[udocoach De Korte wil naar nationaal gevoel
idle
zwjhje fc
J?5fh«c
SN De verwarring
vied' eerste bezoek aan
de»don begint al bij Vic-
ballJation. Zo juist gearri-
>p het oude railknoop-
een vliegtochtje van
en uur van Schiphol
en een trein-
se»aar Londen denkt de
nietermoedende tennislief-
op. I dat een metroritje
de :alte Wimbledon hem
sIecvoor de deur van het
p d(jB complex doet belan-
tte vraag in die richting
uitjoor de beambte achter
iaartet met een meewarig
beantwoord. „No
op minzame toon.
esJt naar Southfields".
wijs
lal ring van literatuur over
na^on zou de net aangekome-
e blunder hebben bespaard,
i vele publikaties over het
n eprestigieuze tennistoernooi
odd wordt Southfields regel-
vanïnoemd. In het verhaal van
tei speler, die daar aangeko-
gint aan een triomftocht in'
rnooi, waarin voor hem
?en plaatsje in het kwalifi-
ïnement leek voorbestemd,
van de wat oudere
die zich na roemloze
hekeling op een bijbaan met
ïg ro naar de Lonaense wijk
ipervoeren waar hij zich terug-
d zó zijn hotelkamer.
otste voorval zul je tegen-
niet meer aanschouwen op
•ekedon. Voor spelers, officials
Ie z6vertegenwoordigers (mits
entrt van een in niet al te grote
speciaal pasje) is
maal vervoer geregeld. Enige
ruim charmante jonge dames
ho veertien dagen lang in
kik schema comfortabele au-
isch een Engels staatsbedrijf,
id gs een veelvoud van ritten
diehet tenniscomplex en de
ope wijk bij Cromwell Road,
Dfhtje van zo'n kilometer of
i g
ra n
.'lecL.
vjÜjk snel
Bitterug naar Southfields. Vanaf
a Station, waar de bezoeker
larfns op moet letten dat hij
hi de Circle Line stapt maar
ijh>p de „District", gaat het in
ibllelijk snel tempo in de rich-
van bestemming. Gaan-
m -stappen meer passagiers in,
zpr de metrotrein eenmaal
tig d's Court aangekomen al
ast' uk zijn voegen barst. Van
een ritje, dat een fraai
de verschillende Lon-
M^ijken oplevert. Eerst veel
vervolgens dicht bebouwde
met de typisch Engel-
aan de met har-
?n.j»ren geschilderde voordeu-
dal raamkozijnen en tenslotte
aeipasseren van de Theems de
5 ümer opgezette bebouwing
celi
met royale tuinen. Die al een indi
catie geeft van de wat beter „ogen
de" buurt, waarirl ook Wimbledon
zich bevindt.
Zodra de meirotrein vaart mindert
en een perron zich langs de rijtui
gen ontrolt, wordt voor het eerst
een bord met „Southfields" zicht
baar. Nog maar een paar jaar gele
den waren dat bescheiden uitge
voerde signalen, maar om zelfs
voor de laatste twijfelaar de aarze
ling weg te nemen is daarop nu
vermeld de toevoeging „Alight
here for Wimbledon". Dat je op
Southfields overigens moet uitstap
pen is trouwens ook niet moeilijk
af te leiden uit het feit dat iedereen
uitstapt. Je wordt als het ware door
de stroom meegezogen om vervol
gens via twee tamelijk steile trap
pen naar de uitgang te schuifelen -
op weg naar boven een blik slaand
op de enkeling, die tracht zich in
tegenovergestelde richting te bege
ven, die slechts meewarigheid uit
straalt. De massa gaat tenslotte
naar boven.
Honderd procent
Zodra je de uitgang van Southfields
achter je hebt gelaten word je al
meteen voor honderd procent op
geslorpt in wat tegenwoordig het
hele commerciële circus rondom
Wimbledon is. Er staan kranten
verkopers, die hun laatste gedrukte
waren aanprijzen en even verderop
wenkt een druk gebarende en vo
caal niet onbemiddelde man dat er
voor een luttel bedrag taxi's staan
om de aangekomenen naar Wim
bledon te transporteren. Een nieu
weling onder de bezoekers zal voor
dat aanbod snel bezwijken, want
een wandeling naar het tennispark
duurt niet alleen gauw een klein
half uur, maar voert tevens over
nogal stijgend en dalend terrein.
Echter, de ruim in de slappe was
zittende en op comfort gestelde
taxi-passagier zal mogelijk slechts
eenmaal gebruik maken van dat
vervoermiddel. Want op een beetje
drukke dag rijdt die taxi al twee
kilometer vóór Wimbledon in een
fuik, waardoor opschieten een illu
sie is en er ergernis onstaat over de
tijd die men nog kwijt is om zijn
doel te bereiken.
Nee, dan heeft de wandelaar wel
licht een verstandiger keuze ge
daan. Op zijn gemak tippelt hij in
gezelschap van vele honderden an
deren naar het oord waar het alle
maal gebeurt. Om tijdens de eerste
tientallen meters aan de ene kant
van de straat een lange rij stalletjes
te passeren waar uiteenlopende
waar wordt aangeboden. Variërend
van lectuur tot kleding en sportar
tikelen tot drank en voedsel. Even
verderop staan een paar rode dub
beldekkers, waarmee je je voor een
gering bedrag ook kunt laten ver
voeren naar Wimbledon. Van deze
gelegenheid wordt veelvuldig ge
bruik gemaakt, hoewel ook deze
rode vehikels met twee verdiepin-
fen er niet aan ontkomen in een
ile te belanden, waardoor de reis
toch nog redelijk lang duurt.
Nieuwe ontdekkingen
Als de tocht van Southfields naar
Wimbledon hoe dan ook vrijwel is
voltooid doet de „primeur-bezoe
ker" twee nieuwe ontdekkingen.
Hij wordt regelmatig aangesproken
door zwarthandelaren, die naarma
te het toernooi vordert wat opdrin
geriger worden en trachten hun
kaartjes alsnog aan de man te bren
gen. Die „ticket-touts", die officieel
zijn verboden maar bij wie slechts
voor de vorm af en toe wat arresta
ties worden verricht om het rechts
gevoel te bevredigen, betrekken
hun kaartjes vaak op een originele
manier. Zo werd enige jaren gele
den een official van Wimbledon
publiekelijk aan de schandpaal ge
nageld omdat hij de hem rechtma
tig toekomende kaartjes voor een
fors bedrag had doorverkocht.
Nieuwtjes, die de populaire bladen
in Engeland die dagelijks met vele
verschillende edities verschijnen
met veel opsmuk aan het publiek
presenteren.
De tweede ontdekking betreft de -
t
zeker naar Nederlandse maatsta
ven gemeten - ongelooflijk gedisci
plineerde wijze waarop de toe
schouwers zich gedragen in af
wachting van hun toelating tot het
complex. Op hoogtijdagen staat een
soms kilometers lange rij mensen
rustig te wachten om schuifelend
enige voortgang te boeken. Typisch
Engels. Zoals ook een ander feno
meen tijdens de tweede week van
Wimbledon kan worden aan
schouwd. Dan installeren zich aan
het eind van de middag al tiental
len enthousiastelingen met slaap-
Bij de foto's:
Foto boven:Wim-
bledon behoort
tot de best be
zochte tennis
toernooien ter
wereld. Dage
lijks gaan meer
dan 30.000 toe
schouwers door
de hekken.
Foto links: Een
beeld van een
willekeurige bui
tenbaan, waar
wegens de re
gen het spelen
wordt gestopt,
het net omlaag
gaat en de zei
len er overheen
worden getrok
ken.
Foto onder: Op
het trottoir langs
het complex
hebben enthou
siastelingen zich
geïnstalleerd om
de volgende
ochtend als eer
sten een kaartje
te kunnen ko
pen.
en kookgerei voor de hekken om
de volgende dag de eersten te zijn
die het complex kunnen betreden.
Is het mooi weer, dan is deze opof
fering voor de echt gemotiveerde
toeschouwer nog wel op te bren
gen. Echter, regenachtige omstan
digheden maken het aanzienlijk
minder plezierig om voor de poort
te overnachten.
Spelbreker
Regen is trouwens vaak een spel
breker op Wimbledon. Vrijwel elk
jaar worden de hemelsluizen wel
één of meer dagen opengezet,
waardoor het programma slechts
moeizaam voortgang vindt Voor
de echte liefhebber is dat nog niet
eens zo'n probleem. Die vermaakt
zich wel met het gapen naar de in
toemooi-auto's aan- en afgevoerde
vedetten. Waarbij het elke dag
weer een indringend beeld is de
grote zwarte hofauto te zien arrive
ren, voorafgegaan door de nodige
motor-ordonnansen, van de hertog
en hertogin van Kent. De enige le
den van het Britse koninklijk huis,
die zich voor tennis interesseren.
Slechts in 1977 was koningin Eliza
beth op Wimbledon aanwezig om
de hoofdprijzen uit te reiken. Maar
dat was dan ook haar jubileum-re
geringsjaar en tevens de gelegen
heid, waarop Wimbledon zelf hon
derd jaar bestond. Voor het overige
houdt Elizabeth zich - naar verluidt
- liever bezig met paardekoersen.
Wimbledon deert die wat beperkte
belangstelling van het hof geens
zins. Het toernooi is een instituut
zonder weerga en legt daar elke
dag opnieuw getuigenis van af.
Waarbij het binnenkort als enige
nog bestaande grastoernooi - als de
open Australische kampioenschap
pen overgaan op een andere speel-
vloer - evenwel niet louter een zich
puur op historische tradities base
rend evenement is. Hetgeen blijkt
uit de aanpassingen, die elk jaar
worden gedaan aan het complex.
Dat enige jaren geleden werd uit
gebreid met een viertal banen aan
de andere kant van de Groene Ka
thedraal, het centre court. En
waarop aardbeien met een wat wa
terig roomsausje al lang niet meer
het enige verkrijgbare voedsel is.
En waar elke mogelijke nering,
van boekenstand tot kleding-
kraampje tracht zo veel mogelijk
klandizie naar zich toe te trekken.
Kinnesinne
Een andere wervende categorie op
Wimbledon zijn de scheidsrechters,
in welke rangen nogal wat kinne
sinne heerst. En waarbij de verre
in de minderheid zijnde buiten
landse delegatie afgunstig kijkt
naar de veel meer en op belangrij
ke banen in actie komende Britse
collega's en met een scheef oog
naar de dagvergoeding, die hen in
staat stelt slechts een zeer eenvou
dig hotelletje te betrekken.
De voor het eerst op Wimbledon
verschijnende bezoeker krijgt al die
dingen gaandeweg in de gaten.
Maar al die soms wat merkwaardig
lijkende zaken behoren bij Wim
bledon, een tennistoernooi dat
meer tot de verbeelding spreekt
dan welk ander evenement dan
ook. En de regen, het lange wach
ten op toegang, de ferme wande
ling van Southfields naar het com
plex en terug neemt men dan op de
koop toe. Want eenmaal de sfeer
proeven van het unieke gebeuren
smaakt naar meer.
FRANK WERKMAN
ïVLIET Chris de
vindt dat de Judo Bond
land (JBN) een juist be
leeft genomen hem voor
mende vier jaar aan te
i als bondscoach van de
loeg. „De tijd zal het na-
moeten leren", stelt
•jarige eigenaar van een
ne sportschool in Hoog-
w",Maar ik denk dat ze het
hebben gedaan". De
wgaat als opvolger van
Snijders, die na de
>ische Spelen afscheid
*-y per 1 augustus aan de
levens houdt hij de ver-
A-ording over Jong Oran-
t hij al acht jaar onder
oede heeft. „Er is werk
g", weet hij.
Zangrijkste", vindt De Kor
ens achternaam overigens
irrespondeert met zijn pos-
Is dat we in Nederland weer
tionaal gevoel krijgen. Aller-
line individuele belangetjes
l wijken. In de periode van
k, Ruska, toen stond heel
and achter die judoka. Die
iet weer terugkeren",
ivenstaand doel te bereiken
De Korte zich voorgenomen
veelvuldig overleg te plegen
Ie belangrijke clubcoaches.
moeten goed worden
d. Dat kan alleen maar als
een prima samenwerking
is. Ik zal de zaken gaan
leren, waarbij ik hoop dat
:n wil meewerken. Ik zal ie
gelijk behandelen, maar er
ederland jarenlang een beet-
lerachtig gedaan. Juist daar-
een achterstand opgelopen
rest van de wereld",
rste conflicten zijn echter nu
tfeen feit, terwijl De Korte zijn
verbintenis met de JBN nog niet
eens heeft ondertekend. Coach Vis
sers uit Nijmegen heeft al aange
kondigd dat hij zijn judoka's niet
ter beschikking van de kernploeg
zal stellen. Omdat De Korte spor
ters zou ronselen en niets zou heb
ben gepresteerd. „Dat ik niets heb
gepresteerd, slaat nergens op", re
pliceert De Korte. „Mijn school le
vert al jarenlang talenten aan de
diverse kernploegen. Aan ronselen
doe ik ook niet, maar eigenlijk kan
ik hier beter helemaal niet op in
gaan. Ik begrijp niet waar Vissers
die kritiek vandaan haalt. Ik vind
hem in elk geval een kundig man
en zal straks als bondscoach ook
met hem gaan praten. Niet Vissers
en De Korte zijn namelijk belang
rijk, het gaat om de judoka's".
Chris de Korte kwam als 15-jarige
in contact met iudo. „Tot mijn
diensttijd heb ik fanatiek die sport
beleefd. Ik ben een keer kampioen
van Zuid-Holland geweest en een
maal tweede geworden bij de natio
nale titelstrijd. Dat was, moet ik er
bij zeggen, in een tijd dat judo nog
amper was georganiseerd. Ge
wichtsklassen en leeftijden maak
ten weinig uit. Daarna ben ik als
judoleraar aan de slag gegaan. De
tijden waren toen anders. Tegen
woordig kan de jeugd vaak trainen,
s alleen
i 60 uur
per week les".
Hele zaakje verkocht
Op 27-jarige leeftijd verkocht De
Korte zijn hele zaakje en vertrok
hij naar Japan. „Ik ben er toen een
jaar geweest om het judo te leren.
Want daar waren ze natuurlijk ver
der dan in Nederland. In Japan
heb ik niet alleen kennis gemaakt
met de fysieke, maar zeker ook de
geestelijke facetten van het judo.
Daar hebben ze me gewezen op die
bepaalde harmonie. In totaal ben ik
bijna drie jaar in Japan geweest. Ik
heb er ook mijn vierde dan ge
haald. In Japan is de judosport ge
heel open. Niets van dat geheim
zinnige gedoe".
De Korte denkt dat er voor hem de
komende jaren genoeg te doen is.
„Anders had ik het ook nooit ge
daan", zegt hij. „Als alles perfect
zou zijn, was ik er niet aan begon
nen. Als bondscoach moet je met je
tijd meegaan. Niets ten nadele van
Peter Snijders overigens, hij is een
goede, maar ik ben weer anders. Ik
ga het dus ook anders doen. Het
werk ligt niet alleen op de mat.
Daar moet het natuurlijk gebeuren,
maar er zijn andere zaken. Een ju
doka kan nooit een goed toernooi
draaien, als-ie weet dat zijn vrouw
thuis de huur niet kan betalen".
Organisatorisch
Vandaar dat De Korte ook op het
organisatorische vlak zal functione
ren. „De mentale begeleiding is
voor verbetering vatbaar. We neb
ben hier in Nederland goede judo
ka's, die hun technische mogelijk
heden niet optimaal benutten". De
Korte geeft dan een voorbeeld. „In
Amerika hebben ze basketballers
urenlang laten doelen. Een andere
groep hebben ze een tijdje voor de
televisie gezet en laten kijken naar
treffers. Na verloop van tijd bleek
die laatste groep een vooruitgang
van 26 procent te hebben geboekt.
Die anderen schoten 20 procent be
ter".
Maar hoe gaat dat dan met het
judo? „Ik heb al gesprekken ge
voerd met twee psychiaters. Het
moet niet worden overtrokken, dat
zijn ook gewone mensen. Met hen
kan ik iets bereiken. In de verbeel
ding. Nog een voorbeeld: Bij toer
nooien moet door de JBN veelvul-
diger gebruik worden gemaakt van
Chris de Korte voor vier jaar coach van de judokernploeg.
de video. Dan kun je later zaken,
die fout ziin gegaan terugzien. En
ook tonen noe het goed gaat".
„Verder ga ik binnenkort praten
met de voetbalbond. In Zeist is op
het sportcentrum een goede accom
modatie. Een betere in elk geval
dan die nu wordt gebruikt in
Utrecht. Dat is natuurlijk niet mijn
werk, maar ik moet wel in dat
zaaltje training geven. Dus probeer
ik betere omstandigheden te
creëren. Zo ga ik ook binnenkort
met het NSF praten om betere
vooruitzichten voor judoka's te
scheppen. Zodat ze via academies
of een CIOS ook later in hun maat
schappelijke carrière van hun judo
beter kunnen worden".
De loopbaan van De Korte zelf is
niet slecht te noemen. Financieel
heeft hij zijn zaakjes aardig voor el
kaar, als bondscoach is hij niet lou
ter afhankelijk van het geboden sa
laris, dat 40.000 gulden zou be
dragen. „Heeft in de kranten ge
staan, ja. Maakt mij verder niet uit,
omdat het geen werkelijke weerga
ve is", meldt hij met een grijns.
„Ach", zegt hij er meteen achter
aan. „Dat geld is niet zo belangrijk.
Ik zit in gelukkige omstandighe
den, waarin ik trouwens wel me
zelf heb gemanoeuvreerd. Ik ben
verder van niemand afhankelijk".
De Korte is een persoonlijke vriend
van voorzitter Henk van Oosten
van de JBN, wiens zoon Leo ook
een pupil is van De Korte. Dank zij
Van Oosten heeft hij dus dat baan
tje van bondscoach verkregen? „Ik
heb er altijd eerder nadeel van ge
had dat ik een vriend van Van
Oosten was. Ik heb niet zelf gesolli
citeerd, dat heb ik nog nooit hoe
ven doen. Naar ik heb begrepen
was er binnen geen enkel district
oppositie tegen mijn benoeming.
Dat vind ik alleen maar leuk".
De Korte heeft het idee dat het
weer wat beter gaat met het judo in
Nederland. „Die gouden tijden met
Ruska en Geesink waren anders.
Toen was er ook minder concur
rentie. De Oostbloklanden ontdek
ten echter ook het judo. En daar
heeft de huidige generatie mee te
maken. We hebben talent zat, ik
heb ze zelf in Jong Oranje meege
maakt. De judoka's, die nu naar de
spelen gaan, Henneveld, Spijkers
en Wilhelm, zijn prima jongens. Er
valt echt wel wat te bereiken. Maar
dan zullen we vooral moeten sa
menwerken. Strijd mag er echter
best zijn. Er is een spreekwoord dat
zegt: Als het regent en de zon
'schijnt, krijg je een woestijn. Van
mij mag het du:
ZATERDAG 23 JUNI 1984
