Bonnie
„24 VDR DE STEM VAN
STREISAND.
IK ZOU AAN EEN STUK
DOORZINGEN
ÏMakreel
w vangen
anafhet
3 strand
ZATERDAG 10 AUGUSTUS 1985
ken, want dat houdt geen mens uit.
Het is namelijk nuttig tot de heu
pen in het zilte nat te waden en dat
heeft tot gevolg dat er bij het wer
pen niet optimaal kracht gezet kan
worden. Een wat zware zoetwater-
hengel, waarmee een flinke zwiep
gegeven kan worden, is beter. Zet
er een lijn op die een stootje kan
velen, maar die tegelijk zo licht is,
dat er een eind mee geworpen kan
worden. U zult vermoedelijk dan
wel uitkomen op 24/00.
En dan?
Dan is er een scala van mogelijkhe
den. Ik raad als eenvoudig en over
het algemeen doeltreffend aan:
Een zware Stabilo-dobber of
Buldo-fusee (waarschijnlijk in alle
kustplaatsen te koop en net zal de
kop niet kosten). Onder „zwaar"
versta ik 50 75 gram. De fabri
kanten van bovengenoemde twee
dobbermerken vermelden helaas
niet het gewicht op hun produk-
tenHet zou een kleine moeite
zijn het ons wat gemakkelijker te
maken. Neem niet iets dat lichter is
dan 50 gram;
Een loodje van een gram of tien;
Een veren lijn met drie en
niet meer veren. Liefst bont ge
kleurde, die beter zijn dan witte.
Die liinen met veren zijn 's zomers
overal langs de kust te koop.
te zien zijn, loopt u tot de heupen
de zee in en gooit zo ver mogelijk.
Daarna draait u pompend binnen.
Langzaam, langzaam, langzaam!
Waarom staan zoveel lieden zo ner
veus en snel te draaien? Het is geen
haastkarweitje! Geef die vis de
kans te jagen en bedenk dat de
veer een zwemmend visje moet
voorstellen. Welnu, kleine visjes
schieten niet met een snelheid van
60 kilometer per uur door het zilte
nat.
De aanbeet van een makreel is een
klap. Niet minder dan dat. Rrróng!
En hangen. Zeg maar in 99,9 pro
cent van de gevallen, 't Zijn dol
drieste rovers. Pakken er een paar
tegelijk de veren, dan raad ik
moed, beleid en behendigheid aan
en ik hoop dat de lijn niet oud
en der dagen zat is, want een mak
reel laat zich niet zonder meer pak
ken; hij vecht tot het einde.
Onder de Stabilo-dobber kan ook
een onderlijn worden gehangen
met een of meer haken waaraan
het aas wordt bevestigd. Een zee-
pier is af te raden. Makreel bijt er
wel in maar je dét is het niet. Een
stripje makreel is prima, een stripje
geep evenzeer. Garnaal wil ook
wel, maar zet ze goed op de haak,
want ze moeten tegen een eind
wegslingeren kunnen.
Met een zware spinner of een fikse
lepel is het ook zeer wel te doen. Ik
heb mensen bezig gezien die een le
pel (bijvoorbeeld de voor dit werk
erg geschikte zevengrams Toby)
aan een korte onderlijn aan een
Stabilo-dobber hingen, en waarach
tig, het lukte. Waarom ook niet?
Een schoonheids- of elegantieprijs
verdient een dergelijke vismethode
misschien niet, maar zij is effectief
en daar gaat het toch maar om.
Het is niet gezegd dat u makreel
vangt hoor! Maar als u meeuwen
ziet vallen nabij de kust en u kunt
daar met een worp in de buurt ko
men, dan durf ik wel bijna een
aanbeet te garanderen. Lang duurt
het echter niet; de school trekt ver
der, soms evenwijdig aan de kust
(loop mee met de zich verplaatsen
de meeuwen), soms verder weg van
de kust. Vergeet het dan maar
weerTot straks, misschien ko
men ze terug.
Het is denkbaar dat u tussendoor
andere vissoorten vangt. Geep bij
voorbeeld. Of, als het water heel
hard stroomt, fint. Danwel zeld
zaam hoor zeebaars. Over die
laatste vis gesproken: probeer eens,
op een dag dat de vloed tegen de
avond opkomt, met een grove spin
ner of een lepel de diepe muien
(„binnenzeetjes") vlak laqgs jde
kant te bevissen. U zoudt de eerste
niet zijn die daar een zeebaars laat
sneven zelfs zeeforel wordt daar
wel op deze manier gepakt
Ik wou maar zeggen: ook qp bet
strand hengels bij de hand huiden
deze maand.
A. C. VAN DER VET
q EMERT De topo-
e van de vaderland-
f showbusiness heeft
Bonnie, Cornelia
rvgeboren Swart nau-
Ks nog geheimen.
,mppieken in dit beloof-
duind onder een hemel
af ion kerende sterren
is waallichten zijn door
m'! in de afgelopen
v3en jaren beklom-
Aja In evenzovele
^donkere dalen
c k ze met haar stoete-
n h|n verschoten tophits
gedwaald en koorts-
siie gezocht naar een
fjjappingsroute die
i. iht zou leiden naar
'fïVe triomfen.
»St 1
in
ndtarrière is tot nu toe een
KJOpg geweest waarin sof en
a Bplkaar afwisselden met de-
itgjiwingende regelmaat die de
■enplging der seizoenen ken-
porZe is bejubeld en verguisd,
a H»el ingeprezen en kapotge-
•ecL'n. Het ene moment stond ze
ges ijle top en kon ze de gren-
p haar ambities slechts ver-
dei Dan leek de wereld een
h tel ijk, voorgek rompen
ld. Died met prooien die voor
igiijjpen lagen. Genietend van
datpmbenemende uitzicht tui-
even later reddeloos langs
28]flanken in de krochten van
h|etelheid.
waireool van onsterfelijkheid,
ouizich indertijd met de door
g vfkozen schuilnaam St. Clair
op»angemeten, zweeft niette-
iarog steeds duidelijk boven
deioofd. Ze heeft gewaagd en
e <plen gewonnen, gewaagd en
ig, aaien verloren. Haar toe-
wo#iet er echter zonnig uit.
ns5>ekoorlijke Betuwedorp Op
een wacht ze met haar man en
getfr Albert Hol de momenten
rop haar altijd stralende aan-
eid op braderieën en in
indlten, op carnavalspartijen en
vaierrondes door de organisato-
ngend wordt gewenst. „Zo'n
(er per week. Maar nooit
an twee op een avond. An-
ïstqrd ik gek". In datzelfde Op-
zet ze gedane zaken die
nemen nog maar eens
htelijk op een rij.
i is niet geboren in Amster-
Dals in vele reportages abu-
k gemeld wordt. Ze heeft er
le jaren gewoond, wat nog
ftg te merken is geweest aan
lalgebruik dat ze onbekom-
truidde met een grofmazig
is accent.
>ok de reden waarom ze vele
enfitsluitend Engels repertoire
gezongen. „Ik heb nu een-
sn gloeiende hekel aan al die
enceslige tongvallen", bekent
Is je zonodig een lied in je ei-
Iai wilt zingen, zul je toch
poeten zorgen dat je Alge-
Beschaafd Nederlands
L Dat vind ik een voorwaar-
lang daar bij mij hoorbaar
1 en ander aan mankeerde,
met een grote boog om het
andse lied heen gelopen. Dat
uwens ook vele andere zan-
i zangeressen sieren. Alleen
jndré Hazes wil ik een uit
ing maken. Zijn accent is na-
- functioneel. Dat hoort bij
frformance. André is duide-
«pns vak een geval apart".
fie
fader en moeder komen bei-
;een schippersfamilie. Het is
?t verwonderlijk, dat ik op
»t geboren ben. Die lag in de
van Rozenburg aan de Nieu-
terweg, waar mijn vader 35
Meden werkte aan de dijken,
x nip was van mijn oma, die
i nnie had genoemd. Dat ge-
tenminste. Maar helemaal
aen ik er niet van. Ik kan
yen mijn moeder in Amster-
oord bellen. Die zal het on-
eld weten".
iter: „Hallo mams. Met Bon-
Jee t jij hoe die boot heette
op geboren ben Ik dacht
jnie. Jij ook? Wat zeg je?
g je Weet ik veel. Hij wil
weten. Dag mam",
dus. „Zo heet mijn oude-
imlf \J I- «JL <JL JL»
in i
■'J
Een tijdje geleden heb ik uit
de doeken gedaan dat er in de
tweede helft van de zomer
best eens een paar makrelen
vanaf het strand te vangen
zijn. Want als het zeewater
wat warmer wordt trekt de
zeebliek (jonge haring) in gro
te scholen dichter naar de
kust en de makrelen, die hun
schijnbaar onverzadigbare
magen vullen met deze vissen,
trekken er achteraan. Dót de
zeebliek er is, is te zien aan de
grote aantallen meeuwen en
sterns die krijsend in het wa
ter plonzen om hun rantsoen
in de wacht te slepen.
De natuur zet je altijd weer voor
verrassingen, want na de goeddeels
verregende en veel te koude juni
maand en na een eerste helft van
juli die ook niet steeds briljant ge
noemd kon worden, had ik gedacht
dat het wel heel laat in het seizoen
zou worden alvorens de makreel
dicht genoeg onder de wal zou ko
men om door kantvissers belaagd
te worden. Temeer omdat ik van
kapiteins van hengelaarsschepen
hoorde dat op zee de makreel moei-
liiker dan in andere jaren aan het
kleed te komen was. Tegen alle
daardoor gewekte verwachtingen
„Ik heb gehoord dat het met een fikse lepel ook kan, maar ik heb nog niks
gevangen".
in werden langs de Zeeuwse stran
den al in de laatste tien dagen van
juli door badgasten vanaf het
strand makrelen gevangen.
Gezegd moet worden dat de Duitse
badgasten althans in Zeeland actie
ver zijn dan de Nederlandse. Bij
heel wat strandhokjes, windscher
men en tentjes waar oosterburen
zich horizontaal ophouden, staan
makreelstokken en er behoeven
maar een paar meeuwen boven zee
te krijsen of menige Teutoon ver
heft zich, vat de hengel en waadt
het kustwater in om met verre
worpen de makreel te belagen. Zo
als gezegd: in de tweede helft van
augustus is het heel gewoon dat je
dan ook makreel vangt. Maar dit
jaar waren ze er bar vroeg.
Voor deze manier van makreel
vangen zijn helemaal geen speciale
zeespullen nodig; het is zelfs af te
raden met een zware pook te wer-
re zusje ook", zegt ze. „ïn onze
jeugd deden we alles samen. Op
Koninginnedag stonden we midden
op straat luidkeels duetten te zin
gen. Als we daarna met de pet wa
ren rondgegaan, konden we op de
kermis weer een paar keer extra in
de botsautootjes en in de zweefmo
len. Fennie heeft een hoge stem,
die heel goed combineert met mijn
hese geluid. Als we samen waren
doorgegaan zouden we nu waar
schijnlijk een veelgevraagd duo
zijn. Zoiets als Maywood. Of The
Sissies".
„Ik ben mij er heel goed van be
wust dat ik een beperkte stem heb
met weinig mogelijkheden. In de
hogere toonsoorten laat ik het ge
garandeerd afweten. En mooie,
lange uithalen zijn er bij mij ook
niet bij. Dat is natuurlijk een han
dicap. Maar er is voor een Neder
landse zangeres toch heel goed mee
te leven en te werken. Zolang je je
repertoire zorgvuldig uitkiest is er
niets aan de hand. Waarmee ik niet
wil zeggen dat ik Barbara Streisand
niet hevig benijd om haar goddelij
ke talent. Ik zou voor 24 uur haar
stem willen lenen. Reken er op dat
ik dan aan een stuk door zou zint
gen".
Emanuelle
Aan de andere kant van de kamer
rinkelt de telefoon. Ze sprint naar
het toestel, pakt de hoorn en roept
verrast: „Ben je d'r nu alweer
mam Wat zeg je Heb je mijn ge
boortebewijs gevonden. Dat vind ik
een ijzersterke. Oh, dus niet de
Fennie, maar de Emanuelle. Ik zal
het aan meneer doorgeven. Dag
mam".
De Emanuelle dus. Terug in de le
ren fauteuil zegt ze:„Moeder Swart
is mijn grootste fan. Ik verdenk
haar er van dat ze het liefst mijn
manager zou zijn. Ze heeft niks te
gen Albert hoor. Maar ze zou graag
persoonlijk mijn loopbaan willen
bedisselen".
„Door haar ben ik trouwens zange
res geworden. Ze heeft me overdui
delijk het vak ingepraat. Ik was
daar te verlegen voor. En te dro
merig. Ik had op vakantie een
Duitse jongen leren kennen. En
aan hem wijdde ik me vanaf dat
moment met heel mijn ziel en za
ligheid. Ik sloot me op in mijn ka
mer, sloeg wat droeve accoorden
uit mijn gitaar, keek uit het raam
en dacht met onpeilbare triestheid
aan Walther die zich daar ver in
Duitsland waarschijnlijk niet eens
meer mijn naam herinnerde".
„Moeder Swart keek dat getob een
tijdje aan en dacht toen: „Het gaat
niet goed met de kleine meid. Er
moet dringend iets gebeuren". Toe
vallig had ze in de krant een ad
vertentie gezien waarin een zange
res werd gevraagd voor een trio.
Daar heeft ze namens mij op ge
schreven. Zo kwam ik in 1966
groen als gras bij de Topsy's.
„Ik werkte in die tijd als typiste
voor een uitzendbureau en trok
elke avond met die twee andere
dames het land in om op bruiloften
en partijen de bekende zoetsappige
liedjes te zingen. Het was natuur
lijk op het truttige af. Maar in mijn
ogen was het geweldig wat we de
den".
„Dat zei ik ook tegen Peter Koele-
wijn, die ik een jaar later ontmoette
tijdens een vakantie in Zeeland. Hij
trad daar op en vroeg tussen de be
drijven door: „Wie van jullie kan
goed zingen?". Ik stak meteen mijn
vinger op. „Ik meneer Koelewijn.
Ik zit bij de Topsy's. En overal heb
ben we succes'
„Koelewijn was miin idool. Ik keek
huizenhoog tegen hem op en vond
hem het absolute einde. Maar dat
vond Koelewijn kennelijk niet van
de Topsy's. Ik hoorde in elk geval
niets meer van hem. „Ho vader",
dacht ik, „zo gemakkelijk raak je
me niet kwijt. Je hebt je telefoon
nummer gegeven. En reken er op
dat ik daar dankbaar misbruik van
zal maken".
„Ik heb hem zeker een half jaar
lang met grote regelmaat gebeld.
Totdat hij tenslotte van mijn gezeur
af wilde zijn en riep: „Stuur maar
een bandje. Dan hoor ik wel wat je
kunt en niet kunt".
„Nu zit je er aan vast", dacht ik. Ik
zong nog diezelfde dag een bandje
vol met een nummer van Sandy
Shaw. De tekst van „It takes too"
had ik uit de Tuney Tunes geknipt.
Met opzet had ik het nummer heel
langzaam en sexy gezongen. En dat
hielp. Een dag of wat later belde
Koelewijn en riep enthousiast: „In
eens weet ik waar je voor geknipt
ben. Met die hese stem ben je de
ideale vertolkster van het zwoele
lied. Ik ga een sexy zangeres van je
maken".
„Ik vond het al lang best. Alles wat
hij voorstelde was in mijn ogen pri
ma. En dat ben ik daarna twaalf
jaar blijven vinden. De eerste solo
single die hij met mij maakte was
„Tame me tiger", die meteen de
hitparade inschoot. Sexy Bonnie
was een feit. Terwijl ik in werke
lijkheid nog steeds niet wist waar
Abraham de mosterd vandaan had
gehaald".
„Peter is en blijft een chaotische
man. Maar in die twaalf jaar heb ik
hem blindelings vertrouwd. Ach
teraf gezien is dat mijn carrière
mensen wil irriteren of kwetsen.
Het ligt niet in mijn aard rellen te
schoppen".
„In 1979 raakte ik in een stroom
versnelling van ellendige toestan
den. Eerst kreeg ik een miskraam
en pal daar bovenop ontstond een
zakelijk meningsverschil met Koe
lewijn dat leidde tot een definitieve
breuk. Op dat moment stortte mijn
kleine wereld in elkaar. Alsof dat
niet genoeg was kregen we ook nog
de belastingambtenaren van de
FIOD op bezoek die ons grandioos
pakte voor twee ton. Ik duikelde in
een groot zwart gat, kreeg last van
hyperventilatie en dacht werkelijk
dat ik gek werd".
Eb en vloed
„Dat is dus duidelijk niet gebeurd.
Gelukkig komt na een periode van
eb altijd weer de vloed opzetten.
Het heeft wel een paar jaar ge
duurd voordat ik was opgekrab
beld. Maar tenslotte is het me ge
lukt de draad weer op te nemen. Ik
kreeg daarbij steun van vele men
sen onder wie Roy Beltman en Cor
Aaftink, die met hun produktie-
maatschappij Corduroy zorgden
voor nieuwe successen. Het Song
festivallied „Pierrot" was daarvan
het eerste. Daarna volgden „Bon
nie, kom je buiten spelen" en de
Nederlandse vertaling van „The
Rose", dat Bette Midler zo grandi
oos heeft vertolkt".
„Ik bewonder Bette Midler in hoge
mate. Ik vind het geweldig wat ze
durft en zou graag in de nabije toe
komst iets dergelijks gaan doen op
waarschijnlijk niet ten goede geko
men. Ik leunde te zwaar op die ene
man en vergat met mijn eigen suc
ces mee te groeien. Er kwamen hits
als „I won't stand between them".
En op het Wereld Pop Festival in
Tokio in 1971 kreeg ik prompt de
„Award for the most outstanding
artist". Ga d'r op je twintigste maar
aan staan".
In een deuk
Daarna kwam de periode „Unit
Gloria". Bonnie ging voor de ver
andering op de rock 'n roll toer. En
ook dat lukte. „Clap your hands
and stamp your feet. Swing it out
boys en girls. Vooral de eerste twee
jaren, toen Robert Long nog bij de
groep zat, was elk optreden een da
verend feest. Ik was nog steeds het
verlegen meisje dat op het toneel
stond te schutteren als er niet ge
zongen moest worden. Geen woord
kwam dan meer over mijn lippen.
Vandaar dat ik bewonderend keek
en luisterde naar Long die de
mooiste verhalen ter plekke ver
zon. Hij was altijd op zijn best als
het publiek lauw reageerde op onze
muziek. Ze gingen spontaan door
het lint of verlieten voortijdig de
zaal om een pilsje te pakken. Als
Robert dat merkte trok hij alle re
gisters open. Dan lagen wij achter
nem in een deuk en stierven we
spontaan de heldendood. Van Ro
bert heb ik in die tijd geleerd, hoe
ik me waar moest maken op het to
neel. Daar zal ik hem eeuwig dank
baar voor blijven".
„Als ik terugdenk aan die periode
heb ik het gevoel dat ik zit te kij
ken naar een film met iemand an
ders in de hoofdrol. Terwijl die
popster van Unit Gloria wel dege
lijk Bonnie St. Clair was, die overal
in Europa werd toegejuicht. Waar
we verschenen stond de limousine
met chauffeur klaar. Waar we op
traden verdrongen duizenden uit
zinnige fans zich rondom het podi
um en werden mensen aan de lo
pende band op brancards afge
voerd. Natuurlijk kon dat niet eeu
wig voortduren. Ook succes is nu
eenmaal aan tijd gebonden. En na
een hoogtepunt in je leven volgt
doorgaans automatisch een diepte
punt. Daar hoef je zelf niets voor te
doen. Dat is hetzelfde als met een
avondje stappen. Je lacht en drinkt
op een leven vol lol. De volgende
dag is alleen de kater overgeble
ven".
Rampjaar
„Mijn rampjaar was 1979. Ik had
daarvoor nog op aanraden van
Koelewijn de smartlap „Dokter
Bernhard" opgenomen. Het bleek
weliswaar een leuke hit te zijn,
maar door de pers en een groot
deel van het Nederlandse publiek
werd de plaat weggehoond en
neergesabeld. Er werd gesugge
reerd dat het een ontoelaatbare
persiflage was op de Zuidafrikaan-
se hartchirurg Barnard. Maar ik
zweer dat die associatie bij mij geen
moment heeft meegespeeld. Ik
vond die verdachtmakingen ver
schrikkelijk. Ik ben geen type, dat
Geduld
„Het heeft lang geduurd. Achttien
jaar om precies te zijn. Maar nu ben
ik zo ver, dat ik me een volwassen
zangeres durf te noemen. Dat merk
ie ook als je naar mijn nieuwe elpee
luistert. Die beschouw ik als een
brug naar een volgende en beslis
sende fase in mijn leven waarin ik
alleen nog dingen zal doen, die ik
zelf al zolang wil".
„De vraag is: aanvaardt het publiek
zo'n verandering? Bette Midler is
toch bijna even oud als ik. Maar op
het podium lijkt ze royaal vijftig.
Daarom wordt van haar veel zo
niet alles geaccepteerd. Bij mij ligt
dat anders. Ik blijf in de ogen'van
het publiek dat zorgeloze zangeres
je van „Pierrot" en ,3onnie, kom
je buiten spelen". Misschien moet
ik nog eens tien jaar geduld op
brengen voordat ik de stap kan wa
gen".
LEO THURING
het toneel. Ik droom al lang van
een eigen theatershow met een
groot orkest, met prima teksten en
goeie songs. Ik ben alleen bang dat
de genadeloze stijl van Bette Midler
niet bij mij past. Ik blijf vooralsnog
de leuke, aardige, sympathieke
Bonnie die voor elk doel te boeken
is. Als ik me dezelfde krachttermen
permitteer als Midler en met een
fles whisky in mijn hand over het
toneel ga slierten, wordt dat van
mij niet gepikt. Ik zal het allemaal
wat kuiser moeten aanpakken.
Meer in de stijl van Martine Bijl".
