irik van t Wout: meer ambities
Is cameraman dan als acteur
Paul van Vliet
wil niet
moeilijk doen
NIEUW NEDERLANDS
BALLETTIJDSCHRIFT
Gerard van Blerk en
Daniel Wayenberg:
van ingetogen tot
gedreven musiceren
M
MS MAAKT MODE BETAALBAR
pSE
ST.
LEIDSE COURANT
MAANDAG 27 DECEMBER 1982 PAGINA S
Inessa baas in eigen boezem
F Y |hAAG De VVD-Kamerleden Franssen, Remp-
nans de Jor.gh en Jorritsma-Lebbink vinden dat de
MBjs/actrice Vanessa mans is genoeg om zelf uit te ma-
zij in de film De Boezemvriend voornamelijk op-
als lustobject. In schriftelijke vragen aan de ministers
nan (WVC), Korthals Altes (justitie) en staatssecreta-
bpeijne van de Coppello (sociale zaken en werkgele-
eim nJl) wiJst ^et °P het oordeel van de Filmkeuring
kant ipnessa's rol. De Kamerleden willen van de bewinds
feren jjweten of het juist is dat de Filmkeuring heeft ge-
5 de (bij De Boezemvriend naast de gebruikelijke leeftijds-
•ling ook commentaar te moeten leveren op de rol
bijdrage van Vanessa. Deze zou niet veel meer zijn
tele in het oog springende fysieke kenmerken van de
|n kwestie.In het licht van een modern emancipatie-
fou het aan haar zelf zijn de vrijheid te nemen desge-
»ls lustobject op te treden, menen de Kamerleden. Zij
dat het bioscooppubliek zelf maar een beoordeling
éven en niet de Filmkeuring.
mf
on
ngevul
ZiJ\
an de J
Toneelprogramma over
sprookjesverteller
Godfried Bomans
HAARLEM Tine Ruysschacrt brengt op 14 janu
ari in de Stadsschouwburg in Haarlem het solo-pro
gramma „Godfried Bomans: sprookjesverteller" in
première. Reprises zijn in de weken daarna te zien
in Alphen aan den Rijn, Huizen, Amersfoort, En
schede, Beverwijk, Wognum, Amstelveen en Uden.
De maand daarop wordt het programma geboden in
onder meer Amsterdam, Eindhoven, Hilversum en
Den Haag. De voorstelling is geregisseerd door Luc
Lutz. Michel van der Plas gaf adviezen. Tine Ruys-
schaert koos de teksten, uit onder meer: Erik of het
klein insectenboek, Pieter Bas, Buitelingen, Kop
stukken, Mijmeringen en Dagboek. Zij zegt met
deze produktie een beeld te willen geven van wie
Godfried Bomans was, wat hij deed, wat hem be
zielde, hoe hij leefde en wat zijn angsten waren.
Bardot terug
op televisie
Brigitte Bardot (48) op deze
foto met haar favoriete kat,
kreeg na negen jaar filmrust
weer zin in werk. Onder het
kopje: „Brigitte, zoals zij is"
accepteerde zij rollen voor de
Franse televisie in een serie
die voortduurt tot en met
Nieuwjaar.
en vo
een kt
"J71
i gchn
ooie pi'
geweest om ermee op te hou
den. De uitwerking is positief:
je leert te onderscheiden. Veel
mensen die diezelfde ervaring
hebben, zijn verschrikkelijk
tegen de muur gelopen, arro
gant geworden. Dat heb ik
doelbewust proberen te ver
mijden. Maar het is een on
gunstige manier om mensen
kennis op te doen. want je be
vindt je in een geïsoleerde po
sitie en vanuit die positie kijk
je naar de mensen. Het woord
isolement is belangrijk. Ik heb
achteraf iets dat ik denk: ik
zou het niemand aanraden.
Voor hetzelfde geld verruïneer
je je leven ermee".
„Die bekendheid heeft een be
paalde kleuring aam m'n
vriendschappen gegeven. Je
bent niet meer jezelf. Je wordt
achterdochtig. Als iemand me
aansprak en iets van me wilde,
dan ging ik ervan uit dat dat
niets met mij te maken had,
met hoe ik was. Het resultaat
daarvan was dat ik me een
beetje ging opsluiten. Iedere
nieuwe vriend die ik maakte,
vertrouwde ik eigenlijk al
niet. Het is nog steeds zo. Ik
ben ook niet zo'n hyper-sociaal
type. Ik ben veel alleen en dat
vind ik wel best. Ik denk wel
dat het anders ook zo was ge
gaan. Het is ook heel moeilijk
om filmen en privéleven te
combineren. Je bent nooit op
één plek. Je werkt op onregel
matige tijden. Als je met el
kaar filmt, leef je op de rand
van de humane mogelijkhe
den. Dan maak je ook vrien
den, maar daarna is het weer
voorbij. Het is wel een conflict:
je moet steeds afscheid nemen
van de dingen die je dierbaar
zijn geworden".
Erik van 't Wout kwam als
lichtassistent bij De koele me
ren, zoals hijzelf de film aan
duidt, in het kader van een
stage voor de filmacademie.
Cameraman Theo van de San-
de vroeg hem bovendien om
zijn tweede assistent te wor
den. „Toen bleek na vijf draai
dagen dat de rol van Johan
nog vrij was. Ik vroeg of ik
auditie mocht doen en kreeg
de rol. De ene dag was ik lich
tassistent en werd ontgroend -
wel op een hele faire manier -
en de andere dag was ik ac
teur en werd ik in de watten
gelegd".
Wist hij tot dan toe het werk
van acteur en cameraman-
lichtassistent te combineren,
een definitieve keuze drong
zich op toen hij werd gevraagd
voor de hoofdrol in De moeder
van David S. en tegelijkertijd
het aanbod kreeg als assistent
van Theo van de Sande mee te
werken aan De Illusionist van
Jos Stelling met in de hoofdrol
Freek de Jonge. Hij koos voor
het laatste. Deze keuze maakte
hem ervan bewust dat zijn am
bities meer lagen bij het vak
van cameraman dan dat van
acteur.
„Als mij een rol wordt aange
boden die ik leuk vind en niet
interfereert met mijn camera
manschap, blijf ik acteren.
Maar ik ben geen acteur. Ik
wil mezelf absoluut niet verge
lijken met acteurs. Al die din
gen die ik gedaan heb, heb ik
misschien kunnen doen om
die leuke verschijning, omdat
ik zo naturel ben dat het leuk
overkomt (en in Nederland
zijn ze al zo verschrikkelijk
blij als je naturel speelt). Maar
dat heeft niets met acteren te
maken. Dat is een bepaalde
kwaliteit die ik heb. Zodra ik
als een punk moet spelen, of
een heroïneverslaafde, kom ik
in de problemen. Dan kan ik
wel mezelf zijn, maar daar
kom ik er niet mee. De rol van
Johan in De koele meren was
de eerste rol die verder van
me af stond. Dat is de allereer
ste keer geweest dat ik heb
moeten acteren. Met wat ik in
huis heb, kan ik acteertechnie-
ken leren. Maar dat wil ik
niet. In die zin ben ik ook
geen acteur. Het heeft te ma
ken met mijn bewondering
voor acteurs; die doen iets wat
ik niet doe. Acteurs zijn men
sen die bereid zijn zichzelf te
laten zien; hun lichaam is hun
instrument, meer hebben ze
niet.
Voor mij is het leuk om in de
belangstelling te staan. Ik weet
dat als ik een rol neem, het
voor de helft bestaat uit: dat
vind ik lekker. En toch wil ik
het blijven doen. Waarom zou
ik niet iets blijven doen als ik
het leuk vind?"
MARIJKE PRINS
DEN HAAG Er is een nieuw Nederlands tijdschrift
over de danskunst verschenen onder redactie van Con
rad van de Weetering. Een kundig man met niet alleen
een redelijke danscarrière, maar en dat is wellicht
redactioneel belangrijker met vele tv- en radiorela
ties. Kroon Uitgevers B.V. in Arnhem vraagt er 29.50
per half jaar en 55.- per jaar voor.
Het blad met bijdragen over jazzballet, Pina Bausch, de chef
van de Kostuumafdeling van het Nationale Ballet, buitenlandse
correspondenties, medische wenken en tips voor boeken en pla
ten op het gebied van de danskunst, ziet er goed uit en getuigt
zeker niet van ondeskundigheid. Maar enkele zaken bevreem-
Van de Weetering met de misleidende ondertitel „Het eerste to-
taal-dansblad in ons land"? Zou hij heus niet weten van het be
staan van tijdschriften als de „Danskroniek", die vanaf juli 1964
elf complete jaargangen haalde, „Dans", gestart in januari 1947
en later opgegaan in de „Danskroniek", „Ballet", het orgaan van
het Nederlands Ballet Verbond uit de jaren zestig, en niet te ver
geten „Theater", dat ook zo'n 20 jaar geleden bijzonder veel dans
in zijn kolommen deed? En wat heet „totaal-dansblad"? Men
hoeft er het blad „Dans" maar op na te slaan om te constateren,
dat dit zich soms uitgebreid wijdde aan acrobatische dans,
revuedans en ballroom. Naast uiteraard het klassieke en toen
malige „moderne" ballet. En om naar onze tijd terug te keren:
de „Danskrant" is nog steeds een informatieve uitgave van de
Stichting Danscentrum Utrecht, terwijl in Den Haag en be
paald niet zonder succes het „Dansbulletin" verschijnt, uitge
geven door het Centraal Dansberaad. En daarvan is 1982 al de
14e jaargang verschenen.
FRANK DELBOY
,Er zou een nieuw monu
ment op de Dam moeten
komen, een klaagmuur
met een zeurdeur". Dat is
een van de grappen uit de
nieuwe show van Paul
van Vliét. Er wordt al ge
noeg gezeurd in Neder
land en daarom wil hij er
zelf geen schepje bovenop
doen. Het programma is
dan ook niet erg gekruid.
Het bleef vooral een ge
zellige gemoedelijke
avond amusement, waar
bij het publiek gespaard
werd en kon lachen om
de bekende koppen van
Jut: welzijn, subsidies,
ambtenaren.
Hij is er weer in geslaagd om
die sfeer van „geen kapsones
en niet moeilijk doen" op te
roepen. Dat straalt hij ook uit
door niet als een gladde, per
fect getrainde artiest over het
toneel te gaan. Hij blijft de
„gewone Haagse jongen".
Maar toch ontbreekt er aan
deze show nèt even die spon
taneïteit van andere program
ma's. Het bleef voornamelijk
bij doorborduren op het be
kende patroon. Een luister
liedje, praatje, typetje. Alles in
de verkleinvorm, want op een
enkele uitschieter na bleef de
show rustig doorkabbelen.
Veel conférences waren voor
spelbaar. Over modern onder
wijs bijvoorbeeld kwam er niet
meer naar voren dan wat er
Een winteravond aan zee met Paul
van Vliet Teksten Paul van Vliet,
muziek Lex Jasper. Door Lex Jas
per, Frank Noya on Hans Beths. Cir
custheater Scheveningen. Herhaling
tot en met 1 januari.
aan de borreltafel al aan grap
pen wordt gemaakt. Dat twee
maal twee maar ongevéér vier
is. Herkenbaar voor het pu
bliek. maar toch wat te voor
de hand liggend. Dat gold ook
voor het kijkje in het „gezins-
clichéboek".
Wèl heel origineel vonden we
de manier waarop deze keer
de Ad Langebents en Wibo
van der Lindens werden aan
gepakt. Hoe ze thuis repeteren
voor de uitzending, terwijl
zoonlief zeurt over z'n opstel
over de wereld. „Dat kan je
toch niet in vijf minuten ver
tellen, kind".
Uit zijn vorige shows zien we
ook nu majoor Kees weer te
rug als nieuwe trainer van het
Nederlands elftal. Ook een
„Bram-achtige" figuur, nu op
zoek naar zichzelf, en zichzelf
verliezend tijdens het navel
staren in India, sprong er dui
delijk uit. Vooral door die
stukken werd de avond de
moeite waard, maar dat is ook
een veeg teken: het wordt tijd
voor vernieuwing.
Paul van Vliet is een optimist.
Zijn humor zal nooit bitter
zijn. Hij deelt geen rake klap
pen uit. Maar deze keer was
hij te lief voor z'n publiek, een
beetje te zoetig.
TON VAN DE LANGKRUIS
Twee Nederlandse pianis
ten traden tijdens de
Kerstdagen in Diligentia
op: Gérard van Blerk op
de eerste Kerstmiddag en
Daniel Wayenberg op de
tweede. Dit gaf aanleiding
tot het bijeenvoegen van
beider concerten, temeer
omdat hun programma's
als het ware elkaar aan
vulden. Natuurlijk brengt
elke pianist zijn eigen
aard mee, die men dient
te respecteren.
Gérara van Blerk, hier vooral
bekend als voortreffelijk bege
leider, musiceert eenvoudig,
bewaart zoveel respect voor
het notenbeeld, dat hij te wei
nig zijn gevoelens laat meespe
len. Daardoor blijft zijn spel
hoezeer sympathiek, wat ge
distantieerd, maar als hij los
komt, zoals in Debussy's Hom
mage a Rameau en Mouve
ment uit de Images, en in de
24 Chopin-Preludes, dan bloeit
ineens het spel op in mooie
kleuring en nuancering.
Wayenberg daarentegen grijpt
elke compositie meteen in
haar merg. toont helemaal
geen gereserveerdheid. Inte
gendeel, even krachtig als hij
de-slechte-vleugel aanpakt en
over de onzuivere baskant en
blikkerige diskant heenspeelt
(Van Blerk had duidelijk last
hiervan), met even grote zelf
bewustheid en zekerheid geeft
hij dwingende gestalte aan zijn
interpretatie door zijn rijk ge
kleurd toucher en formidabele
techniek. Met de markante in
zet van de grote Liszt-Sonate
legde hij meteen het visionair-
demonische karakter vast, dat
hij met vulcanische erupties
toch wel aandikte, maar waar
in de rustige delen als halluci-
Górard van Blerk, piano zaterdag
middag 25 december in Diligentia,
Daniël Wayenberg, piano, zondag
middag 26 december in Diligentia
nerende oases werkten. En
Bartok's Suite op. 14 gaf hij de
felle accenten (deel 1), het
korte, gebeten toucher (Scher
zo) en de droogte van een si
rocco (deel 3), totdat het ver
droomde 4de deel de wonder
baarlijkste finale werd. Dutti-
leux' Sonate tilde hij uit haar
notenrijkdom om haar tot een
boeiende ervaring te maken.
Wayenberg begon zijn recital
met drie Préludes van Debus
sy, elk precies gekarakteri
seerd, en zoals deze voor zijn
programma punt van uitgang
vormden, zo vormden Debus
sy's Images bij Van Blerk's re
cital het draaipunt. Immers, de
schakel van Fauré naar De
bussy en van beiden naar Cho
pin is apert: zowel Fauré
wiens Nocturne en Impromptu
waren gekozen, als Debussy
hebben terdege van Chopin's
vernieuwende pianowerken
geleerd. En Debussy is op zijn
beurt voorbeeld geweest zowel
voor Bartok (in zijn motoriek
als in zijn kleur) als voor Du-
tilleux wiens taal stamt uit de
Debussy'aans-Franse denkwe
reld, terwijl Debussy van de
nieuwe pianovirtuositeit van
Liszt veel heeft opgestoken.
Chopin en Liszt zijn de basis
waarop Debussy zijn pianis-
tiek, met al de eigen nieuwe
vondsten heeft gebouwd.
De Kunstkring Diligentia, die
over deze beide programma's
heeft peet gestaan, mag men
hiervoor geluk wensen. En
wanneer het de Kunstkring en
Diligentia lukt een nieuwe
mooie vleugel op het podium
neer te zetten, dan zou dit
onze wens zijn voor het nieu
we jaar. NOES KOKEE
Han«
oor d<
)me J
ulder
blee
enksp
was
heden
ges m
films
nod
n wer
de h
inneu
ing
ERDAM Acht
(leden kreeg de toen
(ïjarige Erik van 't
dondimt Soest landelijke
Ajheid door de
Q en Q
Sü h'i de ro1 speelde
et eigenwijze jonge-
istides Quarles van
Erik was overdon-
door de plotselinge
{stelling die hij ge-
achter de
Jjet 2 van zijn jas moest
den* ^er straat- Als hij
|ad, werd hij achter-
■dnnr kinderen die
.els de herkennings-
Il1(le van serie zon"
ongewenste aan-
weerhield hem er
1 kn mee te doen aan
llfirvolg op Q en Q.
Erik van 't Wout (midden) als de jonge kunstenaar Johan In Van de koele meren des doods.
)me Jj,
aren daarna was Erik
kout
t ettelijke malen te
zien op de Nederlandse televi
sie; hij speelde een belangrijke
rol in de jeugdserie De kris
Pusaka en trad op in de televi- een kleine rol in De Moeder
siefilms De blijde dag (1977), van David S. (1982). Hij ver-
Kerstgeschenk (1980) en in tolkte een van de grootste Ne-
.mMsms-
tl
snels
no)
floop
wel)
ranieil
ïn uit
livers)
zijn I
ren) e
mes)
leerbi)
Vried
Ha
Bod
Wij
1 Zwe
i Rotd
verd 1
loor H
le he
bij q
Kn
H
Wollen mantels, w.o. flanel
Corduroy mantels, warm gevoerd f j
m
Wollen blousons, maten 38 t/m 48 I
- J
Jacks, gewatteerde chintz f
Regenmantels, gewatteerde chintz f j
Japon, klassiek, polyester gevoerd f w
Twee-delig gebreid pakje f
Jeugdige japonnen w.o. corduroy, -
geruwde katoen en mini t 2
11
lO
Blouses, warme flanel ruit I lTr<
Rokken, groot assortiment w.o. 100%
polyester, wollen ruiten, corduroy f 2t<
Pantalons, warm gevoerde chintz, f*C%\
dé seizoenstopper van najaar '82 f JV»
Pantalon, flanel, marine
Mt. 36 en 38 f 15.
Pullovers en vesten w.o. jacquard,
geruwde acryfstrepen en uni f 1V«
A.-.Y I-Jttr'. Y .-^-5v**-
Leiden. Leldsenhage.
derlandse rollen in de Ameri
kaanse speelfilm A Bridge Too
Far (1976) en deed mee aan
Dr. Vlimmen (1977).
Johan
Op dit moment is Erik van 't
Wout te zien in de Nederland
se speelfilm Van de koele me
ren des doods van Nouschka
van Brakel. Hij speelt daarin
de rol van Johan, de arme jon
gen die een hopeloze liefde op
vat voor Hedwig (Renée Sou-
tendijk). Een opmerkelijke
staat van dienst voor een jon
geman van nog geen tweeën
twintig jaar.
Erik wordt niet meer zo veel
herkend op straat. „Dat komt
doordat ik in de laatste films
zonder bril speelde. Het heeft
nog wel heel lang geduurd na
Q en Q één; Q en Q twee had
hetzelfde effect, evenals De
kris Pusaka. Drie series in drie
jaar. Toen was ik op het top
punt van mijn roem (ironisch
gegrinnik). Nu is het meer dat
de mensen zeggen: volgens mij
ken ik je ergens van. En dan
denken ze echt dat ze je al
eens ontmoet hebben".
De serie Q en Q is nog lang
niet vergeten bij het publiek.
Bij de KRO komen iedere
maand enkele brieven binnen
met het verzoek om herhaling.
De KRO deelt echter mede dat
aan dat verzoek niet zonder
meer kan worden voldaan,
omdat een herhaling veel kos
ten met zich meebrengt door
de rechten en honoraria die
opnieuw moeten worden be
taald.
Bekendheid een vervelende
zaak? Eric: „Je moet het niet
zo serieus nemen. Het was na
tuurlijk heel vervelend, maar
het was ook heel leuk. Als je
het op een gegeven moment
aankunt hoef je je er niet meer
aan te storen. Iedere keer als
je iets nieuw doet, is het ook
heel nieuw. De kris Pusaka
betekende dat je twee maan
den in Indonesië kon zijn. Als
je dan vijftien jaar bent, spring
je een gat in de lucht".
Academie
Erik van 't Wout studeert aan
de filmacademie in Amster
dam, waar hij een opleiding
tot regisseur en cameraman
volgt. Zijn op jeugdige leeftijd
opgedane ervaringen als ac
teur bepaalden zijn beroeps
keuze en verschaften hem in
zicht in het vak.
„Ik heb in die tijd ontzettend
veel geleerd. Vanaf mijn der
tiende heb ik cp de filmset ge
staan. Ik heb er veel aan om
dat mijn ambitie nu achter de
camera ligt. Die bekendheid is
in zoverre interessant - en niet
meer dan dat - dat het je helpt
aan ervaring. Plus dat dat ac
teren me heeft geholpen aan
goede stage-plaatsen achter de
camera; ze kennen je, je con
centratievermogen.
Uiteindelijk heb ik me door
mijn bekendheid nooit belem
merd gevoeld, maar het had
wel kunnen gebeuren. Toen ik
in Q en Q speelde, was die be
kendheid nogal overweldigend
en het had veel invloed op
mijn leven. Je wordt uit je
normale leven gehaald en tot
iets bijzonders gemakt, terwijl
dat op niks is gebaseerd. Zo
werken de media nu eenmaal.
En het had een directer conse
quentie: hoe moet je je vrien
den kiezen. Je denkt: ze vin
den je aardig omdat... De reac
ties van mensen werden altijd
bepaald ten opzichte van het
beeld dat je is opgelegd. Het is
echter nooit een overweging
