naie
Netje
ZATERDAG 17 MAART 1984
De zorgvuldige lezer van de sport
pagina's van deze krant zal niet
zijn ontgaan, dat in de rubriek klei
ne berichtjes afgelopen maandag
een hoogst opmerkelijk nieuwtje
stond. Maar voor diegenen, die het
hebben gemist volgt het hier nog
even:
„De ITTF overweegt het netje bij
tafeltennis drie kwart centimeter te
verhogen tot zestien centimeter.
Om te onderzoeken of daardoor het
spel nog aantrekkelijker wordt, zal
in april in Tokio een toernooi met
het verhoogde net worden ge
speeld".
Nou, ik moet zeggen dat ik even
dacht dat de wereld verging. Ben
ik net maandenlang in training om
mij te bekwamen in het tafelten
nisspel met de normale nethoogte
en loop ik nu het risico dat ik alles
voor niets heb gedaan. Want laten
we wel wezen, als ik straks achter
een tafel kom te staan waar een net
hangt van maar liefst zestien centi
meter hoogte dan vrees ik dat ik
déér niet meer overheen kom. Als
een berg zal dat net tussen mij en
mijn tegenstander oprijzen en met
mijn tweekleurige rubber zie ik
waarschijnlijk geen kans meer om
nog maar één punt te scoren. Ik
bouw dus maar even een pauze in
mijn trainingsprogramma in tot ik
vanuit Tokio nadere berichten
krijg over dat experiment, dat vol
gens mij tot mislukken is gedoemd.
Ik sta in mijn bezwaar niet alleen.
Ik heb mijn oor sinds afgelopen
maandag in diverse Chinese restau
rants te luisteren gelegd en niet één
ober kon ook maar enig enthousias
me opbrengen voor het voorstel
van de ITTF. Eenduidig verklaar
de het bedienend personeel tussen
het serveren van de soep, de loem
pia en de nasi goreng speciaal (zon
der kip) door dat die drie kwart
centimeter de doodsteek voor het
Chinese tafeltennis zal betekenen.
Al sinds de Ming-dynastie, dus ver
vóór het bouwen van de bekende
muur, wordt daar gepingpongd
•over een netje dat vijftien en één
kwart centimeter uitsteekt boven
de tafel. Ik vrees dat de hele top in
dat land in één klap van de tafel
wordt geveegd als het brutale voor
stel van de ITTF ooit mocht wor
den aanvaard.
Het is dan ook geen toeval dat juist
Tokio onderdak mag bieden aan
het experiment met het reusachtige
net en niet bijvoorbeeld Peking.
Als daar zou worden geprobeerd
om een toernooi te spelen met een
net dat maar liefst drie kwart cen
timeter hoger wordt afgesteld
breekt daar opnieuw spontaan een
Bokseropstand uit. En dat kunnen
ze natuurlijk in China niet hebben.
Eindelijk zien die Japanners hun
kans schoon om zonder mes op ta
fel de hegemonie op pingpongge-
bied naar zich toe te trekken.
Na jarenlang lobbyen wordt die
proef dan eindelijk genomen. Maar
én voor mij (denk aan mijn al
maanden durende trainingsinspan
ningen) én voor de Chinese sport
wereld betekent het voorstel een
klap. Naar verluidt zijn rond de
Jang tse Kiang al trainingskampen
opgezet om enige tientallen miljoe
nen Chinezen psychisch voor te be
reiden op die revolutionaire in
greep van drie kwart centimeter.
Hele wouden worden op dit mo
ment al omgekapt om voldoende
tafels te laten aanrukken voor die
kampen, waarbij men in China
overigens al wel is overtuigd van
het idee dat de vergroting van bet
net één groot voordeel heeft
Als, wat niemand in héél China
verwacht, na die proef in Tokio
toch nog wordt besloten om op de
gewone hoogte door te gaan kun
nen die grotere netten prima wor
den gebruikt om de visserij in het
land een nieuwe impuls te geven.
Die ligt nu al dagenlang stil, want
Chinese vrouwen kunnen er niet
tegenop boeten om vóór april nog
al die tafels van een passend net te
voorzien. Vandaar dat in alle ba-
vensteden inmiddels een visverbod
geldt en alle boten worden ontdaan
van hun netwerk.
Overigens heb ik het donkerbruine
vermoeden dat achter het voorstel
van de ITTF één grote genius zit,
Gerard Bakker. Die heeft eindelijk
in de gaten gekregen dat Bettine
Vriesekoop in een net van vijftien
en een kwart centimeter hopeloos
verstrikt blijft zitten met haar aspi
raties. Als nu, zo redeneerde Bak
ker, al die huidige Chinese concur
rentes van Vriesekoop binnenkort
worden geconfronteerd met drie
kwart centimeter méér dan ligt
daar de kans voor zijn pupil.
Want wat niemand weet, maar wat
ik liggend onder tafel in Hazers-
woude een keer heb opgevangen is,
dat iedereen om de tuin werd ge
leid met die ziekte van Pfeiffer van
Vriesekoop. Die heeft namelijk niet
maanden in bed gelegen, maar in
een loods ergens in de polder al die
tijd geoefend op zestien centimeter
hoogte. Let maar eens op wat drie
kwart voor verschil kan uitmaken.
BUYS
TERDAM Het voert
ver om te zeggen dat
alhans keukenmeester
it te worden in de tennis-
ld, maar de vetpot van
er lijkt zo langzamerhand
van het vuur te moeten
en gehaald. Jarenlang
iet niet op in het profes-
le tennismétier, aan te-
ilkaar opbiedende kandi-
sponsors was geen ge-
zodra er ergens op de
dan overvolle wedstrijd-
ïder een gaatje dreigde te
n.
lie toch wat ongezonde con-
itiestrijd is inmiddels een ein-
ikomen, een ontwikkeling
in de economische malaise
■heel vreemd zal zijn. Het op-
ilijke is, dat dit laatste euvel
enige jaren voordoet, maar
ir kort nauwelijks invloed
de gretigheid van de geld-
fs. 1984 heeft evenwel voor
jroepstennis een ommekeer te
[gegeven, waarbij Engeland
rg drastisch moest besnoeien,
jhet terugtreden van sponsors
fen maar liefst zeven toernooi-
Foorlopig) van de kalender
fn geschrapt. En daarmee
werkgelegenheid van de
missers nadrukkelijk op de
:e staan.
jaar lang leken de bomen in
land tot in de hemel te groei-
•t het tot gigantische hoogten
lende prijzengeld nam ook
imo van de spelers toe. Met
ilden als de op jeugdige leef-
kapitalen verdienende ten-
als Borg, McEnroe en Wi-
togen talloze jongeren op
te trachten met het racket
lige dollars bijeen te slaan.
door de overspannen
jrmarkt menigeen nog zeer
ukte ook.
fin de jaren vijftig en zestig
:1e topspelers niet eens een
:rats overhielden aan hun
itingen, konden in het daar-
;ende decennium middelma-
lenteerden hun slag slaan,
verste uithoeken van de we
ierden wel toernooien geor-
lerd en het prijzengeld groei-
fe het jaar.
[hoop
lie wildgroei is, zoals gezegd,
nde gekomen. Tot grote wan-
'van de tweede garnituur,
rooral aan hun activiteiten
nu getornd. Redelijk gere-
:erde spelers zijn op dit mo-
'erplicht zich eerst te kwali-
voor de hoofdtoernooien,
"is in die evenementen gaat de
voor hen rinkelen, want bij-
vpJd een editie in Rotterdam
u^et bepaald niet minne som-
ivan een kleine 6000 gulden
»r de verliezer in de eerste
I Een nederlaag in de ope-
bartij van het kwalificatie-
TOi brengt slechts 50 dollar
Teer 150 gulden) in het laatje.
Inoet maar liefst drie partijen
h om verzekerd te zijn van.
jrtbewijs in het hoofdevene-
•Hetgeen door het huidige, te
mpen aantal toernooien be-
'geen kleinigheid is. Want
fennissers, die kunnen bogen
''toch niét onverdienstelijke
'•ring van zo rond de veertig-
fets op de wereldranglijst, zijn
mgen zich te kwalificeren.
Jóor het duidelijk zal zijn, dat
Ie beginnende professional de
wel erg dun begint te wor-
Wl^egenstellin^^^
»}ze ontwikkeling staat dan
.jn schrille tegenstelling tot
'Veau waarop het totale prij-
zich nog immer bevindt,
"jperend voorbeeldje daarvan
*j bedrag dat de sponsor van
°le Grand Prix-gebeuren, de
>e automobielfabrikant Vol-
uitbetaalt aan de totaal-win-
Pan het klassement, namelijk
er 1,8 miljoen gulden. In
itving deze het naar de hui-
ïgrippen luttele bedrag van
eulden.
a ntwikkeling, die minder met
1 i heeft te maken dan met el-
a liegen afvangende sponsors,
zo lang geleden braken toernooidi-
recties zich het hoofd over de
vraag, hoe hun evenement zo goed
mogelijk te voorzien van een top-
bezetting. Door de afroming van de
markt is dat geen enkel probleem
meer.
Rotterdam is daar het meest dicht
bij zijnde en recente voorbeeld van.
Waar na de perikelen rond het
startgeld van Vilas menigeen reke
ning hield met een boycot van de
wereldsterren, is er zelfs sprake
van één van de meest sterk bezette
afleveringen uit de reeks, die in
middels al zo'n twaalf uitgaven
kent.
Leuk voor de sponsorende bank,
leuk voor de aanwezige toeschou
wers en leuk voor de betrokken
topspelers, maar „aanstormende"
jeugd zal met die situatie bepaald
minder ingenomen zijn. Die zal
verplicht zijn óf weinig renderende
kwalificatietoernooien te spelen,
zich te richten op de aanzienlijk
minder lucratieve evenementen, óf
uit te komen in de bekende satel
lietcircuits.
Garantie
Deze laatste, ooit voor de jongere
spelers in het internationale circus
opgezette reeksen van zo'n zestal
toernooitjes, gaven tot voor kort
een redelijke garantie, dat de
sprong naar de top kon worden ge
maakt. Maar doordat ook al min of
meer gevestigde namen niet meer
automatisch in de hoofdschema's
worden opgenomen, ontstond ook
uit deze hoek belangstelling voor
de satelliettoernooien. Waardoor
ook daér de concurrentie moor
dend werd. Net als in de kwalifica
tieronden.
Als voorbeeld mag gelden de voor
ronde van „Rotterdam". Met een
door één of twee tot de top-twintig
behorende spelers aangevuld deel
nemersveld, zou het Melkhuisje al
een zeer redelijke bezetting hebben
kunnen presenteren. Waarbij het
overigens natuurlijk wel enig ver
schil maakt of je bijna een miljoen
gulden aan prijzengeld hebt, zoals
in Rotterdam, of slechts een kwart
van dat bedrag, waarover men in
Hilversum beschikt. Het is echter
niet onaannemelijk, dat het Melk
huisje komende zomer profiteert
van de in gang gezette ontwikke
ling, dat wil zeggen de situatie met
méér spelers voor minder toernooi
en.
Dat is echter niet de zorg van de
Zweedse automobielfabrikant. Deze
sponsor die, voordat tennis als
voornaamste doelwit werd geko
zen, ook geld stak in $ki- en
schermwedstrijden en de bouw van
een zeiljacht voor de America's
Cup in 1977 en 1980, is voor het
vierde jaar actief in het Grand
Prix-circus. In 1984 wordt er door
andere geldschieters niet minder
dan 54 miljoen gulden aan prijzen
geld betaald in 75 toernooien. Vol
vo doet daar met het storten van
een bedrag van zo'n kleine tien
miljoen gulden in de zogenaamde
bonuspool nog een aardig schepje
bovenop. Een peuleschil echter
voor een multinational, die in 1982
nog een omzet boekte van een klei
ne 40 miljard gulden.
Ooit was de zich vooral op de Ame
rikaanse markt richtende Zweedse
autofabriek sponsor van een simpel
toernooitje in New Hampshire.
Daar werd elf jaar geleden het eer
ste contact gelegd met tennis door
75.000 gulden in dat evenement te
steken. De groei van dat bedrag tot
de huidige tien miljoen is illustra
tief voor de toenmalige ontwikke
ling in de hele branche. Die dus,
zoals eerder betoogd, echter wel op
een hellend vlak lijkt te zijn be
land.
Vooralsnog hoor je echter niemand
klagen, omdat topspelers content
zijn met de huidige stand van za
ken, toernooidirecties zich ook in
de handen wrijven en de spelers
van de tweede garnituur de voor
bije jaren hun graantje nog best
aardig konden meepikken. Dat de
spoeling nu wat dunner is, accep
teert die laatste categorie voorals
nog en de mening van de aanstor
mende jeugd wordt niet gevraagd.
Eén ding is zeker: waar een inten
sieve training van een meer dan
gemiddeld getalenteerd spelertje of
speelstertje zo'n tien jaar geleden
bijna garant stond voor een lucra
tieve sportcarrière, is die investe
ring nu lang niet meer zo zeker.
Sluwe duitendief
Intussen verkopen sommige top
spelers zichzelf en hun vak slecht.
De als sluwe duitendief bekend
staande Lendl bijvoorbeeld wenst
er niet aan mee te werken door
middel van een interview eniger
mate van dat slechte imago af te
geraken. „Ik geef twee interviews
in de week", zegt hij met een overi
gens buitengewoon vriendelijke
glimlach op het gelaat. „Maar ik
laat de afspraken daarvoor wél via
mijn manager in Washington lo
pen".
Met andere woorden: een gesprekje
met de Tsjechoslowaak is onmoge
lijk. En voor een krante-interview
wordt hier doorgaans tenslotte niet
werd uiteraard door de topspelers
met de mééste voldoening begroet.
Maar waar aanvankelijk de minde
re goden werden meegezogen in
het spoor van de vedetten, is die
koers inmiddels nogal omgebogen.
Zelfs in die mate, dat ook voor ten-
nisland de stelling kan worden ge
hanteerd, dat de rijken steeds rijker
worden en de minder bedeelden
steeds meer moeite hebben om de
eindjes aan elkaar te knopen.
Maar figuren als McEnroe, Lendl
en Connors voelen zich niet geroe
pen om aan die situatie een einde
te maken. Van die kant zal geen
pleidooi komen om de dure exhibi
tie-evenementen, met bijvoorbeeld
een toernooi als Antwerpen als
sprekend voorbeeld van die catego
rie, af te schaffen en er een groter
aantal modale toernooien voor in
de plaats te organiseren. Nog niet
betaald. Het is dus niet zo interes
sant voor iemand die bijna met dol
lartekens in plaats van pupillen in
zijn ogen rondloopt. Lendl vond
het deze week al bijzonder druk op
p.r.-gebied met het bijwonen van
een bijeenkomst van zijn sponsors
gedurende een uurtje. Zodat er ook
geen zekerheid kan worden ver
kregen over de vraag of Lendl zich
wellicht nog enigszins bekommert
over het lot van zijn minder for
tuinlijke én gefortuneerde collega's.
De gretigheid, waarmee de Oosteu
ropeaan zich bijvoorbeeld met het
in Antwerpen in de wacht gesleep
te met goud en edelstenen afgezette
racket ooit liet vereeuwigen, doet
veronderstellen dat hij in eerste in
stantie en misschien wel vooral aan
zichzelf denkt. Bij hem is schraal
hans al zeer geruime tijd geen keu
kenmeester meer.
FRANK WERKMAN
