„Britse
ziekte
vereist
andere
aanpak
Elke zaterdag
verandert
zachtmoedige
postbode in
nietsontziende
vechtersbaas
PROFIEL VAN EEN ENGELSE VOETBALSUPPORTER
Onbenul
R>g opgelopen emoties na de ramp in het Brusselse Heizel-
i zijn inmiddels wat geluwd. De eerste reacties waren
tijd even genuanceerd, te vaak ingegeven door de over
ling van het moment. De Engelse socioloog Jeremy Sea-
heeft, afstand nemend door de tijd, gezocht naar de oor-
g vafH het voetbalgeweld in zijn land. Onderstaand zijn vi-
j erder op deze pagina een profiel van een Engelse voetbal-
iter: een zachtmoedige postbode, die elke zaterdag veran-
I n een nietsontziende vechtersbaas.
IEN Om te beginnen is het
ikelijk te wachten tot de eer-
j iterie wat gezakt is. De trage-
j het Heizel-stadion in Brus-
j 5, hoewel een gevolg van af-
i jswaardig en wreed gedrag,
j igeluk niet een van te vo-
j {plande uitbarsting van ge-
waarschijnlijk te danken aan
m aanwezige camera's dat in
ral de verontwaardiging over
weid groter is dan het ver-
de meeste uitbarstingen van
jeweld vinden buiten het be-
an de televisiecamera's plaats
ken daarom veel minder hef-
acties uit. Wanneer we ech-
i s zinnigs willen zeggen over
op het eerste gezicht onbe-
[jke en verontrustende ge-
lat de voetbalwereld in de af-
n paar jaar te zien heeft ge-
moeten we wachten tot de
lelijk hoog opgelopen emoties
ikoeld zijn.
leest aangrijpende commen-
iver de gebeurtenissen van
week werd misschien gele-
^Joor een 75-jarige veteraan
Tweede Wereldoorlog, die
■■leeft geholpen Brussel te be-
l. „Toen werden we als go-
.r^'Vinengehaald. We waren hel-
konden geen kwaad meer
Jerst^jnze jeugd keerde terug als
pnenvallend leger, als de be-
^sky ijj^ vraag me af waarvoor we
jevochten hebben. Denk je
*4_"%ze jongeren beseffen dat,
iqnirr we ^et tasCÏSme toen n'et
t ilen hadden, ze niet eens ge-
l®'vj.'Tzouden zijn, omdat hun ou-
■«17Pt s'aven waren gemaakt?".
jL Vjslzeggend contrast met het
xc5 ferwogen commentaar van
len, wiens mening niet op de
loren is geweest, staan de bij-
ïelijwekkende en inadequate
»s van bijna iedereen die zich
I1 media heeft uitgelaten over
c dT>eurtenissen. De antwoorden
'8en. gegeven werden, waren voor
er gelegenheid ontoereikend, een
Viaaraan de vele haastige pers-
nufenties, het drukke ministe-
an °heen en weer gedraaf en de
[ïtige en opgeblazen verkla-
,i niets hebben kunnen veran-
del
goe£lad gewoonweg niets te zeg-
cö ^noch de minister van sport,
- Jornamelijk de aandacht ves-
cop zijn waarschuwingen voor-
con^ch de katholieke aartsbis-
vermvan Liverpool, die zei dat het
__aak voor anderen was", noch
Kfs lic' ^'e r'ePen van »geweld
'dl
verstand te boven gaat",
re ^premier Thatcher, die beloof-
~{ar deskundigen te zullen luis-
«en vervolgens haar toevlucht
:^f/in een aantal gemeenplaatsen
orde in het Britse huis mr >t
ild worden" en gepassio-
een kruistocht tegen het
ilisme lanceerde. De kranten
en nog veel minder verhelde-
'aat ret ^un m>ddeleeuwse demo-
berichten over monsters,
n en dieren.
Mor<
postzjs geen voetbal meer: dit is
i wa|", zei een van de Belgische
2000|ls. Hij was niet de enige die
alleirband legde. De recente her-
rmd pg van V-day en de bevrij-
eiligean Europa vindt een spotten-
zietjerklank in de krijgszuchtige
ran Ejie steeds vaker geassocieerd
4001 met iets dat al lang niet
van herkenbaar is als de Britse
van iale sport.
Don>uw Thatcher doet er goed
.evemar zorgen uit te spreken over
iligeïravestie van het voetbalspel,
n de marktwaarde van spe-
:egeHe bezeten jacht op super-tro-
?n va en de transformatie van
0 jaa^lhelden tot supersterren een
im s^ belangrijker rol zijn gaan
js vaj en de voetbalsupporters ver-
ij wejd zijn in oorlogszuchtige vol-
ianu^en, ook wel bekend als fans.
lort is het slachtoffer gewor-
1 lirekiet zozeer van van de verru-
sschqvan het voetbal zelf, maar
eeldije verruwing van de maat-
ia. Dj>ij.
Metkerontwaardiging van me-
oer C| Thatcher en haar vastbera-
t lijkkd om de zaak strenger aan te
ze ui|n komt echter misschien
nadaiuit een verdrongen schuldge-
omlzij heeft koppig volhard in
rpenpoging om het vuur van chau-
1.700he en nationale agressie aan
vanickeren dat zich in Brussel zo
BenJijk manifesteerde en dat ge-
igenjveg geen andere uitlaatklep
5 heel goed mogelijk dat voor
«ige verwarde breinen er
weinig verschil zit tussen de
tegen de Argentijnse vijand
i Falkland-oorlog en de aan-
p aanhangers van een „vijan-
voetbalteam. Als dit inder-
het geval is, wiens fout is dat
ckel?Heeft iemand ooit geprobeerd
testalteengevallen arbeiderssteden
g tukrpen, die hun bestaansreden
m elkwijtgeraakt, in te passen in
isioen van de nationale Brit-
Iergeboorte, een visioen dat
8 opbut geen relatie met de huidi-
ieLerriteit heeft?
?ebr4nen die in de nasleep van de
ders|
er o%en voorbeeld stellen", dragen
zware verantwoordelijkheid
H koesteren van de nationa-
rialistische droom. Dergelij-
•voelens worden niet alleen
^jjnjichtig gestimuleerd, maar er
ook niets aan de keerzijde
er worden geen pogingen
tomen om de groeiende
r aa|ndeiingen. en rassenhaat in
te jt-Brittannië in te perken. Pre-
Thacher zelf heeft dit soort
gevoelens nog eens aangewakkerd
toen ze in Perth in mei zo discreet
verband legde tussen werkloosheid
en immigranten: „Labour heeft ge
zegd dat ze onze immigratie-wetten
wil afschaffen: nauwelijks een ma
nier om de werkloosheid te ver
minderen". De verklaring van
Leon Brittan dat de „stroom" ge
vluchte Tamils geen politieke
vluchtelingen zijn, versterkt dit ge
voel van Groot-Brittannië als een
door buitenlanders bedreigde natie
nog eens.
Ontworteling
Wanneer er inderdaad leden van
extreem-rechtse organisaties be
trokken waren bij het geweld in
Brussel, is hun taak alleen maar
vergemakkelijkt door de retoriek
van de Engelse regering. Het lijkt
of alle woorden van afkeuring en
zorg en het vlot beschikbaar stellen
van 250 duizend pond (die snelle
toevlucht tot geld, dat alle kwaad
oplost, behalve armoede) alleen
dienen om afstand te nemen van
gevoelens, waarin de regering diep
verstrengeld zit.
Het is natuurlijk oneerlijk en ab
surd om te zeggen dat alles de
schuld is van deze regering. Pre
mier Thatcher heeft gelijk wan
neer ze zegt dat de oorzaken van
het geweld dieper liggen dan in het
huidige werkloosheidcijfer en de
ontberingen. De regering heeft on
ophoudelijk geprobeerd het gevoel
van ontworteling in arbeidersste
den en -wijken in andere banen te
leiden. Diegenen die zo openlijk
verheugd waren over het verval
van de collectieve en solidaire
waarden van de arbeidersklasse
de mijnstaking ligt nog vers in het
geheugen hebben dit gedaan
zonder zich af te vragen wat daar
voor in de plaats is gekomen.
Het is duidelijk dat de identiteit
van de industriesteden in Groot-
Brittannië steden hebben vaak
hun bestaan juist te danken aan in
dustrieën de afgelopen tientallen
jaren steeds verder uitgehold is.
Het fanatisme waarmee voetbal
clubs in deze plaatsen worden aan
gehangen, is eigenlijk de meest op
vallende reactie van de bevolking
op het gevoel van ontworteling en
vormt een symbolisch verzet tegen
het uiteenvallen van alles wat re
gionaal of plaatselijk is en tegen
het gemis van de industriële func
tie, die er vroeger voor zorgde dat
elk district een eigen identiteit had.
De intense gevoelens die de voet
balclubs weten op te wekken, die
nen als een kunstmatig in stand
houden van een verloren identiteit.
De-industrialisatie
In heel Europa wordt voetbal-van-
dalisme als „een Britse ziekte" be
schouwd. Het zou heel goed kun
nen dat dit land, omdat het als eer
ste de krachtige dwang en het rit
me van de industrialisering onder
vond, nu weer als eerste de gevol
gen ervaart van het even abrupte
en grillige proces van het zoge
naamde „de-industrialiseren". Het
hoeft niemand te verbazen wan
neer blijkt dat veel mensen deze
ontwikkeling niet als een bevrij
ding van de oude discipline erva
ren, maar als een verbijsterend en
lamleggend soort vrijheid, een gro
te leegte.
Dit is ook waarom er zo vaak
wordt geroepen om het herstel van
oudere, traditionele strafmaatrege
len de zweep, de stok, het touw.
Wanneer politici op het continent
zich afvragen wat er gebeurd is
met de zelfbeheersing van het be
schaafde Groot-Brittannië, weet
ook premier Thatcher hierop geen
antwoord te geven behalve zich te
distantiëren van de „schurken" en
afstand te nemen van sommige ge
volgen van haar eigen stokpaardjes.
Het is de vaste intentie van pre
mier Thatcher haast te maken met
die veranderingen in de structuur
van de Britse maatschappij, die al
ver gevorderd waren op het mo
ment dat ze aan de macht kwam
de economische transformaties die
het uitsterven van veel fundamen
tele industriële sectoren tot gevolg
hebben. In de loop van dit proces
veranderen de mensen natuurlijk
ook en veel van de eigenschappen
waarvoor het Britse karakter vroe
ger in heel Europa geroemd werd
de verdraagzaamheid, onver
stoorbaarheid, het sterke recht-
aardigheidsgevoel, de gereser
veerde en gematigde houding en
bovenal het principe van „fair play
(eerlijk spel)" zijn terzijde ge
schoven en verdrongen door de
term vandalisme.
„Er is altijd wel iemand die moeilijkheden zoekt'
LONDEN John Foreman is
postbode en op het eerste gezicht
nu niet direct iemand om over
naar huis té schrijven. Hij is klein
en tenger van gestalte, met ver
zorgd blond haar en een donzig
snorretje. Hij ziét er zachtmoedig
uit, maar elke zaterdagmiddag is
hij in een of andere voetbalstad
een hele Jan. Want dan vecht hij.
In de ogen van zijn vrienden is hij
dan keihard, snel, buitengewoon
slim.
John is hard genoeg om in de
kortst mogelijke tijd maximale
schade toe te brengen aan om het
even welke supporter van de con
currentie die hem in de weg staat.
Hij is slim en handig genoeg om
nog nooit gepakt te zijn. En op
een zaterdagmiddag is het enige
team dat voor hem echt belang
heeft de kudde vrienden met wie
hij rondloopt. Zij zijn veteranen
van honderden straatgevechten,
die gekoppeld zitten aan om het
even welke wedstrijd van de
Chelsea Football Club, het team
waarvan Foreman en zijn maats
fanatieke supporters zijn.
Het was in Portsmouth dat de
thuisfans na een vriendschappelij
ke wedstrijd voor het begin van
het seizoen moeilijkheden zoch
ten. Samen met anderen was
John hen ter wille. Het was in
Burnley dat hij een baksteen op
zijn kop kreeg. En in Preston
kwam een van zijn maats om het
leven door in volle vlucht over
een muurtje te wippen dat een
diepe afgrond met daarin een
spoorweg verborg.
Deze postbode uit een Londense
randstad bezorgt harde vuistsla
gen en fikse trappen met elegante
schoenen. Een voetbalsupporter,
gespecialiseerd in straatgevechten,
die er altijd keurig wil uitzien en
buiten het bereik van de sterke
arm wenst te blijven, moet neQes
voor de dag komen. In deze ge
welddadige en dreigende onder
wereld, die bijna een instelling ge
worden is door zich kompleet vast
te hechten aan de erkende voet
balsport, is het uiterlijk enorm be
langrijk. Stelregel numero 1 is,
dat onruststokers die het echt me
nen alles in het werk stellen om
er niet als voetbalvandalen uit te
zien. Zij hebben een hekel aan de
herkenningskleuren van hun
club. Voor „skinheads" (jongens
met kaal geschoren schedels) met
zware laarzen koesteren zij niets
dan minachting. Uit dergelijk
schoeisel worden immers bij aan
komst op het stadion al direct de
veters verwijderd. Doen zich inci
denten voor, dan vormen skinhe
ads uiteraard een vanzelfspre
kend en opvallend doelwit van
het politionele optreden.
Pils en cider
John Foreman (het is niet zijn
echte naam) is 22. Met zijn ouders
bewoont hij een huisje in een fat
soenlijke buurt van Noord-Lon-
den. Zijn vader en moeder weten
nog steeds niet wat hij 's zater
dags uitspookt. Zij kennen ook
niet de ware aard van de veroor
deling, die hij uiteindelijk toch
opliep na het voetbalgeweld van
afgelopen jaar in Brighton. Fore
man vindt het eigenlijk grappig
dat de politie hem maar arresteer
de omdat hij flink teut het voet
balveld was opgelopen. Voor ver*
grijpen van veel ernstiger aard
hadden ze hem jarenlang nooit
gepakt.
Zijn „tribunetroep" houdt er een
ritus en een soort code op na. Elk
„fijn dagje uit" is geborduurd op
hetzelfde stramien; het geweld
wordt altijd op gang gebracht
door een mengsel van pilsjes en
cider. Vuistgevechten zijn oke;
vechten met messen is taboe. „Zij
tellen niet mee", zegt hij. „Voor
een uitwedstrijd neem ik meestal
een vroege trein of ga ik per bus.
Ik stap ergens buiten de stad uit
en drink enkele glazen met mijn
maats. Tegen half drie stappen we
naar het voetbalterrein".
„Vroeger installeerden wij ons op
de tribune bij de tegenpartij, maar
dat is tegenwoordig niet meer zo
in de mode. Mensen die hun ver
stand gebruiken, plegen geen ge
weld op tribunes. Daar zit je im
mers in een val en kunnen ze je
pakken. Tegenwoordig is het op
straat te doen. Wij verlaten het
stadion en maken ons los van de
menigte. Wij zijn dan met 50 of
100 man. Er is altijd wel iemand
die moeilijkheden zoekt. Wij ke
ren terug naar het station, niet zo
als de politie het wil, maar op
onze manier. Op straat zijn wij de
baas".
Uitdaging
„Met een troep van 100 hebben
wij gevochten tegen tweemaal zo
veel man. Ik kreeg nooit echt
klappen. Van de anderen weet ik
het niet. Je blijft niet hangen om
rond te kijken. Er zijn zoveel lui
aanwezig en zoveel kerels liggen
op de grond. Het enige wat je doet
is vechten".
„Ik haat de teams niet permanent.
Ik haat ze alleen op de dag zelf.
Hun aanhang verlangt net zoals jij
naar een goeie knokpartij. Ik heb
nog nooit iemand geslagen die er
niet om vroeg. Ik zal niet zeggen
dat ik een fantastische vechter
ben, maar je doet precies wat je li
chaam van je wenst".
„Overal waar Chelsea komt wordt
tegenwoordig herrie verwacht. De
reputatie van onze supporters is
zo, dat andere kerels nog beter,
dat wil zeggen nog harder willen
zijn. Het is voor iedereen een uit
daging".
„Het geeft je een gevoel van grote
voldoening wanneer ze je niet
hebben kunnen pakken. Ik ben in
eindeloze gevechten gewikkeld
geweest. Het komt in grote lijnen
hierop neer, dat je indruk maakt
op je maats. Ik weet dat het dom
is. Dronkenschap veroorzaakt 90
procent van het oproer".
„Soms verdedig je gewoon jezelf
of je vrienden. Waar je ook gaat,
er is altijd wel iemand die je een
lel wil geven".
Het hoort erbij
„Het is een fijn dagje uit. Je
drinkt een glas, je gaat naar de
match en we blijven meestal laat
in de stad om nog meer te drin
ken. Vechten? Dat hoort erbij. Je
verdwijnt vooraleer ze je kunnen
pakken".
„Ik geloof niet, dat er een drijf
veer is. Het gebeurt overal in het
land. Als er geen voetbalgeweld
was, zou er ook geen straatgeweld
zijn".
Kan het hem dan niet schelen dat
dit slecht is voor het voetbal in
het algemeen en voor de reputatie
van Chelsea, het team waarvan de
naam getatoeerd is op zijn rech-
terbovenarm? Geeft hij
ij eigenlijk
1 of om die
wel iets om het voetbal
club?
„Soms zou ik liever in de kroeg
blijven. Soms drink ik liever een
lekker glaasje dan naar een voet
balwedstrijd te kijken", zegt John.
Elke maandagmorgen staat hij om
5 uur op en doet hij weer rustig
zijn ronde als postbode in Noord-
-Londen. En Chelsea zit nu in de
Eerste Divisie.
ANDREW MONCUR
(Copyright The Guardian)
.Thuis"
Het is geen toeval dat voetbal een
van de voornaamste sociale activi
teiten is geworden waarin de zorg
wekkende veranderingen in het
Britse leven tot uiting komen.
Voetbal is immers een overblijfsel
van de oudere, vaak belasterde en
discrediet gebrachte arbeiders
klasse-cultuur die, ondanks alle te
kortkomingen en gebreken, corres
pondeerde met echte regionale ver
schillen en berustte op de verschil
lende posities binnen de nationale
verdeling van de arbeid, een ver
deling die de bevolking tenminste
iets zei, iets wat niet het geval is bij
de recentere ontwikkelingen. De
regionale positie is door de jeugd
veel industrie-gebieden misschien
al lang vergeten, maar leeft nog al
tijd voort in bijvoorbeeld het hard
nekkige lokale accent, in de voor
buitenstaanders vaak onbegrijpelij
ke trots waarmee de vervallen en
onopvallende steden of gebieden
beschouwd worden en de nooit af
latende emotionele hang naar
thuis". En nergens is het gevoel
van plaatselijk bewustzijn zo diep
geworteld als in Liverpool, de stad
die tot vorige week woensdag een
voorbeeldige reputatie op het ge
bied van voetbalgedrag had. De
ironische humor en de melancho
lieke gelatenheid, de enorme veer
kracht van de béyolking ondanks
de armoede en werkloosheid, ma
ken het een van de aantrekkelijk
ste regionale gebieden.
Ergens bij horen
De armoede en werkloosheid heeft
als gevolg dat mensen zich steeds
vaster willen vastklampen aan al
les dat de belofte inhoudt van sta
biliteit en continuïteit en dit ver
oorzaakt het veelbesproken „stam
gevoel" in de voetbalwereld.
Diegenen die het voortbestaan van
een klasse-identiteit afwijzen en de
voorstanders afschilderen als extre
misten in de greep van ouderwetse
bekrompenheid hebben niet in de
gaten dat, zelfs wanneer deze vorm
van klasse-identiteit uitgeroeid kan
worden, de behoefte zelf van het
„ergens bij te horen" nooit zal ver
dwijnen. Voetbalvandalisme is mis
schien een soort uitlaatklep voor
dit soort behoefte geworden en in
de plaats gekomen van het gevoel
van klasse-identiteit
Eén ding staat vast Al dat gepraat
over maatregelen en uitsluiting,
over toezicht verscherpen en het
controleren van elke beweging, zal
niets veranderen aan de oorzaak
van het voetbalvandalisme en de
kern van het probleem niet raken.
Het enige resultaat zal zijn, dat dit
soort geweld weer ergens anders en
op een andere manier de kop op zal
steken misschien zelfs met nog
ergere gevolgen.
De volgende keer barst het geweld
waarscniinlijk niet in een voetbal
stadion los. Een grotere politie
macht zal ons er van verzekeren
dat we van het voetbalvandalisme
„genezen" zijn, net zoals Groot-Bri-
tannië van de rellen van 1981 ..ge
nezen" is verklaard. Ondertussen
wordt er echter niets gedaan aan
de werkelijke ziekte die zo dicht
onder de huid van de hedendaagse
Britse maatschappij ligt. Dat zou
een menslievender en aandachtige
re houding vereisen van de Britse
regeriqg, dan waar men op dit mo
ment toe in staat lijkt te zijn.
JEREMY SEABRÓOK
(Copyright The Guardian)
Zeggen dat Studio Sport een ru
briek is, die in Europa op afstand
het slechtste programma in zijn
soort is, heeft ooit Mart Smeets
bijna de kop gekost Smeets heeft
wellicht gehoopt indachtig de
in betrokken regionen heersende
idee wat los te maken door iets
kwetsends op te merken, wat mo
gelijk tot verbetering zou leiden.
Dat is een illusie gebleken.
Inmiddels is Smeets ondergedom-'
peld in het peloton grijze en
grauwe nitwitten, dat Studio
Sport nog steeds bestiert. En voor
wie Smeets zich in het stof heeft
moeten wentelen om zijn hachje
te redden. Smeets heeft nu over
„de mooie wegen van Italië" ge
kard, de „fraai gekleurde tricots
van de Italianen" gezien en het
.knappe kleppen van Van der
Velde en Pirard" van nabij be
commentarieerd in de Giro. Voor
wat hoort wat tenslotte.
De nitwitten zijn gerustgesteld te
ruggezakt in hun pluche fau
teuils. Het kwaad was weer met
wortel en tak uitgeroeid. En
vooruit met de geit
Waartoe deze van zelfgenoeg
zaamheid en vooringenomenheid
blijk gevende houding leidt, toon
de afgelopen zondag op navrante
wijze aan. Opper-nitwit Boerhout
en adjunct-nitwit Poelmann had
den in hun onpeilbare wijsheid
een intro van de uitzending ge
creëerd, dat in onbenulligheid en
onfatsoen zijn weerga niet kende.
Wat hadden Boerhout en Poel
mann bedacht? Er was,zo had
het duo zich in zijn onuitspreke
lijke voortvarendheid gereali
seerd, toch sprake geweest van
een (zo noemen ze dat in die
kringen) enerverend weekje.
Raas gestopt, elf doden in een
Mexicaans voetbalstadion, de
ramp in de Heizei, Cruijff tech
nisch directeur bij Ajax en sup
porters Ajax op het veld.
Dat was nogal wat, vond het duo
onbenul eensgezind. Daar moest
visueel wat mee te doen zijn. En
wat was er dan mooier dan de
opening van Studio Sport daar
voor te gebruiken? Het was al
leen jammer, redeneerde het duo
onbenul vervolgens, dat er van
Mexico geen beelden voorhanden
waren. Dan Raas maar wat pro
minenter brengen. Cameraploeg
naar 's-Heerenhoek en met de
hele trein Raas interviewen.
Voor dertig seconden onbenullig
heid.
Dan was het woensdag in het be
langwekkende overzichtje van
Studio Sport. Heizel. Brussel. 38
doden. Daar moest toch (zo beet
dat in in die kringen) ook een
itempje van worden gemaakt
Vervolgens Cruijff. En tot slot
wat opmerkingen over die Ajax-
supporters, die ondanks alles
weer over de schreef gingen.
Nitwit-in-spé Bakker spuit wat
voetbalpsychologie van de koude
grond. En neemt de telefoon ter
hand om zich met KNVB-voor-
zitter Van Marie in Bazel te on
derhouden. „Oh, de UEFA neemt
de beslissing over de Europese
toernooien. En de deelneming
van Engeland aan het WK in
Mexico dan? Oh, dat bepaalt de
FIFA. Dank u wel meneer Van
Marle en als u nog wat te melden
hebt voor het einde van de uit
zending, laat u dat dan even we
ten. Dank u wel meneer Van
Marle". En Bakker gaat over tot
de orde van de dag, want er is
tenslotte ook nog gevoetbald.
Raas. Heizel. Cruijff. Wat hoort
er in dit rijtje niet thuis? Voor bet
duo-onbenul en de nitwit-in-spé
is het allemaal een pot nat Er
wordt ook nog gefietst tenslotte.
Het was een wonder dat Bakker
niet nog even verwees naar de
Elfstedentocht in zijn ditmaal
deels van een papiertje gelezen
tekst.
Boerhout, Poelmann en Bakker.
Het gezichtsbepalende trio van
Studio Sport. Je zult maar aan ze
zijn overgeleverd. Een gewone
boer, een gewone man en een ge
wone bakker zouden waarschijn
lijk meer gevoel voor verhoudin
gen aan de dag hebben gelegd.
Om over piëteit voor de slachtof
fers in Brussel nog maar te zwij
gen.
Studio Sport is een sportprogram
ma tenslotte. En de NOS had,
evenals andere rubrieken, al zo
veel laten praten over het drama
in de Heizel tenslotte. Dan kon
Studio Sport toch wel andere ac
centen leggen tenslotte.
Boerhout, Poelmann en Bakker.
Het gezichtsverliesbepalende trio
van de NOS. Je zult maar aan ze
zijn overgeleverd.
BUYS
