Kernenergie in de VS crepeert
Goeroes zweren financieringstekort af
3-daagse
OOSTENRIJK
TIROL
BINNENLAND/BUITENLAND
SaidóaQowuvnt
ZATERDAG 3 MAART 1984 PAGINA
CARMIGGELT
Wie donderdagavond laat naar
Nederland 2 heeft gekeken,
zag kort voor het journaal van
half elf temidden van een be
sneeuwd Binnenhof het mar
kante hoofd van Simon Car-
miggelt in beeld verschijnen.
In een filmpje van 28 secon
den mediteerde de auteur over
het begrip „democratie".
Gezeten op een bankje keek
Carmiggelt peinzend de came
ra in alsof hij één zijner Kron
kels voordroeg en sprak toen,
wijzend op het Tweede-Ka
mergebouw, de volgende tekst
uit: ,,De parlementaire demo
cratie. In de kou. Want je
hoort: „Ach, dat eindeloze ge
praat kan dat niet anders
Ja. In de oorlog ging het an
ders. Hitiers nieuwe orde. Wat
verlangden we toen terug naar
de oude wan-orde der me
ningsverschillen, hier. Vol
maaktNee, volmaakt hoort
niet bij de mensen. Een Engel
se schrijver zei: Twee hoeraat
jes voor de democratie. Geen
drie. Twee is wel genoeg".
Bij deze laatste woorden stak
Carmiggelt twee vingers in de
lucht: het V-teken, symbool
van de vrijheid. Het was te
vens een stille verwijzing naar
Winston Churchill, die ooit de
veelgeciteerde uitspraak deed,
dat de democratie de minst
slechte is van alle staatsvor
men die we kennen. Het film
pje was gemaakt in opdracht
van het ministerie van Bin
nenlandse Zaken. Waarom?
„Omdat we de mensen duide
lijk willen maken welk een
groot goed de democratie is,
ondanks de gebreken die er
soms aan kleven", legde een
woordvoerder van het minis
terie ons uit. „Het gaat er ge
woon om het democratisch be
sef onder de bevolking levend
te houden. Niet met opgehe
ven vinger en lange, zware
verhandelingen, maar kort en
krachtig, zodat de mensen
even denken: „hee! ja!", of zo
iets", aldus de voorlichter.
Carmiggelt heeft de tekst zelf
geschreven. Er is geen woord
van het ministerie bij. De tele
visiespot wordt 20 keer uitge
zonden, 13 keer dit voorjaar en
de rest later in het jaar. Intus
sen wordt er al voorbereidin
gen getroffen voor een tweede
spot met een andere bekende
Nederlander en een andere
tekst. De vraag wie dat gaat
doen is nog niet definitief be
antwoord. „We willen over dit
onderwerp zoveel mogelijk
Nederlanders aanspreken",
zegt de woordvoerder van het
ministerie. Met iemand als
Carmiggelt bereik je natuur
lijk al een groot deel van de
bevolking, maar je moet ervan
uitgaan dat niet iederéén van
Carmiggelt onder de indruk is.
Het komt op bepaalde groepen
mensen beter over als bijvoor
beeld Willem van Hanegem
iets kernachtigs over de demo
cratie zegt. Ik noem maar ie
mand, hoor. Het kan net zo
goed een ander worden. Als
het maar een Nederlander is
die anders gebekt is dan Car
miggelt".
MEUBELS
Kamervoorzitter Dick Dolman
moet enkele fraaie antieke
stoelen uit zijn werkkamer af
staan aan koningin Beatrix.
De zetels krijgen een plaats in
het paleis Noordeinde, waar ze
oorspronkelijk ook thuishoor
den. Het paleis, de voormalige
residentie van koningin Wil-
helmina, is de afgelopen jaren
ingrijpend gerestaureerd, om
dat koningin Beatrix en prins
Claus het in gebruik willen
nemen als „werkpaleis", een
soort filiaal dus van hun
„woonpaleis" Huis ten Bosch.
Gedurende de restauratie van
het paleis Noordeinde heeft de
Tweede Kamer tijdelijk de be
schikking gekregen over enig
koninklijk meubilair: er gin
gen wat stoelen naar Dolmans
werkkamer en een tafel met
enkele stoelen naar de minis
terskamer, de ruimte waar be
windslieden zich met enkele
ambtenaren plegen op te hou
den als zij zich warm lopen
voor een debat met het parle
ment. Nu de herstelwerkzaam
heden in het paleis Noordein
de hun voltooiing naderen,
moeten de meubelstukken
weer terug, zeer tot verdriet BANANA
van Dolman, maar ja, hij wist
nu eenmaal dat dat moment
eens moest komen. Voor beide
vertrekken zijn inmiddels al
nieuwe tafels en stoelen uitge
kozen.
Nog een klein meubelnieuw
tje: in het zomerreces zullen de
bankjes van de kamerleden in
de Grote Vergaderzaal worden
opgekalefaterd. De groene, le
deren bekledingen waar in de
loop der jaren vele tientallen
lijven van volksvertegenwoor
digers overheen en tegenaan
hebben geschurkt, zijn danig
versleten geraakt. Het leder
zal worden verwijderd en in-
plaats daarvan komen zachte
kussens met een stoffen bekle
ding. Als u na de zomer de ka
merleden meer ontspannen in
de bankjes ziet zitten, weet u
dus waar dat door komt.
Staatssecretaris Brokx (Volks
huisvesting) maakte de afgelo
pen week tijdens het debat
over de huurverhoging mel
ding van een nieuw woningty
pe dat onlangs is uitgevonden:
de vouw-woning. Het is een
geprefabriceerd pand dat in
supersnelle tijd kan worden
neergezet. Uit de wandelgan
gen vernamen wij daarna dat
staatssecretaris Brokx zonder
het te weten bijna een slacht
offer van zo'n vouw-woning
was geworden. Dit vereist eni
ge nadere uitleg.
De TROS-regisseur Ralph In-
bar, die het uit de Verenigde
Staten afgekeken oeroude idee
van de verborgen camera
heeft getransformeerd tot het
programma „Banana Split",
had ook over de mogelijkhe
den van de vouw-woning ge
hoord. Daardoor was hij op
een idee gekomen. De ret
seur belde het CDA en vrt
of hij staatssecretaris Brc
met behulp van een vouw-1
ning te pakken zou mogen
men in zijn Bananashi
Daartoe zou in de tuin
Brokx op een ochtend razei
snel een klein vouwhuis w
den opgetrokken, waarna
staatssecretaris met een smo
je van zijn ministerie naar h
gehaald zou worden. De v
baasde blik van de be win
man bij het zien van het nu
we opstalletje in zijn tuin
dan in de huiskamers v<
enorme hilariteit moeten z
gen. Jammer voor Inbar, mi
die vlieger ging niet op. Bij
CDA deelde men hem mee
Brokx weliswaar altijd v<
een geintje te vinden is, mi
dat hij helaas niet over
tuin beschikt. De man wen
namelijk in een flat.
DICK VAN RIETSCHOT
VUF JAAR NA
DE RAMP IN
HARRISBURG:
WASHINGTON Het is
nu vijf jaar geleden dat bij
het plaatsje Harrisburg in
de Amerikaanse staat
Pennsylvania de nucleaire
reactor van de Three Mile
Island- kerncentrale door
het uitvallen van het
koelsysteem bijna wegs
molt en bijna een reusach
tige atoomramp veroor
zaakte.
De gevolgen van het ongeluk
bleven nog beperkt, al is de
hoeveelheid ontsnapte straling
en het aantal daardoor in ge
vaar gebrachte mensen tot op
de dag van vandaag omstre
den. Maar op die 28e maart
1979 hield niet alleen de wijde
omgeving van Harrisburg,
maar heel Amerika en eigen
lijk heel de wereld de adem in.
Vandaag staat de TMI-kern-
centrale nog altijd als een gif
tige dode reus te spiegelen in
de Susquehanna-rivier (ooit
door de Indianen zo gedoopt)
bij Harrisburg. Het oprui-
mingswerk verloopt traag en
moeizaam. Het gevaarte laat
zich nauwelijks benaderen.
Betrokkenen zullen blij zijn
als het karwei nog deze eeuw
kan worden voltooid. Geschat
te kosten: 3 tot 5 miljard gul
den.
Het elektriciteitsbedrijf GPU
wil proberen een deel van de
centrale te behouden, maar
het is twijfelachtig of daarvoor
goedkeuring verkregen kan
worden Het controlerende
overheidsorgaan NRC (Nu
cleair Regulatoire Commissie)
heeft een lijst van 60 vragen
opgesteld over de massa extra
veiligheids- en beheersvoor-
zieningen, die sinds „de bijna-
-ramp van Harrisburg" aan
alle kerncentrales in de VS
zijn gesteld. En mocht de
goedkeuring van de centrale
overheid al afkomen, dan
staan lagere besturen en bur
gers nog tal van wegen open
om de opstarting juridisch aan
te vechten en hoe dan ook te
vertragen.
Peperduur
De hele Amerikaanse nucleai
re energie-industrie is nooit
over „Harrisburg" heengeko-
men. Veel tegenstanders van
deze techniek („no-nukes")
hebben al triomfantelijke lij
kredes over de bedrijfstak uit
gesproken. In de VS zijn wel
iswaar 82 kerncentrales in be
drijf, maar dat had volgens het
aanvankelijke regeringsplan
nu al het dubbele moeten zijn
en rond het jaar 2000 een drie
voud. Het was president Nixon
die, na de oliecrisis van 1974.
het „project onafhankelijk
heid" opzette met het doel de
VS in het jaar 2000 voor de
helft op kernenergie te laten
draaien.
Een daarbij schril afstekende
werkelijkheid wil vandaag dat
niet meer dan 13 procent van
het Amerikaanse energiever
bruik uit atoomkracht komt.
In de voorbije vijf jaar zijn
liefst 107 al bestelde kerncen
trales bij de firma's Westing-
house en General Electrics af
gezegd, sinds 1979 is geen en
kele nieuwe order geplaatst en
de meeste van de 48 in aan
bouw zijnde reactoren kampen
met de grootst mogelijke fi
nanciële problemen. Op tal
van plaatsen ligt de bouw he
lemaal stil.
Het enige wat de verdedigers
van kernenergie in Amerika
op de been houdt, is dat elders
in de wereld met name in
West-Europa, de Sovjet-Unie
en Japan de nucleaire busi
ness zo niet voortreffelijk, dan
toch oneindig veel beter
draait, dan in het land van
oorsprong: de VS. Dat verschil
in succes is door de Amerika
nen eigenlijk nog steeds niet
afdoende verklaard. Men
houdt het op een samenloop
van omstandigheden, waarvan
de belangrijkste zijn dat een
ongeluk zo angstig als „Harris
burg" voor zover bekend al
leen ooit in de VS is gebeurt,
dat (mede daardoor) in Ameri
ka de veiligheidsvoorschriften
geweldig zijn uitgebreid en
daardoor de kosten onwaar
schijnlijk hoog oplopen.
Na „Harrisburg" heeft de NRC
een lijst van 6000 maatregelen
opgesteld waaraan nucleaire
energie-opwekkers moeten
voldoen. Tot de (vaak peper
dure) vervormingen horen
verbeterde training van perso
neel, uitwerking van evacua
tie-plannen en toevoeging van
tal van technische controle-,
beveiligings- en waarschu-
wingsapparatuur. Dan was er
de grove misrekening van het
energie-verbruik in de Vere
nigde Staten. Voor de olie-cri
sis was er tien jaar achtereen
een groei van 7 procent ge
middeld per jaar geweest. In
1980 nam de vraag naar
stroom met slechts 1,7 procent
toe en in 1982 was er zelfs
sprake van een vermindering
met 2,3 procent, als gevolg van
de economische crisis en ener
giebesparingsprogramma's.
Tenslotte is in het liberale
Amerika de wetgeving sterk
op de rechten van het individu
toegesneden. Actiegroepen of
mensen die hun belangen of
veiligheid geschaad achten
kunnen doeltreffender dan in
veel andere landen grote nuts
bedrijven en overheden voor
de voeten lopen. Zo hebben
veel regionale rechters de
elektriciteitsfirma's verboden
om uit de hand lopende kosten
van kerncentrale-constructie
door te berekenen in het
stroomtarief aan de verbrui
kers, zolang de centrale nog
niet klaar is en de consument
daarvan dus ook nog geen
stroom afneemt.
Daarom is het Amerikaanse
landschap nu „bezaait" met
stilgelegde of vertraagde
bouwwerkzaamheden van
kerncentrales. Alleen al in het
nog prille jaar 1984 moest de
nucleaire industrie de volgen
de dreunen incasseren:
1. In januari weigerde de Nu
cleaire Regulatoire Commissie
(NRC) een bedrijfsvergunning
aan de grote Commonwealth
Edison in de staat Illinois, die
bijna voltooid is en ƒ11 mil
jard heeft gekost. De NRC
verklaarde geen vertrouwen
te hebben in de veiligheids
voorzieningen. Onduidelijk is
of en zo ja wanneer de instal
latie alsnog in bedrijf kan ko-
2. Drie dagen later werden alle
werkzaamheden gestopt aan
de half afgebouwde (voor 8
miljard) gigantische Marble
Hili-centrale in de staat India
na, die 2260 megawatt zou
moeten gaan leveren. De stop
zetting is mogelijk definitief.
3. In de staat Ohio werd begin
februari de nucleaire construc
tie van de William Zimmer-
-centrale (die voor 97 procent
.en ƒ5 miljard was voltooid)
stopgezet. Aangekondigd werd
dat de 810 megawatt-installatie
tot een kolencentrale zou wor
den omgebouwd.
4. In Pennsylvania werd in fe
bruari de bouw van een kern
centrale in het plaatsje Lime
rick voor 18 maanden en
mogelijk voorgoed opge
schort. Aan het project is al 9
miljard besteed.
Een goed voorbeeld (zeker
geen uitzondering) van hoe de
kosten van Amerikaanse
kerncentrales de pan uit rijzen
levert de Shoreham-centrale
op Long Island ten oosten van
New York. Toen met deze
1100 megawatt-installatie in
1965 werd begonnen zou het
project 241 miljoen dollar gaan
kosten en in 1975 klaar zijn.
Vandaag is het geval nog altijd
niet klaar en de totale prijs
schat men op 4 miljard dollar.
Het elektriciteitsbedrijf „Lil-
co" betaalt nu 3 miljoen ren-
besmette
deel van de
centrale te
komen.
te per dag (inderdaad, per dag) Kenmerkend voor de planoio- nu toch dertig procent meer
op leningen en boekt elke dag gische ontsporing van de hele stroom opwekkingscapaciteit
dat de opening van de centrale sector is dat de „slechts" 82 heeft dan nodig. Nu de econo-
nu nog uitblijft, 4,5 miljoen kerncentrales die nu in actie mie zich krachtig hersteld, zal
verlies. zijn, ertoe bijdragen dat de VS dit percentage naar verwach
ting wel dalen. Ondanks
misère blijven de meeste em
giespecialisten geloven dat
atoomenergie tenslotte ook
Amerika zal overleven,
aandeel ervan in de tot^l
elektriciteitsproduktie,
waarschijnlijk beperkt blijvi
maar het kan bijna niet andi
of de industrie zal zich tensl^
te aanpassen aan de nieuwe
ridische- en veiligheidseisen
Zolang nieuwere nuclear
technieken als kernfusie nj
op zich laten wachten,
kolen immers het enige aldl
natief. Daarvan zijn
VS genoeg, maar tegelijkertl
lijdt met name het noordo
ten van het land al in beai
stigende mate onder het
lieu-effect daarvan: zure
gen. Tenslotte kampen ook
Amerikanen nog altijd met
nucleaire afvalprobleem,
meeste afval ligt bij de centi
les zelf in „zwembaden" opg
slagen, maar de behoefte a|
permanente opslag drïn
Verzegeling in glas vitrlfió
tie) wordt nu als de beste vé
pakkingsmethode beschouvj
maar waar het spul vervolg!
moet blijven is hevig in disci
sie.
Men neigt naar opslag
steengroeves op zoutformalu
in de diepe ondergrond-
1982 nam het Congres de rij
cleaire Afval Wet aan. die b
paalt dat er twee van deze n
tionale begraafplaatsen mej
ten komen. De eerste moeti
1987 door de president wordj
aangewezen. Zoals het er
naar uitziet, zal de preside
kunnen kiezen uit negen Ion
ties, waar nu bodemonderzoj
plaats heeft. Echter, nu i
heeft het ministerie van enfl
gie laten weten dat het onde
zoeksproramma drie jaar aq
terloopt op het schema, z«
het wel 1990 zal worden v*
dat het Witte Huis kan besl
sen welke Amerikanen de
val van de Amerikaanse ki
nindustrie onder hun voet
geschoven krijgen.
ADVERTENTIE
Ski- en Langlauf vakantie
met uw krant naar
410.
üst
het Karwendelgeberjjte
de oude zii-
bekende 8-DAAGSE LUXE
r gebaande wandelwegen,
r naar de diverse ski-pistes,
r Innsbruck en Achensee (bij
e in de winter kan
ZATERDAG 10 MAART A.S. vertrekken we wederom naar deze bestemming n
TOURINGCARREIS waarbij gelogeerd wordt in het gezellige familiehotel Waldhof.
Dit fraaie natuurgebied biedt goede gelegenheden voor langlaufen en sportieve tochten c
Zowel voor de beginnende als de geoefende skiör blijft de bus ter beschikking voor vervoer
Bovendien worden tijdens het verblijf een tweetal halve dagtochten georganiseerd r
reissom inbegrepen). Een aantrekkelijke reis voor wie eens wil ervaren wat een zon- en
betekenen. De heen- en terugreis worden op zaterdag in één dag gemaakt.
De prijs voor een 2-persoonskamer met douche en toilet op basis van halfpension (=logies, ontbijt diner)
bedraagt slechts 410.-
Toeslag voor een 1-persoonskamer 50.- per persoon. Er zijn ook 3-persoonskamers beschikbaar. Gecombineerde
reisverzekering (Incl. wintersportrisico) 32.- per persoon 5.- poliskosten. Annuleringsverzekering 3 1/2% van de
reissom 6.- poliskosten. Er Is voor de deelnemers een aantrekkelijk ski-pakket beschikbaar bestaande uit 5 dogen
skiles (4 uur per dag), 6 dagen skihuur (incl. schoenen en stokken) alsmede 6 dagen gebruik van skiliften Kolsass-berg
en Kellerjoch, De prijs bedraagt 235.- en het moet bij boeking w
xden besteld en voldaan.
Inlichtingen en boekingen: telefo-l
nisch onder no. 070- 190882 (van'
maandag l/m vrijdag van 9 tot 13
uur) of persoonlijk in onze vestiging
Spuistraat 71. Den Haag (op de hoek
van het Spui).
«fSIJTHOFFPERS
POSTBUS 16050
2500 AA 'a-GRAyENHAGE
TEL 070-190882
RUITENHEER
ALLE HEIL NU VERWACHT VAN LASTENVERLAGING
DEN HAAG Goed
nieuws voor ieder die ai
een tijdje klaagt dat zijn
geldbuidel als gevolg van
de bezuinigingswoede in
Den Haag almaar leger
wordt! De donkere luch
ten van het bezuinigen lij
ken langzaamaan verdre
ven te worden door in be
tekenis toenemende op
klaringen die vroeg of
laat in menige beurs de
zon weer zullen doen
schijnen. Er valt in poli
tiek Den Haag namelijk
een opvallende kentering
waar te nemen in het den
ken over bezuinigen en
stimuleren (ofwel: geld
besparen of uitgeven), een
ommekeer die niet zonder
gevolgen zal blijven.
Minister Ruding (Financiën)
kondigde in januari, waar
schijnlijk in een soort roes van
grote tevredenheid, aan dat
zijn schatkist in 1983 een mee
valler van bijna drie miljard
gulden had opgeleverd. Welis
waar waarschuwde hij eenie
der niet voorbarig optimist te
worden, maar Ruding had
moeten weten dat je zoiets van
degenen die in het Haagse po
litieke bedrijf hun dagelijks
brood verdienen natuurlijk
niet kan verwachten. Politici
zijn wat dat betreft net hon
den: het is voor hen net zo
moeilijk meevallers niet on
middellijk uit te geven als het
voor honden een onmogelijke
opgave is een worstvoorraad
aan te leggen.
Waar Ruding zo tegen waar
schuwde zal dus onvermijde
lijk gebeuren: de harde hand
waarmee dit kabinet tot nog
toe het bezuinigingsmes han
teerde zal hoe dan ook ver
slappen. De druk op de minis
ter van Financiën om toegeef
lijk te worden neemt vrijwel
dagelijks toe en het lijkt zeer
onwaarschijnlijk dat hij daar
nog erg lang weerstand tegen
zal kunnen bieden. Het zijn
namelijk vooral Rudings poli
tieke vrienden, die zijn strak
bezuinigingsbeleid steeds meer
en steeds openlijker afvallen.
Het rommelde al een tijdje
binnenskamers, maar de eerste
die er echt mee naar buiten
kwam was de voorzitter van
de christelijke werkgevers-
bond Van Eijkelenburg. Hij
brak een dag of tien geleden
een lans voor minder snel en
fors bezuinigen op de over
heidsuitgaven, in ruil waar
voor de koopkracht van de
werknemers wat opgepept zou
moeten worden. Nauwelijks
was ieder van zijn verbazing
bekomen of de eerste man van
het CDA in de Tweede Ka
mer, Bert de Vries, toog naar
het Brabantse plaatsje Mierlo
en zette de woorden van de
NCW-voorzitter met soortge
lijke uitspraken kracht bij. En
aan het einde van deze week
lekte een interne notitie van
het grootste werkgeversver
bond VNO uit, waarin onom
wonden wordt gepleit voor het
verlaten van de doelstelling
het overheidstekort terug te
brengen naar 7,5 procent. Tien
procent heet nu ineens genoeg
en met de miljarden die daar
door minder bezuinigd behoe
ven te worden kan de last van
de werknemers, en van de be
drijven natuurlijk, worden
verlicht.
Ommezwaai
Vanwaar ineens die „omme
zwaai" van hen die vele maan
den lang iedereen, die langs
deze weg om stimulering van
de economie vroeg, min of
meer voor gek verklaarden en
met harde hand en blindelings
wilden doorbezuinigen? „Zijn
ze eindelijk bekeerd?", zal me
nigeen in het PvdA-kamp
(waar de meeste stimulatoren
zitten) zich de ogen uitwrij
vend hebben afgevraagd.
Van bekering zal niet meteen
sprake zijn. Het lijkt er meer
op dat men onder invloed van
de praktijk wat soepeler is
gaan denken. De goeroes die
nu de beperking van het fi
nancieringstekort afzweren en
opeens alle heil lijken te ver
wachten van een belastingver
laging voor de gewone man,
hebben namelijk gemerkt dat
al dat bezuinigen aan de ene
kant en geld pompen in het
bedrijfsleven aan de andere
kant wel mooi is, maar dat er
toch nog meer komt kijken om
de economie weer vlot te trek
ken.
Dankzij „de sanering van de
overheidsfinanciën", zoals het
kabinet zijn beleid graag
noemt, heeft het bedrijfsleven
weer wat lucht gekregen. De
hoge lasten die een bedrijf
jaarlijks moest betalen zijn
aanzienlijk verminderd en
voor een groot deel doorge
schoven naar de burger. Voor
de bedrijven een prima zaak,
want dat betekent dat er meer
geld vrij komt voor investeren
en winstmaken. Maar voor de
gewone man natuurlijk zeer
nadelig, want hij zag zijn
koopkracht met grote spron
gen teruggaan. Hij is daardoor
niet in staat te kopen wat de
bedrijven zouden willen pro
duceren. Dat is de reden waar
om de echte investeringen nog
uitblijven, ook al is het kli
maat voor investeren aanzien
lijk verbeterd. Wie ziet dat er
minder te bezuinigen om h| j
financieringstekort in te pej
ken. Zodoende blijft er mi
onvoldoende vraag naar zijn
produkten is, gaat er immers
niet toe over ze in grotere hoe
veelheden te maken, maar
wacht betere tijden af.
Het lijkt er dus op dat het ka
binetsbeleid wat te ver is door
geschoten en enige correctie
behoeft. Er werden te veel las
ten verschoven van de werk
gevers naar de werknemers en
dat moet nu gecorrigeerd wor
den. Vandaar de pleidooien
voor lastenverlichting voor de
werknemers, zodat hun koop
kracht althans niet verder
achteruit blijft hollen.
Niet strijdig
Het laten vieren van de bezui
nigingsteugels is overigens
niet zo strijdig met het kabi
netsbeleid als men na het bo
venstaande geneigd zou zijn te
denken. Integendeel. Het doel
van het kabinet is immers
driedelig: naast de gezondma
king van de overheidsfinan
ciën is er nog de versterking
van de marktsector (de bedrij
ven) en de aanpak van de
werkloosheid. Wat doelstelling
nummer één betreft (beper
king overheidstekort) gaan we
de goede kant op. De meeval
ler van drie miljard wijst daar
al op en ook zit de groei van
de economie dit keer eindelijk
weer eens mee. Door die groei
hoeft Ruding automatisch
politieke en financiële ruim
over om andere dingen
doen. Bovendien kan het o
peppen van de koopkrac
van de burger ook goed zi
voor de schatkist: er komt ii
mers extra belasting binnen.
Ook voor de werkgelegenhe
kan het bijstellen van het b
leid een goede zaak zijn, T
eerste betekent meer kopx
ook meer produktie en d
meer werk (en tevens mind
uitkeringen, waar Rudii
weer blij mee zal zijn). Bove
dien is het verstandig
meer geld te laten in de port
monnee van de werknemi
omdat deze anders wel ee
zou kunnen gaan weigeri
nog langer mee te doen aan
politiek van werktijdverko
ting, waar dit kabinet zo ve
van verwacht. Voor kort
werken moet immers lo<
worden ingeleverd.
Last but not least kan men
nog stellen dat het verlagd
van de belastingen voor
werknemers niets anders
dan het nakomen van een v
kiezingsbelofte (de VVD!)
het uitvoeren van het regee
akkoord. Daarin staat imme i-
dat de lastendruk stabiel zo'
blijven. In deze kolommen
al eerder betoogd dat het kat
net die belofte aan zijn laa i
lapte getuige de fikse premi
en belastingverhogingen vi i
het laatste jaar. Het is een go
de zaak als het daar dit of vo <-
gend jaar op terug zou kome i
(zoals de VVD ook al min
meer had beloofd), zeker
dat in het belang van de ecu
nomie blijkt te zijn. Beter tl
halve gekeerd dan ten hele g
dwaald.
ARJEN BROEK HUI ZE
