ficidócSomcmt
Witte
tornado
met diner
toe raast
door
huis in
Leimuiden
male
ZATERDAG 13 OKTOBER 1984
ook wel in de was, hè?" Natuurlijk
gaat die in de was".
Lekker opdoffen
Door het huis zwierven, als witte
reuzen, de Cemsto-tear^leden me
vrouw Lauwrier, alias Trees, vaste
man Klaas Versteeg (in het wit), en
mevrouw Riet Markers. Voor een
zeldzame particuliere klus: een heel
huis reinigen. Dat komt, volgens
De Way's neggen, hooguit twee of
drie keer per jaar voor: „Ja, het ge
beurt wel ?ens; een huis lekker op
doffen tijdens de vakantie van de
bewoners". De dames liepen te
stoffen, asbakken te legen. Ak
koord. Maar de hoofdmoot was het
vloeren boenen, tenei. de de droom
van een huisvrouw te kunnen ver
werkelijken: niets eraan doen en
thuiskomen in een volledig in de
was gezette woning! Slimme Cem-
sto had niets aan het toeval overge
laten en het commando kwam aan
zetten met een busje, inhoudende
een schijf- of blokmachine (voor
vloerenonderhoud), een waterzui
ger (voor het sop ophalen in de nat
te keuken, zeg maar, die voorzien
wordt van een was-film, ofwel ge
conserveerd door een „tornado"),
een tapijtreiniger c.q. -zuiger, en
een „mop-emmer". De Way: „Mop
pen is Amerikaans voor he£ (dek)-
zwabberen. Deze zwabber is dus de
vervanger van de dweil, hè. Je
hoeft niet meer de hele tijd met je
lij de foto's:
inks boven:
i Cemsto-
ploeg staat
voor het huis
isngetreden
[van links
ar rechts:
Aaskers,
.Trees
.auwrier,
ulltimer
lechts
>oven: Max
loornweg,
hef van
lieuw
Minerva,
oont zijn
jealaagd
ilateau met
>p de tong
imeltende
iaté aan de
ich wat
legeneerd
loeiende
■milie
Hoogeveen.
iechts
inden
Mevrouw
rees neemt,
ismens de
ubilerende
«emsto, een
neubel van
Ie oudste
oon des
tuizes onder
LEIMUIDEN En toen was er
champagne! Sjampook voor
Laurens van twintig (de wriend
van Marjan), die eigenlijk liever
een biertje had gehad. Maar hij
hield zich flink en deelde in de ge
neugten van deze sprankelende
feestdrank. Nog een beetje verbou
wereerd, bijna ontdaan zelfs, dronk
het gezin Hoogeveen op de blin
kende afloop van een intensieve,
grote schoonmaak. Het kamerbrede
tapijt was veerkrachtiger dan ooit
tevoren (het had een paar uur de
tijd gehad om te drogen, maar -er
was nog een zweem van vochtig
heid), op de geboende viper van de
bijkeuken kon je uitglijden en bij
kans je nek breken, de deurknop
glom als een spiegelen meneer
Hoogeveen zat, zowat op het puntje
van z'n stoel, duidelijk in zijn eigen
huis op visite.
Maar het was een herboren huis,
van onder tot boven. Geen stof-
draadje, geen spinnetje meer te be
kennen. Mevrouw had nog even
olijk op een kruk gestaan en was
met haar hand langs de bovenkant
van een kast gegaan: „Nee hoor,
geen stof. .Fantastisch!" Vlekkeloos.
Onbegrijpelijk. Doodse stilte. Het
was nog een beetje onwennig alle
maal. En toen, alsof het nog niet
genoeg was, werden vader, moeder,
vier kinderen de vijfde en oud
ste, Henk, is agrariër en zat onder
de koeien, kon er dus niet bij zijn
- Henks verloofde Connie en
Maijans vriend Laurens aan hun
eigen, kostelijk gedekte tafel geno
digd. Daar verscheen een chef-kok
in levenden lijve en in volledig te
nue, met hoge gevouwen papieren
muts, en een heuse kelner van
de zwarte brigade met witte
handschoenen; zeer discreet en
vriendelijk afstandelijk, zoals het
hoort. Nadat de champignon-paté
geserveerd was ben ik weggegaan
om al dat prille geluk niet te ver
storen. Een hartewens was in ver
vulling gegaan en een excellent di
ner la carte vormde het verras
send besluit „en het overige zal
u worden toegeworpen", zoals de
Schriften zeggen van een onge
dachte dag.
Mevrouw C. Hoogeveen-Zandber-
gen van de Geerweg in Leimuiden
(maar men voelt zich daar veel
meer Langeraars), had de stoute
pen gepakt toen ze gelezen had
over de Liefste-Wens-Actie van de
Leidse Courant. „Als moeder van
vijf kinderen, samen met m'n man
in het rozenbedrijf en bezig in het
vrijwilligerswerk, droom ik dat als
ik een dag ben weggeweest ik weer
thuiskom in een piekfijn schoonge
maakt huis. Ramen gelapt, tegels,
vloeren, de was gedaan, auto
schoonMaar ja, ik zal morgen
maar een uurtje eerder opstaan,
want 't was maar even hardop dro
men", schreef ze naar de krant. De
„zware" jury die de wensen moest
beoordelen, was unaniem in haar
besluit: honoreren! Oud-minister
Toxopeus en z'n collega in de Raad
van State, mevrouw Til Garde
niers, riepen eenstemmig: „Meteen
doen! Hartstikke leuk" en de overi
ge leden waren het daar grondig
mee eens.
Verlof
Afgelopen dinsdagmorgen vertrok
het echtpaar Hoogeveen-Zandber-
gen voor een kort „verlof" naar el
ders. Naar Katwijk en Noordwijk.
„Op visite, daar kom je anders niet
aan toe", zei mevrouw. Een dagje
niet werken voor meneer
C. J. W. Hoogeveen. Even de rozen
met hun venijnige doornen en an
dere beslommeringen vergeten. Ze
waren nog niet koud weg of daar
verschenen de kaboutertjes. In
lichtblauwe bedrijfskleding. Een
mobiele, volledig geoutilleerde
ploeg van de Cemsto, rayon Lei
den, onder aanvoering van martia
le regiomanager F. H. R. de Way.
Het eerste dat gevonden werd, was
een gigantische taart, door „moe
ders" gebakken en achtergelaten
voor het werkvolkje. „Mevrouw
had-alleen de bedden opgemaakt.
Dat was afgesproken", vertelde
meneer De Way en hij roerde in
zijn koffie met een lepeltje, dat hij
met de anderen moest delen: „Even
kamperen hoor, vandaag".
Ook de Cemsto bestaat 75 jaar. Col
lega jubilaris Meneer De Way
vertelde me iets nieuws: „Cemsto,
dat is Chemische Ei^ Mechanische
Stofbestrijdings Onderneming. Dat
had u niet gedacht, hè? Opgezet
door meneer Dake, in Amsterdam.
Hij verkocht was, boenwas dus, en
schoonmaakmaterialen en -midde
len. Die leverde hij aan de gemeen
te; voor scholen bijvoorbeeld. Nou,
die scholen vroegen aan meneer
Dake: kun je die was ook niet bij
ons op de vloer komen smeren?
Natuurlijk kon meneer Dake dat,
en hij trok meteen personeel aan
om in die gemeentelijke behoefte te
voorzien. Dat werd Cemsto. We
zijn nu onderdeel van Hodom, Hol
landse Dienstenonderneming, die
in allerlei divisies is onderverdeeld.
Wij zijn de grote schoonmakers ge
worden in de Benelux, Frankrijk,
in Saoedi-Arabië denkt u maar
aan woestijn stofzuigen
Welnu, de regio Leiden van Cem
sto beschikt over 450 mensen, van
wie ongeveer 80 procent part-ti
mers. De Way: „We werken ook
met buitenlanders. Dat levert geen
enkel probleem op. Doorgaans gaan
we aan de slag 's avonds tussen
half zes en acht. Dat is de grootste
groep binnen Leiden en omgeving;
voornamelijk in kantoren, scholen,
winkels. Cemsto is slim. De klant is
ook slim en denkt mee, is op de
hoogte van ons programma, soepel
afgestemd op de te bewerken ruim
te: nooit méér doen dan noodzake
lijk is. Dat werkt kostendrukkend.
Mevrouw vroeg vanmorgen nog
even aan me: „M'n kast gaat toch
achterste omhoog te staan, niet
waar?"
Riet Markers (moeder van twee
grote, werkende dochters) was om
een uur of tien druk doende met
het zemen van het badkamertje.
„Leuk hoor, dit hele gedoe. Het is
weer eens iets anders. Ziet u het al
glimmen? Zelf zou ik zo'n wens
niet hebben. Ik doe het zelf wel,
thuis bij mij". Trees dito. Die was
boven op zolder in de kamer van
de oudste zoon een bergmeubel in
de was aan het zetten. Die had, op
haar halve laarsjes, ook heel ande
re wensdromen. Maar ze vond het
wel grappig, zo onder de pannen bij
de familie Hoogeveen, met die ge
zellige kamertjes boven. Arbeids
vreugde. Alleen het laddertje naar
boven kraakte vervaarlijk.
„Zo chique, nee
Tegen vijf uur geurde het huis van
de Hoogeveens (tegenover de Lan-
geraarse Paradijs-invalsweg) volop
naar de boenwas en andere midde
len die door De Way en z'n groep
werden aangewend. De kinderen
waren al thuis en gingen er, op
stoelen en een bank, een beetje on
wezenlijk bij zitten. „Dat het zo
chique zou worden, nee, dat had
den we niet gedacht", zei Henks
verloofde Connie desgevraagd na
mens de anderen. Wat moet je ook
anders zeggen als rasechte „veen-
ders"? Klokke vijf keerde het echt-
est, in de Noordeind- en Geerpol-
er. Leuke dag gehad. Geweldig
ewoon. Even door het raam kij-
en. Daarbinnen gebeurde wat, dat
e niet helegaar konden thuisbren-
een wit gedekte, niet uit-
tafel. Nou, nou. Even la-
zei mevrouw Hoogeveen:
Vreemd hoor, je bent een dag weg
n er zijn vreemde mensen in je
Gek hoor!" De hele actie had
ich voltrokken buiten het ge-
ichtsveld van de bijna ontregelde
oogeveens om. En dan is het
oeilijk een oordeel te vellen, fris
de lever. Feitelijk zie je niets
ieuws; er is niets veranderd, ter-
vijl je weg was. Maar mevrouw
was opgetogen: „Keurig hoor, heer-
ijk zeg; enorm. Ik ga daar nu eens
echt van genieten. Dat gebeurt niet
ïlke dag, hè?"
[nmiddels was het culinaire circus
/an het Leidse etablissement
1,Nieuw Minerva" gearriveerd voor
de apotheose. Met hun hele smake-
^^ijke hebben en houwen en bloem
rijke tafelversiering reden chef
Max Hoornweg en serverende Ed
gar Islam naar de Geerweg. Bijna
een wereldreis met al die files. In
hun spoor volgde Herman Bos, ho
telier en restaurateur van voor
noemde herberg-met-karakter.
Wist hij veel!, zei hij. „Laat Max en
Edgar hun gang maar gaan En
dat deden ze dan ook. Met verve.
Ze toverden op kleine gaspitjes
klaargestoofd een grandioos di-
De tweede hartewens is in vervulling gegaan. Mevrouw Hooge
veen van de Leimuidense Geerweg droomde ervan, dat haar
huis een grote beurt kreeg. Dat, als ze na een dag werken in de
rozenkwekerij thuis kwam, alles piekfijn in orde zou zijn. De
jubilerende Leidse Courant zorgde ervoor dat de droom werke
lijkheid werd.
iet dansant, want
daarvoor was iedereen te veel uit
geteld.
Maar daar waren niettemin die
:hampignon-paté, een heldere
groentesoep, tournedos champig-
ïons, Franse boontjes en bloem
kool, andijvierolletjes en witlof met
lam. Nou, zo kon het wel, niet? En
[ebakken aardappeltjes natuurlijk. -
Cn als dessert: chipolatapudding,
lie tijdens de reis enkele schuddin-
;en had moeten doorstaan. Maar
iet was nog steeds een genot om
laar te kijken (en niet aan te ko
nen). Kelner Edgar: „Gezellig, hè?
Daar hou ik nou van, met die witte
ïandschoenen en zo. Dat is toch
veer anders dan bij ons in het res-
aurant". Geschonken werden een
vitte Rivaner en een rode Clos du
Merlot.
De Hoogeveens en aanverwanten
leleefden een niet te geloven feest.
Mevrouw Hoogeveen, met tintelen-
ie oogjes: „De keukenvloer heeft
ïog nooit zo geglommen, en die is
och al tien jaar oud. Alles glimt su-
jer. De trap ook, dat zie ik. Ik heb
nog meer dromen. Dat is misschien
iets voor als de krant honderd jaar
bestaat". Wel, als we dat met el
kaar nog kunnen beleven, gaat de
Cemsto er wellicht nog een keer
dunnetjes overheen. Met een ande
re ploeg, naar ik aanneem.
Mevrouw Hoogeveen bevestigd
door haar man zag vooruit. Een
zucht slakend: „Morgen zijn we
weer terug in de werkelijk
heid TON PIETERS
Als een witte tornado raasde een Cemsto-ploeg op een rege
nachtige dinsdag door het huis. Ramen lappen, badkamer boe
nen, vloerbedekking reinigen, kasten in de was en ga maar
door. Een grote lente-schoonmaak op een herfstige dag in okto
ber. Met een verrassend slot, want na een glas champagne
werd voor de acht gezinsleden door het Leidse restaurant
Nieuw Minerva een „sterren-diner" geserveerd in de eigen eet
kamer. Verslaggever Ton Pieters was er bij. Hij maakte bij
gaande impressie van deze bijzondere dag uit het leven van
mevrouw Hoogeveen.
