Ruim driejaar
geleden namen Beatrix
en Claus al een
kijkje in Llanwit Major
II f
ZATERDAG 30 APRIL 1983.
Od de voorbank
Deze nieuwe reddingsboot is de glorie en trots van het Atlantic College.
Op 6 mei wordt hij officieel in gebruik genomen.
en de studentenhuizen, waarin de jongens beneden en de meisjes
wonen. In elke kamer zijn drie of vier leerlingen ondergebracht.
MAJOR,
het midden van
is een gespierde En
rmee de Bri
■HlerT]
WK aan
plaats, die zover van de
nwereld verwijderd ligt,
t God er maar één keer per
langs komt. Het Atlantic
de toekomstige kost-
j>rins Willem
latyrgtaat zo „in het
nergens".
3 zielen, die daar
de priiK willen gaan kij-
kunnen er praktisch al-
en met de auto naar toe.
laar dail moeten ze wel door-
I uitkijken naar brede
Bggers, want de wegen,
■ir het College leiden,
H smal, dat zelfs twee
béxenkarren moeite hebben
Kaar probleemloos te passe-
goede richting vinden is even
min eenvoudig. Ouderwetse kleine
Tregwijzers steken hun verroeste
rmen een beetje doelloos in de
pimte. Je moet ze op een kruis-
nt heel dicht benaderen om te
nnen lezen, wat er op geschre-
Jen staat.
llantwit Major, het naburige dorp
liet nog geen 8.000 inwoners, dat in
fit deel van de wereld voor stad
lorgaat, ligt nog een flink eind
[an het St.-Donatskasteel, waarin
jet Atlantic College ondergebracht
l Geoefende joggers doen er een
)ede twintig minuten over. Koei-
i en schapen, die onverwacht en
[enzinnig de weg oversteken,
nnen vrij langdurig oponthoud
e belangrijkste plaats in de buurt
Bridgeend. Daar stopt de snel-
Jein uit Londen. Er staat een hele
siert taxi's op klandizie te wach-
|n. We pikken er de eerste de bes-
f uit en hebben geluk met onze
jfeuze: de gezellig babbelende Wei-
li e chauffeur onderhoudt goede
jlmmerciële relaties met het colle-
|ij weet er praktisch alles van. „In
hebben ze het voor 82.000
nd gekocht om er een kostschool
|3an te maken", vertelt hij. „Ze" is
et Britse bestuur van United
world Colleges, de internationale
ganisatie, die vandaag de dag in
s landen kostscholen van hetzelf-
i type beheert. Merkwaardig ge-
)eg heeft onze rijdende bron van
Iformatie nog niet gehoord, dat na
je zomer Nederlands kroonprins
jjfillem Alexander naar het Atlan-
College in Llantwit Major komt.
ïgin deze week stond dat nieuws
'el in een paar Britse kranten,
koude drukte wordt er niet
i gemaakt. Buitenlandse prinsen
i prinsessen interesseren de Brit
iuwens maar matig.
'e praatgrage taximan vindt het
verigens heel gewoon, dat Willem
Jexander al op het college inge-
ihreven is. „Drie en een half jaar
ïleden", zegt onze chauffeur, „zat
jn moeder naast mii in de taxi. Zij
jas toen nog prinses Wanneer hij
(erkt dat we vanaf de achterbank
ïar voren leunen om te kijken-
»ar het zitje van de Nederlandse
bningin, stelt hij ons teleur met de
lededeling, dat hij zich sedertdien
lang een andere wagen aange-
faaft heeft. Uit zijn verhaal blijkt,
H koningin Beatrix er dus ruim
rie jaar geleden al aan dacht haar
ïdste zoon naar het Atlantic Col-
ge te sturen, zodra hij zestien ge-
orden was.
„Op een mooie dag belde het colle
ge mij op om twee taxi's te bestel
len", zegt de chauffeur. „We moes
ten eerst David Sutcliffe ophalen.
Die was toen het hoofd van de
school. We reden naar een naburi
ge RAF-basis, waar een vliegtuig
van de Nederlandse luchtmacht
aankwam met prinses Beatrix en
prins Claus aan boord. Ze waren ie
der vergezeld van een lid van de
Nederlandse recherche. Twee Brit
se detectives sloten zich bij het Ne
derlandse gezelschap aan. Dc prin
ses stapte in mijn wagen en prins
Claus in de andere. Beatrix wilde
per se op de voorbank zitten".
De "hoge Nederlandse bezoekster
heeft kennelijk een goede indruk
gemaakt. „Ze was bijzonder vrien
delijk en praatte heel gewoon met
mij", vertelt de chauffeur, in wiens
Engels het zangerige accent van
Wales duidelijk te horen is. „Mij
deed ze denken aan Sonja Heny,
die Noorse filmster van voor de
oorlog. Vooral die leuke en altijd
aanwezige lichtjes in haar ogen
maakten haar erg aantrekkelijk".
Hij had het koninklijk gezelschap
naar het Atlantic College gebracht,
waar prinses Beatrix en prins Claus
alles uitvoerig wensten te bekijken.
Tegen drie uur moesten de twee
taxi's weer gereed staan om de Ne
derlandse hoge bezoekers naar de
luchtmachtbasis terug te brengen.
College-directeur Sutcliffe reed
weer met hen mee.
Op het vliegveld werd plechtstatig
afscheid genomen. De Britten de
den tamelijk vormelijk, 'maar Bea
trix en Claus waren heel gewoon.
„Ik hield mij op de achtergrond",
zegt de chauffeur, „want ik dacht,
nou, hier hoor ik niet bij. Ik ben
maar een taximan. Maar tot mijn
grote verbazing kwam de Neder
landse prinses naar me toe. Zij
drukte me warm de hand en be
dankte me uitvoerig. Daarna kwam
de prins me' ook even bedanken.
Hij drukte me wat in de hand. Nou,
dacht ik, dat is erg aardig van hem,
zo'n extra pondje, want het college
betaalt toch al voor de taxi's. Ter
wijl niemand het merkte, gluurde
ik even stiekem in mijn handpalm
en wat zag ik daar: een biljet van
zomaar eventjes twintig pond. Jon
gens, wat een feest! Zo'n royale fooi
krijg je in dit deel van de wereld
niet gauw. Alleen de grote baas van
Fiat heeft prins Claus ooit overtrof
fen".
„Toen die Italiaan z'n zoon kwam
bezoeken, leek het net een maffia
bende in mijn auto. De heren zagen
er allemaal erg gevaarlijk uit. Hun
chef had een enorme stapel bank
biljetten in zijn portefeuille. Na het
bezoek gaf hij me honderd dollar,
net of het niks was, Zijn zoon heeft
twee jaar op het Atlantic College
achter de rug. Jammer dat hij al
weg is, Studeren heeft dat rijkeluis-
jongetje op het college eigenlijk
nooit gedaan, maar toen hij zijn
eindexamen aflegde, kwam hij er
toch nog net doorheen. Zo gaat het
in de wereld, wanneer je pa de gro
te baas van Fiat is".
Laag bij de grond
Met de huidige directeur, Andrew
Stuart, praten we een poosje later
over de aanstaande komst van de
Nederlandse kroonprins. „Head
master" Stuart, die pas sinds begin
januari het hoofd van deze interna
tionale kostschool is, moet zich tel
kens bijna dubbel vouwen om door
de bijzonder lage deuropening tus
sen zijn bureau en de werkkamer
van zijn secretaresses te kunnen
komen. De oorspronkelijke bewo
ners van het uitvoerig gerestau
reerde St.-Donatskasteel leefden
kennelijk laag bij de grond.
Hoewel hij het beslist een grote eer
vindt, dat prins Willem Alexander
zich vanaf september onder zijn
leerlingen zal bevinden, maakt het
hoofd van de school zich daar niet
druk over. Hij blijft onverstoorbaar
kalm en neemt aan, dat de Neder
landse kroonprins niets liever wil
dan als een gewone jongen behan
deld te worden. „Wij zullen hem bij
zijn voornamen en zeker niet prins
noemen; zijn komst zal hier niets
veranderen", zegt de directeur.
Dus geen rode lopers en ook geen
speciale gunsten. De prins is trou
wens op de normale manier door
het nationale comité van United
World Colleges in Nederland geko
zen uit de jeugdige kandidaten, die
voor het schooljaar 1983-'84 naar
een plaats in het Atlantic College
dongen. Zelfs het vroegtijdige be
zoek van zijn ouders aan dit college
zou niet betekend hebben, dat zij
toen al wisten dat hun oudste zoon
er geaccepteerd zou worden.
Prins Willem Alexander is de eer
ste leerling van koninklijke bloede,
die naar het Atlantic College gaat.
Hoe zal zijn persoonlijke veiligheid
er verzekerd worden? Is het waar
dat naast zijn kamer een vertrek
voor iemand van de Nederlandse
recherche gereserveerd wordt?
„Daar weet ik niets van", zegt
schooldirecteur Stuart. „Van Ne
derlandse zijde werd mij dit zeker
niet of nog niet gevraagd.
We zouden natuurlijk liever heb
ben, dat een dergelijke veiligheids
maatregel niet genomen moet wor
den. Ook van Britse zijde werd er
nog niet om gevraagd. Als dit nodig
is, nou, dan hoop ik dat de arme
politieman, die onafgebroken in de
buurt van prins Willem Alexander
moet blijven, goed kan zwemmen,
diepzeeduiken, zeilen, bergbeklim
men en noem maar op. Want dat
doen onze jongens en meisjes hier
allemaal".
Maar het valt niet te ontkennen,
dat er, hoe dan ook, een veiligheid
sprobleem is. Iedereen kan het do
mein van het Atlantic College be
treden. Je loopt er zomaar binnen.
In juli en augustus, wanneer de
scholieren met vakantie zijn, is het
kasteel toeganke
lijk voor het grote
publiek. Is dat niet
de tijd voor aspi
rant-boosdoeners
om het terrein te
komen verken
nen?
Headmaster Stuart
ontkent, dat hij
zich zorgen maakt.
„Tijdens het
schooljaar lopen
hier ahijd wel stu
denten rond, die
het gauw in de ga
ten zouden hebben
als er wat aan de
hand was", zegt
hij. „Overigens
zullen aspirant
kidnappers en an
dere boeven toch
van tevoren moe
ten weten, waar
de prins zich pre
cies bevindt en
omdat het leven in
ons college met zijn uitgebreid
landgoed, zo vol afwisseling is,
kunnen zij daar moeilijk bij voor
baat achterkomen".
Maar het zou toch kunnen, dat ter
roristen gebruik maken van wat
men in dit land inside-information
noemt, informatie afkomstig van
tipgevers die in het complot be
trokken zijn?
Het hoofd weigert hardnekkig er al
van tevoren kippevel en slapeloze
nachten van te krijgen. „Ik ben
tweemaal ambassadeur geweest",
zegt hij, „en toen had ik ook geen
lijfwacht. Ik was wel geen lid van
een koninklijk huis, maar vandaag
de dag kan een diplomaat net zo
goed als politici of prinsen en prin
sessen het doelwit van een aanslag
zijn. Ik vind, dat we hier rustig ons
werk moeten voortzetten en zoveel
mogelijk uit de kijker blijven, dan
hebben we weinig of niets te vre
zen".
Voor hij naar het Atlantic College
kwam, was Andrew Stuart ambas
sadeur van Groot-Brittannië in
Helsinki. Van de diplomatie in het
onderwijs stappen is een merk
waardige overgang die, voorzover
bekend, alleen in Angelsaksische
landen tot de mogelijkheden be
hoort. Geeft het hem geen vreemd
gevoel, voortaan de rol van school
meester te moeten spelen?
„Ach", zegt de headmaster, „ik
vond dat de tijd gekomen was om
weer eens wat anders te doen en
deze baan stond mij aan. Er komt -
natuurlijk ook veel administratief
werk bij kijken. En misschien is er
niet zoveel verschil tussen de lei
ding hebben van een grote interna
tionale school en het besturen van
een belangrijke ambassade in het
buitenland".
We praten nog even over zijn 364
leerlingen, onder wie zestien Ne
derlanders. „Allemaal zijn ze sterk
gemotiveerd", zegt de directeur.
„Bezield met een oprecht streven
naar internationale verstandhou
ding en meer begrip voor elkaar.
Ongeveer 25 procent van de stu
denten is Brits. Dit jaar dingen
weer ruim 300 kandidaten naar de
beschikbare Britse plaatsen". Deze
Engels sprekende meisjes en jon
gens zijn erg belangrijk voor het
college omdat praktisch alles in het
Engels onderwezen wordt en lang
niet alle leerlingen bij hun aan
komst deze taal
voldoende ken
nen. Daarom
wordt in vrijwel
elke studentenka
mer een Engels
sprekende leerling
ondergebracht. Na
verloop van tijd
verstaan ook de
nieuwelingen vlot
Engels.
We krijgen twee
jongens uit Neder
land als gids om
het Atlantic Colle
ge van boven tot
onder te bezichti
gen: eerstejaars
student Hein ter
Meulen uit Rotter
dam en Cristijn du
Marchie Servaas,
wiens ouders sinds
kort in Parijs wo
nen. Beiden zijn
zestien jaar en
heel erg enthousiast over het At
lantic College.
„Een fijne school", zegt Hein. „Een
hemelsbreed verschil met wat we
in Nederland kenden",, beaamt
Cristijn Ook de 18-jarige Sabine
Scheffer uit het Limburgse Epen,
die we later ontmoetten, is gewel
dig in haar sas. Jammer voor haar,
heeft ze het tweede en laatste jaar
er bijna op zitten. Sabine zal met
spijt in 't hart vertrekken. „Het is
een geweldige school", zegt ze. „En
wanneer je hier weggaat, heb je in
praktisch alle landen van de we
reld vrienden en vriendinnen".
„Mis je niks, zo ver van huis?", vra
gen we Hein Termeulen, die zijn
beklag maakt over het eten, dat
kennelijk niet om over naar huis te
schrijven is. De koks zijn Engelsen
en dus kun je er niet veel van ver
wachten, hoewel ze je telkens de
keuze laten tussen een warm maal,
een vegetarisch gerecht of een kou
de schotel.
Onze vraag doet Hein even diep
nadenken. Je hoort het raderwerk
van zijn pienter verstand op volle
toeren draaien. „Nou", zegt hij, „ik
mis drop!" (Moeder Termeulen,
wanneer stuur je hem nog een
vrachtje?)
Zijn vriend Cristijn schijnt weinig
of niets te missen. Maar er zijn Ja
panners en andere leerlingen uit
verre werelddelen, die wel doorlo
pend naar lekkere hapjes, zoals die
thuis op tafel komen, verlangen.
Elk studentenhuis bij het St.-Do-
natskasteel heeft zijn eigen keu
kentje. Daarvan maken hoofdzake
lijk de meisjes gebruik om naar el
gen smaak wat te kokkerellen. Al
leen jongens, die geen schampere
opmerkingen maken, mogen een
hapje meeëten.
Acht huizen
Sabine Scheffer, Hein ter Meulen en Cristijn du Marchie Servaas vinden het collegeleven erg fijn: „Heel an
ders dan op een Nederlandse middelbare school".
Zoals dit op Engelse privé-kost
scholen gebruikelijk is, zijn de 364
leerlingen van het Atlantic College
verdeeld, hier over acht huizen, die
elk de naam van hun „huismees
ter" dragen. Het grootste deel van
die woningen staat op zachte glooi
ingen tussen de bomen/een eindje
lopen van het kasteel. In elk huis
zijn de jongenskamers beneden en
die van de meisjes boven. Er is ook
een gezamenlijke zitkamer, zonder
luxe, maar netjes. Iedere „huis
meester" bewoont zelf ook het huis,
dat onder zijn hoede staat. Ook als
hij getrouwd is en kinderen heeft,
verblijft hij daar Hij houdt toezicht
mm
«u*
Ti m
De zeilsport wordt door een groot deel van de leerlingen druk beoefend
op het Kanaal van Bristol.
op het college betreft, staan alle
leerlingen onder het toezicht van
een aantal „tutors". Dit zijn hun ei
gen leerkrachten, die ieder een
groepje van vijf tot vijftien meisjes
en jongens onder hun hoede nemen
om ze te helpen bij hun studie en
hun de nodige aansporingen of ver
maningen te geven.
De volwassen atmosfeer van het
Atlantic College en de grote vrij
heid die de leerlingen genieten,
hebben onder meer tot gevolg, dat
zij zichzelf niet meer als gewone
scholieren beschouwen. Zij worden
als studenten behandeld. In dit col
lege lijkt het dagelijkse leven trou
wens heel sterk op dat van een
Britse universitaire campus, waar
zelfs de studentenhuizen op onge
veer dezelfde manier ingedeeld
zijn. Alleen wordt in het Atlantic
College elke kamer door drie of
vier personen gedeeld, terwijl stu
denten aan de veertig Britse uni
versiteiten meestal een kamertje
voor zich alleen hebben.
Akelige geluiden
Maar een klein deel van de jongens
en meisjes van het internationale
college in Wales is ondergebracht
in het eigenlijke kasteel. Cristijn du
Marchie Servaas, die daar een gro
te kamer deelt met enkele andere
jongens, heeft het spook van St.-
Donat's nog nooit gehoord of ge
zien. Volgens de overlevering
maakt het in dit middeleeuwse slot
geregeld akelige geluiden, die bij
de toehoorders koude rillingen ver
oorzaken. In het kasteel zijn ook de
klaslokalen, de gezamenlijke eet
zaal en een goed gevulde biblio
theek ondergebracht. Het college is
zelfs vrij veel Nederlandse boeken
rijk.
De ongeveer zestien Nederlandse
studenten maken daar ijverig ge
bruik van, want zij moeten net als
alle andere leerlingen ook hun ei
gen taal studeren. Wat de Neder
landers betreft gebeurt dit groten
deels door middel van schriftelijk
onderricht. Een leraar Nederlands
kijkt hun ingezonden huiswerk na
en geeft geregeld nieuwe opdrach
ten. Enkele keren per jaar komt hij
voor een paar dagen naar het At
lantic College om er persoonlijk on
derricht te geven. Zijn eerstejaars-
leerlingen moeten twaalf Neder
landse boeken lezen.
Naarmate het aantal Nederlandse
studenten aan het Atlantic College
groter wordt, komt de mogelijkheid
dichterbij, dat de kostschool een in
wonende leraar Nederlands krijgt.
Onze taal zal daar wel niet zijn eni
ge leervak zijn, want dat zou het
onderricht veel te duur maken
voor deze school, die leeft van in
ternationale financiële steun. Een
betere regeling dan het huidige
correspondentiesysteem dringt zich
in elk geval op.
Engels ontbijt
Aan het Atlantic College begint de
dag rond zeven uur in de morgen.
Tussen kwart over zeven en kwart
voor acht kunnen de jongens en
meisjes uit zestig verschillende lan
den een klassiek Engels ontbijt ge
bruiken in de eetzaal, waarvan het
plafond overdadig versierd is met
oud kunstwerk, dat door de vroe
gere eigenaar, wijlen de Ameri
kaanse miljonair William Randolph
Hearst, ergens anders gekocht en
weggesleept werd. De lessen begin
nen om acht uur en duren tot
twaalf uur, met een pauze van 15
minuten om kwart voor elf. Tussen
twaalf en half twee wordt er ge
luncht.
Elke dinsdag en woensdag van
kwart over twee tot kwart over
vier wijden de jongelui zich aan
hun sociaal werk of andere activi
teiten buiten de muren van het
kasteel. Vooral het leven in de
openlucht schijnt iedereen erg te
bevallen. Zeilen, zwemmen, dui
ken, alpinisme en op de boerderij
werken behoren tot de mogelijkhe
den, die voor alle jongens en meis
jes van het Atlantic College open
liggen.
De grote trots van het college is
een nieuwe reddingsboot, die ge
deeltelijk met Amerikaans geld
aangekocht werd. Op 6 mei wordt
hij officieel in gebruik genomen in
aanwezigheid van de Amerikaanse
ambassadeur. Hij komt daarvoor
speciaal uit Londen naar het Atlan
tic College. In de voorbije twintig
jaar hebben jongens van dit college
150 schipbreukelingen en in nood
verkerende baders gered. Om
zwemmers in veiligheid te brengen
worden kleinere bootjes gebruikt.
Het indrukwekkende St.-Donats
kasteel, waarvan de ingangspoort
uit het jaar 1300 dateert, staat op
een vrij hoog gelegen plateau. Aan
de voorkant kun je afdalen naar de
oever van het Kanaal van Bristol,
dat daar ruim 22 km breed is. Bij
helder weer zie je Engeland duide
lijk liggen aan de overkant. Daar
bevindt zich het graafschap Somer
set, waar een bijzonder krachtige
cider geproduceerd wordt en het
Engels van de boeren erg grappig
is.
De aanwezigheid van dit zeekanaal
met zijn rotsachtige kust maakt het
voor de leerkrachten van het At
lantic College vrij gemakkelijk de
jongens en meisjes met veel plezier
te doen deelnemen aan talrijke ge
zonde en soms wel gevaarlijke acti
viteiten buiten de klassen. Om
streeks half vijf keert iedereen te
rug naar zijn eigen huis om zich
klaar te maken voor het avond
eten, dat opgediend wordt tussen
half zes en tien over zes. Twee
avonden per week hebben de stu
denten nog drie, kwartier les. Van
zeven tot negen uur is het studie
tijd, waarin van iedereen verwacht
wordt, dat hij of zij de nodige zelf
discipline aan de dag legt om vol
doende hard te werken zonder toe
zicht.
Van negen tot kwart over tien is
iedereen vrij. Om half elf worden
in alle huizen de lichten gedoofd en
mogen er geen radio's meer spelen.
Elke vrijdagavond is het sociale
centrum van de kostschool open.
Daar mogen de meisjes en jongens
dan zelf een biertje drinken. Er is
ook een winkeltje, waarin ze zich
allerlei dingen, waaronder natuur
lijk ook snoepgoed (maar jammer
genoeg geen drop) kunnen aan
schaffen.
We wandelen over de rustige we
gen van het landgoed St.-Donat's
voorbij een weiland, waarin de
koeien en schapen van het Atlantic
College grazen. Dichtbij zijn de
huizen van de leerlingen willekeu
rig gegroepeerd op hun groene
heuveltjes. Directeur Stuart be
woont het grootste huis van deze
kleine internationale gemeenschap,
waarin na de zomer ook een prins
van Oranje opgenomen wordt.
Wat denken jullie van de komst
van Willem Alexander, vragen we
Hein, Cristijn en Sabine. Hun ant
woorden zijn erg voorzichtig en bij
zonder diplomatisch. Zij vinden het
fijn voor de prins en verwachten
niet, dat zijn aanwezigheid iets zal
veranderen aan de levensstijl van
het college. Of ze met de prins goed
zullen opschieten? „Nou, dat zal
ook voor een groot deel van hem
zelf afhangen", zeggen de jongens,
die na de zomer tweedejaars zullen
zijn.
ROGER SIMONS
