Johnny Weissmuller zal altijd dé
Tarzan van het witte doek blijven
i
Wolfgang Staudte overleden
Oorlog, leven en dood in Publiekstheaters „Zomer"
„Ernani oogstte menig open doekje
Overdaad aan klankweelde in Bruckner's Zesde Symfonie
v' V
v
KUNST
CcidócSomcMit
MAANDAG 23 JANUARI 1984 PAGIN
Willem Ruis stopt
met Lotto Show
HILVERSUM Willem Ruis
stopt met zijn „Willem Ruis
Lotto Show". Reden hiervoor
is de onvrede met de onregel
matige frequenties en het tijd
stip waarop het wordt uitge
zonden. In augustus neemt hij
de laatste aflevering op. Het
programma heeft dan drie
jaar bestaan. Willem Ruis die
met de VARA een contract
heeft tot september van dit
jaar, weet nog niet of hij voor
de VARA blijft werken. Waar
hij naar streeft is een pro
gramma met een maandelijkse
frequentie.
Vierde verdachte
in kunstdiefstal
onder arrest
ROME De Italiaanse politie
heeft een vierde Italiaanse ver
dachte gearresteerd in de zaak
van de opzienbarende diefstal
uit het rijksmuseum van Boeda
pest in november. De nieuwe
arrestant is de 30-jarige glazen
maker Carmine Palmese uit
Avellino bij Napels. Met Palme
se meegeteld zijn in de affaire
nu zeven arrestaties verricht,
waaronder drie >in Hongarije.
Het Hongaarse ministerie van
binnenlandse zaken wijst een
rijke zakenman in Griekenland
als opdrachtgever aan.
Werkterrein beeldend
kunstenaar valt tegen
DEN HAAG Uitbreiding van
het werkterrein van beeldende
kunstenaars is veel minder moge
lijk dan gedacht. Tot die slotsom
komt drs. W. Oosterbaan Martini-
us in een rapport, waarin alle 14
projecten zijn besproken en beoor
deeld, die waren opgezet in het ka
der van het Praktijkonderzoek
Beeldende Kunsten (POBK). Wat
met de projecten werd beoogd -
het ontsluiten van nieuwe be
roepsmogelijkheden voor kunste
naars - is te ambitieus gebleken.
Van nieuwe werkvelden bleek al
leen de architectuur en ruimtelijke
ordening een vruchtbaar werkter
rein voor beelende kunstenaars op
te leveren.
Maandenlange voorbereidin
gen en inspanningen dreig
den in één klap voor niets te
zijn geweest. Immers, de
sneeuwval zou de grote spel
breker geworden kunnen
zijn bij de opvoering van
Verdi's opera Ernani door de
West-Nederlandse Opera
stichting. Maar Coen Rui
venkamp en de zijnen heb
ben vele vrienden en die lie
ten blijken wat echte vrien
den waard zijn: de PWA-
zaal was redelijk goed bezet.
Nu had de stichting dan ook
niet nagelaten aan de weg te
timmeren, op talrijke plaat-
Opvoering van de opera Ernani
van Verdi door West-Nederlandse
Operastichting met medewerking
van het Verdikoor en het A'dams
Promenadeorkest. Leiding en re
gie Coen Ruivenkamp. PWA-zaal.
sen in Den Haag zag men
het peinzende hoofd van
Ruivenkamp afgebeeld. Hij
dient het fenomeen opera al
jaren, startte in 1950 het
Verdikoor, dat via Haagse
Lekenopera en Haagse
Volksopera uitgroeide tot
West-Nederlandse Opera
stichting.
Met Ernani schreef Verdi
zijn eerste nationale succes.
Het is het verhaal van Elvi
ra die de harten heeft ge
wonnen van Ernani, van
Don de Silva en van nie
mand minder dan de koning
van Spanje. Een verhaal van
liefde, wraak en dood, 't
loopt eigenlijk voor iedereen
slecht af. Zo n drama is een
kolfje naar de hand van Rui
venkamp, die een dergelijke
opera neerzet met gloed, be
zetenheid, Italiaanse uitbun
digheid en niet te remmen
enthousiasme. Met die geest
drift inspireert hij het koor,
dat prachtig was aangekleed,
het zgn. Amsterdamse Pro
menadeorkest dat zich dap
per weerde en de solisten die
wis en waarachtig voor hun
taak berekend waren. Bra-
vo's en opendoekjes voor
Nick Dumont als gloedvolle
Ernani, Jacqueline de Quail-
le als dramatische Elvira.
Chris de Moor als bewogen
De Silva en Anton Haeck als
waardige koning. Hoe glad
het buiten ook was, Ruiven
kamp waagde zich niet op
glad ijs maar kon zijn taak
uitstekend aan.
ADR. HAGER
Willem Brons
verfijnd
en stijlvol
Concert op de zondagochtend in Di-
ligentia door de pianist Willem
Brons. Werk van Scarlatti, Beetho
ven, Schumann en Debussy.
Alvorens met zijn recital te be
ginnen vroeg Willem Brons
zich af of het bij koffieconcer
ten in Den Haag wel gewoonte
was dat uitvoerenden zelf uit
leg gaven. Was het maar waar.
Meestal blijft het bij een op
somming op papier, zo nu en
dan ondersteund door een uit
treksel uit een naslagwerk.
Het aardige van zo'n toelich
ting is namelijk dat de musicus
daarin voor en vooral over
zichzelf spreekt. Dat geldt in
elk geval voor de pianist Wil
lem Brons. De wijze waarop
hij zich presenteert, mag dan
wat onhandig zijn, zij is hoe
dan ook niet gemanireerd. In
tegendeel zelfs, want zo waar
achtig en introvert als zijn
vertolkingen zijn, zo eerlijk
spreekt hij over muziek. Op
die manier is Beethovens sona
te Opus 31 nr. 2 al bijvoorbaat
een belevenis. Brons legt daar
in namelijk niet de nadruk op
het uitdagend stormachtige,
virtuoze en dus alledaagse ap-
plomb van dit werk, maar - in
overeenstemming met zijn
aard - op het zangerige, op de
zuiver muzikale intenties. Hij
vertelt echt van een interne
betoogtrant die leidt naar een,
inderdaad, onklassieke en ta
melijk navrant klinkende mo
noloog, een recitatief, en be
sluit met een sprankelende di
aloog. Nu kan men twisten
over de manier waarop met
name de climax in het Alle
gretto, het laatste deel van
deze Beethoven-sonate, is uit
gewerkt. Dan is er immers
sprake van een aaneenschake
ling van bruisende en parelen
de passages. Maar, nogmaals,
daar ligt de nadruk niet.
Brons' visie is niet dwingend
maar uitnodigend. Ik kan mij
dan ook voorstellen hoe hij
zijn leerlingen aan het Am
sterdamse Sweelinck Conser
vatorium bij zijn verfijnde en
stijlvolle spel betrekt. Zo on
weerstaanbaar als hij dan is, zo
beminnelijk is hij ook in de
zaal. Verreweg het beste van
zijn spel geeft Brons mijns in
ziens in werk van niet zo'n
omvangrijke spanwijdte, zoals
de laatst voltooide compositie
van Schumann, „Gesange der
Frühe", „Masques" van De
bussy of die b-klein Sonate
van Scarlatti. Hoe sierlijk en
intens muzikaal zijn dan niet
de op- en neerwaards bewe
gende melodische lijnen.
LUC. KNÖDLER
Franse filmprijs
voor „De Lift"
AVORIAZ De Nederlandse
film „De Lift" van Dick Maas
heeft de grote prijs van het 12e
„fantastique" filmfestival van
Avoriaz gekregen. Een andere
Nederlandse film „De Vierde
Man" van Paul Verhoeven
kreeg de speciale jury-prijs. De
prijs van de kritiek is gegaan
naar de Canadese film „Dead/
Zone" van David Cronenberg.
Die film won ook de Hitc-
hkock-prijs en „de Gouden
Antenne".
(Vervolg van voorpagina)
ACAPULCO Johnny Weissmuller, de 79-jarige
voormalige acteur en olympisch zwemkampioen, zal
zondag in Acapulco worden begraven, waar hij sinds
drie jaar woonde. Amerikaan van Oostenrijkse af
komst, werd Weissmuller in 1904 in Winbar (Pennsyl
vania) geboren. Na zijn zwemcarrière speelde hij tussen
1932 en 1950 in 19 Tarzan-films. Johnny Weissmuller
zal voor het grote publiek altijd dè Tarzan van het wit
te doek blijven, al was hij beslist niet de eerste die deze
jungleheld gestalte gaf en kwamen er tot nog toe zes
anderen na hem.
3» f
Reeds in 1918, vier jaar na het
verschijnen van het eerste
verhaal over de Engelse lord
die in het oerwoud werd opge
voed door apen, kreeg de
schepping van Edgar Rice
Burroughs zijn eerste verfil
ming met Elmo Lincoln in de
titelrol en Enid Markey als
Jane, nog in het zelfde jaar ge
volgd door „Romance of Tar
zan" met dezelfde rolbezetting.
In 1920 volgde „Return of Tar
zan" met Gene Polar en Karla
Schramm terwijl er ook een
seriefilm „Son of Tarzan"
werd gemaakt met Kamuela
C. Searle in de titelrol en P.
Dempsey Tabier als Tarzan se
nior. Een jaar later keerde
Elmo Lincoln weer terug
eveneens in een seriefilm zeer
toepasselijk „De avonturen
van Tarzan" getiteld.
Daarna kreeg de oerwoudheid
zes jaren rust van de grote
filmbazen, maar in 1927 was
hij weer in de bioscoop te zien
in „Tarzan en de gouden
leeuw" met James Pierce en
Dorothy Dunbar. Nog twee se
riefilms volgden „Tarzan the
mighty" en in 1930 „Tarzan
the tiger" met Frank Merrill
in de titelrol zonder Jane,
voordat de Olympische zwem
kampioen Weissmuller aan de
beurt was.
Me Tarzan, you Jane
Wat maakte Johnny Weiss
muller tot de Tarzan van het
witte doek, die al zijn voorgan
gers zou doen vergeten? Dat
was natuurlijk in de eerste
plaats de geluidsfilm, waar
door je de held kon horen gil
len terwijl hij van boom tot
boom slingerde. In de tweede
plaats was het de zorg, die Me
tro Goldwyn Mayer aan de
productie besteedde compleet
met olifantenkerkhof en een
van zijn lieftalligste sterretjes
Maureen O' Sullivan in de rol
van Jane. Zij zou het tien jaar
en zes films lang met haar oer
woudheid uithouden en toen
zij zich na haar huwelijk met
regisseur John Farrow terug
trok om vele kinderen
waaronder Mia en Tisa te
krijgen verloor MGM prompt
de belangstelling voor de serie,
waarna Weissmuller onder
producent Sol Lesser bij RKO
zijn Tarzan-geluk verder
mocht beproeven. Twee films
lang zonder Jane, die door de
slimme scenarioschrijvers naar
Engeland op familiebezoek
was gestuurd om in de derde
film in de vorm van Brenda
Joyce weer terug te keren!
Weissmullers debuut MGM
had de titel „Tarzan of the
apes" veranderd in „Tarzan
the ape man" stelde hogere
eisen aan zijn athletische kwa
liteiten dan aan zijn acteerta
lent. Zijn dialoog beperkte zich
tot de legendarische woorden
„Me Tarzan, you Jane". Twee
jaar later, in 1934, was al hij
heel wat spraakzamer gewor
den in „Tarzan and his mate",
een film die in Nederland on-
Johnny Weissmuller in zijn grote Tarzanjaren, met Maureen
O'Hara als Jane en Johnny Sheffield als kleine Boy.
middellijk de filmkeuring
voor grote problemen stelde.
Jane's garderobe was versleten
en ook zij was nu gehuld in
een dierenvel, te krap naar de
mening van onze censuur.
In „Tarzan escapes" uit 1936
zat zij wat ruimer „in het vel",
terwijl in de lop de eenvoudige
boom waar Tarzan placht te
wonen nu een fraaie bovenwo
ning met waranda was ge
bouwd.
Kleine Boy
Het werd echter tijd dat er ook
eens gezinsuitbreiding kwam,
maar omdat de producenten
het voor het grote publiek heel
kuis wilden houden, heette de
volgende film „Tarzan finds a
son" omdat de kleine Boy ge
speeld, door Johnny Sheffield,
net als Tarzan een vondeling
was, de enige overlevende van
een vliegramp.
In 1941 volgde „Tarzan's se
cret treasure", gevolgd in 1942
door „Tarzan's New York ad-
venture" waarin de oerwoud
heid te kampen kreeg met het
leven in een wereldstad.
Dat betekende tevens het ein
de van de serie met Maureen
O'Sullivan als Jane. Johnny
Sheffield en de aap Cheeta
bleven Weissmuller echter
trouw en verhuisden mét hem
naar RKO waar zij nog zes
films zouden maken in twee
jaar tijd.
Dat tempo was zelfs voor onze
stoere held te hoog en mede
doordat ook de fantasie van de
scenarioschrijvers uitgeput
raakte het ging steeds óm
een eerlijke geleerde die om
de wetenschap te dienen het
oerwoud introk, maar altijd
een aantal boosaardige for
tuinzoekers als gidsen om''zich
heen had. die het op de schat
ten van een onder Tarzan's be
scherming staande volksstam
hadden gemunt werden de
films steeds slechter.
Bovendien was Weissmuller te
zwaar geworden om nog lan
ger aan lianen van boom tot
boom te slingeren en zo be
landde hij bij de Columbia-stu
dio's, die hem in het khaki sta
ken als de strip-figuur Jungle
Jim, een serie die alleen maar
nog een stap terug voor onze
kampioen betekende.
Concurrentie
Denk niet dat Weissmuller in
zijn gloriejaren geen concur
rentie had. In 1933 al trachtte
Sol Lesser zich al van de Tar-
zan-figuur meester te maken
met „Tarzan the fearless"
waarin een andere zwemkam
pioen Larry „Buster" Crabbe
de titelrol vervulde. Deze zou
echter later zijn grootste
triomfen vieren in de serie
films rond Flash Gordon en
Buck Rogers.
In 1935 probeerde de kogelsto
ter Herman Brix Olympisch
kampioen in 1928 in Amster
dam en onlangs nog te zien
onder de naam Bruce Bennett
in Nikolai van der Heyde's
Laat de dokter maar schuiven
Weissmuller uit zijn boom
te verdringen met de seriefilm
„Tarzan en de groene godin",
terwijl in 1938 tienkamper
Glenn Morris het eens in
„Tarzan's revenge" mocht pro
beren. Zijn tegenspeelster was
de zwemkampioene Eleonor
Holm, die naam maakte door
dat zij wegens dronkenschap
uit de Olympische ploeg werd
gezet.
Terwijl Weissmuller zich als
Jungle Jim in zijn khaki-pak
zat te verbijten, viel Lex Bar
ker de eer te beurt de Tarzan-
rol bij Lesser over te nemen.
Maar de scenario's werden
steeds slechter en de produc
ties steeds goedkoper. Barker
hield het vijf films uit en be
landde toen via een aantal
westerns in Fellini's „La dolce
vita" en eindigde zijn carrière
als Old Shatterhand in de in
Joegoslavië opgenomen Karl
May-verfilmingen. In 1973
vond men hem in New York
dood op straat na een hartaan
val.
In 1955 viel Gordon Scott de
eer te beurt de eerste Tarzan-
in-kleur te mogen zijn. Ook hij
hield dat vijf films vol, alvo
rens als Romeinse krachtpat
ser naar de „sandalen-wes
tern" over te stappen.
Een poging van MGM om nog
eens groots van voren af te be
ginnen liep schipbreuk op de
weinig aantrekkelijke hoofd
rolspeler Denny Miller en
Jock Mahoney had met twee
en Mike Henry met vier Tar-
zan-vertolkingen konden
evenmin het publiek bekoren.
De televisie introduceerde Ron
Eloy in een Tarzan-serie, die
echter na twee jaar werd ge
stopt.
Sedert 1968 heeft de filmindu
strie Tarzan met rust gelaten.
Op één uitzondering na toen
Picha een getekende hoofd
film maakte over een oversex-
te Tarzan onder de titel „Tar-
zoon, shame of the jungle".
Dat was de erven van de in
1950 overleden Edgar Rice
Burroughs echter te bar en de
naam Tarzoon moest uit de ti
tel verdwijnen. Het commen
taar bij deze film werd overi
gens gesproken door...Johnny
Weissmuller junior. De namen
Weissmuller en Tarzan schij
nen niet van elkaar los te den
ken te zijn.
OTTO MILC
'Zomer' van Edward Bond
gaat over leven voor de dood
en de wijze waarop dat wordt
gedaan. De Engelse toneel
schrijver laat daartoe vijf per
sonages op het toneel een kor
te periode in een zomer in
Joegoslavië meemaken. Het
zijn een Engelse en haar doch
ter, een Joegoslavische moeder
met haar zoon en een Duitser.
De Joegoslavische, Marthe, is
stervende.
De Engelsen komen gewoonte
getrouw naar het pension van
de Joegoslavische. De moeder
Publiekstheater: 'Zomer' van Ed
ward Bond. Regie: Peter de Baan.
Decor: Peter de Kimpe. Vertaling:
Joost Sternheim. Met o.a. Annet
Nieuwenhuyzen en Ton Lutz. Ko
ninklijke Schouwburg, zondag 22 ja-
Xenia woonde er voor de oor
log als dochter van een ban
kier en de Joegoslavische was
haar dienstbode. De schrijver
heeft in de beide ouderen de
tegenstelling tussen kapitalis
me en socialisme verwerkt.
Het zou te veel ruimte kosten
om exact uit te leggen, hoe dat
gebeurt. Het is treffend dat
Xenia nog steeds terugkomt
naar haar voormalige ouder
lijk huis en Marthe vriendelijk
maar toch lichtelijk van uit de
hoogte behandelt. Het is voor
Marthe tergend, omdat Xenia
haar in de Tweede wereldoor
log van een executie heeft ge
red. Een Duitser, toen daar ge
stationeerd, ontmoet Xenia.
Bond heeft hem ongetwijfeld
opgebracht om een perspektief
te bieden aan de visies van de
beide vrouwen. Deze Duitser
vertelt over de gruwelen zon
der enige spijt.
Tegen die achtergrond spelen
de beide jongeren een merk
waardige rol. Marthe„s zoon
David is arts en spreekt deson
danks net te afstandelijk over
zijn moeders ziekte. Hij schrikt
er ook niet van terug in de
aanwezigheid van zijn moeder
Ann, de dochter van Xenia,
uit te nodigen met hem te vrij
en. De vijandigheid tussen de
beide moeders wordt door de
jongeren koel en afstandelijk
benaderd, alsof ze op het punt
staan hun te berispen maar de
onderwerpen, oorlog en poli
tiek, te onbelangrijk vinden.
Zelfs na de dood van Marthe
duurt Davids verdriet nauwe
lijks langer dan een ochtend.
Het kind dat hij misschien met
Ann heeft verwekt, is onder
werp van zijn gesprek.
Bond geeft hiermee de indruk
dat de jongeren geen interesse
hebben voor zaken die de ou
deren bezighouden en hij doet
dat in een boeiend stuk. Peter
de Baan heeft het afstandelijk
neergezet in een fraai decor
van Peter de Kimpe. Ton Lutz
speelt schitterend irritant als
Duitser, Annet Nieuwenhuy
zen fraai venijnig als Marthe.
Xenia krijgt een drammerige
vertolking door Ann Hase-
kamp en David wordt overtui
gend gebracht door Hugo
Koolschijn. Slechts Antoinette
Jelgersma als Ann kon mij
nauwelijks bekoren: te naïef
en vooral te gekunsteld ge
speeld.
PETER SNEL
MUNCHEN - De West-
duitse film- en tv-regis-
seur Wolfgang Staudte is
donderdag bij opnamen in
Joegoslavië overleden. Hij
is 77 jaar geworden.
Staudte werd bij het ma
ken van opnamen voor de
ZDF-serie „Die andere
Strasse" plotseling onwel.
Staudte was voor Nederland
belangrijk door zijn verfilming
van Piet Bakkers boek „Ciske
de Rat" in 1955. (De herverfil
ming door Guido Pieters gaat
binnenkort in première). In
1931 stond Staudte al op de
Nederlandse planken in „De
wonderdancing" met o.a. Fien
de la Mar en Cor van de Lugt
Melsert. Met de Nederlandse
actrice Femke Boersma als
schippersvrouw in de hoofdrol
maakte hij voor de Duitse tv
(de gedeeltelijk in ons land
verfilmde) tv-sewrie
„M.S.Franziska". Maar zijn
grote naam kreeg Staudte door
zijn hekeling van het „Deutsc-
htum" en de restanten van de
nazi-tijd in het Duitsland van
na de oorlog in films als „Die
Mörder sind unter uns" (in
1946, maar al in 1944 door hem
geschreven), „Herrenpartie"
en „Rosen für den Staatsan-
walt". Staudte was daarmee de
eerste Duitser die een poging
deed, het nationaal-socialisti-
sche verleden op film vast te
leggen, hetgeen hem niet altijd
in dank werd afgenomen.
Staudte die een groot deel van
de oorlog kon blijven filmen,
onttrok zich niettemin aan het
maken van nazi-propaganda
films. In het bezette Berlijn
van na de oorlog kreeg hij van
de Amerikanen geen kans te
filmen („voorlopig komen er
geen Duitsers aan te pas"), de
Russen keurden het idee van
„Die Mörder sind unter uns"
echter goeds, mits hij het einde
veranderen: Een Duitse arts
mocht geen andere Duitser -
een zeer foute officier - neer
schieten omdat er dan mis
schien in Duitsland zelf een
bloedbad zou ontstaan. Staudte
bleef daarna in de DDR en
bouwde daar zijn reputatie op
van lastig mens en politiek
geëngageerd moralist („Die
Rotation" en Heinrich Manns
„Der Undertan").
In 1956 komt Staudte uit de
DDR naar West-Berlijn.
Sinds
dien maakte hij eerst nog films
met een politieke ondertoon,
die het grote publiek niet erg
gunstig ontvangt: „Kirmes"
(1960) over de laatste oorlogs
dagen ergens in de Eifel,
„Herrenpartie" (1964) over
doorsnee-Duitsers die op va
kantie in Joegoslavië vrouwen
ontmoeten, wier mannen in de
oorlog door de SS zijn doodge
schoten. Daarna satirische
films, en sinds 1970 vooral tv-
werk: Bijdragen aan de mis
daadseries „Der Kommissar"
en „Tatort", Hans Fallada's
„Der eiserne Gustav" in zeven
delen en in 1981 voor het ZDF
de 13-delige familieserie „Die
Pawlaks".
B.J.
KATHERINE
Twee hoofdindrukken namen
wij mee na het beluisteren van
het 4de abonnementsconcert
van het Concertgebouworkest
onder Haitink, zaterdagavond
in de PWA-zaal. De eerste was
het - wederom - moeten con
stateren hoe weinig geschikt
de PWA-zaal is voor muziek
uitvoeringen en de tweede -
schijnbaar tegenstrijdig - welk
een klankweelde het Concert
gebouworkest kan ontwikke
len. Dit alles betrof dan aller
eerst Haydn's Symphonie Con
certante in Bes op. 84, waarin
Jaap van Zweden, viool; Harro
Ruysenaars, cello; Jan Spronk,
klarinet en Brian Pollard, fa
got, de solopartijen speelden.
En toen hoorde men duidelijk,
hoe gering de draagkracht van
de strijkers bleek - een beves
tiging van het feit. dat viool-
en cellosolisten in deze zaal
nooit helemaal tot hun recht
kunnen komen.
Daardoor kwamen ook in dit
Concertgebouworkest onder Ber
nard Haitink. Solisten: Jaap van
Zweden, viool; Harro Ruysenaars,
cello; Jan Spronk, klarinet en Brian
Pollard, fagot. PWA-zaal Ned. Con
gresgebouw.
solokwartet de verhoudingen
scheef te liggen. Overigens -
een kostelijke muziek, deze
concertante symfonie uit 1792,
geschreven voor Haydn's Lon-
dense vrienden. Deed de fina
le niet even aan Mozart den
ken? In Bruckner's Zesde
Symfonie liet Haitink een bij
na overdadige klankweelde
opbloeien. Daar speelde dit fa
meuze orkest op topkracht,
met zo'n extra volle inzet van
de strijkers dat men bijna de
slechte akoestiek vergat, ware
het niet. dat de volle blazers
klank (het slot!) zonder enige
nagalm onmiddellijk verstom
de en de dun geïnstrumenteer
de passages vrijwel wegvielen.
Haitink's benadering van deze
weinig gespeelde Bruckner-
symfonie toonde een volledig
opgaan in de wereld achter de
noten, in het intense gevoels
leven van deze muziek, waar
door er bijna dramatische ver
langzamingen konden voorko
men, met name in het indruk
wekkende Adagio. Alle res
pect voor de zorgvuldige, tot
in de details afgewogen uit
voering.
NOES KOKEE
Nog eens Katherine Hej£
Ze is als jong meisje dezeP
te zien in „Chris#
Strong", als 74-jarige is j
het woord in het blad „J
Home Journal". Over feL
me. Past aardig, nu het L
nistische Cinemien die*r
„Christopher Strong" ivf
roulatie brengt. Kaw
Hepburn kwam uit eer»
gegoed milieu, had een nfc
die haar best deed voorjj
wenemancipatie en vroir
stemrecht: „Ik vraag rar
eens af wat mijn moeder
moderne vrouwen gedack
hebben. Ze zou, net als ijl
den dat ze vaak tegen dt(
keerde boom staan te bL
Door mannen te willen zk
heb geen geduld met vrf
die banen willen die mV
beter doen, omdat ze nt(
maal veel sterker zijn. j
het geen tijd dat we crAL,
dat vrouwen bepaalde r
schappen niet hebben. I\B'
als mannen een aantal r
schappen niet hebben?*1
aardige tekst in het licft]
Katherine's rol in „Ch\
ii
JULIE
Julie Andrews is c/oT
American -Language-Heh
Association gekozen
vrouw met de mooiste s
stem. Ze spreekt haar
inderdaad even vlekker
ze er uitziet. Vandaar
schijnlijk dat je Julie's sc
gen komt in de vliegtuig..'
British Airways. Wad
fluistert er bij BA in C
dat het de hoogfste tijdl
uw veiligheidsgordels
snoeren en alsjeblieft 'r
houden met roken? Juis9
Andrews. 1 1
BERT J/ei
i n
CARY f
4 A-
Wolfgang Staudte: eerste Duitse regisseur die nazi-tijd
en de gevolgen vastlegde.
Cary Grant vierde enJL
gen geleden zijn ta
verjaardag. Samen nif1(
enige kind. de 17-jarige
fer uit zijn huwelijk mfo
Cannon, en met zijn?
vrouw, Barbara. Gr ar,'',
in 1966 op met filmen f"
Walk don 't run en v.
kenman: Hij is comï
van MGM-United Ari"
cosmetica-firma Fa bei
MGM-Grand Hotel in
gas en de renbaan vaijg
wood Park. Verder is i
tor van het Kennedy
en de Stichting PrinseL
„Ik ben blij dat ik hr
gehaald heb" meldde C
zijn verjaardag. Hij ispr
dels weer actief gPr
voor zijn geboorteland'!
land. In Los Angeled}
hem de complete Britie
kolonie gemobiliseerd IS
in te zamelen voor dsr
athleten die er tijójk
Olympische Spelen in e/
gel es actief gaan f'u
Grant heeft altijd gdai
geld kunnen omgaan. 0
roemdste huwelijk t
Barbara Hutton, de er,Z€
van de Wool worth -ml
Dat huwelijk had de 0/
Cash and Cary". JL
