„Ze zeggen dat ik bijzonder ben"
in
naam
Henk van der Luit heeft lauweren
behaald in 40 jaar De Beukenhof
embEIDEN OMGEVING
foidacGotnani
DINSDAG 17 SEPTEMBER 1985 PAGINA 19
l
Iet haasje
)t u fnneer 's ^et gebruik
h een laad- en losplaats
™®Sborloofd, of beter, hoe
6 par moet het te laden of
ian: Jossen voorwerp zijn om
bruik van een dergelijke
rkeerplaats te recht-
ardigen7 Met dit pro-
jeni hield kantonrechter
ftrshuis zich gisteroch-
üd uitgebreid bezig. Het
bagstuk werd aange-
brt door een dame die,
)dat zij zich met behulp
tkrykken voortbe-
g, mocht blijven zitten
tn de rechter het woord
haar richtte. De vrouw
haar auto op 16 no-
ber 1984 in de School-
tat in Voorschoten op
laad- en losplaats ge-
Toen zij een kwartier-
later bij haar auto te-
;kwam, zat er een bon
n de voorruit en een
de ruitenwissers,
had een haas en een
int gekregen", vertelde
vrouw aan Morshuis.
iie bracht ik naar de
;lier om ze te laten
loonmaken. Volgens mij
dat lossen. En het was
joekel van een fazant
ir", voegde de wildlief-
bster er aan toe. Dat
itste werd gezegd alsof
t een fazant van het for
mat struisvogel betrof. De
tnetingen van de haas
krden niet besproken;
it zal dan wel een
hraal beestje zijn ge-
test. De dame legde uit
t ze even had moeten
ichten bij de poelier om-
t er drie klanten voor
iar aan de beurt waren,
wp^ficier van justitie Van
vl-Xt was niet zo onder de
>X\\pruk van het verhaal
yXvjls het nou een beer
vljlvis". zei hij „Een fazant
vXvj een haas kun je zo on-
ie arm nemen", meen-
xjxjj Van Ek. die gemaks-
X-Xlve voorbij ging aan het
•x'vjt dat hij ongetwijfeld
•v.vfer meer spierkracht be-
:;*:':':hikt dan de verdachte
::'::::;isschien kan Van Ek
•xjxjfs een beer tillen De of-
vX-toer vroeg een boete van
gulden. „Maar het is
vX-Ssen", zei de vrouw nog
•y.l'-ïpar een keer.
zijn al veel discussies
dit onderwerp ge-
I". mengde Morshuis
in het gesprek. „Zo
n er mensen die een
f gingen posten en dat
houwden als lossen
r is de grens? Ik ben
mening dat u op die
,s balanceerde en om
dat voldoende twijfel
levert, spreek ik u vrij",
mniste Morshuis. „Van
|n leven ga ik daar niet
Ier staan", zei de vrouw
de grond van haar
rt.
Op mijn omwegen door stad en land
kjjm ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk verteliep
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik" ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
door Ton Pijlers
Ster erbij
Twee „sterren" in een dorp
als Oegstgeest. Henk van der
Luit heeft er van genoten.
Dat was nog in een tijd, dat je
afspraken moest maken voor
diners en party's. „Er werd
subliem en luxueus gedekt
door vaklui, we serveerden
met witte handschoenen aan.
We waren „outstanding", ook
voor buitenlandse begrippen.
Vorsten konden zich bij ons
thuisvoelen. In die omstandig
heden ben ik een „oude vak
man" geworden, van ober-
kellner tot restaurant-mana
ger, een echte horecaman. Het
is me niet gauw goed genoeg.
Leerlingen van me werden
later vaak top-restaurateurs",
getuigt deze gelouterde in de
wereld van „zip and soda",
van de kostelijke drankjes en
uitgekiende cocktails. Hijzelf
mijdt de bar en drinkt hooguit
een glas wijn, dikwerf twee.
„Ach, weet u, er zijn in ons
vak heel wat huwelijken naar
de knoppen gegaan doordat
de man dronk. Het is een ge
vaarlijk beroep, meneer,
waarin je je vrouw kwijt kunt
raken. En daar pas ik mooi
voor":
Henk van der Luit zal met
Kerstmis '85 voor het eerst
thuis zijn. Onbegrijpelijk. Om
dat hij zo bekwaam in het
voorsnijden was heeft hij de
voorgaande kerstmissen en
plein public moeten vieren.
Perfectionist als gastheer, die
z'n gasten begeleidt van
komst tot vertrek. Van der
Luit: „Het gastheerschap is
veelzijdig. Je moet niet op
dringerig zijn, maar je gasten
de eigen keus laten. Of ik me
weieens geërgerd heb? Na
tuurlijk wel. Een jaar of 25
geleden hadden de Amerika
nen de slechte gewoonte bij
hun gerecht een kuiltje te ma
ken waarin een grote hoe
veelheid zou{ werd gedumpt,
en elke hap werd eerst in die
kuil gedoopt. Die tijd is god
dank afgelopen".
Tijdperken zijn aan Van der
Luit voorbij gegaan: het impe
rium van Dikker en Thijs met
het interregnum van de eens
grote Eimert Teekens, de Na
poleon van het slagersdom,
die inmiddels van zijn „Elba"
teruggekeerd schijnt te zijn.
Vandaag is De Beukenhof on
derdeel van de Bilderberg-
groep, staat onder directoraat
van de heer Helder en wordt
„gevoed" door de kostelijke
inventies van allround chef
kok Koos van Fulpen. Hail to
the ch(i)ef.
De vertrekkende jubilaris van
De Beukenhof zal zich blijven
roeren als een muisje dat een
staartje heeft. Hij zal^leerliry
gen van de Middelbare Hotel
Vakscholen blijven examine
ren als leermeester bij de
Stichting Vakonderwijs Hore
ca. Gastheer zal Henk trekt
de pantalon nog eens in de
plooi altoos blijven, hoe
dan ook. Hij was „iemand",
en gewaardeerd. Henk be
diende „groten dezer aarde",
drukte gereserveerd hun han
den en vroeg (soms) niet al te
nadrukkelijk om een handte
kening („Voor mijn doch
ters").
Met Callas en Mansfield
Van der Luit kan de ontmoe
tingen dromen: met veld
maarschalk Bernard Montgo
mery in Leiden is naar
hem de „Montgomerijstraat"
vernoemd en de niet na te
bootsen sopraan Maria Callas,
die bij Henk net zo thuis was
als in de Scala van Milaan.
Van der Luit benaderde
eveneens, met witte hand
schoenen en lepelend van een
zilveren blad, Richard Burton
en diens toenmalige echtgeno
te Liz Taylor, stond oog in oog
met Eleonore Roosevelt, de
geschrompelde weduwe van
de voormalige US-president,
en drukte de hand van de
„movie star" Jane Mansfield.
Alles wat bij De Beukenhof
kwam binnenwippen, pas
seerde Van der Luit, die dan
z'n gezicht in de plooi legde,
toekeek en bediende. Zo
schepte hij ook op voor ex-
keizerin Soraya van Perzië en
lepelde gewetensvol de jus op
de verwarmde borden van
prins Rainier van Monaco en
consort Freddie Heineken. Al
die lieden wisten de weg naar
De Beukenhof of werden er
naar gewezen. Prins Bern-
hard is een oude habitué: „Hij
houdt van ijs, maar op een
keer wilde hij een appel. Er
waren toen geen appels in
huis en ik rende daarom naar
Dofferhof, hier in Oegstgeest,
om een appel te halen. De
prins stelde mijn inspanning
op prijs".
Henk beschouwt zijn gasten
nimmer als zijns gelijken.
Daar is hij te veel gastheer
voor. Ook vandaag beweegt
hij zich nog regulerend op re
geringsparty's, knikt met dis
tantie naar verantwoordelij
ken onder de Kroon, zoals
daar zijn hare excellenties
Ginjaar en Neelie Smit-Kroes,
en trouwens zowat alle beë
digde ministers en staatssecre
tarissen op een houtvlot wer
den door hém gevoed en ge
laafd. Heel wat zomers gele
den liepen Henk (in zwem
broek) en Truus (in complet)
keuvelend over het strand
van Scheveningen. Zeer ten
verdriete van Henk, die hele
maal niet van het strand
houdt. En daar werd Henk
eensklaps gegroet door een
niet geheel aangeklede heer
met baardje. Een minzame
hoofdbuiging, over en weer.
„Wie was dat?", wilde Truus,
na het passeren, dolgraag we
ten. „Nou kind", antwoordde
haar Henk, „dat was de am
bassadeur van Spanje. Een
echte Don".
„Ik ga van alles doen1'
„Ik kan terug kijken op een
bevredigende werkkring. Het
rusten zal vreemd zijn, maar
ik voel me nog 18. Ik zal er
niet als een Vut-je bij gaan lo
pen. Als het straks nog mooi
weer is, pak ik de caravan en
trek erop uit. Ik ga de tuin
dóen, de schuur opruimen,
het huis schilderen, de afwas'
doen, al het vuile werk op
knappen, veel fietsen, veel
meer aan de ruitersport doen,
de honden verzorgen en de
katten in toom houden. En af
en toe m'n vrouw knuffelen,
want die is in veertig jaar
veel te kort gekomen".
Economisch
wel en wee
Slagerij J. Link, Haarlemmer
weg 41. is gewijzigd in Haar
lemmerweg 41A.
Schoonmaakbedr.-Glazenwas-
serij C. Boere, Morssingel 149,
is gewijzigd in „Prebo", gla-
zenwassersbedr. en schoon-
maakbedr
J. Faas, Kleinhandel in bloe
men en planten, Franchimont-
laan 17, is voortgezet door „A.
E. C. Sira". De exp. en grooth.
wordt niet meer uitgeoefend.
Aan de J. Lie venstraat 22 is
gevestigd „Unie K bedrijfs-
org. adviesbureau alsmede het
geven van opl. op het gebied
v.d. bedrijfsorg.
Aan de Adm. Banckertweg 11
is gevestigd een banketbakke
rij. filiaal van Hema Bakkerij
en BV.
Aan de Kanaalstraat 2a is ge
vestigd Fa. Wed. Jac. den Hol
der en Zn., imp. van en
grooth. in sportvisserij-art. als
mede grooth. in dierenbeno-
digdh.
Aan de Turkooislaan 90 is ge
vestigd „Wamelink", install, v.
zwakstroominstall.
Vishandel P. B. van Leeuwen,
Borneostraat 58, is verplaatst
naar A. Crijnssenstraat 15.
Koopcentrum „Wik" BV, Mid
delstegracht 89, is verplaatst
naar Karei Doormanweg la.
Kaashandel Zwetsloot BV, v.d.
Werfstr. 26 is verplaatst naar
Huizen N.H.
Sportcentrum Wim van Put
ten, Utr. Jaagpad 1, is voortge
zet door Sauna-Sport Leiden.
Juridisch Adviesbur. mr. H. J.
Dirks BV, Drontermeerlaan
37, is opgeheven.
Mw. S. Volwater-v.d. Groep,
pedicure, Havikshorst 59, is
opgeheven.
Aan Stokroos 1 is gevestigd
Beheer- en Beleggingsmij Fie-
remet BV.
Aan Hommeiveld 48 is geves
tigd L. van Stralen, communi
catie adviseur, adviseur in
reklame, public-relations et.
Aan Breestraat 51 is gevestigd
Vopen BV, Beheer van onr.
goed.
Mw. C. Plugge-Schroef, Ire-
nestr. 32a, pedicure, is ver
plaatst naar Uiterstegracht 56.
Aan de Hoge Rijndijk 348 is
gevestigd Bouw- en Aan-
n.bedr. J. Bekooy BV, opslag
ruimte en werkplaatsen.
Aan de Zoeterwoudseweg 25c
is gevestigd Citroën en Re
nault Service Creyghton, rep.
van auto's.
„DE AMERIKANEN DOOPTEN ELKE HAP EERST IN EEN
KUIL VOL ZOUT, MAAR DAT IS HELEMAAL VOORBIJ"
YVONNE RUNEVEEN EERSTE VROUWELUKE MEESTER INSTRUMENTMAKER
f^ommótor
in jongeman werd ervan
jchuldigd dat hij op 11
■^Kustus 1984 op de Rem-
^^^indtweg in Noordwijk
Izijn motor had gereden,
■rwijl de persoon die hij
pterop zijn bromfiets
rvoerde geen helm
Deg. Zo ongeveer was
-ze beschuldiging in de
I Igvaarding opgetekend.
^Ifen beetje krom", vond
■■rshuis. Inderdaad: reed
■■jongen nu op een brom-
'ts of op een motor? Zelf
h hij dat niet vertellen,
int hij was er niet. .Zijn
volgéendelijk lachende moe
de bf echter wel, zodat het
dagédsel gelukkig werd op
lost. Haar zoon reed op
Jitl elfde augustus op een
)Y Vor. „Ik sta hier niet om
-» ^i lief schatje te verdedi-
begon zij haar ver-
♦All De vrouw legde uit
f/lT haar zoon en een ka-
ïraad (dit was de per-
pt Jn die zonder helm ach-
/Xv>p had gezeten) na
«wiode van werkloosheid
de slag waren geraakt
de bloemen en dat ze
rom niet naar het kan-
Igerecht konden komen,
"jn zoon reed op zijn
or en kwam zijn
:nd tegen. En waar
ïtten ze over? Over
(toren. De jongen ging
ïn maar even achterop
n, ze hebben helemaal
gereden. Er kwam er
agent langs en die zei
ze wel hadden gere-
i. Die vriend van mijn
in had een bloesje aan
|het was dan wel zomer,
ir toch te koud om zo
de motor mee te rij-
luidde het uitvoerige
haal van de moeder. Ze
gde er aan toe dat haar
„zeer verbolgen
Morshuis had haar
uldig aangehoord,
ar hij ging niet in op
t betoog.
t was immers niet dui-
lijk of het nu een brom-
ir of motor was. De offi-
ir zag daarvan af en kon
prom niets anders doen
h vrijspraak vragen.
Irshuis ging daarmee
koord.
KEES VAN HERPEN
De eerste keer dat Hen
drik zoiets als roeping bij
zich meende te bespeuren
was in de oorlogsjaren.
Toen wilde hij politiea
gent worden. Doch de be
zetter jaagde op jonge
mannen en de 19-jarige
Henk van der Luit moest
(samen met z'n broers
Aam en Piet) onderdui
ken om niet op de trein
naar de Heimat gezet te
worden. Het onderduika
dres was de onaanzienlij
ke Taveerne de Beuken
hof aan de Terweeweg in
Oegstgeest. Daar kwam
de jonge Henk, als een
Augustinus, tot inkeer,
nadat de eigenaar van het
toen nog eenvoudige eta
blissement, meneer B.
Brik Janszoon, hem had
gevraagd bij hem in
dienst te komen. Aarze
lend stemde de knaap
Luit toe, maar allengs zag
hij een schone toekomst
voor zich en hij voelde
binnen in zich die defini
tieve roeping: gastheer te
zijn...
Hij hoefde geen wijding te
ontvangen, maar jaren later
trad Henk toch toe tot een
soort congregatie, het Gilde
der Gastheren geheten. De
gildebroeder stapte daar weer
uit toen hij het met zijn werk
te druk gekregen had, maar
als hij met VUT is gegaan wil
hij in het bestuur van het Gil
de terugkeren. Eenmaal gast
heer, altijd gastheer. Veertig
jaar is Henk van der Luit op
De Beukenhof gastheer ge
weest en als restaurant-mana
ger verlaat hij nu de rijen der
voorkomende gedienstigen.
Hij wil zelf weieens gast zijn,
eens ervaren hoe dat voelt.
„Maar het is wel mooi ge
weest, dat leven van mij aan
de Terweeweg. Fijn om op te
rug te zien". Een episode uit
het bestaan van een zorgzaam
man.
Als Henk van der Luit (60,
wordt in december 61) soms
diep in de nacht van zijn be
sognes huiswaarts keert is
daar alles in ruste. Maar ui
terlijk kwart over 9 in de och
tend is er steevast een grote
hond die hem wakker likt
omdat-ie het de hoogste tijd
vindt dat z'n baas uit de veren
komt. Het huis is dan inmid
dels tot léven gekomen, me
vrouw Truus Van der Luit
loopt rond, er zijn twee hon
den en vier katten (waaron
der een flatkat en een auto-
kat), een invalide parkiet plus
valide collega, en epn drukke
schildpad die al 36 jaar huis
genoot is en soms twee meter
per dag aflegt. In de Luitse
Tuin van Eden vliegen dui
ven af en aan en het zoemt er
als in de Arke Noachs. Het is
duidelijk: Van der Luit leidt
een dubbelleven. Hij arbeidt
op de onzaligste tijden om
gasten in de watten te leggen
en wat er privé aan ruimte
overblijft wordt besteed aan
dieren. Jawel, het echtpaar
heeft zich in dienst gesteld
van de dierenbescherming;
Huize Van der Luit is een op
vangcentrum. „Wat u hier zit
lopen, vliegen of kruipen is
allemaal breng-werk. Bijvoor
beeld die autokat je hebt
namelijk katten die gek op
auto s zijn is eens in een
auto gekropen en stapte bij
ons voor de deur uit. De flat
kat heeft z'n jeugd op een flat
doorgebracht en durfde hier
een hele tijd niet naar bgiten,
ai zette je het raam wagen
wijd open".
Afstoffen
Bij gelegenheid van dit inter
view waren de twee honden
uitbesteed, „want dat geblaf
tegen vreemden wordt niet
door iedereen geapprecieerd",
weet Henk van der Luit, ge
bruind en gedistingeerd, ge
kleed in een herfstblauw kos
tuum waaronder bruine kwa
liteitsschoenen met veel En
gels stiksel steken. Een gast
heer die gezien mag worden
Zoiets hoef je niet te Ieren,
Henk van der Luit, op De Beukenhof ten voeten uit...
dat is aangeboren. Wat je wel
moet leren is het zorgvuldig
en verrassend aansnijden van
een ananas volgens een suc
cesformule. Van der Luit
heeft daar eens in „het Hil
ton" een geslaagde demon
stratie van gegeven die zelfs
de (vak)pers haalde. Maar dat
is heel wat anders.
Henk van der Luit is in veer
tig jaar door de mangel ge
haald, nadat hij bij de oude
Brik was blijven hangen. „Ik
begon met afstoffen, vloeren
vegen en ramen zemen, als
commis de rang. Zeg maar
rustig rang boem. Dat was-
lang voordat ik vak-erken
ning kreeg als zijnde „be
kwaam in het voorsnijden en
in alle handelingen aan tafel".
Ach, het was de veelzijdigheid
die ons vak maakte; vooral in
de tijd dat we op De Beuken
hof nog klassiek kookten. De
spanning van te zorgen dat de
gasten tevreden waren, heeft
me altijd getrokken. Het is
een beroep waarin je je kan
uitleven, ja een roeping. Wel
een hard beroep ook: je moet
je eigen ik kunnen uitschake
len. Ik heb nooit tijd gehad
voor mezelf of voor m'n ge
zin, althans zelden. Daar
komt nu verandering in na
tuurlijk".
De man die ooit agent had
willen worden leerde een res
taurateursvak vanaf de on
derste sport van de ladder. De
Beukenhof kreeg na de oorlog
op het hoogtepunt van z'n be
staan twee Michelin-sterren.
Dat is voor boven de Belgi
sche grens al heel wat en res
taurantdirecties doen er een
halve moord voor om die
astrale erkenning binnen te
halen. „Het was daarom een
flinke klap, toen we onder de
directie van Hans Martens
een ster kwijtraakten. U mag
het geloven of niet, maar we
waren ër even goed kapot
van. Dat mankement ligt ui
teraard niet aan de manage
ment, maar aan toevallige
omstandigheden, de vork kan
een keer verkeerd op tafel ge
legen hebben, er kan een
klein gaatje in het dinerlaken
gezeten hebben. Dat zijn din
gen die kunnen gebeuren.
Maar zo'n man van de Guide
zal het maar in de gaten krij
gen en dan ben je weg, ook al
is de keuken nog zo goed en
ververs je de asbakjes om de
twee sigarettenpeuken", ver
telt Henk van der Luit, ont
spannen achterover zittend op
zijn lederen bank, terwijl een
witte poes met vlooienband
verkennend rondsluipt en de
twee parkieten kwetterend
een ruiie uitvechten dat het
een aard heeft.
LEIDEN Ze had altijd
al een grote interesse in
technische aangelegenhe
den, maar wilde iets bij
zonders. Dus koos ze na
de LTS voor de Leidse
Instrumentmakersschool,
gevestigd in het Kamer-
lingh Onneslaboratorium
aan de Nieuwsteeg in
Leiden. Vooral het prak
tische in deze unieke op
leiding trok haar erg aan.
Toen ze op de school
kwam was het 1974.
Vier jaar later verliet ze de
opleiding met haar diploma's
Leerling- en Gezel-instru
mentmaker en het MTS di
ploma, afdeling fijnmechani-
sche techniek. Ze was toen
het eerste meisje dat met deze
serie diploma's huiswaarts
keerde. Enkele dagen later
kreeg ze een baan aangebo
den als ontwikkeltechnica op
de instrumentmakerij van het
Gorleuslaboratorium. Afgelo
pen vrijdagmiddag nam zij in
de kantine van het Kamer-
lingh Onneslaboratorium haar
diploma Meester-instrument-
maker in ontvangst. Het was
voor het eerst dat dit diploma
vergezeld ging van een bos
bloemen. Het was ook voor
het eerst dat een vrouw dit
diploma behaalde.
De vrouw, die dit allemaal
presteerde, is de 27-jarige*
Yvonne Rijneveen. Ze is in
Rotterdam geboren, woonde
enige tijd in Leiden en woont
nu samen met haar vriend,
die ook instrumentmaker is,
in Oegstgeest. Ze is beschei
den, tenger en praat zacht.
Ook praat ze niet echt graag.
Achter een grote draaibank
verdwijnt ze bijna. Ze is op
het Gorleus waar ze werkt, de
enige Meester-instrumentma-
ker. Naar aanleiding hiervan
heeft de directie van het labo
ratorium haar vandaag een
receptie aangeboden. „Het
Yvonne Rijneveen achter1
hoort er bij" zegt ze, maar ei
genlijk houdt ze van al dat
„gedoe" niet zo. Ook het „ge
doe" rond het in ontvangst
nemeir van haar diploma af
gelopen vrijdag had ze liever
overgeslagen. Uiteraard is ze
heel blij met haar nieuwe
„meesters"-titel en familie en
vrienden zijn behoorlijk trots
op haar, maar ze blijft be
scheiden en laat een mening
over haar prestatie liever aan
anderen over. „Ze zeggen dat
ik bijzonder ben" is haar sum
miere commentaar.
en draaibank.
Bijzonder
Uit de archieven van de Leid
se Instrumentmakersschool,
die in 1901 door professor Ka-
merlingh Onnes is opgericht,
omdat hij het van belang
achtte voor het wetenschap
pelijk onderzoek dat er goede
instrumentmakers zouden ko
men om de apparaten voor al
lerlei onderzoeken te ver
vaardigen, blijkt wel hoe bij
zonder Yvonne Rijneveen is.
De eerste Meester-instru-
mentmaker fijnmechanische
techniek diende zich in Ne
derland in 1923 aan. Sinds
1950 slaagden achtentwintig
mensen in ons land voor dit
examen. Yvonne werd dit
jaar nummer negenentwintig
op de lijst. Bij de afdeling
glasinstrumentmaken kunnen
sinds 1950 elf mensen zich
Meester noemen en bij de af
deling optiek zijn dit er
slechts drie. De jongste instru
mentmaker die het Meester-
diploma behaalde, was 24 jaar,
de oudste 41 jaar.
„Ik wil niet achter een bureau
terecht komen", zegt Yvonne
stellig op de vraag wat ze met
haar nieuw verworven status
wil aanvangen. „Het maken
van dingen vind ik' het be
langrijkste. Dat je samen met
een wetenschapper een appa
raat ontwikkelt is aardig,
maar het daarna vervaardi
gen ervan vind ik toch het
leukste. Het gaat om die spe
cifieke handvaardigheid.
Daar ben je instrumentmaker
voor. Als ik achter een bureau
had willen zitten, dan was ik
wel naar de T H. gegaan".
Van 26 augustus tot 5 septem
ber verruilde Yvonne haar
werkplaats in het Gorleus
voor één van de Leidse In
strumentmakersschool. Daar
werd het Meester-examen af
genomen. Aan de hand van
een tekening moest zij een zo
genaamde micromanipulator
maken. Het apparaat moest
vervaardigd worden uit mes
sing, roestvrij staal en kunst
stof. Het moest in alle richtin
gen kunnen bewegen en zo
perfect gemaakt zijn dat het
de jury die het „ding" moest
beoordelen, zou doen water
tanden. Ook moest het precies
op maat# zijn en dat was op
een twee' honderdste van een
millimeter nauwkeurig. Dit
alles moest in 66 uur geklaard
worden.
Mis
Ondanks het feit dat er nog
iets' mis ging: Yvonne gooide
bij het opruimen van haar
werkbank per ongeluk een
onderdeel van haar werkstuk
in de prullenbak, maar geluk
kig was het niet te ernstig be
schadigd, klaarde ze het exa-
^men. „Je werkt onder super
hoogspanning. Je kunt je niet
veroorloven iets fout te doen,
want tijd om het over te ma-*
ken heb je niet. Daarom moet
je van te voren heel goed be
kijken hoe je het gaat maken.
Ik stond soms op twee draai
banken tegelijk te werken.
Ook 's nachts ging het alle
maal nog in je droom verder",
aldus Yvonne Rijneveen.
Zoals iedere echte instru
mentmaker, die letterlijk alles
kan vervaardigen wat hij of
zij maar bedenkt, heeft ook
Yvonne een niet alledaagse
hobby. Zij maakt klokken.
Niet slechts repareren ofzo.
Nee, ze maakt alle onderdèlen
van het uurwerk en de kast
erom heen zelf. Op die ma
nier heeft ze een „originele"
Friese staartklok gemaakt. Hij
loopt op de minuut gelijk.
SYLVIA VAN LEEUWEN
