-fc1-
finale
„Wat hier gebeurt
is een wonder"
Caroline
Kaart:
VAJtvlW'liv ZATERDAG31 DECEMBER 1983
MUZIKALE
MONSTERSHOW
VAN
JACQUES SENF
me een rol aanbood in zijn musical
„Amerika, Amerika". Maar dat is
toch niets in vergelijking met wat
ik nu mag doen. Mijn rol in „Ame
rika, Amerika" was in feite nauwe
lijks uitgewerkt. Het heeft me dan
ook de grootste moeite gekost er
toch nog wat van te maken. Maar
in dit theaterfeest kan ik pas echt
uitpakken en laten zien wat ik
kan".
In de spiegellijst achter haar rug
heeft ze een portret gestoken van
de heldentenor Hans Kaart, met
wie ze sinds 1957 vijf gelukkige ja
ren getrouwd is geweest. Ze pakt
de foto en zegt glimlachend: „In
Schotland, waar ik geboren ben,
leerde je op school dat Hollanders
flegmatieke, stugge mensen waren
zonder een greintje romantiek. Het
kan zijn, dat ik tegen de verkeerde
ben aangelopen, maar als Hans
flegmatiek was, heeft hij dat in elk
geval meesterlijk voor mij verbor
gen weten te houden. Ik heb vijf
opwindende jaren met hem over de
wereld gezworven. Hans was ner
gens bang voor, noch voor het le
ven, noch voor de dood. Het avon
tuur verkoos hij blindelings boven
burgerlijke welstand. Alleen ons
huis in Zwitserland vond hij be
langrijk, zo belangrijk zelfs, dat we
vaak na de laatste voorstelling in
de auto stapten en de hele dag over
de Autobahn jakkerden om een dag
langer in onze eigen leunstoelen te
kunnen zitten en in ons eigen bed
te liggen. Naarmate hij ouder werd,
had hij toch behoefte aan zo'n vast
punt, waar hij tot rust kon komen".
„Een jaar voor zijn dood zei hij nog:
„Als we ons geïnstalleerd hebben,
beginnen we aan jouw carrière".
Die was er namelijk na ons huwe
lijk royaal bij ingeschoten. Ik wilde
uiteraard ook wel zingen, maar ik
begreep donders goed dat er naast
Hans geen plaats was voor mijn ei
gen carrière. Hij had nu eenmaal
een ongelooflijk talent, dat verzor
ging nodig had. Ik heb me dat te
voren gerealiseerd en me daar vrij
willig bij neergelegd. Mijn taak lag
toen duidelijk in de schaduw van
zijn succes. Tenoren en dirigenten
zijn de moeilijkste mensen om mee
samen te leven, heb ik later ge
dacht. Misschien geldt dat ook voor
prima donna's, maar daar heb ik
geen ervaring mee".
Na de plotselinge dood van Hans
Kaart tijdens de narcose, die
voorafging aan een onschuldig lij
kende ooroperatie, had zijn hart de
strijd reeds opgegeven leek dit
verlies het einde van haar dromen
en haar leven in Nederland. Het
fortuin van haar man werd geblok
keerd en de villa in Zwitserland
verzegeld. „Ik had niets meer",
zegt ze. „Alleen de herinnering aan
een formidabele man, met wie ik
me nog steeds verbonden voel. Ik
heb toen tegen mezelf gezegd: „Wat
er ook gebeurt, je blijft in Neder
land, al moet je huisnaaister wor
den of winkelbediende". Ik heb het
in het begin nog even geprobeerd
bij de opera, maar het aanbod van
mezzo-sopranen was toen al over
stelpend groot. Er was geen enkele
kijk op een arrangement".
„Ik heb geen spijt van de dingen,
die ik in mijn leven gedaan en na
gelaten heb. Ik geloof alleen dat ik
in mijn leven een paar kardinale
fouten heb gemaakt. Misschien was
het toch beter geweest om naar een
conservatorium te gaan en geen
privélessen te nemen. Want op een
conservatorium ontmoet je de men
sen, die je later in je carrière kun
nen helpen. Ik kende niemand en
was daarom altijd de tweede keus.
Daar komt nog bij, dat ik niet ge
leerd heb met m'n ellebogen te
werken en al gauw genoegen neem
met het stigma, dat anderen mij
aanpraten. Dat is een minderwaar
digheidscomplex, waarmee je de
eenzaamheid vaak niet kunt ontlo
pen. Er zijn dan ook perioden in
mijn leven geweest, waarin ik mijn
lach en mijn traan met niemand
kon delen. Toen mijn huwelijk met
Willy van Hemert op de klippen
was gelopen, ben ik heel wat nach
ten na mijn optreden in een leeg
huis teruggekomen. Om in die mo
menten niet te verdrinken in zelf
beklag, belde ik maar weer naar
Schotland en bleef ik soms tot
twee, drie uur 's nachts doorpra
ten".
„Het is al lang geleden dat ik in
een dorpje in de buurt van Edin
burgh bij het open-haardvuur zat
met de vertrouwde geluiden van
gierende stormen en kolkend water
om me heen. Ik heb gelukkig een
jeugd gehad, die je waarschijnlijk
kent uit de mooie, romantische
verhalen over Schotland. Daarom
kon ik toen ook niet vermoeden,
dat het grootste deel van mijn le
ven over de vreemdste slingerpa
den zou leiden. Want als je lang al
leen bent, heb je tenslotte alleen
nog de keus uit een moeilijke en
een nog moeilijker weg".
„Als ik nu over m'n schouder kijk
denk ik: wat ik heb meegemaakt is
meer dan in de dikste roman staat,
die ik vroeger met rode konen las.
Toen zou ik hebben gezegd: de
schrijver gaat te ver; hij overdrijft.
Maar achteraf heb ik gemerkt, dat
de werkelijkheid de fantasie altijd
met vele lengten de baas blijft".
„Met nog een heel leven voor de
boeg, heb ik nu al een heel leven
achter de rug".
LEO THURING
Foto's: CEES VERKERK
zullen we toch haastig een andere
naam moeten verzinnen".
Zes ton
Een mislukking kan Senf zich dit
maal niet permitteren, want daar
voor heeft hij tè rigoureus geïnves
teerd in zijn muzikaal theaterfeest.
De voorbereidingen hebben hem
zes ton gekost en als de show vol
gens plan tot 1985 op het repertoire
blijft, zullen daar nog eens vijf ton
aan salarissen en reiskosten voor
de 35 medewerkers bovenop ko
men. „Het is een belachelijk be
drag", geeft Senf als eerste ruiter
lijk toe, „maar ik heb het er toch
maar op gewaagd, omdat ik heilig
geloof in deze formule. Evergreens
zijn al sinds mensenheugenis een
prima verkoopartikel, waar je je
geen buil aan kunt vallen. Als ik
nu maar blijf zorgen voor artiesten,
die goed zingen, kan ik niet stuk
gaan".
„Dat beweert overigens een leek,
die uitsluitend afgaat op zijn intuï
tie. Want wat weet ik immers van
muziek? Niets dus. Ik hoor alleen
zo nu en dan een melodie, die mij
kippevel bezorgt en de titel van
zo'n lied noteer ik dan gelijk in
mijn agenda. Dat kan van alles zijn,
want ik ben een muzikale alleseter.
die even gemakkelijk diep ontroerd
wordt door een werkje van Mozart
als door een smartlap van Heintje
of een lied van de Beatles. Al jaren
verzamel -ik op die manier klassiek,
pop en stukken uit musicals, ope
rettes en opera. Op een gegeven
moment heb ik gedacht: de tijd is
rijp om er wat mee te doen; laat nu
het Nederlandse volk ook maar
eens kippevel krijgen. Ik ben naar
Lex Goudsmit gegaan en heb hem
uitgelegd, wat mijn bedoeling was.
Hij was meteen enthousiast. Hij
wilde ook dolgraag meedoen, zag
het helemaal zitten, maar voorlopig
heeft hij nog zijn contract voor de
musical „De zoon van Louis Da
vids". Pas als hij die klus achter de
rug heeft en dat zal begin 1984
zijn komt hij in mijn show zin
gen".
Spektakel
Stralend middelpunt in het spekta
kel „De mooiste melodieën" is mo
menteel onbetwist Caroline Kaart,
die met professionele steun van de
tenor Nico Boer, de Poolse sopraan
Elzpieta Szmytka en het Hollands
Solisten Ensemble een zondvloed
van eeuwigdurende toppers over
het dolenthousiaste publiek uit
stort. In razend tempo spoelen de
evergreens over het voetlicht: „So
mewhere over the Rainbow" is nog
niet verstomd als vleugeladjudant
.OTTERDAM Met de
-gchterhand op zijn hart, dat
zijn overbloezende tors in
middels een indrukwekkend
antal overuren bij elkaar
jeeft gepompt, roept de Haag-
grossier in feesten en partij-
n Jacques Senf bezwerend,
at hij aanvankelijk wel wis
h drie een kleine, portemon-
lee-vriendelijke produktie op
jet oog heeft gehad. Toen zijn
ppe adelaarsblik eenmaal het
pveelste gat in de vaderland-
p amusementsmarkt had ont-
fekt en zijn natte vinger hem
tervolgens had voorgerekend,
jat de duiten voor het grijpen
agen als hij met een show vol
nsterfelijke melodieën de
loer op ging, dacht hij nog op-
^cht, dat hij dit karwei zou
;unnen klaren met het inhu-
en van de mezzo-sopraan Ca-
pline Kaart en de zoetge-
tooisde dwarsfluiter Thijs van
feer. Met die twee publieks-
rekkers zou hij het volk en
asse naar de schouwburgen
innen lokken, veronderstel-
hij toen gemakshalve. Maar
de eerste, verkennende be-
•rekingen bleek reeds zon
klaar, dat deze driftige doe-
t-zelver, zoals gebruikelijk,
nzienlijk meer noten op zijn
ang had. Voordat hij het zelf
ped en wel in de gaten
Ireeg, had hij toch weer een
ponster-spektakel gebaard,
harvoor hij opnieuw diep in
e buidel moest tasten. Caroline Kaart:
„Een droom werd voor mij eindelijk werkelijkheid"
Van 'Westepen kristal.
enor Nico Boer, professionele steun voor Caroline.
Co van der Heiden Wijma reeds de
rollende donder van Lehars
„Freunde, das Leben ist lebens-
wert" uit zijn toetsen slaat. Enkele
minuten later vangen de schijn
werpers opnieuw Caroline Kaart
op, die wanhopig zoekt naar de
clowns van haar jeugd. Op haar
beurt maakt ze plaats voor de drie
turven hoge zangeres uit Polen, die
dank zij haar stem van fijngeslepen
kristal vorig jaar de eerste prijs op
het Vocalistenconcours in Den
Bosch heeft gewonnen. Sindsdien
heeft ze, weggefrommeld in het
koor van de Nederlandse Opera,
geloerd op een kans om door te
breken naar de top van de Olym
pus. Terwijl ze met adembenemen
de souplesse de toonladders van
Gounods Romeo en Juliette be-
klimt, hett Jacques Senf op het bal
kon zijn handen naar de zoldering
en zegt: „En dat meisje is door de
heren impresario's in de ijskast ge
zet. Kun je je dat voorstellen? Zo'n
goddelijk talent moet je toch koes
teren als een schat? En dat doe ik
nu dan ook. Ik ben alleen bang dat
ik haar niet lang zal kunnen vast
houden, want de kenners in het
buitenland maken momenteel al
jacht op haar".
Droom
Die zorgen heeft Hij in elk geval
niet met zijn vedette Caroline
Kaart, die na afloop van haar ge
toonzette marathon stralend en niet
zichtbaar vermoeid in haar kleed
kamer de samengestroomde fans
verrast met gesigneerde foto's.
„Wat in deze show gebeurt", be
kent ze, „is voor mij een wonder.
Jarenlang heb ik uitsluitend con
certen gegeven en daarnaast ben ik
opgetreden in programma's voor
radio en televisie. Maar voor mij
was dat toch surrogaat. Ik miste de
•geur en de glitter van het echte
theater. Ik ben een vrouw, die
graag wil schitteren met alles d'r
op en d'r aan. En die kans heeft
Jacques Senf me nu gegeven. Het is
een droom, die eindelijk werkelijk
heid is geworden. Ik was een paar
jaar geleden zielsblij toen Jos Brink
,Zo gaat het in dit krankzinnige
'ak meestal", stelt hij hoofdschud-
end vast op het balkon van het
lotterdamse Zuidplein-Theater,
'aar hij als een veldheer het door
em gecreëerde muzikale slagveld
n de diepte overziet. Terwijl de
ria's hem blijven overspoelen,
entileert zijn gulzige tuitmond:
Ik'krijg te vaak een idee, dat leuk
vërzichtelijk lijkt. Maar zodra ik
r-mee ga stoeien, loopt het gelijk
pdntaan uit de hand en laad ik
>ch weer een hoop zorgqn op mijn
uit. Het is een verslaving, waar tot
dg toe geen afkickmiddel voor ge-
onden is. Zolang dat er niet is, ben
t' gedoemd te blijven 'ploeteren,
liemand dwingt mij overigens risi-
_o's te nemen. Integendeel. Ieder-
en, die het goed met mij meent,
eeft me al duizend keer voor gek
4 erklaard. En gek ben ik natuur-
jk al jaren. Want anders had ik nu
i Maasland geen bedrijf met twee-
ntwintig mensen, een eigen atelier
n een wagenpark. Ik zou rustig en
omfortabel kunnen leven, maar
aar ben ik blijkbaar niet voor in
e wieg gelegd. Ik moet en ik zal
ingen doen, die onmogelijk lijken,
loe moeilijker een opgave is, des te
leer plezier beleef ik er aan".
loprogramma- Helpers weg van
Adèle Bloemendaal, Night Mother
onder regie van Ton Lutz en met
Linda van Dijtk en Ann Hazekamp
in de hoofdrollen, Duetten voor
ballet en muziek met het gouden
danspaar Radius en Ebbelaar en
Christiaan Bor op de viool en Fre
deric Meinders op de piano, het
Dagboek van Anne Frank, het
Theater van de Lach, een herha
ling van het formidabele toneelstuk
Duet for One, Toppers van Toen,
waarin- ik Lilly Kok, Herbert
Joeks, Willy Alberti en Eddy
Christiani als toonaangevende so
listen lanceer en voor de kinderen
de avonturen van Flip de Tuinman
en Pommetje Horlepiep met Bram
Biesterveld".
J eertien produkties
,In 1984 breng ik veertien nieuwe
Irodukties in de Nederlandse thea
tre. Om die van de grond te krij-
en, ben ik zeven dagen per week
m acht uur 's morgens op de zaak,
'aar ik doorwerk tot een, twee uur
nachts. En daar heeft dit stuk
nbenul dan ook nog gein in. Ik
reng volgend jaar de Willem Nij-
lolt Show, Jan Rap en zijn Maat
Fan Yvonne Keuls, het nieuwe so-
„En dan natuurlijk mijn muzikale
theaterfeest „De mooiste melo
dieën", waar ik zo te zien tot in
lengte van jaren mee door kan
gaan. Dat moet een instituut wor
den zoals de Haagse Komedie, het
Theater van de Lach en Ein Abend
in Wien. „Waar gaan we'vanavond
heen?". „Laten we maar naar „De
mooiste melodieën" gaan, want
daar krijgen we gegarandeerd de
beste waar voor ons geld", moet
straks het geijkte vraag- en ant
woordspel worden. Ik vraag me al
leen af of die titel zo gelukkig ge
kozen is. Ik vrees namelijk, dat het
gros van de Nederlanders toch
weer denkt: o, dat is natuurlijk een
promotietourneetje van de Evange
lische Omroep, die zijn muzikale
fruitmand leegschudt om zieltjes te
winnen". Ik zal de zaak daarom
nauwlettend in de gaten blijven
houden. Als mocht blijken, dat het
publiek ten onrechte wegblijft om
dat „De mooiste melodieën" te
sterk ruikt naar E.O.-activiteiten,
