"Xon Ramaker en dochters
echt wintercircus
als clowns
Iten minuten
gij een
LIEFSTE WENS-ACTIE SLOOT MET
EEN GEDROOMDE FAMILIE-AFFAIRE
IDEN/REGIOEaidócQowuwtVRIJDAG 28 DECEMBER 1984 PAGINA 9
bef
hebben
,j^dden Femke en haar
overlegd Sandra Ramaker
Jvocaatr geschreven: „Wij vin-
;anctiesh onze papa een hele
elkaarfeie clown!"? Nou, ze
Öden helemaal gelijk
'1* h rr' '^on Ramaker (42)
roepbed als hiJ 6een clown is.
altijd tejt brood voor zijn gezin
s voor-rdient als beheersfunc-
t jaar "maris bij de afdeling
tvaa^biigheelkunde van het
r®? lademisch Ziekenhuis
ietzelf-|iden' beeft afgelopen
en varierdagmiddag zichzelf
alistiek de planken waarge-
"oepenjakt. Eigenlijk was het
imma eigen idee niet, maar
itliinerf dochters Femke (10)
gelijk"? Sandra (8) hadden
pa in hun fuik gevan-
einemah. Ze stuurden een
Jerzoe-jefje naar de Liefste
kers eriens_actje die was uitge-
^an breven ter gelegenheid
Brinkt bet 75-jarig bestaan
ike eet de Leidse Courant:
'ij zouden het erg leuk
iden om in de Leidse
'^^louwburg in het Win-
3ejjcircus op te treden, sa-
pn met papa". En papa
Imaker, de Amsterdam-
jongen die sinds vijf
ir aan de Leidse Mossel-
nk woont, werd, met
itemming van de actie-
•y, de hekkesluiter van
it een serie machtig aar-
ge evenementen is ge-
irden.
hoorde het heel duidelijk,
terdagmiddag na afloop van
matineevoorstelling: Anto-
k Pico en Bello kregen bij
t Grand Finale, temidden
n» hun gelegenheidscollegae,
fn het publiek een extra,
ilverdiend applaus... Een
g later al liet Ton Ramaker
s schriftelijk weten: „Wij
dden niet verwacht dat deze
gerealiseerd zou worden,
je ziet toch maar dat
mmige wensen toch werke-
kheid kunnen worden. Het
treden in het Wintercircus
onvergetelij-
gebeurtenis. Vooral direc-
ur Martin Hanson en Wilma
bben ons heel gastvrij ont-
ngen". Ook de beide arties-
Femke en Sandra, alias
en Bello, betuigden nog-
I7.55ials hun vreugde. Maar het
lua is dan ook picobello...
n Ramaker heeft dat clow-
ske, die serieuze benadering
mor- n het clownschap („Voor je
)2.02gens om kunt lachen ben je
up. 5.02fken bezig om na te denken,
inspanningen in te stop-
16.30 n") niet van vreemden. Als
ingen.iaapje van 9 trad hij in Am-
gen var irdam al op in het jeugdcir-
Over s Ramaker dat in de Nieuwe
®g^|| irkstraat voorstellingen gaf.
'AÓA.fan moederskant zat het ar-
stenbloed er dik in. Mijn
a en oma stonden op de ker-
en^va! is met een poffertjeskraam
hadden een dansnummer
et cabaret". Trouwens, opa
ttnd op de kermis ook als an-
hai de,nceur bij de „steile wand",
"üe Vir n s overgrootvader maakte
23.3CF
dwolde
VARA
Puccini
helemaal bont. Die had i
oudheid van de nu vergeel-
fotoportretten een eigen rij-
jentikit ncj bioscooptentje. En hij be-
ook spierenbundels die hij
i laten opzwellen om als
CDA eienkoning de blitz te kun-
18 5< n maken. Hij was een echte
s"?êmi e>enkoning, zo'n type a la
ludini, met sierlijke krulsnor
strak zittend streepjespak
gesnoerd in dikke kettin-
n die hij, na zich opgeblazen
hebben, moeiteloos van zich
schudde.
Jitdagingen
Din'qgl ee. Ton Ramaker bezit bloed
Histiscl t kruipt waar het niet gaan
VARA) in. Hij mag dan nu zich or-
intelijk gedragen op het
".L, maar veel eerder vlogen
vonken bij hem al over. Hij
9.30 rkende de wereld reizend
i zwervend. Ramaker was
rtender in de nachtclub van
D oom en tante die in Am-
|0( erdam de befaamde „Blue
»te" op de been hielden, hij
teelde hofmeester op de grote
8 lart, runde een Italiaanse
i Kul Press°bar, liet z'n baard
VOo tón. diende bij de marine op
onderzeebootjager (waar
zich liet inbedden in „disci-
me en verdraagzaamheid"),
kippenbrader bij een zeer
ote landelijke kruidenier,
•kocht wijnen, vleeswaren
delicatessen, fungeerde als
^^Jctóso-correspondent wat
took moge wezen en be
erde een innemende sector
jeen opleidingscentrum voor
Spleegkundigen. Toen rook
4 aan zijn tegenwoordige
J tan, maar vandaag sluit hij
It uit dat hij ooit nog eens
Been nieuwe uitdaging ge-
r zal geven. Nu kun je wel
{en: Ton, niet doen man; je
t nu vastigheid, pensioen
Co; maar een Ramaker laat
niet inkapselen, laat zich
te hof** strikken. Die breekt vroeg
nkel" ^at toch weer uit om het
x buwe en rozerode leven om
ch heen te voelen.
Van zijn vrouw (die manlief
bij zijn hobby overigens geen
duimbreed in de weg legt)
„hoeft het allemaal niet zo",
maar Femke en Sandra, de
twee rechterhanden van va
dertje, hebben datzelfde bloed
in hun aderen. Ze assisteren
bij gelegenheidsoptredens in
buurthuizen, scholen, winkel
centra, op straatfestijnen en in
verpleegtehuizen in de buurt
Dat clownspak staat Antonio
minstens eens in de maand als
zwabberig gegoten Dan kruipt
Ton Ramaker, die zich voor
andermans en eigen plezier
van de domme houdt, in de
huid van August, maar hij
komt er triomferend weer uit.
Een clown Wie wil er nu een
clown zijn9 Wel. Ramaker wil
dat. Van ganserharte. Het zou
mij een onbestemd gevoel be
zorgen. maar Ton Ramaker
geeft zich met lichaam, hart en
ziel aan dat tijdverdrijf over.
Twee weken geleden maakten
Antonio, Pico en Bello een au
ditie in de Vikingenzaal van
hotel „Nieuw Mfnerva". Daar
was aanwpzig mededirecteur
Martin Hanson, die samen met
vrind Charly Ross aan de
touwtjes van het Wintercircus
trekt. Als je heer Hanson met
z'n verzorgdé baardje wat
dat betreft kunnen hij en An
tonio elkaar een hand geven
ziet, denk je eerder aan een
dagsluiter, een buitengewoon
hoogleraar, een bibliothecaris
met de rang van referendaris,
eventueel een zielzorger op
progressieve basis, maar dan
net nog onder bisschoppelijke
verantwoordelijkheid. Maar je
denkt niet aan variété. Een
vals beeld echter: Martin Han
son leeft zich uit in wintervas-
te circussen, organiseert inter
nationaal theater en amuse-
mentsprodukties. Zo zie je
maar weer, dat schijn kan be
driegen.
Zalige schouwburg
Antonio en Pico vermaken het hooggeëerd publiek.
Roswing, Les Delphins. Bij de
spreekstalmeesteres Wilma
verwachtte je alles, maar ze
ker niet de familienaam Teu-
teberg. In haar kleedmakertje
mochten Antonio, Pico en Bel
lo zichzelf optutten en schmin
ken. terwijl in de piste Leo
pold Vidlak, een Oostenrijker
met het uiterlijk van Buffalo
Bill, met zijn St.Bernhards-
honden en leeuwen het pu
bliek de eerste rillingen van
sensatie bezorgde. Eén leeuw
zat me gemeen aan te kijken,
maar hij bleef toch lief op z'n
kruktafeltje zitten als hij niet
aan de beurt was. Als er weer
gechangeerd moest worden
was er een „komisch intermez
zo". Dat bestond uit het heen
en weer lopen van een Enge
Vrouw en een Eng Mannetje
die dolle pret hadden moeten
veroorzaken maar dat niet
voor elkaar kregen. Superjon
gleur Sorin Munteanu uit Roe
menië („Eindelijk in Neder
land!", waar men op hem had
zitten wachten nadat hij het
Circusfestival van Monte Car
lo had gewonnen) deed het
met zijn grote klasse heel wat
beter „Wereldklasse", zei Ton
na afloop van de voorstelling.
Twee Mullens-telgen dirigeer
den hun „komische chimpan
sees", een stel wat nukxige
oudjes die daarom ook geke
tend hun werk moesten doen
voor wat suikerklontjes. Maar
toen was het tijd voor de Ra
makers om op te komen! Het
grote moment was daar. De
clownerie kon beginnen. Het
ging prachtig en zonder man
keren Een act vol misverstan
den, anders ben je geen echte
clown. Ze hadden een „Kon-
trakt om in het Splintercircus
te Rijen op treden Maar hier
was het Wintercircus in Leien.
U kunt zich dat wel voorstel
len. Maar ze mochten van Wil
ma blijven en Antonio, door
dochter Pico aangeprezen als
„zie hier deze spierbundel",
viel meteen bij het hooggeeerd
Kubliek in de smaak. Ook toen
ij een telefoonboek doormid
den moest scheuren, wat niet
ging. Dan maar blaadje voor
blaadje. Een gewicht van 100
kilo optillen met de landen.
Dat was ook zoiets moois Het
kostte Antonio een enorm aan
tal „tanden en kiezen" die als
witte boontjes werden uitge
spuugd.
Pico en Bello toonden zich
heuse jongleurs met borden ah
gekheid op een stokje. Toen
werd Antonio opeens een fakir
die zijn assistente Pico hiep-
notiseerde en vervolgens, on
der het uitstoten van rauwe
kreten, haar hoofdje doorboor
de met vier stalen pennen. Het
hoofdie bleek, na onthulling,
gelukkig een groenekool te
zijn. Fanfare-muziek voor het
geslaagde trio, applaus en
bloemen van hun Leidse fans
in de zaal. „Moet je weten", zei
Ton Ramaker later, „we wa
ren vergeten het laken mee te
nemen waaronder Pico met
haar groenekool moest zitten.
Ik heb toen maar m'n jas ge
bruikt. Die is wel mooi naar
de knoppen door die pennen.
Je moet improviseren hè. We
hadden moeilijk de jurk van
Wilma kunnen nemen..."
Steengoeie tekst
„Het ging goed hè? We hebben
er weken op geoefend. Met z'n
drieën hebben we de teksten
gemaakt". Een omstander zei:
„Steengoeie tekst hoor, had
den ze. die meisjes". Ton weer
„Plankenkoorts was er niet bij.
Alleen gisteravond waren de
kinderen wat nerveus, liepen
ze met vlinders in hun buik.
We hebben ze maar met war
me melk naar bed gestuurd Ik
ben ontzettend blij, dat we dit
hebben mogen doen. Ik hou
van circus hè. Het liefst voor
een gevulde zaal, maar met
wat minder gaat het ook best
We hebben hier naar toe ge
leefd. Opeens is die spanning
weg en dan speel je. De meis
jes moesten leren met stem
verheffing te praten" Wel. het
ging ze uitstekend af: Pico en
Bello waren echte clowns, op
al dat zaagsel en houtwol.
Toen was net afachminken
Voor Antonio, Pico en Bello
was de circuskoek op. Drie
wensdromen waren zomaar
uitgekomen. Het doek kon
zakken En ook voor L.Ca'
Liefste Wens-actie was het in
pakken en wegwezen, na drie
maanden van vaak verrassend
reilen en zeilen We gaan oo
de krant weer over tot de orde
van de dag. Met altijd weer
nieuws voor de boeg. Én als je
dan omkijkt zie je het kolken
de kielzog van wat geweest is.
TON PIETERS
Foto"*: TEJO RINGERS
Het „Kontrakt" deugde niet, maar het trio Ramaker kreeg groen licht van spreekstal-meeateres Wilma (rechts).
Pico en Bello tutten zich op in
als clown beter thuisblijven.
het
kleedkamertje van Wilma Teuteberg. Zonder schmink kun je
juist het bijzondere van een
wintercircus: buiten is het kil,
bijna koud. maar binnen zit je
warm en knus onder de pan
nen. Kopergeschal van het or
kest. Schetterend, zoals dat
hoort. Maar gaaf, bij het natio
naal Wintercircus; niet tien
toontjes ernaast, maar hooguit
En wie was daar ook? Sytske
Bruinsma, L.C.'s allereerste
Liefste Wens-gangster. de een-
dagsstewardess. die onlangs,
bij de reünie in Rijswijk tussen
al die bevredigde wensers Ton
Ramaker had ontmoet. En ze
zei: „Ik kom naar je optreden
kijken!" Tenslotte begon dan
het Wintercircus. en de mede
werkenden uit „tal van Euro
pese landen" stonden volgens
net programma te dringen.
Het leek wel op het Pinkster-
wonder: iedereen kon elkaar
verstaan in z'n eigen taal; in
gebrekkig Duits, Engels en
Nederlands. Dat heb je met
een circus, dat zichzelf wenst
te respecteren. Er zijn altijd
wel twee acrobaten die zes
keer terugkomen onder een
steeds wisselende naam.
En wèt voor namen! Trio Car-
benis. Los Maderas. Troupe
Terwijl Antonio. Pico en Bello
zich in hun vermommingen
hulden „für eine Probe", ver
telde heer directeur die zo
wel het aroom van een goed
glas wijn als de muskusgeur
van getemd wild als gemeen
goed in de neusgaten opvangt
dat het Nationaal Neder
lands Wintercircus al zes jaar
rondreist. „En al zes jaar ge
wend aan heel goede kritie
ken". Voor de derde keer in
Leiden, „in een zalige schouw
burg". die overigens al gerui
me tijd gedirigeerd wordt door
bedrijfsleider Kees Hoogeveen,
geen lolbroek van de eerste
orde, maar een harde werker
en de technisch doorgewinter
de plaatsvervanger van „Krachtpatserij" op de auditie; een voorproefje van wat in het echte circus ging komen,
schouwburgdirecteur Hans
van Dam, die nog steeds niet ren maar het niet te horen
officieel afgeschreven is hoe- doch zichtbaar geroffel met z'n
wel hij niet meer zal terugke- vingers op tafel deed me het
ren. Kees Hoogeveen dus als ergste voor Antonio Ramaker
betaalde gastheer van het vermoeden. Hem, Hanson
Wintercircus, dat zich, bij („Het circus is niet dood, het
monde van ingewijde Martin leeft; we hebben in Nederland
Hanson „geplukt amusement" nog tien circussen, grotere en
laat noemen. Hanson: „Niet- kleinere, die al jaren be
waar, het circus hoeft in Ne- staan"), baarden, in het ach-
derland op geen enkele finan- terhoofd, het stro en het
ciële steun te rekenen. In te- krachtvoer voor z'n roofdieren
genstelling met de ons omrin- duidelijk zorgen. En dan nam
gende landen. Het cultuurbe- je maar weer een slok van je
leid is in ons land altijd vrij glas met prik. Zenuwachtig, en
opvallend geweest, in negatie- met een beetje gêne en een
ve zin". lichte blos op de wangen. Zo'n
Toen kon Antonio Ramaker privé-auditie heeft iets weg
die met z'n dochters zich en van de bezigheid van een par-
plein public in de Vikingen- ticuliere voyeur,
zaal had omgekleed, terwijl de Maar wie schetste ons aller
rest (circusdirecteur en een verbazing, toen we zaterdag
paar krantenlui) deden alsof het trio zagen optreden in de
ze het niet zagen het gevaar Leidse schouwburg? Niemand
gaan lopen dat eens Toon Her- schetste dit dus. Daarom zal ik
mans zo onnavolgbaar uit- het zelf maar weer doen. Mar-
beeldde met de „act met de tin Hanson had, in arren moe-
doif"; „dank u wel alstublief". de ja gezegd en hij was bereid
Dit lot bleef Antonio c.s. be- de zondvloed gedurende ten-
spaard, ofschoon het kortston- minste acht minuten over zich
dig voorspelen niet vlekkeloos heen te laten komen. Eerst
was. Aan het gezicht van supe- nog daalden we af in de cata-
rintendant Martin Hanson kon comben van het gemeentelijk
je niets aflezen hij had zó theater, waar de kleedkamer-
uit de psalmen kunnen recite- tjes in een helse temperatuur
lagen te blakeren. Daar be
reidden Antonio, Pico en Bel
lo, onder de moederlijke zor
gen van spreekstalmeesteres
Wilma Teuteberg, (uiteraard
nog steeds gehuwd met Coty
Teuteberg, orkestleider; teza
men twee Teutebergen), zich
schminkend voor op het optre
den.
Antonio en twee consorten
van eigen bloed kwamen op
na het nummer van de chim
pansees; vanuit het smoorhete
kleedkamertje, waar een ge
zellige drukte heerste. Met
Wilma, de spreekstalmeesteres
in 't blauw en goud. En in de
zaal zat toen al een mevrouw
van de NCRV-teevee, van de
serie „Bokkesprongen". Die
zou gaan zitten te kijken of
Antonio met z'n huppeldepup
act misschien zou kunnen
meedoen aan een circusmani
festatie in het Osdorpse Meer
vaart, later in het jaar '85. Niet
ver van de kleedkamer „Di
rectie Wilma" liep een be
waakte gepantserde loopgang
van ijzeren vlechtwerk, waar
door de vijf leeuwen en een
leeuwin hun aangeleerde op
wachting bij het hooggeëerd
publiek Konden maken. Maar
als waarnemer mocht je niet
bij die loopgang (vanuit een in
de achterliggende steeg) ko
men. Het was, dacht ik, wel de
gewone weg waarover de
schouwburgbespelers binnen
komen en aldus voldoen aan
het contract dat hun is opge
legd.
Kopergeschal
Hokken en hekken in de duis
ternis; „loopgangen voor de
poezen", bewaakt door stafle
den van het circus of door
mensen die in dienst liggen bij
de schouwburg. Maar je moest
er niet vlak bij zien te komen,
want dan viel je niet onder de
door de verzekeringsmaat
schappij gestelde voorwaar
den. Bij de glazen ingang kwa
men de bezoekers, ouder en
veel jonger, binnen. Het was
tenslotte een familiefeest met
vogels van verschillende plui
mage. „Waar is het circus?",
vroeg een klant in een rol
stoel. „Is er een circus hier?",
hoorde ie van een ander, die
kennelijk zijn kaartje niet zelf
had gekocht. Men vond het
maar vreemd: een circus in
een schouwburg. Maar dat is
