„Ik ben
nooit bang
geweest
nergens meer
terecht te
komen"
DUSBABAMETNAC
TERUGIN ZUIDERPARK:
Omkopen
ZATERDAG 3 MAART 1984
11 DEN HAAG De deur staat
fi.open. Een eerste blik naar
binnen leert, dat Johnny Dus-
I7r baba nog niet is gearriveerd,
oi 's Middags had hij vanuit de
massagekamer van NAC,
4 waarmee hij morgen in het
Zuiderpark tegen FC Den
5J Haag speelt, nog gemeld naar
er Den Haag te komen, naar zijn
zuster, waar hij de avond zou
doorbrengen. Al woont hij al
jaren in het Belgische Liede-
kerke, geregeld bezoekt Dus-
baba zijn familie in Den Haag,
in de buurt rond de Hoefkade,
waar hij opgroeide.
Er wordt enigszins verbaasd gerea-
°t geerd op het hoffelijk geklop op de
"f openstaande deur, die overigens
>,rhêt symbool van een bijna grenze
loze gastvrijheid zal blijken. Im-
roêrs, als John Dusbaba met weder-
helft en ouders arriveert, zet de
hele familie zich aan een kostelijk
nlaal. De uitnodiging om mee te
eten bescheiden weigeren, is tegen
de overmacht onbegonnen werk.
Het heilige voornemen die dag het
U1 eten te beperken tot bruin brood
ten einde de lichamelijke omvang
niet al te zeer te laten uitdijen, valt
op de valreep in het niet.
„Toe nou, eet mee voor de gezellig
heid", smeekt Dusbaba's zuster, ter
wijl haar man meent, dat de gast er
nog van moet groeien. Toegegeven,
het is geen onaardig begin van het
bezoek. Het vervolg is ook opmer
kelijk. Dusbaba's neefje gaat na de
elf maaltijd met de afstandsbediening
e'^alle tv-kanalen langs. Plotseling
roept John Dusbaba: „Laat stéan".
BRT-sport flitste op het scherm,
maar zijn neefje was al weer twee,
re drie zenders verder. Het duurt dan
ej-tóch even, eer hij de Belgische zen-
>4-der weer in beeld heeft gebracht,
af-Het wordt stil, als een portret van
fifr'Eric Gerets op het scherm ver-
al;" schijnt. De hele familie kent hem
goed, uit Johnny's tijd bij Standard
Ü|r'Luik. Ademloos luistert iedereen
naar de sonore stem van de
nieuwslezer. „Goh, die is ook al op-
et" gepakt vanwege dat zwarte gela",
klinkt het, nog onwetend van om-
af" kopingsaffaires, waarvan een dag
4 later zou worden bericht. „Goet-
k hals, de trainer; Petit, de voorzitter,
te wié volgen er nog meer?"
te" „Johnny Dusbaba", wordt van deze
o[""kant gesuggereerd. De khmer lacht,
j „Het geld waar ik recht op had,
heb ik van Standard nóg nooit ge
had. Wie weet is dat mijn redding
wel", meldt John Dusbaba schert
send. Misschien inderdaad een ge
luk bij een ongeluk, want juist die
strijd om het geld, dat van Stan
dard tot dusver tevergeefs werd ge
ëist, vormde de oorzaak van de ra
venzwarte periode, die John Dus
baba heeft moeten doormaken en
zelfs zijn tot dan wel zeer voorspoe
dig verlopen voetbalcarrière volle
dig dreigde te ruïneren. Met in we
zen toch beperkte kwaliteiten,
maar een bikkelharde mentaliteit
en een beresterk lichaam, had hij
via FC Den Haag toch bij Ajax, An-
derlecht en het Nederlands elftal
een jongensdroom waargemaakt.
Landskampioenschappen, het win
nen van een Europa Cup en een
wereldbeker, en dat voor iemand
van nog maar midden in de twin
tig. Maar behalve de instelling van
een pure prof kenmerkt het karak
ter van John Dusbaba zich af en
toe ook door een hardnekkige kop
pigheid, waarover hij vaak achteraf
berouw toont. Hij lacht, weet wat
wordt bedoeld. „Die weigering om
met het Nederlands elftal mee te
gaan naar het WK 1978 in Argenti
nië. Ernie Brandts is toen voor mij
meegegaan, speelde er de wedstrij
den van zijn leven. Die is dus dank
zij mij veel geld gaan verdienen,
groot geworden. Ongelooflijk ei
genlijk, niet? Stel, als ik was mee
gegaan, het geluk had gehad de
winnende goal te maken in de fina
le
Vrienden
Echt spijt van zijn weigering ver
der te trainen bij Standard Luik,
toen het maar bleef weigeren het
door hem verlangde geld te beta
len, heeft Dusbaba niet, ondanks
alle daaruit voortgevloeide ellende,
zowel sportief als privé. Een perio
de, waarin hem niets meer kon
schelen. Hij deed praktisch niets
meer aan zijn conditie, groeide
dicht zoals dat heet en was voor de
buitenwereld zomaar in het niets
verdwenen.
„Weet je, dat je in zo'n periode in
derdaad je vrienden leert kennen?
Wie? Aad Mansveld, mijn leer
meester bij FC Den Haag destijds.
André van der Ley, de vroegere
speler van Go Ahead Eagles, die ik
kende van zaalvoetbalwedstrijden.
Kick van der Vall. Die jongens
hebben toen geregeld contact met
mij gezocht, er voor gezorgd, dat ik
niet verder in de put zakte. De
pers, daaraan heb ik, eerlijk ge
zegd, ook veel te danken. Ik denk,
dat dat een gevolg is van het feit,
dat ik altijd voor de pers open heb
gestaan. Of het goed ging met me
of niet. Harry Vermegen wilde een
reportage over me, toen. Ik weiger
de, maar hij kwam toch naar Bel
gië. Ja, toen werkte ik maar mee.
Je kan hem met zo'n cameraploeg
toch niet voor de deur laten staan?
En laten we wel wezen, hij heeft er
toch geen rotstuk van gemaakt.
Goed, ik kwam met mijn ellende
op tv, maar de manier waarop het
is gebracht, had voor mij persoon
lijk louter positieve gevolgen. Met
een aantal kranteverhalen ging het
net zo. Toen wist iedereen weer
wie en waar Johnny Dusbaba was.
Daardoor zochten clubs weer con
tact met mij".
Zonder club
NAC werd de gelukkige, die dank
zij Jamin zowel Ruud Geels als
John Dusbaba kon binnenhalen
teneinde de dreigende degradatie
uit de eredivisie te zien voorko
men. Voor zijn rentree op het voet
balveld moest hij trainen, afzien
om van 105 kilo af te vallen naar
89 kilo. Hij slaagde, maar er kwa
men toch weer kinken in de kabel.
Jamin moest zijn handen terug
trekken van NAC, dat zelf ook nog
naar de eerste divisie tuimelde. De
Bredase club kon de huursom, die
Standard Luik voor Dusbaba ver
langde, niet meer opbrengen. Zo
stond hij na het afgelopen seizoen
weer op het droge, zonder club.
„Onverwacht eigenlijk, want ik
had contacten genoeg. Ik was hele
maal rond met Anderlecht, toen
manager Verschueren vlak voor de
sluiting van de transfermarkt zei,
dat ik toch niet kon terugkeren.
Toen was er ook geen tijd meer als
nog naar Club Brugge te gaan, dat
ik nota bene voor Anderlecht had
afgezegd. Later kreeg ik contact
met FC Ntirnberg. Ik moest direct
komen, maar daar had ik geen zin
in. Ik wilde eerst weer veel kilo's
er af trainen. Dat deed ik bij Een
dracht Aalst, een club uit de twee
de klasse, vlak bij mijn woonplaats.
Verder liep ik dagelijks in het bos.
Toen ik in Nürnberg was, wilde ik
eigenlijk al direct terug naar huis.
Het schijnt daar gewoonte te zijn,
dat nieuwe spelers geen enkel con
tact mogen hebben met de jongens
die er al zijn. Ik moest mij in een
apart, piepklein kamertje verkle
den. Ik zei toen tegen manager Udo
Klug, dat ik geen besmettelijke
ziekte had of zoiets. Je kunt na
gaan, dat het niets werd. Maar ach,
altijd heb ik gezegd, dat er wel een
club zou komen. En warempel, dat
werd weer NAC".
Toevalligheden
„Waar toevalligheden niet toe kun
nen leiden. Ik was bij Ton van der
Meer, de vroegere manager van
NAC, met wie ik contact ben blij
ven houden. Er was een zaalvoet
baltoernooi en hij vroeg of ik wilde
meedoen. Ik vond het best. Het
ging zo lekker, dat Frans Derks
naar mij toekwam en zei: „Jij moet
zo snel mogelijk weer voor NAC
spelen. Die club dreigt helemaal
weg te zakken in de eerste divisie.
D'r komt nu geen hond meer kij
ken. Dat kan toch niet in eeri stad
als Breda".
De oud-scheidsrechter bleek met
nog een aantal zakenmensen bezig
te zijn fondsen te werven om NAC
aan de nodige versterkingen te hel
pen. Dit resulteerde in de terug
keer van Dusbaba en de komst van
Geert Meijer en de Engelse oud-in
ternational Bob Latchford. „Derks
is trouwens nog veel meer van
plan, onder meer een actie onder
het motto „Houdt NAC in de lift".
Met Roffelse, een man die een
groothandel heeft voor horecabe
drijven, en Nijkamp, eigenaar van
een kraanverhuurbedrijf, heeft hij
vorige week een groot galafeest ge
organiseerd, waarvoor zo'n beetie
het gehele bedrijfsleven uit Breda
en omgeving was uitgenodigd.
Derks uiteraard presentator. Het
leverde toch maar mooi drie ton op
voor de club".
„Mijn gewicht? Ongeveer vijf en
tachtig kilo, twee boven het ideale.
Nee echt, het gaat goed met mij.
Ook mijn spel wordt met de week
beter. Ik moet eigenlijk van alles
op het middenveld doen. Breken,
aanvallen, rust brengen, dirigeren.
Okay, Ton Smits heeft ook erva
ring, maar hij is een stille. Edy de
Schepper is nog betrekkelijk jong,
maar wel een goeie, werkt hard. In
de wedstrijden die ik dit seizoen
heb meegedaan, ging het met de
ploeg en met mijzelf steeds beter.
Wij maken kans op de periodetitel,
maar NEC staat er natuurlijk door
die zege van zondag op ons beter
voor. Hoewel wij echt toch beter
voetbal speelden. Die situatie met
de twee trainers, Bob Maaskant en
Henk de Jonge? Komt een beetje
vreemd over. Ze hebben een ver
schillende opvatting over voetbal,
maar ik heb er geen problemen
mee. De Jonge wordt gezien als een
eigenwijze vent, maar ik vind het
een beste kerel. Heeft alles voor
mij over. Vanmiddag vroeg hij me
nog of hij morgen nog moest ko
men om te trainen. En dan is
woensdag toch de vrije dag. Ja,
Maaskant is de man uit de tijd, dat
het NAC zeer goed ging, de tijd van
het „Avondje NAC". Daarom heb
ben ze hem ook terug gehaald. Het
is er inderdaad een gezellige boel,
zo zijn de mensen ook daar in Bre
da. Die gemoedelijkheid is er vol
gens mij ook de oorzaak van, dat
NAC nooit echt is doorgestoten
naar een hoger niveau. Maar om op
die trainers terug te komen, ik
praat met beiden. Ik praat ook
vaak met bestuursleden. Daarom
zijn er stemmen opgegaan mij ook
aanvoerder te maken".
FC Den Haag
De confrontatie tegen FC Den
Haag brengt John Dusbaba morgen
voor het eerst na negen jaar weer
in het Zuiderpark. De laatste keer,
dat hij er in werkkleding vertoefde
was als Ajacied. Hoewel hij ooit te
rug wil keren naar een topclub en
hoe dan ook zeker nog zo'n zes jaar
Erofvoetballer wil zijn, filosofeert
ij ook hardop over een terugkeer
naar de club van oorsprong, FC
Den Haag.
„Dat komt natuurlijk door die ver
halen over die sponsors, die er ken
nelijk miljoenen in willen stoppen.
Ik heb verhalen gehoord, dat zij al
die „ouwe" Haagse jongens als Jol,
Ling, Zondervan willen terugha
len. Ik zou er nooit afkerig tegen
over staan. Ik ben profvoetballer
en waar ik het meest kan verdie
nen, speel ik".
Vervolgens bezweert hii hoe dan
ook zijn leven lang in België te blij
ven wonen. „Zo'n mooi huis doe je
toch niet weg. En die rust daar, de
ruimte, heerlijk". En op de vragen
de gezichten van zijn familieleden
antwoordt hij: „Maken jullie je
maar geen zorgen, ik kom toch
vaak genoeg langs". Hij zegt het
met een Vlaams accent, dat het
Haags volledig heeft verdrongen.
„Mijn tv is vaak afgestemd op Ne
derland. Betere programma's. Dat
geldt dan weer niet voor de sport,
want die zijn op de Belgische zen
ders weer beter. Daar nemen ze de
tijd om iets goed weer te geven.
Neem alleen die interviews. Zon
dag mocht Molby drie woorden
zeggen over Feyenoord-Ajax. Wat
kan hij dan zeggen? Niets toch.
Neem dan België. Daar beginnen
zij niet aan interviews, als er de tijd
niet voor is. Die hebben op maan
dagavond Extra-time, waar de spe
lers, trainers en voorzitters ruim
schoots de tijd krijgen iets te zeggen
en er over na te denken".
Slecht
Dusbaba's mening over het Belgi
sche voetbal is precies andersom.
„Dat speltype, iedereen achter de
bal, is toch slecht voor het voetbal.
Alleen maar die zonedekking, vre
selijk. Het is saai, omdat het alle
maal langzaam gaat. Dat komt, om
dat er veel rechtspoten op links
staan of andersom. Steeds moet een
aangespeelde bal eerst voor het
sterkere been worden gelegd. An
derlecht, in die ploeg zie je nog een
mooie stijl terug, maar die wordt
dan ook geen kampioen. Beveren
wordt het wel, staat nu al zo'n ze
ven punten voor op de rest. Maar
met wat voor voetbal? Ja, de jon
gens spelen snel, maar dan wel
countervoetbal. Dus, als de tegen
stander de bal heeft, snel zorgen
dat je er zelf achter staat. Ik moet
toegeven, dat België ook met het
nationale elftal nog steeds ver
komt, maar in vervoering ben ik er
tot dusver zelden van geraakt".
Hij geeft toe, dat het niveau in Ne
derland ook is gekelderd. „Maar
daar ontdek ik altijd nog iets inte
ressants. Neem die eerste divisie
die bestaat uit een heleboel clubs
die als het ware naar de eredivisie
„moeten", omdat ze daar jaren heb
ben gespeeld of omdat- er fors
wordt geïnvesteerd. Elke week zijn
er daardoor dus wel drie, vier inte
ressante wedstrijden. Ik voel elke
week die spanning, 's Nachts voor
de wedstrijd slaap ik zelden. Dan
speel ik die wedstrijd al voor mij
zelf. Nee, dat heb ik niet alleen bij
een topper of als ik tegen mijn
oude club speel, maar altijd".
FRANS LEERMAKERS
Tot deze week heb ik altoos ge
dacht dat Raymond Goethals en
Peter Falk alias inspecteur Co-
lumbo (foto) niet alleen als twee
druppels water op elkaar leken,
maar elkaar ook in (gebrek aan)
slimheid naar de kroon staken.
Dat laatste blijkt nu een misvat
ting. Waar Col umbo in gespeelde
stunteligheid immer de knopen
van het een of andere misdrijf
minutieus ontwart heeft Goethals
hoog spel gespeeld en zichzelf
daar hopeloos in verstrikt. Einde
van een illusie, begin van een
drama.
Met een methode, die met Co-
lumbo's aanpak wedijverde in
originaliteit, heeft een Belgische
onderzoeksrechter eerder deze
week de omkoop-affaire rond
Standard Luik aan het licht ge
bracht. En daarmee de hoofdrol
onthuld van Goethals. De aanpak
van de rechter was even simpel
als doeltreffend. Hij plukte Eric
Gerets uit het Belgische trai
ningskamp, deponeerde hem in
een ondervraagruimte en liet
hem daar net zo lang onder een
scherpe lamp zitten tot Gerets
knikkebolde. Arme Eric moest
namelijk de volgende avond met
België tegen West-Duitsland spe
len. En in zijn niet te evenaren
argeloosheid meende Eric zich
niet te veel slaapgebrek te kun
nen veroorloven en gooide alles
wat hij wist in het holst van de
nacht naar buiten. Om dan ten
minste het moede hoofd ter ruste
te kunnen leggen. Ziedaar het
toonbeeld van de goede prof die
alles opzij zet voor een belangrij
ke wedstrijd. Wat zal die rechter
in zijn vuistje hebben gelachen.'
Zijn bekentenis zal Eric Gerets
nog lang heugen. Raymond Goet
hals ook trouwens. Die zal na Ge
rets' vrijlating niet alleen een
paar slapeloze nachten hebben
gehad, maar zich tevens hebben
gerealiseerd dat hij bij zijn arglis
tige poging om de titel voor Stan
dard door middel van omkoping
zeker te stellen beter bij een an
der had kunnen aankloppen. En
dus niet bij Gerets. Eric mag dan
een bijzonder verdienstelijk voet
baller zijn, zijn jaarsalaris van zes
ton bij AC Milan getuigt daarvan,
een crimineel met aanleg is hij
niet. En zeker niet iemand, die
gewoon glashard blijft ontkennen
dat er iets aan de hand is.
Nu schijnt dat wat moeilijk te zijn
geweest, want Goethals had door
voorzitter Petit van Standard het
door Gerets te overhandigen om-
koopbedrag op een speciale reke
ning laten boeken. En het Belgi
sche ambtelijke apparaat schijnt
wel weer zó degelijk in elkaar te
zitten dat dit vrij eenvoudig was
te achterhalen. Ik ken natuurlijk
niet alle details, maar Gerets had
het misschien best aannemelijk
kunnen maken dat het bewuste
bedrag was bedoeld voor het bou
wen van een prieeltje in zijn ach
tertuin. Zo gis was Gerets, helaas
voor Goethals, niet. Hij flapte er
uit dat het geld was bedoeld om
een tegenstander om te kopen.
En daarmee zat de strop om de
nek van Goethals, waarbij zelfs
de vindingrijkheid van inspec
teur Columbo geen soelaas meer
zou hebben geboden.
Wat de hele affaire helemaal tot
een tragi-komedie maakt is de
omvang van het bedrag dat is geJ
moeid geweest met de omkoping.
Zegge en schrijve 25.000 gulden
moest Gerets aan de aanvoerder
van Waterschei overhandigen op
dat de titel honderd procent ze
ker in Luik terecht zou komen.
Ook omkoping is kennelijk, zeker
in Belgie, aan inflatie onderhe
vig. Dat Gerets geen geboren cri
mineel is-, was hierboven al be
toogd. Dat hij zich op verzoek
van Goethals echter voor zo'n
luttel bedrag in de luren heeft la
ten leggen is onbegrijpelijk. Te
meer daar het geld niet eens voor
Gerets zelf bestemd was.
De voorzitter van de Belgische
voetbalbond toonde zich onthutst
over de hele affaire. Ja, zei hij,
„parallel geld" circuleerde in het
metier dat wist hij wel. Daar
weet zijn voormalige Nederlandse
collega Vilé trouwens van mee te
praten. Maar omkoping, dat was
weer iets heel anders. Dat hoorde
zelfs in België niet thuis. Eric Ge
rets en Raymond Goethals zou
den dat nu gaarne hebben willen
beamen. Waarbij Gerets in het
meest lastige parket zit. Zijn loop
baan staat op de tocht en daar
mee een jaarsalaris van zes ton.
Dat zal hij zich niet hebben gere
aliseerd toen hij op een achterna
middag 25 mille in ontvangst
nam van een bestuurslid van
Standard.
Peter Falk zou zich als hij ooit
zou horen van de truc van zijn
dubbelganger in Wallonië verba
zen over zo'n onbenullig aange
pakte affaire. Die zelfs te mager
is om er een aflevering van „Co
lumbo" van te maken.
BUYS
