Wild-west
taferelen op
Italiaanse
autowegen
3aby Cotton: op de wereld gezet „uit liefde en voor geld"
„Reageerbuisbaby's, draagmoeders
diepvriesbaby's,waarzijnwe meebmg.
AKANTIEG AN GER
IJ GEWAARSCHUWD
gevolg van deze wetteloosheid
le weg is, dat het verkeer met
ie op de „autostrade" steeds
itiseher en gevaarlijker wordt.
iral de vrachtwagens die zich
^Vjghouden met het internationaal
rerenvervoer en daarom voor-
van het TIR-teken, maken
De laatste weken wordt
ROME Het Wilde Westen op de weg. Daarvoor moet
je in Italië zijn. De Franse en Belgische politie hebben
zojuist uiterst strenge maatregelen genomen om in deze
vakantietijd de veiligheid op de grote wegen të
verzekeren: enorme boetes voor
verkeersovertredingen, door buitenlanders ter plekke
te voldoen op straffe van in beslagname van het
vervoermiddel. De Italiaanse politie is niet zo. In Italië
schijnt alles mogelijk en moeten de weggebruikers zelf
maar goed uitkijken, als ze tenminste heelhuids hun
bestemming wensen te bereiken.
in de Italiaanse media een campag
ne gevoerd tegen deze „TIR", om
schreven als „gevaarlijke projectie
len" en als „niets ontziende weg-
monsters", in een poging de autori
teiten tot strenger optreden te be
wegen.
Van de buitenlandse vrachtrijders
is bekend, dat ze, zodra ze Italië
binnenrijden, alle remmen losgooi
en. Snelheidsbeperkingen Ar
beidstijdenregeling Beladings
voorschriften Al deze regels gel
den ook in Italië. Maar het grote
verschil met Nederland, België,
Frankrijk en Duitsland is, dat de
naleving van die regels hier niet
gecontroleerd wordt. De buiten
I ral de tunnel-trajecten in Italië zijn berucht. Daar worden wegraces gehouden tussen TIR-monsters en wee
putomobilist die daar tussen verzeild raakt.
landse vrachtwagenchauffeurs we
ten dat. Zodra ze de Mont Blanc-
tunnel uitkomen, of de Brenner
passeren, drukken ze het gaspedaal
tot op de plank om verloren tijd in
te halen.
Het gaat niet alleen om de buiten
landse „TIR's". Deze apen slechts
hun Italiaanse collega's na, en niet
alleen uit concurrentieoverwegin-
gen. Het hele vrachtverkeer op de
Italiaanse wegen is in opspraak.
Maar de buitenlanders zijn eerder
mikpunt van de nationale veront
waardiging omdat ze hier uithalen
wat ze zich elders niet kunnen per
mitteren; omdat ze boetes nooit be
talen en ook omdat ze betrokken
zijn geweest bij enkele spectaculai
re ongelukken.
Ondanks de moeilijke, langgerekte
vorm van Italië vindt in dit land
nog tachtig procent van alle ver
voer plaats over de weg, twee keer
zoveel als in Nederland of Duits
land. Sinds de oorlog zijn vooral in
vesteringen gedaan in de „autostra
de"; de veel goedkopere spoorwe
gen of waterwegen zijn onderont
wikkeld gebleven. De tol voor dit
accent op de weg wordt nu betaald.
De autowegen zijn buitengewoon
fraai, de mooiste ter wereld zeggen
de Italianen zelf. Maar die prachti
ge wegen zijn door het overmatige
gebruik veel te gevaarlijk gewor
den. Voeg daarbij een gebrek aan
discipline en beschaving van de ge
bruikers en de afwezigheid van
controle, en het is duidelijk wat
zich op de wegen afspeelt.
Beruchte trajecten
Beruchte trajecten zijn die tussen
Rome en Napels, Bologna en Flo
rence, Bologna en Pescara en Mi
laan en Verona. Vooral het stuk
tussen Bologna en Florence, waar
het tunnel-in- tunnel-uit is, is be
rucht in de verkeerskronieken.
Daar worden wegraces gehouden
tussen TIR-monsters. Wee de per
sonenauto die daar tussen verzeild
raakt.
Vrachtwagenchauffeurs op zoek
naar afleiding gaan kijken wie het
hardst kan rijden. In de bioscoop
zijn daar films van te zien en ieder
een kan zich er dus een voorstel
ling van maken: twee kanjers van
vrachtwagens, die volledig beladen
met een snelheid van meer dan 100
kilometer per uur vijftien minuten
lang naast elkaar voortrazen. En
dan in een tunnel.De verstandi
ge weggebruiker maakt dat hij
wegkomt, als dat tenminste nog
mogelijk is. Verschrikkelijke onge
lukken hebben deze wegraces ver
oorzaakt, en daarbij waren toeval
lig buitenlandse „TIR's" betrokken.
Er zijn meer voorbeelden: vracht
wagens die je rechts passeren via
de vluchtstrook, enorme vrachtwa
gens die je achterbumper „strelen"
omdat je kennelijk te langzaam
rijdt en twee passerende vrachtwa
gens die naast elkaar blijven rijden
om een conversatie te kunnen voe
ren. Wie enkele jaren in Italië rijdt,
leert al deze levensgevaarlijke ca
priolen van de TIR-chauffeurs
kennen. En nog moet je altijd be
dacht blijven op nieuwe vondsten.
De politie die met haar flitsende
Alfa Romeo's geacht wordt de orde
op de wegen te handhaven, heet de
„stradale" en schittert altijd door
afwezigheid. Officieel moet er elke
300 kilometer autoweg een pa
trouille zijn, maar in de praktijk
komt het daar nooit van. Veel va
ker kom je op de Italiaanse wegen
de carabinieri tegen. Maar zij letten
niet op verkeersovertredingen, zij
zoeken terroristen.
Straffeloos
De voorzitter van de ACI, de Itali
aanse ANWB, heeft dezer dagen
via de media opnieuw een beroep
gedaan op de regering de wette
loosheid op de Italiaanse wegen een
halt toe te roepen. „Op onze wegen
rijden nu 24 miljoen transportmid
delen. Maar de polizia stradale
heeft nog steeds de sterkte van
1962, toen er pas zes miljoen auto's
en vrachtwagens waren. En de we
genverkeerswet is de afgelopen 40
jaar niet een keer veranderd".
Beeld uit de film „Convoy". Een po
litiewagen wordt gemangeld tussen
twee vrachtwagens, waarvan de be
stuurders een wegrace houden. Op
de Italiaanse wegen komen dit
soort races regelmatig voor. Vol
gens de Italianen zijn het vooral
buitenlandse vrachtwagenchauf
feurs die zich met hun „gevaarlijke
projectielen" op de autowegen uit
leven. Wat ze in eigen land niet dur
ven, doen ze in Italië, waar de pak
kans gering is.
De president van de ACI (in Italië
een zeer machtige organisatie, die
haar leden echter niet tot beter rij
gedrag kan bewegen) wijt de on
houdbare situatie op de Italiaanse
wegen voornamelijk aan de „straf
feloosheid" waarvan de overtreders
zich bij voorbaat verzekerd weten.
„Vooral de buitenlanders gedragen
zich thuis uiterst gedisciplineerd.
In Duitsland kan een glas bier je je
rijbewijs kosten. Zodra ze ons land
binnenrijden, kopen ze wijn en
gaan vervolgens in een ongelooflij
ke toestand de weg op. Omdat de
straffeloosheid praktisch absoluut
is".
De komende tijd wordt het weer fi
le-rijden op de Italiaanse autowe
gen, volgepropt met binnen- en
buitenlandse vakantiegangers. De
„stradale" heeft een „scherpe con
trole" aangekondigd.
CEES MANDERS
[NDEN De eerste draagmoe-
iby van Groot-Brittannië
begin dit jaar temidden van
storm van protest ter wereld.
ere by Cotton, door de media al
iw omgedoopt tot „little miss lo-
iy" (klein eenzaam meisje) bleef
f11! 'de geboorte alleen achter in het
a|cenhuis, terwijl in de rechtzaal
eer, 'rechters zich het hoofd braken
^entr de vraag wie haar nu mee
'ensir huis mocht nemen. Kim Cot-
I, de eerste Britse draagmoeder,
m(fft inmiddels een boek over haar
verfa6moederschaP geschreven, dat
riev in de Britse boekwinkels te
i hetf>P is-
iet l1 voor soort vrouw is deze Kim
nm< ton' ^ie ^aar kint* na geb°or_
t Jvoor 26 duizend gulden afstond
ns door ^et ®I'itse dagblad The
me, ly Star ruim zestigduizend gul-
i liet betalen voor het exclusieve
>oorteverhaal? Door het boek
r hnde kassa's opnieuw voor haar
eerkelen
m Cotton is een elegante jonge
p duw, onberispelijk gekleed en
gemaakt. Het huis waar ze sa-
d n met haar man en twee jonge
e dii ^eren woont. is bijna onwaar-
voi Ünlijk netjes opgeruimd. Ner-
/on(1S een st0*je te bekennen.
p is beslist niet arm, maar had
dè3d n°dig omdat het huis totaal
aen »e^napt moest worden. Het is nu
on en maanden na de geboorte van
>y Cotton en het huis heeft een
atje re transformatie ondergaan. De
)stei ijten, de mahoniehouten eetka-
n d r, de in warm-rose tinten uitge-
pjierde zitkamer, de moderne keu-
n: alles is nieuw. Ook de grote
reo-installatie, de computer en
biljarttafel voor de kinderen
T zijn gekocht met het geld van de
iet, >y.
en is duidelijk tevreden met haar
T? is. „Ja, het was het me beslist
daaöard", zegt ze. „Ik denk niet dat
ij looit spijt van mijn actie zal heb-
dath". Ze weet dat sommige andere
aagmoeders dat wel hebben. Erge
ijt zelfs. Kim heeft de eerste
merikaanse draagmoeder ont
moet, die haar verteld heeft hoe
zeer ze het kind mist dat ze aan
vreemden heeft weggegeven.
Gevoelens uitschakelen
Kim Cotton staat zichzelf niet toe
bij dergelijk gedachten stil te staan.
Ze heeft zich er tegen gewapend en
is trots op zichzelf „omdat ik het
overleefd heb, omdat ik heb aange
toond dat het mogelijk is een
draagmoeder te zijn en er geen spijt
van te hebben. Je kunt al je moe
derlijke gevoelens uitschakelen, als
je dat ook echt probeert".
De gebeurtenissen rond de geboor
te van haar dochter hebben Kim
echter met bitterheid vervuld. Ze
heeft hoewel ze er toch haar fi
nanciële status aan te danken heeft
vooral kritiek op de houding
van het commerciële bureau dat de
hele zaak geregeld heeft en ze
vindt het vreselijk dat het echtpaar
voor wie de baby bestemd was haar
verantwoordelijk acht voor de
enorme publiciteit en het geharre
war in de rechtszaal. Ze zegt be
hoefte te hebben gehad aan hun
goedkeuring, aan hun dankbaar
heid. Ze wilde gerustgesteld wor
den, te horen krijgen dat ze geen
op geldbeluste vrouw was, die haar
eigen kind verkocht, maar een
menslievende vrouw, die een kin
derloos echtpaar gelukkig kon ma
ken. Die geruststelling heeft ze
nooit gehad, noch een bedankje,
omdat het Amerikaanse echtpaar
vol kritiek op haar is.
Depressief
Kim hoorde via de radio voor het
eerst van het bestaan van bureaus
voor draagmoeders in Groot-Brit-
tannië. Het idee sprak haar ogen
blikkelijk aan. Ze was werkloos,,
had geen diploma's en haar ballet
opleiding was op niets uitgelopen
omdat ze te weinig talent oezat. Ze
^"geland
„Gekochte" baby ui
Engeland gehaald
voelde zich depressief omdat het
nieuwe huis een grote puinhoop
was en er geen geld was om het
goed op te knappen. Aanvankelijk
beschouwde ze het gastmoeder-
schap als een echte „baan". Een
van de voordelen was ook dat ze
gewoon thuis kon blijven en voor
haar eigen kinderen kon blijven
zorgen. Haar man Geoff had geen
bezwaren en liet de beslissing aan
Kim over.
Samen met haar man onderteken
de ze een draagmoederschapcon
tract, waarin de nodige bepalingen
waren opgenomen. Mocht de baby
gehandicapt ter wereld komen dan
zouden de adoptie-ouders het kind
toch accepteren. Kim mocht de
baby niet laten aborteren wanneer
ze van gedachten zou veranderen
en ze moest ophouden met drinken
en roken tijdens de zwangerschap.
Alle medische kosten zouden voor
rekening komen van het echtpaar
en ook werd er een speciale anti-
publiciteitsclausule aan het contract
toegevoegd.
Toen Kim eenmaal zwanger was
via kunstmatige inseminatie, waar
bij het sperma van de man van het
echtpaar gebruikt werd zou vol
gens haar de Amerikaanse afdeling
van het bureau bekend hebben ge
maakt dat Groot-Brittannië een
gastmoeder had. De belangstelling
van de Britse media was gewekt en
de speurtocht naar de eerste Britse
gastmoeder begon. Het Amerikaan
se bureau zou willen dat het Britse
bureau, ondanks de anti-publici-
teitsclausule, een tv-optreden voor
Kim zou regelen, en stelde voor de
rechten voor het verhaal voor tien
duizend gulden aan een Brits zon
dagblad te verkopen. Van haar bu
ren, die in de journalistiek werk
ten, hoorde Kim echter dat haar
verhaal veel meer waard was. En
hoewel ze zegt niet op geld belust
te zijn geweest, moest The Daily
Star uiteindelijk voor de rechten
zestigduizend gulden neertellen. Ze
ging akkoord met de voorwaarde
dat de krant een foto mochten heb
ben van Kim, terwijl ze de baby
kust
Zonder moeder
Op het moment dat de baby gebo
ren moest worden begon de nacht
merrie voor Kim. Het ziekenhuis
was belegerd door de pers. Verslag
gevers probeerden door de ramen
een glimp op te vangen van de aan
staande moeder en voor haar deur
stonden de tv-camera's van de BBC
al klaar. Op de kraamafdeling aan
gekomen, kreeg ze bezoek van de
sociale dienst, die wilde weten wat
Kim van plan was met haar baby
te doen na de geboorte. De beval
ling verliep moeizaam. Kim was
volledig in paniek geraakt en totaal
overstuur door alle publiciteit. On
middellijk na de geboorte hield ze
de baby even in haar armen om te
zien of ze „gelukt" was en kon de
Star de afgesproken foto's maken.
Ze probeerde de baby niet al te
lang vast te houden.
De volgende dag kreeg Kim te ho
ren dat ze de baby alleen in het zie
kenhuis moest achterlaten. Haar
man Geoff ging nog even langs de
kraamafdeling om de baby gedag te
zeggen. Kim, die belegerd was door
giurnaislten, kon geen woord uit
rengen en zegt nu dat ze het be
treurt dat er op dat moment geen
tijd was om de baby even te knuf
felen en eens flink uit te huilen.
Eenmaal thuis kwamen de tranen
wel. Zegt Kim, die er eerder trots
op ging haar moederlijke gevoelens
te kunnen uitschakelen: „Ik dacht
aan die kleine baby, zonder naam,
zonder knuffeldieren in haar bed,
zonder moeder. Ik had haar zo
graag aan haar ouders willen over
dragen, hun reactie willen zien
wanneer ze haar zagen. Ook het
draagmoederbureau heeft nooit de
moeite genomen me te vertellen
hoe de ontmoeting tussen baby Cot
ton en haar nieuwe ouders is verlo
pen".
Het daaropvolgende drama in de
rechtzaal vond plaats achter geslo
ten deuren. Kim werd overal bui
ten gehouden en wist niet wat er
met de baby zou gaan gebeuren,
zelfs niet toen ze haar handteke
ning zette onder het formulier
waarmee ze officieel afstand deed
van haar dochter. De rechter ken
de „baby Cotton" uiteindelijk aan
de Amerikaanse vader toe, maar op
het moment dat Kim dit in de
krant las, was de baby het land al
uit.
Ondanks alles heeft ze er geen spijt
van. Integendeel: „Ik heb bewezen
dat gastmoeder-zijn mogelijk is",
zegt ze met klem. Toch blijven er
nog veel vragen onbeantwoord. Zal
Kim er in de toekomst net zo over
denken? Of zal ze zich bij de groep
moeders voegen die hun kind voor
adoptie hebben afgestaan en daar
op latere leeftijd spijt van krijgen?
Hoe denken Kims eigen kinderen
over het zusje dat is weggegeven?
Tijdens het interview bladerde
Kims dochterje van acht door het
boek dat haar moeder geschreven
heeft. „Kijk eens", zei ze, wijzend
op een foto, „dat is mammie die
haar baby een zoentje geeft". Een
minuutje later rolt ze weer met
haar broertje over de vloer. Het
zusje is vergeten.
Moeilijk verwerken
De grote vraag is natuurlijk hoe
baby Cotton zich zal voelen wan
neer ze ooit te horen krijgt waar ze
vandaan komt en hoe ze bij haar
ouders terecht is gekomen. Kinde
ren kunnen het feit dat ze officieel
geadopteerd zijn soms moeilijk ver
werken, maar wie weet hoeveel
meer moeite Baby Cotton zal heb
ben met de wetenschap dat haar
onbekende moeder haar niet ge
dwongen door omstandigheden of
tegen haar zin heeft afgestaan,
maar „met vreugde en voor geld".
Het Britse Lagerhuis heeft onlangs
een wet op het gastmoederachap
goedgekeurd die alle commerciële
gastmoederbureaus verbiedt De
wet zal echter pas aan het einde
van de zomer van kracht worden
en tegen die tijd zullen nog min
stens vier Britse gastbaby's het le
venslicht aanschouwd hebben. Pri
vé kunnen gastmoeders en kinder
loze echtparen echter nog altijd een
afpraak maken en niemand
weet hoeveel „baby Cottons" er op
deze manier al op de wereld z\jn
gezet
POLLY TOYNBEE
Copyright The Guardian
ZATERDAG 27 JUU 1965
