finale
Tekst
schrijver
Eddie
de
Heer:
„Ik ben
eenzaamste
mens
in deze
wereld"
ZATERDAG 11 FEBB
ook weer uit de'
en o
sonc
avei
ortg
"nt
perges, die met een mummelmond
je Frans voor beginners een gooi
naar de top deden. Na enkele we
ken waren echter via deze verbo
den kanalen toch tienduizend Ne
derlanders op het idee gekomen de
plaat te kopen. En dat aantal was
voldoende voor een notering in de
officiële Nederlandse hitparade.
Zodat de Hilversumse discjockeys
gedwongen waren alsnog overstag
te gaan en klank te bekennen voor
The Shorts.
Meezingers
Op dat moment brak de grote
krankzinnigheid in alle hevigheid
los. In februari 1983 waren de totaal
onbekende Shorts reeds doorge
drongen tot in de kopgroep der va
derlandse meezingers. Drie weken
later stonden ze vastgenageld op
nummer één. Duitsland toonde
daarop ook hevige interesse, ge
volgd door Frankrijk en vrijwel
alle Europese landen, inclusief
Oost-Duitsland en Bulgarije. Alleen
Engeland toont tot nu toe geen en
kele interesse in de verrichtingen
van The Shorts en is ondanks een
indrukwekkende reclamecampag
ne niet bereid de vier halfwas jon
gens van Jan de Witt aan de borst
te drukken.
Van Comment ga va „Wat stelt
het nou helemaal voor?", blijft Ed
die zich schuldbewust afvragen
zijn inmiddels drie miljoen platen
verkocht. Daarvan hebben alleen
de Franse fans er al 1,2 miljoen af
genomen. „Dat is nog nooit ge
beurd", deelt De Heer hoofdschud
dend mee, „The Shorts zijn de eer
ste Nederlanders, die in dat land
meer dan een miljoen platen heb
ben verkocht. En voorlopig is daar
het einde nog niet in zicht. Pas zijn
ze nog in Parijs geweest voor een
televisieopname. En op de jaarlijkse
beurs Midem in Cannes, waar ze de
platina plaat kregen uitgereikt, wa
ren ze de grote sensatie. Zo gaat het
ook in Duitsland en in de Oostblok
landen. En nu heeft Frans Canada
weer belangstelling en dreigt het
ren lead-zanger.
LEIDEN Steeds vaker vraagt
Eddie de Heer zich wanhopig af of
hij er niet veel verstandiger aan
had gedaan om alles gewoon bij het
oude te laten. Het waren immers
deksels mooie jaren toen hij nog
met zijn kindershows door het land
trok en zelf op de podia van be
dompte lokaliteiten klom om ar
tiesten en embrionale talenten aan
het onmondig publiek voor te stel
len. Die tijden met Pipo de clown,
Malle Pietje en de reuzenpoppen
uit de Beren-Bios waren voor hem
royaal te behappen. En als na af
loop van de voorstelling de recette
geteld was schoot er, na aftrek van
de gemaakte kosten, altijd wel wat
handgeld over voor een hoppige
pils en een smakelijke bal gehakt.
Natuurlijk is het nutteloos achteraf
de zaken te reconstrueren. Maar
een feit blijft, dat het gedonder is
begonnen met die drumsolo van
Peter Weezenbeek tijdens een ta
lentenjacht in de afgedankte Bey-
nes-fabriek tegenover het station in
Haarlem. Hij zag dat broodmagere
wurm van pak-weg tien jaar op 24
juni 1976 in actie en dacht gelijk:
geinig joch, leuk lefgozertje.
Op dat moment had hij wijzer moe
ten zijn en niet moeten denken: als
we nog een paar jongens van zijn
leeftijd zoeken, die een beetje kun
nen tokkelen op een gitaar, valt er
misschien een groepje te formeren,
dat eindelijk eens mijn liedjes gaat
spelen, die nu nutteloos op een
plank in de linnenkast liggen.
Die hebzuchtige gedachte heeft
hem lelijk de das omgedaan. Voor
dat hij er zelf goed en wel erg in
had zat er al ruim voldoende grut
met trommels, snaar- en slaginstru
menten in zijn voorkamer en wa
ren The Shorts een oorverdovende
realiteit in zijn leven.
Hans Zodenkamp, de organist van
het eerste uur, is tot nog toe de eni
ge, die vroegtijdig heeft afgehaakt.
Hij was vier jaar ouder dan de rest
en dat bleek in de praktijk een on
overkomelijk bezwaar te zijn. An
dere interesse, afwijkende mening
en een muzikale voorkeur, die niet
synchroon liep met de sound van
De Heer, maakten al vrij snel dui
delijk, dat Hans het stadium van
een short inmiddels al gepasseerd
was en reeds in de puberale pof
broek rondstapte. Zijn plaats werd
schielijk ingenomen door de nu 16-
jarige Erik de Wildt, die na een in
tensieve speurtocht uit een muziek
school in Dordrecht werd geplukt.
Bakkie
Bassist Hans Stokkermans meldde
zich na een oproep via het 27MC-
bakkie in de vrachtwagen van Ed
die de Heer. „Er zijn maar bitter
weinig kinderen, die op de bas wil
len spelen", legt Eddie zwaar zuch
tend uit, „wat logisch is, want er is
geen eer aan te behalen. Je hoort
niks anders dan „pom, pom, pom".
En als je daar zelf niet hoorndol
van wordt, vliegen de huisgenoten
op den duur wel tegen het behang.
Mijn zoon Danny, die als manager
van de groep optreedt, deed daar
om een vertwijfelde poging via het
bakkie en vroeg of er soms iemand
luisterde, die overweg kon met de
bas. En waarachtig, nog dezelfde
dag meldde zich de halfbroer van
de bekende pianist en componist
Een minuut later zingg
studio met aangevreU
zijn lied over Moniquei
moet gaan scoren. Naa*
tert Hans van Vondelei^J
mee. „Het is net een d®
Hans zojuist nog beken!
lemaal wel echt, wat erf
beurt? Ik wilde imii
maar in een band spel®
„Maar geinig blijft hetK
er nou mooier voor eeri
mijn leeftijd dan beroeffi
is alleen jammer dat
ring door al dat sua
raakt. Dat is lelijk p
Maar ook daar kom
overheen".
„Weet je waar ik ook <i
krijg? Dat je overal herl
Ik ben gelukkig geen
Want ik heb de scnurftl
Ik zit liever thuis oncf
bank naar de video te laai
is momenteel trouwensjsno
ste hobby. Maar zodra Q0r
op straat vertoon is hel___
die Short". En in heiarP
moet ik constant ondeP^
ven om geen horde hfebb
genjagers op mijn nek tkee
„Laatst bij V en D hefc^t g
geks meegemaakt. Naas.j^vj
ik een meisje tegen ha
roepen: „Kom gauw. H
Shorts". Oh God, neP*
ar toen zag ik pas,
popblad in d'r handen fe sn
ze een reportage over <h o\
dekt". »udig
„Ze zag me niet eens stners
LEÖuari
Foto's: CEES' doe
Goud in Nederland, platina in België en Frankrijk„Com
ment ga va" verovert heel Europa. Taalbarrières worden door
broken en zo langzamerhand kent iedereen de vier Nederland
se jongens, samen The Shorts vormend, die overal met onge
kend succes deze Franse groet ten gehore brengen. De grote
man achter de schermen, tekstschrijver Eddie de Heer, wacht
intussen zwetend en met ingehouden adem op de vonk, die ooit
bij hem het vuur van „Comment ga va" deed ontbranden. „In
maart moet er een nieuwe plaat uitkomen", bekent hij tegen
over Leo Thuring, „anders verliezen The Shorts gegarandeerd
terrein. De jongens hebben nu aan het vak geroken en willen
beslist verder".
Ondertussen weet Edr
allang niet meer, waarfoo<
ratie voor een geprolong^
moet zoeken. Het zwa
mocles is zijn rood opg€®_er
al angstig dicht genaf"
wanhopiger klinken d? 1
van zijn zoon, die hf®."£
heeft gegeven zeven nir.P€
schrijven. Achter de scl V
thuis wringt hij de ene. *a
andere uit ziin grijzr
wacht zwetend en or
adem op de vonk, die:
het vuur van Commen
ontbranden. P"bl
en 3
„Ik ben de eenzaams^
deze wereld", heeft h[e
tot zijn afgrijzen onttEer*
vraag me af of je zo'n
talen voor succes, dat >;uw6
toch weer ophoudt Iljer e
laatste tijd vaak overjt
waarin ik als confereni|et j.
eigen kindershow optrj~je
pas echt leuk: die tijcLjr
Pietje en Pipo. Maar L
meer terug. De jongenss^]
het vak geroken en wij|n
der. En daar hebben ze-
maart moet er een nj
uitkomen, want anders
gegarandeerd terrein. TT"-
ik toch maar weer zejnO
heb geschreven. Ik hoop®
hit tussen zit". rage
de
The Shorts, de vier
halfwas jongens van Jan
de Witt, die met
„Comment 9a va" heel
Europa veroverden. Op de
voorgrond Hans van
Vondelen, het
onmiskenbare talent.
Achter hem van links naar
rechts: Erik de Wildt, in
Dordrecht geplukt, Peter
Weezenbeek, in Haarlem
ontdekt, en Hans
Stokkermans, ingelijfd via
een 27-MC-bakkie.
Vrouwvolk
Dat probleem had hij gelukkig niet
met Hans van Vondelen, de zoon
van een verwarmingsmonteur uit
Delft, die zich onmiddellijk profi
leerde als een geboren lead-zanger
en van meet af aan professioneel in
de microfoon hapte. Organist Erik
komt weliswaar beter over bij het
vrouwvolk en krijgt nog steeds de
meeste fanmail, maar Van Vonde
len is toch het onbetwiste talent
voor wie het muzikale hemd nader
is dan het kortstondige succes van
de Shorts.
Hij is vandaag ook weer de eerste,
die zich in de Leidse Dwarsbol-
werksteeg op nummer zes meldt
voor een muzikale sessie, die zal
moeten uitwijzen, of er tussen de
nieuwe composities van Eddie de
Heer een hit schuil gaat, die de lo
gische opvolger kan worden van
het wereldsucces „Comment ga
va".
Goeie Eddie. Beklagenswaardige
bard, die stevig zit vastgeklemd in
de duimschroeven van zijn eigen
geesteskind. Zie hem daar nou zit
ten in een hoek van de schuur, die
hij heeft laten ombouwen tot een
studio voor zijn kwelend knapen
koor. Het gekwelde hoofd, dat hij
reeds 51 jaar meetorst, heeft hij
moedeloos laten vieren tot diep in
zijn hippe outfit. Zijn dunne, grijze
lokken liggen her en der verspreid
over zijn schedel als restanten van
een oogst, die niet de moeite waard
werd geacht om tot schelven te
worden opgebonden.
„Niemand krijgt van mij meer de
kans om me een oor aan te naaien",
Met aangevreten kopstem zingt Eddie de Heer zijn nieuwe schepping „Monique", die straks moet gaan sco
ren. Lead-zanger Hans van Vondelen is een en al oor.
bezweert hij somber, „want ik weet
nu exact, waar in deze jungle de
voetangels en klemmen liggen. Als
gewezen barkeeper was ik natuur
lijk niet helemaal een groentje,
maar toch is de horeca iets neel an
ders dan de popwereld. Toen ik
hier achter de schuur nog mijn bar
„De Bliksem" dreef, had ik te ma
ken met mensen van de brouwerij
die ook geen lieverdjes zijn. Maar
in de muziek zijn ze nog harder.
Nog gewiekster".
Contracten
„Toen het eenmaal duidelijk was,
dat onze Shorts in de lift zaten,
kreeg ik opeens de mooiste aanbie
dingen van wildvreemden, die bij
hoog en bij laag volhielden, dat ze
mijn beste vrienden waren. En ik,
die nog nooit met dat bijltje gehakt
had, dacht nog een moment, dat ze
me echt aardig vonden en me wil
den verrassen. Ze stuurden me de
contracten kant en klaar en deden
er meestal een leuk bloemstuk bij.
„Aardig van die luitjes", was in het
begin mijn reactie op zulke gestes.
Maar daar ben ik allang van gene
zen. Ze willen alleen maar op die
voortrazende trein springen en
proberen je daarvoor aan alle kan
ten in te pakken. De eerste tijd
werd ik gek gebeld door theaterbu
reaus, waar ik nog nooit van ge
hoord had. En wat zou je denken
van de muziekuitgevers? Die zagen
de poet ook in de verte en liepen
mijn deur plat".
„Gelukkig ben ik van huis uit heel
zuinig op mijn handtekening en
denk ik lang na, voordat ik onder
een officiële verklaring een krab
bel zet. Dat heeft me gered. Ik ben
van de ene dag op de andere in het
diepe gesmeten en heb met de al
lergrootste inspanningen mijn
hoofd nog net boven water kunnen
houden. Ondertussen had ik wel
met vrijwel iedereen ruzie ge
maakt. Maar ik weet nu tenminste,
hoe de spelregels in elkaar zitten".
En dan te bedenken hoe moeizaam
het allemaal begonnen is. Amper
drie jaar geleden liep hij nog met
zijn bandjes bij de platenmaat
schappijen te leuren en kreeg hij
overal nul op rekwest. Met zijn
tekst „Hands Off" kwam hij ten
slotte terecht hij de decibellen-ver-
slinder Peter Koelewijn, die hem in
het oor toeterde: „Jouw nummer
gaat op de B-kant. Zelf neem ik de
A-kant voor mijn rekening. En re
ken er maar vast op, dat we het he
lemaal gaan maken met dat groepje
van je".
Drie dagen na de opname in de
Wisseloord Studio in Hilversum
belde Koelewijn hem op. Hij had er
nog eens over nagedaent. Het leek
hem toch raadzamer ook de B-kant
als een Koelewijn-produkt op de
markt te presenteren. „Dan gaat
het feest niet door", liet De Heer
weten na een snelle samenspraak
met zoon Danny en The Snorts.
„Die tekst is van mij en blijft van
mij".
Koelewijn daarop af door zijdeur.
En Willem van Kooten, alias Joost
den Draayer, vervolgens als nieu
we partner in spe langszij. „Te
gek", was diens oordeel over De
Heers kersverse probeersel „Don't
wanna do it". Het plaatje werd der
halve piilsnel geperst en verdween
even pijlsnel in de prullenmanden
van de disciockeys, die ondanks de
vele smeekbrieven geen brood za
gen in De Heers eigentijdse versie
van de Leidse Sleuteltjes.
Leuke kreet
Na die flop deed Eddie een nieuwe
poging en schreef uit de soepele
Eols „Comment ga va". Zelf vond
ij het een aardige kreet, die hij tij
dens bezoeken aan Parijs veelvul
dig had opgevangen. Maar Van
Kooten vond het toch niet span
nend genoeg en bood De Heer
grootmoedig aan nog eens bij hem
langs te komen als hij wat beters
had verzonnen.
In de Leidse garage, die toen nog
royaal op instorten stond, is daarna
„Comment ga va" in eigen beheer
ingezongen op een krakkemikkige
Revox-bandrecorder. Met het klun-
gelinge bandje, dat van die opname
resteerde, gingen Eddie en Danny
de Heer op de eerstvolgende lied-
jesbeurs alle stands af om daar van
de één te horen, dat The Shorts te
jong waren „mij te link met al
die wijsneuzen van de arbeidsin
spectie op je lip" en van de an
der, dat het geluid te gelikt com
mercieel was voor een echte hit.
Nadat hij bij de stand van CNR te
horen had gekregen, dat ze wel wat
zagen in de groep, maar dat het
nummer vodden was, besloot buur
man Dureco even later, dat het
door hun experts als „hartstikke
gaaf" bevonden Comment ga va
onder toezicht van Jack de Nijs, be
ter bekend onder zijn artiesten
naam Jack Jersey, ijlings in een 24-
sporen-studio in Roosendaal zou
worden opgenomen.
Dat gebeurde ook inderdaad.
Waarna het geruime tijd bladstil
bleef in het land van de miauwen
de muzen. Na een maand wierp De
Heer er uit louter nieuwsgierigheid
maar eens de kosten van een inter
lokaal telefoongesprek tegenaan en
kreeg te horen: „De plaat wordt
niet geperst, want de kwaliteit is
onvoldoende. Wat we met name
missen is de verfrissende sound
van jullie eigen bandje".
Jobstijding
Met dat eigen bandje ging het duo
De Heer vervolgens naar Polydor,
die er drie opnamen aan waagde en
aan de hand daarvan tot dezelfde
conclusie kwam. Met die jobstijding
kwam De Heer tenslotte ten einde
raad uithuilen bij de hitgevoelige
Ruud Warns, die binnen drie dagen
EMI wist te bewegen Comment ga
va nogmaals ter aarde te stellen in
een plastic groeve.
De lancering van The Shorts in
1982 door EMI leek aanvankelijk in
aanmerking te komen voor het
predikaat „De misser van het jaar".
Alleen de piratenzenders draaiden
de plaat. Maar Hilversum hield
zich ver van de vier bleke slieras-
Droom
Joop Stokkermans. Wat bleek ech
ter? Dat hij er geen hout van kon.
Hij speelde een paar akkoorden,
die ons door merg en been gingen.
Daarna bekende hij vlot, dat hij
amper had gestudeerd. Maar hij
wilde zo graag, begrijp je. Daarom
hebben we hem gelijk doorge
stuurd naar een privéleraar, die
hem in drie maanden heeft klaar
gestoomd voor het showwerk".
