is
Een gedroomde
ballonvlucht
i na
£eidóc 6omant
■Am
veelkleurige
PH-AVC. j
I X 35
ZATERDAG 20 OKTOBER 1984
Vijf
liefste-wensen
gingen luchtig
in vervulling
Up, up. and away, in my beautiful bal
loon!". In de beste stemming, na nog
eenmaal de achterblijvende troepen op
het kostbare gras geschouwd te hebben,
verhief Hans Zoet zich ten hemel met
zijn levende have aan boord van een
uit de kluiten gewassen, maar karig ge
outilleerde hondemand. In een mum
van tijd zat hij op hoogte en in de stilte,
die af en toe verbroken werd door het
geloei van een dubbele vlammenwer
per, die de zowat 3000 kubieke meter
lucht binnen het opgeblazen nylon ge
vaarte op temperatuur moest houden.
„So we can fly, we can fly", zingt een
lied van Burt Bacharach over een
prachtige ballon verder. Commandant
Zoet en nog drie opvarenden van de
PH-AVC, onder patronage van casset
te-gigant TDK, verdwenen uit het ge
zicht, zwevend boven de Loosdrechtse
plassen. De nagelaten betrekkingen
van de vaarders, die in een karavaan
de reis vanuit Leiden naar Breukelen
hadden gemaakt, zaten op een prettige
wijze in spanning. „Die zien we nooit
meer terug", hoorde je hen verzuchten.
Tien minuten later vertrok piloot Ru-
dolf Sassen met de PH-ZON, met nog
twee passagiers in zijn mand. Pro
bleemloos. Zwaaien, beneden en boven,
totdat niets wezenlijks meer te onder
scheiden was. Ballonvaren is nog net zo
boeiend en enerverend als twee eeu
wen geleden toen de broers Montgol-
fier ermee begonnen.
SSGl, ÏDEN De Liefste-Wens-Actie
*4 inmiddels een succesnummer
de 75-jarige Leidse Courant
het worden kreeg afgelopen
idag een nieuwe aflevering. Zes
ktdriftige optanten hadden zich
Igemeld voor een tot dan toe ge-
iomde ballonvlucht. Een van
=1 p, mevrouw M. Hagendoorn (67)
ÏOegstgeest, had zo graag geva
Isamen met haar kleinzoon Leo-
jd uit Haarlem. Maar toen puntje
naaltje kwam, zat oma voor en-
fc dagen in Zweden. Leonard
'jfihoff (18), grafisch scholier op
[ursus reproduktietekenen, was
ïent. Meneer Schakenbos (Piet
r de hele crew) uit Warmond,
oud-scheepsbouwer die van
li vrouw permissie en haar zegen
ontvangen „Je zult daar bo-
i volop genieten" floot zacht
luidelijke wijsjes voor zich heen.
derweg in de auto had hij me al
fen voorrekenen, dat bij wind-
|ht vijf je de zaak wel kon ver-
jjn. Op het cruciale moment was
(Windkracht minder dan vier,
ir altijd nog goed voor een
idsnelheidje van een kilometer
wintig. Piet had zijn lunch mee-
pmen en vroeg of we (fotograaf
»k van den Ende chauffeerde,
Vijl hij allerminst aan ballonnen
ht) er geen bezwaar tegen had
let ot^at hÜ een boterhammetje at.
ie de Grijs (26) uit Leiden,
yh maar dapper meisje, werk-
[i in een Voorschotense foto-
I, leek het „hartstikke leuk en
inend" om een tochtje in een
tballon te maken. Vooruit, Dia-
Jie weieens in een „klein vlieg-
ie" had gevlogen) dus ook mee.
jolein Kolthoff-van den Hul
huisvrouw uit Leiderdorp, had
32,
igen
(le maanden geleden een
rnwens aan haar neus voorbij
Dat was in de Leidse
t, waar ter gelegenheid van de
ëteit) Minerva-activiteiten uit-
eid met ballons werd gevaren:
minuten vóór vertrek kregen
4 te horen, dat de vlucht niet
j ging omdat het te hard woei.
andere vluchten waren al be-
Mijn luchtdoop, op uitnodiging
mijn vader, ging niet door. Nu
Ik graag mijn vader voor een
sringetnvaaft willen uitnodigen".
53Jag ging „het" wel door (overi-
na enig wikken en wegen
I Hans Zoet) en vader, meneer
bn den Hul (53) uit Voorscho-
kon ook mee met z'n 80 kiloot
je Üit de „inventarislijst" bleek
igens, dat Marjolein 69 weegt.
-£ zijn toch wel pikante details,
y 'aan ik me niet wens te ont-'
Nijenrode bij Breuke-
icl. bufteilige grond, die we zoveel
(lijk moesten ontzien. Geen
s erop, niet op het gras lopen,
IvJal te luidruchtig zijn, niets
werpen. Enige ingetogenheid
H op prijs gesteld. Want Nijen-
M is Nijenrode: een kasteel met
Jke gebouwtjes, waarin draag-
vaders hun nakomelin-
iunnen laten opleiden tot „iets
rs". Daar spelen toekomstige
en aspirant-managers
py op het daarvoor geëi-
•»e vgjjj jan 0f> belendend,
pal; en in de bosschages zitten
phter de konijnen aan. Een
|>i||||l studerenden kwamen toelo-
IllUlbm te zien „wat er nu weer
Ie hand was". Hans Zoet stond
H dat we alle egards in acht
kn nemen, want dat hij hier
kjppstijgen, telkens weer, berust
Jin privilege: „Eén misstap en
I |pn m'n heil elders gaan zoe-
lallonnen van Zoet
uwer kennen Hans Zoet van
Niet onmiddellijk van z'n
ïlbaardje. Hij is de welge-
le, slimme peetvader van
i als hij 's zondagsmorgens,
namens Lodewijk van Beet-
i „Für Elise" presenteert
het Concertgebouw, Spiegel-
ïij doet nog meer radio, bij de
A: „Hallo, hier Hilversum en
,,Up, up,
and away";
in de mand
van Hans
Zoet, onder i
de
De PH-ZON van
Amro-man Rudolf
Sassen heeft
twee rode
„blaren".
De vijf ballonvaarders gaan op de knieën en
onderwerpen zich aan een doopplechtigheid,
verricht door Hans Zoet (staande, tweede
van links) en Rudolf Sassen (geheel rechts).
Hun assistenten kijken toe. Knielend van
links naar rechts: P. Schakenbos, Marjolein
Kolthoff-van den Hul, vader G. van den Hul,
Diane de Grijs en Leonard Domhoff.
„Met het oog op morgen". Maar
buitendien bezit Hans, die aanpa
lend in Nederhorst den Berg met
vrouw Anna en kinderen en hon
den een stulp bewoont, en aan al
z'n emolumenten nog een edel hou
ten schip overgehouden heeft ook;
welnu, deze Hans Zoet bezit, naar
zijn vermoeden, Neerlands grootste
ballonnenvloot. Zes stuks. De prijs
varieert van 50 mille tot 60.000 bal
len, althans guldens. In tien jaar
tijds bijeengegaard. Met die ballon
nen doet Hans, gecertificeerd, ook
zaken. Hij stijgt op en daalt waar
een opdrachtgever maar wil. Met
een potentiële kring van een stuk
of vijftien meewerkende vrienden
en magen. Daar zitten dan sponsors
achter.
Op alle luchtstromingen vertoont
de ballonvloot van Hans Zoet zich
in divisies: in Amerika, in Surina
me, aan de Ivoorkust, in Singapore,
en „throughout Europe, of course"
(dus je vindt hem ook in Frankrijk,
in Liechtenstein, in de Harz of bij
Gibraltar). En mevrouw Anna
die zich inmiddels heeft ingeleefd
in de uitstedigheid van Hans
verliest op de meeste van zijn esca
pades doorgaans haar man niet uit
het liefhebbend oog. De gevleugel
de zinsnede „Zuster Anna, ziet ge
nog niets komen?" gaat hier niet
geheel op. Immers, het geschiedde
een tijd geleden, dat Hans in Zaïre
met z n leeglopende „beautiful bal
loon" op een eiland midden in de
zeven kilometer brede Kongo-ri-
vier terechtkwam. Hij dacht toen:
broeder Hans, ziet ge nog niets ko
men? En ja hoor, hij werd daar ver
lost door z'n bloedeigen Anna, die
van verre de poging mis had zien
gaan en „met een boomstam" tot
zijn redding kwam toegesneld
Aldus de versie die Hans Zoet ter
illustratie van zijn luchtige verha
len de ronde laat doen.
te.
Bij Nijenrode zei Hans Zoet: „Ver
draaid, ik geloof dat half Leiden is
uitgelopen". Hij doelde op de grote
supportersschaar van ouders, echt
genoten, zusters en broers en ande
re aanverwanten, die de Liefste-
Wens-ballonvaarders wilden uit
wuiven en, ergens in een onzekere
verte, weer wensten te begroeten.
„Als jullie maar niet aldoor op dat
gras lopen, anders kan ik het wel
vergeten, een volgende keer". Toen
was het („Enfin, met deze wind
kom je ver") aanblazen geblazen.
Met een windmachine werd de bal
lon opgebold tot een overdekte
danstent en iedereen werd door
Zoet „gevorderd" om mee te hel
pen bij het in bedwang houden van
de groeiende ballon: „En effe aan
de touwen hangen, hè; ook aan de
kroon". Daarna richtte Jan de
Graaff, technicus, co-pilot en ge
contracteerd presentator van VA-
RA's „Achter het nieuws", de twee
razende branders op de luchtige
massa van de Engelse „Thunder
Colt Balloon". Met een dwalend
oog zag ik, dat de tweede ballon,
onder gezag van Rudolf Sassen
directeur van ballonsponsor Amro
op het centrale kantoor in Amster
dam een versierend schild had:
„Ook ik word heet". Nou, het ge
vaarte van Rudolf werd wel heet,
maar zijn ballon kwam niet zo hoog
als die van Hans Zoet.
Met co-pilot-op-de-grond Geert
Sprenger reed ik in een busje, van
alle gemakken en blikjes bier voor
zien, achter de ballonnen aan.
Kaartlezend. Een bijna onmogelijke
situatie, want je moest door Hilver
sum rijden. Dat mag dan nog wel
een dorp zijn, maar het is wel een
hele opgave om via het vliegveld
naar de Eemse kant te komen, op
Baarn aan. We hadden draadloze
verbinding met de ballonnen van
Zoet en Sassen. Zoet zat hoog en
Sassen hing laag. Hans vermoedde,
dat hij over Soestdijk zou glijden;
op 200 meter ongeveer. Radiogra
fisch zei hij: „Rudolf, als je nou iets
hoger gaat zitten, komen we mis
schien nog bij elkaar". Want je
kunt een ballon alleen maar bestu
ren en bepraten met behulp van
windstreken. „Je hebt makkelijk
kletsen", kraakte Rudolfs stem, een
beetje Nijenroods een bankdi
recteur die toch al aardig wat bal-
lonstreekjes kent over de „wire
less", zeg maar walkie-talkie.
Even benauwd
Elke ballon had vier flessen met
propaangas ter beschikking. Tot
voeding van de branders, die de
hete lucht intact moesten houden.
Tezamen met de passagiers die
genoten bij het leven; alleen al bij
dat rumoer in Hilversum, onder
zich, waar iedereen op straat begon
te joelen en te schreeuwen twee
en een halve ton extra. De toe
voerslangen met het gas naar de
branders waren dan wel ingepakt
•in lekker warme hoesjes, maar het
bleef een waagstuk. Later met
het even wippen over een kotter op
het Veluwemeer had Leonard
zich even benauwd gevoeld. En
dan die koeien op het weiland.
„Die schrokken zich het rambam
als de branders van onze ballon
hun vurige tongen lieten spuwen
tot in het binnenste van die reus
achtige ballon".
Hans Zoet had al eerder verteld
over bevroren of lekke flessen met
gas. „Die branders kun je ontkop
pelen en dan overschakelen op een
andere brander. En die overtollige
flessen kun je altijd nog over boord
gooien". De valhelmen waren op
Nijenrode al achtergelaten. Deze
zondag zouden ze niet nodig zijn
met dat rustige weer. De twee bal
lonnen daalden eensgezind vlak
achter de brug van Nijkerk naar
Zuid-Flevoland. Een beetje onder
Zeewolde; in een soort niemands
land. Nog geen vijftien kilometer
gevaren in ruim een uur tijd. De
volgauto's moesten minstens 60 km
rijden om de vlucht bij te kunnen
houden.
Landingen in de modder. Zowat ie
dereen had laarzen aan. Collega
Marcel Gelauff, actief organisator,
duikelde tot aan zijn middel in een
verre van droge sloot. En hij maak
te een paar opmerkingen. Het was
rond een uur of zes; nadat de vaart
nabij Breukelen begonnen was om
half vijf. Bij zonsondergang moet
elke ballon, bij internationale ver
bintenis, op de aarde zijn terugge
keerd. Een hele file van auto's op
de dijk. Men stopte om de neergang
van de twee ballonnen te zien. Die
van Zoet kwam tamelijk zachtjes
neer op de kleigrond van Zuidelijk
Flevoland; de ballon van Rudolf,
met uiteindelijk vier ingezetenen,
maakte een harde landing, waarbij
het mandje met zijn inhoud op z'n
kant over de grond sleepte. En dan
die verrekte moeite van het weer
inpakken, na een feestje op 1000
voet in de zon, met die vuurstoten
boven je hoofd om „on the level" te
blijven. Daar is nauwelijks een
woord Nederlands meer bij.
Romantiek ter plaatse
Vijf ballonvaarders kregen ter
plekke in zuidelijk Flevoland, vlak
over de vaste brug bij Nijkerk, hun
natte luchtdoop. Met wier of gras
op hun hoofd en een plens vuurwa
ter; en met een getuigschrift. En
Hans Zoet declameerde, staande in
de modder en in het zachte karres-
poor, zijn badinerend gedicht (dat
iedereen moest nazeggen) over
„Nijenrode vrij bekakt en de kak
van Zeewolde". Een recitatief bij
lamplicht. En daarna werden in
Laren tal van ballonvaardige hel
denverhalen verteld in een eer
biedwaardig etablissement nabij de
onvergetelijke Brink. Maar toen,
opeens, waren alle ballonverhalen
verstomd. De vijf vaarders van de
Leidse Courant hadden tijd nodig
om bij te komen. Leonard Dom
hoff: „Ik meende, dat ik last van
hoogtevrees zou hebben, maar het
was helemaal niet eng. Alleen toen
we boven het Veluwemeer hingen,
op een paar meter boven die vis
sersboot, zag ik het niet helemaal
meer zitten. Dat wordt zwemmen
joh, dacht ik!".
TON PIETERS
Foto's: HENK VAN DEN ENDE
