M
Een week spelen in
elektronische zandbak
k
finale
Computervakantie
„Makrelen
takelen"
ZATERDAG 2 HU!
Uw kind verveelt zich in de vakantie? Stuur het naar een computerkamp. U
loopt dan een goeie kans dat Pietje of Marietje enthousiast terugkomt. In
Vierhouten op de Veluwe. in het computerkamp van de stichting Logo,
stuitte verslaggever Homme Krol op een enthousiast stel tieners dat niet
vanachter hetbeeldscherm weg te sléén was.
Het zonnetje straalde, het zwembad lonkte, maar wat zei dat computergekke
kroost: „Bah. moeten we nu alwéér buiten spelen?"
..Zo'n computer wordt niet t
als je het verkeerd doet. Wa
je zo'n leraar?"
VIERHOUTEN Met parel
tjes op het voorhoofd en greti
ge ogen spelen twaalf kinde
ren met de computer. Hele
maal „weg" van dat ding. Bui
ten schijnt de zon op het lege
zwembad, binnen drukt de
warmte. Er wordt hard ge
werkt. De meesten zijn aan
het tekenen en toveren de
prachtigste figuren op de
beeldschermen voor hun neus.
Een paar anderen doen
woordspelletjes. Jelle (12)
vraagt aan het apparaat: hou
jij ook zo van patat met ijs?
Antwoord: ik lust het elke dag
wel.
De gedempt ratelende toet
senborden en beeldschermen
staan vierhoekig opgesteld in
de voormalige salon van Hui
ze Vierhouten, een nogal fors
uitgevallen zomerhuisje van
een Haagse familie die de res
ten van haar glorieuze Indi
sche verleden in de vorm van
schedels en slangehuiden aan
de wand geprikt heeft.
„Limonade!", schalt een cursuslei
der door de kamer. Met luidruchti
ge instemming rent het hele blok
kinderen het terras op. Maar veel
tiid gunnen ze zich niet. Klok-klok-
klok en weer terug achter het
beeldscherm.
„Nee, deze computer is geen saaie
flipperkast. De kinderen hier be
dienen zich van logo. Ze zijn crea
tief bezig met de computer. Ze
knutselen ermee. Wat ze vroeger
met een blok klei of een meccano
doos deden, doen ze nu op het
beeldscherm", zegt Joop Ringelberg
(25), de man die de computerkam
pen in Vierhouten leidt. Hij is na
een studie psychologie en onder
wijskunde („ik studeer nu cognitie
wetenschap") verzeild geraakt bij
de pas twee jaar oude stichting
Logo. Deze groep bevlogen vrijwil
ligers, die nauwe banden onder
houdt met de universiteit van Nij
megen, is helemaal gek van logo,
de computertaal waarmee je op het
beeldscherm niet alleen kunt „pra
ten" en tekenen, maar ook teken
filmpjes en zelfs muziek maken.
„Ooit wel eens een driestémmig
„zingende" computer gehoord? Met
logo kan dat stomme ding het", al
dus Joop.
„Als stichting willen we aan logo,
dat oorspronkelijk uit Amerika af
komstig is, in Nederland meer be
kendheid geven. Als tegenwicht
voor het ingeblikte leraarmodel,
dat je aantreft in veel andere com
putertalen zoals basic. Met logo leg
gen we de nadruk op zelfwerk
zaamheid. Het is overigens absoluut
geen kindertaalje, maar een vol
wassen computertaal waarmee je
van alles en nog wat kunt pro
grammeren". Niet alleen geschikt
voor het onderwijs, wil hij maar
zeggen, maar ook voor thuis. Je
kunt er prima je boekhouding mee
doen.
Joop: „Toen wij vorig jaar met de
kampen begonnen had een kwart
van de kinderen wel eens achter
een computer gezeten. Dit jaar
bleek dat bij navraag drie kwart te
zijn. Zo snel gaat de ontwikkeling.
De homecomputers rukken op".
De animo voor de computerkam
pen is overweldigend, heeft Joop
geconstateerd. „We zaten binnen
twee weken vol. Dat wil zeggen:
elke week vierentwintig kinderen
en dat zes weken lang. Maar we
hadden makkelijk tweeënhalf maal
zoveel kinderen kunnen plaatsen,
gelet op het aantal aanmeldingen".
Het zijn lang niet allemaal compu
ter gebruikende ouders die deze
kinderen sturen. „Veel ouders we
ten absoluut nog niks van compu
ters als ze hun kinderen hier opha
len. De kinderen zelf zijn er veel
meer mee vertrouwd. Door spelle
tjes die ze zelf hebben of hun
vriendjes".
Echt vakantie
Hoe „geprogrammeerd" verlaten
de kindertjes na een week het va
kantiekamp
Joop glimlacht wijs en zegt: ,,'t Is
bij ons echt een vakantieweek. Ze
zitten maar drie uur per dag achter
het toetsenbord. Langer moet je
niet doen, want het laatste half uur
zie je de aandacht bij een aantal
verslappen. Voor de rest doen we
van alles met ze: trefbal, smokke-
laarsspel op de hei, vlotten bouwen
in het zwembad hier achter het
huis, noem maar op. Nee, de kinde
ren gaan hier echt niet vandaan
met een diploma of zo. Als ze het
doen is het mooi meegenomen,
maar ze hoeven hier niet per se de
programmeerbeginselen te leren.
Dus wij zeggen niet, zoals op som
mige commerciële computerkam
pen gedaan wordt: stuur uw kinde
ren hierheen, dan leren ze iets wat
belangrijk is voor hun toekomst, 't
Is vakantie. Wèl vinden we het be
langrijk, dat ze aan deze materie
ruiken en ermee spelen. Zie het als
een week spelen in een elektroni
sche zandbak".
Joop wordt terzijde gestaan door
zeven vrijwilligers, merendeels pas
gediplomeerde onderwijskrachten
die niet aan de slag kunnen komen.
Ze zijn stuk voor stuk net zo vaar
dig met logo als met de afwas-
kwast. Ze krijgen er geen cent voor
betaald. „Daardoor houden we de
kosten laag", legt Joop uit. Voor
dat vakantieweekje rekent de
stichting Logo 335 gulden per kind
(van 9 tot 16 jaar), alles inbegrepen.
De meeste commerciële computer
kampen in ons land inmiddels al
een stuk of zes rekenen het dub
bele.
Niettemii], 335 gulden is voor veel
ouders onoverkomelijk.
„Dat vinden wij ook", stemt Joop
Ringelberg in, „en daarom zijn we
ook bezig in buurthuizen. Voorlo
pig alleen in Zwolle, maar we wil
len ook naar andere plaatsen. Er is
erg veel belangstelling voor. Niet
alleen bij kinderen, ook bij volwas
senen. We hebben al het verzoek
gehad van acht moeders van buurt
huiskinderen, die vroegen: doen
jullie ook zoiets voor ons? Ik denk,
dat we het gaan doen. Het lijkt me
erg leuk. En waarom niet? Logo is
niet moeilijk. Wie kan lezen kan
ook met een computer omgaan".
Drie meisjes
Het is elf uur woensdagmorgen, de
derde kampdag. De kinderen zitten
nu twee uur achter de computer.
Vinden ze het nog leuk?
Pauline (12), die met twee broers
Kresent is, zegt beslist: „Ik begin
et steeds leuker te vinden. Ik ben
nu spiraalfiguren aan het tekenen.
Morgen krijgen wfe muziek, dat
lijkt me het einde". Ze is één van
de drie meisjes in het 24 kinderen
sterke gezelschap, dat in twee groe
pen opereert (Joop: „Meisjes doen
het zeker niet minder dan iongens,
ze zijn veel systematischer'
Enkele toetsenborden verderop zit
Alexander (12). Hij voert op het
scherm een gefingeerd tweege
sprek met Pauline die hij kennelijk
zeer bewondert. Heel zelfbewust
zegt hij: „Computers heb je later
nodig. Ik wil fysiotherapeut wor
den en met zo'n ding kun je nagaan
hoeveel patiënten je hebt". Zijn
moeder blijkt fysiotherapeute te
zijn. „En de administratie klopt
nooit bij m'n moeder". Alexander
vindt drie uur achter de computer
„veel te weinig".
Wie vindt dat ook?, roep ik rond.
Op twee na steekt het stel geest
driftig de armen in de lucht.
„Ik zou hier de hele dag wel willen
spelen", roept er eentje, „maar we
moeten vanmiddag buiten spelen,
bah!".
Hij wordt bijgevallen door de 14-ja-
rige Ivan (derde klas elektrotech
niek op de lts): „Je komt voor de
computers, maar je zit méér buiten.
Nee, ik wil niet de hele dag, maar
twee uur erbij zou leuk zijn. Er
moet wel tijd blijven om te zwem
men".
Nog achterlijk
Femke, thuis in het gezegende be
zit van vijf computerspelletjes, zegt
misprijzend, op m'n bloknoot wij
zend: „U werkt ook nog achterlijk
zeg. In het jaar 2000 lopen de jour
nalisten hun verhaal allemaal in te
tikken". Ze vindt een „echte" com
puter, zoals ze de Commodore 64
voor haar neus aanduidt, veel leu
ker dan al die spelletjes. „Wij doen
thuis juist heel veel spelletjes op de
Commodore 64. En ook op de VIC
20 die we hebben", snoeft Jannie.
„Vooral m'n vader en m'n broer
zijn er gek van. M'n moeder moet
er niks van hebben".
„Nou, mijn moeder juist wèl. Die is
volledig verslaafd", overtroeft Ivan
haar.
Even later schiet hij me aan: „Weet
u wat eigenlijk het leuke is van
zo'n computer?" Hij voert de span
ning op door nadrukkelijk het ant
woord te laten wachten. „Hij wordt
niet kwaad als je 't verkeerd doet.
Waar vind je zo'n leraar?"
HOMME KROL
Computervakantijteh,
raken snel „in^no
De computervakantie raaktp^Jj
Nederland volgt ook hierin /.erije
ka, waar al verscheidene ci keu
ters rond het luxe vakantie^aa
bad staan opgesteld om
kindertjes bezig te houden.
derland is het vorig jaar melerM
computerkampen begonnen6êei
Vierhouten beet de Zwolse 2ren
ting Logo het spits af en dem
sterdamse stichting Educatie[e^
municatie begon met twee ka^
in Beek en Staphorst. Hel
storm. Zo hard zelfs dat
commerciële organisaties in li
gedoken zijn. Nieuwkomers z. V[
firma Bytes in Baarn en dl
ninklijke PBNA in Arnhenëv
laatste biedt dit jaar in sa met
king met het VNO-studiecei
in Noordwijk zelfs een comi.J.
vakantie voor het hele gezin, r
het motto: computer aan zee.
Ook Sport hu is Centrum zii
brood in, als eerste van de £rcf
creatie-ondernemingen in ons^
Men is er van plan komenden-
ter in het Belgische Peer com
neer te zetten. Als voorpi
Men verwacht dat de overig
kantieparken van Sporthuis
trum snel zullen volgen.
Elke visdag kan verrassingen ople
veren. Zeker voor lieden die graag
experimenteren, die eens wat ande
re methoden dan de geijkte willen
toepassen of een paar uurtjes willen
klungelen met wat ander materiaal
dan het gebruikelijke.
Ik schreef een paar weken geleden
over het „makrelen takelen" op de
Noordzee en daar gaan we het nog
maar een keer over hebben, want
ten eerste kan nog tot een heel eind
in september leuk makreel gevan
gen worden van die grote henge-
laarsboten af, die uit een aantal
plaatsen langs onze kust vertrek
ken en ten tweede kan zelfs zo'n
dag, die voor velen niets anders is
dan „almaar een lijntje met veren
op en neer halen totdat je in een
school makreel terechtkomt en dan
is er verder geen kunst maar aan",
vele verrassingen opleveren. Ten
eerste omdat de zee een onuitputte
lijke bron van verrassingen is en
ten tweede omdat zelfs aan boord
van een groot hengelaarsschip met
enige tientallen vissende passagiers
een handig persoon, bekwaam in
het hengelen, nog wel ïijn eigen
methoden kan toepassen, zonder
dat hij zijn medevissers hindert.
Om met die verrassingen te begin
nen: iedereen die wel eens mee is
geweest „op de makreel" weet, dat
makreel op verschillende diepten
jaagt en van tevoren is echt niet te
zeggen op welke diepte u de vis-
scholen kunt aantreffen. Kapiteins
van hengelaarsboten houden voort
durend de zee om het schip heen
tot zover ze kijken kunnen in de
gaten; hangt er een wolk meeuwen
boven de zee, dan is het raak. want
dan trekken er scholen zeebliek
onder de oppervlakte; die worden
van onder op belaagd door scholen
Dolf Boddeke was er stikblij mee
makreel en als ze in hun benauwe
nis naar de oppervlakte vluchten,
vallen de meeuwen op zee. Inder
daad, een beroerd bestaan. Maar als
de kapitein de meeuwen ziet, weet
hij zeker dat er makreel is. Goed, u
is niet een van die mensen die de
dag mislukt vindt als u geen hon
derd of meer makrelen hebt. Zeg:
dertig of veertig vindt u mooi, of
vijftig voor mijn part. Loopt de ma
kreel dat wil zeggen jaapt zp achter
de bliek en vindt de kapitein al
snel zo'n school, dan hebt u die
vijftig stuks al vroeg in de dag. En
vermoedelijk hebt u ze op diverse
hoogten gepakt. Hoe nu verder? Op
die makreel blijven jagen als je er
al genoeg hebt? Of gaan zitten
wachten tot er huiswaarts gevaren
wordt?
Nergens voor nodig. Ik raad u an
dere mogelijkheden aan.
Ten eerste onk als rlc makreel
hoog zwemt, blijft u verder conse
quent heel diep vissen. Dat wil dus
zeggen dat u de verenlijn laat zak
ken totdat u het lood tegen de bo
dem voelt tikken - en dan draait u
de molen één slaagje, op zijn best
twee, op. En vervolgens gaat u heel
traag die pompende bewegingen
maken, die het geheim van het vis
sen met veren uitmaken (maar dat
heb ik de vorige keer beschreven).
Waarom doen we dat? Omdat u
dan kans hebt op andere vissoor
ten, te weten rode poon, wijting,
zelfs nog steeds (als u een eind uit
de kust vist) gul. Onlangs was ik
aan boord van de Andromeda, ka
pitein H. P. van 't Slot, die van
Sophiahaven op Noord-Beveland
uit vaart (prima schip, prima schip
per) en door het toepassen van die
methode vingen we, nadat we de
40 makrelen die we thuis wilden
brengen, om 12 uur al gevangen
hadden, inderdaad alle drie de ge
noemde vissoorten en een van de
makkers had er zelfs een gul van
over de tvyee kilo bij, hetgeen voor
de zomerdag een zeer deftige ge
noemd mag worden.
Ten tweede: als u helemaal voorop
het schip, dan wel helemaal op het
„kontje' een plek hebt kunnen
vinden, kunt u in de plaats van het
gebruikelijke stuk lood aan de on
derzijde van de verenlijn ook eens
een pilker monteren. Maar dan wel
een die niet lichter is dan het lood
waarmee de anderen aan boord
vissen. De zwaarste ervan hangt ui
teraard van de stroom af, maar mi
nimaal 200 gram is nodig, meestal
250. Probeer dan eens, als het schip
over een zanderige bodem loopt,
een Noorse bananenpilker van 250
gram, een heel mooi, blinkend
ding. Grote makreel pakt ze. maar
7anH^initipc nok en in Nnrtrwpapn
is de gul er gek op dus waarom hier
niet? Heel veel plezier had ik de
laatste keer op zee ook van een an
dere Noorse pilker die in de meeste
goede hengelsportzaken in ons land
ook wel te koop is: de spierwitte
Yann. Zo op het oog een al te sim
pel stuk wit geverfd lood, maar ik
moet zeggen dat met name zeebaars
er gek op is. En zeebaars, dat is wel
de fraaiste vis die een mens op de
zomerse Noordzee aan de schubben
kan komen.
Enkele kapiteins van hengelaars
schepen durven wel eens een torn
over een wrak te maken; daar
vooral zijn zeebaarzen (jongelui die
meer dan een meter lang en meer
dan acht kilo zwaar kunnen wor
den; het Nederlands record staat
sinds 28 oktober 1978 op naam van
I. A. Riteco uit Roosendaal met een
zeebaars van 6400 gram, 90 cm
lang), te vangen en dan hebt u zeer
veel wil van die witte Yann. Trou
wens: als er kans is op zeebaars
doet u er beter aan een paternoster
van witte veren op te zetten, hoe
grotere veren hoe mooier. Ze trek
ken de zeebaars sterker aan dan de
veelkleurige veren waarmee ge
woonlijk de makreel wordt bevist.
Tenslotte: dat verrassingen altijd
mogelijk blijven demonstreer ik
aan een vangst, onlangs aan boord
van dat schip Andromeda dat ik
noemde. Er kwam zo'n 20 km uit
de kust een fraaie vis omhoog, met
tegelijk een gewone makreel, aan
de verenlijn. Het was een kleurige
vis, het was alsof ie onder water
zacht groen fluorescerend licht uit
straalde. Een vis met geduchte ste
kels op de rug en vele. vele donke
re zijstrepen. verticaal langs de
flanken. Een juweeltje en we wis
ten de naam niet.
Dus nptips in«pnnkt thuis in <-in
middag per post gestuurd
dr. R. Boddeke van het Rijksj mi
tuut voor Visserij-onderzoek
muiden. Ik vind dat iedereeugi
iets bijzonders vangt de buit
dr.Boddeke moet zenden. Be®
dien is hij secretaris van de N| aj
landse Commissie Record Ze di
sen. Vandaar dat ik het adreslig
Haringkade 1, Postbus 68. 197oe
IJmuiden, telefoon 02550-fxe
Dolf Boddeke was er stikblij
want het was een Grote Pieteif1
een vis die al vele jaren in dil6r<
van de Noordzee niet meertht
waargenomen. Overigens: ja. fel
u, geluk gehad, want de vq6^(
stekel van die vis is zeer giftil
Ik wou maar zeggen. Ook zr,
wat smalend praten over ,1™
makreel takelen" kunnen best",
proberen er een in hun ogen Je
te" visdag van te maken. En I
zien daarvan: ik vind dat sm|
praten over deze vorm van v zj.
onzin; zo'n dagje op zee is zaljer^
het vissen boeiend en spant zj
enneeen leuk maal makr^n
ook nooit weg. u::
A. C. W. VAN DER^33
De handzame boekjes met hèf^.
tips (200 vliegvistips, 200
tips, 200 tips voor bootvissers,lan
enz.) die Elsevier in de loopL]sr
toch wel een jaar of zeven heel^
gegeven, hebben terecht veelj Zl
ces gehad. De redacteur van <L
rie, Nico de Boer, heeft nu uit I er
boekjes de naar zijn oordeel Ajuj
waardevolle tips bijeengesprof ra)
en kwam op 600 stuks. Van dit co
heeft hij een kloek boek gen\ is
,,600 vistips", goed geïllustreei^ v
heel instructief, ledereen vinj.
wel wat van zijn gading in, del u
dJitaave Elsevier, f 29.50)
