inalë
m Daphne
AiTi en
Deborah
maken
het
Richard Ross,
de „rooie tovenaar",
wil terug naar ons land
„NEDERLANDSE
TWEELING
STREEFT NAAR
PERFECTIE"
ZATERDAG 16 OKTOBER 1982"
Vorig jaar trad hij in Monte Carlo nog op voor prinses Gracia
en prins Rainier van Monaco. Ook de sjah van Perzië en Farah
Diba nodigden hem vlak voor hun verbanning nog uit in Tehe
ran. Hij vierde triomfen in beroemde theaters als het Londense
Paladium en het Parijse Olympia. In Japan, Zuid-Afrika, Ame
rika, Brazilië, Argentinië, Miami en Hongkong deed hij mensen
versteld staan van zijn vingervlugheid. Over de hele wereld
trad hij op in televisieshows. Vorige week was deze tweevoudig
voormalig wereldkampioen goochelen Richard Ross weer even
in Nederland. Met een voorstelling in Scheveningen en de ver-
heugende mededeling dat hij zich binnenkort met zijn Franse
vrouw weer in ons land komt vestigen. Verslaggeefster Corry
Vis sprak met hem in het huis van zijn broer in Hoorn.
HOORN SCHEVENIN
GEN „Dus u komt weer
eens schrijven over de
rooie tovenaar"?, infor
meert Richard Ross la
chend, als ik na maanden
lange vergeefse pogingen
eindelijk tegenover hem
zit. „Nou je ziet, dat ik in
niets lijk op de man met de
baard en de hoge hoed,
waar het konijn uit komt".
Een gladgeschoren, guitig
sproetenhoofd en weelde
rig rossig haar onderstre
pen zijn woorden. Nu we
die afspraak dan toch heb
ben, wil hij ook de perfecte
gastheer zijn. Maar er ko
men heel wat goocheltrucs
in de keuken en telefoni
sche aanwijzingen van zijn
broer aan te pas, voor ik
van een (overigens zeer ac
ceptabele) kop koffie ben
voorzien.
Richard Ross (36) kwam als
vijf maanden oude baby
van Polen naar Amster
dam. Hij heette toen nog
Hendrik Richard Rooze-
boom. Op zijn zestiende
raakte hij met een vriendje in een
goochelwinkel aan de Haarlem
merstraat verzeild. Daar kocht hij trad" je op met alle Ria Valkjes°en
zijn eerste trucdoos; het startsein Conny Vinkjes, tegenwoordig goo-
voor een koorts, die ook nu nog on- chel je weer langs de tafeltjes. Ik
verminderd in zijn bloed woedt, vind dat wel leuk, want ik breng
Een krantenwijk moest de niet te een visueel nummer waarbij geen
stuiten uitbreiding van zijn trucs woord wordt gezegd. Dat komt op
bekostigen, maar daarmee stal hij televisie wel eens niet helemaal
Richard en Veronique Ross treden zo'n vijf
maanden per jaar in Parijs op. Maar Ri
chard zou het liefst terug willen naar Neder
land. Hij is het wonen in hotels knap
moe
zïtter. Bovendien heeft het variété
te lijden onder de recessie. Vroeger
dan ook de show op elk familie
feestje. Toen al bleek Richard een
Ik heb dat directe contact met
de mensen nodig, want alles komt
e-terifin^r 'j-r ^art. ,en n^n te mijn show op kijken neer. Je
zijn. Na zijn diensttijd werd hij de
monstrates in diezelfde goochel
winkel. „Voor mij was het een
snoeptent", geeft hij volmondig toe.
In alle bravoure plukte hij voor be
zoekers talloze sigaretten uit de
lucht. Hij raakte bezeten van het
manipuleren en legde zich daar he
lemaal op toe. In 1965 deed hij mee
aan het Nationaal Goochelcongres
in Haarlem en hij won meteen een
prijs. Zijn trucs bleken ook voor
andere goochelaars interessant. Als
artiestennaam koos hij Richard
Ross. In 1970 deed hij weer mee,
ditmaal aan het wereldcongres in
de hoofdstad. „En warempel", ver
baast hij zich nog steeds, „Amster
damse Henkie werd wereldkam
pioen. Ik dacht, dan maak ik er
ook maar gelijk mijn beroep van".
Roodgloeiend
Dat kwam goed uit, want ineens
viel deze magische manipulator
midden in de publiciteit en de tele
foon stond roodgloeiend. Jarenlang
reisde hij van de ene uithoek van
ons land naar de andere om het
Nederlandse amusementsbedrijf in
vervoering te brengen met zijn wa
tervlug vingerwerk. Zijn speciali
teit was (en is) het goochelen met
grote voorwerpen, die onmogelijk
in mouwen of revers kunnen ver
dwijnen. Buitenmodel speelkaar
ten, grote ronde muntstukken,
klokken en kolossale ringen die
aan circuswerk doen denken; Ri
chard laat ze spoorloos verdwijnen
en elders weer opduiken. Drie jaar
later stonden 125 goochelaars uit 33
landen er weer versteld van en
werd hij voor de tweede maal we
reldkampioen. Het buitenland be
gon aan hem te trekken en daarom
heeft hij daarna niet meer meege
daan. De laatste Nederlandse we
reldkampioen (in 1979) werd Ger
Copper, een leerling en vriend van
Richard Ross.
Tijdens een cruise leerde Richard
zijn vrouw Veronique kennen. Ook
zij voelde zich aangetrokken tot het
goochelaarsvak en samen studeer
den ze hun huidige act in. Parijs
werd hun vaste standplaats, waar
ze zo'n vijf maanden per jaar optre
den in de Crazy Horse Saloon.
Maar Richard wil terug naar Ne
derland. „De globetrotter is het wo
nen in hotels een beetje moe", lacht
hij. „Maar het zal wel moeilijk wor
den, want vergeleken bij de Frans
man is de Nèderlander een thuis-
kunt de sfeer in een theater nog
het beste overdragen".
Richard Ross diept uit een koffertje
wat videobanden op en laat delen
van zijn show zien. De Amerikaan
se televisiepresentator Peter Gra
ves kondigt het Nederlandse mira
kel Ross aan: donkerblauw rokkos-
tuum en de zwierige rooie haardos
wat langer dan nu het geval is. Uit
het koffertje, dat volgens de goo
chelaar steeds weer te klein blijkt,
komen onuitputtelijke hoeveelhe
den voorwerpen tevoorschijn. Het
publiek is verrukt. Een andere
band toont Richard een paar jaar
later in Frankfurt: het traditionele
rokkostuum, een gekortwiekte
haardos en andermaal laaiend en
thousiast publiek. Zo gaat dat al ja
ren, met maar één uitzondering:
„Toen ik in Teheran voor de sjah
optrad, stond ik tussen de keizerlij
ke familie en het publiek in. Dat
was even wennen, want ik stond
met mijn rug naar het publiek toe.
De mensen klapten als de sjah
klapte, maar in feite konden ze na
tuurlijk niets van mijn trucs zien".
Onuitputtelijk
Volgens deze moderne tovenaar
wil de mens nog steeds bedrogen
worden. „Juist in deze tijd van
computers, waarin alles berede
neerd en berekend kan worden,
vindt het publiek het schitterend
als je met de simpelste middelen
een reactie van „hoe bestaat het"
kunt uitlokken. Maar als je me nou
vraagt: hoe doe je dat nou, dan kan
ik je daar geen antwoord op geven.
Het is moeilijk om goochelen uit te
leggen zonder meteen de truc te
verraden. Als iedereen de truc
doorheeft, is de lol er af. Er is ei
genlijk maar een beperkt aantal
trucs. Alles is al eens gedaan, maar
met fantasie en inventiviteit maak
je de mogelijkheden onuitputtelijk.
Daarom ben je vaak jaren bezig
voor je een truc zo hebt als hij moet
zijn". Het vak vergt dan ook in de
eerste plaats geduld, oefening en
doorzettingsvermogen. Richard:
„Het hele geheim is dat de handen
sneller gaan dan het oog kan vol
gen. Natuurlijk verandert het tem
po van je show voortdurend en ook
de entourage pas je steeds weer
aan, maar goochelen blijkt klas
siek".
Vol heimwee kan Richard Ross
zich nog prachtige tijden herinne
ren, toen Fred Kaps zijn legendari
sche goocheltrucs ten beste gaf.
„Dat was een geweldige goochelaar
en toch is hij net als wij allemaal
met een gewone goocheldoos be
gonnen".
Want iedere goochelaar moet het
vak op eigen houtje leren. Er is
geen school voor deze tak van
kunst. Daarom is er nog maar een
handjevol goochelaars overgeble
ven, van wie Richard er één is.
„Het is ook niet gemakkelijk voor
de jongere generatie", legt hij be
grijpend uit, „want het werkterrein
is stukken minder geworden".
Daarom heeft deze Nederlandse ex-
wereldkampioen zijn in de praktijk
verworven kennis willen over
brengen aan anderen door middel
van een boek. Tijdens het wereld
congres in Lausanne werd deze
handleiding voor vakmensen in
vier talen tegelijk uitgebracht. Het
boek vliegt de deur uit, want nog
steeds is het goochelen een myste-
de mens wil nog steeds bedro- rieus bedrijf, een vak van magiërs,
gen worden CORRY VIS
een
;it ri
llen? Nederlandse tweeling
iphne en Deborah
irquet, geboren en ge
ien in Maastricht,
jstriagde twee en een half
s r r geleden de sprong
^in Parijs naar het Ame-
;aanse Las
werelds
kstad
mmer
i. Sinds-
>n hebben
geen voet
ler op Eu-
;ese bo-
gezet.
voor-
jedig ver-
>pt de in-
nationale
■rière van
zusjes? Verslaggever
Cortenraedt reisde
ar het dolle amuse-
intscentrum midden in
t woestijngebied van
ivada om de Marquets,
>vallig vroegere
i ïoolgenoten, op te zoe-
n. In een van de ontel-
re casino's alleen
J ar is de temperatuur
or de airconditioning
g draaglijk vertel-
jn zij over hun beleve-
risen tot nu toe en hun
^nnen voor de toe-
mst.
*s' M
Carnaval
frequentie wordt wat minder. Men
sen, die eerst elke week gingen,
houden het nu op een maandelijks
bezoek. De echte verslaafden kun
nen natuurlijk geen gas terugne
men, totdat de financiële onder
gang hen daartoe dwingt.
Hoewel er nog altijd met vrachten
dollars wordt gesmeten in deze
dwaze stad (het gokken voor tien
of twintig dollar is echt zéér onge
woon) betekent de verminderde
geldstroom dat de hotel-casino's
niet meer zo diep in de buidel tas
ten om artiesten te betalen. Alleen
de allergrootste zoals MGM, Hilton
en Caesars Palace kunnen de
„cracks" nog betalen.
Handelsmerk
Daphne en Deborah lijken er ech
ter nog zin in te hebben. De Mar
quets zijn voorlopig niet bang dat
ze een stap terug zullen moeten
doen en bewust van hun kwalitei
ten (vooral dansen, maar ook zin
gen) werken ze keihard aan nieu
we acts. De vraag of hun handels
merk van een dansende tweeling
over een aantal jaren nog wel
bruikbaar is in de amusementswe
reld beantwoorden ze zonder
schrik: „De Kessler-tweeling (ruim
veertig jaar), waar we een tijdlang
mee vergeleken werden, maakt nu
nog altijd shows. Natuurlijk anders
dan vroeger, maar zeker niet slech
ter".
De Nederlandse meisjes leven al
helemaal volgens de Amerikaanse
levensstijl. Vooral het feit dat ie
dereen in Amerika de ander de
vrijheid gunt spreekt de tweeling
aan. „Ze zijn hier niet bemoeizuch
tig, ze laten je vrij in je doen en la
ten. De Amerikaanse denkwereld
is echter wel wat conservatiever
dan bijvoorbeeld de Franse".
Over het algemeen genomen heb
ben de dames het dus zeer naar
hun zin in de snikhete woestijnstad
(45 graden overdag), waar enkel
amusement en gokken tot de eerste
levensbehoeften schijnen te beho
ren. Alleen over het eten zijn ze
niet erg te spreken. Daarom kokén
ze vaak zelf, ofschoon sommige in
grediënten niet te krijgen zijn.
„Witlof en poon, daar verlangen
we naar". Vervolgens rollen aller
lei lekkernijen over de tafel die de
meisjes in Amerika moeten missen:
haring, vlaai, saté
Opscheppers
Erg verbaasd over hun eigen succes
zijn de Marquets niet. „Toen we
aan het St.-Maartenscollege in
Maastricht studeerden en 's avonds
op de televisie kwamen, durfden
we de volgende ochtend niks te
zeggen. We waren bang dat de an
dere leerlingen ons opscheppers
zouden vinden. Zij zeiden ook niks,
misschien uit jaloezie. Een rare
sfeer was dat. Een leraar wiskunde
zei nog dat we aan zijn lessen meer
hadden dan aan het in de lucht
gooien van onze benen. Maar wij
zijn doelbewust doorgegaan, heb
ben een paar jaar les gehad van
Marja Vischer en zijn, toen we vijf
tien waren, naar Amsterdam ge
gaan waar we les kregen bij Benja
mins Jazzcenter. Toen waren wè al
veel aanbiedingen uit West-Duits-
land, maar we hebben die boot be
wust een beetje afgehouden omdat
we anders niet veel verder zouden
zijn gekomen. Tussentijds hebben
we nog een beurs van drie maan
den gehad bij het danstheater van
Harlem in New York".
Enthousiast vertellen ze hun le
vensverhaal: „Vader heeft ervoor
gezorgd dat we in Parijs terecht
kwamen bij Alcazar waar we het
zeer naar onze zin hebben gehad.
Sowieso hebben we wel een be
paald verlangen naar Parijs, hoe
wel de mensen daar harder zijn, je
krijgt er minder gauw contact mee.
In Maastricht zouden we niet meer
willen wonen. We zijn dat leven te
zeer ontwend. Er gebeurt weinig
en je valt er gauw buiten als je wat
andere ideeën en plannen hebt".
hne en Deborah op de beroemde „Strip", de weg met ontelbare hotels ën casino's in Las Vegas. „Met carnaval graag even naar Maastricht
Toch proberen Daphne en Deborah
de opnamen voor komende televi
sieshows in Europa te laten samen
vallen met de carnavalsperiode.
„Dat feest hebben we al vijf jaar
moeten missen. Wie weet kunnen
we nu weer eens met een trommel
tje door de Maastrichtse straten
trekken".
JO CORTENRAEDT
VEGAS „Eigenlijk was het
fijn dat we even konden uit rus-
Twee en een half jaar lang tra-
we zes avonden per week op,
estal twee keer per avond. Nooit
den we vakantie, hooguit kon-
we er anderhalve dag even
ienuit om te winkelen en uit te
n in Los Angeles, zo'n uur of zes
en. Nu hebben we de korte va-
itie, die we onszelf maar gege-
hebben', benut om te werken
nieuwe ideeën, alhoewel de
ning natuurlijk wel elke dag
rging". Aan het woord de an
ten, zusjes en tweeling, Daphne
Deborah Marquet, die na hun
j ijse tijd het nu al meer dan twee
maken in Las Vegas.
g duurde de vakantie van
'J )hne en Deborah inderdaad
t. Begin van deze maand begon-
2ji zij alweer aan een acht weken
lend optreden in "MGM", een
de bekendste en grootste hotel-
ino's in Las Vegas. Als dat voor-
is komen ze naar Europa voor
j 'visieshows in onder meer Ne
land en Duitsland,
r openhartig en zakelijk doen
meisjes hun relaas. Het Lim-
gs beheersen ze nog wel, m
n 'ermijdelijk schakelen ze af
e over op het Engels dat zij
eiend spreken zonder daar
erg in te hebben.
Las Vegas zijn de „Marquet
ins", zoals ze daar genoemd
ptden, veel gevraagde artiesten',
ond aan avond traden ze op in
grote hotel-casino's „Sahara" en
esert Inn". Dat zij al behoorlijk
g geklommen zijn en zelf bepa-
vvelk contract zij al dan niet ac-
mand die volledig te vertrouwen is
en niet op de eerste plaats het geld
in eigen zak wil steken, zonder er
al té veel voor te hoeven doen. „En
zo'n manager is moeilijk te vinden.
Daarom hebben we het tot nu toe
zelf gedaan. We praten niet alleen
over geld, maar ook hoe we de
show willen hebben, hoe de chore
ografie moet zijn en welke kleren
we willen dragen".
Geld
Hoewel hun gage niet onaardig is
iets minder dan Frank Sinatra
merken de meisjes schertsend op
(„The Voice" verdient 100.000 dol
lar voor twee optredens op een
avond) hebben ze nog diverse
schnabbels. Zo maken ze reclame
spots voor televisie (onder meer
over „lekkere" Wiener schnitzels,
hoewel ze toegeven de smaak niet
erg te kunnen waarderen) en ver
dienen ook nog een aardige cent als
fotomodel. Aangezien hun „man
nen" (Deborah is verloofd, Daphne
getrouwd) ook niet ongefortuneerd
schijnen te zijn, hebben de dames
wat geld betreft niet te klagen. La
chend wordt opgemerkt dat Debo
rah toch „maar" een tweedehands
autootje heeft gekocht, namelijk
een Buick Skylark van Frank Si
natra jr., bij wie ze een weekendje
op bezoek is geweest in Beverly
Hills.
Maar zelfs in Las Vegas begint de
economische crisis door te dringen.
Wekelijks beproeven er weliswaar
nog tienduizenden Amerikanen en
buitenlanders hun geluk, maar de
ceptefen, bewijst de uitlating: „We
willen alleen datgene doen waar
we zelf helemaal achter staan".
Perfectie
De meisjes (net 24 geworden) zijn
best tevreden met hun „bliksem
carrière", maar lopen niet met het
hoofd in de wolken. „We hebben
hier diverse eigen nummers en tre
den vaak op als voorprogramma
van grote artiesten, zoals bijvoor
beeld Johnny Carson. Toch willen
we meer. We mogen best stellen
dat we het hier gemaakt hebben,
maar we behoren in Las Vegas na
tuurlijk nog niet bij de absolute top.
We willen steeds beter, we streven
naar perfectie", aldus de tweeling.
Iemand die deze perfectie volgens
hen zeer dicht benadert is hun
idool Barbara Streisand.
De overstap van Parijs naar Ameri
ka is destijds niet zonder wikken
en wegen gegaan. Aanvankelijk
waren Daphne en Deborah niét
van plan om langdurig in Las Ve
gas te blijven. „We wilden geen
contract van een aantal maanden,
want we moesten de vrijheid heb
ben terug te kunnen keren naar
Parijs als het ons hier niet beviel.
Ze zijn toen overal gaan zoeken
naar een andere tweeling, die onze
show kon vertolken, maar uitein
delijk zijn ze weer bij ons terugge
komen. Toen werden onze voor
waarden geaccepteerd", aldus de
nuchtere dames.
Tot nu toe regelen de twee hun za
ken zelf. Ze zijn wel op zoek naar
een manager, maar ze willen ie-
