, super
markten en drukkerijen?
Niet een of andere schim
mige multinational. Het
antwoord luidt: de DGB,
de overkoepelende Duitse
vakcentrale. Meer dan
100.000 mensen werken in
DGB-bedrijven. De eigen
ondernemer-activiteiten
brengen de vakbondstop
echter steeds duidelijker
in problemen. De
DGB-firma's raken van
het ene schandaal in het
andere. Pijnlijk voor een
vakbeweging, die zich op
maakt het „weinig sociale
beleid" van de regering-
-Kohl aan de kaak te stel
len.
De Duitse vakbeweging is een
van de grootste werkgevers
van het land. Met de gigant
„Neue Heimat" heeft de DGB
de grootste woningbouwer van
Europa onder zijn dak. De
bouwkas voor ambtenaren is
de grootste van de bondsrepu
bliek. De eigen Bank fur Ge-
meinwirtschaft is de vierde
bank van het land. De Volks-
fursorge is de grootste levens
verzekeraar en de Co-op AG
hoort tot de grootste detaillis
ten. Het eigen vermogen van
de grootste DGB-ondernemin-
gen bedraagt meer dan vijf
miljard mark.
De oorspronkelijke bedoelin
gen waren mooi. De vakbewe
ging wilde na de oorlog laten
zien dat er ook nog op een an
dere manier ohdernomen kon
worden dan op puur kapitalis
tische basis. Er werd slechts
naar een beperkte winst ge
streefd. Voorop stond het be
lang van de consument. De
Neue Heimat moest goed en
goedkoop bouwen voor de
zwakken in de samenleving,
de Co-op zou met zijn lage
prijzen ook andere supermark
ten dwingen het kalm aan te
doen.
Van die doelstellingen is niet
veel terecht gekomen. De
Co-op is niet goedkoper dan
andere, de Bank fur Gemein-
wirtschaft valt niet op door
bijzonder sociaal bankieren.
We zijn een bank zoals alle an
dere, constateerde de topman
van de bank Walter Hessel-
bach nuchter, „anders waren
we binnen de kortste keren
failliet".
Schandalen
De vakbondsbedrijven zouden
zonder al te veel opzien te ba
ren hun partij hebben meege-
blazen in ondernemerland als
daar niet een reeks schandalen
was gekomen. Vooral de
bouwgigant Neue Heimat is in
opspraak geraakt. De Neue
Heimat, die 320.000 woningen
bezit, heeft zich volledig ver
keken op de bouwmarkt. De
managers van de onderneming
meenden dat er aan de bouw-
-boom in de Bondsrepubliek
geen einde zou komen. Overal
waar er maar gefluisterd werd
over woningbouw, kocht de
Neue Heimat terreinen.
Het bedrijf zit nu te kijken
met vele duizenden hectares
waar van zijn leven niet ge
bouwd zal worden. In het bui
tenland, van Monaco tot Vene
zuela, van Parijs tot Mexico,
werden voor eigen rekening
hotels en appartementen ge
bouwd die later niemand wil
de. Het wanbeheer heeft er toe
geleid dat de kapitaalkrachtige
bonden alleen al voor de sane
ring van de afdeling stede-
bouw van de Neue Heimat 1,5
miljard mark op tafel moesten
leggen.
De ellende met de Neue Hei
mat begon in 1982. Het week
blad Der Spiegel ontdekte dat
topman Albert Vietor, ook wel
aangeduid als „King Albert",
op een geraffineerde manier
zijn zakken en die van zijn
jpanagers wist te vullen. Via
stromannen en duistere fir
ma's kochten Vietor en con
sorten bouwgronden, die ze la
ter met gouden winsten door
verkochten aan hun eigen on
derneming. Vietor had binnen
enkele jaren 270 huizen, een
villa in Noord-Duitsland en
een kapitaal bezit in Italië.
Hoge vakbondsbestuurders
werden gecompromitteerd om
dat ze King Albert jarenlang
geen strobreed in de weg had
den gelegd en soms ook zelf
aan twijfelachtige transacties
hadden meegewerkt.
Na het vertrek van Vietor
bleek dat de Neue Heimat zo
rot was als een mispel. Sinds
dien vecht het bedrijf tegen
zijn ondergang. De kapitale
steun van de bonden heeft de
aangeslagen gigant voor een
faillissement behoed. Maar het
is nog steeds kantje boord. On
langs verkocht de Neue Hei
mat op een dag 22.000 wonin
gen om aan geld te komen. De
verontwaardiging daarover
was echter groot.
De bewoners, vooral bejaarden
en sociaal zwakken, vrezen
dat de nieuwe eigenaars met
onbetaalbare huurverhogingen
zullen komen. Alleen in Bre
men werden 8.000 woningen,
na de oorlog met kapitale
overheidssubsidies gebouwd,
van de hand gedaan. „Ik ben
nog nooit zo uitgefloten", zei
eeh bestuurder van de metaal-
bond na een bijeenkomst met
zijn leden in Bremen. „Als ik
zelf iets verkeerd gedaan heb,
vind ik dat terecht. Maar ik
krijg de volle laag voor wat de
Neue Heimat heeft uitge
haald".
Zo gaat het overal in deze da
gen in de Bondsrepubliek.
Vakbondsbestuurders kunnen
hun gezicht niet laten zien of
ze worcfen met luid protest ge
confronteerd. Als straks de
rust weerkeert zal het niet
voor lang zijn. De Neue Hei
mat zal zeker nog zo'n 70.000
woningen van de hand moeten
doèn om zijn gigantische
schulden te kunnen betalen.
Niet alleen de Neue Heimat
bezoedelt het blazoen van de
DGB. Ook de Co-op is in de
publiciteit gekomen. Topman
Bernd Otto van Co-op heeft
kennelijk niets van de escapa
des van Vietor gèleerd. Samen
met een aantal andere mana
gers van het bedrijf belegde hij
zijn geld in loodsen en gebou
wen, die later als supermark
ten en magazijnen aan Co-op
verhuurd werden. Een lid van
de ondernemingsraad die dit
in de openbaarheid bracht,
werd op staande voet ontsla
gen.
Deze affaires hebben bewezen
dat het management van de
DGB-bedrijven net zo zeer aan
de verlokkingen van het grote
geld bloot staat, als de top van
„normale" ondernemingen.
Bovendien gedragen de
DGB-bedrijven zich net zo
hard en kapitalistisch als de
andere, wanneer de nood aan
de man komt en hun voortbe
staan bedreigd is. Dan wordt
er ook rigoreus in de sociale
voorzieningen van het perso
neel gesneden, zoals bij de
Neue Heimat-stedenbouw het
geval was.
De discussie over de DGB-be
drijven komt de Duitse vakbe
weging uiterst ongelegen. De
bonden hebben voor de week
van 13 tot 20 oktober een grote
reeks demonstraties en mani
festaties georganiseerd tegen
het beleid van de regering-
-Kohl. De DGB wil vooral
front maken tegen de „a-socia-
le politiek" van de christende-
mocratisch-liberale coalitie.
(Van onze correspondent Aad
Jongbloed)
BRUSSEL „Meneer de
eerste minister, we dan
ken u zeer voor uw aan
wezigheid hier en zijn blij
dat u zo openhartig de
vragen hebt willen beant
woorden. Dankuwel, me
neer de eerste minister".
De interviewer, ingehuurd
door de premier Martens' CVP
(de christen-democraten) om
overal waar Martens zich ver
toont dezelfde vragen te stel
len, kruipt van ontzag bijna
onder de tafel, terwijl het lui
de applaus opklatert.
Meneer de eerste minister
neemt een slok van zijn in
middels verschraalde biertje,
zucht en zet zich aan het sig
neren van de hem toegereikte
exemplaren van zijn boek
„Een gegeven woord", dat met
kunst en vliegwerk nog juist
voor de verkiezingsdatum de
markt bereikte. Nog even en
het zoveelste bezoek in het ka-
^der van de verkiezingscam
pagne zit erop.
Een paar dagen later mogen
we de blijde intocht meema
ken van de kopman der Belgi
sche socialisten, Karei van
-Miert, in de Stedelijke Feest
zaal in Mechelen. Vergezeld
-door de tonen van een strijd
lied, afkomstig uit de instru
menten van de socialistische
fanfare uit Berlaar, loopt Van
Miert keurig in de maat met
enkele plaatselijke coryfeëén
door het middenpad naar het
spreekgestoelte om de Fegering
er eens flink van langs te ge
ven. Mannen en vrouwen, in
zondagse kledij, luisteren aan
dachtig naar wat ze al wisten
of vermoedden en ronden de
toespraak van Van Miert af
met een beleefd applaus.
Eigen parochie
De beide grote tegenstrevers
in de verkiezingsstrijd, die
zondag afgerond wordt met de
gang naar de stembus, hebben
kennelijk geen behoefte zich
ROME Een van de stereo
tiepe meningen die-het bui
tenland over Italië heeft is dat
het noorden rijk is en het zui
den arm. Een mening die juist
is, want daarin is nog steeds
niets veranderd, zo blijkt uit
het dezer dagen gepubliceerde
onderzoek van het Italiaanse
bureau voor statistiek. En de
kloof tussen noord en zuid
blijkt nog zo breed (en diep)
dat die nationale gespleten
heid voorlopig zal blijven.
Het rijke noorden eindigt tradi
tioneel in de buurt van Rome.
Maar ook daar komt het jaarin
komen gemiddeld niet boven de
zeven miljoen lire uit. Een mil
joen lire is nu ongeveer 1650 gul
den. Als men in aanmerking
neemt dat de Italianen met een
miljoen lire ongeveer vijf procent
minder kunnen kopen dan de
Nederlanders met 1650 gulden,
dan wordt duidelijk dat er van
dat gemiddelde inkomen van 7,5
miljoen lire (of 12.375 gulden) per
jaar niet geleefd kan worden als
een vorst. Laat staan als een God.
Ten zuiden van Rome is het dus
erger. Neem de misdaadstad Pa
lermo op Sicilië. Daar is het ge
middelde inkomen. 5,8 miljoen
lire pér jaar. Sicilië in het diepe
zuiden is overigens niet het
armst. Dat is het naburige Cala-
brië.
Daar ligt het gemiddelde jaarin
komen op maar 4,5 miljoen lire.
Slechts 0,3 procent van de men
sen die daar wonen beuren jaar
lijks meer dan acht miljoen lire.
De rijkste streek van het land is
het noordelijke Ligurië (Genua
en omgeving) met een gemiddeld
jaarinkomen van 8,6 miljoen lire
(14.190 gulden). Van de Liguriërs
heeft 76,9 procent een jaarinko
men van boven de acht miljoen
lire. De Aosta Vallei (het „Fran
se" deel van Italië) scoort ook
zeer hoog en het „rode" Emiglia
Romagna, Piemonte en Lombar-
dije, zijn traditioneel welvarende
gebieden. Het gemiddelde inko
men ligt er miljoenen lires boven
het landelijk gemiddelde, dat nu
6.7 miljoen lire bedraagt (11.055
gulden).
De rijkste gemeente van het land
is Claviere, dat ligt op de grens
tussen Frankrijk en Italië. Het
gemiddelde inkomen bedraagt er
20,6 miljoen lire (34.000 gulden).
Claviere wordt gevolgd door en
kele „jachthavens" en ski-oorden,
vol jetset en rijke renteniers.
Maar al deze cijfers hebben de
handicap officieel te zijn, ont
leend aan gegevens van de fiscus.
Gewoonlijk beperkt het inkomen
van de Italiaan zich niet tot dat
gene wat hij een keer per jaar
aan de belasting opgeeft. Hij zorgt
voor neveninkomsten, hij „rit
selt". Gezien de lage officiële in
komens (ongeveer een miljoen
lire schoon per maand voor een
buschauffeur, voor een
PTT-ambtenaar, voor een secre
taresse, een fabrieksarbeider) zit
er meestal ook niets anders!
De belastingmoraal is overil
in het rijke noorden beter dal
het arme zuiden. En dat zi
niemand verbazen.
De statistici ontdekten in he
terland een gemeente wa
alle honderdtien inwoners
zes miljoen lire per jaar verdjjN H.
den. Nader onderzoek letöCt
slechts een van hen aan de
zijn inkomen opgaf, ep dat
men bedroeg zes miljoen lire.I^geVj
CEES MANDlbf- Di
elk
nde
de eerste minister het ver
draaid goed gedaan heeft. Het
volgende bezoek geldt een
vleesbedrijf in Waarschot, wat
op drie kilometer van het ou
derlijk huis van Martens blijkt
te liggen.
De premier laat zich rondlei
den en luistert geduldig naar
de toespraak van een perso-
neelsvertegenwoordiger, die
uitlegt dat België „een klant
onvriendelijke administratie
kent", dat mensen het slacht
offer dreigen te worden van
de ondoorzichtigheid van de
sociale wetgeving en de heer
sende fiscale druk. Martens
geeft hem geen ongelijk; hij
zal er iets aan doen als hij
weer in het zadel zit.
Na een kort bezoek aan een
psychiatrische inrichting, waar
een zuinig boterhammetje
wordt genuttigd, moet het
klapstuk van de dag komen:
twee politieke café's staan op
het programma. Vol verwach
ting klopt ons hart, want in
een politiek café mag wat te
gengas verwacht worden.
Niets is minder waar. In de
dancing Mimosa in Eeklo
wordt Martens hartelijk be
groet en mag hij achter een ta
fel zittend aan de eerder opge
voerde interviewer vertellen
hoe het met hem gaat.
Sinds zijn hartklep-operatie
moet hij een beetje oppassen,
weten we nu, en dat betekent
geen nachtvergaderingen, acht
uur slaap per etmaal, twee
keèr in de week zwemmen en
fietsen op een produkt van
Eddy Merckx. De onderwer
pen verdrinken in het gezond-
heidscommunique, hoewel de
eerste minister nog wel kwijt
wil dat hij groot vertrouwen
heeft in de uitslag van de ver
kiezingen en dat er met de
potverterende socialisten niet
te regeren valt, voornamelijk
omdat zij per se de raketten
kwijt willen.
Het tweede politieke café is
gesitueerd in de Dallas-achtige
behuizing van de eigenaar van
de vleesfabriek, Coopmans. Hij
is de zoon van een slager die
het ver bracht en gezien zijn
onder tegenstanders te bege
ven. Zij preken voor eigen pa
rochie zonder gehinderd te
worden door schreeuwende te
genstanders, zonder zich te
vermoeien met een debat. En
dat terwijl meer dan 20% van
de Belgen nog geen idee heeft
op welke partij te stemmen en
er een half miljoen nieuwe
kiezers de eerste gang naar het
stemlokaal zullen maken.
De dag, die we in het kielzog
van meneer de eerste minister
doorbrengen, begint met een
kabinetszitting, waarop nog
wat beslissingen genomen
worden. Vervolgens rept Mar
tens zich naar een lunch van
de Belgisch-Ghinese Kamer
van Koophandel in Gent,
waar hij in een toespraak over
de hoofden van de niet begrij
pende Chinezen heen, de oogst
toont van vier jaar kabinet-
-Martens V.
De bijval is groot, want ook de
liberalen aan de lunch, van
wie Martens de stemmen niet
kan verwachten, vinden dat
De Duitse vakbonden, die zich opmaken voor harde acties tegen het „a-sociale" beleid van
regering-Kohl, zijn pijnlijk getroffen door onthullingen over schandalen in de vakbond zelf.
Premier Martens: ...Ja, een lauwe verkiezingsstrijd...
Oppositieleider
ders...
optrekje, waarin hij zelfs een
aangeklede ruimte met bar
heeft om minstens 200 mensen
te ontvangen, is Coopmans
zeer welgesteld.
Onder de gasten valt dan ook
geen Jan Modaal te ontdek
ken. De interviewer stelt zijn
vragen en Martens dreunt zijn
lesje op. Over hoe goed de re
gering het gedaan heeft, over
zijn gezondheid, over zijn ge
zin, waar hij toch veel tijd
voor vrijmaakt, over de veilig
heidsmaatregelen, die beletten
roer moet om. Alles wordt an-
dat hij nog vrij op straat loopt.
Er is niemand die opstaat om
een lastige vraag te stellen, er
is niemand die tussentijds de
handen op elkaar brengt. Er
wordt aandachtig geluisterd
tot de interviewer bijna ten
onder gaat aan zijn bewonde
ring.
Tijdens het signeren van de
boeken, die voor 400 franc van
de hand gaan, wordt Martens
nog eens even aangesproken.
Vindt hij het geen verloren
tijd om zich te richten tot le-
