Landlord
Jack Swiers
knokt voor
zijn onroerend
zorgenkind
Dennenburg
Goudader
Algauw ontdekten ook filmregis
seurs en televisieproducers de de
coratieve mogelijkheden, die het
verborgen landgoed op de Utrecht
se heuvelrug bood. Ook zij vonden
een willig oor bij Swiers, die blik
semsnel door had, dat hij eindelijk
een goudader onder zijn eigen dak
had aangeboord. Bescheiden trekt
hij zich dan ook met zijn vrouw te
rug in een salon op de eerste etage
als weer een nieuwe stoet van illu
sionisten met camera's, lampen en
kisten vol pruiken en toneelkle-
ding over het grintpad naar het
bordes oprukt.
Achtereenvolgens diende „Den
nenburg" als levensecht decor voor
Bert Haanstra's jammerlijk geflopte
DRIEBERGEN Roze schijn en barre werkelijkheid beheer
sen alweer ruim zeven jaar het leven van Jack Swiers en zijn
vrouw Willy. Toen ze in 1976 het landgoed „Dennenburg"
kochten waren ze er heilig van overtuigd, dat ze daarmee vast
een voorschot hadden genomen op de eeuwige zaligheid, die
hun beiden beloofd is nu eenmaal beloofd aan het einde
van hun rit door het aardse tranendal deelachtig zou worden.
En daar leek het ook verdacht veel op: hun nieuwe huis had
inderdaad de allure van een lusthof, die wit en ongenaakbaar
met hoge ramen en bordessen het middelpunt vormde in een
oase van twintig hectaren puur natuur. In de koele, marmeren
hal en in de vijftien kamers hing een broze sfeer van innig
welbehagen. En buiten op de zacht golvende gazons, die ruim
toereikend zijn om de plaatselijke voetbalclub met drie elftal
len tegelijk te laten opereren, bloeiden de rozen in onbe
schaamde overdaad. Een betere stek om de kanen uit de seizoe
nen te braden leek dan ook nauwelijks denkbaar.
Het moet Jack en Willy trouwens
worden nagegeven, dat ze nog
steeds zéér overtuigend de indruk
wekken, dat er geen vuiltje aan de
lucht is. Goed, het houtwerk van
plinten, kozijnen en daklijsten zou
wellicht een lik verf kunnen ge
bruiken, maar voor de rest wijst
niets op het landgoed in de richting
van kommer en kwel. In de salon
smeulen nagloeiende houtblokken
in de schouw en gaat de landlord
glimlachend rond met zijn eigen
huiswijn, waarvoor de importeur
een speciaal etiket heeft laten ont
werpen. Bij het raam is ondertus
sen de tafel gedekt voor het mid
dagmaal. Stokoude kandelabers en
vazen met voorjaarsbloemen geven
er tussen borden en bestek een
feestelijk accent aan.
Luilekkerland
Toch vergist de bezoeker zich deer
lijk als zijn jaloezie hem voorbarig
de conclusie laat trekken, dat
„Dennenburg" een luilekkerland
is, waar een hoorn des overvloeds
dag in dag uit word leeggeschud.
Want wie dat denkt wordt vakkun
dig gepaaid door de roze schijn. En
daardoor ontgaat hem de barre
werkelijkheid, waarmee de bewo
ners elke dag opnieuw geconfron
teerd worden.
Breek hun de bek niet open. „Op
Dennenburg", deelt Jack Swiers
grimmig mee, „heb ik pas echt le
ren rekenen. Ik ben daarbij tot de
ontdekking gekomen, dat een dub
beltje door de mysterieuze middel
puntvliedende krachten een hele
tijd op zijn kant kan blijven staan.
Maar onherroepelijk komt er een
moment, waarop je je gaat afvra
gen: waar ben ik in vredesnaam
mee bezig? Jack, ouwe jongen,
denk ik als er weer een nieuwe la
ding nota's onder mijn neus wordt
geschoven, waarom heb je je al die
sores op je nek gehaald?. Voor het
zelfde geld zouden we samen com
fortabel aan de Franse Riviera
kunnen wonen. Zonder één centje
strompelen ze ijzereheinig
door met die loden last op hun bult.
En als ze voor de zoveelste keer
een gast met een krop vol jaloezie
horen roepen: „Jullie zijn geluks
vogels", kijkt Willy hem meewarig
aan. En dan hoeven ze elkaar echt
niks meer te zeggen.
Getorpedeerd
vaker overkomt antwoordde:
„Nou, wat let je?".
Dat was het startsein voor een
volksverhuizing van landgenoten,
die iets te vieren of te bekonkelen
hebben en voor die activiteiten van
Swiers volop de ruimte krijgen.
Voor slok en snack zorgt een party
centrum in Driebergen en op hun
eigen thuisfront rakelt de landlord
het vuur in de schouw op en gaat
zijn hoogblonde Lady weldoende
rond met roemers wijn.
Om het hoofd zo lang mogelijk bo
ven het brakke water te kunnen
houden is Jack Swiers een paar
iaar geleden begonnen met het ver
huren van zijn onroerend goed.
„Een betere oplossing", legt hij uit,
„kon ik op dat moment niet beden
ken. En die is er ook niet. Want
ons oorspronkelijke plan smoorde
gelijk in het bestemmingsplan van
de gemeente Driebergen. Toen ik
„Dennenburg" kocht ik had
nota bene de koopacte al getekend
zonder het huis goed te hebben be
keken, maar ik wilde het hoe dan
ook hebben was het onze bedoe
ling om er met een aantal families
te gaan wonen. Dat was ook heel
goed mogelijk, want buiten het
hoofdgebouw staan er ook nog een
koetshuis en een boerderij op het
landgoed. In je eentje kun je zo'n
gigantisch bezit onmogelijk finan
cieel behappen. Tenzij je multi-mil-
jonair bent. En die status heb ik he
laas met mijn geploeter in de
scheepvaart en in de bouwwereld
nooit kunnen verwerven".
Hartinfarct
Toen de gemeente Driebergen een
maal beslist had, dat „Dennenburg"
slechts door één familie bewoond
mocht worden kreeg Jack Swiers
ook nog een hartinfarct, die hem
geruime tijd buiten spel zette. In
die periode fungeerde hun bezit als
een bodemloos vat, waarin hun ka
pitaal zienderogen en in steeds
sneller tempo verdween.
Allereerst werd in de loop der ja
ren voor vijf ton vertimmerd. Een
investering, die noodzakelijk was
omdat het huis te lang verwaar
loosd was en de totale verloedering
nabij leek. Daarnaast slokt het nor
male onderhoud nog eens twee ton
per jaar op, waarmee dus een
kleine rekensom maakt dat over
duidelijk in zeven jaar een be
drag gemoeid was van 1,4 miljoen
gulden.
Omdat het zonneklaar was dat
landlord Jack op die manier bin
nen de korste keren een ridder te
voet zou zijn, die aan zijn eigen
achterdeur met de pet in zijn hand
om een aalmoes zou moeten gaan
bedelen, bleef hij koortsachtig zoe
ken naar een happy-end voor zijn
„Dennenburg-avontuur". De sleu
tel daarvoor vond hij op de verjaar
dag van zijn vrouw. Ze hadden wat
vrienden uitgenodigd, die rondom
het open haardvuur niet uitgepraat
raakten over de unieke ambiance
van het landgoed. Een van hen
ging nog een stap verder en droom
de nardop: „Als ik hier nou eens
mijn zilveren bruiloft zou kunnen
vieren". Waarop de gastheer met
een glas in de hand wat hem wel
ALSJïf
EEN lor
BUITE
HEBTi
BEN j\
NOGL
NIET
BINNE
FOTO LINKS:
Landlord Jack wordt In zijn voort
durende strijd om te overleven ge
steund door Lieneke, de vrouw
van een Amerikaanse luchtmacht-
bo8s, die tijdelijk op do basis
Soe8terberg gedetacheerd is.
FOTO RECHTS:
Landlord Jack als gezeten burger
bij een van zijn rijk geornamen
teerde schouwen: „Ik blijf tot mijn
laatste snik knokken voor Den
nenburg".
FOTO ONDER:
„Dennenburg" Is inmiddels ook al
ontdekt door de makers van
STER-8pots. Het landhuis barst
van de fotogenieke hoekjes, van
waaruit een commerciële bood
schap met succes op de buis kan
worden gelanceerd. Met name de
dolromantische Saartje-keuken
wordt steeds vaker als decor voor
verborgen verleiders gebruikt.
film „Een pak slaag" en voor de
rolprent „Dr. Vlimmen". Ook de
Amerikaanse producent van de
film „Seven graves for Rogan"
bracht, op zoek naar geschikte lo-
katies in Europa, een bezoek aan
„Dennenburg" en raakte prompt
reddeloos verliefd op het landgoed.
Het gevolg was een invasie van he
vig knauwende Hollywoodsterren
onder wie Rex Harrison, wiens fy
sieke uitmonstering helaas een bit
tere teleurstelling opleverde voor
Willy Swiers. „Ze hadden me ver
teld, dat hij een he-man is, voor
wie iedere vrouw reddeloos op de
knieën gaat", bekent ze. „Vandaar
ook, dat hij de bijnaam „Sexie
Rexie" heeft gekregen. Maar dat
viel bitter tegen. Toen ik hem goed
bekeken had dacht ik: die bijnaam
dateert waarschijnlijk uit de jaren
twintig".
De Amerikaanse filmploeg, waarbij
zich ook de dochter van de script
schrijver Mario Puzzo had gevoegd,
hield „Dennenburg" drie volle
maanden bezet. In die periode
werd in de achtertuin met echt lij
kende nepmaterialen een boerderij
gebouwd, die volgens het draaiboek
op een zaterdagmiddag met een la
ding dynamiet zou worden opge
blazen. Op het moment echter dat
dit moest gebeuren, was de burge
meester van Driebergen, die met
ÏPI
Aa
Toen Jackpt
Swiers zicTi
landgoed t
burg" hadfe
Vnstalleerd j
men ze tij<r
eerste spe,1
tot de ontld'
dat ze enn
een eigen>n
schild rijkig
geworden,
gewapend l
ze met hr°
dobermaniF
pinschers i
onroerend
zijn ambtelijke fiat schot in de on
derneming moest brengen, onbe
reikbaar.
Een dag later de tijd begon on
dertussen onbehoorlijk te dringen
werd Willy Swiers gebeld door
de commandant van de Rijkspoli
tie. „Om vier uur had ik hem aan
de lijn", herinnert ze zich, „en gaf
hij zijn doodklap aan me door.
„Mevrouw", riep hij, „tot mijn spijt
moet ik u mededelenVerder
kwam hij niet Want tegelijkertijd
stond Driebergen al op zijn grond
vesten te dreunen".
„Mag ik aannemen, dat u alsnog
uw toestemming geeft", heeft ze
daarna nog beleefdheidshalve ge
vraagd. Maar hij had al opgehan
gen.
Lustboerderii
Ook de lustboerderij uit 1769, waar
vorige bewoners zich na de jacht,
verpoosden met drank, gebraad en
geflikflooi in donkere hoeken,
bleek ondanks de deerlijk verval
len staat, waar hij al jaren in ver
keert, nog fotogeniek genoeg om op
het celluloid geloofwaardig over te
komen. Voor de film „De Boezem
vriend" koos regisseur Dimitri
Frenkel Frank deze stokoude hoe
ve in de schaduw van „Dennen
burg" uit als speelplaats voor An-
dré van Duin en de topzware blik-
vangster Vanessa. „Helaas was ik
toen net op vakantie bij mijn doch
ter Dorothea in Wenen", zegt de
landlord hoofdschuddend.
Armoede
Over klandizie heeft hij overigens
niet te klagen. In 1982 werd op ver
zoek van NCR V-regisseur Bram
van Erkel de naam van „Dennen
burg" voor korte tijd gewijzigd in
„Hoogerheide". Dit met het oog op
de televisieserie „Armoede" naar
een boek van Ina Boudier Bakker.
Voordat de opnamen begonnen
werd het landhuis eerst duchtig on
der handen genomen door een
groep werklieden van de NOS, die
in de salons en in de hal de kneute
rige spruitjessfeer van de jaren
twintig creeërden.
Nu was het ook landlord Jack be
kend, dat de NOS bij voorkeur
werkt met vluchtige materialen zo
als waterverf en piepschuim. Het
oog van /de camera kijkt immers
niet zo nauw en laat. zich moeite
loos afschepen met een bedrieglijke
illusie. Daarom had hij in het con
tract laten opnemen, dat uitsluitend
gebruik mocht worden gemaakt
van olieverf en hoogwaardig be
hang. En passant bedong hij ook,
dat zijn wrakke serre op kosten
van de NOS een face-lift kreeg.
„Want voor mij", legt hij uit, „is
een materiële vergoeding een stuk
belangrijker dan een financiële. Als
je zelf geen geld hebt voor een in
grijpende renovatie zul je met dat
soort deals toch moeten proberen
om je huis bewoonbaar te houden".
Laatste snik
„Hoogerheide" is inmiddels weer
„Dennenburg" geworden. Maar het
spook van de armoede waart nog
steeds op het landgoed rond. Alleen
de problemen waarmee Ellen Vo
gel en Jan Retèl als Amelie en
Evert Terlaet elf ellenlange afleve
ringen worstelden hebben weer
plaats gemaakt voor de privézorgen
van Jack en Willy Swiers. Ze zijn
overigens vast van plan om tot hun
laatste snik te knokken voor hun
onroerend zorgenkind „Dennen
burg". In die strijd zijn ze ook be
reid om elke strohalm te grijpen,
die ze op de smalle weg langs de af-
trond vinden.
inige weken geleden zijn ze begon
nen met een club voor alleenstaan
den, die elke zaterdagavond tegen
betaling door hen in de watten
worden gelegd. Dit initiatief lijkt
aan te slaan: uit alle windstreken
komen nu wekelijks reeds 50 tot
100 eenzame landgenoten, die zich
enkele uren verwarmen aan de
luxe gloed van „Dennenburg".
„Het was in het begin wel even
wennen", geeft Willy Swiers toe,
„maar de gasten, die we geregeld
terugzien, zijn voor ons het bewijs,
dat we op de goede weg zijn. Ik
word nu dagelijks gebeld door
mensen, die vragen, wat ze kunnen
verwachten. Met name vrouwen
blijken behoefte te hebben aan een
plek, waar ze anderen kunnen ont
moeten zonder frustrerende bijbe
doelingen. De steeds weer terugke
rende vraag in zulke gesprekken is
dan ook: „U maakt er toch hoop ik
geen sekshuis van?". Mijn ant
woord is: kom zelf maar kijken. Als
het u na een uur niet bevalt, krijgt
u van ons uw entreegeld terug".
Landlord Jack zit ondertu 1
weer te broeden op andert®
lijkheden om van zijn landt><
nog lucratiever ontmoete
trum te maken. In dat b'
juicht hij van ganser harten
tiatief toe van een slimme»*
lander, die, inhakend op he
van de televisieserie „Armd,
de komende maanden da(P
aanbiedt naar „Dennenbuff
voor die gelegenheid weh
„Hoogerheide" zal gaan hel i
I
Deelnemers aan deze herh^
feningen worden eerst roi-
in de vertrekken, waar deg
Terlaet hevig tobbend n|
rampspoed voor elf uur kT
hebben gezorgd. Daarna kr8
ook nog een stevige koffio!
te verwerken. 1
li
Er zijn voorts vergevorderde
nen om van het beeldschee
lencomplex een Weense I
gen" te maken. En ook dati
proeflokaal zal daarna uii
verhuurd worden aan bury
hoognodig iets te vieren g
Pittoreske plekjes in het hie
den ondertussen al druk)
quenteerd door makers vanlc
spots. Met name de romé<
Saartje-keuken duikt steedii
in de televisiereclame op. o
Hoogwerker
Op de verlanglijst van de st
„Vrienden van Dennenbuii
als een paraplu fungeert v<;
activiteiten op het landgoeft
ook nog instuiven voor geft
paren op zondagmiddag,
een diner-dansant, bruiloft
partijen, conferenties, zaE
ches en bijeenkomsten vooij
ternationale Kiwani Club,
kruising blijkt te zijn tussen[
tary en de Lions Club. J
Zolang die hulptroepen zil
niet gemeld hebben, ontstijf
lord Jack op gezette tijde?
bak van zijn hoogwerker j
6" aan zijn aardse goedeil
persoonlijk de vele venstd
zijn landhuis te zemen.
Want men dient één ding
vergeten: wie een riant
heelt is daarmee nog lang ri
