W atersnoodwedstri jd
idee met
verstrekkende
gevolgen
Sttss
SPORT
CeidaeSoiwa/nt
ZATERDAG 12 MAART 1983 PA"
'953 had aL ari
was de 9erlch<.
,van de morni mer
'aar geledln n dertig
de hüorfëP Bespeel?
noodwedstriid ^a,ers-
"is Kr/kpnï ,n Pa-
strand b» de,
S9"1* hi/ da, if^düin
Zeeland n°a' h'/ u/,
gehoord o, hee"
da> i20 000
voor de, n=„ ge'den
0Pleverde ripen,°nds
Besteld Ph/s Is
DEN HAAG Theo Timmermans
heeft er op zitten wachten. Elke keer
als het gedenkwaardige feit vijf jaar
verder achter hem ligt wordt hij als
initiatiefnemer ten tonele gevoerd.
Morgen is het weer zo ver, dan is het
exact dertig jaar geleden dat de
„Watersnoodwedstrijd" tussen
Frankrijk en het elftal van in
Frankrijk spelende Nederlandse
voetbalprofs in het oude Pare des
Princes in Parijs plaats had. Theo
Timmermans (nu 57 jaar) de
Hij herinnert zich de „Waters
noodwedstrijd" als de dag van
gisteren. Een ideetje van hem,
al had hij zich er heel iets an
ders van voorgesteld. Nooit
had hij kunnen bevroeden, dat
het onvergetelijke duel op die
donderdag in maart de invoe
ring van het betaalde voetbal
in Nederland in een stroom
versnelling zou brengen.
Zijn lichamelijke omvang doet
in het geheel niet denken aan
de ranke binnenspeler, die
langs ritsen verdedigers drib
belde. Hij heeft niet afge
traind, nadat hij was gestopt.
Wel speelde hij nog in een la
ger elftal van ADO met gezel
lige jongens, maar omdat de
tegenstander er anders over
dacht en steeds een mannetje
bij hem posteerde, besloot
Theo Timmermans zijn schoe
nen maar op te bergen. Later
heeft een vriend hem nog eens
verleid te gaan voetballen in
VUC 14. Drie jaar hield hij dit
vol, tot hij overstapte naar ten
nis, wat hij nu nog elke week
doet. „Ja, aftrainen. Ik had er
niet zo veel zin in. Mijn leven
lang had ik dagelijks getraind.
Omdat ik niet meer voetbalde,
had ik daar niet meer zo'n be
hoefte aan. En, zoals je ziet,
hou ik ook van een lekker
pilsje. Dat zet allemaal aan,
hoor. Kijk naar Piet Keizer,
die maakt hetzelfde door, is
ook helemaal gestopt en ging
behoorlijk uitzetten".
Laten verleiden
Zoals zo veel Nederlandse top-
voetballers had Theo Timmer
mans zich in het begin van de
jaren vijftig laten verleiden
door een profcontract in
Frankrijk. Scouts van Nimes
Olympique hadden de ADO'er
sinds zijn debuut als interna
tional op 23 april 1949 tegen
Frankrijk niet meer uit het
oog verloren. Frankrijk werd
toen in de afgeladen Rotter
damse Kuip weggespeeld met
4-1. Hoewel Theo Timmer-1
mans met een gave hattrick in
zeer grote mate verantwoorde
lijk was voor die grote decep
tie van het Franse elftal, had
hij in het land van Marianne
tegelijk bijna eeuwige bewon
dering afgedwongen. Begin
1950 slaagde Nimes Olympique
erin de Hagenaar los te weken
van ADO. Hij werd één van
de vele topspelers, die het Ne
derlandse voetbal de rug toe
keerden om in Frankrijk hun
voetbalkunsten te gelde te ma
ken.
Hoe zalig hij zijn verblijf in de
Provence ook vond, Theo
Timmermans vergat Neder
land, Den Haag en ADO niet.
Voor hem hield het leven niet
op bij voetbal alleen. Altijd
bleef hij interesse tonen voor
velerlei maatschappelijke ver
schijnselen. Elke maand voor
zag hij destijds het clubblad
van ADO van lezenswaardige
artikelen over zijn ervaringen
als profvoetballer. Op zijn
beurt volgde hij de gebeurte
nissen in zijn vaderland via
toegestuurde kranten. Het gro
te leed, dat de alles verwoes
tende storm in de nacht van 31
januari op 1 februari 1953 ver
oorzaakte na het water tot niet
te keren hoogten te hebben
opgejaagd zodat dijken werden
ondermijnd en grote delen van
de Zuidhollandse en Zeeuwse
eilanden werden verzwolgen
en vele honderden slachtoffers
waren gevallen, liet de sociaal
bewogen Theo Timmermans,
diep in het zonnige zuiden van
Frankrijk, niet onberoerd. Een
weekje had zijn brein nodig
om een idee te laten rijpen.
Rampenfonds
„Ik dacht aan een wedstrijdje
tussen een Zuidfrans elftal te
gen een Nederlands elftal. De
opbrengst zou dan naar het
Rampenfonds gaan. Met dat
idee ben ik naar de voorzitter
van de Franse voetbalbond ge
stapt. Monsieur Gambardella,
zo heette de man, woonde in
Montpellier, niet zo ver van
Nimes, vond het een prachtig
plaq- Hij vroeg me waarom ik
zo bescheiden was. Theo, zei
„grondlegger" van deze officieuze
interland, die als één belangrijke ge
beurtenis in de geschiedenis van het
toen nog bij het amateurisme zwe
rende Nederlandse voetbal wordt
beschouwd reageert bij een ver
zoek om zijn licht nog eens over het
historische duel te laten'schijnen ta
melijk onverschillig met „O gut,
moet dat nou. Het is al weer zo lang
geleden". Eenmaal terugblikkend
kent zijn enthousiasme nauwelijks
grenzen.
"ij
mme
net een stapje vetji
dan de ander, krijg je ief
nu eens naar het huid|0
teurvoetbal. Een ckn
vooruit wil, maakt e
spelers zo aantrekkelijk
lijk, biedt volop fac
Dan is het allemaal i'
Boven: Het „Waters-
noodelftal" luisterend
naar „Wien Neerlands
Bloed": Bram Appel,
Frans de Munck, Cor van
der Hart, Rinus Schaap,
Gerrie Vreeken, Joop de
Kubber, Arie de Vroet,
Jan van Geen, Theo Tim
mermans, Bertus de Har
der en Kees Rijvers.
Rechts:Bram Appel (links)
begroet bij de toss zijn
clubgenoot en die dag di
recte tegenstander Roger
Marche.
hij, we maken er iets groots
van. Geen provincieselectie,
nee, het nationale elftal van
Frankrijk moet spelen tegen
een Nederlands elftal. Hij zou
wel contact opnemen met de
KNVB".
Er kon echter van een officië
le interland geen sprake zijn.
De KNVB had in maart al in
terlands tegen Denemarken en
Zwitserland op het program
ma staan. Theo Timmermans
had inmiddels al contact ge
zocht met de voor Stade de
Reims spelende Bram Appel.
Omdat Reims zo veel dichter
bij Nederland lag, werkte hij
het inmiddels ontstane plan
om een ploeg van de in Frank
rijk spelende Nederlandse
profs te laten spelen tegen het
Franse elftal verder uit.
Niet zo gemakkelijk
„En denk niet, dat het zo ge
makkelijk was overal mede
werking te krijgen", herinnert
Theo Timmermans zich. „Om
een zo hoog mogelijke recette
te realiseren wilden wij na
tuurlijk in Nederland spelen.
In het Pare des Princes kon
den per slot van rekening
maar 40.000 mensen. Heel wat
minder dan in Amsterdam of
Rotterdam. Daar konden wij
niet terecht, vond de KNVB.
Niet zo'n wonder, een heleboel
van die hoge heren, Kargl
Lotsy bijvoorbeeld, konden
degenen die in Frankrijk wa
ren gaan voetballen niet luch
ten of zien. We waren vergif
voor hen, omdat wij er de oor
zaak van waren, dat het ni
veau van het Nederlandse
voetbal zo achteruit was ge
gaan en dat het Nederlands
elftal nooit won. Maar ja, die
heren bleven maar zweren bij
het amateurisme, terwijl ie
mand die ook maar enigszins
boven de middelmaat uitstak
vette contracten voor die
tijd dan van diverse buiten
landse topclubs kreeg voorge
legde Ja, als je helemaal niet
wilt meegaan in ontwikkelin
gen in je buurlanden, dan
vraag je erom, dat je topspelers
weggaan. Enfin, er kon niet in
Nederland worden gespeeld.
Ik heb toen maar een brief ge
schreven aan prins Bernhard
en gevraagd om te bemidde
len. Hij kon echter niets doen.
Jammer, daardoor zou de re
cette, en dus de opbrengst voor
het Rampenfonds, veel minder
zijn. Henry Delaunay, secreta
ris van de Franse voetbalbond,
had al uitgerekend, dat een
vol Pare des Princes twaalf
miljoen francs, ongeveer
120.000 gulden, zou opleveren.
Toch ruim 80.000 gulden min
der dan we in Amsterdam of
Rotterdam bij elkaar zouden
kunnen krijgen".
Geen keeper
„Maar goea, de wedstrijd zou
worden gespeeld in Parijs, op
12 maart, een donderdag. Dat
kon niet anders, want op zon
dag was er gewoon competitie
voetbal in Frankrijk. Wij had
den ook een selectie bij elkaar
gescharreld. Joop de Kubber,
Cor van der Hart, Arie de
Vroet, Rinus Schaap, Jan van
Geen, Kees Rijvers, Bertus de
Harder, Gerrie Vreeken, Bram
Appel en mijn persoontje. Faas
Wilkes had ik ook benaderd,
maar hij kreeg geen toestem
ming van Torino. Verder had
den wij geen keeper, totdat we
op het idee kwamen Frans de
Munck, die bij FC Köln zat te
vragen. In feite, een bijeenge
raapt zootje. Een paar dagen
vóór de wedstrijd bijeenko
men? Trainen, om aan elkaar
te wennen? Ben je gek, de
meesten kwamen daags voor
de wedstrijd, er is wat getraind
op het veld van Stade Fran
cais. Meer niet, we trainden bij
de club al elke dag. We waren
blij, dat wij op deze manier die
sleur eens konden doorbre
ken".
Theo Timmermans had ook
andere zorgen. Hij was op zon
dagavond na een competitie
wedstrijd met Nimes met zijn
auto op weg gegaan naar Pa
rijs. Onderweg botste hij op
een onverlichte zigeunerwa
gen. Met een ernstig gehaven
de, provisorisch gerepareerde
rechterflank zette Theo Tim
mermans de reis met ingeto
gen snelheid voort. Daar
moest dan snel een garage
worden gevonden, die de wa
gen op zijn laatst vrijdagmor
gen in ordentelijke staat weer
kon afleveren. Met wat rela
ties van de Franse voetbal
bond en woorden als „Tiem-
mermans, joueur d'Hollande",
had hij uiteindelijk een simpe
le entree.
Heel ontspannen
„Eigenlijk leefden wij heel
ontspannen naar die wedstrijd
toe. Alleen op de dag van de
wedstrijd zelf kregen wij de
kriebels. De schellen vielen
van m'n ogen, toen ik duizen
den Nederlanders zag. Mijc*
hemel, dacht ik, hoe kan dat
nou? In die tijd was een reis
naar Parijs nog een hele on
derneming, financieel was dat
.ook niet niets. Bovendien ging
het toch om een doordeweekse
wedstrijd, die mensen hadden
toch op zijn minst twee dagen
vrij van hun werk moeten ne
men. Zeven- a tienduizend
waren er uit Nederland geko
men. Dan voel je als speler
wel, dat er iets van je ver
wacht wordt".
„Een trainer, een coach? Ja,
die moesten we hebben. Dat
was Delfour van Racing Club
de Paris, de club van Rinus
Schaap. Maar in feite bepaal
den Bram Appel en ik de tak-
tiek. We besloten eerst met
wind tegen te spelen. Dan
moesten die Fransen komen
en wij gokten er dan maar op
gelegenheid te krijgen een
beetje op elkaar ingespeeld te
raken. In het Pare des Princes
klonk niet het „Wilhelmus",
maar „Wien Neerlands Bloed".
Wij speelden niet in oranje,
maar in een (wijn)rood shirt,
witte broek en blauwe kousen.
We mochten van de KNVB
niet in oranje spelen, vandaar.
Maar och, niet iedereen van de
KNVB lag dwars. Lo Brunt
bijvoorbeeld deed voor ons zo
veel hij kon".
„Wij speelden in die wedstrijd
werkelijk boven onze macht.
Bertus de Harder speelde de
match van zijn leven, maakte
ook de gelijkmaker, nadat
Saunier van Le Havre de
Fransen aan een voorsprong
had geholpen. En dan die win
nende treffer van Bram Appel
na een hakballetje van mij.
Geweldig, wat waren de sup
porters blij. We gingen op de
schouders, het veld was één
golvende mensenzee".
Nog lyrisch
Er werden in die tijd veel
„watersnoodwedstrijden" ge
speeld. De recette van de in-
'terland van het officiële Ne
derlands elftal tegen Dene
marken 200.000,—) werd
ook aan het Rampenfonds ge
schonken. In Nederland had
den de topclubs ook al ten bate
van de slachtoffers van de
ramp tegen elkaar gespeeld.
Echter, geen wedstrijd had zó
veel betekenis als die in Parijs.
Timmermans: „De gevolgen
van zo'n wedstrijd, daar had ik
nooit aan durven denken. De
pers bleef er over schrijven.
Dagen, weken, maanden. Ei
genlijk niets bijzonders, tegen
woordig wordt er ook nog ly
risch geschreven over het
„Gouden Ajax" en Oranje tij
dens het WK in 1974. Maar die
ene simpele wedstrijd van dat
„zootje ongeregeld" in Parijs
had zulke verstrekkende ge
volgen. Iedereen in Nederland
was ervan overtuigd geraakt,
dat ook hier maar eens betaald
voetbal moest komen, wilde
men als voetbalnatie weer iets
gaan voorstellen. Men vond,
dat wij in Parijs hadden aan
getoond, dat Nederland goede
voetballers had en dat er alles
aan gedaan moest worden om
hen weer binnen de lands
grenzen te kunnen bewonde
ren. Enfin, een jaar later kreeg
Nederland semiprofvoetbal".
Schildersbedrijf
Praktisch tegelijK met de en
tree van het betaalde voetbal
keerde Theo Timmermans te
rug naar ADO. „Niet vanwege
het feit, dat er in Nederland
profvoetbal kwam. Mijn vader
was overleden, ik moest toen
zijn schildersbedrijf overne
men. Dat ik ook hier geld met
voetballen kon verdienen, was
meegenomen. Of de invoering
van het betaalde voetbal voor
Nederland zo'n zegen is ge
weest? Och, het gaat nu inder
daad niet best. Meestal is het
een en ander een gevolg van
ontwikkelingen, die men toch
niet kan tegenhouden. Als de
onschuldig. Je kunt L
zo ver gaan, dat het iej
al op profvoetbal ga^€
Als je dan een stapj^c
zou je misschiery,
bezig kunnen zijrer
„Is er profvoetbal, di^
treffen de clubs elk^(
met geldbedragen. L^,
uit de hand, dan gaat,:
paar clubs kapot en va^
zettend terug. Die oiu,
ling maken wij hier 0.
Er werd een aantal jai^
den door diverse vo^'£
denk ik, gigantisch Vp
Maar ik moet je eerlij^
nen, dat in mijn tijd
zich vaak afvroegen*,
voor een Kuip met 65.
schouwers hadden g
waar het geld van dei
die zij bijeen hadden j
naar toeging. Naar dj
waarvan de officials n|
van een interland heen
gen dineren. Daarom!
het altijd een reële z
vonden, dat, wanneer
tree wordt geheven vf
wedstrijd, de spelers
worden".
Niet ondankbaar
„Nee, ondankbaar ben:
Hoewel ik altijd aai
maatschappelijke on:
ling heb gedacht en g
heb ik maatschappelii
aan mijn bekendheid
baller te danken ge
kwam overal gemakt
binnen, men praatte o*1
tiger. Nu is dat uiteraal
der. Natuurlijk, uit het
het hart, roem is vergf
Maar toch, vergeten i
mij nog niet. Nu moet*
gen, dat ik altijd het geE
het overal in mijn eer^l
strijd te maken". g
„Neem mijn debuut int
tegen Frankrijk. Bij s
scoorde ik bij mijn da
na een kwartier, in d
seizoen daar promovet,
club naar de eerste di^
had krediet, kon nietj
Dat is het geluk, dat be[
je ergens slaagt. Ik bewj
Frankrijk beste heril
gen. Elk jaar ga ik er n(
toe. Hier kijk, weer eei:
diging van de „Amicajj
ciens de Nimes OlynJ
de veteranen van Nin
kijk hier, een enorme j
ning. Vorig jaar gekres
Nooit iets gehoordj
„Nee, ik heb nooit iets l
van het geld van de
noodwedstrijd". Wat en
gebeurd, geen flauw
Nooit bij stilgestaan, tr<|
Ik neem aan, dat het n
Rampenfonds is gegaal
wij hebben voor zo ver j
ook nooit iets gehoord il
land. Ik weet ook nie,
ons daar erkentelijk zijr
bij stilgestaan. Joh, iki
het nog sterker vertel
Nimes heb ik zelfs kiel
gezameld. Soms kreeg:
verse pakketjes terü
kleur van de kousen!
niet, ze droegen daar
zwarte kousen.Hulde
of niet, de herinnering
„Watersnood wedstrijd"!
rijs blijft prachtig. Thul
ik voor visite wel eens
die toen maanden achtd
het bioscoopjournaal va)
goon was te zien. De k)
van die film is erg slee!
dat het een kopie van i
pie van een kopie isi
nogmaals, die heriil
blijft prachtig".
FRANS LEERMJ
