Maar God zei:
P
ibi
Ophoop
van zegen
ZATERDAG 16 JUL
In Amsterdam zijn sinds afgelopen dinsdag 3500
evangelisten van over de hele wereld bijeen om te
leren hun boodschap effectiever over te dragen. Op
uitnodiging van Billy Graham die ook het grootste
deel van de kosten (20 miljoen gulden) voor zijn re
kening neemt. Verslaggever Willem Scheer sprak
met Amiasi Qalo (Papoea Nieuw-Guinea), Srinual
Taluang (Thailand),
Stephen Adedeji Adewa-
le (Nigeria), Billy Gra
ham (V.S.) en Arie Ab-
bink (Eibergen). „De
vier ruiters van de Apo
calyps zijn al onderweg".
AMSTERDAM Achtenveertig
uur eerder nog bracht hij het evan
gelie aan de bergbewoners van Pa
poea Nieuw-Guinea. Nu beziet hij
in de restauratie van het RAI-ge-
bouw met nauw verholen argwaan
een broodje kaas. Amiasi Qalo twij
felt. Kiest dan toch maar voor de
sinaasappel die ernaast ligt. „Vuur
wapens zijn er niet of nauwelijks,
bij ons in de bergen. Men vecht de
stamvetes uit met de speer, en met
pijl en boog. Ik hou de mensen
voor dat Jezus dat niet wil. Dat Hij
vrede wil en verzoening. Dat Hij
liefde is en dat wie in Hem gelooft
het eeuwig leven krijgt. Nu kom ik
al zo'n jaar of achttien in die berg
dorpen daar. De mensen kennen
me en velen staan open voor de
Blijde Boodschap. Maar toch, elke
keer weer slaat de duivel toe en
laait de haat op. Ik wou dat ik de
mensen kon dwingen beter te luis
teren en Jezus echt in hun hart toe
te laten. Maar hoe dat moet?".
De 47-jarige Amiasi Qalo heeft de
zelfde huidskleur en dezelfde klei
ne, gedrongen gestalte als de pa-
poea's, maar is geboren en getogen
op de naburige Fidji-eilanden. Hij
is aangesloten bij de United Church
of Papua Guinea en een van de
3500 evangé^isten die deze week
worden „bijgeschoold" op de Billy-
Grahamconferentie „Amsterdam
'83". Een half uur na zijn lunch zit
Qalo in de tot de nok gevulde,
schemerdonkere Zuidhal. Op het
verlichte podium heft dr. William
Franklin Graham de armen ten he
mel: „Laat ons halleluja roepen".
„Halleluja", roept ook Amiasi Qalo.
„Harder", vraagt dr. Graham.
„Halleluja", klinkt het harder.
„Nog eens", vuurt hij aan.
„Halleluja".
„En nog eens!"
De Zuidhal van de RAI lijkt van
pure vreugde uit elkaar te barsten.
Halleluja, halleluja. Praise the
Lord, Loof de Heer. Amen.
buiten de gemeenschap te
In 1974 heb ik de stap toch
Alleen Jezus kan je van je z<
verlossen".
„De vijandigheid jegens chris
maakt evangelisatie in onze
Timoteus 4,5: „Maar gij, blijf nuchter bij dit alles, draag uw lijden, doe het werk van een evangelist, wijd u geheel aan uw dienst"
Coca-colacultuur
Zo moet het dus. Of moet het zo
juist niet? Voor hedendaagse „kriti
sche christenen" hier te lande is de
Graham-opvatting van evangelisa
tie een bron van zowel afschuw als
vermaak. Billy Graham is het pro-
dukt van de Amerikaanse coca-co-
lacultuur, zeggen zij," en hij brengt
Jezus aan de man als ging het om
een wonderdrank. Berouw tonen,
doorslikken en hup, het eeuwig le
ven is uw deel. Verlossing op in
stant-basis.
Zo eenvoudig ligt het niet, zeggen
deze modernen, en zo eenvoudig is
ook de bijbel niet, die door Graham
en zijn „evangelicale" geloofsvrien
den recht-toe-recht-aan wordt
geïnterpreteerd. Volgens de evan-
gelicalen is de Schrift het tegendeel
van een moeilijk boek. Er staat
precies wat er staat. De hemel en
de hel zien eruit zoals beschreven
en alleen wie „wedergeboren" is
(Joh. 3:3), komt bij God. Toch be
strijdt vrijwel niemand de oprecht
heid van dr. Graham. Integendeel,
de radicale toewijding waarmee hij
zijn Heer dient, dwingt veler res
pect af.
En als het waar is dat men aan de
vruchten de boom kent, lijkt dit
respect niet onterecht. De 3500 „bij-
scholers" in Amsterdam zijn inne
mende mensen die een groot en
thousiasme uitstralen, maar zich
nauwelijks eigenwijzer tonen dan
het gemiddelde PvdA-lid. Pastor
Srinual Taluang van de Lamp of
Khonkaen Church in Thailand: „Ik
ben boeddhistisch opgevoed. Mijn
ouders wilden dat ik monnik zou
worden en van mijn twaalfde tot
mijn drieëntwintigste zat ik in een
boeddhistisch klooster. In het begin
had ik het daar nog wel naar mijn
zin, maar met het ouder worden
begon ik me steeds meer te storen
aan de leegheid van al die ceremo
niën. De mensen komen naar de
tempel, verrichten wat rituelen en
gaan weer naar huis. Zonder dat er,
van binnen, echt iets met ze ge
beurt. Nu ik er op terugkijk, is het
een rare tijd geweest. Want wat je
als boeddhistisch monnik eigenlijk
probeert te volbrengen is: je op
trekken aan je eigen haren. Je
tracht, door de loop van talloze in
carnaties heen, steeds dichter bij
het Neerwana te komen. Terwijl je
het toch nooit bereikt. Het is onmo
gelijk, je op eigen kracht tot het
goddelijke te verheffen. Ook niet
door te vasten of jezelf te martelen.
Maar pas toen ik met Jezus Chris
tus in aanraking kwam, nu tien
jaar geleden, werd me dat goed
duidelijk. Alleen dank zij Zijn in
grijpen is er de ruimte ontstaan
waardoor dit tranendal in een pa
radijs kan omslaan. Maar dan moet
je je wel volkomen aan Hem uitle
veren. Met huid en haar. En dat
wil ik iedereen graag vertellen".
Boomstronk
Aan Billy Graham zelf werd de
noodzaak van een volkomen uitle
vering duidelijk toen hij, 17 jaar
oud, een bijeenkomst van de Ame
rikaanse opwekkingsbeweging be
zocht. Geboren als zoon van een
boerenechtpaar in Charlotte
(Noord-Carolina) liet hij de ploeg
aan zijn vader over, zag ook af van
een carrière als beroepshonkballer
en ging theologie studeren. Zijn
preekvaardigheid oefende hij aan
vankelijk door zich te richten tot
een boomstronk in het moeras.
Mensen overtuigen leerde hij als
huis-aan-huisverkoper van bor
stels. „Echt geen borstel nodig?
Maar ik mag u er toch wel eentje
cadeau doen?", aldus Graham 'in
die tijd. Het gratis borsteltje lag he
lemaal onderin de koffer en om er
bij te kunnen moesten eerst alle
andere borstels worden uitgepakt.
Het eind van het liedje was meestal
dat de vriendelijke huisvrouw als
beloning voor alle moeite dan toch
nog maar wat kocht.
In 1940 werd Graham bevestigd als
baptistenpredikant (Southern Bap
tists) en in 1950 stichtte hij de Billy
Graham Evangelistic Organisation.
In een vloek en een zucht, zou je
kunnen zeggen, werd hij de be
roemdste evangelieprediker van
Amerika. Ook al in 1950 ontving
president Harry Truman hem op
het Witte Huis om samen Gods lei
ding over het Amerikaanse volk af
te smeken. Sindsdien is dr. Graham
bij alle Amerikaanse presidenten
kind aan huis geweest, al lijkt de
verstandhouding met Ronald
Reagan thans te wensen over te la
ten. Vanaf het eind van de jaren
zeventig legt Graham grote nadruk
op de noodzaak tot ontwapening en
daarmee rijdt hij Reagan, politiek
gesproken, behoorlijk in de wielen.
Grotere roeping
„Waarom ga je trouwens zelf niet
in de politiek, Billy?", moet presi
dent Johnson hem eens hebben ge
vraagd. Maar Billy wilde niet: „Het
verkondigen van het evangelie
vind ik een grotere roeping dan het
presidentschap". Toch lijkt het aan
nemelijk dat hij hoge ogen zou heb
ben gegooid. Niet op de laatste
plaats vanwege de aantrekkings
kracht die er uitgaat van zijn grijs
blauwe ogen, zijn scherp gesneden,
gebronsd gelaat, zijn dunne lippen.
Maar misschien vooral vanwege
zijn redenaarskunst, die hij deze
week in de RAI niet alleen in le
vende lijve maar ook op twee gi
gantische beeldschermen ten toon
spreidt. Terwijl zijn volle stem de
woorden welluidend ten gehore
brengt, vertellen gezicht, handen
en armen hetzelfde verhaal in
mime.
„De héle wereld moet het horen"
hij maakt een halve cirkel met
de rechterhand.
„En moet de boodschap over
brengen" de wijsvinger prie
mend naar voren.
„Het gaat om miljoenen mensen die
Christus nu nog niet kennen"
linksonder het spreekgestoelte.
„Ook die moeten zicht krijgen op
de hemel" rechtsboven.
God roept ons, is Grahams simpele
boodschap, laten we zijn roep be
antwoorden. Ook zelf heeft hij er
in zijn jeugd moeite mee gehad. Als
jongeling wildé hij twee dingen per
se niet worden twee vingers de
lucht in.
„Dominee en begrafenisonderne
mer" rust.
„Maar God dacht er anders over"
de ogen knijpen zich samen.
„O nee God, niet ik, niet ik" de
rechter arm, tot schild gekromd nu,
tracht het gevaar af te wenden.
„Jawel Billy, juist jij!" opnieuw
de priemende vinger en de zaal
trilt van emotie.
Niet alle 91.802.000 personen die de
afgelopen decennia aldus werden
benaderd door Billy Graham lieten
zich tot zijn geloofsopvatting "beke
ren.
„Toch is het voor christenen wat
merkwaardig om zijn aanpak sma
lend van de hand te wijzen", zegt
de 30-jarige Stephen Adedeji Ade-
wale. „Zou het optreden van de
oude profeten erg veel anders zijn
geweest? En Jezus zelf kon ook be
hoorlijk uitvallen".
We doen het in groepjes en tri
van dorp tot dorp. Bouwen da
stellage en vertonen films ov
zus. Vertellen de mensen d;
een vergissing is om te denké*^~
Mohammed de grootste proft
Alleen door Christus kun j
God komen. De agressie di [Uig
boodschap oproept komt niet iemv
van opgeschoten jongens, maa§n
van volwassen mannen. Ze oor
vlak voor je staan en geven j ,aar
duw. Of gaan met stenen g(aag.
Ook heb ik wel meegemaakt i ,jijg
met knuppels op ons afkw;
Ja, als het te gek wordt, brek<
de tent natuurlijk op en gaa
weg". >lijf
Tegen het plafond van de Z
is een onafzienbare reeks t lat
witte vlaggen aangebracht n por
acht talen het motto van de ,en
rentie: „Doe het werk van, uj
evangelist", ontleend aan 2
teus 4,5: „Maar gij, blijf nucht oeri
dit alles, draag uw lijden, dot teke
werk van een evangelist, wijd /nog
heel aan uw dienst". Voor e(Je
Graham en zijn medewerkers^e£
kende dit vorig jaar onder nie^
zij een miljoen christelijke bi
verspreidden, een miljoen gec?e n
preken, 90.000 evangeliefrajPP
ten en 200.000 exemplaren vaDat
evangelie van Johannes. Dep0r
edities van het Graham-blad [e j
sion (beslissing) hadden een i
menlijke oplage van twee mP
exemplaren. Verder behoortf1^^
het Christian Broadcasting iviel
work tot de organisatie, een tfoo
en televisiemaatschappij die
de hele wereld programma's!^^
spreidt. Een en ander word,,
taald uit de giften van geloofs111
ten die dag in dag uit op de balarr
kening van het hoofdkwartiloki
Minneapolis binnenstromen, erb
jaar 120 miljoen gulden. »es
Intussen beklemtoont dr. Gr'
dat de tijd voor bekering beg
dringen. Op een persconfei
deze week bracht hij naar \ïers
„We leven in een zeer kritiek ;etr
Vijftien landen hebben ni rliei
atoombom Vijfentwintig k jen'
er voor het eind van deze eei
beschikking over. Eén vergi
één verkeerde beslissing en ei
staat een kettingreactie die d-Gp
reld binnen een tijdsbestek va
nuten kan vernietigen".
;ich,
Zelfvernietiging
Moslim
De 30-jarige Stephen werkt in
Noord-Nigeria in de omgeving van
de stad Kano, waar de bevolking
voor 90 procent moslim is. Gehuld
in een agbade die even wit is als
zijn tanden, vertelt hij: „Zelf ben ik
ook in dat geloof opgevoed en mijn
ouders zijn nog steeds moslim. De
sociale druk die je moet weerstaan
als je tot het christendom overgaat,
is enorm. Je wordt gehoond en
voor gek gezet en je komt in zekere
In de Zuidhal zegt hij het zo
vier ruiters van de Apocalyp:
al onderweg. Een verschrik]
oordeel komt naderbij. De zo
heid van de mens leidt de
naar zelfvernietiging. En u
Gods ambassadeurs, worden
pen om te waarschuwen, on
oordeel te verduidelijken, om
daars tot berouw te brengen
Gods vergeving aan te kon<
om te wijzen op het kruis
God-mens aan het kruis, om t<
zen op het lege graf, om het C
Nieuws van de daken te scl
w.en, om de weg te wijzen naai
de met God en vrede onder d<
keren".
Arie Abbink (32), voormalig fi
chef van Albert Heijn in A:
Zuid verzucht: „Fijn dat
congres nog net hebben ku
houden".
WILLEM SCI
Foto's: CEES VERK
ir 4
"VL
:i
BRUSSEL In Nederland rijden
we, vind ik, niet best, maar in Bel
gië, vind ik, rijden ze op hoop van
zegen. Sinds de oorlog werden er in
België dan ook meer dan 5 miljoen
verkeersongevallen geregistreerd
met 2,5 miljoen slachtoffers, onder
wie 50.000 doden.
Het rijgedrag is huiveringwekkend.
In het stikdonker of in dikke mist
lijken tientallen chauffeurs princi
pieel te weigeren hun lichten te
ontsteken, spookrijders zijn er bij
de vleet, verkeerslichten worden,
als geldt het een vorm van burger
lijke ongehoorzaamheid, genegeerd,
er wordt vrolijk en plotseling van
rijbaan verwisseld, er wordt naar
links geknipperd en naar rechts af
gezwenkt of er wordt helemaal niet
geknipperd. Het Belgische wegen
net lijkt één grote botsautootjes
tent
Een van de oorzaken van dat
merkwaardige rijgedrag is wel aan
te geven. Pas sinds 1967 met nog
eens een overgangsperiode van
twee jaar is hier een rijexamen ver
plicht en dat betekent dat meerde
re generaties zich gemotoriseerd
bewegen zonder dat zij daartoe ge
schoold zijn.
Persoonlijk weet ik wie de grootste
boosdoeners zijn. Dat zijn onveran
derlijk mannen met petten of hoe
den op met een sigaar in het
hoofd en vrouwen met bloeme
tjesjurken. Zij hebben niet meer be
langstelling voor het verkeer dan
wat zich via een paar vierkante
centimeters van de voorruit af
speelt en zij huldigen het principe
dat rechtdoor altijd voorgaat.
Ik zou u niet lastig gevallen hebben
met het rijgedrag van anderen,
ware het niet dat ik daarmee ge
confronteerd werd omdat ik deze
week mijn nog nooit ingetrokken
Nederlandse rijbewijs moest inwis
selen voor een Belgisch papiertje,
dat mij ook rijbevoegdheid in Bel
gië geeft. Dat rijbewijs hoef ik nooit
te laten verlengen, want het mag
een rijdend leven lang mee. Wel
bevat het aan de achterzijde acht
vakjes, bestemd voor „periodes van
de vervallen verklaringen van het
recht tot sturen". En het invullen
van zo'n vakje kan zo gebeurd zijn.
Zo reed een kennis van me op een
kruispunt in een sukkelvaartje te
gen een voor hem staande auto,
waarvan de chauffeur niet eens de
moeite nam om eventuele schade
op te nemen. Mijn kennis deed dat
wel. Hij liep om de auto heen,
merkte dat er niets gebeurd was en
reed door. Drie maanden later
stond hij voor de rechter, die hem
veroordeelde tot 21 dagen intrek
king van het rijbewijs en een boete
van bijna 1000 gulden. De beschul
diging: vluchtmisdrijf. Een getuige
van ongetwijfeld twijfelachtig al
looi had zijn nummer aan de politie
doorgebeld. Op zo'n manier kun
nen de acht vakjes snel gevuld zijn.
De ervaring van de kennis staat
overigens in schril contrast tot die
van een EG-ambtenaar, die tot zijn
verbazing de ingang van een me
tro-station binnengereden bleek en
daar weer uitgeduwd werd door
enkele politiemannen, die verzuim
den aan zijn adem te ruiken.
Denkt u nu niet dat het een grote
jungle is als het om het verkeer
gaat. Ze hebben in België een paar
simpele dingen verzonnen, die de
Nederlanders als voorbeeld zouden
kunnen dienen. Zo krijg je hier een
kenteken dat toegeschreven wordt
aan de persoon en niet aan de auto.
Dat voorkomt een hoop ellende.
Een ander goed ding is dat je zo'n
kenteken niet krijgt als je niet kunt
aantonen verzekerd te zijn. En het
feit dat je om de vier jaar je auto
moet laten keuren lijkt me ook de
manier om levensgevaarlijke
kels van de weg te krijgen. Le
gevaarlijke chauffeurs daaren
laten ze gewoon op ons los
vraag is natuurlijk of de rijexa
wel zwaar genoeg zijn. Ik wet
niet. Ik kan slechts verwijzen
een uitspraak van een voor/n
minister van verkeer. Hem
de vraag gesteld hoe het toch
dat.België per duizend wegge
kers het hoogste aantal slack,
kent van West-Europa. De
man antwoordde: „Ik weet k
maar België heeft per du
rijexamens wel het hoogste a
geslaagden van West-Europa"j
Dat wordt erg duidelijk als je,
België op de weg begeeft.
AAD JONGBL
m
ch m
■gge
chtc JT
)e I r
het 1 -
