\Katwijkse
>gezin
lAanhane
-maakte
|droomreis
%iet Cherokee
Chief
fnalë
£eidóe@oma/nt
u\
'eg
Een van laatste liefste wensers reed als een
prinses met gezin door ongedachte dreven
&7ha
ATWIJK Tegen de
segn» jiencie achtergrond
1 een schitterend ge-
iurde westelijke hemel
de diep aangezette
jsteltinten van een
i-16| rfstige zonsondergang
elde zich vorige week
'de zandvlakte van de
[evelder Slag, tussen
dwijk en Zandvoort,
commedia dell'arte-
■ijfje af. Drie keer,
keer, vooruit vijf
ondernam Katwij-
Wil Aanhane vanaf
vloedlijn met een zich
n tank aanstellende
ir een aanval op de
Ie, mulle opgang naar
vaste, zekerheid bie-
le asfalt van het ver-
?h badcentrum, waar
iderwijl twee auto's
inden te wachten op
;ieke sporters die er
surfplanken op Wil-
monteren. Elke po-
mislukte, met die
xkrachtige, opper-
%5?chtige, allereerlijkste
lp, de allernieuwste,
niet eerder gepresen-
rde, maar nu al be-
inderde Cherokee
ief.
[gelijke kreten uit een quiz had
iunnen slaken als je Aanhane in
I donker bezig had gezien. Ten
raad stapten z'n vrouw Nel
ipderen Mascha en Eddy uit
rijdend safari-fort om het ge
it te verminderen. Kragen op,
maar huiveren, want de zuid-
straf en de Noordzee
:f maar aankolken als een on-
dat zich op elke in de buurt
Ie sterveling wilde storten. We
st./fiden aan de voet van een blan-
Q255|duinformatie toe te kijken, ter-
fötograaf Henk van den Ende
innavolgbare wijze de brandstof
slindende Chief in een hinder-,
trachtte te lokken. Wil Aanha-
om9f(kan het Katwijkser?) manipu-
rde alle beschikbare schakelin-
gaf honderd procent gas en
velde: „God zegene de greep"
zei hij, als Katwijker, natuurlijk
t, want de Heere houdt niet van
isspelen, maar hij had het kun-
i denken. En hij redde het; gie-
r- d ën vol gas. Volgend jaar spre-
ze er bij de Aanhane s en con-
ten nog over. Het was het bewo-
i slot van een kostelijke dag vol
intuur: een van de laatste win-
lë deelnemers van de Liefste
ns-actie van de 75-jarige Leidse
irant had z'n portie binnen.
ziel bloot
begon maanden geleden met
brief aan de krant, geschreven
r de Katwiikse mevrouw Nel
P ihane-Cornelissen, die haar
ihuis eraan verbond. Ze legde
jen i t ziel bloot wat mij veel later,
8. de dag waarop het opperste ge-
nd aan haar geopenbaard werd,
).- b f verwonderde, want ze bleef zo
100 intaan als het maar zijn kon
-r: 3at ging zo: „Ik ben 34 jaar, ge-
uwd en heb twee kinderen. Wij
7 30 geen auto, nooit gehad en
I a fen ër waarschijnlijk ook wel
it een krijgen. Nu zou ik dol-
ig een tourtje willen maken in
grote Amerikaanse Ranger
*r of jeep. Dat lijkt me het ein-
het klinkt misschien wel onno-
maar af en toe droom ik er ge-
Mijuri van. Mijn man heeft al eens
>0.ii frobeerd om voor mijn verjaar-
een dag zo'n auto te huren,
ZATERDAG 15 DECEMBER 1984
zame Porsche cabriolets, de Rolls
Royce Corniche van bijna 150.000
guldentjes, de Daimler die voor het
laatst in '64 van de Engelse lopende
band liep. Daar staat ie nu. onge-
restaureerd en om de donder niet
voor de verkoop bestemd, alleen
voor het rijke gezicht. Ik kan wel
doorgaan natuurlijk. Met die unie
ke Pontiac '41, een onvervalste
Hollywood-wagen, waarvan er in
dat oorlogsjaar slechts hooguit
40.000 zijn gemaakt, waarna ook
deze Amerikaanse industrie over
ging op het vervaardigen van oor-
logsmaterieel. Een Ford V-8 van
'47. Het oudste glansstuk van de
verzameling: een Pontiac uit 1933,
waar je je schoonmoeder, achterin
op een bankje in de open lucht, een
behoorlijke kou kon laten opdoen.
En dan een Aston Martin van '57,
winnaar in zijn categorie en de
mooiste auto van het Concours d'E-
légance in Zandvoort, dit jaar. Alle
maal sprookjes in ruste, in de auto
showroom van een vriendelijke
gastheer van een gezinnetje dat
nard op weg was naar onbekende
avonturen langs onbekende wegen.
Zwaaien onderwei
Want daar had Wil Aanhane wel
enige moeite mee. Hij mag dan een
uiterst bekwaam en gewetensvol
buschauffeur zijn, zijn geografische
kennis en oriëntatievermogen
schieten helaas danig te kort en
zelfs z'n Nel, die toch echt wel een
kippetje-de-voorste is, kon het niet
allemaal meer bijhouden in het vrij
slechte weer. Maar wat wel erg
mooi was, dat was dat zwaaien on
derweg. Nel: „Dat waren dan men
sen met net zo'n kar als waarin wij
zaten. Vrij zeldzame vogels dus. En
die knipperden dan met hun lich
ten. Echt ouwe jongens krente-
brood. Net zoals die bonken van
motorrijders doen als ze collega's
tegenkomen. Jeetje, wat voelde ik
me rijk! Hè Wil? We keken en wer
den bekeken".
Nu is gewillige Wil wel wat ge
wend op het gebied van paarde-
krachten, en hij had dan ook geen
moeite met het ontdekken van al
die technische mogelijkheden die
de enig echte, onvervalste Jeep, ge
wijd aan een oeroude, sinds een
eeuw uitgeroeide Indianenstam, de
Cherokees, hem bood. Een stuur
dat je in twee standen kunt zetten.
En een hendel die de power over
zet op elk van de vier wielen. En
een stereo-radioinstallatie. Daar zat
het gezin hard de Top-40 bij mee te
zingen; „Over die kikkers ook",
wist Nel nog. Maar goed. Daar zat
Wil achter het stuur als heerser
over alle knoppen, met een vrouw
aan zijn zijde die zich zelden zo
happy gevoeld had. De Aanhanes
keken zich de ogen uit. Nel zag een
„aparte vogel", een roofvogel of zo,
omtrent Doorn. Wil observeerde bij
het passeren van de Utrechtse heu
velrug een groene specht. Ze hou
den van vogels, de Aanhanes. Van
dieren in het algemeen. En daarom
had Eddy ook zijn kunststoffen
Pink Panther meegenomen. Die
werd wel in een hoek geslingerd,
maar de roze panter kon de rit in
elk geval meemaken.
Nel Aanhane: „Alleen het weer hè.
Maar niet erg hoor; als je maar eens
geniet". Nou, dat zat bij haar dan
wel goed. In de jeep, die volgens
Van der Klugt jr. „een rage is ge
worden; daar komen velen op af,
vooral op de kleinere jeeps". De
aanschaf is wel vrij kostbaar (40, 50
mille), maar de levensduur is
enorm, en je ziet nog prima exem
plaren uit de jaren vijftig rijden.
Maar volgen we liever de Aanha
nes op moe's reis uit 1001 nacht die
bijna een hele dag duurde. Ik hoef
de Wil niet te vragen waar hij de
zijnen allemaal naar toe had ge
bracht Hij zou het niet weten.
Maar Nel had toch het hoofd koel
gehouden. Eerst waren ze even
langs Nels moeder (met voetklach
ten) in Noordwijkerhout gereden.
Daarna ging het in oostelijke rich
ting. Ik heb er niet bij gezeten,
maar ik kon het me voorstellen:
chauffeur Wil in alle kalmte en
Nel, blij als een kind, die rust maar
verstoren. Wil Aanhane: „Een su
perautootje hoor. Hij draait zalig en
stuurt licht, met een pink kom je in
de rondte. En vreselijk soepel rij
den hè, je voelt niets door de boch
ten". Nel: „Het was alsof je door de
wolken reed". Maar ja, het regende
dan ook wel behoorlijk.
Voorbij Utrecht verliet Wil Aanha
ne, gestuurd door een motorische
zeggingskracht, de ritksweg en
koos voor bospaadjes. Vaak, al te
vaak zelfs, reden ze in de rondte en
kwamen weer uit op een punt dat
al eerder was bereikt. Wil kon dat
ook niet helpen; hij is nu eenmaal
zo gebonden aan een vaste route.
Maar al doende bereikten deze
Liefste Wensers op een gegeven
moment Zeist (dat hadden ze ten
minste op een bord zien staan; Nel:
„Nou ja, wij komen anders nergens;
dat rondtuffen zijn we niet ge
wend") en daar werd op een „kas
teel" koffie gedronken Nel: „Puur
deftig, met Engels porselein en een
koffieketeltie. O ja, het heette 't
Kerckebosch, en het was van de
Bilderberggroep". Eddy, die z'n va
der al eerder had aangespoord: „Pa.
scheur nou eens een keertje!", had
het bedrag onthouden: 36.50 Een
echte Bilderbergprijs.
De Aanhanes passeerden plaatsjes
waar ze nooit eerder van gehoord
Een droom
Het zat erop, met de zoveelste uil-
gave van onze L.C.-Liefste Wens-
actie Het was een spannende ge
weest. die ik op enige afstand met
groeiende verbazing heb gevolgd.
De Aanhanes hebben er onzegbaar
genot aan overgehouden, en boven
dien manchetknopen van de HAI
met een jeep erop. Nel had het „erg
mooi" gevonden, „als je geen hand
voor ogen zag door al die regen;
mieters was het'". En toen ze dat
zei, zag ze er verwaaid en betove
rend uit, en dat heeft Wil, zonder
enige twijfel, ook kunnen constate
ren. En later, bij de Langevelder
Slag. zei ze hoi hoi tegen het zand.
Toen ging het over het strand en
het zand in het donker, door val
kuilen voor de laatste aanloop. Als
beschrijvend toeschouwer zette ik
de kraag op. want er zat een kouw-
tje in de lucht Maar het was prach
tig geweest, deze ronde van een
feestelijk evenement Een laatste
„statement" van Wil Aanhane:
„Voor haar, voor Nel, was het een
droom. Maar het was ook erg man
nelijk. Dat heb ik gemerkt
TON PIETERS
Foto's: Henk van den Ende
ww. Nol,
Cherokee
Chtef-v oor-
em-dtg
hadden. Ja, Doorn, dat wel, en er
dwars doorheen, met die mariniers.
Dat wist Nel wel. Eddy zijn zus
Mascha hield zich vrij rustig; ik
heb geen vrij opzienbarende uit
spraken uit haar mond kunnen op
tekenen; het enige dat ik me kan
herinneren was. dat ze in Wasse
naar de tv aan wilde zetten vond
het niet leuk dat er geen terreintje
gevonden was „om er eens lekker
te kunnen crossen". Overigens
ventileerde hij. dat ie architect wil
de worden; later: „dat verdient lek
ker veel en dan koop ik videoban
den!". Nel: „Eddy, hou eens op".
Bij Leersum werd het verste punt
bereikt en daarna ging de vol
maakt geschapen jeep weer west
waarts, langs Bodegraven (Nel
heeft daar vroeger gewoond en ze
zag „de tuin nog eens een keertje
terug, sinds 28 jaar"), Waddinx-
veen. Boskoop en voort, voort.
Eddy: „Pap, kun je nou niet een
beetje meer gas geven?". Nel: „Je
gaat vanavond maar meteen naar
bed, als we thuis zijn. O nee, want
dan hebben we nog zo veel om
over te praten
Toen de jeep Wassenaar had be
reikt (Nel:„Even paraderen langs
de Kievit"), was de tank biina leeg.
Dat wees wel mooi op een benzine
verbruik van 1 op 6, 1 op 5. Tenzij
meneer Van der Klugt jr. er min
der dan een volle tank in had laten
gooien, omdat hij had besomd dat
het verbruik rond 1 op 9 lag. Maar
Nel Aanhane bleef onverminderd
zichtbaar genieten en haar ogen
schoten steeds maar vuur. Eigenlijk
heerlijk, zo'n Liefste Wens-gang-
ster in optima forma. In de verlate
duinen naderde het eindpunt. De
keuken van Duinoord, het hotel
dat bijna de winterslaap heeft be
reikt en de plaats van ons rendez
vous na die Wensdroom, sloot om
drie uur Daarom vergreep ons ge
zelschap zich aan tosti s en appelge
bak met likken slagroom en koffie
en melk en frisdrank. In het zuid
westen begon de bewolkte hemel
op te klaren, met pastelstrepen te
gen het vallen van de avond. Wil:
„En nou maar sparen voor zo'n
auto! Nou, nee hoor. Ik zou wel een
camper willen hebben. Zo een zag
ik er ook bij de HAI staan vanmor
gen. Maar ja, wat wil je, als bus
chauffeurtje!"
Astublieft, de sleutels voor Wil Aanhane uit handen van W. R. van der Klugt jr.
maar dat bleek niet mogelijk. Als
wij met z'n vieren aan het fietsen
zijn en er komt zo'n machtige kar
langs, roepen de kinderen: Mam,
mam, daar komt je auto en ik kijk
dan net zolang tot ik hem niet
meer kan zien. Dit is dus mijn lief
ste wens
Wel, Nel heeft het geweten. Haar
enthousiasme begon 's morgens om
half tien en acht uur later had het
nog niet aan kracht ingeboet. De
geestdrift van moeder moet dochter
Mascha (11) en zoon Eddy (9) een
hart onder de riem hebben gesto
ken. En ook vader, Wil Aannane,
een doodgoeie, nuchtere NZH-bus-
chauffeur (het gezin heeft, volgens
mij, ook geen auto nodig, want het
kan zich makkelijk verplaatsen,
onder „beroepsdekking" van pa)
genoot zichtbaar van Nels opgeto
genheid. „Gaaf hè? Jongens, daar
ben ik nou weg van. Zalig! Moet je
die banden zien. Ik vind het nog
veel leuker dan m'n man. Die zou
het liefst direct de skiën er boven
op binden en meteen doorgaan.
Een vierwielsaandrijving; jippie
wat hartstikke goed hè? Alleen er
naar kijken is al leuk. En dan mo
gen we er nog in zitten ook. Dat is
helemaal te dol".
En zo ging het maar door. Nel Aan
hane, van huisuit Cornelissen, bleef
glunderen en genieten, terwijl haar
vader de ouverture van een grandi
oze mobiele dag voor de familiege
schiedenis met z'n camera vastleg
de en een goede buur video-opna
men maakte. De Aanhanes mogen
dan geen eigen auto hebben en
prijsstelten op een lange rit met een
wenswagen, hun setting is up to
date en laat nauwelijks te wensen
over: paar weken vakantie in
Frankrijk en dan huurt Wil er een
auto. Zo gaat het ook.
De start was in Rijnsburg, waar on
der het regime van W. C. van der
Klugt sr. de Hollandse Auto Im
portmaatschappij HAI „hai" zegt
tegen iedere potentiële klant die
daar binnenkomt. Vaak voor een
jeep-achtig geval, maar ook wel
voor een peperduur super-exem
plaar uit de nog niet zo erg lange
historie van de automobiel. We vie
len meteen in de verzorgde handen
van W. R. v.d. Klugt jr., die (toen
de Aanhanes al in juichstemming
met een volle tank op weg waren
naar het volmaakte geluk van dolle
Nel) me inleidde in de lucratieve
geheimen van het HAI-bedrijf,
sinds 1975 in Rijnsburg gevestigd
na eerder in Leiden aan de Zoeter-
woudseweg geopereerd te hebben.
Even een visitekaartje: importeur
voor American Motors Company,
AMC, voor Benelux en voor Neder
land de invoerder van de enig ech
te jeepvoertuigen, zoals ontwikkeld
uit de Willy's jeeps, de sprinkhanen
die onze bevrijding in 1945 zo ron
kend hebben begeleid. Dan doet de
HAI ook nog in de Aston Martin
Lagonda, een Engelse auto van bo
ven de twee en een halve ton. En
dan nog fungeren de Van der
Klugten als Renault-dealer voor
Rijnsburg e.o.
Ik bleef nog even in de kraakhel
dere showroom en verbrandde er,
in gesprek met de junior van HAI,
bijna m'n tong aan de gloeiende
koffie in het plastic bekertje. Maar
toch: wat een toneeltjes daar. Om
dat ik zelf autoblind ben. moest ik
me laten voorlichten over die zeld-
Winnares Nel Aanhane achter het stuur van de stoere maar luxe jeep.
