£eidóe<3ou/iant
„Natuurlijk
helpen we
jullie.
Dat
hebben
we toch
al eens
eerder
gedaan"
ZATERDAG 15 SEPTEMBER 1
iin George Woods (26)
zelfbewust en strijd
ig uit in zijn gevechts-
"et klare, doelgerichte
:egt hij: „We zijn gereed
Europeanen te hulp te
n als zij erom vragen",
•ouw Beth kijkt verza-
ar hem op, met op haar
lochtertje Theresa van
«half. „Geef papa maar
isje, papa gaat morgen
:es weken naar Duits-
Smak-smak gehoor-
Theresa. „Papa lief,
lief", kraait ze. „Jaaah,
absolute Klasse", roept
«journalist van Bild am
het schandaalblad,
lee miljoenen Duitsers
Wereldbeeld opbouwen.
I schiet zijn toestel vol.
is het dertig graden, maar
malisten zitten luchtgekoeld
en in het recreatiecentrum
irt Polk, een legerkamp ter
r «ij van het eiland Texel in het
je, warme Louisiana. Zij kij-
M horen hoe de Amerikanen
l^orbereiden op de overtocht
Vijftienduizend man (en
j naar de Bondsrepubliek.
1 gratie geschiedt al jaren on-
Reforger (Return
•many). Eenmaal overgevlo-
[len de Amerikanen enkele
slag leveren, als onderdeel
kwart miljoen NAVO-mi-
i, die deze herfst ongeveer
jjdig in Europa „oefenen
vrede", zoals het geallieer-
Jfdkwartier omschrijft.
bik werken er niet alleen,
ëonen er ook merendeels. En
grootste kern van de reus-
j, vrij toegankelijke legerba-
pn fraai aangelegd, compleet
ggfiestadje van dertigduizend
Bffirs. „Je vindt hier van alles",
||J Beth die met ettelijke dui-
BSj lotgenoten als onbestorven
re achterblijft. „Drie zwem-
twee bioscopen, een modern
puis, flats, laagbouw, scho-
illes airconditioned. En we
n tennissen, golfspelen, zei-
jem maar op. Ik zal me echt
jrvelen hoor als George weg
ben wel wat gewend. De
in hier zijn gemiddeld hon-
lertig dagen per jaar in het
iërBang is ze ook niet zonder al
Innen. „Waarom zou ik? Bo-
4i surveilleert de politie ex-
efate repuatie
iolk geniet een slechte repu-
«Bidanks de vierhonderd mil-
dollar die de Amerikaanse re-
g er de laatste jaren tegenaan
;S(id heeft. Die kwade reuk
uit de jaren zestig, zeventig,
neer dan een miljoen soldaten
zompige bush-bush werden
istoomd voor Vietman. De
isis gold als een prima plek
)7jedereen die van moerassen,
ëten en stomme verveling
Want .jazzy" town New Or
de enige fatsoenlijke pretstad
yijde omgeving, lag vierhon-
lilometer verderop,
jdie tijd is voorbij. Fort Polk
r :van de modernste en fijnste
laatsen in de States", zegt een
•'George Woods, die een een
fan 110 man commandeert,
'ft drie jaar in West-Duits-
•legen. „Mijn mannen hier
:r getraind dan de Ameri-
aar. Dat zullen ze volgende
kwel merken", lacht hij.
I etste wil twee-sterren-gene-
ale Vesser wel bevestigen.
ledachtzame, prille vijftiger
Sdeel van zijn kennis én zijn
uit het Engelse Oxford mee
geeft de leiding van Reforger
in het dagelijks leven is hij
jrder van de vijfde (geme
ierde) infanteriedivisie, ne
mend man sterk. Ze noemen
f graag „Red Devils", onder
naam hun voorgangers in. de
Jjen Tweede Wereldoorlog te-
Duitsers vochten. Generaal
Cesser zegt: „Ik durf inder-
beweren, dat mijn boys be-
raind zijn dan het gros van
ehonderdduizend Amerika-
s,! Duitsland",
ar
t|stische aanpak
Devils hebben Fort Polk
ibasis. Ze kunnen daar aar
de voeten, maar echte ge-
baring hebben drieduizend
dit voorjaar opgedaan toe
de Californische Mojave-
maar raak mochten schie-
Jde Russen. Nep-Russen, die
or hun taal als Amerikanen
ennen. Voor het overige le-
sprekend op Sovjets, in hun
hun nagemaakte tanks
ïefere voertuigen, maar vooral
nqgevechtstaktieken. Drie jaar
Isrfelen drie vaste bataljons op
tier voor vijand. Realisti-
ipak dus. Voor verstopper-
q Jen voelen de Amerikanen
iWe weten wie onze tegen-
is", zegt de generaal een-
i „dus doe je er goed aan om
leren kennen. Weten waar-
l'hoe hij vecht. Dat is de bes-
ling die je een soldaat kunt
raai is in zijn schik met het
trainingscentrum, dat een
drieduizend vierkante ki-
van de woestijn in beslag
Fort Irwin (zo heet het cen-
n is nu twee jaar operationeel
injt heeft de trainingsaanpak
i Amerikanen al ingrijpend
Jerd. Alles is erop gericht om
jets in een conventioneel
in de eerste tien dagen be-
l te verslaan. Met behulp
|n gecomputeriseerd laser-sy-
lacht Ivanhoe Love, een snelden-,
kende zwarte sergeant-majoor. Ook
hij blijkt een nieuwe trots in het le
ger te signaleren. „Nee, dat heeft
niets met militarisme te maken.
Wel met zelfbewustzijn. Ook niet
met geldingsdrang of machtswel
lust. Zeker, ik voel me een soldaat.
Nee, geen burger in uniform. Maar
wel een democratisch soldaat, die
pas handelt in opdracht van zijn re
gering. Ik denk dat ik de mening
vertolk van vrijwel iedereen in het
leger".
Later op de avond, als het gezel
schap journalisten reeds onthaald is
Generaal Dale Vesser, de com
mandant van Reforger '84, de
massale overtocht van de 5e Ame
rikaanse infanterie-divisie naar
Europa.
op een pakket levensmiddelen voor
„home" en op een stropdas van de
plaatselijke industrie, lopen we de
generaal weer tegen het lijf. Ja, het
klopt dat zijn divisie nog niet de
moderne uitrusting van de Ameri
kanen in Duitsland heeft. Hij mist
met name nog de „fantastic" Abra
ham-tank en de Bradley Personnel
Carrier. „Maar dat zal ons niet hin
deren om de guys van de derde di
visie in Germany straks klop te ge
ven", grijnst hij jongensachtig. Hij
heeft Russisch gestudeerd. „Je weet
maar nooit". Maar wat Europa be
treft, daar hoeft men zich geen zor
gen te maken. „Als de Sovjets er
gens op uit zijn, is het op de olie in
het Midden-Oosten".
In de Panam Boeing 747 naar
Brussel, afgeladen met vierhonderd
soldaten, zitten we naast sergeant
Alonzo Tircuit (26) uit swinging
New Orleans. Een lieve jongen met
twee gouden snijtanden („verloren"
met boksen"), die na een hard be-'
staan als alcoholicus („pa en moe
gescheiden") met behulp van zijn
vriendin („she is great, man") Here
Jezus in zijn hart gesloten heeft.
Hij is dan ook vastbesloten om zich
netjes te gedragen op zijn eerste
trip naar Germany en bijvoorbeeld
het gevaarlijke Berlijn zorgvuldig
te mijden tijdens zijn vier verlofda
gen. Alonzo laat ons uit een bruine
plastic zak een legerhap proeven:
beef diced with gravy. In elk geval
beter dan MacDonalds. Overbodig
ook, want de stewardessen van
Panam overladen ons vanuit de
pantry.
Weten Alonzo en zijn omringend^
maten iets van het Nederlands ver
zet tegen de kruisraketten? „Dat
moeten de Duitsers zelf maar op
lossen", roept er eentje. Waarom de
Duitsers? „Well now, Holland is
toch de hoofdstad van Germany"?.
HOMME KROL
steem worden de treffers geregis
treerd en zichtbaar gemaakt op tv-
schermen, evenals de posities van
de troepen. „Een groot aantal
scheidsrechters kan precies zien
wat goed en wat fout gegaan is",
meldt de generaal niet zonder
geestdrift. „Moet ook wel, want de
schietende partijen zien dat zelf
niet meer. De oorlogvoering wordt
onzichtbaar voor de deelnemers,
met alle geestelijke en lichamelijke
druk van dien", constateert hij met
leedwezen. Om even later weer
wervend uit te halen: „Veertig mijl
ver schietend in de woestijn zonder
je te bekommeren waar de kogels
heengaan, dat is toch ongekend?".
Het gaat allemaal om de paraatheid
(„the readiness") van de soldaten
en hun commandanten, „to fight
beter than eves". En er wordt zo
veel beter gevochten, dat de gene
raal met vasteVstejh tegen de verza
melde Europese pers durft te zeg
gen: „We zijn meer klaar dan ooh
om Europa te hulp te komen". Dat
„we" slaat niet alleen op zijn eigen
divisie („mijn soldaten winnen
meestal tegen de Sovjets in Fort Ir
win"), maar de hele parate hap
„zandhazen" ju» de Verenigde Sta
ten. En mochten zijn soldaten hun
leiders in het veld verliezen, dan
vertrouwt hij erop, dat ze de "klus
toch klaren. De training is erop ge
richt dat Jan Soldaat de taak van
zijn directe commandant kan over
nemen. Anders dan een Sovjet-sol
daat zal een Amerikaan in zo'n ge
val niet met de handen in het haar
zitten, gelooft de generaal. Voor
alle duidelijkheid wil hij nog graag
even kwijt, dat je een vijand beter
kunt ontmoedigen dan er een oor
log mee beginnen.
Zelfbewustzijn
Groeit er in het Amerikaanse leger
een nieuw soort trots en zelfbe
Sergeant-eerste-klas Dwight Woolter neemt in Fort Folk afscheid van Red Devils gaan aan boord van een Panam Boeing 747 voor de over-
vrouw en kinderen voor zijn vetrek naar Europa. tocht naar Europa.
wustzijn? De vraag verrast majoor
Bill Grove (37), de Public Affairs
Officer van de divisie. Maar hij
heeft zijn antwoord paraat. „Ja, de
slinger gaat weer terug. Je ziet
weer een nieuw patriottisme, bij
burger en militair. Wat onszelf be
treft, Vietnam bezorgde ons een
trauma. Ik heb meegemaakt dat ik
op straat \yerd nageroepen: „Hé ba-
bykiller". Je schaamde je voor het
leger. Persoonlijke schaamte, ja.
Maar nu zie je een groeiende men
tale verandering. We hoeven ons
niet meer te beschouwen als de bad
guys".
Heeft die nieuwe trots ook te ma
ken met de victorie op Granada en
met de krijgshaftige houding van
de Reagan-regering?
Hij proeft de ironie in de vraag,
maar gaat er serieus op in. „Ik ge
loof het zeker. De Reagan-regering
is heel populair in het leger. Niet
alleen omdat wij voldoende centen
krijgen om te moderniseren, dat
óók, maar vooral denk ik, omdat zij
'ons weer bewust heeft gemaakt
van onze kracht en van onze lei
dende rol in de wereld. Niet als
agressor, maar als verdediger van
democratische vrijheden". Hij be
hoedt zichzelf voor ideologische op
schepperij door te vertellen, dat het
middenkader in het leger zijn ver
antwoordelijkheid langzamerhand
weer terugkrijgt. „Die was men
kwijtgeraakt sinds de affaire Kelly
in Vietnam. Je weet wel, daar kwa
men veel moordpartijen op burgers
boven water. Niemand durfde
meer beslissingen te nemen en ver
school zich achter z'n meerdere".
„Je laat vrouwen niet
veghten"
Terug naar Reforger. De staf van
generaal Vesser houdt een pers
briefing. Vier kolonels op een rij,
die.een geprogrammeerd verhaaltje
afdraaien over aantallen en soorten
voertuigen, verbindingen, schade
verhaal, enz. Cijfers, cijfers, cijfers.
Interessant is de mededeling dat
een dikke driehonderd vrouwelijke
soldaten meevliegen naar Europa.
Wel als man bewapend, maar in
verzorgende Büncties, niet in ge
vechtseenheden. Waarom niet?
„Omdat dit 'fiog altijd de legerpoli-
tiek is bij ons, je laat vrouwen niet
yechten", jöntwoordt een kolonel.
Discriminatie^ Hij zou het liever
een kwestie van geschiktheid wil
len noemen;
Hebben de heren kolonels ook een
nieuw soort trots in „the army"
gelijk „gebriefd" over de politieke
situatie in Europa, beweert hij. Zij
het meer incidenteel dan systema
tisch. Er zijn ook instructies om
elke confrontatie met demonstran
ten te vermijden. „Keeping our
cool" heet het boekje dat iedere sol
daat op zak moet hebben. Bewaar
je kalmte. Onder een drankje zegt
hij, dat het tien dagen duurt voor
dat zijn divisie gevechtsklaar in
Europa staat, maar dat het zonodig
veel sneller kan. Nu gaat een deel
van het zware materieel nog per
schip naar Antwerpen, maar dat
kan natuurlijk ook per vliegtuig. Al
eerder had majoor Bill Grove ge
zegd: „We hebben dertig vliegtui
gen en vijf dagen nodig om negen
duizend soldaten met bagage over
te brengen naar Europa, maar als
het moet kan de hoofdmacht er
binnen 48 uur staan. Vergeet niet:
het is een verplaatsingsoefening,
geen snelheidsrace".
Het drinkende gezelschap van zo'n
honderd koppen schuifelt langs een
rijtje van zeven geüniformeerde
koksmaatjes, die met opvallend
weinig arbeidsvreugde een kip met
toebehoren op de borden smijten.
Slechts een van hen, een vervaar
lijke mannetjesputter, heeft er lol
in. Het blijkt de plaatselijke assis
tent-sheriff te zijn. De andere zes
zijn gevangenen, zware jongens, die
op deze manier in aanmerking ko
men voor strafvermindering. „Da's
normaal bij ons", vertelt Buddy Le
ach, een Republikeinse hereboer,
die onder Carter in het Congres zat
en zich herkiesbaar heeft gesteld.
We raken aan de praat over het
amendement dat senator Nunn on
langs indiende om negentigduizend
man Amerikaanse troepen uit Eu
ropa terug te trekken als de
NAVO-partners zelf niet meer voor
hun defensie zouden betalen.
„Storm in een glas water", oordeelt
de joviale Buddy. „Dat is absoluut
geen politiek hangijzer in Amerika.
En waarom niet? Omdat iedere
weldenkende Amerikaan hier wel
degelijk beseft, dat je die troepen
beter in Europa kunt laten. Om
drie redenen. Ten eerste voor de
daadkrachtige handhaving van de
Westeuropese democratie; ten
tweede omdat het voor ons goedko
per is want Duitsland betaalt die
troepen; en ten derde voor onze ei
gen veiligheid. Want een versto
ring van het evenwicht is in ons
na'deel. Nee, jullie hoeven je in Eu
ropa niet ongerust(te maken dat zo
iets ooit zal gebeuren".
Democratisch soldaat
„Natuurlijk helpen we jullie. Heb
ben we dat al niet eerder gedaan?",
Twee „Sovjef'-personnel carriers denderen door de Californische Mo-
jave-woestijn tijdens manoeuvres tegen de 5e infanterie-divisie van het
Amerikaanse leger. De divisie doet de komende maanden mee aan
NAVO-oefeningen in West-Duitsland.
geleide. Plunjezak voor plunjezak
snuffelt de hond af. Niets. „Het ge
beurt maar zelden, dat hij iets
vindt. De soldaten kijken natuur
lijk wel uit", verklaart een serge-
De stemming onder het „voetvolk"
is uitbundig. „Ik hoop op veel lol in
Duitsland", ginnegapt een adembe
nemend mooi negermeisje, dat als
„medoc" medische hand- en span
diensten verricht. Beseffen ze de
betekenis van Reforger? „Natuur
lijk", antwoordt een koortje van
drie dames. „Het gaat erom te laten
zien hoe snel wij West-Europa kun
nen helpen". Tegen wie? „Tegen de
communisten natuurlijk", zegt een
van hen verbaasd over zoveel on
nozelheid bij de verslaggever. Nee,
ze weten niets over de politieke si-
hele training is ingegeven door
angst voor het communisme. En te
recht".
Bewaar je kalmte
's Avonds ontmoeten we de gene
raal op een barbecue bij „Sonny"
Berry jr die een soort Dallas-ranch
bewoont, maar vooral gezien moet
worden als een leidende figuur in
de burgerlobby voor het leger. Ten
slotte is de hele nering van het na
bije dorp Leesville afhankelijk van
The Army. De generaal in zijn
hardgroene T-shirtje heeft de in
drukwekkendheid van het uniform
verloren, maar niet zijn vriende
lijkheid. Zijn soldaten zijn wel de-
waargenomen? Schaapachtig en
wat laatdunkend gegrinnik. „Nee
hoor", antwoordt het eenstemmig
koor na enig aandringen, „we wa
ren er altijd al trots op in het leger
te zitten".
De volgende morgen staan een
paar honderd soldaten (blank en
zwart, zo'n beetje half om half) te
wachten op de snuffelhond. Hun
verpakking voor Europa hebben ze
netjes op een rij gelegd. Voor de
laatste keer krijgt iedefeen gele
genheid om eventuele drugs achter
een scherm in een kist te depone
ren. Anoniem en zonder straf. Dan
verschijnt een Duitse herder onder
tuatie in West-Europa. „Interes
seert me ook niet zo erg", zegt de
(blanke) Darlene King (20). „Ik
hoop niet dat een oorlog ooit nodig
is".
„Bij ons op het office praten we
wél over de Europese politiek",
zegt sergeant-eerste-klas Dwight
Woolter (31), die over de divisie-ei
gendommen waakt. Hij is al enkele
jaren in Duitsland geweest en heeft
er zijn huidige vrouw leren ken
nen. Hij weet zich uitstekend in het
Duits te redden. „We beseffen hier
heel goed dat een vrij West-Europa
belangrijk is voor onze eigen ver
dediging". Verder zegt hij: „Onze
