Afscheid Johan
van der Haar
zonder nasmaak
Lachen en
huilen met
boksbons
Raijmaakers
Voor
(de)
Bakker
ZATERDAG 9 OKTOBER 1982
de
jAND Het verhaal van
Raijmaakers bestuurs-
an de European Amateur
ng Associaton (EABA) en
van de scheidsrechters-
nissie van de Nederland-
oks Bond (NBB) is om
chen en om te huilen. De
jke noot in zijn betoog is
namelijk te danken aan
iverse anekdotes die Ray-
cers moeiteloos op tafel
als hij het heeft over de
oorden die scheidsrech-
met jarenlange ervaring
ring, onlangs bij een test
iapier durfden te zetten,
trieste van die zaak is
«al de grote onkunde die
ist onder ons nationale ar-
cskorps dat tevens de
j ing voor zijn rekening
^it waar het de kennis
de regels betreft. ,,Het is
in boos", roept Raymaa-
geregeld uit. „Maar we
wel druk bezig iets aan
zaak te doen",
itroductie eerst iets over Frits
aakers zelf. De 46-jarige
ruin getinte ondernemer zat
Is voorzitter van een Dordtse
ot zijn nek in het korfbalwe-
Totdat lieden van de boks-
iging waarbij zijn broer was
sloten bij hem kwamen met
;rzoek ook voor hen een ka-
ïetie te willen vervullen,
aakers („Ik vind niet zo snel
reemd") stapte als leek het
rereldje in en geldt inmiddels
i autoriteit.
'oor kort was hij als afgevaar-
van het districtsbestuur van
lolland nog lid van het
irgaan van de NBB, maar in
tus trad Raijmaakers af. „Ik
ne niet meer verenigen met
ileid", zegt hij daarover. Eén
e voornaamste redenen is het
oneren van bestuurslid Lou
inderen.
k totnaast reist Raijmaakers zo'n 35
;rp dagen per jaar door heel Eu-
de hpm de EABA te dienen. Door
rote talenkennis fungeert hij
van de scheidsrechterscom-
ook nog pro Deo als tolk.
de AIBA (wereldboksbond.
ik geen tijd. Wel betreur
oals de voorzitter van het hoofd-
getir. Jaap Villerius, ook geen
left en straks bij de verkiezin-
auto'pngetwijfeld de Nederlandse
zal moeten inleveren", zegt
akers, die zijn kritiek nim-
eenonder de stoelen of banken
n 6 pijn fraaie woning
je Rilland steekt.
„Br
uurtjes van Raijmaakers
et 31g steeds praeses van SC Dor-
)ldtin 5 worden de laatste tijd
irkori imelijk gevuld met begelei-
,nste an het scheidsrechterspoten-
ij de .Ik had eigenlijk al jaren kri-
,Nati >P het functioneren van de
drul srechters", zegt Raijmaakers.
verz en het hoofdbestuur zeiden
AMSTERDAM De volley
balwedstrijd van het Neder
lands damesteam tegen de Ja
panse kampioen Hitachi, gis
teravond in Assen, stond in
het teken van het afscheid.
Niet echter Els Mulder van
Sudosa, de meer dan honderd
voudige international, werd
uitgezwaaid, maar trainer-
coach Johan van der Haar.
Tijdgebrek voert de Amster
dammer, wiens contract met
de Nederlandse Volleybal-
bond nog doorliep tot 1985,
aan voor zijn opmerkelijke be
slissing. Die hij wereldkundig
maakte vlak nadat hij met de
nationale ploeg was terugge
keerd van de WK in Peru,
waar Oranje zestiende werd.
„Volleybal betekent voor mij
alleen maar een leuke hobby.
Mijn werk bij de Nederlandse
Sport Federatie is mijn hoofd
taak", zegt Van der Haar, die
bij de NSF als hoofd maat
schappelijke begeleiding op de
loonlijst staat.
„Verder begon mijn gezin steeds
meer te steigeren", laat hij weten,
„ik heb jarenlang al mijn vakantie
dagen in de volleyballerij moeten
steken, al klinkt dat dan misschien
i beetje gek. En bovendien moest
ik de laatste tijd allerlei zaken
steeds meer geforceerd afdoen.
Vooral tijdens de voorbereidingen
voor de trip naar Peru werd mij
duidelijk dat het zo eigenlijk niet
langer kon. En bij terugkeer bleek
er een enorme stagnatie in mijn
werkzaamheden te zijn opgetreden.
Doorgaan was niet langer reëel. Zo
wel ten opzichte van het Neder
landse team als tegenover mijn
werk. Eén van beide, en waar
schijnlijk alletwee, zou onherroepe
lijk in het gedrang zijn gekomen.
In vind het wel jarryner dat ik
moet stoppen, maar het werk gaat
voor het meisje".
Nadat hij van 1964 tot en met 1970
de Oranje-dames ook al onder zijn
hoede had. en vervolgens twee jaar
de nationale herenploeg trainde,
werd Johan van der Haar in 1978
door het bestuur van de NEVOBO
benaderd om weer coach te worden
van het Nederlands damesteam.
Aanvankelijk fungeerde hij enige
tijd als tweede man achter Jaap
Akkerhuis, maar toen deze in 1979
opstapte, werd Van der Haar aan
gesteld als hoofdtrainer. Hij zegt
met veel plezier op deze laatste pe
riode terug te zien.
Nieuwe groep
Van der Haar: „In 1980 ben ik met
een heel nieuwe groep begonnen.
Vooral gericht op 1985, wanneer in
Nederland de Europese kampioen
schappen worden gehouden. Het
was dus in de eerste plaats de be
doeling om aan een sterke ploeg te
gaan bouwen, maar aan de andere
kant moesten er ook prestaties op
kortere termijn worden geleverd.
Eigenlijk strookt dat niet met el
kaar. maar goed, we zijn aan het
werk gegaan en ontevreden over
het resultaat ben ik niet". „Natuur
lijk, er zijn jongeren ingepast die
eigenlijk te vroeg aan het grote
werk zijn begonnen. Zij kwamen
vaak routine te kort en bovendien
hebben we met tegenslagen te
kampen gekregen Met name het
wegvallen van Martje de Vries,
door een blessure, is ons opgebro
ken. Zij had de leiding in de ploeg
en die is niet onmiddellijk door ie
mand anders overgenomen. Al
moet ik daarbij wel aantekenen,
dat een speelster als Els Mulder
zich in Peru geweldig heeft gema
nifesteerd. Door alle trainers die
haar daar aan het werk hebben ge
zien. werd zij beschouwd als een
spelverdeelster van internationale
Gevraagd naar het toekomstper
spectief van het Nederlands team
antwoordt Van der Haar: „Ik denk,
en daar zal ik heel eerlijk in zijn,
dat wij de aansluiting met de we
reldtop wel kunnen vergeten. Onze
achterstand wordt niet kleiner,
maar almaar groter. Kijk, indivi
dueel kunnen de speelsters zich
met iedereen meten. Maar als team
niet. Het ontbreekt ons aan vol
doende trainingsfaciliteiten en
daardoor blijft het vechten tegen
de bierkaai. Ja, dat is inderdaad
wel ëens frustrerend".
„Niet alleen in de Oostbloklanden
zijn de trainingsmogelijkheden veel
groter, ook in de Westeuropese lan
den gaat men steeds meer trainen.
Vroeger gebeurde dat niet. Maar
tegenwoordig trainen zelfs de-
Fransen vier uur per dag. Dat het
bij ons niet gebeurt, komt niet om
dat de animo bij de speelsters on-
breekt. maar uitsluitend omdat er
geen geld is. Waarbij je je de vraag
kunt stellen of het verantwoord is
dat er zoveel geld in en aandacht
aan de sport wordt besteed. Ik
denk van wel, want als je toch ziet
hoeveel publiciteit er in Peru aan
het WK is besteed, nou dan denk
ik dat er in dergelijke gevallen be
slist sprake is van een voortrek
kersfunctie en bovendien hebben
goede prestaties van willekeurig
welk nationaal team heel duidelijk
een promotiefunctie voor hel des
betreffende land".
De scheidende coach verwacht niet
dat het eenvoudig zal worden om
een geschikte opvolger voor hem te
vinden. Evenals aanvoerster Caro-
lien Keulen van DVC Dokkum
wordt Johan van der Haar in de
benoeming van de nieuwe trainer
gekend. Van der Haar: „Dames
coachen is een aparte zaak. Dat
gaat heel anders toe dan bij de he
ren en daar kun je beslist niet ie
dereen aan zetten. Het moet in elk
geval iemand worden met interna
tionale ervaring. Maar die zijn er
niet zoveel".
JAN MENNEGA
voorgebakken oplossing, waarbij
Theo op papier maar Gerard in de
praktijk de scepter over Bettine
Vriesekoop zwaait, wenste hij niet
mee te werken. En gelijk heeft
Theo. ook een Bakker heeft zijn
principes.
Maar. gelukkig, er was nóg een
Bakker in beeld. Nora. Tot genoe
gen van Gerard en Bettine Vriese
koop. wenste Nora Bakker mee te
werken aan een even simpele als
geraffineerde truc Waarbij zelfs de
doeltreffende penhoudergreep van
de Chinezen bijna verbleekt. Want
geen Gerard, geen Theo. maar
Nora Bakker vergezelt vanaf nu
(hoewel het allemaal officieel aan
staande dinsdag nog schijnt te moe- i
ten worden bekrachtigd door het
hoofdbestuur -maar niemand
twijfelt er aan dat dit zal gebeuren)
Bettine Vriesekoop op haar verdere
klim naar de wereldtop.
Maar wat Nora Bakker nu allemaal
precies moet gaan doen is met hele
maal duidelijk. Weliswaar heeft ze
ooit zelf het houten plankje (ook
wel bat je genoemd) op enig niveau
gehanteerd, maar dat zegt niet zo
gek veel. Zo beschikt ze met over
de officiële papieren om als trai
ner-coach te kunnen fungeren.
Maar een kniesoor die daar op let.
Want het gaat er allemaal om Bet
tine Vriesekoop te behouden voor
de vaderlandse pingpongerij Want
heeft de bekendste telg uit Hazers-
woude (in welke hoedanigheid zij
Tom Okker is opgevolgd), van wier
gezicht je duimendik alle opoffe
ringen. inspanningen en afzien
kunt scheppen, niet ooit na de ge
wraakte kopstoot van Gerard ge
roepen dat ze zou stoppen als Ge-
ra rds inbreng van tafel zou worden
geveegd.' En dat was natuurlijk een
ijzersterke zet van Bettine en dus
Gerard, die zich daarmee dé echte
Bakker toonde.
Inmiddels zijn dus alle problemen
de wereld uit. Bettine Vriesekoop
kan zich in het buitenland rustig
laten vergezellen door Gerard,
wiens achternaam tenslotte op alle
officiële papieren is vermeld als
coach. Dat er in de administratie
overal een andere voorletter zal
staan is Gerard een zorg. En deze
oplossing is voor Bettine Vriese
koop een zorg minder En daar
ging het tenslotte om.
Om er op te komen moet je kenne
lijk Bakker heten.
TINUS L. BUYS
Bakker is een vrij veel voorkomen
de naam in het Nederlandse taalge
bied. Je behoeft er de telefoongids
maar op na te slaan en de Bakkers
dienen zich in bijna onafzienbare
rijen aan. Je zult er eentje moeten
opzoeken, van wie je niet weet
waar ie woont...; zo handig is onze
telefoongids van tegenwoordig.
Maar over de Bakkers van de PTT
wilde ik het niet hebben, ditmaal.
Wél over de Bakkers van de
NTTB. want dat is een verhaal
apart.
Zoals ons hele land dus wordt over
spoeld door de Bakkers is ook onze
vaderlandse sportwereld er rijke
lijk van voorzien. Maar de NTTB.
voor niet-ingewijden: de Neder
landse Tafel Tennis Bond (vreemd
dat deze organisatie zich nog niet
mag presenteren als koninklijk),
spant ongetwijfeld de kroon. In elk
geval als je het hebt over „beken
de" Bakkers.
Allereerst is daar Gerard kop
stoot Bakker; bekend van zijn
on-Nederlandse aanpak van ping-
pong-meisjes en in het oog sprin
gende bejegening van pingpong-
jongens.
Vervolgens is daar Theo de
broer van Gerard Bakker; min
der bekend, maar eveneens over
een reputatie beschikkend als bege
leider van pingpongers.
En tenslotte hebben we Nora
geen familie van voornoemde
broers Bakker; nog minder be
kend maar ook actief in pingpong-
land, zij het voornamelijk als actief
speelster.
Al deze Bakkers kunnen worden
samengebracht onder de noemer
Bettine Vriesekoop. Gerard bracht
haar. op Spartaanse wijze, naar de
wereldtop en hoewel je zou veron
derstellen dat een dergelijke aan
pak nu niet direct gevoelens van
genegenheid in twee richtingen
tussen beiden zou hebben veroor
zaakt schijnt dit juist wél het geval.
Althans. Bettine Vriesekoop wil
onder niemand anders functione
ren dan Gerard.
Vandaar ook dat. toen Gerard zich
ietwat onmogelijk had gemaakt
door als een onbeheerste karateka
een pupil het licht niet in de ogen
te gunnen en hem een schorsing
werd opgelegd, in eerste instantie
aan Theo werd gedacht. Onder het
motto: eenmaal een Bakker, altijd
een Bakker. Maar Theo kent zijn
broer, is zelf ambitieus, dus aan een
Frits Raijmaakers steekt zijn kritiek nimmer onder stoelen of banken.
ze toen tegen mij: „Doe er maar
eens wat aan". Toen ben ik ook di
rect begonnen. Goede scheidsrech
ters? Ja, die hebben we wel. Mer-
cey, Franken, Van der Zee jr.,
Schulein".
„Vorig jaar kwam er een nieuwe
cursus. Van die oude deugde wer
kelijk niets. Het handboek voor
scheidsrechters bèstond uit veer
tien pagina's. Dertien daarvan han
delden over de geschiedenis van de
bokssport. Verder was er nog een
velletje bij met wat summiere fei
ten. Maar het is toch voor een
scheidsrechter helemaal niet inte
ressant te weten wanneer Jefferson
wereldkampioen werd. Die is trou
wens al lang dood".
Voortvarend begon Raijmaakers
aan zijn plan. Er kwam een nieuw
stencilwerkje, met gegevens van
waarde. „Ik ben gestart met een
groep van veertien, van wie er ze
ven overbleven. Die hebben inmid
dels hun theorie-examen achter de
rug en zijn nu met de praktijk be
zig. Van die zeven zijn er ten min
ste vijf capabel. Twee kunnen wel
licht nog groeien, maar als ze niet
voldoen, vallen ze af".
Dat eliminatiesysteem zou Ray-
maakers, die in de vermaarde
scheidsrechter Bén Bril een goed
collega-lid .heeft, het liefst op het
gehele nationale scheidsrechters-
korps van 32 leden toepassen, maar
kaderproblemen weerhouden hem
en de bond voorlopig van onver
biddelijke maatregelen. Dat het
echter bar is gesteld met de kwali
teit van de huidige leiders, weet
Raijmaakers sinds 20 augustus.
„Op die dag", zucht hij, „ben ik
even flink geschrokken. We had
den een verplichte test, waarbij
slechts veertien van de twee en
dertig betrokkenen aanwezig wa
ren. Op zich is het opkomstpercen
tage al een trieste zaak. want je
maakt mij niet wijs dat alle afwezi
gen op vakantie waren. Welnu, van
die veertien scheidsrechter haalde
slechts een viertal een voldoende.
Twee van hen hadden een redelij
ke score dank zij een aantal goede
antwoorden bij de makkelijkste en
minst belangrijke vragen. Dus ei
genlijk waren er twaalf onvoldoen-
Bovenstaande tekst bevat voorna
melijk het sombere betoog van
Raijmaakers. Maar dan als een
aantal voorbeelden ter sprake komt
worden de lachspieren met
overwerk bedreigd Namen noemt
Raijmaakers niet. „Eén van de vra
gen was: wat is de voornaamste
taak van een scheidsrechter? En
weet je wat er eentje schreef? Dat
deze correcte kleding draagt. Bo
vendien schreef hij draagd, met
een d dus. Maar goed, ik wist in elk
geval wat hij bedoelde".
Leuker
Maar het wordt nog leuker. „Er
werd ook gevraagd welke redenen
er kunnen zijn om een gevecht te
beëindigen. Daar zijn acht redenen
voor, maar onze scheidsrechters
wisten er nog veel meer. Voorbeel
den? Schemer, duisternis, licht valt
uit in de zaal. En regen. Regen,
waar dan? In Amicitia, of zo?".
Raijmaakers kan dan een lichte
glimlach niet meer onderdrukken.
„Nog wat? Okee. Er werd gevraagd
hoe te handelen indien een aspi
rant neergaat op een volle hoofd
treffer. Schreef er eentje: dat mag
niet gebeuren. Ja, dat weten wij
ook wel. Verder kwam het voor
dat een aantal cursisten niet op tijd
klaar was. En dan te bedenken dat
we een zeer ruime tijdmarge han
teerden. Bovendien, een scheids
rechter of jurylid moet in de ring
of daarbuiten ook snel kunnen
handelen".
Met een lang gezicht toont Ray-
maakers dan de test-biljetten, die
hij het liefst als toto-formuliertjes
omschrijft. „Ik ben uren bezig ge
weest met de correctie. Op die
twintigste augustus heb ik de heren
na afloop al de juiste antwoorden
gegeven, maar toch bleek de stem
ming opperbest. De meesten dach
ten redelijk te hebben gepresteerd.
Onbegrijpelijk met al die zware on
voldoendes, die in schoolcijfers met
een twee of drie zijn te vergelijken.
En dan te bedenken dat met de
rondvraag die dag totaal niet over
het werk werd gerept. Ja ze wilden
weten waarom er geen consumptie
bonnen zijn bij grote evenementen
in Ahoy'. Of hoe het met de vrij-
kaartjes voor hun vrienden zit".
Geen kader
Veel doen aan dit grote probleem
kan de NBB voorlopig niet. „Er is
geen kader. Maandag zijn èr in Ne
derland vier boksavonden. Dat is
eigenlijk niet te doen. Want we
hebben nu immers maar twee en
dertig arbiters, plus straks die ze
ven. Dan kun je niet zeggen: jij gaat
voorlopig op non-actief. Hoe graag
we het ook zouden doen. Bij de na
besprekingen ben ik er overigens
wel voorstander van de scheids
rechter bij naam te noemen. Ben
Bril doet dat liever niet. Maar dan
zitten ze elkaar in de groep alleen
maar aan te kijken".
Met een spijtig gezicht bekent Ray-
maakers dan dat er bij de finales
van de jongste nationale kampioen
schappen nog een onvergeeflijke
blunder is gemaakt. „In het half-
zwaargewicht werd Dewberry
kampioen. Van der Leijde had ech
ter eigenlijk winnaar moeten zijn.
Het verschil was klein. Het jurylid
dat de doorslaggevende stem in
handen had, nam echter een foutie
ve beslissing. Hij gaf zijn voorkeur
stem aan de meest aanvallende
bokser. Dat moét echter de meest
téchnische man zijn".
„Overigens, die onwetendheid
heerst niet alleen in scheidsrech-
terskringen. Veel trainers weten
niet eens hoe de puntenwaardering
tot stand komt. Dat is toch een van
de belangrijkste taken van een trai
ner, hij moet zijn bokser immers
instrueren. Er is nu weer een trai
nerscursus. Ik heb een dagje gere
geld, waarbij ik de trainers heb
verteld hoe die puntentelling tot
stand kwam. Hoe ik er achter
kwam dat velen het niet eens wis
ten? Ik was in München bij de we
reldkampioenschappen voor ama
teurs. Waar ook Pedro van Raams-
donk moest boksen. Maar ook hij
wist het niet eens precies".
DENNIS MULKENS
van der Haar: „Dames coachen is een aparte zaak".
