K:
iva La Deutekom: „Ik wandel nog op de top"
1283
ZATERDAG 24 DECEMBER 1983 PAGINA 5
nmige critici zijn nog geneigd haar als
gende huisvrouw af te doen. Toch geldt
ristina Deutekom „all over the world"
een operadiva. Twintig jaar staat de 52-
ge ex-winkeljuffrouw nu op de wereld-
dia. Ze wil nog jaren blijven zingen, on-
nks haar angsten. Bijgestaan door haar
n, een ex-bokskampioen, die zijn eigen
pbaan aan haar opgeofferd' heeft. La
Utekom in gesprek met verslaggever
mme Krol: „Ik kan geen dag zonder
P"
ERSTMIS
Een duet met
Adriaan van
Limpt in de tv-
show van
Marco Bakker.
|i| zal een oorverdovend lawaai
>est zijn.
iweg een deuntje voor zich uit
en. dat doet Christina Deute-
niet meer ..Nee. dat kan niet.
?loof dat niemand het kan hoor
n het vak zit. We hadden een
het theater waar ik nu
jSpaan gekomen ben, in Winni-
en dan wordt er natuurlijk
>y Birthday gezongen. Maar
aat dan wel echt op de zang-
Allemaal in de stand zetten,
je wel. Adem d'r onder".
Met Jan Derksen duetten op de plaat. Te veel emoties
doen La Traviata ontbreken
dat was het". Quasi streng kij-
j: „Dat woord lawaai neem ik u
kwalijk". Ze lacht als een uit-
jlige schoolmeid op mijn schul-
j grimas.
jzitten in een roezemoezig res-
jant in Buitenveldert. La Deute-
I, befaamd operazangers, praat
Ier sterallures, want Christina
ft zich nog altijd Stientje Engel,
I meisje uit de Amsterdamse
irndammerstraat, dat vanuit de
ijeswinkel in de operaklas van
conservatorium belandde. „Ik
.Is lalleen die klas gedaan. Verder
mei dus ook geen theorie", zegt ze
Een optreden
Eigen televisieshow op Tweede Kerstdag
(jj enige bravoure. Volgens som-
zjï critici is het laatste nog altijd
;a
haar onafscheidelijke man en
jampioen amateur-boksen,
|t ze thuis gelaten. „Nou ja,
l _j>, op de flat van mijn dochter
ntIa. Daar zijn we altijd als we in
[and zijn. Zelf wonen we in
bpje. Lekker warm, goed voor
Ristina is dit keer in gezelschap
r jPieter Alferink, haar manager.
-) I nee zeg, ik ben als de dood om
Pms alleen heen te gaan. Ik moet
and bij me hebben" Haar
Lak is onmiskenbaar Mokums,
met een heel verzorgde dic-
*ejar zullen we het over hebben?
rt.u, dat ligt voor de hand, haar
ir)n natuurlijk. Dat magnifieke in-
>n jment van drie en een half oc-
roj dat 's werelds beroemdste ope-
eepizen, inclusief de „Met" in
York, moeiteloos heeft ge-
nt^moet ervan houden giechelt
het goud omhangen La Deute-
in haar beige haute-couture-
terwijl ze in de thee roert, ,,'t
en zelden voorkomende stem.
gcjen toch wel dank zij die stem
^■•de top gekomen, 't Is de kwali-
iCj jprvan". Aarzelt, denk na. Zegt
?erj"*k weet "iet, ik vind het toch
"bemoeilijk over je eigen stem te
vesn". Tegen Pieter Alferink:
kj] jij 't kunnen omschrijven?"
jfink; „Ik denk dat het timbre
bijzonder is. En met bijzonder
'iel ik zeldzaam voorkomend.
^Jan met haar techniek een hele-
n 'realiseren dat een ander niet
'H jtig procent van haar leven be-
uit zingen en alles wat daar
ejEen zit. „Als ik een dag niet
te repeteren of op te treden
wil ik nog wel 'ns aan het ko-
slaan. Of handwerken, lezen".
;gt van fijne avonturenromans
>uden. „Ook van misdaadver-
i. En van een gewone roman,
i .pud niet van die semi-intellec-
dingen hoor. Die zijn me te
woorden. Er moet een goed
aal in zitten. Maarten 't Hart
ik heel mooi. En Olaf de Lan
Verontschuldigend lachend:
y" niet veel bijzonders,
J niet veel bijzonders?
e, dat lijkt me zo. Ik denk dót
el intellectuelere dingen zijn.
houd ik niet zo van".
dat dan per se?
end: „Nee, niet van mij".
u het gevoel dat u niet voor
ordt aangezien?
even van haar stuk. Weegt de
,den. „Voor vol aanzien, nou,
k het omdraaien. Snobisten ir-
kj n mij een beetje. Ik houd niet
Hun snorkende gedrag. Je kunt
tuurlijk overal ontmoeten, hè"
dt dat gezelschap liever?
verveel me bij die mensen.
is het ergste wat er is, ver-
es |g. Je hebt maar een beperkt
p uren op deze wereld en die
je zo aangenaam mogelijk
'es bezoeken doet ze niet graag,
in in Amerika moet ze wel,
,|t haar werkgever dat op prijs
^ie geeft parties waar zij het
jelpunt is. „Dus daar gaan we
teiaaar toe. Maar ik blijf niet lan-
jlan ik wil. Soms ontmoet je
jge mensen en dan kan het wel
ïtlopen. Maar als je er geen re-
gesprek mee kunt voeren
gaan we vroeg weg",
ïanager voegt eraan toe, dat
tot behoud van hun stem
ook niet graag op een rokerige par
ty vertoeven. „Ja, je stem is een
kasplantje", verduidelijkt
Christina. „Een bron van zorg. Niet
overdreven hoor. Ik gebruik geen
alcohol als ik dicht bij een voorstel
ling sta. Ik eet geen knoflook. Niet
in de eerste plaats uit beleefdheid
tegenover een collega, maar omdat
ik vind dat het mijn keel uitdroogt.
Misschien helemaal niet waar,
want er zijn andere collega's tegen
wie je kunt leunen. Tegen de knof-
Opnieuw die proestende schater.
„Dat was toevallig een collega in
Winnipeg. In dit geval eentje die
het dichtst bij me stond, de mezzo
sopraan. Nee, ik zeg er niets van".
Serieus kijkend: „Nee, ik geloof dat
ik daar te verlegen voor ben. Ik
zou bang zijn zo iemand te beledi
gen".
't Valt me moeilijk in uw verlegen
heid te geloven. U lijkt me een
vrouw met wie je beter kunt eten
dan vechten.
Verwonderd: „Toch is het niet zo.
Dat heb ik al van kind af aan. Ik
heb altijd iemand nodig om de
moeilijke dingen voor me op te
knappen. Hier, u ziet het zelf. Nu
Jaap niet mee kan zit Pieter hier.
Heus, ik sleur altijd iemand met me
mee. Ik moet hulp hebben".
Moeilijk voor te stellen als ik u zie
als de furie Abigail in Verdi's Na-
bucco.
„Ja, dat is een heel gemeen wijf".
Dat speelt u erg goed.
„Ja, deep inside moet ik wel een
sloerie zijn, hè" Haar uitbundige
lach komt in golven uit het mid
denrif. Ze bekent ook in het gewo
ne leven furieus te kunnen zijn.
„Ik kan ontzettend driftig zijn. Als
kind had ik dat al. Nu heb ik nog
wel buien dat ik als een razende
met mijn hoofd tegen de muur kan
bonken. Vlak voor een première
bijvoorbeeld. Dan moet Jaap niet
veel tegen me zeggen. Maar dat
heeft natuurlijk niks met verlegen
heid te maken".
Ze noemt opera het meest vol
maakte dat er is. „Omdat je zingen
kunt. Je hebt muziek, tekst en je
kunt acteren. Nee, ik had vroeger
absoluut niet het idee dat ik zo'n
stem had die ontwikkeld zou kun
nen worden. Da's betrekkelijk laat
ontdekt. Ik had al een dochter
voordat ik echt in de muziek te
recht kwam. Meestal is het anders-
Vindt „La Deut" dat ze in Neder
land op waarde geschat wordt?
„Ach ik geloof dat ze hier niet be
seffen wat ik in het buitenland be
teken. Ze hebben me hier lang de
zingende huisvrouw genoemd. Ik
heb bijvoorbeeld de openingsnight
gehad van de Metropolitan in New
York. Dat is de muzikale society-
gebeurtenis van het jaar. Alleen
weggelegd voor heel groten. Ik ge
loof niet dat het tot hier doorge
drongen is. Ik heb in '67 al mijn de
buut gemaakt in de Met, met de
Koningin van de Nacht. Op zich
zelf was dat al het vermelden
waard. Hier schreef een door vele
mensen gewaardeerde criticus dat
ie er zijn twijfels over had dat ik
daar ooit gezongen had. Nee, wie
dat was zeg ik niet. Ik laat die me
neer in zijn waarde. Maar ik heb er
een toonband van. Hij kan 'm ko
men beluisteren".
Christina Deutekom: „Ik ben heel erg verlegen
Meneer Alferink vindt het tijd
worden ook iets positiefs over het
vaderland op te merken. Christina
is bezig met haar eigen televisie
show waarmee de KRO op Tweede
Kerstdag het volk hoopt te verma
ken. Enthousiast erop inhakend
zegt ze: „Ik ontvang gasten, met
praatjes ertussendoor. Ik wil geen
uitgeschreven teksten. Maar aange
zien ik zo'n verschrikkelijke bab
belaar ben moet ik een beetje inge
toomd worden. Vandaar dat ik wat
mensen om me heen heb die me
coachen. Ik wil het graag doen,
maar niet zo stijf, hè. Ik ontvang
Rien-Jan de Waal, de pianist. Ver
der Gerrie van der Klei. En Alber
to Copido, een Italiaanse tenor, een\
collega van me. 'n Heel mooie stem.
Ziet er goed uit. Aardige man ook.
Ik ga met hem Un Ballo in A Ma-
schera zingen".
Ze wil met de show ook de opera in
Nederland wat meer onder de
mensen brengen. „Opera is heel
erg het stiefkind. In Nederland is
het nog zo, dat de mensen opera
zanger niet als een beroep zien. Ze
hebben geen idee hoe zwaar het is.
In Duitsland weten ze het meer te
waarderen. Hebben ze ook een veel
rijkere operatraditie. En in Ameri
ka en Italië ben je natuurlijk de
diva, hè. Dat geldt ook voor de he
ren. Hier is het eigenlijk in de ogen
van mensen een bijbaan, terwijl het
een zenuwslopend beroep is. Het
lijkt wel of de mensen zich scha
men voor de emoties die een opera
oproept. Ze houden er wel van,
In grote ernst bekent ze met de
emoties van bepaalde operarollen
ook geen weg te weten
„Ik ben bijvoorbeeld niet in staat
om een Butterfly te zingen. Ik vind
die emoties heel erg diepgaand, ja.
Ik jank me ook dood als ik die ope
ra zie Oh, daar schaam ik me
helemaal niet voor. Ik huil ook
ronduit voor de televisie, waarom
niet. Ik huil ook bij een boek. Ik
leg mijn boek wel eens weg. Dan
moet ik heel even huilen. En eh
ik vind het prettig. Ik geloof niet
dat ik gefrustreerd ben".
La Traviata, kunt u die aan?
Daar zou ook een duet uit La Tra
viata op komen. En dat heb ik ge
repeteerd, maar het ging niet. Ja,
dat was in die scène waarin die va
der zegt dat Violetta afstand moet
doen van zijn zoon. Dat vind ik zo
tragisch, hè. Daar kan ik absoluut
niet tegen. Hoewel het op zich toch
een heel normale situatie is. Violet
ta is toch een courtisane".
Ze hoopt „die zwakte" nog eens te
overwinnen. „Ja, want ik heb het
ook een tijd met Norma gehad. En
ook een hele tijd met Lucia. Maar
door het repeteren en het doen heb
ik daar afstand van genomen. Moet
ook, hè, om er niet te veel in be
trokken te raken. Want dat levert
dan zangtechnische moeilijkheden
op. Je moet de emoties toch altijd
in de hand houden".
Bent u wel eens alleen?
„Ja hoor. Tenminste, wel altijd sa
men met Jaap. We gaan niet veel
uit. Nu komt het dan toevallig zo
uit, dat hij in Spanje toezicht moet
houden op de bouw van een pergo
la bij ons huis, zodat ik nu alleen
naar Pittsburgh moet. En daar zie
ik wel heel erg tegenop. Ik kan ei
genlijk geen dag zonder hem. De
telefoon is natuurlijk een uitkomst.
Ik zal er elke dag aan hangen".
Hoe zenuwslopend is uw vak?
„Nou, ik heb maagslijmvliesontste-
king. Dat is stress, hè. Ik mag door
zingen, maar de dokter houdt me
in de gaten. Ja, 't is ontzettend
zwaar. Ik heb nu bijvoorbeeld een
voorstelling achter de rug met een
collega, bij wie ik maar moest
wachten of hij op het juiste mo
ment inzette. Wat ie ook wel deed,
maar de juiste woorden had-ie niet.
En dat zijn zenuwslopende dingen.
Er gebeurt gewoon heel wat in je
lichaam als je niet hoort wat er
moet zijn. Vergeet niet, zingen is
nooit routine. Elke voorstelling is
anders. De spanning is enorm. Zit
je stem vanavond wel goed? Je zit
altijd met enorme angsten. Ik
droom er vaak van. Dat ik op moet
en de ingang naar het toneel niet
kan vinden. Word ik drijfnat wak-
(Foto: Milan Konvalinka).
Haar man Jaap komt ter sprake.
Jaap regelt alles, wijdt zich geheel
aan de carrière van zijn vrouw.
Was het niet moeilijk voor hem om
zijn eigen loopbaan op te geven. Hij
was toch bokskampioen?
„Nee, hij was fotograaf, technisch
fotograaf. Dat boksen was zijn lief
hebberij. Hij was wel amteurkam-
pioen van Nederland halfzwaarge-
wicht. Maar ik geloof niet dat Jaap
het juiste type is voor een profes
sionele bokscarrière. Dan moet je
door kunnen slaan als iemand aan
geslagen is. En dat is niet zijn ka
rakter. Hij is meer een technisch
bokser. Hij won veel door techni
sche knock-out".
Ze vertelt zelf gek op boksen te
zijn. „Ja, om naar te kijken hoor.
Ik weet niet waarom. Maar ik zie
alle wedstrijden. En in Amerika,
omdat ze zoveel provincies hebben
en zoveel boksers, is er haast elke
zaterdag en zondag boksen op tv,
En daar kijken we ook altijd naar
Maar ik houd ook van kegelen
Da's absoluut niet bloeddorstig, hè.
En ijshockey. Houd ik ook van. Ik
denk omdat 't zo hard is. Verkla
ren? Nee hoor, ik ben geen psycho
loge". Met ernstig beschouwende
blik: „Ik voel me ertoe aangetrok
ken. Schaken bijvoorbeeld zegt mt
niks. Biljarten weer wel". Van da
mesvoetbal houdt ze niet: „onvrou
welijk". Damesfietsen vindt ze wél
Even later: „Ik wil graag als dame
behandeld worden. Niet als diva,
maar als dame. Ik vind 't heel fijn
als ze de deur voor me opendoen.
Ik ben niet zo geëmanoipeerd. Ik
vind wel dat er vrouwendingen
zijn en mannendingen. Ik heb nog
nooit van mijn leven een lamp
schoongemaakt. Dat is een man-
nenkarwei". Waaruit ik beslist niet
mag afleiden dat haar Jaap een
doetje is. „Dan kent u hem niet".
Haar manager vertelt er minzaam
tussendoor, dat ze volgend voorjaar
veelvuldig in Nederland te zien zal
zijn. Christina gaat I Puritani zin
gen. Met haar brengt de Neder
landse Opera het maximum-aantal
voorstellingen ooit gebracht: zeven
tien stuks „En dat is alleen maar
omdat mevrouw Deutekom zingt".
Een dodelijke blik is mijn deel.
Dan speels lachend: „Nee hoor, ik
heb werk genoeg. Ik zit tot '87 vol,
over de hele wereld. Ik wandel nog
op de top hoor".
Dus voorlopig geen afscheid?
„Ik denk het niet. Ik ga natuurlijk
niet tot aan mijn dood door. En ik
wil ook absoluut geen afscheid ne
men zoals Ze noemt de naam
van een beroemd zangeres, maar
vraagt me die alsjeblieft niet te pu
bliceren. „Ons wereldje is zo
klein". Ze zegt niet tegen het on
vermijdelijke afscheid op te zien.
„Ik zal me echt niet vervelen. Ik
kan bijvoorbeeld les gaan geven. Ik
zou graag een paar huisdieren wil
len hebben. Een hond en een kat.
En ook een beetje doen aan planten
en zo, hè. Maar zover is het nog
niet, want ik geniet van het leven
dat ik nu leid".
Wat is er zo aantrekkelijk aan?
„Ik geniet ervan mensen te ont
moeten. Zelfs al zijn het onaange
name mensen. En ik houd van lek
ker eten. Vind ik zalig. En ik heb
ook interesse gekregen in mooie
dingen. Ik heb absoluut geen ver
stand van schilderijen en beeld
houwwerken, maar naar mijn ge
voel heb ik wel smaak. Ik ben van
plan me daar meer in te gaan ver
diepen".
Is dit een vak waar je op dit niveau
rijk van wordt?
„Ja, misschien wel", aarzelt ze.
„Als ik het langer had gedaan.
Maar ik ben niet lang genoeg in het
vak om rijk te zijn. Ik heb 't goed,
maar miljonair ben ik niet. Trou
wens, dat is de afdeling van mijn
man. Je moet natuurlijk wel wat
hebben voor later. En daar zijn we
wel mee bezig".
U kunt zo langzamerhand toch wel
aan gage vragen wat u wilt?
„Was dat maar waar. Ik zit niet te
klagen hoor. maar een miljoenen
zaak is het natuurlijk niet, hè. Ik
ben geen Sinatra. En ook geen Cal
ls dat uw grote voorbeeld?
Lachend: „Ja als operazangeres
wel, niet als mens. Tenminste ik
hoop niet zo aan mijn eind te ko
men. Zelfmoord. Afschuwelijk.
Voor mij is Callas het toppunt van
muziek-maken, niet zozeer zang-
technisch als wel wat de interpreta
tie van de rollen betreft. Als actrice
dus. Een klasse apart. Ik streef er
naar, maar ik weet ook dat ik zover
nooit zal komen".
Als Pieter Alferink haar in de zwa
re bontjas „hijst", roept ze met ge
speelde schrik: „Hé, ik ben zonder
hoed en tas van huis gegaan. Dat
kan toch niet voor een dame".
Zonder haar Jaap is ze nergens,
geen dag.
HOMME KROL
